RPG - {100} - Speeltopic - De Fabriek 2 - Speeltopics

Een groep jongeren wordt via de belofte van een hoog geldbedrag in ruil voor wat experimenten naar De Fabriek gelokt. Deze Fabriek blijkt op een nogal onopvallende plek te staan waar niemand achterkomt. Op het eerste oog lijkt alles normaal en in orde, maar als ze er eenmaal zijn kunnen ze niet meer weg. Ze worden opgesloten en gedwongen te werken aan computerprogramma's. Niet alleen de fysieke, maar ook de mentale omstandigheden zijn niet gezond. De 'bazin' treitert en mishandeld als ze vindt dat de jongeren niet hard genoeg werken. Tussen de jongeren ontstaan ook relaties (vriendschap, liefde, haat)

Brieven van Clementine staan onder spoiler knoppen!!

@Poshlost

Meisjes/jonge vrouwen:
1: Julia Lisa Dragon --> LisaDragonrider
2: Lynn Swan --> Knorretjuhh
3: Anna Hope van der Loo --> _AnneFleur_
4: Sil James --> Undertale
5: Romy Flavia Salvati --> Poshlost
6: Cinderella Marianne de Boer --> Shairell

Jongens/ jonge mannen:
1: Jonas Lynch --> HarryPotter_007
2: Bran Raven --> Necessity
3: Ryan Cooper --> Sheen
4: Albert Svendsen --> IJsvogel
5: Rick Spencer --> Sans
6: Randall Bruce Grey --> NeverTouchMe

Leider: Clementine Chevalier

Regels:
- Je post een stukje van minimaal 100 woorden, langer mag, korter niet.
- Post je 10 dagen geen nieuw stukje, dan stuur ik je een berichtje.
- Geen perfecte personages.
- Alleen ik maak nieuwe topics aan.
- Clementine Chevalier mag alleen door mij gespeeld worden.
- Alle posts zijn in ABN!
-16+ mag, maar onder spoiler knop!!!!




De brief die allen die uitgenodigd zijn hebben ontvangen:




Hier de links naar:
Het ideeëntopic
Het praattopic
Praattopic 2!
Rollentopic
Speeltopic 1


Uitgebreide verhaallijn:

Julia, Lynn, Albert, Bran, Anna, Ryan, Rick, Jonas, Sil, Romy, Cinderella en Randall hebben allemaal een uitnodiging ontvangen met de vraag of zij mee zouden willen werken aan één van de experimenten van Clementine Chevalier. 25 jongeren hebben een uitnodiging, maar alleen deze tien hebben ingestemd mee te doen. Ze hebben allemaal zo hun redenen om mee te doen. Veel doen het voor het geld, maar allen hebben een achterliggende reden. Toen ze een mail stuurden naar Clementine Chevalier hebben ze allemaal hetzelfde antwoord ontvangen:


Als de jongeren elkaar voor het eerst ontmoeten blijken ze weinig gemeen te hebben, niet wetend wat er volgt...

De plek waar ze naartoe worden gebracht is onvindbaar voor buitenstaanders en de sfeer in het gebouw is zeer onaangenaam. Als Clementine dan ook nog eens een naar persoon blijkt te zijn willen de jongeren niets liever dan naar huis, maar dat gaat helaas niet. Clementine laat de groep aan computerprogramma's werken en computerchips maken. Ze werken de meeste uren van de dag en komen amper toe aan slapen. Ondertussen ontstaan er in de groep allerlei relaties van vriendschap en liefde tot haat.

[ bericht aangepast op 29 mei 2016 - 0:13 ]

---

chaos makes the muse

Anna Hope van der Loo

Ze glimlachte om de reactie van Albert. 'Moet je niet op Raven wachten' sputterde ze nog tegen, maar Albert griste zijn tekenblok mee en begon te lopen. Anna liep achter hem aan. Hij was zo aardig voor haar, zo zacht. Ze wees naar Jonathan. 'Ik denk dat we bij hem moeten zijn.' Ze wachtte niet op antwoord en liep op Jonathan af. Hij overhandigde haar de kaart en wees haar de weg zonder een woord te zeggen. Samen met Albert liep ze naar de plek waar de bootjes aangemeerd lagen. Ze keek naar Albert en glimlachte. 'Dankjewel.'

