RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 4 - Speeltopics

Morgen!

[ bericht aangepast op 21 juni 2016 - 21:03 ]

---

chaos makes the muse

Jonas Carson Lynch

'Wat bedoel je met middelen?' "Dat kom je binnenkort nog wel te weten!" Ik knipoogde. 'Ja, dat is misschien wel handig om te weten, maar dan loop ik wel met je mee hoor.' Ik lachte 'Maar ehhm.. wat wil je gaan doen? Op onze kamer rondhangen, bij het meer, ergens anders in het bos, of weet je nog iets leukers?' "Ik weer het niet..." 'Laten we het gaan vragen!' "Oke dan..." Zei ik erg onenthousiast, bang dat Clementine me iets gaat aandoen.

Julia Lisa Dragon

Ik werk snel mijn boterhammen naar binnen en loop dan naar Jonas en Lynn toe. 'Vervelen jullie je ook?' Ik kijk een beetje verveelt als ik het zeg. Ik kijk naar Lynn en dan weer naar Jonas. 'het is echt heel saai werk, vinden jullie ook niet?' Ik keek weer naar Lynn. Ik ben benieuwd wat we morgen moeten doen. Zouden we hetzelfde doen of iets anders. Ik denk dat we dan iets anders gaan doen. Ik had nu echt zin om naar buiten te gaan, even weg van binnen, om naar de frisse lucht te gaan.

Anna Hope van der Loo

Ze keek Albert en Romy om de beurt aan. 'Ligt het aan mij of maakt die vrouw zichzelf met de dag verdachter?' Ze nam een slok uit het glas water dat ze onderweg had meegegrist. 'Als we nog eens de kans krijgen om achter de computer te zitten moeten we echt nog gerichter gaan zoeken.' Ondanks dat ze bang is vindt ze dat haar stem nog redelijk stabiel klinkt. Ze kijkt onopvallend de zaal rond. Zo snel als dat Clementine was verschenen, zo snel was ze ook weer weg geweest. Her en der zitten wat mensen in groepjes of alleen, maar geen van allen lijkt zich erg druk te maken. Misschien dat zij de enigen zijn die wat hebben gevonden en maken ze er een te groot iets van. Ze schudt de gedachtes van zich af, maar één ding weet ze zeker, de dingen die Clementine heeft gedaan of nog steeds doet zijn niet helemaal onschuldig. 'Vinden jullie niet?'

---

chaos makes the muse

Jonas Carson Lynch

Opeens komt Julia bij ons staan, wat ik niet erg leuk vond. Ik liet het niet merken door normaal te glimlachen. 'Vervelen jullie je ook?' Ze kijkt een beetje verveelt als ze het zegt. Eerst keek ze naar Lynn en dan naar mij. 'Het is echt heel saai werk, vinden jullie ook niet?' En weer keek ze naar Lynn. "Ja, ik verveel me hier rot. Dat werk valt opzich nog wel mee, enkel gaan na een week mijn ogen echt kapot zijn..." Ik zei maar niets over mijn "plannen" met Lynn. Ik nam nog een hap van mijn appel die ik schijnbaar nog niet volledig op had.

‘Omdat haar ideeën uit de hand liepen.’’ Romy had nog geen tijd gehad om na te denken oever wat Albert zei, of ongenodigd gezelschap schoof aan tafel. ‘‘Het jammere is alleen dat mensen alleen lezen wat ze willen lezen.’’ Romy had haar arrogantste blik op gezet en toen Clementine vertrok richtte ze zich weer op de twee voor haar. ‘‘Ja, Anna. Je hebt gelijk.’’ Zei ze en schudde haar hoofd. ‘‘Raar figuur. Ik vertrouw haar niet, ik vertrouw Jonathan niet, en ik vertrouw de kamers hier niet. Deze hele omgeving stinkt.’’ Zei ze. ‘‘Niet letterlijk, je snapt het.’’ Ze schudde haar hoofd opnieuw, alsof dat het kriebelige gevoel weghaalde. ‘‘Ik bedoel, het is allemaal nét te toevallig, vind je niet?’’ De pauze was inmiddels waarschijnlijk bijna voorbij, en ze gooide haar rotzooi weg.

---

tya

Hij keek over zijn schouder toe hoe Clementine wegliep. Hij geloofde geen snars van wat ze zojuist had gezegd en hij deed ook geen moeite om dat te verbergen. Een keer was toeval, twee keer was opmerkelijk en drie keer was een patroon. Wie wist wat de rest had ontdekt? Hij had het alleen maar aan Anna en Romy gevraagd en zij hadden allebei verdachte dingen gevonden. Misschien waren ze niet de enige.
Anne melde dat ze het ook verdacht vond en stelde zelfs voor om het verder te onderzoeken. Net als Romy, die het allemaal wel heel toevallig vond.
Albert knikte instemmend. ‘Dat vind ik ook. Ik vertrouw dat mens niet,’ het liefst zou hij haar net zo lang vragen stellen totdat ze zou opbiechten dat ze hen vasthield. 'Ik vraag me af of onze telefoons weer verbinding hebben. Het is wel een beetje vreemd dat ze ineens niet werken, terwijl de computers het prima doen,' eigenlijk had hij zijn mobieltje de hele dag nog niet in zijn handen gehad. Hij nam zich voor om straks nog te kijken, het liefst nog voordat de pauze afgelopen was.

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze knikte instemmend naar Albert. Ze had haar telefoon nog niet erg gemist, maar dat kwam vooral omdat ze er nooit zoveel mee deed. Toch was ze ook nieuwsgierig of er weer verbinding was. 'Ik ga mijn telefoon even halen.' Er klonk een twijfel in haar stem, alsof ze de anderen om toestemming vroeg de tafel te verlaten. Zonder antwoord af te wachten stond ze op en liep op tempo naar de gang. Ze duwde voorzichtig de deur van haar kamer open en liep naar binnen. Ze keek op de plank naast haar bed, ze was er bijna zeker van dat ze hem daar had gelaten. Ze keek in haar koffer en bed, maar nergens was een spoor te bekennen. Ze ging al haar kleding na, maar vond haar mobiel niet. Ze ging op het randje van haar bed zitten. Waar was dat ding gebleven?

---

chaos makes the muse

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

Als we net de eetzaal uitlopen komt Julia bij ons staan 'Vervelen jullie je ook?' vraagt ze en kijkt dan naar mij 'het is echt heel saai werk, vinden jullie ook niet?' nadat Jonas heeft gezegd hoe erg hij het hier vindt, is het mijn beurt, ook al vind ik het op de heimwee na niet zo heel erg hier. 'Ja, best wel saai ja' zeg ik in de hoop dat het klinkt alsof ik het meen. Nu besef ik pas dat het best irritant is dat Julia er bij is komen staan, nu kunnen we het niet vragen zonder dat ze meeluistert. Ik geef een seintje aan Jonas dat hij het moet gaan vragen door met een smoes bij ons weg te komen, op deze manier hoe ik Julia wel even bezig.

---

Just be yourself

Jonas Carson Lynch

Lynn gaf me een seintje en ik begreep het direct. "Euhm, Julia, Lynn, ik ga even naar het toilet..." Ik liep de gang in en zag Clementine staan. "Euhm, mevrouw, is het mogelijk dat we seffens naar buiten mogen?" Ik wist totaal niet was haar reactie ging zijn. Ik verwachte negatief, maar je weet maar nooit...

"Ooh gewoon reizen, de wereld zien, een leger bij elkaar roepen om de wereld te veroveren. De gebruikelijke dingen," begon de jongen die zich Raven noemde, en Francis lachte. Humor had hij wel. "What about you? Jij bent zo te horen ook redelijk afgedwaald." Hij knikte en haalde zijn schouders op. ‘‘Ik ben geboren in Amerika, mijn ouders zijn uiteindelijk hierheen verhuist toen ik nog redelijk jong was. Dat accent wil maar niet weg.’’ Zei hij en merkte het nieuwe meisje op dat klaagde over de computers. Snel was anders, inderdaad. Hij sloot zijn handen in elkaar en toen er werd geroepen dat het pauze was, was hij semi opgelucht. Die paar minuten waren genoeg gespendeerd in de droge, flauwe kamer. ‘‘Is het voedsel hier een beetje te eten?’’ Vroeg hij terwijl hij opstond. Hij veegde zijn handen af aan zijn broek, alsof ze vies waren, en rechtte zijn kraag.

---

tya

Clementine Chevalier

Ze liet een warme lach op haar gezicht verschijnen en keek bedenkelijk op haar horloge. 'We gaan straks verder met het tweede onderdeel, dat zal tot ongeveer half drie duren.' Ze keek de jongen aan. 'Dan heb je vrije tijd, maar half zes eten we met zijn allen en daarna heb je weer tot elf uur de tijd om van je vrijheid te genieten.' Ze sloeg haar handen op elkaar. Ze kreeg de neiging met haar ogen te rollen, dit irritante, overenthousiaste gedrag was niks voor haar en ze was blij als ze het masker kon laten vallen. 'Maar ga niet te ver het bos in, daar komen nog weleens wilde dieren.' Het gevaarlijkste wat je tegen kon komen was waarschijnlijk een konijn, maar dat hoefde de jongen niet te weten.

---

chaos makes the muse

'Ik ga mijn telefoon even halen,’ Anna liep weg, zonder op een antwoord te wachten.
'Ik ga ook kijken,' zei Albert tegen Romy om vervolgens door de gangen naar zijn kamer te lopen.
Anna zat op haar bed. De open tas en haar gezichtsuitdrukking wees erop dat ze niets had gevonden. Zoals hij al had verwacht. Tenzij Raven een of andere flauwe grap had uitgehaald - wat hij betwijfelde - waren hun telefoons weggekaapt door Clementine. Het kon niet anders. Tenzij Anna gewoon haar mobieltje kwijt was.
'Kan je het niet vinden?' hij liep naar zijn tas. Eigenlijk was hij heel slordig met zijn eigen spullen, alleen zijn telefoon bewaarde hij in het zijvak. Hij ging op zijn bed zitten, tegenover Anna en zette zijn tas naast zich op het matras. 'Bof jij even dat precieze mensen, zoals ik, altijd alles netjes opruimen,' grapte hij. Met een snelle beweging maakte hij de rits van zijn tas open. Zijn hand gleed het zijvak in. Niets. 'Hè?' hij gooide de gehele inhoud van zijn tas op zijn bed. Een tandenborstel, een pyjama, zijn tekengerei, maar geen mobieltje. 'Hoe kan dat nou? Ik leg hem altijd in mijn tas, echt waar!'

[ bericht aangepast op 25 juni 2016 - 20:48 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Lynn Swan - 18 jaar
outfit:

Als Jonas weg loopt "om naar de wc te gaan" blijf ik alleen met Julia over, ik denk even na over waar we het over zouden kunnen hebben 'Julia, ik ben mijn telefoon kwijt, heb jij hem ergens gezien? Ik had hem op de plank naast mijn bed neergelegd alleen vanmorgen was hij weg.' vraag ik. Ik hoop echt dat we vanmiddag naar het bos mogen, en dat dat enthousiasme niet te veel opvalt.

---

Just be yourself

Anna Hope van der Loo

Ze kon niet lachen om het grapje van Albert. Dit was serieus, haar mobiel was weg. Toen Albert tot de conclusie kwam dat ook zijn mobiel nergens te bekennen was was ze in staat heel flauw zie je nou wel te antwoorden. In plaats daarvan stond ze op om zenuwachtig haar hele bed overhoop te halen. 'Dit kan niet.' Ze keek kwaad om zich heen. 'Als Clementine ze heeft,' Ze keek naar Albert. 'Dat kan ze niet maken.' Ze vroeg zich af, als Clementine ze had weggehaald, waarom ze zoiets uberhaupt zou doen. Dat zou opnieuw bevestigen dat dit helemaal niet in orde was. Ze keek opnieuw naar Albert. 'Dit kan toch niet?'

---

chaos makes the muse

'Blijkbaar wel,' hij wreef over zijn voorhoofd. Hij moest nadenken. Aan de ene kant wilde hij Clementine confronteren, maar aan de andere kant leek het beter om haar niet te laten weten wat ze hadden ontdekt. Ze moesten het tegen de rest zeggen, dat was duidelijk. Hoe vertelde je zoiets zonder dat Clementine erachter zou komen? Er hingen overal camera's en Jonathan leek om zo'n beetje elke hoek te staan. Het was net een gevangenis.
Albert slikte. Nu dat ze wisten dat Clementine niet meer te vertrouwen was, was hij achterdochtig over zo'n beetje alles in dit gebouwd. Hij wilde niet in kamer vier terechtkomen. Het gevoel van veiligheid was weggesmolten als sneeuw voor de zon. Nu was het wel duidelijk waarom het gebouw zoveel bewaking had. Het was niet om gevaar buiten te houden, het was om hen binnen te houden. Hij ademde diep in en uit en keek terug naar Anna. 'We moeten de rest waarschuwen.'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •