• WAR ANGELS:
    thank you, for your service.

    September 1945 — De Tweede Wereldoorlog is afgelopen, het is weer vrede in Europa. Vanuit de Verenigde Naties wordt er een soort kamp geopend als vredesproject. Het kamp is een statement voor de rest van de wereld dat vrede bewaakt moet worden. Camp de la Paix is gelegen in het zuiden van Frankrijk, hoewel het een kamp genoemd wordt is het niet echt een kamp, want het zit gevestigd in een grote villa aan de middellandse kust. In het kamp komen tien jongeren bij elkaar vanuit heel Europa — en Japan en Amerika — die gevochten hebben in de wereld. Hun samenkomst staat als symbool voor vrede. Echter, de enige die het einde van de oorlog daadwerkelijk meemaken zijn de gesneuvelden. Deze jongeren hebben de vreselijkste dingen gezien en meegemaakt en hoewel het op papier een mooi idee is, werkt het kamp heel wat anders. De jongeren worden geteisterd door nachtmerries. De geesten van de oorlog zitten ze op de hielen. Voor hen is er geen vrede, in hun hoofd zal het altijd oorlog blijven.

    Disclaimer: in dit RPG kunnen zowel mannen als vrouwen gevochten hebben in het leger.

    "Only the dead have seen the end of war."


    ROLLEN mannen zijn vol
    naam • herkomst — rol {FC} || ? [?]
    Alessia Montanari • Italië — Combat Medic {Victoria Bronova} || Gadot [1.3]
    Susanne Cooper • Verenigde Staten — Soldaat {Kassi Smith} || Gareth [1.1]
    Dagmar Emmeke Prins • Nederland — Zuster {Marnie Harris} || Ziegler [1.1]
    Lumi Taika Linna • Finland — Infanterie {Jenna Thaim} || SebastianVerlac [1.3]

    Reigan Taras Mikhailov • Sovjet Unie — Infanterie {Robert Laby} || Bathsheba [1.1]
    Beaumond Carstairs • Frankrijk — Scherpschutter {Florian Neuville} || Kaur [1.3]
    Matteo Moretti • Italië — Paratrooper {Arthur Gosse} || Entropy [1.4]
    Vincent Jospeh Smith • Verenigd Koninkrijk — Mineur {Jacob Hankin} || Sappho [1.6]
    Berlyn Emil Schulze • Duitsland — Spion {Volker Bruch} || Micaela [1.5]



    STARTER
    21 September 1945, 15:00 — ☀ 19℃
    Alle kampgangers zijn net aangekomen op Camp de la Paix. Ze zijn individueel opgehaald en hebben de instructies gekregen — zie regels — over het kamp. Iedereen heeft de kans gekregen om zijn of haar spullen uit te pakken in zijn of haar kamer. Vanavond zal er nog geen uitzending plaats vinden, de kampgangers hebben de hele avond de tijd om elkaar te leren kennen. Iedereen mag gerust de omgeving verkennen, maar om zeven uur staat het eten klaar en dan wordt iedereen verwacht weer aanwezig te zijn in het landhuis.

    Let op: gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Denk er wel aan dat niet iedereen evengoed engels kan spreken. Dus communiceren is een uitdaging. Wel heeft de VN het huis voorzien van woordenboeken om iets bij te helpen bij deze taalbarrière. Ook hebben ze bij de instructies een hele kleine basis van engels gekregen (hallo, i am..., i am from...) en diegene die kunnen lezen hebben wat simpele zinnen op papier gekregen (eigen taal naar engels).

    Graag boven de post naam, leeftijd, herkomst, rol in de oorlog, locatie en gezelschap vermelden.

