300 RPG| MARKED - Shadowhunters |Speeltopic| - Speeltopics

• MARKED • SHADOWHUNTERS "No matter what has happened. This who you are" Het verhaal gaat verder waar seizoen 1 en de film ongeveer is geëindigd. Valentine creëert een nieuw leger Shadowhunters met de Mortal Cup terwijl de leden van Het Instituut wanhopig Jace en de Mortal Cup proberen terug te krijgen. Nieuwe Shadowhunters voegen zich toe aan beide kanten en Downworlders kiezen een kant in deze nieuwe oorlog. En dat alles om de Mundane wereld. Make it or break it with lots of drama. praattopic • rollentopic • speeltopic

ROLLEN Hunters • Alec Lightwood - Pagina 2 - Inferius • Brother Zachariah/Jem Carstairs [Silent Brother] - Pagina 5 - PeterMaximoff • • • Indy Nova Youngblood - Pagina 4 -greenlight22 • Isabella Lightwood Pagina 2 - Aftertaste • • Downworlders • Magnus Bane [Warlock] - Gereserveerd - HalfBloodPrince • Raphael Santiago [Vampire] - Pagina 2 - PeterMaximoff • • • [Warlock] - Pagina 2 - Polovina • • • Characters Clary Fairchild Jace Wayland Alec Lightwood Isabelle Lightwood Magnus Bane Simon Lewis Lucian Graymark Valentine Morgenstern Jocelyn Fairchild Raphael Santiago INVULLEN • Naam • Leeftijd • Soort Hunter of vampire, werewolf, warlock, faery. • Innerlijk • Uiterlijk • Geschiedenis • Familie • Relaties • Extra INFORMATIE Everything you need to know. REGELS • Er is een maximaal aan twee personages. • Alleen HalfBloodPrince maakt topics aan. • Posts moeten minimaal 300 woorden bevatten. • Geen ruzie behalve in de RPG zelf. • Off topic in het speeltopic graag tussen haakjes of in het praattopic. • 16+ is toegestaan. • Zonder toestemming mag je de personages van anderen niet besturen. • Sluit niemand buiten en probeer zoveel mogelijk andere posts te lezen! • Probeer bij de tijd te blijven die wij aangeven. • Denk heel goed na voordat je meedoet. Wij steken hier veel tijd in en het is ook niet leuk voor anderen als je niet meer reageert. • Layout door Inferius. • And above all; have fun!

[ bericht aangepast op 8 dec 2016 - 18:39 ]

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Raphael Santiago
70 || Vampire || New York City Vampire Clan Acting Leader || It's a good thing Magnus is here || In need for Blood
Er was een reden waarom ik geen Shadowhunters in mijn buurt duldde en deze jongen beschreef precies waarom. Normaal waren feestjes van Magnus altijd Shadowhunter-vrij geweest, en was het zelfs voor mij niet ongewoon om af en toe binnen te komen zetten, maar nu hij dit vriendje had, liepen er hier naar mijn smaak echt veel te veel rond. Hij begon weer naar zijn mes te grijpen en zijn woorden werden niet minder scherp dan die van mij. Magnus moest echt opschieten wilde hij een uitbarsting voorkomen. "Laat het je Daddy niet horen, Shadowhunter, dat jij zo over Downworlders spreekt, want hij is er een net als ik. Ook zou ik er niet eens aan denken dat mes te trekken, want ik ben toch sneller." Het laatste woord was mijn mond nog niet uit of een veel te drukke Warlock voegde zich bij ons. Nu waren de meeste Warlocks wel op een of andere manier excentriek, maar hier had ik nu echt geen behoefte aan. "Ik ben niet van de feesten." antwoordde ik kort, voor ik nogmaals rondkeek. Op dat moment werden we opgehaald door een jonge Fay om naar het VIP gedeelte te gaan. Echt iets voor Magnus, om zijn macht te tonen voor hij zijn gasten begroet, al moest hij wel, gezien hij er weinig wereldlijke artefacten voor had in deze club, al wist ik ook dat zijn loft een heel ander verhaal was. Eenmaal daar knikte ik naar Magnus en zette zijn cadeau op een tafel waar er al meerderen stonden, en op de andere tafel die voor de kat, waar ook al een flink aantal soorten vis en kaviaar zich aan het opstapelen waren. Nu was het tijd voor mijzelf, een fijn glas, en een liter bloed. Ik settelde mijzelf in een comfortabele fauteuil en wenkte een van de obers, die mij al snel een glas kwam brengen. Ik schonk zelf, voorzichtig om niets op mijn pak te morsen, het glas vol, en sloot de zak weer af, voor ik het glas aan mijn lippen zetten en genoot van het eerste bloed in tijden wat door mijn keel afdaalde naar mijn gruwelijk lege maag. Zelfs het feit dat degenen hier waren die laatst Het Hotel hadden vernield en mijn status als leider hadden aangetast, kon mij op dit moment even niet schelen. Mij voeden voelden zo goed, dat dit misschien wel het gevoel was wat anderen een orgasme zouden noemen.