---

chaos makes the muse

"Hey, Romy." zei ik. De wandeling was goed, met Albert, maar dat vragenuurtje... Anna vindt mij niks, denk ik. Ze heeft niet met Japan," grinnikte ik. "Nou ja, goed. We moeten toch wachten tot de anderen terug zijn voor we een boottocht kunnen beginnen, niet? Ladies first," zeg ik opnieuw. Ik denk bij mezelf dat ik toch ga vragen naar haar familie, ik ben veel te nieuwsgierig. Ik leg het boek op het nachttafeltje en ga snel met mijn handen over mijn haar alvorens mijn benen net als Romy te krijgen.

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 21:09 ]

---

I've hurt you again. How foolish can one man be?

Jonas Carson      Lynch "Tot ziens Romy! Leuk je te leren kennen!" Ik ging opzoek naar Julia. Ik vond ze niet dus ging ik maar wat wandelen in het bos. Ik nam nog wat foto's. Ik ging tegen een boom zitten en bekeek mijn foto's. Ik kwam op een foto waar Lynn opstond. Achter haar was er een landschap. Als je je echt verdiepte in de foto hoorde je de wind waaien. Haar haar zou dan wapperen in de wind. Daarachter zouden dan de vogels vliegen en tsjilpen. Het zou een prachtig landschap zijn. Met een prachtig meisje erop...

‘‘Je familie, vertel me erover. Hij is groot, niet waar?’’ Vroeg ze geïnteresseerd en lachte om zijn opmerking om Anna. ‘‘Anna is niet slecht hoor, ze is echt heel lief. Er is een reden achter haar gedrag, laat ik het zo stellen.’’ Merkte ze op en wierp een korte blik op de sobere kamer. Randall was nog altijd niet terug. Misschien zou ze Ryan binnenkort wel vertellen over haar zusje, maar ergens ook weer niet. Ze hield niet van medelijden, daar kon ze niet tegen. Ze had het liefst iemand die tegen haar zei: ‘‘Nou, kut voor je Romy, maar life goes on. Denk maar aan de mooie herinneringen met Fabiana.’’ Ze keek naar Ryans tattoo en een gedachte kwam bij haar binnen. Als Ryan tattoos met zijn broer had, zou een tattoo voor Fabiana haar helpen het hoofdstuk af te sluiten?

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 21:18 ]

---

tya

Hij beantwoorde haar; 'Dankjewel,' met een glimlach. Het was prachtig hier. Het meer was groot genoeg om lekker een tijdje te varen. Wat had hij dit gemist. Het was niet te vergelijken met de zee, maar hij vond het heerlijk.
'We moeten natuurlijk wel de mooiste boot hebben,' hij wreef over zijn kin. Keuze zat, ze waren de eerste die bij deze opdracht waren. Eigenlijk zagen alle bootjes er hetzelfde uit. Houden bootjes met stevige peddels. Hij haalde zijn schouders op en ging in de meest rechtse boot staan. Het ging hem makkelijk af. Zijn vader had altijd gezegd dat hij zeebenen had. Albert wist niet of dat waar was, maar hij was graag op het water. Zijn tekengerei legde hij voorzichtig neer, hij kon niet hebben dat al zijn werk straks in het water viel. Hij rilde bij de gedachten en reikte zijn hand uit naar Anna zodat ze wat stevigheid had als ze in de wiebelende boot zou stappen. 'Heb je wel eens eerder gevaren?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze pakte de hand van Abert stevig vast, om daarna nog bijna in het water te vallen. Ze lachte om zichzelf. 'Kluns.' Mompelde ze tegen zichzelf. 'Heb je wel eens eerder gevaren?' Ze dacht even na. 'Als je met varen bedoelt: in een boot zitten en kijken hoe je broer al het werk doet, dan ja. Zelf heb ik het nog nooit gedaan. En jij? Hen jij ooit eerder gevaren?' Ze keek hem vragend aan. 'Heb je naast je ene zus nog andere broers of zussen?' Ze besefte dat ze de volgende vraag alweer had gesteld voordat Albert antwoord had kunnem geven. 'Sorry, dit is niet het vragenuurtje, hé?' Glimlachte ze.

---

chaos makes the muse

Hij moest toch wel even lachen om hoe onhandig Anna in het bootje stapte. Ze hield zich stevig, haast verkrampt, aan hem vast. Toen ze antwoordde dat ze nog nooit had gevaren legde dat meteen haar houterige houding uit. Ze leek bang te zijn om te vallen.
'En jij?' vroeg ze. 'Heb jij ooit eerder gevaren?'
Hij knikte. 'Heel vaak zelfs! Er zijn veel meren in Zeeland, maar op zee hoef je niet met een roeibootje aan te komen.'
De eerste vraag was nog maar net beantwoord of ze vroeg de volgende alweer. Of hij nog andere broers of zussen had, om zich vervolgens meteen voor haar vraag te verontschuldigen.
'Je hoeft geen sorry te zeggen,' hij grinnikte. Ze stonden nog steeds in plaats van dat ze zaten. Dat was niet goed voor het evenwicht van de boot, wist hij. Vroeg of laat zou je op het ene been meer kracht zetten dan op het andere been en kieperde de boot om. 'Ik heb een nog een broer, Jørn en dan heb je mijn zus, Sigrid,' zei hij terwijl hij poogde om zijn evenwicht te bewaren. 'Zullen we zitten voor we omslaan? Ik laat je los, goed?' hij bevrijdde zijn hand uit haar grip en nam plaats op de verhoogde houten plank. Dat was beter. 'Wil je het leren?' hij keek haar vragend aan, 'Roeien?'

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 21:49 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze lachte. 'Ik weet niet of ik het ooit hard nodig zal hebben, maar je het weet het maar nooit.' Zei ze terwijl ze ging zitten op een van de houten plankjes. 'Ik wil het wel leren.' Dit was precies wat ze nodig had, afleiding. Ze vroeg zich af hoe oud zijn zus was. Ze was al getrouwd, was ze jong getrouwd of zat er veel leeftijdsverschil tussen haar en Albert. 'Hoe oud zijn je broer en zus?' Ze zag het nog niet voor zich dat James zou gaan trouwen, ook al had Anna hem het idee al een paar keer onopvallend voorgelegd.

---

chaos makes the muse

Hij sloot zijn handen om de peddels en vaarde rustig naar het midden van het meer.
'Hoe oud zijn je broer en zus?' vroeg Anna.
'Jørn is 28, nee, 29 volgens mij en Sigrid is 26,' vertelde hij. 'Ik ben een nakomertje,' hij had het nooit vervelend gevonden, het had zo zijn voordelen. Zo hoefde hij vroeger nooit te vechten om aandacht en had hij op achtjarige leeftijd al een zwager en een schoonzus. 'Op je dertiende oom worden is wel een hele ervaring. Mijn broer heeft inmiddels twee dochtertjes,' hij wilde ook naar haar broers vragen, maar was bang dat het misschien nare herinneringen omhoog zou brengen.
Hij liet de rechtse peddel los en schoof een stuk naar links om plaats te maken voor Anna die aan zijn overzijde zat. 'Kom, dan laat ik zien hoe roeien werkt.'

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 22:05 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze zag hoe Albert naar links schoof met waarschijnlijk de intentie dat zij naast hem plaats moest nemen. Ze was niet zeker of het slim zou zijn om op te staan. Voorzichtig stond ze op en voetje voor voetje schuifelde ze naar de plek naast Albert. 'Dat ging redelijk.' Grinnikte ze. 'Kom, dan laat ik zien hoe het werkt.' Daarna volgde een korte stilte. Ze keek toe hoe behendig Albert met de peddels overweg kon. Ze had weleens toegekeken hoe James of Carl met een boot overweg ging, maar nooit de behoefte gehad zelf te varen. Ze zou Albert graag over James vertellen, hij was altijd aardig voor haar geweest en had nooit geprobeerd haar te veranderen. Dat zou ze later doen.

---

chaos makes the muse

Anna leek een kleine overwinning behaald te hebben toen het haar lukte om naast hem te gaan zitten. Ze grinnikte. Het was een vrolijk geluid en het deed hem goed. Het was aan haar te zien dat ze weer iets blijer werd.
'Niet slecht,' Albert lachte. Hij schoof zijn tekenblok nog een stukje naar achteren uit angst dat het nat zou worden. 'Goed als jij die rechtse peddel vasthoud, dan laat ik met deze zien hoe het werkt,' hij duwde zijn peddel een stukje in de lucht. 'Eigenlijk is het de bedoeling dat je het water naar achteren duwt, in een rondje,' heel goed in uitleggen was hij niet, maar hij deed zijn best en demonstreerde wat hij bedoelde. Het roeibootje draaide in een bochtje met hem mee. 'Als we het tegelijkertijd doen komen we vooruit. Tenminste, dat is de bedoeling.'

