[RPG] Between | Speeltopic 01 - Speeltopics

- Pretty Lake
- 21 mei, 2016
- Dag 6
- Populatie 998

---

Personages:
7 - 16
• SadTech | Sammy Davidson | 16 | 1.4
• Lisadragonrider | Lily Harrison | 12 | 1.6
• tapette | Renesmee Wakefield | 10 | 1.4
17 - 21
• Assassin | Dante Morrison | 21 | 1.2
• Aerate | Saide Kyan | 20 | 1.5
• Panix | Realene Volkov | 18 | 1.6
• SphinxX | Aiden Harrison | 18 |
• shairell | Dakota Volturi | 17 | 1.7
Familie Rover: 4/4
• Anakin | Acis Rover | 21 | 1.3
• ANTI | Arabella Rover | 19 | 1.4
• tapette | Vincent Rover | 17 | 1.4
• SphinxX | Julian Rover | 18 | 1.6
Familie Trent: 3/3
• SadTech | Gregory Trent Jr. | 19 | 1.2
• Miall | Ivy Lavan Trent | 18 | 1.5
• Morticia | Genevieve Trent | 20 | 1.4

---

Invullen:
Naam:
Leeftijd: (zie personages voor leeftijden)
Uiterlijk:
Innerlijk: (steekwoorden is in principe genoeg)
Relaties:
Extra's: (schrijf hier bijvoorbeeld waar je personage woont, hoe het gezin was, wat zijn/haar hobby's zijn etc.)

---

Informatie:
• Er is een ruzie gaande tussen twee families: De Trents en de Rovers. Dit is vooral omdat de Rovers familie niet veel geld hebben en daarom allerlei dingen stelen en de Trents de 'bazen' van het dorp zijn. Het is dus een machtsspelletje dat de twee families met elkaar spelen en dit heeft invloed op het dorp zelf tijdens deze 'crisis'. (Wil je een Trent of Rover spelen? Vraag dit dan. Er is een limiet op het aantal familieleden).
• Om het dorp heen is een groot elektrisch hek geplaatst. Hierlangs staan militairen die ervoor zorgen dat niemand Pretty Lake in en uit komt. Later in het RPG zal de stroom uitvallen, waardoor het hek ermee stopt en de bewakers verdwijnen, maar ontsnappen is nog niet mogelijk aangezien er overal mijnen liggen. Ik zal melden wanneer dit gebeurd.
• Zodra iemand de leeftijd van tweeëntwintig aantikt, zal deze dezelfde dag nog sterven. Wanneer is een raadsel.
• Later in het RPG is het mogelijk nog extra rollen aan te maken, omdat er een situatie voor gaat doen. Dit zal tijdig worden uitgelegd!

---

Regels:
• Er is geen minimum aantal woorden, maar schrijf wel een redelijk stukje[bijv. 50 woorden] zodat andere ook inspiratie kunnen opdoen voor hun post
• Er is geen limiet aan de totale personages (op de twee families na)
• Je mag meerdere personages, maar denk er wel aan dat je ze niet gaat verwaarlozen
• Probeer wat meer verschillende leeftijden te gebruiken!
• OOC tussen haakjes, maar het liefst in het praattopic
• Geen ruzie OOC, IC mag natuurlijk altijd!
• We blijven ook gewoon vriendelijk tegen elkaar en gaan elkaar niet uitdagen
• Het is mogelijk om NPC's te doden, maar OP's laten we leven als er geen toestemming is om te doden. Ook ernstig verwonden moet eerst overlegd worden
• Wissel af. Ga wat meer naar andere personages en laat andere ook toe in een gesprek die jullie samen voeren
• Of je nou in een van de families thuishoort of niet, je hebt contact met iedereen en iedereen wordt erbij betrokken. We sluiten niemand buiten

---

Heb je vragen? Stel ze gerust, ik ben bereid ze te beantwoorden!
Ik hoop trouwens dat de mensen die mee doen ook echt blijven, want het is nooit leuk als mensen ineens stoppen. Als je je uitschrijft, maak dan een laatste post of vraag aan iemand of die jouw personage kan doden of dood vindt.

---

Topics:
Praattopic
Story
Meedoen? Klik hier om naar het rollentopic te gaan.

---

Begin:
- Pretty Lake
- May 21, 2016
- Day: 6
- Survivors under the age of 22: 998
- Survivors over the age of 21: 0
- 02:45 P.M
- 22 degrees
- Sunny

Iedereen word gevraagd zich te verzamelen op het plein

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 15:16 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

RENNEN! Harder, harder, harder. Ik moest er voor mijn zus zijn, als ik val zou ik opstaan... Of nee... niet... Ik rende net zo hard, en sprong toen op het muurtje precies naast mijn zus. 'Ik hoor bij haar, die knappe meid die beter is dan ons allemaal,' ik grinnikte wanneer ik mijn zus mooi noemde, de meeste jongens hier zouden dat eigenlijk ook moeten vinden. 'Dus, heeft iemand nog iets te zeggen?'

Hallo, ik ben Vincent Rover, aangenaam kennis te maken. Ik ben nu even niet thuis, je kan me vinden op het plein waar ik het nu even opneem voor mijn zus. Spreek een bericht in na de piep. pieeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeep

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 16:41 ]

Moedeloos, ik zag haar sterven. Vol verdriet, geen weg terug meer voor haar. Waar is Charlotte als ik haar nodig heb, wie kan me vertellen, waarom stierven mijn moeder en vader. Waar is mijn vriendin als ik haar moet vertellen dat de wereld voor mij voorbij is gegaan. Ik heb pijn in mijn alles, en wil even gezelschap. Wanneer ik hoor dat iedereen op het plein is loop ik erheen, met nijn in mijn ene hand en in de andere de geest hand van mijn vader, en voor me loopt geest mama te kijken naar de bloemen. Wanneer ik stemmen hoor voel ik mijn vadershand niet meer, mama is verdwenen en ik sta in het midden van het plein met Nijn. 'STOP!' Ik kijk van de ene muur naar de andere. Wanneer sommige mensen me niet op merken gil ik kei hard wat echot door heel het plein. 'WE MOETEN ONS MET IETS ANDERS BEZIG HOUDEN! ONZE OUDERS ZIJN NET ALLEMAAL OVERLEDEN EN JULLIE MAKEN JE DRUK OM POEP WAPENS?'

Renesmee Wakefield Ik ben het meisje met in de ene hand nijn, en in de andere hand niemand meer, want ik zag net hoe mijn familieleden overleden, en ben nu eenzaam en alleen...

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 16:50 ]

GENEVIEVE      TRENT [ zhahn-vee-EV ], 20 Het duurde haar langer om bij te komen over de dood van hun ouders dan haar familieleden, als ze het enkel op zichtbaar bewijs zou oordelen. Vlak voordat ze zich richting het plein begaven, waren Genevieve’ ogen nog roodomrand, zaten haar haren flink door de war en had ze rode, gebarsten lippen. Nu ze zich op het open plein bevonden, kon niemand meer een spoor van verdriet op haar gezicht vinden. Dit was één van de weinige momenten dat ze make up op haar gezicht had gesmeerd, terwijl ze er in feite niet van hield. Het drukke geroezemoes kwam tot haar oren, maar daarmee was alles gezegd, ze was compleet in een andere wereld verloren. Zodra de tijd kwart voor drie aangaf, luidde de stem van Gregory op. Persoonlijk respecteerde ze hem enorm vanwege zijn moedige optreden en daadkrachtige woorden, wat ze zelf niet zou kunnen, net zoals Ivy. Ondanks het feit dat zij, net zoals enige andere familie, weleens een woordenwisseling hadden, waardeerden ze elkaar.       “Hoi iedereen,” begon hij, terwijl ze haar ogen over eenieders gezicht liet vallen. De jonge vrouw eindigde bij haar broer, die ze een kort aanmoedigend knikje gaf. “De regering heeft ons gemeld dat Pretty Lake in quarantaine is geplaatst en dat er niemand in en uit het dorp mag.”