[ bericht aangepast op 11 dec 2016 - 22:14 ]

---

Bowties were never Cooler

"I missed you, dear old friend."

Na een tijdje gewacht te hebben en al 2 glazen whiskey achterover te hebben gegooid, was ik nog steeds niet rustiger op geworden. Met de minuut werd ik zenuwachtiger terwijl ik dit nooit had gehad. Ik dacht na over al die keren dat ik Alexander heb gezien en mijn gevoel erbij. Hij prikte gelijk door mijn muur heen en dat vanaf het eerste moment. Ik nipte nogmaals aan mijn glas en ik besefte daadwerkelijk wat hij met mij deed. Kate bracht de eerste gast naar binnen en ik was verrast dat mijn oude vriend op de uitnodiging had gereageerd. Mijn gedachtes over Alexander was voor het verdwenen. Jem kwam naast mij zitten en verwende eerst de beiden katten met zijn magere handen.

Hoewel ik Jem sinds Londen ken, een lang vervlogen tijd geleden, had tot op een of andere manier nog medelijden met hem. Ja, zelfs na al die jaren. Ik glimlachte en kon me goed indenken dat hij best wel eens wilde ontsnappen aan Silent City. Voorzichtig gaf ik hem een knuffel.
”Hallo oude vriend, ik heb je gemist. Hoe gaat het met je, Jem?” Ik mocht hem alleen Jem noemen in privé anders was het Brother Zachariah. Ondanks alles lag deze jongeman op een vriendschappelijke manier aan mijn hart.

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Brother Zachariah
151 || Silent Brother || Visiting an old Friend || Breaking the Law
Zo goed en zo kwaad als het ging begroette ik mijn oude vriend met een glimlach, gevolgd door een ongemakkelijke knuffel. Behalve met Tessa had ik al decennia lang geen fysiek contact meer gehad, dus dit was echt even wennen, hoe goed het ook voelde. Buiten de Silent City was het moeilijker iemand te lezen, maar de nervositeit, gemengd met verbazing kon iedere sterveling nog van de Warlock aflezen. Ik jou ook, Magnus. Het is heel lang geleden. Zo'n 130 jaar, gok ik. Met mij gaat het hetzelfde als elke dag sinds mijn tijd is stilgezet. Ik kon ook buiten de Silent City niet spreken, maar ik geloofde niet dat deze manie van mentale communicatie Magnus tegenstond. Als het hem wel tegen zou staan, zou hij voor een schrijfblok moeten zorgen. Hoe gaat het met jou? Ik heb zo het vermoeden dat jij sinds London wel een boel hebt meegemaakt wat het waard is om over te vertellen. Ik heb de eerste jaren nog een aantal dingen via Will vernomen, of via de Clave of hier en daar een Institute, zoals in Peru, maar er is vooral veel radiostilte. Iets wat mij vreemd lijkt van de man die de ballen heeft om persoonlijk een uitnodiging naar de Silent City te komen brengen voor een Shadowworld feest. Ik gebruikte het woord Downworlder liever niet, en het was jaren sinds ik het gebruikt had. Tessa haatte het woord, en ik was er zeker ook geen fan van. Iedere soort en ieder individu in de Shadowworld was gelijk, een perspectief wat ik als Silent Brother misschien nog wel duidelijker zag dan eerst, en het is dan ook niet eerlijk om ieder ander dan de Shadowhunters over een kamp te scheren. Ik keek de man kort aan. Hij zag er nog precies hetzelfde uit als in London, alleen in zijn ogen was te zien dat hij ouder was geworden, maar er was ook licht in te zien. Een licht die ik had gezien in Tessa's ogen bij onze verloving, een licht tussen Will en Tessa bij hun trouwen, bij de geboorde van James. Het was het licht van onvolwaardelijke beantwoordde liefde, iets wat heel dierbaar is en zeker niet voor eenieder is weggelegd. Hij was een gelukkig man.

---

Bowties were never Cooler

"The only exception I make for a Silent Brother."

