[RPG] Between | Speeltopic 01 - Speeltopics

- Pretty Lake
- 21 mei, 2016
- Dag 6
- Populatie 998

---

Personages:
7 - 16
• SadTech | Sammy Davidson | 16 | 1.4
• Lisadragonrider | Lily Harrison | 12 | 1.6
• tapette | Renesmee Wakefield | 10 | 1.4
17 - 21
• Assassin | Dante Morrison | 21 | 1.2
• Aerate | Saide Kyan | 20 | 1.5
• Panix | Realene Volkov | 18 | 1.6
• SphinxX | Aiden Harrison | 18 |
• shairell | Dakota Volturi | 17 | 1.7
Familie Rover: 4/4
• Anakin | Acis Rover | 21 | 1.3
• ANTI | Arabella Rover | 19 | 1.4
• tapette | Vincent Rover | 17 | 1.4
• SphinxX | Julian Rover | 18 | 1.6
Familie Trent: 3/3
• SadTech | Gregory Trent Jr. | 19 | 1.2
• Miall | Ivy Lavan Trent | 18 | 1.5
• Morticia | Genevieve Trent | 20 | 1.4

---

Invullen:
Naam:
Leeftijd: (zie personages voor leeftijden)
Uiterlijk:
Innerlijk: (steekwoorden is in principe genoeg)
Relaties:
Extra's: (schrijf hier bijvoorbeeld waar je personage woont, hoe het gezin was, wat zijn/haar hobby's zijn etc.)

---

Informatie:
• Er is een ruzie gaande tussen twee families: De Trents en de Rovers. Dit is vooral omdat de Rovers familie niet veel geld hebben en daarom allerlei dingen stelen en de Trents de 'bazen' van het dorp zijn. Het is dus een machtsspelletje dat de twee families met elkaar spelen en dit heeft invloed op het dorp zelf tijdens deze 'crisis'. (Wil je een Trent of Rover spelen? Vraag dit dan. Er is een limiet op het aantal familieleden).
• Om het dorp heen is een groot elektrisch hek geplaatst. Hierlangs staan militairen die ervoor zorgen dat niemand Pretty Lake in en uit komt. Later in het RPG zal de stroom uitvallen, waardoor het hek ermee stopt en de bewakers verdwijnen, maar ontsnappen is nog niet mogelijk aangezien er overal mijnen liggen. Ik zal melden wanneer dit gebeurd.
• Zodra iemand de leeftijd van tweeëntwintig aantikt, zal deze dezelfde dag nog sterven. Wanneer is een raadsel.
• Later in het RPG is het mogelijk nog extra rollen aan te maken, omdat er een situatie voor gaat doen. Dit zal tijdig worden uitgelegd!

---

Regels:
• Er is geen minimum aantal woorden, maar schrijf wel een redelijk stukje[bijv. 50 woorden] zodat andere ook inspiratie kunnen opdoen voor hun post
• Er is geen limiet aan de totale personages (op de twee families na)
• Je mag meerdere personages, maar denk er wel aan dat je ze niet gaat verwaarlozen
• Probeer wat meer verschillende leeftijden te gebruiken!
• OOC tussen haakjes, maar het liefst in het praattopic
• Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk altijd!
• We blijven ook gewoon vriendelijk tegen elkaar en gaan elkaar niet uitdagen
• Het is mogelijk om NPC's te doden, maar OP's laten we leven als er geen toestemming is om te doden. Ook ernstig verwonden moet eerst overlegd worden
• Wissel af. Ga wat meer naar andere personages en laat andere ook toe in een gesprek die jullie samen voeren
• Of je nou in een van de families thuishoort of niet, je hebt contact met iedereen en iedereen wordt erbij betrokken. We sluiten niemand buiten

---

Heb je vragen? Stel ze gerust, ik ben bereid ze te beantwoorden!
Ik hoop trouwens dat de mensen die mee doen ook echt blijven, want het is nooit leuk als mensen ineens stoppen. Als je je uitschrijft, maak dan een laatste post of vraag aan iemand of die jouw personage kan doden of dood vindt.

---

Topics:
Praattopic
Story
Meedoen? Klik hier om naar het rollentopic te gaan.

---

Begin:
- Pretty Lake
- May 21, 2016
- Day: 6
- Survivors under the age of 22: 998
- Survivors over the age of 21: 0
- 02:45 P.M
- 22 degrees
- Sunny

Iedereen word gevraagd zich te verzamelen op het plein

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:16 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

[whoops.]

