Hij trekt aan de ketting, waarvan alle oogjes eerst dieper in mijn vlees snijden en zich dan overgeven aan de weg van de minste weerstand. Het sierlijke bedeltje valt als eerst op de grond, waarna de zilveren ketting volgt. Het zal ongetwijfeld met een geluid gepaard gaan, maar mijn zintuigen zijn inmiddels, op mijn zicht na, allemaal uitgevallen. Ik kan mijn blik niet loskrijgen van de grote man tegenover me. Zijn donkerblauwe pak valt losjes, maar tegelijkertijd aangesloten om zijn gespierde lijf. De tegenstrijdigheid past bij hem. Het witte overhemd wijkt af van zijn inktzwarte karakter en dat terwijl ik zoveel om hem geef. Het stadium van houden van ben ik vele malen gepasseerd, in een onophoudelijke cirkel.
‘Wat wens je nu nog?’ Hij buigt naar me toe en ik ruik de eau de cologne die ik zes weken geleden aan hem heb gegeven toen hij 31 werd. Hij heeft me alles laten voelen, van passionele liefde tot allesverslindende haat. Zelfs nu, terwijl mijn knieën steeds onstabieler lijken te worden, weet hij mijn zintuigen te controleren. De sterke geur dringt mijn neus binnen en daarmee mijn lichaam. Het is alsof hij langzaam mijn hele zijn overneemt.
Zwijgend wens ik dat het ooit over zal zijn en hij me opnieuw liefheeft als vier jaar geleden, toen ik hem leerde kennen. Ik weet dat je een wens in stilte moet schreeuwen, zodat het universum ervan doordrongen raakt dat het om iets gaat dat zodanig van belang is dat je zonder het uitkomen van je wens niet verder kunt.
Hard klap ik met mijn achterhoofd tegen de muur, als hij me bij mijn armen vastgrijpt en naar achteren duwt. Hij boort zijn vingers diep in mijn huid en ik ben blij dat het december is, zodat ik de blauwe plekken met lange mouwen kan bedekken. Het is het voordeel van de winter en mijn wapen tegen de hoofdschuddende, maar zwijgende collega’s als ik weer eens met bloeduitstortingen op mijn werk verschijn. Ondanks dat ik mijn lichamelijke schade probeer weg te werken met concealer en foundation, kan ik mijn geestelijke wonden niet behandelen.
Vier jaar geleden wist ik niet dat bloeduitstortingen dieppaars van kleur konden zijn en was ik ervan overtuigd dat liefde alles zou overwinnen. Nu weet ik dat liefde niet altijd iets moois is, maar dat het je ook radeloos en zelfs reddeloos kan maken. Ik lach wrang, wat me pijn doet. Voorzichtig leg ik de zak ijs tegen mijn wang en hoop daarmee de zwelling tegen te gaan.
‘Lieverd, het spijt me.’ Hij knielt voor me neer en pakt mijn rechterhand vast. Met een zekere terughoudendheid, wat alleen als teder omschreven kan worden, drukt hij zijn lippen op de rug van mijn hand. ‘Ik wil je niet kwijt, ik hou van je. Je bent mijn prinses.’
Ik wil tegen hem schreeuwen dat hij me dan niet zo moet behandelen, maar ik houd mijn mond. Zeker mentaal kan ik een nieuwe confrontatie niet aan.
Hij komt naast me zitten op het bed, waar we eergisteren nog de liefde bedreven en slaat zijn arm om mijn schouders. Door zijn kracht word ik enkele centimeters naar hem toe getrokken, terwijl ik in mijn gehele lichaam verstrak.
‘Kan ik iets voor je doen?’ Hij drukt een kus op mijn haar, op de plek waar binnen een uur een flinke verdikking zal verschijnen.
‘Nee hoor. Het gaat wel.’ De leugen steekt minstens even erg als mijn wang. Het is alsof er tientallen spelden in mijn vlees prikken.
‘Goed zo. Zal ik koken? Ik heb het bad al voor je vol laten lopen.’ Hij duwt een haarlok achter mijn oor. Ook die wijkt voor hem.
‘Fijn, dankjewel.’ Ik forceer een glimlach en sta op, zodat ik uit zijn nabijheid kan verdwijnen.
In bad kan ik me relatief goed ontspannen en ik voel de spanning uit mijn spieren glijden. Het naar lavendel geurende badzout zorgt voor een tevreden gevoel. Na vijfentwintig minuten hijs ik mezelf moeizaam uit het bed en droog ik me gehaast af. Zijn geduld is na een half uur op en als ik dan niet aan de eettafel zit, zal er zeer waarschijnlijk nog een stuk van het servies sneuvelen. Ik kleed me aan, wat pijn doet aan mijn lichaam en loop de trap af. Hij glimlacht als hij me ziet en steekt het vierde waxinelichtje aan. Ik laat mijn ongemerkt ingehouden adem ontsnappen en complimenteer hem over het diner, terwijl hij even goed als ik weet dat ik niet van biefstuk houd.[/georgia]