Ik merkte dat Jem geen lichamelijk contact meer had gehad en ik schatte in dat hij dit niet meer heeft gehad sinds Tessa en Will hun eigen weg zijn gegaan.
 Ik jou ook, Magnus. Het is heel lang geleden. Zo'n 130 jaar, gok ik. Met mij gaat het hetzelfde als elke dag sinds mijn tijd is stilgezet. Het was vreemd om hem niet gewoon meer te horen spreken maar in mijn mind. Maar problemen ermee? Niet echt, al had ik niet veel met Silent Brothers, voor Jem maakte ik een uitzondering.

 Hoe gaat het met jou? Ik heb zo het vermoeden dat jij sinds London wel een boel hebt meegemaakt wat het waard is om over te vertellen. Ik heb de eerste jaren nog een aantal dingen via Will vernomen, of via de Clave of hier en daar een Institute, zoals in Peru, maar er is vooral veel radiostilte. Iets wat mij vreemd lijkt van de man die de ballen heeft om persoonlijk een uitnodiging naar de Silent City te komen brengen voor een Shadowworld feest. Ik lachte hardop om die laatste zin van Jem. Ja, ik was even naar Silent City geweest om een uitnodiging te brengen. Raphael kwam voorbij en gaf me een kort knikje met zijn hoofd. Ik deed hetzelfde en had een vermoedde dat hij enorm chagrijnig was omdat een tekort had aan vitamine D. Ik keerde me weer terug naar Jem en dacht even na voordat ik antwoord gaf.
”Ik heb zeker niet stilgezeten na London en Peru? Zelfs ik weet niet goed wat daar is gebeurd hahaha. Mijn excuses voor de radiostilte, oude vriend maar op het moment hebben onze handen vol aan het hele geval rond Valentine. Wat ik trouwens niet zo’n passende naam vind voor iemand die zo verdorven is als hem. Hoe is het trouwens met Will? Nog iets van hem vernomen?”

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

---

---

Eenmaal bij de bar aangekomen besloot Indy om voor een glas rode wijn te gaan, Indy wist niet wat het was, maar er was iets aan rode wijn wat het aantrekkelijker maakte dan witte wijn. Voor Indy was het niet de smaak, ze vond de ene soort niet beter proeven dan de andere, het was de kleur die het deed. De witte wijn was in Indy haar opinie iets braafs. Terwijl rode wijn iets gevaarlijks, misschien zelfs iets sexy's had. Aan de andere kant dacht Indy er ook gewoon veel te die over na, een wijntje was een wijntje. Ze zou het hoe dan ook wel opdrinken, zo ook nu, ze ontving het glas met de rode vloeistof en liet daarna haar ogen door de club heen glijden. Dit waren dus allemaal genodigden van de heer Magnus Bane. Wie de man zelf was wist Indy nog steeds niet, hij zou volgens de verhalen op moeten vallen vanwege zijn extravagante kledingstijl. Echter was deze Magnus Bane nog niet opgevallen, wel zag ze Alec een stukje verder op staan. Even dacht Indy er nog over na om naar de jongeman toe te lopen, hij was op het moment het enige aanknopingspunt die de blondine hier had. Echter besloot Indy dit toch niet te doen, als ze met iemand wou praten zou ze zich zelf wel kunnen redden daarvoor hoefde ze Alec niet lastig te vallen. Dan kon ze beter haar tijd besteden met jongens bij wie ze wel kans maakte, want dat was iets wat ze wel op had gepikt. Alec viel niet op meisjes, wat zeer zonde was, want als hij dat wel deed dan was Indy er zeker voor gegaan. Ze kon nou eenmaal niet ontkennen dat Alec Lightwood een knappe jongen was, maar Indy was niet één van die meisjes die dacht dat ze iemand die op jongens viel wel weer even straight konden maken. Indy had wel door dat dit onmogelijk was. In ieder geval werd Alec het dus niet vanavond en daarom zocht Indy verder, een knappe weerwolf dan. Weerwolven waren wel oké, bovendien waren ze meestal redelijk dominant en Indy hield wel van een beetje dominantie in bed. Net toen de jongedame dacht dat ze een goed 'slachtoffer' had gevonden kwam er iemand anders in haar blikveld. Isabella. Terwijl Indy alweer de laatste slok achteroversloeg van de rode wijn luisterde ze naar Isabella die haar excuses aanbood voor het vertrekken zonder Indy. Een glimlachje ontstond op Indy haar lippen toen deze jongedame dat zei. 'Ach ik ben er nu, ik heb het kunnen vinden en ben binnen weten te komen dus het is allemaal wel oké.' Zei Indy waarna ze nonchalant haar schouders ophaalde. Indy was altijd al vrij zelfstandig geweest en kon het allemaal prima zelfstandig afhandelen. Toen Isabella vroeg of Indy nog wat drinken wou zette ze haar glas weer neer en knikte ze. 'Ik lust nog wel een rode wijn.' Zei Indy waarna ze opnieuw haar ogen door de club liet scannen. 'Maar wie is onze gastheer nou.' Zei Indy. 'Ik heb nog niet veel extravagant geklede mensen gezien. Afgezien van enkele meisjes dan en een andere warlock, maar die was blauw van huidskleur.' Elke Warlock had zijn eigen 'Warlockmark' je had warlocks met een blauwe huid dus, maar ook met snorharen of katten oren.