[ bericht aangepast op 27 juli 2016 - 20:37 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

[ bericht aangepast op 27 juli 2016 - 22:52 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

---

"De vaas was gevallen," mompelde Greg.       Hij keek me aan en zijn ogen stonden wazig. Ik neem hem mee naar de keuken nadat ik Gen geroepen heb om het op te ruimen. Ik zet de kraan aan en Gregory steekt zijn handen eronder, waardoor het bloed wegvloeit en de wonden zichtbaar worden. Ze zien er niet al te erg uit, gelukkig. Ik ben dan ook geen dokter en heb geen idee wat er dan aan gedaan moet worden. Even later komt Genevieve al de keuken binnen. Ze duwt mij zo'n beetje opzij om zelf bij hem te kunnen en ik neem het haar niet echt kwalijk, het is wel haar broertje.       "Dit kan een vrouw beter doen. Dit moet verzorgd worden voor het infecteert," is haar conclusie.       Ze heeft zelfs een EHBO doos bij zich en verzorgt zijn wonden door er zalf op te smeren en ze te verbinden. Ik maak van het moment gebruik om op het aanrecht te zitten en laat mijn lange benen onder me hangen terwijl ik Genevieve goed bestudeer. Ze gaat helemaal op in het werk en ze is eigenlijk niet heel veel veranderd in dat anderhalve jaar. Ze is wel duidelijk volwassener geworden, ook in haar gezicht en in haar lichaam. Ik vind het wel leuk.       "Gregory..." begint ze aarzelend. "Wil je erover praten?"       "Alles... alles is even te veel," mompelt hij als antwoord. "Ik kreeg daar op dat plein een black-out en toen- iedereen weg."       Het is duidelijk te horen dat hij gedronken heeft als hij praat. Zodra Gen klaar is gaat hij aan de keukentafel zitten. Zijn hoofd laat hij in zijn handen zakken en ik hoop maar dat ik momenteel niet teveel ben in deze familie. Hij maakt nog een excuses over de drank, maar ik begrijp het wel. Hij is nog jong en had een goede band met zijn ouders. Het verbaasd me dat niet iedereen zo reageert. De deur valt dicht aan de andere kant van het huis en Ivy verschijnt in de keuken.       "Wat is hier gebeurd?" vraagt ze.       Op dat moment begint Gregory te huilen. Hij drukt zijn handen tegen zijn ogen. Ik ben goed met mensen, maar in deze situatie voel ik me toch echt teveel. Ik hoor niet bij deze familie, ik heb mijn kans daarop wel verkeken een hele tijd geleden, en het voelt daardoor alsof ik me in hun persoonlijke leven aan het mengen ben als buitenstaander. Hierdoor geef ik mezelf een zetje zodat ik van het aanrecht afkom en soepel op mijn voeten land.       "Ik denk dat het tijd is voor mij er weer vandoor te gaan. Ivy, Greg, leuk om jullie weer eens te zien. Ik zie je vast nog wel ergens, Gen." mompel ik, voordat ik de keuken uitloop.

---

Your make-up is terrible

Ze voelde enorm voor haar broertje, die ze eerder nog niet zo had gezien. Iedereen leed eronder op z'n eigen manier, dat was wel weer duidelijk, maar ze voelde zich er zo machteloos door. Het enige waar ze momenteel op kon komen, was dat ze deze wonden zou genezen en er voor Gregory zijn. Niet alleen voor hem, ook voor Ivy en de mensen die haar wellicht nodig zouden hebben voor troost. Genevieve merkte maar vaag op dat Dante op het aanrecht was gesprongen, om daar te gaan zitten, ze had het nogal druk in haar hoofd.
      'Alles... alles is even te veel,' kreeg ze als antwoord op haar vraag te horen, 'Ik kreeg daar op dat plein een black-out en toen— iedereen weg.' Ze beet even op haar onderlip toen ze harder terug in de realiteit werd gegooid, hun ouders waren echt weg en Gregory was in zo'n staat te vinden. Ze leefde met hem mee, maar wat kon ze eraan doen? Helaas kon ze de doden niet tot leven wekken, anders had ze dat allang gedaan. Vol medeleven keek ze ietwat triest toe hoe haar broertje naar de keukentafel liep om hieraan te gaan zitten.
      'Ik had niet naar die drank moeten grijpen trouwens.'
Genevieve had wat willen zeggen, maar aan de andere kant van het huis viel de deur dicht en binnen de kortste keren verscheen Ivy in de keuken. Ze was nat van de regen en onbewust vroeg ze zich af waar het meisje was gebleven.
      'Wat is hier gebeurd?' Zodra ze deze vraag had gesteld echter, stortte Gregory in tranen uit, waar ze eigenlijk best van schrok. De jonge vrouw rende zowat naar hem toe om haar armen voorzichtig om hem heen te slaan, om hem een liefdevolle knuffel te geven. Toch begon ze niet te huilen en ze vroeg zich af waardoor dat kwam: sinds dit hele gebeuren had ze amper gehuild, en zeker als ze in het bijzijn was met iemand hield ze zichzelf in. Ze hoorde er voor iedereen te zijn, zij kon wel later komen.
Toen Dante echter mompelde dat het voor hem tijd was om er weer vandoor te gaan, ging haar blik razendsnel naar hem. 'W-wat?' murmelde ze zachtjes, zowat onverstaanbaar. Aan de ene kant wilde ze hem achterna lopen om hem te vertellen dat hij echt geen indringer was, dat hij hier hoorde, anderszijds wilde ze haar broertje blijven troosten. Waarom kon ze zich niet in meerdere personen verdelen? Na een enorme tweestrijd in haar binnenste gevoerd te hebben, gebaarde ze naar Ivy hem te troosten en dat ze zo snel mogelijk weer terug was. Ze rende Dante achterna en pakte zijn pols stevig, wat voor haar stevig was althans, vast.
      'Dante, blijf.' Haar stem was bijna smekend voor ze zich in zijn armen stortte, haar armen op een innige wijze om hem heen geslagen. Hij had immers niemand meer, Dante was enigskind, zij hadden altijd elkaar nog. 'Ik heb je nodig.' Hoewel er zeker een kern van waarheid in zat, was het niet hetgeen waarvoor ze hem had gestopt: ze wilde er juist voor hem zijn, maar wilde dat niet in grote lijnen bekend maken. Misschien zou Dante dat wel helemaal niet fijn vinden en verwerkte hij op zo'n manier zijn eigen verdriet.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Ivy Lavan Trent. Thuis Amper twee seconden nadat ik mijn vraag heb gesteld, barst Greg in tranen uit en wat verbouwereerd staar ik naar mijn broer. Goed, ik had veel verwacht, maar niet dit. Niet dat Gregory zo in huilen uit zou barsten. Genevieve rent meteen naar haar jongere broertje toe en slaat haar armen moederlijk om hem heen. Ik blijf er slechts naar staren. Dante kijkt er ook even naar en maakt zich dan stilzwijgend uit de voeten. Het gaat haast in een waas voorbij en ik weet niet meer waar ik moet kijken of wat ik moet doen.       Gen wijst naar Greg, maakt nog een paar halfslachtige en onbegrijpelijke bewegingen met haar armen en verlaat de keuken dan. Ik zucht kort en loop naar mijn broer toe, die op de stoel zit. Ik neem naast hem plaats en ik klop hem zacht op zijn rug.       'Het komt wel goed, Greg,' probeer ik. Iemand troosten is nooit mijn sterke punt geweest. In tegenstelling tot Gen, ben ik juist niet degene die heel goed met gevoelens om kan gaan. Zeker niet met die van anderen en al helemaal niet als die keihard huilen. Ik hoor zachte stemmen op de gang en ik kijk naar de deur, hopend dat Gen snel weer terugkomt en dit van me over kan nemen. Ik zet de fles drank aan de kant zodat we die niet om stoten, maar verder zit ik er een klein beetje verslagen bij.       'Gaat het?' vraag ik Greg dan zacht, als zijn gesnik een klein beetje mindert en ik me — hoe slecht ook — een klein beetje opgelucht voel wanneer hij lijkt te kalmeren. Ik glimlach kort naar mijn broer, ik ben blij met hem, en met Gen, natuurlijk.       Het is allemaal ook gewoon kut. Zwaar kut, zelfs, en dat is nog echt een understatement. We zijn onze ouders kwijt, onze hele familie is zomaar verdwenen en niemand lijk te weten hoe het komt. Het gebeurt alleen maar in ons dorpje. Wat hebben we gedaan dat we dit verdienen? Ik snap het gewoon echt niet. Natuurlijk mag ik sommige mensen gewoon echt niet, maar dat betekent niet dat ik hen of hun familieleden meteen dood wens. Zo erg ben ik niet. Ik schud mijn hoofd even en sta uiteindelijk maar even op, als ik amper reactie van Greg krijg en voel dat ik het wat koud krijg. Met een schone handdoek droog ik mijn haren een beetje af en ik sta wat ongemakkelijk in de keuken te drentelen, op zoek naar iets om te doen.

