[RPG • 300] Crowns & Condoms [Disney] [Speeltopic] - Speeltopics

‘The prinses of Hearts?‘ lacht Jones. Ik rol met mijn ogen, bijdehand zoals altijd... ‘Auww,’ moppert hij nog geen seconde pijnlijk. Karma's a bitch called Vivienne. Hij wrijft over zijn neus en kijkt achterom. Ik had eerst zelfvoldaan naar de situatie – David en Jones op de grond – voor mij gekeken, maar zodra Jones mij aankijkt, zet ik een onschuldige glimlach op. ‘Jij weet ook echt hoe je mannen voor je moet laten vallen hé?’ Ik haal mijn schouders op en kijk nonchalant naar mijn nagels.
      ‘Nou, ik weet niet hoor, maar ik heb er nu toch maar mooi twee aan mijn voeten liggen, dus...’ Ik grijns naar Jones en kijk vervolgens naar David. Hij ligt er nogal roerloos bij en ik frons. Ook Jones kijkt bedenkelijk terwijl hij zijn blik laat glijden over Davids lichaam. ‘Is hij dood?’ vraag ik droogjes en leun wat naar voren op Jones' rug. Ik houd mijn oor naast de mond van de roodharige jongens. Heel zachtjes hoor ik een soort zuchtjes uit zijn mond komen en een soort snurk geluid. ‘Nope, die leeft nog,’ concludeer ik, ‘tenminste, voor zover ik weet ademen dode mensen niet.’ Ik wapper even met mijn hand voor mijn gezicht. ‘En zijn adem is ook behoorlijk levendig – pfoeh die alcohol walm kan wel wat minder.’ Ik trek een vies gezicht.
      ‘Viv! Als we snel en stil genoeg zijn kunnen we hem dissen!’ fluistert Jones mij dan toe. Ik kijk hem schaapachtig aan en hij gebaart dat ik van zijn rug af moet gaan. Ik zucht vermoeid en kom langzaam overeind.
      ‘Calm yo titties Jones, die wordt binnen nu en een uur niet wakker vermoed ik zo.’ Ik rek me even uit en kijk hem aan. ‘Maar goed, waar waren we gebleven? Keukens?’

Jones lijkt zich te irriteren aan mijn aanwezigheid – of gewoon aan mij. Het verschil tussen die twee dingen is naar mijn mening toch minimaal en laten we eens tellen hoe veel ik op zijn mening geef. Eén, twee... niets.
      ‘Yes eindelijk, ik rammel,’ mompelt hij dan. Alsof ik dat nog niet doorhad gekregen. Ik rol met mijn ogen en kijk naar hem op, mijn handen in mijn zij geplant. Ik kijk hem afwachtend aan en gil het uit als de grond opeens onder mijn voeten vandaan verdwijnt. Kut Jones. Hij had me opgetild en over zijn schouder gegooid alsof ik een lappenpop ben. Of een zakaardappelen. Of iets anders lomps en doods. Ik maak vuisten van mijn handen en begin hard op zijn rug te bonken.
      ‘Zet me neer, eikel.’
      ‘Zal ik u maar dragen, prinses,’ zegt hij dan. Het had geklonken als een vraag maar het komt meer op me over als een mededeling. Het is ook niet alsof het iets zou uitmaken als ik nog 'ja' of 'neen' zou antwoorden. Ik kan zijn gezicht niet zien – nee, hè hè, alleen zijn kont, die zich overigens ongemakkelijk dicht bij mijn gezicht bevond – maar ik weet gewoon zeker dat hij aan het grijnzen is. Kut Jones.
      ‘Nou, ik heb eigenlijk liever dat je me gewoon zelf laat lopen – of me anders draagt,’ zeg ik dan toch bijdehand. ‘Dit,’ ik sla op zijn billen, ‘zit me namelijk iets te dicht bij mijn gezicht. Straks laat je een ruft en dan heb je de poppen pas echt aan het dansen.’

‘Pff zo ondankbaar die mensen van wonderland,’ zegt Jones en ik weet gewoon dat hij zijn ogen rolt. Hij is gewoon zo voorspelbaar. ‘Dan draag ik je eens en is het weer niet goed voor Madame,’ vervolgt hij zeurderig. Ik beweeg wat en probeer mijn middelvinger naar hem op te steken. Zijn woorden zijn echter wel iet wat alarmerend. Als hij mij nu loslaat... ‘Ik kan hetzelfde over jou zeggen hoor, volgensmij heb je al een wind gelaten, je stinkt namelijk.’ Onzin! Een protesterend geluidje verlaat mijn lippen.
      ‘Helemaal niet! Je stinkt zelf, eikel,’ mopper ik.
      ‘Maar hé als je zo graag wil dat ik je loslaat prima.’ Mijn ogen worden groot.
      ‘Nee, Jones, waag het niet,’ zeg ik nog dreigend, maar te laat. Zijn handen verdwijnen van mijn lichaam en plotseling zie ik de grond wel heel snel op me af komen. Ik gil het uit en probeer me vast te grijpen aan zijn benen, kont – whatever ervoor kon zorgen dat ik niet een snoekduik richting de vloer zou maken. Hij grijpt me op het laatste moment nog vast bij mijn kont en voorkomt zo datmijn gezicht niet wordt platgeslagen door de natuurstenen vloer. ‘Payback voor net,’ zegt hij dan lachend waarna hij me neerzet. Payback!? My ass! Ik kijk hem vuil aan.
      ‘Wees blij dat ik te veel trek hem om je nu af te maken én dat ik geen cannibalistische trekjes heb,’ zeg ik met een uitgestreken gezicht. ‘Trouwens, je vindt het wel leuk om aan mijn kont te zitten hè?’ Zijn ogen glijden over mij heen en ik schuifel ongeduldig met mijn voeten over de grond. Mijn ogen glijden ook even kort over hem heen. Zodra ik hem weer aankijk, staat hij mij aan te kijken met een domme grijns om zijn lippen. ‘Wat?’ bits ik en trek een wenkbrauw naar hem op.
      ‘Wauw, je moet toch blij zijn dat je je looks niet van je moeder meehebt,’ merkt hij out of nowhere op. Ik geef hem een zetje tegen zijn borst.
      ‘Dat is echt de meeste idiote manier om een meisje te complimenteren, geen wonder dat je nog steeds loner bent,’ zeg ik en sla mijn armen verontwaardigd over elkaar heen. ‘Ik weet niet of ik je nu de huid wil volschelden of je wil bedanken dat je vindt dat ik tenminste niet éven lelijk ben als mijn moeder. ’