Mijn gevoelens zijn iets waar ik niet zo goed weet hoe ik er mee om moet gaan en het is niet iets vreemds dat alles er 's avonds uit komt. Ik snap niet hoe ik dit steeds zo lang volhoud zonder dat ik écht breek, ik heb ondertussen wel zo'n muur om mezelf weten heen te bouwen. Vaak is er ook niet echt één bepaalde reden waarom ik me zo verdrietig voel, ik denk eerder dat het een combinatie van is. Ik weet het gewoon even niet meer. I want to cry so badly and I need a hug. Ik voel me zo waardeloos en een piece of shit. Ik ben nooit iemands prioriteit en dat doet me gewoon pijn. Ik zet me altijd voor de volle honderd procent in voor anderen, maar ik krijg dat zelden terug. Het voelt alsof ik niet belangrijk ben, of iets dergelijks—ik weet het niet. I was kinda okay, but I don't know what happened. I feel so hollow and empty. Ik wil gewoon even keihard huilen.
Ik was van plan om letterlijk alles van me af te schrijven, maar nu ik bezig ben lukt het gewoon niet. Dat is zo vervelend, weet je? Ik weet niet of anderen daar ook last van hebben, want ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan. Mensen begrijpen me niet en het lijkt alsof ik iedereen uiteindelijk wel upset maak. Dat is echt niet mijn bedoeling, want ik bedoel alles zo goed. Ik wil het beste voor iedereen en help waar ik maar kan.
Ik wil me niet meer zo alleen voelen, ik wil ook weer gelukkig zijn. Het ergste is nog dat ik überhaupt niet goed meer kan herinneren wanneer ik voor het laatst écht gelukkig was. Ik trek het gewoon even niet meer.
But perhaps the monsters needed to look out for each other every now and then.