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 22:23 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze keek naar de peddel die Albert in zijn handen het, de beweging die hij maakte leek niet heel moeilijk te zijn. 'Jeetje, dat ding is nog best zwaar.' Ze voelde de peddel drukken in haar handen. Voorzichtig tilde ze hem een stukje boven het water zoals ze Albert had zien doen. Met twee handen probeerde ze een rondje met de peddel te draaien. Wat echt geweldig lukte, maar niet heus. 'Ik ben een natuurtalent.' Zei ze sarcastisch. Poging nummer twee dan maar. Opnieuw haalde ze de peddel een stukje uit het water. Hik elleboog schoot tegen Albert aan. Ze beet op haar lip om niet te lachen. 'Sorry.'

---

chaos makes the muse

Anna's elleboog stootte tegen zijn arm aan. Au. 'Sorry.'
Hij kon er niet eens boos om worden toen hij zag dat ze poogde haar lach in te houden. Hij grijnsde. 'We zijn wel een hele centimeter vooruit gekomen dus daar troost ik mezelf maar mee,' ineens besefte hij dat hij haar zou missen wanneer deze week voorbij was. Hij verbande de gedachten uit zijn hoofd, zo ver was het nog niet. Maar morgen zouden de experimenten al beginnen. Als het experiment bestond uit rondjes varen met Anna, dan deed hij het graag.
'Weet je, we kunnen ook gewoon even hier blijven,' hij liet zijn peddel los, boog voorover en pakte zijn tekengerei. Dit was het mooiste stukje van het meer. Ietsjes buiten het midden, waar de hangende wilgen als sluiers voor wat schaduw zorgde. Hij keek naar Anna. 'Vind je het erg als ik even schets?'

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

Anna Hope van der Loo

Ze schudde haar hoofd. Ze keek om zich heen, niet de geloven dat ze met dat spuuglelijke gebouw zo'n mooi landschap willen verpesten. Gelukkig was het grijze geval hiervandaan niet te zien. Ze zag hoe Albert lijntjes op een lege bladzijde zette. Ze had het altijd al fascinerend gevonden hoe mensen dat konden. Iets zien en het dan zo op papier zetten dat het net echt leek. Mensen die dat kunnen hebben een gave vond ze. Zelf bakte ze er niks van, jammer genoeg. Anna was meer van de letters, of het nou boeken, kranten of tijdschriften waren. Alles wat je kan lezen leest ze. Vorig jaar was ze zelf begonnen te schrijven, maar oefening baart kunst zeggen ze. Ze keek opzij naar Albert, die geconcentreerd bezig was met zijn tekening. 'Vind je het erg als ik meekijk?'

[ bericht aangepast op 30 mei 2016 - 22:59 ]

---

chaos makes the muse

Jonas Carson      Lynch Eindelijk een beetje tijd voor mezelf. En voor Lynn... Julia kon nog wel even wachten... Ik begon te zingen. Bad day! Where is the moment when we needed the most? You kick up the leaves, and the magic is lost They tell me your blue sky's faded to gray They tell me your passion's gone away And I don't need no carrying on Stand in the line just to hit a new low You're faking a smile with the coffee to go You tell me your life's been way off line You're falling to pieces every time And I don't need no carrying on 'Cause you had a bad day You're taking one down You sing a sad song just to turn it around You say you don't know You tell me don't lie You work at a smile, and you go for a ride You had a bad day The camera don't lie You're coming back down, and you really don't mind You had a bad day You had a bad day Well you need a blue sky holiday The point is they laugh at what you say And I don't need no carrying on You had a bad day You're taking one down You sing a sad song just to turn it around You say you don't know You tell me don't lie You work at a smile, and you go for a ride You had a bad day The camera don't lie You're coming back down and you really don't mind You had a bad day Sometimes the system goes on the blink, and the whole thing it turns out Wrong You might not make it back and you know that you could be well, oh, that Strong And I'm not wrong So where is the passion when you need it the most? Oh, you and I You kick up the leaves and the magic is lost 'Cause you had a bad day You're taking one down You sing a sad song just to turn it around You say you don't know You tell me don't lie You work at a smile and you go for a ride You had a bad day You see what you like And how does it feel one more time? You had a bad day You had a bad day (had a bad day, had a bad day, had a bad day) Dat luchtte op... Hopelijk had niemand me gehoord. Ik liep terug naar de fabriek en wachtte op Julia.

[ bericht aangepast op 31 mei 2016 - 8:00 ]