MSV - Op een jongerencamping || Deel 8 || Topic 2 || - Speeltopics

Lothar schreef:
Personages
Alienna Roderiquez – Natas
Angel Wings – Alicia
Bertha “Izzy” van Zalen-Gotha – Alicia
Bobbi Hoekstra - Natas
Cecila Roderiquez – Marjanne
Christina Blender - Marieke
Cyrith Evans – Natas
Daan Leeuwens
Donna Jo “DJ” Gates – Rosanne
Ellie de Vries - Rosanne
Elsa Leeuwens – Marieke
Flynn Aegean – Alicia
Gail Lommers - Rosanne
Helen Beekman - Rosanne
Ilse Keuring – Marjanne
James van Eck - Natas
Jan "Slater " Roodenburg - Natas
Jasper Gates - Natas
Jelle Wings – Alicia
Johan Leeuwens – Marjanne
Joshua MontClaire – Marjanne
Lee Broadsword – Natas
Lotte Berkman - Natas
Marije Leeuwens – Marjanne
Mozart “Mosh” de Waal
Natalee Birchmeier – Alicia
Noa MontClaire – Alicia
Racquel Huize - Marjanne
Raine Ramp - Rosannne
Roxy de Groot – Marjanne
Sterre “Starr” Berkman - Natas
Tommie Roodenburg - Natas
Yenthe Huize - Marjanne

[ bericht aangepast op 2 aug 2016 - 16:43 ]

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Ja, is goed,' zei Ellie. Ze keek even naar Marije, maar die schudde haar hoofd. Ellie grijnsde. 'Jij en ik dus,' zei ze tegen Mosh. 'Van een meisje kun je natuurlijk niet verliezen hè.' Ze gaf hem een plagerig duwtje en zette zich schrap om af te zetten.

--

'Ja, prima,' zei Helen opgewekt. 'Dat vindt je toch wel goed hè, Lee?' Ze streek met haar vinger langs zijn wang en glimlachte breed. Ze had altijd al een zwak gehad voor de mannen van Blackholes en Lee zag er goed uit. 'Je mag ons alles vragen, als je dat maar weet.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

‘Ik hou van je, Donna Jo,’ fluisterde Jasper. Hij wist niet meer zeker alsof hij dat net ook al had gezegd, want die zin gonsde constant door zijn hoofd en hij kon het haar maar niet genoeg vertellen. Hij zocht naar een andere manier om het haar duidelijk te maken, maar hij durfde haar niet zo goed te beminnen zoals hij graag zou willen, omdat alles stroever ging in het water en hun gemeenschap al zo pijnlijk was voor DJ. Het water bood verder ook niet zoveel andere mogelijkheden, en dus bleef hij haar kussen en strelen, totdat hij het water eerder hinderlijk dan prettig begon te vinden. Voorzichtig tilde hij DJ op, iets wat hij buiten het water nooit zou kunnen. Hij liep met haar naar het strand toe, legde haar voorzichtig in het zand en nam haar been tussen zijn handen. Eerst kuste hij haar tenen, toen haar enkels, onder- en bovenbenen. Haar vingers streken door zijn haren. Hij wist dat ze het fijn vond, maar hij vond het evengoed spannend om verder te gaan, gezien hij haar daar nog nooit gekust had. Voorzichtig duwde hij haar benen iets verder uit elkaar, al had DJ weinig aansporing nodig, en kuste hij de lippen die zich niet op haar gezicht bevonden. Hopelijk vergat ze de nare seksuele aanvaring die ze eerder in haar leven had gehad en dacht ze alleen maar aan hem.

Every villain is a hero in his own mind.

