[RPG — 3OO] Melrose High • Speeltopic OO2 - Speeltopics

Uiteindelijk had ik een lege badkamer gevonden – kennelijk was het tegenwoordig een trend om slaapkamerpraktijken te verplaatsen naar de badkamer. Met een bekertje gevuld met water, wandelde ik de badkamer uit en ik wist nog net een botsing met een tegenligger te voorkomen. De deur – die ik nogal lomp had opengezwaaid – ging rakelings langs zijn gezicht en bíjna had ik de vreemde een klap voor zijn kop verkocht. Of nou ja, 'vreemde', zo onbekend was deze jongen niet. Kit.
We keken elkaar zwijgzaam aan en onwillekeurig schoten mijn ogen naar de deur van de badkamer – was het te laat om te vluchten? Oké nee, dat was echt een heel slecht plan – ik kon maar beter gewoon de confrontatie aangaan. Ik zuchtte zachtjes en sloeg vervolgens mijn ogen naar Kit op. Zijn blik gleed over mijn gezicht heen, waarna hij deze verplaatste naar de beker in mijn hand.
      ‘Nu al aan het water? Ik dacht dat jij dé party animal was?’ Een grinnik rolde over zijn lippen en de verbazing viel vast van mijn gezicht af te lezen – hij had zowaar zenuwachtig geklonken. Vervolgens keek ik even naar de beker in mijn hand en hield 'm een stukje op, alsof ik me er niet van bewust geweest was. Ik wilde wat zeggen, antwoorden dat hij dondersgoed wist dat ik alles behalve een feestbeest was. Echter voelde ik toen zijn vingertoppen over mijn kaak glijden en liet mijn stem mij in de steek. Ik schraapte mijn keel en kuchtte kort.
      ‘W–wat doe je?’ vroeg ik hem zachtjes, hoogstwaarschijnlijk – en hopelijk – kon hij er niets van verstaan door de luide muziek. Ergens wilde ik mezelf nu heel graag slaan; dit was waarschijnlijk de eerste keer na een hele lange tijd dat ik weer tegen hem praatte en dan kwam er zoiets over mijn lippen?
      ‘Grapje, Gandalf.’ Hij glimlachte naar me en een nerveus lachje rolde over mijn lippen. Hierna leken zijn gedachten af te dwalen, waardoor hij even fronste en ik kon het niet laten om hem even nieuwsgierig aan te kijken.
      ‘Ik weet nog steeds niet zo goed of het een goed ding is dat je mij vergelijkt met een oude man.’ Ik knipperde even verbaasd toen ik me besefte dat-dat heel gemakkelijk over mijn lippen was gekomen – geen nerveus gestamel of gestotter. Ik gluurde even kort naar Kit en glimlachte treurig naar hem. Ik wilde 't hem zo graag vergeven – en bovenal vergeten, maar dat was makkelijker gezegd dan gedaan. En ik zou liegen als ik zei dat het feit dat hij was vreemdgegaan mij niet nog steeds pijn deed. Desalniettemin zou het nog een grotere leugen zijn als ik zei dat ik hem niet mistte. Toen schoot mij opeens iets te binnen en ik blikte weer even naar de deur achter mij en toen naar Kit. ‘Oh, volgens mij wil je er langs... toch?’ Ik kwam naast hem staan en gebaarde naar de deur. ‘Sorry, ik wilde je niet ophouden.’

‘Charles.’ Mijn ogen schoten richting Dallas, die mijn naam nogal emotieloos had uitgesproken. Ik keek hem vragend aan. ‘Kun je nog even door blijven ratelen? Misschien dat het glas dan magisch uit mijn arm verdwijnt.’ Hij keek mij vragend aan, maar ik wist eigenlijk zeker dat hij het cynisch had bedoeld. Ik trok dan ook mijn wenkrbauw naar hem op en rolde kort met mijn ogen.
      ‘Goede timing om sarcastisch te doen, Eathons.’
      ‘De spoed is op de hoogte,’ deelde Jacinta vervolgens mede. ‘Wil je dat ik meega?’ bracht ze vragend uit, waarbij ze naar Dallas keek. Ze keek vervolgens naar mij en ik merkte een soort vijandigheid op. Ik keek haar verbaasd aan en moest de neiging om mijn handen onschuldig in de lucht te steken, onderdrukken. ‘En wat doe jij?’ Ze keek opzij en ik volgde haar blik, die bleef rusten op Vince, die nog altijd tegen de muur aangeleund stond.