    HET KAMP
    Het landhuis waarin Camp de la Paix is gevestigd ligt aan de kust in de buurt van Arles. Het kijkt uit over de zee en is omringd door bos, om de kampgangers compleet over te laten aan de rust en de natuur. Er is enkel cameratoezicht, maar er zijn geen begeleiders in het huis. De kampgangers worden in de gaten gehouden via de camera’s en als er moet worden ingegrepen, staat er een team klaar om dit te doen.
    KAMP REGELS
    ◇ Elke kampganger moet van tien uur ‘s avonds tot acht uur ‘s ochtends verplicht binnen zijn.
    ◇ Elke dag om vijf uur is er een radio uitzending vanuit Camp de la Paix door de kampgangers. Deze uitzending draagt nog meer bij aan het idee dat de tien jongeren een symbool voor vrede zijn.
    ◇ Alcohol en sigaretten zijn niet verboden in het huis, maar de kampgangers worden verwacht om vijf uur sober genoeg te zijn om de radio uitzending te hosten.
    ◇ Het avondeten wordt door een kok geserveerd om zeven uur, ontbijt staat elke ochtend klaar om negen uur en de lunch staat klaar om twaalf uur.
    ◇ Iedere kampganger heeft zijn eigen kamer, als hij of zij zich hierin bevindt, moet deze met rust gelaten worden. Respecteer elkaars privacy.
    ◇ Geweld is niet toegestaan.
    ◇ De kampgangers zijn uitgekozen door de Verenigde Naties en dienen zich aan het contract te houden dat ze ondertekend hebben. Dit houdt in dat de kampgangers zich respectvol moeten gedragen tijdens de uitzending en wat ze zeggen mag enkel overeenkomen met de doelen van de Verenigde Naties: een symbool voor wereldwijde vrede zijn.
    LANDEN
    Dit zijn een aantal van de landen landen die deelnamen aan de Tweede Wereldoorlog. Doe alsjeblieft wel een beetje research, want niet alle landen hebben soldaten naar het front gestuurd en in elk land zijn de rangen van het leger anders.
    Australia
    Belgium
    Brazil
    Canada
    China
    Czechoslovakia
    Denmark
    Estonia
    France
    German
    Greece
    India
    Italy
    Japan
    Latvia
    Lithuania
    Malta
    The Netherlands
    New Zealand
    Norway
    Poland
    South Africa
    United Kingdom
    United States
    USSR
    Yugoslavia
    REGELS
    ◇ Reserveringen blijven vier dagen staan.
    ◇ Maximaal één personage.
    ◇ Alleen ik maak topics aan.
    ◇ Posts van minimaal 300 woorden.
    ◇ Geen ruzie, behalve in de RPG zelf.
    ◇ Off topic in het speeltopic graag in het praattopic.
    ◇ 16+ is toegestaan.
    ◇ Zonder toestemming mag je de personages van anderen niet besturen.
    ◇ Probeer je rol zo realistisch mogelijk te maken, ik accepteer geen Mary Sue’s of Gary Stue’s en zal redelijk streng zijn met het goedkeuren van personages.
    ◇ Gesprekken zijn in het engels, omdat dat hun voertaal wordt. Let wel op: niet ieder personage kan even goed engels spreken.





    ©Lizor
    Mag niet gekopieerd worden tenzij specifiek gevraagd.

    [ bericht aangepast op 11 juli 2017 - 10:51 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    MT. c:


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    MT


    To the stars who listen — and the dreams that are answered

    MT


    Big girls cry when their hearts are breaking

    MT.


    •

    MT.


    Aan niets denken is ook denken.

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • In her room > Living room • Alone

    Het valt me toch zwaarder om hier weer aanwezig te zijn, relatief dichtbij de plek waar ik zoveel verwoesting en dood heb moeten zien. Ik dacht gisteren dat het allemaal wel goed zou komen, maar de nachtmerries die mij vannacht wederom teisterden, zeggen toch andere dingen. Ik werd weer schreeuwend van angst wakker. Mijn moeder kwam ongerust mijn kamer binnen, maar kreeg me amper gekalmeerd. Ik kreeg de pillen en viel na enkele uren weer in een onrustige slaap. Het werkt gewoon totaal niet. De reis hierheen was ook lang en vermoeiend en het kostte me meer moeite dan ik daadwerkelijk toe wilde geven. Nu ik hier uiteindelijk ben en ongeveer weet wat ik kan verwachten, kalmeer ik al iets, maar evengoed is het moeilijk. Ik durf het amper toe te geven, maar ik mis mijn familie heel, heel erg. Ik was enkele maanden bij ze, maar zowel John als ik zijn op het moment meer zorgenkinderen dan wat anders. We hebben zoveel meegemaakt en te veel ellende gezien dat we nergens anders meer aan kunnen denken. We zijn twee broers verloren en we hebben pas gevonden vrienden op het slagveld zien sneuvelen.
          Mijn notitieblok en het afgeknauwde potlood liggen op het bed dat voor mij is gereserveerd en heel rustig en beheerst haal ik de kleding uit mijn koffer en leg deze in de kast. Ik zorg dat alles netjes ligt. Na de oorlog ben ik hier meer en meer aandacht aan gaan besteden, omdat het op het slagveld werkelijk waar onmogelijk was iets langer dan vijf minuten netjes te houden. Ik ben nu hier in Camp de la Paix en ik moet radio-uitzendingen gaan maken en ervoor zorgen dat de wereld vredig blijft, samen met andere veteranen die ook hebben gevochten. Ik durf ze amper onder ogen te komen. Wie weet zitten de moordenaars van James of Alexander erbij, al blijft door mijn hoofd spoken dat ook ik veel mensen heb vermoord. Mensen die zij misschien liefhadden en een diepe band mee hadden. Ik haat dit alles.
          Uiteindelijk besluit ik me maar naar de gezamenlijke ruimtes te begeven, al blijf ik het liefst de hele dag in mijn eigen kamer. Mochten er bombardementen plaatsvinden, ben ik tenminste onder de mensen die mij kunnen redden. Hopelijk. Ik sluit mijn ogen kort en ik zet mijn lange, donkere haren vast met een clip op mijn hoofd. Het notitieblokje en het oude potloodje houd ik stevig bij me, in de zak van mijn dikke vest. Ik heb in geen 24 uur een woord gezegd. Sinds ik afscheid heb genomen van mijn familie, waar met enige moeite het woord 'Bye' uit mijn mond kwam, heb ik mijn mond gehouden. Ik kan het niet meer. Het lijkt of mijn stembanden mee weigeren te werken om normaal te communiceren met mensen. Vandaar het boekje waarmee ik nog enigszins contact kan leggen met gelijkgezinden.
          Ik ga op een van de banken zitten en ik trek mijn benen op. De bank is zacht en ik zak er helemaal in weg. Het is niet thuis, maar ik kan hier denk ik aan wennen. Het liefst ben ik thuis en zit ik continu bij papa en mama, maar dat gaat niet als ik aan de andere kant van de oceaan zit. Ik kan niet zomaar terug naar huis, zelfs als ik dat zou willen. Ik moet hier blijven, want ze hebben mij en nog enkele anderen uitgekozen om te laten zien dat deze wereldvrede er eentje is om te bewaren. Ik wil voor geen goud terug het slagveld op. Ik vind het eng, gevaarlijk en ik stond er permanent doodsangsten uit. Elke keer schoten dezelfde gedachten door me heen: If I take a step to the right, I will be killed. Ik wilde dood. Ik kon het niet meer aan, ik kon de geur van rottende lijken en zwerende wonden niet meer aan. Ik wilde niet meer leven tussen de kogels en aanvallen. Ik wilde Alexander en later James vergezellen in de hemel, weg van alle onrust en oorlog. Het kon niet. Ik ging niet dood. We werden als helden onthaald toen we weer thuiskwamen, maar hoewel ik een glimlach op probeerde te zetten, lachten mijn ogen niet mee. Het feit dat ik een geweer ter hand had genomen en die meermalen afgevuurd had om mensen te doden, jaagde me zoveel angst aan dat ik me heb voorgenomen dat nooit meer te doen. Ik kan mensen geen pijn meer doen. Ik wil het niet meer.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Gadot schreef:
    MT


    A girl who wonders.

