RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Ryan sprong zonder moeite over het beekje heen. Albert was nooit zo lenig geweest en was dan ook niet verbaasd dat het zijn wandelgenoot een stuk makkelijker afging dan hemzelf.
'Wil je een paar nieuwe sokken?' vroeg Ryan. 'Ik heb er een paar bij.'
Slim, vond Albert. Hij had zijn rugzak niet meegenomen en had daar nu spijt van. Maar een paar sokken zouden hem niet helpen, zijn schoen was doorweekt en zou de sokken vochtig maken. 'Aardig van je, maar dan worden ze meteen weer nat door mijn schoenen,' hij pakte de kaart erbij, nog een klein stukje wandelen en ze zouden weer bij het gebouw terug zijn. Zijn broek en schoenen zouden vanzelf opdrogen. 'We hoeven niet zo ver meer te lopen, ik doe straks wel iets anders aan.'
Hij vouwde de kaart weer op en liep verder. 'Wat ga jij doen, Ryan, als je hier klaar bent? Verder met school?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Anna gaf Romy gelijk over het feit dat Randall knap was, ook al had ze geen flauw idee wie ze bij de naam Randall moest plaatsen. Maar anders zou Romy misschien weer over Albert beginnen en ondanks dat hij de hele wandeling al door haar hoofd spookte, wilde ze er niet over praten. Niet met Romy. Het aanbod van Romy om even te gaan zitten sloeg Anna af, even als het aanbod van een mueslireep. Door het nare gevoel in haar buik had ze nog steeds geen trek. 'Ik denk dat we er toch wel bijna zijn.' Ze keek over Romy's schouder mee naar de routebeschrijving. In de verte doemde het grote grijze gebouw van Clementine al weer op. Ze dacht even na over de volgende opdracht. Vragenuurtje, ze wist nu al dat ze dicht zou gaan klappen als Ryan zo druk zou doen. Hij was niet naar, maar een beetje hyperactief. 'Die weg is sneller.' Zei Anna terwijl ze wees naar het drassige paadje waar zij en Albert gisteren avond over waren gelopen.

---

chaos makes the muse

Ik trok mijn wenkbrauwen op.
'Verdwalen,' zei ik langzaam. 'Waarom zouden we die idiote aanwijzingen van die b*tch volgen als ik liever een hele dag wegblijf, gewoon om haar... een beetje uit de stemming te halen.'
Ik doe mijn hand voor mijn mond om mijn lach te smoren. Die uitdagende grijns op Ravens gezicht beviel me wel.
'Dus, rechtsaf dan maar?' aap ik zijn woorden na.

[ bericht aangepast op 31 mei 2016 - 14:06 ]

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Poshlost schreef:

Romy Salvati

Het was duidelijk dat Anna hem leuk vond. Zoals ze al vanaf het begin zei, die twee pasten wel bij elkaar. ‘‘Hij is inderdaad heel aardig. Hij lijkt me een goede jongen.’’ Beaamde ze, en dacht even na over Ryan en Randall. ‘‘Ik lig met Ryan en Randall. We zijn R3.’’ Grapte ze, ze had het Ryan wel eens horen zeggen, en ze vond het wel leuk. ‘‘Ik vind Ryan echt een schatje. Hij is echt heel lief.’’ Zei ze en checkte nogmaals de route. Ze waren inmiddels toch al een tijdje aan het lopen. ‘‘En Randall is... knap. Ik denk dat we het daar wel over eens zijn.’’ Grijnsde ze en haalde haar schouders op. ‘‘Ik ben wel benieuwd naar hem.’’ Zei ze mysterieus. Eventjes liepen ze in stilte door tot ze weer bij een splitsing van paden aankwamen. Ze checkte haar horloge en kwam tot de conclusie dat ze toch al een uur bezig waren. ‘‘Daar is een bankje, wil je daar even zitte anders? Ik heb mueslirepen, lust je die?’’ Ze zocht in haar tasje naar de repen en sloeg vervolgens een mug van haar knie af. Rotbeesten. Ze zag dat ze van de kleine uurtjes zon toch al bruiner was geworden. Thank you, genes.

Hoe lang mag ik nog nieuwsgierig zijn naar de uitkomst? Want ik heb nog nooit een personage gehad die, zeg maar, in love is.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Anna mompelde afwezig dat ik gelijk had en wees op een weg verderop. ‘‘Die is sneller.’’ Ik at mijn reep en volgde haar instructies, en ze had gelijk. Binnen nog geen kwartier lopen waren ze aangekomen bij het gebouw, en zo te zien waren ze de eersten. Ze gaf de kaart terug aan Jonathan, die als een tamme pitbull zat te wachten op zijn volgende opdracht. ‘‘Alsjeblieft Jo.’’ Zei ze, wachtend op een reactie, maar die kwam er niet. Anna was de hele tijd al wat afwezig, en ze wist niet of ze moest verder vragen of gewoon haar mond moest houden. Natuurlijk, werd het het eerste. Wanneer hield ze ooit wel haar mond? ‘‘Hey, Anna, gaat 'ie wel? Heb je iets nodig?’’

---

tya

Anna Hope van der Loo

'Hey, Anna, gaat 'ie wel? Heb je iets nodig?’ Anna keek verbaasd op toen Romy dit vroeg. Ze haalde langzaam haar schouders op. 'Sorry, ik ben een beetje afwezig.' Ze twijfelde of het wel wilde vertellen, maar haar gedrag was misschien ook niet zo gezellig geweest. Weg goede voornemens. Ze zuchtte. 'Mijn vader was niet zo vriendelijk deze ochtend. Ik heb niks nodig.' Snel plakte ze er een vriendelijke glimlach aan toe. Verder hielt ze wijs haar mond. Ze mocht niet huilen, misschien gebeurde het wel niet, maar wat haar vader had gezegd zat haar toch niet zo lekker. Ze staarde naar de neuzen van haar lichtgrijze gympen, die na twee keer door het bos behoorlijk vies waren geworden. Ze merkte dar Romy nog steeds keek en wierp haar opnieuw een glimlach toe.

---

chaos makes the muse

‘‘Dat is niet erg hoor.’’ Zei ze toen Anna opmerkte dat ze afwezig was. Haar vader was niet zo vriendelijk, en ergens voelde ze zich schuldig. Ze had zó een geluk met haar ouders, echt. Wel wist ze hoe het was om gepest te worden, al dan niet door haar vader. Dat was natuurlijk nog een tandje erger. ‘‘Als je wil praten, ik ben er altijd, ja? Ik ben een lichte slaper, dus je kunt me altijd wakker maken.’’ Grapte ze en zuchtte eens diep. ‘‘En als je niet wil praten, ben ik er ook. Dan kunnen we in stilte zitten en niks doen. En als je alleen wil zijn, laat het me alsjeblieft weten. Ik wil niet dat je je ongemakkelijk voelt.’’

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 20:10 ]

---

tya

Anna Hope van der Loo

Anna lachte om de waterval van woorden die uir Romy's mond kwam. 'Dat is dan duidelijk.' Zei ze zachtjes. Ze keek om zich heen of Ryan en Albert al terug waren, ze moest tenslotte met Ryan de volgende opdracht doen. Daarna zou ze gaan varen met Albert. Misschien nam hij zijn tekenspullen mee en kon ze zien hoe hij tekende. Anna zag een houten bankje in de verte en richtte zich tot Romy. 'Ik ga even daar op het bankje zitten tot Ryan er is. Ga je mee?' Ze wachtte het antwoord van Romy niet af en liep er al naartoe.

---

chaos makes the muse

"Ja, je hebt gelijk..." zeg ik. Ik kijk naar zijn doorweekte schoenen, het water druipt eruit. Ik kijk mee op de kaart. We zijn er inderdaad bijna. Dan vraagt Albert wat ik na het experiment ga doen. "Gewoon, school. Zal wel moeten." zei ik. Ik wil later wel op kamers, misschien... Ik ben wel met vijf en we hebben allemaal een aparte kamer, maar het is toch wel druk hoor. En wat ga jij doen? Heb je nog een broer of zus behalve die getrouwde zus?" _FallenAngel schreef: (...) Hoe lang mag ik nog nieuwsgierig zijn naar de uitkomst? Want ik heb nog nooit een personage gehad die, zeg maar, in love is. Ze wordt natuurlijk verliefd op Ryan. Lol Grapske hoor. Dat hoopt hij alleen maar.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 20:34 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

'Dat zal wel even wennen zijn, op kamers nadat je uit zo'n groot gezin komt,' hij kon er zich weinig bij voorstellen. Hij vond het al druk toen zijn broer en zus nog thuis woonde, maar met zijn vijven zou hij het niet uitgehouden hebben.
'En wat ga jij doen?' vroeg Ryan. 'Heb je nog een broer of zus behalve die getrouwde zus?'
'Ik heb nog een broer, maar die is ook al het huis uit,' het was het normale riedeltje in een christelijk dorp. Je woonde bij je ouders tot je trouwde, met de uitzondering van studenten die op kamers gingen. Daar zou hij er wel een van zijn. 'En als ik hier weg ben ga ik naar die kunstacademie. Als ik word toegelaten.'
Ze liepen op een kronkelend pad, het gebouw was al in zicht. Echt lekker lopen was het niet. Zijn voet klotste in zijn zompige schoenen en zijn natte broek plakte tegen zijn been. Het zag er niet uit. Hij zou zich meteen omkleden.
Na zo'n tien minuten lopen kwamen ze bij het gebouw aan. Hij overhandigde de kaart aan Jonathan die het zonder een woord aanpakte. 'Bedankt,' zei Albert nog. Hij kreeg geen antwoord terug, maar hij had ook niet anders verwacht. Hij zag dat Anna en Romy ook al terug waren en liep op hen af. 'Leuke wandeling gehad?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

‘‘Natuurlijk.’’ Zei ze en volgde Anna naar het bankje. Die meid wist ook niet van wachten. Ze hoopten dat Ryan en Albert snel zouden komen, zelf moest ze op Jonas wachten voor de volgende opdracht. Ze was benieuwd wat dat ging brengen. Vragenuurtje, wat hield dat in? Ze las de brief nog eens door en zuchtend stopte ze hem terug. Eventjes dacht ze aan hoe divers ze allemaal waren, en wat dat allemaal niet te brengen had voor de laatste opdracht, doen, durf of waarheid. In zichzelf grijnsde ze, Raven zou er natuurlijk zitten om iedereen ongemakkelijk te laten voelen, en ze verheugde zich op zijn vragen. Hij was wel komisch. Niet veel later kwamen Albert en Ryan in de verte aan. ‘‘Leuke wandeling gehad?’’ ‘‘Héérlijk.’’ Zei ze sarcastisch en rolde haar ogen. ‘‘Ik ben compleet lekgeprikt door die verdomde muggen. Maar het was een mooi pad, dat wel.’’

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 20:52 ]

---

tya

"Verdwalen," zei Randall. "Waarom zouden we die idiote aanwijzingen van die b*tch volgen als ik liever een hele dag wegblijf, gewoon om haar... een beetje uit de stemming te halen." Raven nam een slok van zijn koffie - die hij uiteraard gewoon had meegenomen. Hij hoopte maar dat ze niet al te gehecht aan hun bekers waren - voor hij Randall antwoordde. Zijn hersenen draaiden inmiddels op volle toeren. Randall was duidelijk van plan om tijdens dit verblijf de troublemaker te worden. Meestal was Raven zeker in voor zulke plannen, maar hij wist dat je ook wel voorzichtig moest zijn met je werkgevers, vooral als het maar een tijdelijk contract was. Voor je het wist, was je contract in de papierversnipperaar verdwenen. "Nog ideeën hoe je de hele dag wil gaan doorbrengen dan?" vroeg Raven hem enigszins geamuseerd. Intussen pakte hij een sigaret. Zijn ochtenden bestonden standaard uit een kop koffie en een sigaret. Zonder een combinatie van die twee dingen kon hij niet fatsoenlijk functioneren. Hij was wel benieuwd hoe ver Randall uiteindelijk zou willen gaan met zijn rebellie en hij had al besloten om mee te gaan met Randalls ideeën. Het was immers niet alleen Clementine die hij graag wilde peilen. “Heroes don’t exist and even if they did I wouldn’t be one of them”

---

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.

Anna Hope van der Loo

In de verte zag Anna Albert en Ryan aan komen lopen. Ze was blij. Blij om Albert weer te zien en blij dat ze snel door kon gaan met de volgende opdract. Ze wilde graag dat deze dag snel voor bij zou gaan en alles rustig zou worden. De jongens liepen op haar en Romy af. 'Leuke wandeling gehad?' Vroeg Albert. Anna knikte half. Het was niet bijzonder geweest, maar Romy is gelukkig aardig. Daarna richtte ze zich op Ryan. 'Wij moeten samen de volgende opdracht gaan doen. Waar wil je heen?' Misschien wilde hij naar de eetzaal of zo.

---

chaos makes the muse

'Nou... Gewoon. De weg kwijtraken. Daar ben ik heel goed in.'
'Haha,' klonk het sarcastisch van Ravens kant.
Ik hief mijn ogen ter hemel, maar eigenlijk vond ik zijn sarcasme wel amuserend.
'We dwalen gewoon een beetje weg. Een beetje ver weg. En dan dwalen we weer terug. Ik ben alleen wel bang voor Sils reactie als ik te laat kom. Ze lijkt me niet echt zo'n geduldig type... Maar ik kan het mis hebben,' zei ik vrolijk, al wist ik nu al dat Sil woedend op me zou zijn.
'En let's go!' zei ik veel te enthousiast en overdreven, omdat ik geen antwoord kreeg. En we gingen.

---

i wanna vincent van gogh cry in a corner

Hij lachte, bij hen was het dus ook geen groot feest geweest. Zijn ogen dwaalde af naar Anna die, ondanks dat ze nog een beetje pips leek, er wel beter uitzag dan vlak voordat ze waren vertrokken. Het was dan wel geen geweldige wandeling geweest, maar hij hoopte toch dat het haar goed had gedaan. Voor even overwoog hij om te vragen of het iets beter ging, maar misschien wilde ze het daar niet over hebben. Al helemaal niet in het bijzijn van Romy en Ryan.
De wind blies tegen zijn natte broek en herinnerde hem er aan dat hij zich moest omkleden. 'Bij ons was het ook fantastisch,' zei hij cynisch. Hij wees naar zijn doorweekte schoen. 'Ik ga me maar omkleden en daarna hopen dat Raven op tijd terug komt,' eigenlijk wist hij niet zeker of hij dat wel wilde. Raven was een prima gast, maar hij zag er ook uit als iemand die liever geen persoonlijke vragen beantwoordde. Hij liep bij Anna, Romy en Ryan vandaan en zwaaide nog een keer. 'Tot straks!'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •