[RPG - 300] Utrechts Stedelijk College • Speeltopic - Speeltopics

14 maart 2016 - 19:09 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Utrechts Stedelijk College

Het Utrechts Stedelijk College, onder velen beter bekend als het USC, is een school die al bijna zeventig jaar gevestigd is in het wonderschone Utrecht. De school staat erom bekend zijn leerlingen goed te ondersteunen in hun leerproces, de begeleiding staat altijd voorop. Het USC biedt onderwijs aan voor jongeren van 12 t/m 18 jaar op zowel het vmbo-, havo- als vwo-niveau. In deze RPG volgen we een aantal leerlingen van het USC in hun examenjaar. Lukt het ze om die laatste punten binnen te halen en hoe gaat het met de voorbereidingen op die beruchte eindexamens?

Rollen
Naam | User | Leeftijd | Niveau | Pagina

Topics
• Rollentopics 1
• Praattopics 1
• Speeltopics

Begin
We beginnen op maandag 19 september. Dit is alweer de derde week van het schooljaar, wat betekent dat de leerlingen weer een beetje gewend zijn aan het schoolleven. Er zullen onderhand toetsen opgegeven worden. We spelen vanaf 13:00 dat de bel gaat om middagpauze te gaan houden, wat alleen voor de bovenbouw is.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 20:28 ]

Big girls cry when their hearts are breaking

14 maart 2016 - 22:42 Sempre is offline

Sempre 5089

ELLA VAN RIDDERSHOVEN

• Be careful who you trust, the devil was once an angel •

De eerste uren waren voorbij gekropen, vooral toen rond het tweede uur de zon fel was gaan schijnen. Waarschijnlijk was dit de laatste dag van het jaar met zo'n lekker weer en uiteraard zat ik vast op school, typisch weer. Ik was dan ook opgelucht dat de bel was gegaan en de pauze was aangebroken. Ik had thuis een salade mee gekregen en was vast besloten om nog van de laatste zonnestralen te genieten voor ook deze mooie dag voorbij was.
Soepel bewoog ik me tussen mijn schoolgenoten door, wetende dat ik moest opschieten mocht ik nog een plekje in de zon kunnen vinden. Gelukkig was mijn klas eerder klaar geweest waardoor ik een zekere voorsprong had op de rest. Het voelde een beetje dubbel, dit mooie weer. Aan de ene kant wilde ik er zoveel mogelijk van genieten, maar het feit dat dit de komende maanden niet meer voor zou komen maakte me somber. Ik was namelijk echt een persoon die genoot van een lekker zonnetje, iets wat mijn humeur ook meer beïnvloedde dan ik wilde toegeven.
Een grote glimlach kwam op mijn lippen te staan toen ik nog een bankje ontdekte dat vrij was en me daar met een glimlach op neer liet vallen. Mijn tas gooide ik wat lomp langs me neer om vervolgens mijn zonnebril te zoeken en een diepe, tevreden zucht te slaken. Snel typte ik een berichtje naar Martine, met de vraag of ze ook nog naar buiten kwam, om vervolgens mijn mobiel weg te stoppen. Dit was een goede dag, bedacht ik bij mezelf terwijl ik in mijn tas naar de salade zocht om daarna kort mijn blik over het schoolplein te laten gaan. Mijn glimlach werd breder toen ik Beau zag lopen en energiek zwaaide ik naar hem.
"Kom je er bij zitten Beau?" Vroeg ik de jongen waarna ik mijn tas aan de kant zette. Beau was een van mijn betere vrienden, wellicht ook een van de apartere, maar daar had ik nooit veel om gegeven. Bovendien kende ik hem al zo lang dat ik me helemaal thuis voelde bij zijn aanwezigheid.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 22:43 ]

When time and life shook hands and said goodbye.

14 maart 2016 - 22:53 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Alexander 'Jeaden' Kleijnenhoven
Examenjaar • Havo • Zestien jaar

'The devil is real and he is not a little red man with horns and a tail.
He can be beautiful, because he's a fallen angel and he used to be God's favorite.'

Er waren alweer drie weken van het nieuwe schooljaar versleten en ik had nu al het gevoel dat ik het niet meer bij kon houden. Ik wist nou al dat Beau weer minstens de helft van zijn dag moest verkwisten om mij te gaan helpen. Het liefst had ik Beau allang mij laten opgeven, gezien ik echt een hopeloos geval was. Helaas zagen mijn ouders niet in dat ik té hoog moest presenteren voor mijn kunnen en werd Beau daar de slachtoffer van. De jongen die wel stil kon zijn, in plaats van mijn beste vriend naast me, Johannes. Hij was geweldig en onwijs knap. Het was jammer dat hij me echter al ge-friendzoned had sinds dag één. Perks of falling on the same sex, I guess. Daarnaast was het misschien maar beter ook, sinds mijn eerste en meteen laatste relatie met een jongen ook in het honderd gelopen was en dat puur door mijn adoptie ouders. Uitgerekend was deze jongen ook nog eens blijven zitten waardoor ik weer bij hem in de klas zat, namelijk Mo. De licht, getint Marokkaanse jongen zat dan ook best dicht bij me in de buurt. Het was verwarrend, de emoties en de verlangens. Bij Mo voelde ik me veilig en vertrouwd door alle privé dingen die hij wist, waar Johannes totaal geen weet van had. Toch voelde ik me bij Johannes zelfverzekerder en als we dan samen iets van vreugde delen zoals bij dansen of tijdens gym – onze gedeelde passie – moest ik dan ook enorm de neiging onderdrukken om de jongen niet vol op zijn mond te nemen. Niet dat iets van alles uitmaakte. Ik was in dit geval net Bella van Twilight, alleen viel ik op twee jongens en vielen beide jongens niet op mij – of althans Johannes tenminste.
Grijnzend keek Johannes naar mij, wat me deed vermoedden dat de jongen in de gaten had dat de klok elk moment aan zou geven dat de pauze aan zou breken. Volgens mij was dat dan ook het enige moment van de les dat Johannes weer kon grijnzen. Net wanneer ik me weer op het huiswerk wilde gaan richten, galmde de bel al door de schoolzalen en het schoolplein heen. Johannes die al zijn energie terug leek te hebben sprong dan ook op, wat meneer Karton ook niet ontgaan was.
‘Volgende keer gelieve op te letten Joncker.’ Zei de leraar dan ook, terwijl Johannes enkel verveeld met zijn ogen rolden. Ik kon een kleine grijns niet verbergen bij de jongens reactie, waarbij ik kort mijn hoofd schudden voordat ik mijn spullen in mijn tas laadde. Misschien kon ik Beau maar beter een R.I.P. appje sturen zomenteen in de pauze. De jongen zou dan al begrijpen dat ik het eind zoek ben met mijn schoolwerk. Kan de jongen zich tenminste op alle drama voor bereiden.
Samen met Johannes en Valentijn liep ik naar buiten. Eindelijk rookpauze. Ik zal het niet willen toegeven, maar verslaafd was ik zeker. Mijn adoptie ouders wisten hiervan maar gaven toch arme Mo de schuld. Destijds dachten ze ook al dat ik gestopt was, hoewel ik echter enkel gniepiger was geworden met roken. Ik wist heus wel dat ze me in een soort afkick kliniek gestopt willen hebben zodat ze zeker wisten dat ik clean werd van alle middelen die ik zou kunnen gebruiken, maar hun reputatie zou daar kapot van gaan. Één nul voor míj dus. ‘Ik ga je niet nog een keer voor je blijven als je het verbruid bij, Karton, Joncker. Daar heb je nu van Gestel voor.’ Probeerde ik streng over te komen zoals Karton net tegen de jongen gesproken had. Meteen toen ik het gezegd had, greep ik wanhopig naar Valentijns arm. ‘Oh wait, laat maar. Ik mag mijn ride niet verliezen. Valentijn is al van míj.’ plagend stak ik mijn tong naar Johannes uit, voor ik mijn tas van mijn rug liet glijden. Ik ritste deze open, op zoek naar donuts of andere zoete lekkernijen, die er helaas niet in zaten. ‘Fuck.’ Mompelde ik dan ook. Dat werd dus uit die automaat machines candy bars halen, of roze koeken. Ik had helaas een documentaire gezien over het rode kleurstof dat dit uit een of andere insect werd gehaald, maar afijn.. als ik niks anders had, dan eet ik maar insectenbloed I guess. Ik had geen tijd om naar de Albert Heijn te gaan dus dat betekende dat ik gewoon voor even mijn verstand op nul moest zetten of bij iemand moest schooien. Ik besloot voor deze ene keer maar het eerste te doen. ‘Ik heb geen candy, dus ik ben zo terug. Niet stiekem leuke dingen doen zonder mij he.’ Met dat draaide ik me om, waar ik de school weer in liep. Ik zwaaide nog even naar Martine en Daley, voor ik naar mijn mobiel greep en daar druk begon te appen en een S.O.S. berichtje naar Beau stuurde. Iets wat ervoor zorgde dat ik niet helemaal oplette en voor ik het wist tegen een groot figuur opbotsten.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 22:58 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

14 maart 2016 - 23:12 Naird is offline

Naird 10646

Beau ter Ham
Stereotype nerd

"Zolang je het niet ziet, is het er ook niet."

Net wanneer de leraar het huiswerk wilt opgegeven voor de volgende les klinkt de bel, het teken dat de les is afgelopen. Een beetje verdwaasd kijkt de man die net de midlife crisis is gepasseerd – hij heeft kort geleden nog een motor aangeschaft – toe hoe alle leerlingen haast de klas uit vliegen en net doen alsof hij lucht is.
'En nog een fijne dag meneer,' groet ik de man nog beleefd en knik kort naar hem voordat ik op mijn gemakje mijn tas inpak en rustig het lokaal uit loop. Inmiddels stroomt de gang langzaam vol met leerlingen. Verderop beuken wat bovenbouwers een stelletje bruggers omver terwijl ze zich een weg naar de kantine banen. Zuchtend en met een afkeurend geluidje schud ik mijn hoofd terwijl ik mijn boek erbij pak. Haantjes gedrag, bovenbouwers voelen zich altijd zoveel beter dan de rest, echt vermoeiend. Verdiept in mijn boek sjok ik door de gang richting de uitgang om buiten rustig verder te kunnen lezen. Het is immers prachtig weer en buiten is het ook rustiger. Helaas zijn de schoolgangen net een jungle en voor ik het weet word ik net zoals de bruggers van toenet tegen een kluisje geduwd. Mijn boek valt uit mijn handen samen met mijn bril die van mijn neus afvalt.
'Kijk uit je doppen, sandwich kop!' Krijg ik naar mijn hoofd geslingerd maar ik houd wijselijk mijn mond en slik nog net de woorden 'kijk zelf uit je doppen, vetzak' in, want ja de jongen voor mij is niet... erg dun. Met wat getast vind ik mijn bril en boek op de grond en gelukkig is hij nog heel – de brill bedoel ik uiteraard. Hij is immers niet verzekerd en als ik hem verniel, wurgt mijn vader me hoogstwaarschijnlijk.

Hoe dan ook, uiteindelijk bereik ik dan toch de uitgang en slenter ik, nog steeds verdiept in het boek, over het schoolplein.
'Kom je er bij zitten Beau?' Hoor ik dan een welbekende stem en meteen kijk ik op van mijn boek.
'Hey Ella!' Ik kijk haar blij aan en stop mijn boek weg voordat ik op haar af ren. 'Uiteraard als je het niet erg vindt?' Ik neem naast haar plaats en kijk haar nieuwsgierig aan. 'En hoe is het met je? Tijdje niet gesproken..' Ik trek een pruillipje en houd mijn hoofd een tikkeltje scheef.

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 23:16 ]

