Ik weet het niet meer.
Ben de weg verloren, kwijtgeraakt. Ben van mijn padje af.
Ik behoor de muziek in te gaan, maar is dat nog wel wat ik wil? Ja, dat is het wel. Maar niet op deze manier. Ik wil geen docent worden. Ik wil op podia staan te spelen. Maar daar zal ik nooit goed genoeg voor zijn. Plus mijn angst om te rijden en alleen te zijn zit me in de weg.
Ik wil niet alleen zijn. Ik wil vrienden hebben en leuke dingen met ze doen. Wil dat er ook eens naar mijn dag wordt gevraagd door anderen uit de buurt. Maar neen. Het komt allemaal maar weer van mij af. Hoe het met een ander gaat. Hoe diens dag geweest was. Wat hij/zij heeft beleefd.
Ik wil me niet voelen zoals ik me voel. Waardeloos, een mislukkeling. Iemand die toch nooit zal slagen in het leven. Een failure. Het liefste verdwijn ik van de aardbodem en kom ik nooit meer terug. Ik wordt toch niet gemist. En dan ben ik tenminste bij degenen die al uit het leven zijn gestapt en ik zo vreselijk mis. Ik wil niet meer. Maar toch wil ik zo vreselijk graag. Wil ik gezien worden, wil ik geliefd zijn. Wil ik dat ik een toekomst heb. Alleen zie ik dit nog niet zo snel gebeuren. Waardoor de lucht me terug duwt de put in. Mijn nieuwe huis dat nooit thuis worden zal. Ik weet het niet meer. Het touw om uit de put te klimmen is er niet, en ik weet niet wat ik moet doen om er wél aan te geraken.