Johan waadde zich verder het meer in. Hij bleef met zijn ogen het water afspeuren, op zoek naar Racquel. Hij vond het ontzettend irritant dat hij haar niet uit zijn hoofd kon zetten en besloot het maar gewoon af te handelen door haar op te zoeken.
Op een gegeven moment ontdekte hij haar contour en toen ze zich omdraaide, was haar mooie, gave gezicht te zien in het maanlicht. Heel even dacht hij dat hij het zich verbeeldde, maar toen besefte hij dat ze naar hem keek. Ze was ongeveer vijftien meter van hem verwijderd en er zwommen allemaal mensen om hen heen, maar ze keek naar hem. Zijn blik gleed naar beneden. Hij kon enkel haar bovenlichaam zien, maar voelde zich erg schuldig toen hij besefte dat hij naar haar borsten zat te kijken. Hij keek haar weer aan, maar ze keek nog steeds naar hem. Ze leek geamuseerd en dook toen plotseling onder water. Het was donker, dus kon hij niet zien waar ze gebleven was; hij zuchtte en zakte dieper in het water om zijn teleurstelling te verbergen. Had hij te lang gewacht? Had hij te lang gestaard? Had hij haar gewoon aan moeten spreken? Om de een of andere reden leek dat heel gek, nu ze beide geen kleding droegen.
Had zij zich maar zo aangeboden als Helen.
Hij keek opnieuw om zich heen, maar kon haar niet langer ontwaren tussen de rest. Hij kon zich niet voorstellen dat ze nog steeds onder water was en begon zich zorgen te maken dat er iets met haar was gebeurd. Hij waadde zich verder door het water, naar de plek waar ze zojuist nog was geweest. Vanzelfsprekend was ze daar niet meer, al had hij stiekem gehoopt van wel.
‘Boe.’
Hij draaide zich geschrokken om; zijn hart begon sneller te kloppen toen Racquel daar stond, gevaarlijk dichtbij. Ze keek hem aan met een zelfverzekerde, ondeugende blik in haar ogen. Het bloed steeg hem naar zijn wangen en hij was zich nog veel bewuster van zijn naaktheid dan daarvoor.
‘Je zocht mij, hè?’ Ze zette nog een klein stapje dichterbij, waardoor haar borsten nog geen tien centimeter van zijn lichaam verwijderd waren.
Hij slikte moeizaam. ‘J-ja.’ Hij schaamde zich kapot voor zijn gestotter en voor het feit dat hij niets beters wist te zeggen.
‘Waarom?’ Ze zette haar vinger op zijn lichaam en het leek of ze iets probeerde te tekenen; iedere plek op zijn huid waar ze hem aanraakte, begon te tintelen en te gloeien. Het was maar goed dat hij zich in het water bevond, want hij stond te trillen op zijn benen.
‘Ik - ik wilde je spreken. Je leren kennen. Met je praten.’ Hij besefte ergens vaag dat ze veel te goed wist waar ze mee bezig was, maar werd bedwelmd door haar verschijning en haar geur.
‘Praten?’ Ze trok haar wenkbrauwen op, al vormde er zich nog steeds een lach om haar mond. ‘Ik kan me veel leukere dingen bedenken om te doen.’
Johan slikte moeizaam. Zijn hart bonsde als een bezetene in zijn borst en zijn temperatuur steeg toen ze nog dichterbij kwam en haar lippen op die van hem drukte. Hij was zich heel erg bewust van haar borsten die tegen zijn torso drukten en kuste haar terug, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en daardoor nog iets dichter bij haar kwam. Zijn hele lichaam trilde, maar de kus was verrukkelijk. Hij kon zich niet herinneren ooit zo’n gepassioneerde kus met iemand te hebben gedeeld; Anna was altijd teder geweest, maar had zich nooit zo gegeven als Racquel nu deed. Met Anna was een kus een kus geweest; dit was zoveel meer.
Toen hun kus beëindigde, keek ze hem opnieuw ondeugend aan. Zonder haar blik van zijn ogen af te wenden, pakte ze zijn handen en legde die op haar borsten; daarna kuste ze hem weer. Ze had zijn hele hoofd op hol gebracht en was zich nergens anders meer van bewust dan van haar, van haar lichaam, van haar aanrakingen.
Uiteindelijk pakte ze zijn hand en trok ze hem mee richting het strand; hij volgde gedwee. Hij protesteerde niet toen ze het zand opliep en hij de rest van haar lichaam kon zien; hij volgde gedwee toen ze naar haar kleding liep. Ze trok haar ondergoed aan, pakte haar kleding op en fluisterde daarna in zijn oor: ‘Ga je mee naar mijn huisje?’
Hij slikte en knikte. Ze volgde hem naar zijn kleding en wachtte geduldig toen ook hij een onderbroek aantrok; daarna pakte ze opnieuw zijn hand en liep ze met hem verder van het strand vandaan. Ze zei niets. Hij wist niet waar haar ‘huisje’ was; hij wist niets van haar. Hij wist alleen dat hij niets anders wilde dan met haar meegaan, dat het geen optie was om dat niet te doen.
Ze liepen vijf minuten toen ze plotseling stopte. Ze legde haar vinger op haar lippen en pakte toen uit de zak van haar broekje een bos sleutels. Ze opende daarmee de deur van één van de stacaravans - Johan had niet eens doorgehad dat ze tussen stacaravans hadden gelopen - en liet hem binnen.