    MT


    Bowties were never Cooler

    Beaumond Carstairs
    Sniping is poetry in slow motion ——— up until you pull the trigger.

    23 • French • Sniper • Bedroom > Living room • Susanne

          Kauwen. Kauwen. Kauwen.
          Vanwege het plakkerige snoepgoed in Beau's mond weet hij het voor elkaar te krijgen om niet compleet zijn verstand te verliezen. Zojuist was hij aangekomen in de slaapkamer die de aankomende periode de zijne zou zijn — een angstaanjagende gedachte, omdat het betekende dat hij ergens anders was dan thuis bij zijn familie. Beau wilde eigenlijk zo snel mogelijk meer weg, maar had wel degelijk besef van het gegeven dat hij was uitgekozen voor iets speciaals en dat hij daar dankbaar voor diende te zijn. Alsnog. . . Beau voelde een kille rilling over zijn ruggengraat schieten bij de gedachte om zijn spullen uit te pakken. Hierdoor verlaat hij zijn slaapkamer met zijn rugzak uit het leger nog steeds dicht gesnoerd tegen de eenzame stoel. Dat zou later wel een zorg zijn — hij diende op dit moment weg te komen uit de slaapkamer die aanvoelde als een cel waar hij veroordeeld werd voor al zijn daden.
          Richten. Richten. Richten. Richten. Richten.
          Schieten.
          Beau knijpt zijn kijkers stijf dicht — hij kan zich niet veroorloven om hier in de gangen een paniekaanval te krijgen. Desondanks schieten de vele instructies hem door het hoofd. Beau's taak in het leger had voornamelijk bestaan uit richten — en wachten. Wanneer hij diende te schieten, was dat altijd raak. Beau kon het zichzelf niet veroorloven om te missen op zijn speciale missies.
          Beau's gedachten worden afgeleid als hij de woonkamer binnen weet te wandelen en een jongedame in het oog krijgt — zittende op de bank met haar benen opgetrokken. De wilde blik in haar kijkers laat hem weten dat ze dezelfde geschiedenis heeft als hem.
          'Bonjour. Uh — I mean. . . Hello.'
          Beau staat enigszins ongemakkelijk naast de bank voordat hij aarzelend gaat zitten. Hij wijst met zijn wijsvinger naar zijn eigen borst — waar hij een zwart t—shirt draagt.
          'I am Beau. Beaumond. I am from France.'

    [ bericht aangepast op 2 juli 2017 - 16:02 ]


    •

    Reigan "Rei" Taras Mikhailov


    19 • Sovjet Unie • Infanterie • Blind • Woonkamer • Suzanne & Beaumond

    Ik trek mijn arm weg uit de hand van de bewaker terwijl hij me naar binnen probeert te begeleiden. 'I no help,' zegt ik in het gebrekkig engels. Ik laat mijn vingers kort over de deur glijden en stap naar binnen. Onbekende ruimtes zijn het naarste. Ik zie enkel vage vormen, meer als een soort schaduwen die voor me dansen. Op de tast loop ik achter degene aan die mijn koffer naar boven brengt. Zodra ik in mijn kamer sta, wimpel ik de hulp af van de twee mannen en ze verdwijnen weer, overduidelijk met wat bedenkingen. Ik ga voorzichtig op het zachte bed zitten en sluit mijn ogen. Het matras voelt zacht aan en deukt lichtjes in onder mijn gewicht. Ik heb nooit eerder zo'n matras gevoeld. Zo zacht. Alle rijkdom van dit huis verbergt bijna de afschuwelijke werkelijkheid. Denken ze dan echt dat ze de oorlog zoeter maken als ze er maar genoeg glazuur overheen gooien?
          Ik ga voorzichtig op de grond zitten en open mijn koffer. Op gevoel ga ik opzoek naar de kast en het duurt niet lang voordat ik de kamer in kaart krijg. Ik begin langzaam beter te worden in dit soort dingen, als ik maar vaak genoeg in een ruimte ben dan komt het meestal wel goed, maar vooral met nieuwe ruimtes moet ik al mijn anderen zintuigen gebruiken om de weg te kunnen vinden. Uiteindelijk kom ik overeind en vind ik de weg terug naar de kamerdeur. Ik kijk er niet echt bepaald naar uit om naar beneden te lopen. Ik heb geen idee wie er beneden is en ik voel mezelf onveilig. Met mijn handicap wordt mezelf beschermen een stuk moeilijker. Ik slik en kom tergend langzaam de trap afgelopen. Beneden hoor ik iemand praten. Een jongen en overduidelijk een fransman. Dit moet betekenen dat er nog iemand in de ruimte is. Wat ongemakkelijk blijf ik onderaan de trap staan. Ik wil niet in hun richting op handen en voeten kruipen omdat ik niet weet waar ik heen moet. Ik wil niet tegen een van hen aanlopen. Ik houd een hand vast aan de trapleuning en doe mijn best om uit te maken waar ze staan.
          'Hello,' zeg ik. Mijn stem klinkt sceptisch, haast beschuldigend. 'I... Reigan,' mompel ik wat onhandig. Omdat het er stom uit ziet besluit ik toch maar te proberen een stoel te vinden. Ik zet voorzichtig een aantal stappen in de richting van de stemmen. Gelukkig heb ik het redelijk goed gegokt en kan ik mezelf neerzetten op een grote, zachte sofa. 'Russia,' is het volgende wat ik zeg en dat is wel waar mijn kennis van engels ophoudt. Wat ongemakkelijk ga ik verzitten, met het gevoel alsof tientallen ogen me aanstaren.


    "How is the other side wrong if it's history."

    [ bericht aangepast op 2 juli 2017 - 16:12 ]


    My fake plants died, because I did not pretend to water them.

    SUSANNE "SUZY" COOPER
    "There is no greater agony than bearing an untold story inside you."


    21 • American Soldier • PTSD and (selective) mutism • Living room • Beaumond and Reigan

    Ik schrik als ik iemand in de deuropening van de woonkamer zie staan en mijn hartslag versnelt vrijwel meteen, maar pas dan zie ik dat de jongen geen kwaad in de zin lijkt te hebben. Hij ziet er zo mogelijk net zo onrustig en aarzelend uit. Ik knik even naar hem, maar blijf hem met argusogen in de gaten houden. Hij gaat uiteindelijk naast me zitten en ik maak de afstand tussen ons twee zo groot mogelijk.
          'Bonjour. Uh — I mean... Hello. I am Beau. Beaumond. I am from France.' Zijn accent is overduidelijk Frans en ik neem hem kort in me op. Ik haal een keer diep adem en moet mijn hele lichaam ertoe zetten mijn mond open te doen en er enkele klanken uit te kunnen persen.
          'Suzy,' stel ik mezelf voor en ik glimlach heel even, waarna ik mezelf dieper verberg in het vest dat ik aan heb. Het is eigenlijk van papa, maar hij vertelde me dat ik het mee mocht nemen. De geur herinnert me aan thuis en dat laat me meer kalmeren dan wat anders. Ik wil het niet wassen of nat laten worden, want ik zou gek worden zonder deze bekende geur.
          'Hello,' hoor ik en wederom schrik ik op. Mijn hoofd draait meteen richting de deur, waar een tweede jongen staat. Het ziet er wat ongemakkelijk uit als hij, nadat hij zich als Reigan heeft voorgesteld, de woonkamer betreedt en op zoek gaat naar een stoel. Uiteindelijk zakt hij ook op de bank neer en ik laat mijn ogen over hem heen glijden. Waarom doet hij zo raar? Hij komt uit Rusland, zegt hij. Ben ik de enige geboren Engelstalige? Niet dat je aan mij veel hebt, omdat ik werkelijk waar amper kan praten. Ik wil het dolgraag, want mijn hersenen maken overuren, maar ik krijg het niet voor elkaar.
          'Suzy,' zeg ik wederom met heel veel moeite en ik kijk door de ramen naar buiten. Het is mooi hier, dat wel. Niet zoals ik het me herinner van slechts een halfjaar geleden.


    You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

    Berlyn Emil Schulze
    18 – Deutschland – Soldaat aan het front – Living room, met de rest



    Waar hij ook precies terecht kwam, hij vertrouwde de plek nu al niet. En de mensen al helemaal niet. Vertrouwen was een speciaal iets, dat vergde geduld, vooral bij hem. Hij hield de omgeving goed in de gaten. Aangekomen bij waar ze zouden verblijven, besefte hij dat dit er niet eens zo slecht uitzag. Er waren meer dan genoeg bomen. Meer dan genoeg plekken om je te verstoppen of af te sluiten van anderen, bedacht hij zich zo.

    Hij ging meteen naar de slaapkamers, om zijn spullen rustig uit te pakken. Veel bezittingen had hij niet, dus lang was hij niet bezig. Even zat hij op het bed, om het uit te proberen. Beter dan dat hij gewend was. Hij moest niet zeuren, bedacht hij zich. Hij leefde nog. Hij moest gelukkig zijn met wat hij had. Anderen hadden de dood in de ogen gekeken en waren in hem opgegaan, hij had enkel dat eerste gedaan en stond hier nog levend. Afgezien van wat diepe littekens, zowel mentaal als fysiek, was hij er goed aan toe. Dat hij veel veranderd was mocht wel duidelijk zijn. De vrolijkheid die de jongen altijd sierde was weg en had plaatsgemaakt voor een koude mantel. Een koude mantel die hij weliswaar af kon doen en dan reikte hij naar dat stukje vrolijkheid dat hij nog wel had, maar het was slechts een kwestie van tijd voordat hij een muur op zou trekken of zich zou afzonderen van anderen. Maar ach, was niet iedereen hier er slecht aan toe? Hij was benieuwd naar zijn anderen.

    Hij borg de foto van zijn geliefde, een jonge Fransman die hij had ontmoet voor de oorlog en die hij had verloren, zorgvuldig op in zijn portemonnee. Daar zou niemand aan komen. Hij stalde rustig zijn spulletjes uit, op de plek waar hij ze wilde hebben. Maar hem kennende, zou het niet lang duren voordat alles toch een ontaarde chaos zou worden waarin enkel hij de spullen kon terugvinden.

    ‘Sheize’ riep hij toen hij een glas van de trap naar beneden liet vallen. Hij wist niet eens waar hij dat glas vandaan had gehaald en waarom hij het vast had gehad. Soms deed hij rare dingen..

    Aangekomen beneden in de woonkamer waren er al anderen. Hij was in de deuropening gaan staan en had even rustig geobserveerd voordat hij zijn entree maakte. Ze zeiden niet erg veel, maar dat kwam vast omdat iedereen nieuw was. Hij kreeg ook de indruk dat hij een van de weinigen hier was, die ondanks zijn Duitse accent, goed Engels sprak. Hij liep naar de banken toe maar ging niet zitten. ‘Hello, I am Berlyn’ ‘So who are you guys?’ zei hij vriendelijk, met een glimlach. Iemand moest toch het ijs breken en even glimlachen?

    [ bericht aangepast op 2 juli 2017 - 19:23 ]


    Aan niets denken is ook denken.

    Matteo Moretti

    24 • Italy • chronic pain & limp • Living Room> Suzanne, Beaumond & Reigan



    Pijn.
          Ik grit mijn tanden op elkaar als er met iedere stap een martelende pijn doorheen mijn lichaam schiet, waarbij ik mezelf nauwelijks kan behoeden tranen te laten komen. Nog in de ziekenzaal lag ik wanneer ze me informeerden dat ik uitgekozen was voor het kamp, pas enkele dagen nadat me in diezelfde ruimte geïnformeerd was dat mijn knie niet naar behoren zou genezen en ik enkel kon hopen dat de pijn zou minderen met de tijd. Tot nu toe was dat nog niet gebeurd.
          Dit is echter misschien wel aan mezelf te wijten. Initieel had ik er immers voor gekozen mijn krukken niet te gebruiken, om zo een degelijke indruk te maken. Het werd me echter al snel duidelijk dat ik niet anders kon. Daarom loop ik nu, enigszins stuntelend en wel, met mijn koffer in de ene hand en de kruk in de andere, de vreemden tegemoet.
          Het voelde onveilig, met alle gebeurtenissen nog vers in mijn geheugen. Alsof de bommen ieder moment konden inslaan en alles weer overnieuw zou beginnen.
          Instant voel ik mijn ademhaling versnellenen dwing ik mezelf de gedachten uit mijn hoofd te duwen. Dio mio. Het is veilig hier, toch?
          Het zachte gepraat van anderen weet mijn aandacht bij mijn waangedachten weg te trekken. Dit is het. Ik recht mijn schouders en rug en laat mijn blik kort over de kruk glijden, die ik zachtjes tegen de muur plaats bij de deuropening van de woonkamer om daarna zo ‘normaal’ ik kan naar binnen te wandelen, doch mijn mank altijd aanwezig lijkt te zijn.
          Ik forceer een zachte glimlach om mijn lippen in hoop iedere pijn te maskeren, als ik de woorden voorbereid in mijn hoofd — zoals ik ze al ettele malen geoefend heb. ‘So, here’s the party?’ vraag ik lichtjes grappend, in hoop een lichte sfeer te creëren, ‘Matteo Moretti, Italy. Nice to meet you all.’


    [ bericht aangepast op 2 juli 2017 - 19:29 ]


    A girl who wonders.

    MT


    I just caught the wave in your eyes

    DAGMAR EMMEKE PRINS
    20 ◆ Nederland ◆ Zuster ◆ Living Room ◆ Everyone else


    Ik was bang geweest, héél erg bang geweest. Van nature was ik een angstig persoon, dat wist iedereen die mij enigszins kende, maar de oorlog had daar niet bepaald positief aan bijgedragen. Hetgeen dat me voornamelijk beangstigde, was het feit dat ik nieuwe mensen moest leren kennen. Ik sprak amper Engels, dus dat zou sowieso geen succes worden. Voor zover ik het wist, was ik de enige uit Nederland waardoor ik waarschijnlijk weinig kon communiceren met de rest.
          Even was ik op bed gaan zitten. Voorzichtig haalde ik mijn spullen uit mijn koffer en legde deze neer op het bed. Veel had ik niet meegenomen, maar genoeg om mezelf mee te redden. Zuchtend bleef ik voor me uit staren. Ik was er niet erg goed in om nieuwe mensen te leren kennen, dus ook dat maakte me bang. Uiteindelijk wist ik toch de moed bij elkaar te rapen om richting de huiskamer te lopen, waar waarschijnlijk al meerdere mensen zich verzameld hadden.
          Ik bleef geluidloos wachten in de deuropening. In totaal telde ik vijf mensen: vier jongens, één meisje. Ik hield me een beetje verscholen achter de deurpost. De één stelde zich voor, waarna de ander volgde. Mijn ogen vielen op een jongeman die op een vreemde manier voor zich uitkeek, alsof hij niet wist waar hij naar moest kijken. Ik wilde hem niet aanstaren, dat was onbeleefd, maar ik kreeg niet het idee dat hij überhaupt doorhad dat ik naar hem keek.
    Misschien kon hij me helemaal niet zien, dan was het nog onbeleefder om naar hem te staren. Daarom trok ik snel mijn blik van hem af en wandelde voorzichtig, twijfelachtig naar binnen.
          'D-dagmar,' perste ik moeizaam tussen mijn lippen door. 'N-Nederland...'


    Big girls cry when their hearts are breaking