---

I could be your perfect disaster, you could be my ever after.

Brother Zachariah
151 || Silent Brother || Visiting an old Friend || Breaking the Law
Het duurde even voordat Magnus antwoord gaf op mijn vragen. Ik wist nog maar weinig over se Shadowworld, en in mijn huidige status was dat beter ook. Ik wilde goedwillenden geen last bezorgen, omdat ze zich niet aan het nauwe denkbeeld van de Clave hielden. Het antwoord dat wam had me laten grinniken, als ik dat kon. Volgens mij wist niemand zeker wat er in Peru was gebeurt. Toen hij over Valentine begon verbitterde mijn uitdrukking. Wij als Silent Brothers hadden het geprobeerd een onderling probleem van de Shadowhunters te houden, maar blijkbaar gaf hij ook nu al problemen met de rest van de Shadowworld, net als met de Circle. Zijn laatste vraag over Will maakte het niet veel beter, en gaf me vooral een steek door mijn hart, precies op de plek waar een uitgedoofd Parabatai-Rune stond. St. Valentijn, naar wie hij vernoemd is, is niet alleen de beschermheilige van de liefde, maar ook van de Zwarte Dood. De naam kan nog wel passend zijn, al zeg ik het zelf. Of denk, maar dat terzijde. Will is bijna 80 jaar geleden gestorven. Er zijn nog een aantal afstammelingen van Will over, maar dezen lijken niet het uithoudingsvermogen van Will te hebben. Will was voor een Shadowhunter heel erg oud geworden, een respectvolle 76. De meesten van ons soort haalden net de 40, sommigen 50, maar veel ouder werden de meesten niet, en velen stierven een stuk jonger. Het werk van een Shadowhunter is gevaarlijk, en dat is duidelijk zichtbaar in de sterftecijfers. Een onhoorbare zucht ging door mij lichaam. Maar laten we deze avond niet laten bederven door oude koeien of naar nieuws. Het is moeilijk menselijkheid te behouden in de Silent City, dus ik ben je ontzettend dankbaar voor de uitnodiging. Een van mijn magere bleke handen haalde ik van de katten af en haalde ik door mijn spierwitte haar, wat ooit zwart was geweest. Vervolgens haalde ik uit de binnenzak van het geleende jasje mijn kado. Ik heb iets voor je in bruikleen, van Tessa en mij. Het is misschien niet het beste geschenk, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Als je er klaar mee bent hoop ik wel dat je het via Alexander teruggeeft aan de wetmatige eigenaar. Het was een klein, oud, zeer kwetsbaar boek, vol met antieke magie en lang vergeten wijsheid. Tessa had het van Will gekregen en zij had het aan mij te leen aangeboden. Ik wilde het graag weer terug, maar ik wist ook dat Magnus er veel aan zou hebben, zeker in de bescherming van de Shadowworld tegen Valentine. Er stond veel in waar geen Shadowhunter normaal gesproken van wist. Ik keek hem even aan, en lege het boekje op zijn schoot neer, zodat ik verder kon gaan met het aaien van de katten die op mijn schoot lagen te soezen.

---

Bowties were never Cooler

"Thank you, dear old friend."

St. Valentijn, naar wie hij vernoemd is, is niet alleen de beschermheilige van de liefde, maar ook van de Zwarte Dood. De naam kan nog wel passend zijn, al zeg ik het zelf. Of denk, maar dat terzijde. Will is bijna 80 jaar geleden gestorven. Er zijn nog een aantal afstammelingen van Will over, maar dezen lijken niet het uithoudingsvermogen van Will te hebben. Ik merkte al gauw dat Jem er moeite mee hand om over Will te hebben. Voordat ik uberhaupt kon reageren op Jem, ging hij alweer verder.
Maar laten we deze avond niet laten bederven door oude koeien of naar nieuws. Het is moeilijk menselijkheid te behouden in de Silent City, dus ik ben je ontzettend dankbaar voor de uitnodiging. Ik kon me niet indenken hoe het was om een Silent Brother te zijn. Zijn hand ging door zijn spierwit haar en haalde een klein boekje tevoorschijn uit de binnenzak van zijn jasje.

