[RPG • 300] Crowns & Condoms [Disney] [Speeltopic] - Speeltopics

‘Jones slaat zijn armen om mijn middel en trekt mij dichter tegen zich aan. Ahum, Jones, ooit gehoord van personal space? Okay misschien is dat een beetje onzin gezien onze lippen tegen elkaargeplakt zitten en er weinig space zit tussen ons – maar fuck dat. Langer dan mij lief is houdt Jones zijn lippen op de mijne en ik haal ook dramatisch adem als hij zich terugtrekt. Nou, dat was dat. Wat ik wel niet overheb voor die kut steen. Hij knipoogt naar mij en ik rol mijn ogen weer.
      ‘Zie je dat was toch niet zo erg.’
      ‘Nou–’ begin ik koppig maar heb eigenlijk niet veel te klagen. Toch kan ik het niet laten mijn mond af te vegen met de rug van mijn hand ‘–het was okay,’ geef ik uiteindelijk met tegenzin toe. Hij duwde het zakje met de steen in mijn handen.
      ‘Niet te geloven dat dit ding zoveel waard is dat ik je me kon laten kussen.’ Jones lacht me uit en ik gun hem een moordende blik. ‘You ain't a bad kisser.’ Ha. Ha. Heel grappig. ‘Dus waar wilde je nog heen?’ Ik haal mijn schouders op.
      ‘Denk niet dat ik dit vaker zal doen, ik ben gewoon klaar met dat constante gezeik van mijn moeder over die stomme steen.’ Ik sla mijn armen over elkaar heen. ‘En je bent minder slecht dan ik had verwacht, dus gefeliciteerd,’ zeg ik. Tot zover een compliment van Vivienne. ‘Waar kunnen we heen? We kunnen gaan ronddwalen en verdwaald raken.’

‘Nu je het zegt, de schoolgangen kunnen inderdaad op je moeders doolhof lijken,’ mompelt hij geamuseerd. Daar heeft 'ie een punt, deze school was soms echt een labyrinth – en ik loop hier toch alweer zes jaar rond. Hij vist wat uit zijn jaszak – alwéér. Wat heeft die gast allemaal in zijn jaszak zitten – hij lijkt wel Mary fucking Poppins. Kan hij niet even een bank uit zijn zak toveren? Ik heb wel even zin om te gaan zitten. ‘Maar ik heb een plan, letterlijk.’ Hij grijnst en ik rol mijn ogen zodra hij voor mijn neus begint te zwaaien met een oud stuk papier. Wil hij gaan schatzoeken? Het is vast zo'n stomme kaart die je als kleuter maakt. Eentje waar je een groot, rood kruis op zet, waarna je vervolgens doet alsof er op die plek een schat ligt. Kom op zeg, Jones, die fase ben je hopelijk toch al een aantal jaren ontgroeid? Ik durf bijna te verwedden dat 'ie er ook nog een aansteker langs heeft gehaald om de indruk te wekken dat 'ie oud en versleten is. ‘Deze was van mijn vader en een paar van zijn kameraden.’ Ik kijk hem vragend aan, huh? Is zijn vader nu ook al een enorme kleuter? Okay, ergens is dat al oud nieuws, maar goed. Toch wint mijn nieuwsgieirgheid het en kijk ik onder zijn arm door, met hem mee. Hij wijst op het stuk papier: naar een gang en nog een gang en ik zie 'keuken' staan. Wacht eens... dit is onze school! En dit is serieus een legit kaart – van écht perkament. ‘Wat zeg je ervan, partners in crime?’ Het is niet alsof ik veel beters te doen heb met mijn leven, dus ik knik.
      ‘Keuken betekent in mijn taal ook wel eten, so I'm in, maar,’ ik kijk schattend naar hem op en steek mijn armen i nde lucht, ‘ik ben lui, dus wil je me op je rug laten?’ Ik kijk hem zo lief mogelijk aan, dat overtuigt hem sowieso.

Ik wil net op Jones' rug springen, maar word half omver gebeukt door een lichaam. Het lichaam van David om precies te zijn. Als blikken kunnen doden is David nu dood – moet ik nu echt gaan lópen naar de keukens?
      ‘Hey!’ roept de roodharige jongen iets te vrolijk uit. Echt een zoon van zijn vader hoor, die is ook al zo irritant vrolijk the whole fucking time. Die genen gecombineerd met alcohol... tja, dan krijg je dit. En die stank van alcohol... blegh.
      ‘Thefuck man.’ Ik snoof en kon het niet laten om te lachen. Gelukkig had David-Jones uitgekozen als zijn slachtoffer en kon ik even genieten van het feit dat hij nu stond te strugglen. Ergens zag het er wel pijnlijk uit, gezien David zich als een soort kat had vastgegrepen aan Jones' schouder. ‘Ik ga jullie niet allebei meeslepen hoor.’ Ik kijk Jones beledigd aan en steek mijn armen in de lucht.
      ‘Hey, wat wil je nou?’ Ik sla mijn armen over elkaar heen. ‘Het is niet alsof ik nu als een soort zielige kat aan jouw schouder hang, of wel soms.’ Ik volg Jones – die nog steeds David meesleurt – op de voet. ‘Let's get some food, weirdo.’ Jones werpt een blik op mij en zijn ogen lijken me te willen waarschuwen. ‘Ja, ja, I get it. Ik zal niet op je rug springen hoor,’ mompel ik, ‘wie denk je wel niet dat ik ben?’ Ik kijk Jones met een opgetrokken wenkbrauw zogenaamd beledigd aan en verplaats mijn ogen naar zijn rug. ‘Maar hey, nu heb je erom gevraagd.’ Ik grijns en spring bovenop 'm.