If you want the rainbow, you gotta put up with the rain

DJ kon zich niet herinneren dat ze zoiets ooit eerder had gevoeld en sloot haar ogen, terwijl een zacht gekreun uit haar mond ontsnapte. Ze bleef stil liggen en genoot van wat hij met haar deed. Hij was voorzichtig maar toch ook zelfverzekerd en toen ze haar ogen opende keek ze hem met een wellustige blik aan. Ze wist dat hij meer wilde en ze wilde het hem met alle liefde geven. Alles wilde ze voor en met hem doen en zijn tedere aanrakingen maakten dat zelfs de mogelijke pijn nu alles waard was. Ze wilde dat hij kreeg waar hij naar verlangde, wat ze zelf ook zo graag wilde, en tilde zijn kin op.
'Kom dichterbij me,' fluisterde ze. Ze bedreven de liefde met elkaar en hoewel het niet geheel pijnloos was, was DJ toch verzadigd en ze wist dat hij dat ook was toen ze elkaar even later toch een beetje verlegen glimlachend aan keken.
'Ik vond het heerlijk,' fluisterde ze even later in zijn oor, toen ze tegen hem aan kroop in bed en hem een laatste kus gaf voor het slapen gaan.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Starr kreeg een slok water binnen en raakte in paniek. In een flits zag ze zichzelf weer in een onderaardse rivier, stervend van de kou, wachtend tot haar zus en Jasper terugkwamen – zonder te weten of dat ooit zou gebeuren. Ze schudde zich los uit de herinnering, deelde een paar rake klappen uit en stormde toen het water uit.

Every villain is a hero in his own mind.

Jelle keek verschrikt om toen hij luid geplons hoorde en zag iemand het water uit rennen. Tot zijn afschuw zag hij dat het Starr was. Het was dan wel grotendeels donker, maar haar postuur was gemakkelijk te herkennen. Haar piercings glinsterden in het licht van het kampvuur, evenals haar huid en de felle keuren van haar haren die dropen van het zeewater zorgden voor een spookachtig effect doordat het zo rond haar hoofd danste.
'Jemig, wat ben jij aan het doen?' vroeg hij voor hij er erg in had. Hij en Starr hadden nooit met elkaar kunnen opschieten en hij had het ook niet gevraagd omdat hij zich echt zorgen om haar maakte. Hij was vooral verbaasd en een beetje van zijn stuk gebracht doordat hij haar naakt had gezien. Eerder nog dan Alienna...

Zaldrizes buzdari iksos daor. Maester > Zaldrizes

Lotte vond het fijn om even te lopen. Ze had een lange autorit achter de rug en ook net had ze een lange tijd in dezelfde houding gezeten.
‘Wat is er eigenlijk tussen Lau en jou gebeurd?’ vroeg Lotte nadat ze een beetje over hun bezigheden van het afgelopen jaar hadden gepraat. Het was haar opgevallen dat hij met geen woord over haar had gerept.
Tommie haalde haar schouders op. ‘Het was steeds leuk tijdens de vakanties enzo, maar verder was het moeilijk om echt iets op te bouwen.’
‘Door de afstand?’ Lotte kon zich indenken dat dat lastig was. Ze had dat bij sommige van haar vrienden ook gezien.
‘Niet per se. Ik had het gevoel dat we niet echt op dezelfde golflengte zaten. We verschilden nogal. Soms voelde ze meer als een jongere zus dan als mijn vriendin.’
Lotte knikte begrijpend. Lau was altijd al een beetje kinderlijk geweest en hoewel Tommie lekker gek kon doen, had hij ook echt wel een serieuze kant. ‘Vind je het jammer?’
Ze keek opzij. Hij slenterde met zijn handen in zijn zakken naast haar en keek naar de sterren. ‘Ergens wel. Ik ben drieëntwintig en eigenlijk heb ik best wel behoefte aan een serieuze relatie. Ik was zestien toen het uitging met Roxy en daarna heb ik niet echt lange relaties meer gehad.’
‘Roxy? Die mee is?’ vroeg Lotte verbaasd.
‘Ja ja. We hebben twee jaar wat met elkaar gehad. We zijn altijd goed bevriend gebleven, al trok ze meer naar mijn broertje toe toen zij samen in een band gingen spelen.’
Lotte glimlachte. ‘Leuk.’

‘En jij bent nog helemaal gelukkig verloofd?’ vroeg Tommie toen er een stilte vond. Hij bracht Cyrith niet graag ter sprake, gezien dat nu misschien wat gevoelig lag, maar hij kon moeilijk doen alsof ze die grote stap niet had gezet.
‘Ja.’ Ze toonde hem een lach, maar Tommie vond haar niet zo stralen als je van een aankomende bruid zou verwachten. ‘Al voelt het nog niet echt zo. Cyrith en ik hebben elkaar niet veel gezien het afgelopen half jaar. Maar dat gaat naar de vakantie veranderen.’
‘Wanneer willen jullie gaan trouwen?’
Hij moest nog erg aan het idee wennen. Hij vond dat Jasper en DJ al snel in het huwelijksbootje waren gestapt, maar zij hadden best een stabiele relatie gehad, in tegenstelling tot Lotte en Cyrith.
‘Oh, daar hebben we nog niet eens over gesproken.’ Ze schudde grinnikend haar hoofd. ‘Erg hè? Ik ben er ook niet echt mee bezig, eerlijk gezegd.’ Ze keek hem niet aan terwijl ze vervolgde: ‘Ik denk dat hij eerst bepaalde dingen moet verwerken voordat we zo’n sprong wagen.’
Tommie begreep het wel. Cyriths plotse uitbarsting zat nog vers in zijn geheugen.
‘Ik hoef ook niet per se nu al te trouwen. Ik denk dat het voor ons beiden meer een teken van ommekeer was. Nu willen we echt voor elkaar gaan.’
Heel even kwam de vraag in Tommies gedachten op wat ze hier dan deed. Lottes gezicht betrok, blijkbaar dacht zij hetzelfde.
‘Volgens mij is Flynn bij hem gebleven. Ik denk dat Cyrith zich alleen maar opgelaten had gevoeld als jij dat ook had gedaan. Hij wil vast dat je gewoon van je eerste avond geniet. Voor zover dat nog had gekund.’
Lotte knikte een beetje afwezig. Hij mompelde automatisch een verontschuldiging toen hun schouders tegen elkaar botsten. Hoewel ze een prima gesprek konden voeren, had de alcohol hun evenwicht en coördinatie wel aangetast.
‘Zullen we even zitten?’ stelde hij voor toen ze een bankje passeerden.
Lotte knikten en ze zakten op het hout neer. Tommie keek omhoog, naar de sterren. Dat had hij vroeger al graag gedaan, toen hij samen met zijn ouders in Frankrijk kampeerden. Zijn vader vertelde hem dan over de verschillende planeten en ze telden samen de vallende sterren. Hij slaakte een zucht terwijl hij zich afvroeg waar zijn vader nu was. Hij had al zeker tien jaar niets van hem gehoord. Eigenlijk had hij wel verwacht dat zijn vader zou aankloppen op het moment dat zijn zoon beroemd bleek te zijn, maar dat was niet gebeurd. Al was hij – voor zover Tommie zich kon herinneren – nooit zo’n rockfanaat geweest.
‘Bedankt dat je met me mee bent gegaan,’ zei Lotte na een tijdje. ‘Ik denk niet dat de wandeling erg lang was geworden als ik in mijn eentje was gegaan. Ik vind het niet zo prettig in het donker.’
‘Dat is ook niet zo gek, na alles wat je hebt meegemaakt. Maar geen probleem, hoor. Eerlijk gezegd vond ik het wel een mooie smoes om niet te hoeven naaktzwemmen.’
‘Heb je daar dan een smoes voor nodig?’ vroeg Lotte verbaasd. ‘Er zijn er wel meer achtergebleven…’
‘Ik had me vast laten overhalen en er de dag erna spijt van gekregen. Niet iedereen hoeft mij naakt te zien.’ Hij tuurde even naar de maan. ‘Voor je ’t weet staat het in alle kranten.’
Lotte grinnikte zachtjes. ‘Ja, jouw blote kont is wel voorpaginanieuws.’
Hij gaf haar een schouderduwtje. ‘Precies.’
Even draaide hij zijn hoofd opzij en raakte gevangen in haar lach. Haar ogen glansden en hij werd warm van de gedachte dat hij haar aan het lachen maakte. ‘Je zou vaker moeten lachen.’
Hij schrok van zijn eigen woorden, maar het was al te laat. Haar lippen zakten weer terug in hun normale vorm. ‘Vind je dat ik veranderd ben?’
‘Ja. We zijn allemaal veranderd – en niet op een positieve manier. Je ziet er vaak verdrietig en vermoeid uit, Lot.’
Lotte wendde haar gezicht af en zuchtte. ‘Een van je beste vrienden was vermoord. Waarom heeft dat niet zo’n aanslag op jouw humeur?’
Tommie dacht even over haar woorden na. Hij had zich dat ook weleens afgevraagd. Natuurlijk was hij destijds kapot geweest van Ace’ dood, maar hij was er niet lang in blijven hangen.
‘Ik had die dag veel en veel meer mensen kunnen verliezen,’ zei hij uiteindelijk. ‘Het is een wonder dat dat niet gebeurd is. En Ace… die zou me alleen maar een idioot vinden als ik toeliet dat het een te grote invloed op mijn leven zou hebben. “Geniet maar voor twee”, zou hij gezegd hebben.’
Tommie leunde naar achteren. Plotseling had hij trek in een sigaret, maar hij merkte dat zijn zakken leeg waren.
‘Ik weet niet of ik er zo makkelijk bovenop was gekomen als het iemand anders dan Ace was geweest. Bij Lee of Jasper was het vast heel anders gegaan.’ Hij keek haar spijtig aan. ‘Ik denk niet dat je daar iets aan hebt. De dingen die jij moet verwerken zijn anders.’
‘Mijn vriend is teruggekomen uit de dood,’ mompelde Lotte. ‘Ik heb meer geluk gehad dan wie dan ook. Maar weet je? Soms voelt het niet zo. Soms herinner me hoe ze zijn kist in het graf lieten zakken. Dan zie ik de grafsteen weer voor me, waar ik zo vaak voor gezeten heb.’ Ze beet op haar lip. ‘En dan is het een hels karwei om mezelf ervan te overtuigen dat hij echt terug is. Zeker als ik niet zomaar naar hem toe kan gaan om me daarvan te verzekeren.’

Every villain is a hero in his own mind.

Raine keek Starr verbijsterd na, die haar elleboog pijnlijk tegen zijn hoofd had laten komen, evenals haar vuisten. Hij rende haar achterna en pakte haar arm beet.
'Hé, waar sloeg dat op?' vroeg hij met grote ogen. 'Als je niet wilt dat ik zoiets doe kun je dat ook gewoon zeggen zonder me bijna in elkaar te slaan. Wat is er aan de hand?' Hij was zulk gedrag niet van haar gewend.

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Starr wilde net een woedende opmerking tegen Jelle maken toen Raine haar vastgreep. Ze begreep zijn onbegrip wel, maar voelde er op dit moment niets voor om haar excuses aan te bieden. Zo hard had ze niet geslagen en hij had nare herinneringen opgeroepen.
'Ik ga slapen,' gromde ze, en ze trok haar arm los en stormde naar het kampeerveld. Daar struikelde ze over de eerste de beste scheerlijn en ze krabbelde vloekend weer overeind. Wat een kutavond.

Every villain is a hero in his own mind.

Bobbi streelde zijn wang. 'Wat wil je doen, lieverd?'
Lee was nog steeds sprakeloos. Eigenlijk wist hij niet eens zo zeker óf hij wel iets met Helen en haar wilde doen, maar zijn lichaam loog er niet om. Dat had er wel zin in.
Ze zwom om hem heen zodat ze achter hem kwam te staan en sloeg haar armen om hem heen. Haar borsten duwden tegen zijn bovenrug.
'Wil je in het water - of op het land?' Ze beet zachtjes in zijn oor.

Every villain is a hero in his own mind.

'Prima, wil jij beginnen?' vroeg Elsa plagerig aan Daan nadat hij het verzoek voor een nieuw spel had ingediend.

''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney

'Zeg het maar,' zei Helen, die voor Lee ging staan, zodat hij van twee kanten benaderd werd. Ze voelde hoe gespannen zijn lichaam was en grijnsde breed. 'Alles mag. We weten best dat je het wilt.' Ze raakte zijn geslachtsdeel aan met haar hand en keek vervolgens naar Bobbi. 'Jij eerst? Of wil jij kiezen Lee?'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

'Nee, wacht even!' Raine greep zijn kleren en volgde haar. 'Je kunt niet zomaar weglopen.' Hij haalde haar in en greep haar pols. 'Als ik je erg heb laten schrikken dan spijt me dat. Sorry.'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?

Mosh zette zich met zijn voeten af en al snel voelde hij de grond niet meer. Het was lang geleden dat hij de borstcrawl had gedaan en hij hoopte niet dat dat te zien was. Hij wierp een blik over zijn schouder en zag dat Ellie hem zonder moeite kon bijhouden.
‘Zwemmen Mosh,’ mompelde hij tegen zichzelf. ‘Kom op, doe alsof je een vis bent.’
Hij besefte ietwat laat dat het nogal debiel moest overkomen, maar tegelijkertijd kon het hem niet zoveel schelen. Hij zwom al naakt in een meer. Hoe dan ook was hij niet meer zo helder.

Every villain is a hero in his own mind.

Ellie merkte dat haar gevoel voor richting niet meer zo scherp was en hoorde Mosh naast zich. Hij zwom met krachtige slagen door het water en Ellie kreeg een klein voorsprongetje toen hij per ongeluk een plens water in zijn gezicht kreeg van haar armbeweging. Ze rende uiteindelijk met toch wel behoorlijk vermoeide armen en benen het strandje op en joelde.
'Yes, ik heb gewonnen!' Ze keek hem triomfantelijk aan en realiseerde zich eigenlijk nauwelijks meer dat ze geen bikini droeg en dat hij haar in het maanlicht goed kon zien. 'Verloren van een vrouw Mosh.' Ze lachte. 'Je skills gaan achteruit!'

You were born with wings. Why prefer to crawl through life?