Haar ogen vielen op de handen van haar jongere zusje, gebald en met nagels in haar handpalmen. Zij moest net als de andere twee het bijeenhouden om niet in tranen uit te barsten. Haar hand zweef door de lucht naar één van haar vuisten, om deze tussen beide handen te nemen en er kort overheen te wrijven als support. Hard beet Genevieve op haar onderlip, om het vervolgens weer los te laten zodat Ivy haar ding kon doen. Zij kon echter niet achterblijven, zij was immers nog wel de oudste van de familie. Een gevoel van teleurstelling stroomde door haar lichaam heen, iets waardoor ze zich meer leeg dan levend voelde. Nog altijd kan ze haar ouders voor zich zien, horen hoe ze haar bij haar bijnaam noemden, het staat op haar netvlies gekerfd hoe ze nu in de achtertuin liggen en het doet haar pijn. Genevieve voelde zich verloren en boos, woedend dat ze nu weg waren en haar achterlieten. De woorden van Ivy waren hard, erg hard voor haar smaak, maar de waarheid. Helaas.       Er waren tot nu toe geen rellen, wat ze eigenlijk wel had verwacht, tot een welbekend persoon haar manen wilde laten zien. “Waarom zouden we onze wapens aan jullie geven? Zodat jullie de macht kunnen grijpen en er misbruik van kunnen maken? Ik stel voor dat we zelf een groep samenstellen. Iedereen mag zich beschikbaar stellen en dan stemmen we.” Ditmaal was het aan Genevieve Trent om haar stem te laten horen, voornamelijk omdat ze de boel wilde bedaren en dit niet rechtvaardig te werk vond gaan.       ‘Wij hebben alleen elkaar nog,’ sprak ze, ‘we moeten er het beste van maken in plaats van ruziën wie de “leider” zal zijn.’ Haar stem klonk helder en luid genoeg voor iedereen om te horen. Ze had Dante tussen de mensen zien staan, maar had het idee dat het haar verbeelding was—— dat ze langzaamaan paranoïde werd door haar ouders dood. ‘Iedereen hier heeft dierbaren verloren, lieve personen die je misschien niet altijd mocht maar het recht hadden om op een natuurlijke wijze te overlijden. We voelen ons kwaad, verdrietig, teleurgesteld zelfs misschien, we willen iemand de schuld hiervan geven—— het is allemaal logisch,’ vervolgde ze haar woorden, net zo kalm doch vol emotie als voorheen. ‘Het is tijd om wrok onderling te laten varen, we hebben elkaars hulp als zowel troost nodig. Wapens en harde woorden zullen hierbij niet helpen, dus alstublieft—— laten we geen oorlog starten en vreedzaam met elkaar omgaan.’

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 17:55 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 18:18 ]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Jongens, lazen jullie nou over Renesmee heen, of heb ik verkeerd gelezen?

tapette schreef:
Jongens, lazen jullie nou over Renesmee heen, of heb ik verkeerd gelezen?

[Hier is een praattopic voor. En was het serieus bedoeld dan? Oh, nou. Ik kijk wel of ik het straks aan kan passen.]

---

Ich liebe dich 27.12.23

Mijn ouders, mijn lieve ouders hebben geleden voor mij, besef ik. Ik kijk om me heen, niemand merkt dat ik er ben. Ik ben helemaal alleen waardoor ik me eenzaam voel. Ik barst in tranen uit en ren weg, stop bij een huis en hijg dat ik niet erg verder ben gerend, ik heb nou eenmaal kleine benen. Ik laat me op mijn knieën vallen en huil steeds harder, tot ik geen tranen meer over heb en Nijn diep in zijn kraal oogjes aan kijk. 'We zijn alleen, en nu?' Ik kijk om me heen en wil gewoon niet opstaan, ik besef dat ik echt alleen ben, ik was de jongste en de rest waren ooms en tantes, Charlotte en ik waren de enige die onder de 22 waren, misschien mijn zus in de verte nog, als die niet overleden is is dat een grote opluchting, maar ik kan haar niks vertellen aangezien ze dan terug komt, het virus oploopt, en sterft, net als wij hier allemaal... Ik zou de laatste overgeblevenen zijn, ik zou als laatste eenzaam sterven... Ik wilde die gedachten kwijt, ik ga niet dood, echt niet... Toch?

Renesmee Wakefield Ik ben het meisje met in de ene hand nijn, en in de andere hand niemand meer, want ik zag net hoe mijn familieleden overleden, en ben nu eenzaam en alleen...