Ik heb iets voor je in bruikleen, van Tessa en mij. Het is misschien niet het beste geschenk, maar ik hoop dat je er iets aan hebt. Als je er klaar mee bent hoop ik wel dat je het via Alexander teruggeeft aan de wetmatige eigenaar. Jem legde het boekje neer op mijn schoot en ging weer verder met het kroelen van de katten die nog steeds op zijn schoot lagen. Mijn mond viel open. Het boekje wat Jem op mijn schoot had neergelegd, was een heel bijzonder boekje. Menige Warlocks hadden gedacht dat dit oud en antiek boekje verloren was gegaan. Het bevatte eeuwenoude spreuken en antieke magie waar vele Warlocks een moord voor zouden doen.

”Wauw, Jem. Ik ben sprakeloos. Dit is echt bijzonder. Dit... Dit....”Ik kon geen woord meer uitbrengen en voorzichtig pakte ik het boekje op. Met nog meer voorzichtigheid opende ik het boekje en bladerde ik er doorheen. Ik werd overweld door nieuwe wijsheden en oude magie. Uiteindelijk stopte ik het boekje weg met een spreuk dat het uiterlijk van het boekje veranderde.
”Heel erg bedankt, oude vriend. Het zal voor een goed doel gebruikt worden.” Ik schenkte hem een liefdevolle en dankbare glimlach.
"Ik hoop alleen niet dat de wetmatige eigenaar door het leven gaat als Camille Belcourt gaat want dan blijft het boekje bij mij."

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Brother Zachariah
151 || Silent Brother || Visiting an old Friend || Breaking the Law
Magnus' ogen leken uit zijn hoofd te vallen en zijn mond stond wijder open dan dat ik ooit mogelijk had gedacht, toen ik hem het kleine boekje overhandigde. Voor het eerst sinds tijden kreeg ik een glimlach om mijn lippen, al zou het van buiten vast op een afzichtelijke grimas lijken. Het deed me goed om mensen te kunnen verrassen, ze echt blij met iets te kunnen maken, want als Silent Brother gebeurde dat maar weinig, en zeker dat deel van mijn wezen was over de jaren compleet aan het wegkwijnen, terwijl het vroege het grootste deel van mijn persoonlijkheid was geweest. Zijn gestotter was misschien nog wel het beste. Natuurlijk wist ik de waarde van dit boek, voor ieder van de soorten in de Shadowworld en zeker de Warlocks, maar om een oude vriend zo vol ongeloof, dankbaarheid, en vreugde te zien, was geweldig. Het leek mijn emotieloze ziel haast weer te ontwaken. Dat zou nooit gebeuren zolang ik deze Runes droeg, maar het gevoel was geweldig, een van de redenen waarom ik hier was: Om me weer enigszins levend, enigszins menselijk te voelen. Bij zijn laatste woorden schudde ik mijn hoofd langzaam. Haar naam is en zal altijd Tessa Grey zijn, en bij haar overlijden zal het terugkeren naar het Spiral Labyrinth. Zo zou Will het hebben gewild, en zo wilt Tessa het ook. Daar is het veilig.Via Alexander kan ik ervoor zorgen dat het terugkomt bij Tessa. Ik vertrouw erop dat hij bij jou in goede handen is tot die tijd, zoals ik was al die jaren geleden. Mijn bleke irissen zochten even contact met zijn kattenogen. Het was niet meer dan een paar tellen, maar een blik zei veel meer dan welke woorden ook zouden kunnen. Ik was hem zo dankbaar voor alles wat hij voor mij, voor Tessa, en bovenal voor Will had gedaan over de volledige tijd dat hij er voor ons was geweest, al bijna 150 jaar. Daar woog niets tegenop. Ik wist ook wel dat het verre van altijd compleet onzelfzuchtig was, maar dat maakte mijn dankbaarheid niet minder. Zelfs sinds ik een Silent Brother was geworden, was hij, naast Tessa, een van de weinigen die nog enige vorm van contact had gehouden, al was het maar heel sporadisch en via Institutes. Magnus en Tessa waren de enigen die ik nog over had uit mijn oude leven, de enigen aan wie ik me nog kon vastklampen in de hoop mijn menselijkheid nog een klein beetje te kunnen behouden, hoe zwaar dat ook was in de Silent City. Ze gaven me hoop dat misschien, ooit, de vloek van de Yin Fen opgeheven kon worden, en ik misschien, ooit, weer zou kunnen rondlopen als de Jem die ik ooit was geweest.

