Kennen jullie dat gevoel... Dat je in een groep bent en dat je praat over dingen. En dan probeer je mee te praten maar dat je dan een soort van perongelukexpres door iedereen die aan het gesprek deelneemt wordt genegeerd?
Of dat je geen inbreng hebt in het gesprek ondanks dat je het wel echt probeert? Dan zeg je iets en dan kijken mensen even en dan lachen ze en dan gaan ze weer verder met elkaar praten...
Wat the fuck is dat nou voor een belabberde omgang met elkaar? Je kan toch gewoon normaal iemand erin betrekken of is dat echt zo lastig?
Zit hier een gedachte achter? Waarom doen mensen dit?
Ik ken mezelf wel als een redelijk sociaal vaardig persoon en met genoeg mensen kan ik wel gewoon een fijn gesprek hebben (ook in groepen) maar soms dan ben je bij mensen waar dat dan niet gaat. En ik snap echt niet wáárom dan?
Herkennen mensen dit?
En wat doen jullie dan? Geef je het aan, laat je het zitten en loop je weg, of iets anders?
Het maakt me echt een beetje onzeker. Ik kan vaak wel goed aangeven als ik iets niet prettig vind, maar hoe ik dit moet aanpakken... Géén idee.
[ bericht aangepast op 6 juli 2016 - 23:21 ]
It took me four years to paint like Raphael, but a lifetime to paint like a child - Pablo Picasso
Dit is dan ook een stiekeme MT, gezien tips super fijn zouden zijn.
. En het is wat Dysphoria zegt, zolang er mensen zijn waarmee je wel leuke gesprekken kan hebben, is er voor mij niet echt een probleem.
