Mijn boek is nu een maand of drie uit en vandaag heb ik de eerste officiële recensie gekregen. Super-, superspannend. Als ik maar op zijn minst drie sterren heb, dacht ik. Nou, die had ik. Vijf zelfs. En echt een hele hele mooie recensie waardoor ik nu echt met een megaglimlach rondloop. Eerlijk gezegd loopt de verkoop niet zo goed op de beurzen omdat ik niet zo goed mezelf durf te verkopen, wat soms best tot teleurstellingen leidt. Maar een reactie als deze doet me echt weer helemaal opfleuren en motiveert me met het verder schrijven van het volgende deel. Ik wil hem graag met jullie delen. 
De samenvatting verklapt nogal veel, dus als je hem ooit van plan bent te gaan lezen, zou ik alleen de conclusie (de recensie zelf) lezen. (:
Luotisade: het land was niets meer een zandvlakte en de Eerstelingen gebruikten hun verbeelding om het land om te vormen. Ze creëerden bergen, meren en diersoorten. Maar niet alle Eerstelingen vonden dezelfde dingen mooi. Een van hen Munom, schiep liever wrede en machtige wezens die het werk van de anderen kapot maakten. Hij werd gevreesd en uiteindelijk verbannen naar het westen van het land. Na verloop van tijd verdwenen de Eerstelingen, maar hun creaties bleven bestaan. Ook de weerzinwekkende wezens. Er was in die tijd één jonge krijger die het aandurfde deze Verdoemenis in te trekken. Hij overleefde het helaas niet. Zijn geliefde, een vrouw met magische krachten, was meegegaan en haar verdriet zorgde ervoor dat het woud met het kwaad zich terugtrok en nooit meer voor problemen zorgde. Behalve voor degenen die uit vrije wil de Verdoemenis in gaan.
Cover
Zeevaart is het eerste woord dat in mij opkwam toen ik de cover zag. Je ziet op de afbeelding een zeilschip, een roer, een landkaart en een deel van een kompas. In de verte zie je meeuwen vliegen . De vrouwelijke gestalte springt direct in het oog, ze draagt een zwarte mantel met kap. Deze zwarte mantel vloeit over in de zwarte onderkant van de cover, waar de titel van het boek staat: “Luotisade – schaduwen der verdoemenis”. Ik geef de cover een 7.
Samenvatting van het verhaal
In het rijk Luotisade is koning Mortimer aan de macht en regeert met strenge hand. Alle beschikbare jongens en mannen moeten dienen in het leger. Brian en zijn maten willen niet onder deze koning dienen en hebben gekozen voor een ruig leven op zee. Ze worden door de buitenwereld gezien als piraten, maar zelf beschouwen zij zich als zeevaarders die onder leiding van hun kapitein Ruan rebelleren tegen hun heerser, koning Mortimer. Om zich te onderscheiden van de gewone zeerovers, die plunderen, verkrachten en vermoorden, draagt iedereen op het schip ergens het piratenteken: een blauw anker met een gekroonde doodskop erboven.
Brian brengt al tien jaar door op het schip De Schim. Hij houdt enorm van de zee, maar er is een verlangen op komen zetten om het vaste land te gaan verkennen. Hij besluit om na de volgende overval, die in Ermeria zal plaatsvinden, het schip te verlaten en Luotisade te gaan verkennen.
Brian is in bezit van een belangrijk medaillon. Het is een erfstuk dat hij heeft gekregen voordat hij ging varen. De kapitein doet geheimzinnig over het medaillon en Brian mag er van hem niet met anderen over spreken. Brian snapt niets van de geheimzinnigheid en wat er zo belangrijk aan is.
Aan land, in het dorp Kylmea, woont Eleanor. Haar moeder Celeste is ernstig ziek en ligt op haar sterfbed. Ze vertelt Eleanor dat ze na haar overlijden direct het dorp moet verlaten, samen met haar zus Maerwynn. Ze moet het huis in brand steken en niet meer terugkeren. Ze mag geen afscheid nemen van de dorpelingen. Eleanor moet van haar moeder naar Ermeria gaan om een man te zoeken die Oset heet.
Deze man zal Eleanor naar haar broer Humfrid brengen, een broer van wiens bestaan ze geen weet had. Terwijl Eleanor zich op het vertrek voorbereidt met behulp van haar beste vriend Aidin die verliefd op haar is, worden ze opgeschrikt door wilde gongslagen: trollen vallen samen met het Woudvolk het dorp aan en laten een spoor van vernieling achter. Eleanor weet met Aidin en aan aantal anderen net op tijd het dorp te ontvluchten en gaat weg naar Ermeria.
De geplande overval van de piraten op Ermeria mislukt, het lijkt alsof ze zijn verraden. Tot zijn verbazing stuurt de kapitein Brian weg met de woorden dat hij moet vluchten, dat de soldaten naar hem op zoek zijn. Tijdens zijn vlucht ontmoet hij Eleanor en haar groepje. Oset blijkt naar de Verdoemenis te zijn vertrokken en Eleanor wil hem daar gaan zoeken. Aangezien Brian en zijn vrienden gezocht worden kunnen ze niet via de normale route reizen. Ze besluiten om samen met Eleanor's groep de Verdoemenis in te trekken, ze kunnen via die route hun achtervolgers het gemakkelijkst van zich af schudden. De samenwerking beangstigt Eleanor, maar ze beseft dat ze alle hulp kan gebruiken in de Verdoemenis.
Er doen angstaanjagende verhalen de ronde over de Verdoemenis, maar er heerst bij de groep de overtuiging dat de meeste van die verhalen fabeltjes zijn. Toch voelt iedereen zich ongemakkelijk op het moment dat ze de Verdoemenis betreden. De Verdoemenis is angstaanjagender dan ze zich hadden kunnen voorstellen. Tijdens de reis komen zowel Eleanor als Brian achter gevaarlijke zaken, die bepalend zijn voor de rest van hun leven.
Conclusie
Je valt direct binnen in het verhaal als Brian met zijn maten aan het kaarten is. De schrijfster laat je kennis maken met het hoofdpersonage Brian en na de eerste paar pagina's zit je al dermate in het verhaal dat je verder moet lezen. Vooral vanaf het moment dat kapitein Ruan aan Brian vraagt om na de slag in Ermeria met hem te komen praten over een zeer belangrijk iets. Je voelt de nieuwsgierigheid van Brian.
Vanaf het moment dat Eleanor van plan is te vertrekken en zich op haar reis voorbereidt loopt de spanning in het verhaal verder op. Trollen en het Woudvolk vallen het dorp aan. Eleanor en de andere dorpelingen worden geconfronteerd met enkele zeer angstaanjagende situaties. Het is een stuk dat je ademloos leest. Het prettige is dat Natascha van Limpt de situaties gedetailleerd beschrijft. Ze laat voldoende ruimte over voor je eigen fantasie, maar juist de details die ze geeft helpen je om een goed beeld te vormen. Het leest zeer aangenaam.
Wat ook aangenaam is, is dat je met regelmaat de gedachten van de karakters leest. Deze zijn duidelijk herkenbaar doordat ze schuingedrukt weergegeven zijn. Deze manier van het weergeven van de gedachten maakt dat je je meer betrokken voelt bij het desbetreffende personage. De afstand tussen lezer en personage wordt op deze manier verkleind. De personages zijn sterk uitgewerkt met elk een eigen karakter en specifieke eigenschappen. De personages blijven ook niet vlak, er is sprake van groei tijdens het verloop van het verhaal. Deze groei is vooral merkbaar op momenten dat de leden van de twee verschillende groepen elkaar beter willen en moeten kennen.
De kennismaking tussen Brian en Eleanor is boeiend beschreven. Ik had zelf een bepaald beeld van Brian: zachtaardig en vriendelijk. Maar de Brian die Eleanor ziet is angstaanjagender, grimmiger, een gevolg van het harde leven dat hij tot dan toe heeft gehad. De interactie tussen Brian en Eleanor is boeiend om te lezen. Ze leren elkaar tijdens de reis beter kennen en er begint zich langzamerhand een band te vormen.
De Verdoemenis is dermate goed en beeldend beschreven dat je er de rillingen van krijgt. Alles oogt doods en donker. Een mooie zin vind ik: "De bomen waren gitzwart, alsof ze de duisternis die tijdens de nacht viel overdag vasthielden. Ze leken op reusachtige, harteloze wezens, die één waren geworden met de grond."
en "Het ergste van alles was de huilende wind die rillingen over haar lichaam blies. Het klonk als een macaber koor dat zich in de schaduwen verborgen hield en haar geest met een duister gezang probeerde te overmeesteren."
De spanning van gebeurtenissen die zich in de Verdoemenis afspelen is zeer goed beschreven. Zo verloopt de reis op het ene moment nog soepel en gebeurt er weinig, maar dat kan opeens zomaar veranderen. Van het ene op het andere moment kan er gevaar dreigen en moeten de personages volledig onverwacht vechten om te overleven. Het is knap hoe de schrijfster je in het ongewisse laat. Van tevoren weet je niet wat je kunt verwachten, welke gevaren de personages tegen zullen komen en hoe ze zich eruit gaan redden. Elke gebeurtenis in de Verdoemenis is verrassend en soms ronduit angstaanjagend. De schrijfster grijpt de reis door de Verdoemenis aan om de personages en hun onderlinge relatie te verdiepen. Doordat ze van elkaar afhankelijk zijn leer je de personages door de gebeurtenissen, het loerende gevaar en hun onderlinge conversaties beter kennen.
Op het moment dat je denkt dat de vreemde wezens en het landschap het enige gevaar vormen voor de groep, komt Natascha van Limpt met nieuwe informatie over de Verdoemenis die het verhaal nog spannender maakt. De personages komen in aanraking met gevaren waarvan ze het bestaan niet kenden. Er spelen op de achtergrond gruwelijke zaken waarvan zo goed als niemand in Luotisade op de hoogte is. Zaken die vooral het leven en de toekomst van zowel Brian als Eleanor voorgoed zullen veranderen.
Ik ben aangenaam verrast door dit boek en de rijke inhoud. Luotisade is een avontuur dat je beleefd moet hebben. Ik kan het boek van harte aanraden. Ik geef Luotisade dan ook van harte 5 sterren.
Jeanine Feunekes-Both - Recensente De Perfecte Buren
Every villain is a hero in his own mind.