      ‘Jacinta, kunnen we gewoon even onder vier ogen praten?’ Ik blikte even naar Dallas en pakte voorzichtig zijn arm. Kort twijfelde ik of ik niet toch moest proberen die glasscherf uit zijn onderarm te trekken – maar ik wilde hem die marteling besparen. Bovendien was er een grote kans dat ik het alleen maar erger zou maken, vandaar dat ik zijn arm ook weer losliet.
      ‘Ik kan prima tegen bloed en ik heb genoeg Grey's Anatomy gekeken om mezelf een chirurge te kunnen noemen – maar ik laat het toch over aan de spoedeisende hulp,’ vertelde ik Dallas. Vince praatte op een gedempte toon verder tegen Jacinta, maar ik kon er vrijwel niets van verstaan. Hij wilde duidelijk alleen maar praten met Jacinta. Niet dat ik behoefte had aan aandacht van Vince – dat stadium had ik lang geleden al achter me gelaten. Echter vond ik het toch een tikkeltje vervelend. Vandaar dat ik hem even onderzoekend aankeek, maar hem kennende verwachtte hij dat ik de eerste stap zou maken – mooi niet dus. ‘Jacinta.’ Ik richtte me tot haar. ‘Ik denk dat er maar één van ons mee kan en ik stel voor dat jij–’ ik verplaatste mijn blik even kort naar Dallas en Vince ‘–met hen meegaat.’ Vince had duidelijk een zwak voor haar, ook tijdens onze relatie al en Dallas en zij waren close. Ik ging wel opzoek naar Micky, ik had hem de hele avond immers nog niet gezien.

Kit leek zowaar nerveus, iets wat mij een klein beetje verbaasde, gezien hij vrij stoïcijns en onverstoorbaar kon zijn, zeker emotioneel gezien. Het feit dat hij ook moeilijk te lezen viel was een struikelblok waar we vaker over waren gestruikeld en wat de laatste keer had geleid tot een enorme ruzie voordat hij... nou ja, je weet wel. Ik speelde nerveus met de zoom van mijn shirtje en ontweek zijn blik, gezien ik mezelf geen houding wist te geven.
      ‘Hij mag dan wel oud zijn, hij weet mij zelfs te charmeren.’ Hij haalde zijn schouders op om vervolgens mijn blik toch te vangen. Hij hield deze gevangen en onbewust droomde ik een beetje weg bij het zien van zijn ogen. Focus, Kyra. Ik schudde mijn hoofd om mezelf weer bij de les te halen en knipperde een paar keer verward met mijn ogen.
      ‘Maakt dat je dan geen homoseksuele gerontofiel?’ flapte ik eruit en keek hem met grote ogen aan. Kit kwam weer tegenover me staan, ditmaal aan de kant van de deur en keek me resoluut aan.
      ‘Ky. Het viel even stil en ik keek hem vragend aan en een tikkeltje verwachtingsvol aan, hoewel ik eigenlijk niet eens wist wat ik hoopte dat hij zou zeggen. Echter schudde hij enkel zachtjes zijn hoofd om vervolgens mij met een vriendelijke blik aan te kijken. ‘Maak je geen zorgen.’ Ik fronsde en keek hem onebgrijpend aan. Zorgen maken? Ik wilde vragen om een verduidelijking, maar hij had zich al een beetje van mij weggedraaid, dus besloot ik mijn mond te houden. Ik zuchtte en wilde van 'm weglopen.
      ‘Oh, trouwens –’ meteen hield ik mijn pas in en draaide me om. Ik kon er niets aan doen, maar waarschijnlijk was er een verwachtingsvolle sprankeling te zien in mijn ogen en een hoopvolle glimlach op mijn gezicht. Play it cool, Kyra, beheers je.
      ‘Ja?’
      ‘Kijk uit voor het glas in de keuken, wil je?’ De glimlach op mijn gezicht verdween als sneeuw voor de zon en ik keek om mij heen, waarna mijn blik bleef rusten op een willekeurige kamer in het huis, gezien ik eigenlijk geen idee had waar de keuken nu zat. Vervolgens keek ik Kit weer aan en zocht ik naar woorden. Een paar keer ging mijn mond enkel open en dicht.
      ‘Bedankt...’ bracht ik uiteindelijk uit en probeerde niet al te teleurgesteld te klinken. ‘Ik was ook niet van plan naar de keuken te gaan, eigenlijk.’ Ik hief mijn nog volle beker met water op. ‘Doe jij eh- doe ook voorzichtig in de keuken, denk ik.’

‘Het is oké.’ Bracht Dallas zacht uit om vervolgens zijn telefoon uit zijn broekzak te vissen. Ergens was het heel verleidelijk om over zijn schouder het gesprek mee te lezen, maar ik respecteerde zijn privacy genoeg om dat niet te doen. Wat er echter ook in dat berichtje werd gezegd, bleek niet mals, gezien Dallas achteruit stommelde. Enkel de koelkast weerhield hem ervan om opnieuw op de grond te belanden. Ik wilde hem te hulp schieten, maar Jacinta was me al voor. Ze ondersteunde hem en draaide zich om, in de richting van de voordeur, waar de mensen van de spoedeisende hulp weldra zouden verschijnen, om Dallas alvast daar naartoe te brengen.
      ‘Ik wil nu niet praten, misschien later een keer,’ sprak Jacinta nog tegen Vince. Ik perstte mijn lippen op elkaar, maar waarschijnlijk was het duidelijk dat ik mijn best moest doen niet geamuseerd te grijnzen. Rejection much? Vervolgens keek ze naar mij en ik beantwoordde haar blik met een onbegrijpende, bevreemde blik – kon ik alsjeblieft buiten hun seksuele spanningen gehouden worden? Dat ze duidelijk op mijn ex viel was al ongemakkelijk genoeg voor mij. ‘Ik ga alvast vooruit met Dallas, het zou geen kwaad kunnen als jij jezelf ook na laat kijken.’ Ze liep samen met Dallas weg en liet mij met Vince achter. Over ongemakkelijk gesproken. Ik schopte tegen een verloren glasscherf aan.
      ‘Iets in mij zegt dat je dit hele gebeuren niet zo heel erg vond, jij had toch altijd een ding voor bad guys.’ Ik keek op naar Vince en lachte sarcastisch.
      ‘Dat maakt mij toch geen psychotische sadist, of wel soms?’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Met zulke moves verbaasd het me niets dat je Jacinta nog niet heb gestrikt.’
      ‘Maar Charles, ik weet dat je een enorme hekel aan me hebt en waarschijnlijk nee gaat zeggen maar zou je met mij wat aspirines willen zoeken, want je weet dat ik het vertik om naar de Spoed te gaan.’ Ik trok een wenkbrauw naar hem op en wilde inderdaad bijna meteen een felle ‘nee’ antwoorden. Echter hield ik mijn lippen nog even op elkaar en dacht ik na over zijn... vraag? Onderzoekend gleden mijn ogen even over hem heen en pakte ik zijn armen om ze te bekijken. Ik was geen dokter, maar zelfs een blinde kon zien dat hij er veel minder erg aan toe was dan Dallas. Waarschijnlijk hielp het feit dat hij geen stuk glas ter grootte van de Mount Everest uit zijn arm had steken.
      ‘Vooruit, voorlopig nog niet, maar je moet wel langs de dokter binnen nu en snel,’ zei ik beslist, en met een toon die geen tegenspraak dulde. Ik pakte een glas uit de kast, die ik vulde met water en na wat andere kastjes opengetrokken te hebben, vond ik een potje Advil. Ik gaf hem twee tabletjes en het glas water. ‘Hier. Drink.’
      ‘Wat zeg je ervan? Een rondtour van Alesi? Je hebt wel genoeg om mijn leedvermaak gelachen vandaag hoop ik.’ Ik keek hem bevreemd aan. Waarom deed hij opeens zo vriendschappelijk naar mij toe? Nog geen uur geleden waren we zowat elkaars aardsvijanden. ‘Je hoeft nergens te zijn lijkt me, dus we hebben alle tijd.’
      ‘Misschien.’