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 18:37 ]

---

Eigenlijk had ik geen zin om me in deze discussie te mengen. Ik wist wel zeker dat een paar tieners het niet eens zouden worden en dat zou toch niet goed komen. Ik hoopte er dus vooral op dat de rest gewoon rustig wilden wachten tot alles weer voorbij was, zo lang konden ze ons toch niet binnen deze hekken houden, en geen ruzie maakten. Het veranderde echter voor me toen ik de stem van Genevieve hoorde. Ik keek meteen op en zag het meisje op het podium staan. Even dacht ik eraan om naar haar toe te stappen en in te stemmen, maar ik besloot het toch niet te doen. Haar broer nam toch al snel het woord.       Ik keek nog even naar de jongedame die ik al niet meer had gezien sinds ik wegging voor New York en zelfs niet meer gesproken had, waarna ik kort met mijn hoofd schudde en verder liep. Mijn handen staken nog steeds in mijn zakken en ik slenterde achter het plein. Plotseling zag ik iemand die ik kende, een oud klasgenoot. Ik glimlachte lichtelijk terwijl ik op hem af liep.       "Saide, dat is lang geleden," begroette ik hem.       Ik gaf hem een snelle omhelzing waarbij ik hem eens op zijn rug klopte en liet het maar na om te vragen hoe het ging. Onze ouders waren mooi dood, dus dat leek me geen geschikte vraag op dit moment. In plaats daarvan zette ik mijn zonnebril af, stak de ene poot aan de bovenkant van mijn shirt zodat hij daaraan bleef hangen en grijnsde ik wat naar hem.       "Welke kant kies jij, die van de Trents of de Rovers?" vroeg ik, vooral als grap.

---

Your make-up is terrible

Ik kijk om me heen en merk dat ik gelukkig geen aandacht trek. Dan loop ik dood leuk langs de jongens zo recht door naar de drie die op het muurtje staan. 'Excuses, maar er slapen ook nog mensen', zeg ik sarcastisch. Ik vind allebei de families een beetje aandacht trekken, van de zeerovers tot de trendzetters, allebei kunnen ze wel ruggen tegen elkaar keren, maar dat helpt niks. Het zijn moeilijke tijden nu de volwassenen zijn gestorven, maar we kunnen het leuk maken. 'Maak niet zo ruzie, elke volwassenen is gestorven, we kunnen iets leuks doen?' Aangezien niemand me zeker kent, en ik me vergeten ben voor te stellen is het nog geen goede indruk. 'Aangenaam, Dakota.'

Dakota All the best people are crazy x- melanie martinez -x

[ bericht aangepast op 3 juli 2016 - 19:49 ]

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'

Ivy Lavan Trent. Op het plein Ik hoor geroezemoes tussen de jongeren, enkelen protesteren tegen de plannen van Greg over de wapens. Maar ik weet dat hij gelijk heeft, als ze de wapens niet inleveren, zullen ze die tegen elkaar gebruiken. Niets saamhorigheidsgevoel, ieder voor zich.       'Wij hebben alleen elkaar nog,' hoor ik naast me. Ik kijk op naar Genevieve, mijn oudere zus, die dit keer het woord neemt. Normaal is zij meer een volger, ze onderneemt zelf niet echt actie, maar Greg en ik zijn te koppig en dominant om alle jongen achter ons te krijgen. Hiervoor is Genevieve altijd een goede. Ze vertelt door en ik hoor de emotie in haar stem. Dit keer ben ik degene die mijn hand naar die van haar uitsteekt. Ik mag dan af en toe een enorme bitch lijken, maar mijn zus en broer zijn alles voor me en als ik ze kwijt zou raken, zou ik echt gek worden. Ik kan niet zonder ze. 'Wapens en harde woorden zullen hierbij niet helpen, dus alstublieft —— laten we geen oorlog starten en vreedzaam met elkaar omgaan.' Ik glimlach toch wel als ik die woorden hoor en ik knik instemmend. Genevieve heeft gelijk: we moeten samenwerken om dit te overleven. We moeten uitzoeken waarom dit bij ons gebeurt, in ons mooie stadje.       'Laten we onze krachten bundelen en samenwerken. Want alleen zo bereik je wat je gedaan wilt hebben!' voegt Greg er meteen aan toe en ik knik meteen. Ik moet mezelf nog even bijeen rapen. Ik vind het ontzettend lastig. Gevoelens uiten doe ik normaal nooit zo, maar dit maakt me toch emotioneel. Elke keer weer denk ik aan onze ouders. Ik was egoïstisch en te optimistisch, ik dacht dat het bij onze ouders niet zou gebeuren. En toch, binnen 12 uur gisteren waren ze dood. Weg. Nu liggen hun levenloze lichamen in de achtertuin, zodat niemand ze kan zien. Ze verdienen een beter afscheid, net als iedereen hier, maar hoe kun je in godsnaam ooit 7 000 lichamen begraven? Je kan niet verwachten dat ze allemaal een aparte begrafenis krijgen. Zelfs per gezin wordt het een immense opgave.       'Sorry,' zeg ik, mijn stem is slechts een fluistering. Nu ik zo aan pap en mam denk, word ik te emotioneel en ik moet hier weg. Ze mogen me niet zien huilen, dat is een teken van zwakte. Ik haal mijn hand uit die van Genevieve en maak me uit de voeten.