---

Bowties were never Cooler

Alec • Shadowhunter • Pandemonium • Brother Zachariah en Magnus 'Laat het je Daddy niet horen, Shadowhunter, dat jij zo over Downworlders spreekt, want hij is er een net als ik. Ook zou ik er niet eens aan denken dat mes te trekken, want ik ben toch sneller,' zegt Raphael zo zacht zodat alleen ik het kan horen. Ik trek een wenkbrauw op, maar voordat ik iets terug kan zeggen is hij verdwenen. Ik draai mij om naar Kriistina en haal opnieuw een hand door mijn haar als een zenuwachtige tik. Op dat moment verschijnt Magnus. Mijn hart lijkt een slag over te slaan, maar hij zijn ogen ontmoeten de mijne niet. Hij verdwijnt al snel weer en dan worden we opgehaald door een vrouw. Of in ieder geval worden we gevraagd om naar de zogeheten "VIP" ruimte te komen.       'Uhm... ik spreek je nog wel,' zeg ik tegen haar voordat ik de kant op loop waar Magnus zojuist verdwenen is. Ik kijk om de hoek en zie dat hij samen staat met Brother Zachariah, een van de Silent Brothers. Een beetje ongemakkelijk stap ik de ruimte binnen en kijk ik naar de twee.       'Uhm.. hey,' zeg ik met een zwakke glimlach. Ik kijk naar Jem en frons. 'Zijn dat mijn kleren?' stoot ik uit in verbazing. Mijn wangen kleuren rood en ik wend snel mijn blik af. Kom op Alexander, zo moeilijk is deelnemen aan een sociale bezigheid niet, toch? Ik beantwoord de vraag zelf al: ja dat is het wel. De enige reden waarom ik hier ben is omdat ik Magnus wil zien en niet teleurstellen. Ik pruts een beetje aan mijn jak.       'Ik heb een cadeautje... gehaald.' [sorry voor deze crappy post, ik moet nog een beetje in character komen xd] (to the stars) the moon pleaded: stay.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

"Chairman Meow loves a challenge."

Haar naam is en zal altijd Tessa Grey zijn, en bij haar overlijden zal het terugkeren naar het Spiral Labyrinth. Zo zou Will het hebben gewild, en zo wilt Tessa het ook. Daar is het veilig. Via Alexander kan ik ervoor zorgen dat het terugkomt bij Tessa. Ik vertrouw erop dat hij bij jou in goede handen is tot die tijd, zoals ik was al die jaren geleden.

Natuurlijk, ik had het kunnen weten dat het boekje van Tessa was. Daarom was het zo herkenbaar voor mij. Ik knikte om zijn verhaal te bevestigen.
"Daar zal ik voor zorgen oude vriend." Ik schenkte hem nog een glimlach uit dankbaarheid.
"En nog steeds Jem. Je bent nog steeds in goede handen. En nog steeds altijd welkom. Al moet ik wat meer van me laten horen."

In mijn ooghoeken zag ik Alexander de ruimte binnenkomen en ik tikte Jem voorzichtig aan.
"Als je wilt weten hoe gecompliceerd mijn leven nu is, daar komt hij net binnenlopen." Zei ik met een zachte stem. Ik gaf Jem een knipoog voordat ik mijn glas whiskey achterover gooide. Alexander voegde zich bij het gesprek.
'Uhm.. hey,' Hij keek naar Jem en fronste met zijn hele gezicht.
Zijn dat mijn kleren?' Ik moest lachen om die opmerking. Het was mij nog helemaal niet opgevallen. Alexander werd rood. Ondanks dat het er super schattig uitzag, was het een arm joch. Hij was absoluut niet opgewassen tegen Jems opmerkingen.

 'Ik heb een cadeautje... gehaald.' Zei Alexander verlegen en ik schenkte hem een glimlach.
"Dat is heel lief van je, Alexander." Ik draaide me een beetje om en aaide Chairman Meow.
"Chairman?" De kat miauwde en spinde luidruchtig.
"Alexander heeft een cadeautje voor je meegebracht." Chairman hield op met spinnen en sprong op de salontafel. Triomfantelijk ging hij op zijn kussen zitten en miauwde met zijn kopje scheef.  Alexander werd op de proef gesteld door Chairman Meow.

