Dat moment waarop je voelt dat je vriendschap met mensen aan het verwateren is, maar waarop je krampachtig probeert te vast te houden aan de gedachtegang dat dit niet zo is, omdat je in feite niemand anders hebt. En elke keer weer ga ik met goede moed naar een nieuwe afspraak en elke keer kom ik weer miserabeler terug, omdat zij met twee het gesprek perfect voort kunnen laten duren en inmiddels totaal niet door lijken te hebben dat ik half aan het wegkwijnen ben. En dat is dan weer volledig mijn eigen schuld, want hoe kunnen zij dat nu weer weten zonder dat ik er zelfs maar met een woord over rep. Mweh. I am a socially awkward person. Fucking man up.
She's imperfect but she tries