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

[ bericht aangepast op 1 aug 2016 - 23:48 ]

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

(Je godmod een beetje, Matty, haha)

---

Ich liebe dich 27.12.23

Trikru schreef:
(Je godmod een beetje, Matty, haha)

(Eh?)

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

Waarom heb je natuur, als het in 1 keer verbrand kan worden door een vlam dit klein begon, en groot eindigde. Waarom heb je water, als het soms toch niet tegen de vlammen helpt. Mama, papa iedereen van mijn familie was dood. 'Ik ben Lilly.' Lilly legde een arm op haar heen en ik legde mijn hoofd op haar schouder, 'zijn jou ouders ook dood?' Ik pakte nijn steviger vast. 'Ik ben Renesmee, en dit is Nijn. Mijn beste vriend.'

[bleu]Renesmee Wakefield[/bleu] Little ... little ... little girl

[ bericht aangepast op 4 aug 2016 - 12:54 ]

Het meisje legt haar hoofdje op mijn schouder. 'zijn jou ouders ook dood?' Ik kijk haar aan. 'Ja, die van mij ook, maar je bent niet alleen, ik ben er voor je.' Zeg ik met een glimlach, om haar gerust te stellen. 'Ik ben Renesmee, en dit is Nijn. Mijn beste vriend.' Zegt ze daarna. Ik kijk naar haar liefje knuffeltje, die dus Nijn heet. 'Wat heeft hij een mooie naam.' Zeg ik terwijl ik naar Nijn kijk. Ik kijk Renesmee aan in haar mooie blauwe ogen. 'Alles komt goed hoor, ik beloof het je.'

Lilly Harrison

[ bericht aangepast op 4 aug 2016 - 15:02 ]

---

Ik was al in de gang toen mijn pols ineens stevig vast gepakt werd. Verbaasd keek ik op. Gen's sierlijke vingers hadden zich om mijn pols gesloten en ik deed mijn mond open om iets te zeggen, maar ze was mijn al voor.       "Dante, blijf."       Ik hoorde een smekende trilling in haar stem en voordat ik iets kon zeggen, had ze haar armen al om me heen geslagen. Automatisch sloeg ik mijn armen ook om haar heen in een innige omhelzing. Ik beet op mijn lip om de tranen die in mijn ogen sprongen tegen te houden. Ik had niet beseft hoe eenzaam ik me voelde sinds mijn ouders er niet meer waren. Ik had nog geen traan gelaten sinds hun dood. Op dit soort momenten zou ik willen dat ik meer familie had, tenminste een paar neven of nichten, maar nog liever een broer of zus zoals Gen had. Zij waren nooit helemaal alleen omdat ze altijd elkaar had. Ik was alleen overgebleven. Behalve Saide en Genevieve wist niemand dat ik hier überhaupt was.       "Ik heb je nodig."       "Dan blijf ik," antwoordde ik schor, duidelijk dankbaar.       Ik wilde Genevieve nog even vast houden en streelde over haar donkerbruine lokken terwijl ik haar met mijn andere arm dicht tegen me aangedrukt hield. Haar vertrouwde geur werkte troostend. Ik was blij dat ze zei dat ze me nodig had, want ik voelde nogal nutteloos de laatste tijd. Toch zou ik dat niet zomaar zeggen. Misschien maar beter dat we hierheen gekomen waren en niet naar mijn huis, dat een totale chaos in die korte tijd geworden was. Ik knipperde mijn tranen weg en gaf haar een kus op haar donkere lokken voor ik haar weer losliet.       "Sorry, ik dacht dat jullie wel wat tijd met elkaar nodig hadden," zei ik verontschuldigend, ik voelde me schuldig dat ik haar afgeleid had van haar broer. "Wil je terug naar Gregory?"