[Sorry voor crappy post en geen fatsoenlijke layout. Ik zit in de trein]

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Brother Zachariah
151 || Silent Brother || Visiting an old Friend || Breaking the Law
Magnus was duidelijk heel blij met zijn cadeau, en misschien nog wel meer nu hij wist dat het boekje van Tessa was. Ik vertrouwde erop dat hij er goed voor zou zorgen en het veilig terug naar Tessa zou krijgen. Zijn woorden die volgden, maakten toch iets in me los. Dit was iets wat ik in jaren niet had gehoord. Zelfs Shadowhunters hielden Silent Brothers liever buiten de deur als ze niet nodig waren. Will was anders, maar alleen omdat ik het was. Ik knikte dankbaar. Magnus was een goed persoon en een hele goede vriend. Toen hij me aantikte volgde ik zin blik en zag de jongen aan komen lopen wiens kleding ik had geleend. Hij leek heel erg veel op Will, dezelfde gestalte, al was hij iets langer, dezelfde blauwe ogen en ravenzwart haar. Dit was Alec, de Shadowhunter die tot over zijn oren verliefd was op deze Warlock, en aan zijn woorden te horen, voelde Magnus ook zeker meer voor hem dan alleen vriendschap, gezien zijn blik en al helemaal door zijn woorden. Je hebt een type, mijn vriend Ik wist dat hij vroeger ook een oogje op Will had gehad. Op dat moment voegde hij zich bij ons. Hij deed erg ongemakkelijk, iets wat mij niet vreemd was. De meesten waren niet gemakkelijk rond mij en de andere Silent Brothers. Toch leek het niet voor de reden te zijn dat hij zo ongemakkelijk was. Ik moest iets dragen en een gewaad is niet gepast in een nachtclub, Alexander. Daarbij heb je het voorheen ook niet gemerkt. Ik liet niet alleen hem, maar ook Magnus het horen, gewoon omdat het onbeleefd was om dat niet te doen, en omdat hij prima mocht weten wat ik tegen zijn vriendje zei. De jongen begon over cadeautjes, waarbij Chariman Meow van mijn schoot sprong. Church bleef liggen en nestelde zich nog wat dichter tegen me aan. Je moet trouwens mijn kat wat minder voeren. Hij wordt dik. richtte ik naar de Shadowhunter. Ik kon Church geen eten meer geven elke dag, maar dit was niet gezond. Ik wist namelijk vrij zeker dat hij 100 jaar geleden nog niet zo dik was.

---

Bowties were never Cooler

Alec • Shadowhunter • Pandemonium • Brother Zachariah en Magnus Ik moest iets dragen en een gewaad is niet gepast in een nachtclub, Alexander. Daarbij heb je het voorheen ook niet gemerkt. Ik kijk naar hem en lach een beetje ongemakkelijk. Okay. Ik haal een klein cadeautje tevoorschijn met een speelgoedmuis erin. Ik wist niet zo goed wat ik moest halen.       'Dat is heel lief van je, Alexander,' zegt Magnus. Ik knik en leg de muis voor Chairman neer.       'Chairman? Alexander heeft een cadeautje voor je meegebracht.'       'Alsjeblieft,' zeg ik tegen de kat en ik geef hem een aai, waarna ik weer overeind kom en iets langer naar Magnus kijk - eerder staar - dan normaal is. Opnieuw gloeien mijn wangen rood en ik vervloek mijzelf voor het feit dat ik niet even iets te drinken heb gehaald. Dan had ik tenminste iets gehad op mijzelf mee bezig te houden in plaats van dat ik mijzelf compleet voor schut zet.       Je moet trouwens mijn kat wat minder voeren. Hij wordt dik. Ik kijk op naar de kat. Heh?       'Uhm... ja oké... ja hij wordt wel een beetje... uhm dik.' Ik blijf ongemakkelijk stil. 'Goed... feest.' Ik kijk naar Magnus, maar zorg er dit keer voor dat ik op tijd weer wegkijk. Ergens wil ik hier meteen weg. Ik heb wel betere dingen te doen en vooral dingen waar ik beter in ben. Hier moet ik "small talk" maken en als er iets is waar ik slecht in ben, dan is het dat. 'We hebben Jace nog steeds niet terug,' zeg ik dan. Ik ben uiteindelijk toch beter in kletsen over ons werk. 'Dus ik kan niet heel lang blijven.' Pas dan is zichtbaar hoe vermoeid ik eruit zie, maar er zijn wel dingen belangrijker dan slaap. (to the stars) the moon pleaded: stay.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

"Worried about Alexander."

Ik moest lachen om de opmerking van Jem maar ik kon op een of andere mijn ogen niet van Alexander houden.
Je moet trouwens mijn kat wat minder voeren. Hij wordt dik. Alexander reageerde er een beetje verlegen op. Arme jongen. Hij moest nodig wat aan zijn social skills doen. Het was even stil voordat hij verder sprak.
 ”Goed... Feest.” Ik begon Alexander wat nauwlettender te bestuderen en ik merkte al gauw op dat er iets mis was met de jonge Shadowhunter. Ongemerkt voor Alexander gaf ik Jem een blik dat genoeg zei.
”We hebben Jace nog steeds niet terug, Dus ik kan niet heel lang blijven.” Alexdanders gezicht werd bevangen door vermoeidheid en ik vroeg me af of hij wel voldoende slaap kreeg. Zijn gezondheid leek hem niet veel te bemoeien, althans zo kwam het over naar mij.
”Ik moet me even excuseren, oude vriend.” en ik schenkte Jem een glimlach. Ik stond op en vervolgde mijn weg naar de bar maar onderweg stopte even bij Alexander en legde mijn hand even op zijn schouder. Zachtjes kneep ik erin.
”Kun je even meekomen, Alexander?”

---

Sorry for crappy post

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."

Alec • Shadowhunter • Pandemonium • Brother Zachariah en Magnus Ik hoor hoe Magnus tegen Brother Zachariah spreekt, maar krijg het niet echt mee. Mijn blik is afgedwaald, net zoals mijn gedachten. Een vermoeide zucht rolt over mijn lippen en nog steeds heb ik mijn schouders gespannen opgetrokken. De drang om hier weg te gaan en mijn zoektocht naar Jace te vervolgen is groot, maar ik wil niet onbeleefd zijn tegenover Magnus. Daarnaast weet ik dat ik hem pijn zou doen als ik nu ineens verdween en dat is wel het laatste wat ik wil doen. Opnieuw zucht ik. Onbewust laat ik mijn hand op het mes rusten dat verborgen zit onder de laag kleren. Als ik plotseling een hand op mijn schouder voel, schrik ik op. Ik merk net op tijd dat het Magnus is, want ik heb mijn vingers al om de heft van het mes geklemd. Ik dwing mijzelf om te ontspannen en kijk hem aan.       'Kun je even meekomen, Alexander?' spreekt hij. Een bezorgde frons staat in zijn gezicht getekend en een schuldig gevoel bekruipt mij. Ik knik langzaam en volg hem richting de bar. Terwijl we naast elkaar die kant op lopen, probeer ik de woorden te vinden om uit te drukken wat ik hem wil vertellen. Hij hoeft zich geen zorgen te maken. Hij moet zich zorgen maken om Jace, maar niet om mij. Jace is degene hier die weg is.       'Wat is er?' vraag ik Magnus. 'Heb je informatie over Jace?' vraag ik vervolgens in de hoop om hem op andere gedachten te brengen en het onderwerp van mij vandaan te sturen, want ik ben er zeker van dat dat hetgeen is waar hij over wil beginnen. (to the stars) the moon pleaded: stay.

---

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

"Still worried about Alexander."

Op de weg naar de bar was het erg stil vanuit Alexander. Ik probeerde zijn lichaamstaal te lezen maar het enige wat ik zag was een vermoeide en onrustige Alexander. Soms haatte ik de filosofie van de Shadowhunters absoluut niet. Zodra er iets was wat een Shadowhunters leven compleet op zijn kop kon zetten, weten de meeste Shadowhunters niet wat ze aan moeten met al die emoties. Zoals ik dus al kon voorspellen, wilde Alexander informatie weten over Jace.
 'Wat is er?’ Vroeg Alexander mij. Ik nam plaats aan de bar en gebaarde naar Alexander dat hij moest gaan zitten.
'Heb je informatie over Jace?' Ik keek Alexander verontrustend aan en schudde mijn hoofd.
”Sorry Alexander, we zijn met man en macht bezig om Jace te vinden. Ik heb zelf regelmatig contact met het Instituut zelf. Alleen we moeten oppassen.” En ik gaf hem een waarschuwende blik. Noah, een van de medewerkers van mijn nachtclub vroeg of we wat wilde drinken.
”Twee cocktails van mijn eigen recept graag.” Twee cocktails werden klaargemaakt en neergezet op de bar.. Ik pakte de twee cocktails en bood er een aan Alexander terwijl ik aan mijn cocktail nipte.

---

---

"Everytime I see the red hair bouncing so gracefully, I remember how much damage I did to that magnificient flower..."