"I say what I want to say and do what I want to do. There's no in between. People will either love you for it or hate you for it."

---

You gave me my life all those years ago, now I give you yours.

“Laten we onze krachten bundelen en samenwerken. Want alleen zo bereik je wat je gedaan wilt hebben!” Het was een ‘heroïsche’ uitspraak dat Acis bijna over zijn nek liet gaan toen hij het plein zijdelings overstak en de woorden zijn oren bereikten. Zijn ogen zochten die van de dappere spreker en zodra hij goed en wel besefte wie deze was rolde een diepe vermoeide zucht over zijn lippen.
Uiteraard kon het niemand minder dan Gregory Trent zijn geweest. Het was door iedereen in Pretty Lake geweten dat Gregory en Acis elkaars bloed konden drinken. De jongeman was slechts 19 jaar, waardoor Acis hem beschouwde als een verwend jongetje dat dacht dat hij het warme water had uitgevonden omdat zijn moeder en vader het nu eenmaal voor het zeggen hadden gehad in het kleine dorpje. Het was dan ook geen wonder dat Gregory en zijn dierbare familieleden dachten dat ze deze rol zomaar mochten overnemen. Stukje pretentieuze kinderen.
“Zeg meteen waar het op staat, Trent, in plaats een hele toespraak af te steken over je samen-staan-we-sterk-bullshit.” verliet bars zijn mond terwijl hij zijdelings voorbij het drietal liep. Zijn broer Jules volgde hem op de hielen terwijl zijn ogen door de menigte op zoek gingen en even later Arabella en Vincent hadden gevonden. Zijn zusje stond op een muurtje en keek over de menigte heen alsof ze net een hele toespraak had gehouden. Dat kind had lef, in tegenstelling tot de meesten hier.
“Volgens mij hebben deze jongeren geen behoefte aan loze beloftes. Of denken jullie echt dat zij daar,” Hij wees met zijn wijsvinger naar de overige twee leden nadat de derde haar traantjes niet meer kon inhouden en de benen had genomen, “jullie redding zijn?” snoof hij diep waarna hij de menigte toekeek terwijl de meesten niet eens het lef hadden hem aan te kijken, maar unaniem besloten dat de grond interessanter was.
“Suit yourself maar zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.” mompelde hij waarna hij vervolgens zijn handen in zijn broekzakken stak en verder slenterde over het plein. Hij had geen behoefte aan drama en zou dan ook niet alles zomaar slikken wat de Trents hen zouden voorkauwen. Hij had echter ook geen zin om een hele scène te maken. Dat zou hij later wel doen aangezien nu slechts één gedachte door zijn hoofd leek rond te sproken. Gisteren had hij samen met Jules dan ook twee diepe putten in het bos gegraven, op het favoriete plekje van hun beide ouders. Vervolgens had de hele familie Rover afscheid genomen van hun moeder en vader op de wijze die ze verdienden. Het had zijn hart in duizenden stukjes gebroken, wat ook meteen de reden was waarom hij samen met Jules op weg was naar het plaatselijke tattooshopje. Hij was van plan om een doodskop op zijn hart te laten tattoëren, zijn manier van afscheid nemen. Na de begrafenis had hij dan ook een hele nacht liggen schetsen en tekenen, waarna hij uiteindelijk koos voor een doodskop — de ene kant van het hoofd volledig verrot terwijl de andere kant bezaaid was met krullen, patronen, bloemen en dergelijke. De tegenstelling tussen leven en dood, iets waar hij zelf ook snel mee te maken zou krijgen.

[ bericht aangepast op 4 juli 2016 - 14:20 ]

---

Rise and rise again until lambs become lions

---

---

---

'Laten we onze krachten bundelen en samenwerken. Want alleen zo bereik je wat je gedaan wilt hebben!'
Ligt het aan mij of was dat nou Gregory trent die zo heldhaftig probeerde te wezen? Ik rolden met mijn ogen en keek zijdelings naar de plein waar een horde mensen zich verzameld hadden. Ze knikten allemaal met hun hoofden of keken van de drietal weg. Ik en mijn broer, Acis, waren een van de weinigen die de rijke jongen geïrriteerd aankeken. Wat dacht hij nou om met deze hele speech te kunnen bereiken? Een symbool worden in de ogen van de vele jongeren met verdriet? Een held worden? Een leider?
Ik liet een luidde zucht horen en stopte absurd met lopen toen Acis zich omgedraaid had en Gregory met pure haat aankeek.
'Zeg meteen waar het op staat, Trent, in plaats een hele toespraak af te steken over je samen-staan-we-sterk-bullshit.'
Ik liet een spottend lach horen wat alles behalve blijdschap in zich had. Het was hol en kil. Iets wat ik zelden was.
'Volgens mij hebben deze jongeren geen behoefte aan loze beloftes. Of denken jullie echt dat zij daar,' Hij wees naar de tweetal die naast Gregory stond, vlak voordat Ivy Trent een traantje langs haar wang liet glijden voordat ze zich omdraaide en wegliep. 'jullie redding zijn? Suit it yourself maar zeg niet dat ik jullie niet heb gewaarschuwd.'
Nog even bleef ik toekijken hoe hij zijn handen in zijn broekzakken liet glijden en de plein afstormde voordat ik mij in de stilte omdraaide en de twee overgebleven Trents aankeek. Ze weten niet van ophouden. Pretty Lake is in Hell veranderd en de Trents klampen zich aan de touwtjes vast alsof leiderschap hun veilig zal gaan houden.
'Als jullie denken dat jullie nog de leiding hebben over ons en ons veilig kunnen houden..' zachtjes schudde ik met mijn hoofd en keek vervolgens Gregory recht in de ogen aan.
'Dan zijn jullie nog zieker dan dat ik dacht. We willen geen loze woorden, Trent.'
Met een ruk draaide ik mij om en snelde richting Acis toe die al van de plein weg gelopen was. Hij was woest. Iedereen was boos en gebroken. De laatste aantal ouderen zijn begraven of liggen nog dood in de gangen van winkels of huizen en dan moeten de Trents komen met "samen staan wij sterker" cliché. En weet je wat? Ze roepen al meteen bevelen. Waarom ik gods naam zou ik mijn wapens bij hun inleveren? Ik liep door tot we op z'n minst op gehoorafstand waren voordat ik naast mijn oudere broer begon te lopen en hem zijdelings aankeek.
'Ze denken de leiding te hebben,' murmelde ik en trok een zure blik.
'Leiding over ons. En dan nog dat ze denken ons met loze woorden over te kunen halen.' Ik schudde haast teleurgesteld met mijn hoofd en liet een trieste grijns zien terwijl mijn stappen sneller en groter begonnen te worden.
'Idioten. Ik ben benieuwd wat pap over deze toestand zou zeggen..'
Ik schudde gauw met mijn hoofd en plakte mijn hand even op mijn voorhoofd.
'Weet je, ik ben van gedachte veranderd. Ik zal een tatoeage nemen, maar alleen als ik de woorden "Fuck Gregory" op mijn voorhoofd mag laten tattoëren.' En het bleef een feit dat ik dit gedeeltelijk zei om mijn eigen vraag over pap te vermijden. De antwoord daarvan zou ik liever niet weten. Er Is nog geen eens 24 uur voorbij sinds we onze ouders begraven hadden. Het zal nu erg egoïstisch zijn om te zeggen dat ik hun dood niet aan kan, want niemand van mijn familie kon het aan. We waren allemaal verdrietig. Maar ik had nog veel dingen waarover ik spijt had en zo graag zou ik nog "sorry" tegen hun willen zeggen voor al de keren dat ze door mij in de problemen kwamen. Ik luisterde nooit naar hun, en mam werd dan ook echt gek van mij. Of ik zou op z'n minst hun willen laten weten dat ik van ze hield.