---

Your make-up is terrible

SAIDE KYAN Op het plein       Saide was na zijn speech direct weggelopen naar zijn plek achterin. Normaal gesproken ging hij nu naar huis, zijn moeder helpen met het eten of samen met zijn vader voor de beeldbuis zitten. Zijn gedachten werden abrupt onderbroken door een druppel doorschijnende vloeistof op zijn voorhoofd. "Geweldig, regen," zei hij. Hij probeerde sarcastisch te klinken maar hij klonk eerder als zijn demente buurvrouw als ze weer eens te veel had gedronken. Saide besloot om uiteindelijk gewoon naar huize Trent te gaan want waar kon hij anders heen? Hij begon richting het huis te wandelen en hij bemerkte dat het steeds harder begon te regenen. Saide manoeuvreerde zijn hemdje zo dat het een beetje zijn hoofd bedekte.       Na enkele minuten gelopen te hebben, kwam hij aan bij het huis. De deur was gesloten dus ging hij maar kloppen op het raam. Toen hij had geklopt, ging hij even kijken. Hij merkte namelijk Dante en Genevieve op die druk bezig waren en Gregory die een verband had of iets dergelijk. Saide, domoor. Je stoort hun. Hij lachte even ongemakkelijk.

[ bericht aangepast op 7 aug 2016 - 20:17 ]

---

Heaven is a place that we all have

GENEVIEVE      TRENT [ zhahn-vee-EV ], 20 “ For beautiful eyes, look for the good in others; For beautiful lips, speak only words of kindness—— and for poise, walk with the knowledge that you are never alone. “ In zijn hazelgekleurde poelen ontdekte ze een verbaasde expressie, alleen ze liet zich hierdoor niet stoppen— het was immers te begrijpen dat hij zo zou kijken. Zij wist niet wat er door zijn gedachten ging, waar hij de hele tijd aan had gedacht, maar één ding was zeker: Iedereen had troost nodig in deze situatie. De jonge vrouw wilde er graag voor hem zijn, al zou hij niet laten blijken dat hij iemand nodig zou hebben nu. Ze zou hem wel duidelijk maken dat hij bij haar aan kon kloppen. Zodra ze zijn armen op een innige manier rond zich voelde, verstrakte ze haar greep iets en begroef ze haar gezicht in zijn shirt. Voor even zei ze helemaal niets, genoot ze gewoon van zijn omhelzing en luisterde naar het kloppen van zijn hart. Zelfs toen hij haar antwoordde met een schorre stem dat hij zou blijven, liet ze haar stem niet horen— al was het duidelijk dat hij haar dankbaar was. Hierdoor gleed er toch een zachte glimlach op haar lippen, ietwat mistroostig.

Tegelijkertijd voelde het zo vreemd om weer in een knuffel te staan met Dante, om zijn armen om haar heen te voelen en zijn geur in te ademen. Ze had hem gemist, misschien wel meer dan ze verwacht had, dat was zeker. Maar ze had hem dan ook al een hele tijd niet gesproken, laat staan gezien. Om dan nu terug te komen in zo'n toestand was vreselijk. Genevieve kon het niet laten, een lichtrode kleur sierde haar wangen zodra Dante een kus op haar donkere lokken had gegeven. Ze was blij dat ze naar hem toegegaan was, hij had haar nodig— ondanks dat hij dat niet zou toegeven.       'Sorry, ik dacht dat jullie wel wat tijd met elkaar nodig hadden,' zijn stem klonk verontschuldigend, maar ze schudde haar hoofd al— als teken dat het niet nodig was. 'Wil je terug naar Gregory?'       'Zo meteen, ja. Laten we straks even naar de winkel gaan, oké? Ik wil wat troostvoedsel voor jullie halen,' grinnikte ze, al deed ze dat enkel om de lucht wat te klaren, terwijl ze hem een plagende tik gaf. 'Luister, Dante, ik wil je laten weten dat je je hier nooit een buitenstaander hoeft te voelen.' Haar hele houding duidde erop hoe serieus ze was. Genevieve plaatste haar handen op zijn wangen, die ze zachtjes met haar ene duim streelde. Hij was zeker twee koppen groter dan haar, waardoor ze omhoog moest kijken. 'Vergeet niet dat als er iets is je hier altijd aan kan komen kloppen. Ik zal er altijd voor je zijn, gek. Als het op mij aankomt, ben je zelfs familie. Blijf—' Genevieve wilde hem net voorstellen bij hen te verblijven tot er meer informatie zou komen, alleen dit werd verstoord door een geklop. Lichtelijk verdwaasd door de plotse onderbreking begaf ze zich naar de deur om deze te openen. De frons veranderde al snel naar een klein glimlachje, gewoon uit beleefdheid. Voor de deur stond Saide.       'Kom binnen, Saide. Gregory en Ivy zijn in de keuken, ik denk dat Greg momenteel alle troost nodig heeft.' Nadat hij binnen was gekomen, deed ze de deur weer dicht en liet aan Dante weten dat ze zo terug was. Weer in de keuken zag ze in een vluchtige blik dat Ivy met een handdoek stond en Greg nog aan de keukentafel zat. Met snelle passen begaf ze zich naar hem toe, waar ze opnieuw naar hem toeboog om hem een bemoedigende knuffel te geven. Zachtjes sprak ze. 'Dante en ik gaan even naar de winkel, Greg. Ik neem veel chocola voor je mee, goed? We hebben elkaar, we komen hier wel uit.' Als laatste gaf ze hem een kus op zijn wang, waarna ze wegliep, Dante's hand pakte met een geruststellende glimlach en een paraplu in zijn andere hand duwde.       'Laten we gaan, Dan.' Voordat de deur dichtviel, griste ze haar tas van het halkastje af. Het duurde niet lang voor ze aankwamen, alles is relatief vlakbij hen. Geen enkele seconde had Genevieve zijn hand losgelaten, zelfs niet mocht hij daar over nadenken. Misschien wisselen van hand zodra het wat warm werd, maar loslaten absoluut niet. In de winkel trok ze Dante mee richting de snoepafdeling, waar ze allerlei verschillende chocola in het mandje gooide. Met een vragende blik keek ze naar hem op.       'Wat wil jij? Zeg het maar, ik trakteer.'

