Dit gaat een heel lang verhaal worden van iets wat mij al een paar dagen dwars zit, en het gaat ook geen leuk verhaal worden, dus het spijt mij op voorhand.
Het begon ermee dat op het werk een collega zich bemoeide met mijn dingen, maar dan op een manier dat zij dacht dat zij het wel beter wist, of dat zij beter was dan mij, op zo'n manier. Ik vond dat niet prettig, en ik geef toe, dit is ook mijn fout geweest: ik heb haar daarna ergens anders op aangesproken. In mijn verdediging, ik vond het niet prettig dat zij deed alsof ze beter was dan mij, en als iemand anders mij op mijn fout had gewezen (zoals ik nu bij haar deed) zou ik blij zijn met de kritiek. Wat dat betreft ben ik een vrij open persoon en ik wil ook graag leren van mijn fouten. Zij is toen echter helemaal op mij uitgeflipt van dat ze het niet van mij wilde horen, maar van de baas, etc. Ik werd toen zo kwaad (en dat word ik nog steeds als ik daar aan denk). Goed, ik heb toen niets gezegd, want bij dat soort personen krijg je ruzie, bij wat je ook zegt op zoiets en ik had geen zin in ruzie met haar, want ik zat nog altijd op een boot met haar en ik zou nog vaker moeten samenwerken met haar. Het is toen iets gezakt, maar steeds weer bleef ze maar dingen doen alsof ze beter was dan mij. Ik was blij dat de werkdag om was, maar de dag erna moest ik weer met haar werken, en weer waren er dat soort momenten waarvan ik het idee had alsof zij dacht dat ze beter was dan mij, en het stoorde mij toch wel nog een beetje.
Nu gister maakte ik ook een opmerking tegen mijn zusje en toen zei ze ook dat ze mijn hulp niet nodig had, of iets. In mijn ogen impliceerde ze ook dat ze het beter wist. Ik was toen vrij lowkey pissed, heb wat passive-aggresive gedaan. Dat is weggeebd na een goed gesprek met mijn lieve moeder, waarin ik mijn ei goed kwijt kon.
Fijn, dacht ik, daar ben ik mooi overheen. Nu komen er weer mensen hier impliceren dat ik niet weet waar ik het over heb. En ik zweer, al die individuele mensen die ooit zoiets tegen mij gezegd hebben in de afgelopen week (behalve waarschijnlijk die collega) bedoelden dat absoluut niet zo, maar ik heb er schijtgenoeg als mensen denken dat ze beter zijn dan mij, en dat ik niet weet waar ik het over heb. Alsof ik een of andere simpele bimbo ben. Denk je niet dat ik dingen zou zeggen, of plaatsen als ik niet wist waar ik het over had? Er zijn in mijn verleden genoeg mensen geweest die mij hebben afgerekend op het feit dat ik niet wist waar ik het over had, en ik leer genoeg daarvan om te weten dat ik geen dingen moet zeggen/doen zonder dat ik weet waar ik het over heb. En om dan te voelen alsof mensen denken dat je niet weet waar je mee bezig bent is gewoon het kutste gevoel dat je kunt hebben.
Ik wil hier vanaf. Ik wil niet iets lezen en denken alsof mensen mij als minderwaardig zien, of denken dat ik niet weet waar ik het over heb, zonder hen persoonlijk te willen aanvallen, want ik weet dat ze het eigenlijk niet zo bedoelen. Ik wil niet meer met een kut gevoel zitten. Ik wil gewoon mijn leven kunnen leiden, en samen kunnen werken met die collega, moest het nog eens nodig zijn (ik vermoed van wel). Dus alsjeblieft vertel me hoe ik van deze staat afkom waarbij ik bij wijze van spreke op een mijnveld loop waar ik maar iets kleins hoef te zien en ik voel me al beledigd. Zo ben ik niet, en ik heb er schijtgenoeg van.
En voordat er mensen stom gaan reageren en ik mijn woede niet meer kan inhouden, ook al is het niet persoonlijk, ik zal nogmaals herhalen: nee, ik val je hier niet aan over wat je hebt gezegd in een ander topic. Ik voel me gewoon kut, en dat voegde er nog bij, zonder dat jij dat weet. Grofweg ligt het dus aan mij en niet aan jou, oké? Dus please, ga je niet aangevallen voelen.
You could be great, you know, it’s all here in your head, and Slytherin will help you on the way to greatness, no doubt