---

"People aren’t always going to be there for you, that’s why you learn to handle things on your own."

---

---

Saving people, hunting things, the family business デ--▸ •••

Lilly Harrison

We moesten ons verzamelen op het plein. Ik wist waar het over ging. Mama, papa iedereen van mijn familie was dood. Het is een of ander virus en het is verschrikkelijk. Voor dat ik bij het plein aankom zie ik een meisje wegrennen en huilen. Ik wist dat ik iets moest doen. Ik besloot om naar het meisje te gaan en niet naar het plein. Ik liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen. 'het komt allemaal wel goed.' zei ik terwijl ik in haar ogen keek. 'Ik ben Lilly.' zei ik terwijl ik haar probeerde te troosten. Ik weet hoe verschrikkelijk het is om familie kwijt te raken, ik weet ook hoe het is om alleen te zijn. Ik keek naar haar hand, ze had een knuffeltje vast, een lief knuffeltje.

[ bericht aangepast op 4 juli 2016 - 15:00 ]

SAIDE KYAN Op het plein       Saide luisterde met een half oor naar de discussies die hier plaatsvonden en moest een lachje onderdrukken vanwege de eeuwige Trent en Rover discussie. Hij liet een hand door zijn haar gaan en merkte op dat Dante naar hem liep. 'Wel, wel, wel, als het Dante Morrison niet is,' grinnikte Saide. 'Hoe was je uitstapje?' zei hij grappend. Eigenlijk was dit de eerste keer dat Saide gewoon kon praten met Dante want normaal ging het zo dat Saide enkel met hem praatte via social media. 'Ik ben eerder voor de Trents,' begon hij, 'daar ben ik veel closer mee in plaats van met de Rovers,' zei hij serieus. Ergens wist hij wel dat Dante het voor de grap bedoelde maar hij antwoordde er normaaltjes op. 'Ik vind het eigenlijk allemaal bullshit. Maar ik heb geen Trent of Rover als achternaam dus ik heb waarschijnlijk niet genoeg macht om mijn mening te delen,' en hij beëindigde zijn zin met een diepe zucht.

---

Heaven is a place that we all have

Nu ben ik dus alleen. Het Trent meisje rende weg en dus willen de ''trentzetters'' niets met mij te maken hebben, nou dat denk ik. Waarom denk ik dat? Ik haal mijn schouders op tegen een geest, misschien die van mijn moeder? Vader? Ik loop weer over het muurtje en voel me weer alleen, net als de rest hier zeker? In het onzichtbaar haal ik weer mijn schouders op, iedereen is in rep en roer dus zouden ze mij vast niet op merken. Wanneer ik eens besef dat het stinkt ruik ik de lijken overal, het stinkt ineens heel erg, ik loop dan helemaal naar de hekken toe en leg mijn vinger op het hek, wanneer ik een schok krijg trekt ik hem snel weg en blaas, misschien dooft het of zo? Dan zie ik iemand aankomen, wanneer hij het hek ziet, van ongeveer 17 meter afstand keert hij al om en rijdt extra hard weg, zou ik ook doen als ik een elektrisch hek zag, niet dus. Ik zou nieuwsgierig er op aflopen en aanraken, net als net vijf minuten geleden. Ik laat een zucht uit mijn longen ontsnappen en loop langs elk treurig bijstaand huis, en besef dat ik mijn moeder nu pas mis...

Dakota All the best people are crazy x- melanie martinez -x

---

Fate whispers to the wolf: 'You cannot whithstand the storm' and the wolf whispers back, 'I am the storm.'