[ bericht aangepast op 9 aug 2016 - 22:01 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

---

'Zo meteen, ja. Laten we straks even naar de winkel gaan, oké? Ik wil wat troostvoedsel voor jullie halen," grinnikte ze en ze gaf hem een plagende tik. "Luister, Dante, ik wil je laten weten dat je je hier nooit een buitenstaander hoeft te voelen." Gen's houding veranderde op dat moment, ze was een stuk serieuzer en plaatste haar hand op mijn wang, die ze met haar duim streelde."Vergeet niet dat als er iets is je hier altijd aan kan komen kloppen. Ik zal er altijd voor je zijn, gek. Als het op mij aankomt, ben je zelfs familie. Blijf—"       Haar woorden verder verstoord door een plotseling geklop. Eigenlijk maar beter ook, want ik stond op het punt om iets doms te zeggen. Ik wist eigenlijk niet zo goed hoe ik met dit om moest gaan. Ik wist ook niet precies wat Genevieve er precies mee wilde zeggen. Wilde ze nou meer van me, of was het enkel vriendschappelijk bedoeld? Gen deed de deur open, waar Saide voor stond.       "Kom binnen, Saide. Gregory en Ivy zijn in de keuken, ik denk dat Greg momenteel alle troost nodig heeft," zei ze tegen hem, waarna ze liet weten dat ze zo terug was en naar de keuken liep.       "Yo Saide," begroette ik mijn vriend. "Wij zijn zo weer terug."       Even later kwam Gen alweer terug en pakte ze mijn hand terwijl ze een paraplu in mijn andere hand duwde. Zelf pakte ze haar tas terwijl ze zei dat we gingen en me nog 'Dan' durfde te noemen ook. Ik hield de paraplu zo goed mogelijk boven haar hoofd, ik was toch nog nat en het maakte me weinig uit, terwijl we naar de winkels liepen die niet erg ver waren. Ze bleef mijn hand vasthouden en ik dacht er verder niet eens over na. Gen sleepte me gelijk mee naar de snoepafdeling. Ze ging gelijk voor de chocola.       "Wat wil jij? Zeg het maar, ik trakteer."       Ik keek een tikkeltje twijfelend naar de zestienjarige kassière. Daarna keek ik terug naar de snoepafdeling en naar Genevieve. Shoppen voor eten was mijn favoriete bezigheid, na eten zelf. Ik hield van eten, eigenlijk alle soorten eten. Maar ik wist niet zeker of dit een goed moment was om de schappen leeg te halen en waarmee we dan moesten betalen. Hielden we ons nog aan de regels van de buitenwereld of niet?       "Ik vraag me af hoe geldig geld momenteel nog is," antwoordde ik dan ook twijfelend.       Toch pakte ik een pakje Twizzlers voor mezelf uit het schap, iets wat ik de hele dag wel kan eten. Voor de zekerheid nam ik ook nog wat jelly beans mee. Ik wierp nog een blik richting de kassière, maar zag gelijk de deur van de winkel opnieuw opengaan. Dit keer kwamen er twee bekende figuren binnen waarmee ik het eigenlijk nooit goed kon vinden. Het zijn twee van de Rovers, de broers. Ik herinner me het opstootje op het plein nog, eerder vandaag, en heb weinig zin in een herhaling hiervan. Gen leek er behoorlijk aangeslagen van te zijn.       "Laten we maar gaan."

---

Your make-up is terrible

“Hopelijk zijn jullie niet getroffen door de bliksem ofzo.” Acis keek zijn jongere broertje geïrriteerd aan toen deze probeerde om een opmerking te maken en stiekem hoopte dat zijn oudere broer het sarcasme in zijn stem niet kon onderscheiden. Een diepe zucht rolde over zijn lippen waarna hij met zijn ogen rolden om vervolgens zijn shirt meer over zijn hoofd te trekken. Ook al was het sarcasme niet volledig te horen, was het uiteraard niet moeilijk om de echte betekenis van zijn zin af te leiden. Het was immers Julian die het zei – het opdondertje van de familie Rovers die regelmatig in de problemen kwam omdat hij vaak verkoos om zijn hersenen in bepaalde situaties niet te gebruiken. Uiteraard was het dan ook Ace geweest die hem vaak uit de penarie hielp zonder dat hun ouders daarvan op de hoogte waren geweest. Soms wou Acis echter dat zijn jongere broertje wat volwassener werd en eindelijk eens een poging deed om de vrede tussen de families te bewaren. Hij verwachtte uiteraard niet van Jules dat hij hand in hand met Ivy Trent de vredesdans zou dansen – nee, hij verwachtte gewoon van beide partijen dat ze beschaafd met elkaar zouden omgaan en elkaar zo veel mogelijk met rust zouden laten. Hij wist zelf ook dat hij daar nog niet in geslaagd was toen hij dacht aan het opstootje eerder op het plein. Soms was het immers moeilijk om de Trents zomaar hun gang te laten gaan. Vooral Gregory Trent werkte Acis het meest op de zenuwen. De jongeman was in Acis’ ogen dan ook maar een pretentieus klein kereltje dat immers dacht dat de hele wereld om hem draaide.
“Nee..” Antwoordde Aiden kort daarna op Jules vraag waarna Acis Ivy Trent nogmaals hoorde zuchten. Hij zou zweren dat dat kind alleen maar in haar leven zuchtte. Misschien had ze daar haar doel van gemaakt. Eventjes kruiste Acis’ ogen met die van Ivy waarna ze verkondigde dat ze naar huis ging en vervolgens dan ook het winkeltje uitliep. Acis keek geïrriteerd zijn jongere broertje aan maar besloot om er niets meer over te zeggen. Julian wist heus wel dat hij zich soms eens moest intomen en dit hoefde hij niet keer op keer opnieuw uit te leggen. Hij was immers volwassen genoeg om dit te beseffen, dat hoopte hij toch.
“Ik besef me net dat we niets meer in huis hebben.” Mompelde Acis vervolgens om de aandacht weer te verschuiven nadat hij Alexis vaarwel zei. Deze keer was hij Alex niets verschuldigd omdat het een wederdienst was geweest. Zonder op Julian te wachten liep hij vervolgens het winkeltje uit.

“Wat wil je vanavond eten?” mompelde Acis toen hij de deur van het plaatselijke winkeltje opende, veroorzakend dat het belletje doorheen de ruimte rinkelde. Zijn ogen kruisten echter onmiddellijk met die van Dante nadat deze vervolgens vielen op het bruinharige meisje dat naast hem stond. Genevieve Trent.
Onmiddellijk voelde hij zich een tikkeltje ongemakkelijk door Genevieve maar sloeg hierin dit niet te laten merken. Hij had namelijk nooit iemand verteld over hun ontmoeting in het bos die enkele weken geleden had plaatsgevonden en wilde dit dan ook zo houden. Hij kon echter nog elk detail opnoemen, alsof het precies gisteren was gebeurd. Hij hoorde namelijk nog zo hoe ze om hulp riep omdat ze door haar onhandigheid in een dalletje was gevallen, hoe hij zonder aarzelen haar achterna was gegaan en haar naar boven had gedragen omdat ze haar enkel had verzwikt. Op dat moment maakte hem het niet uit dat ze een Trent was geweest. Ze was een persoon geweest die hulp nodig had en die gaf hij haar ook toen hij haar voet had ingebonden met een reepje stof dat hij van zijn t-shirt had gescheurd. Veel werd er toen niet gesproken, buiten een ongemakkelijk bedankje dat Genevieve stamelde toen hij haar overeind hielp. Om nu niets te laten merken en om duidelijk te maken dat hij geen ruzie zocht knikte hij kort als teken van begroeting naar beide. Hij frummelde echter aan zijn neusringetje, wat hij altijd deed als hij zich een beetje ongemakkelijk voelde, waarna hij naar achteren liep.

Het is nog niet volledig zoals ik het wil, het loopt nog niet echt vlot. ;p Maar beter dat dan niets, haha.

[ bericht aangepast op 18 aug 2016 - 10:57 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

GENEVIEVE      TRENT [ zhahn-vee-EV ], 20 “ For beautiful eyes, look for the good in others; For beautiful lips, speak only words of kindness—— and for poise, walk with the knowledge that you are never alone. “ Afwachtend keek ik toe hoe hij een beetje vertwijfeld naar de zestienjarige kassière keek, om zijn blik vervolgens naar mij toe te dwalen.       'Ik vraag me af hoe geldig geld momenteel nog is,' klonk het net zo twijfelend, waardoor ik een bedachtzame blik in mijn ogen kreeg en mijn lippen even strak op elkaar drukte. Dante had een goed punt, maar hij wist net zo goed als ik dat ik gewoon zou betalen, omdat dat nu eenmaal het juiste is om te doen. Daarbij was ik helemaal niet klaar om een leven te leiden als een buitenstaander, dat voelde allemaal veel te echt, alsof iedereen ons al opgaf om dood te gaan. Het bracht een triest gevoel in me los, die ik wegdrukte zodat Dante het niet hoefde te zien.

In de tussentijd had hij al een pakje Twizzler voor zichzelf gepakt en wat jelly beans, die ik van hem aanpakte en in het mandje gooide. Met een glimlach keek ik op, hij had immers toch wat genomen, alleen deze vervaagde al snel toen ik de woorden van Dante hoorde. 'Laten we maar gaan.' Enigszins verwonderd keek ik op naar hem, waar mijn blik al snel door ging naar degenen die zojuist binnen waren gekomen. Acis en Julian Rover. In eerste instantie zou ik hen willen begroeten, maar ik wist niet of ze dat wel zouden waarderen. Zeker niet nu ik begreep waarom Dante wilde gaan, hij had niet veel met hen. Mijn ogen penetreerden zich in die van de oudere broer, terwijl ik weifelend op mijn onderlip beet. Zou ik wat over die gebeurtenis opbrengen, of zou hij dat niet fijn vinden? In mezelf vloekend, zwakke woordjes al "kak" en "verdorie", want ik ben een dame natuurlijk, keek ik even toe hoe ze langs ons heen liepen. Acis frummelde wat aan zijn neusringetje waar ik wat langer op lette dan nodig was.       'Eh, goedenavond Julian, Acis,' begroette ik hen toch met een betwijfelende stem, tegelijkertijd dat ik Dante even aantikte met mijn elleboog. Echter, ik vond mijn begroeting uiterst zwak. "Goedenavond", echt, Genevieve? Om dit te verbloemen, zorgde ik ervoor dat ik voor hen ging staan voor een klein gesprekje, terwijl ik Dante wenkte ook te komen. Eigenlijk hoopte ik op een moment alleen met Acis, zodat ik mijn zegje kon doen, maar ik ging niet zeuren. Als ik één ding had geleerd van deze afschuwelijke situatie was om alles uit het leven te halen nu het nog kon, want straks was ik er niet meer en had ik gehoopt anders geleefd te hebben.       'Wat hebben jullie nodig? Ik ben in een vrijgevige bui en heb al wat voedsel voor anderen gehaald, ik wil ook wel voor jullie betalen. Ik bedoel, eh— als jullie dat willen, nauurlijk.' Even liet ik mijn ogen over Julian glijden, maar hij leek helemaal niets te willen zeggen en uiteindelijk liep hij gewoon weg. Ietwat gekwetst door zijn daad sloeg ik mijn kijkers neer, om te bedenken wat ik verkeerd had gedaan of dat het simpelweg kwam doordat ik een Trent was. Echter, ik bedacht me dat ik beter wat tegen Acis kon zeggen nu, voor hij zijn broertje achterna ging— wat er nu dik inzat.       'Acis, ik eh, vroeg me af of je later misschien iets te doen had?' Geheel onbewust ging ik wat dichter bij Dante staan, gezien hij de enige man was waar ik me veilig bij voelde nu en ik bang was dat hij me volledig af zou wijzen.

[ bericht aangepast op 4 sep 2016 - 19:03 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.