Ariël Greenleaf
"One step closer"
Een zwak glimlachje verschijnt op zijn gezicht. "Ach gebeurd veel mensen." ik lach, dat zei ik daarnet ook. Ik stond op en leunde tegen de muur . "Wanneer beginnen de lessen?" ik denk even na,
"Zometeen begint het avondeten dus dan morgen om half negen weer..." zeg ik bijna meteen, "Veel mensen waren te laat..." misschien vond hij het dan minder erg dat hij te laat was, een dag te laat...
"Je hebt eigenlijk niets gemist, alleen 2 personen die een grote grap hebben uitgehaald, een paar personen die ruzie met de docenten hebben gemaakt en..." ik hield me even stil, "Er zijn 2 mensen vermoord..." zeg ik snel, dan komt er een glimlachje op mijn gezicht, "Dus je hebt niet zoveel gemist..." grapte ik.
Jo Mari Gold
"I don't want to be Afraid"
"Nobody can Save me Now, its Do or Die..."
'Dankje,' ik glimlachte, gelukkig, hij nam deze keer wel hulp aan.
Mijn vader probeerde ook op de stoel te komen wat niet echt lukte. Wat ook niet echt lukte was een kleine grinnik onderdrukken, ja wat? Het zag er gewoon grappig uit.
'Dankje Jo.' zei hij zacht, ik glimlachte even kort maar gemeend. Zo te horen had hij zijn snoepje opgegeten waar ik blij mee was. Twee mensen, allebei ouder en docent, luisterden naar een veel jonger meisje.
'Waarom ben je terug gekomen?' ja, waarom ben ik terug gekomen? Ik weet het eigenlijk niet. Hij was mijn vader, maar wel een enorm slechte vader...
"Je bent mijn vader..." zeg ik zacht. Ik strekte mijn rug even wat best wel veel pijn deed, ik kneep mijn ogen even dicht tegen de pijn en ging toen weer normaal staan, mijn rug ook wel recht, maar minder pijnlijk...
Ik liep een stukje verder, man wat een kloten onderwerp.
"Pap, heb je nog zo'n bloem ergens liggen, zo'n bloem voor minder pijn? Voor Levi..." zeg ik om snel van onderwerp te veranderen.
het is Schoonheid zelf op zichzelf eeuwig eenvormig met zichzelf [Plato, Symposium, 211b]