I just caught the wave in your eyes

14 maart 2016 - 23:27 Vanth is offline

Vanth 23147

Mohammed Fatih Idrissi
Havo - In de gang

Ik kijk van het bord naar mijn boek en vervolgens naar mijn schrift waar nog altijd niks opgeschreven is. Het zou een wonder zijn als iemand hier iets van snapt. Een diepe zucht verlaat mijn mond waardoor Karton geërgerd op kijkt. Ik moet me inhouden om niet iets terug te zeggen als zijn blik op mij blijft branden en ik kijk weer terug naar mijn boek. Oké.. Ik geef het op. Het is niet dat ik... Wat dit ook moet voorstellen.. Ooit nodig ga hebben in het latere leven. Verveeld haal ik daarom mijn mobiel tevoorschijn en app met wat mensen die zich waarschijnlijk net zo hard vervelen als mij. Alleen dan bij een van Karton's collega's. Ik lach zachtjes en schud mijn hoofd, waarna ik mijn telefoon weg doe. Ik kijk kort om me heen en mijn blik blijft net wat langer hangen bij een bepaald iemand. Jeaden.. Ik miste hem wel.. Dat zeker. Misschien een beetje te erg voor het hele 'ex' ding. Ik zucht eventjes maar begin snel in te pakken wanneer de bel gaat. Zoals altijd ben ik ook weer een van de eersten die het lokaal uit is.
Dan herinner ik me dat ik nog naar mijn mentor moet ook. Natuurlijk. Daar gaat mijn pauze. Oké, dat is misschien een beetje dramatisch sinds het me waarschijnlijk nog geen vijf minuten zal kosten. Maar nog steeds. Snel loop ik door naar zijn lokaal en loop vervolgens naar binnen. -- Zoals verwacht stap ik binnen vijf minuten weer naar buiten en ik kan het niet laten om een zak skittles uit mijn tas te halen. Suiker. Nodig. Nu. Ik lach zachtjes en vis wat van de felgekleurde snoepjes eruit en gooi ze in mijn mond. Heerlijk. Ik loop de hoek om en bots gelijk tegen iemand op. Ik wil wat zeggen maar dan zie ik wie het is. Jeaden weer. Ik voel mijn hart wat sneller kloppen en ik glimlach even. 'Oeps.. Gaat het?' vraag ik en ik bijt mijn lip. Doe niet zo vreselijk awkward Mo... Ik kijk even naar mijn skittles en dan naar hem. 'Wil je?'

[ bericht aangepast op 14 maart 2016 - 23:31 ]

El Diablo.

15 maart 2016 - 0:14 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Alexander 'Jeaden' Kleijnenhoven
Examenjaar • Havo • Zestien jaar

'The devil is real and he is not a little red man with horns and a tail.
He can be beautiful, because he's a fallen angel and he used to be God's favorite.'

Even bleef ik verstijfd dicht tegen de onbekend persoon stil staan. Ik was nou niet bepaald de laagste rang op school en zeker niet met Johannes aan mijn zij, maar tegen iemand aan lopen was nou niet bepaald een goed idee. Misschien kon ik de persoon gewoon uitfoeteren en weglopen, maar ik wist dat ik de type daar niet voor was. Vooral niet toen er geluid uit de keel van de persoon waar ik zojuist tegen opgebotst kwam. ‘Oeps.. Gaat het?’ zachtjes slikte ik nerveus mijn keel, waar ik een stap naar achter deed. Automatisch gleed een hand door mijn haar, hopend dat het er een beetje uit zag. Niet dat Mo dat leek te interesseren gezien hij zijn skittles uitstak en simpelweg ‘Wil je?’ aan mij vroeg, alsof we nog dagelijks met elkaar omgingen. Sinds de break-up – die wij beide niet wilde, maar hij te bang was dat zijn ouders erachter zouden komen doordat mijn ouders ons betrapte – had ik niet meer, naast alle smeekbedes om de jongen terug te krijgen, niet meer met hem gesproken. Ik wist dan ook niet dat ik weer bij hem in de klas zou komen. Dat was waarschijnlijk de grootste verassing van de eerste dag van het jaar. Mo leek daar in tegen heel erg cool te gedragen alsof er niks aan de hand was – net zoals nu – terwijl ik haast met knikkende knieën tegen over hem stond. Dit bewees maar dat Mo een grote impact op mijn liefdesgevoelens had dan Johannes.
Ik wist dan ook niet of ik nu een skittle moest pakken of niet, hoewel ik van ieder ander al het zakje allang gestolen had. Van alle snoep op de aarde was skittles een van mijn favorieten, hoewel het nooit donuts zou kunnen verslaan. Alleen al bij het idee van een bagel broodje met het nodige gesuikerde glazuur in verschillende kleuren en maten, liep het kwijl al in mijn mond, hoewel mijn tanden leken te schreeuwen om hulp bij zoveel zoetstof. Oké een onnodige redenatie, maar het was beter om aan donuts te denken dan het feit dat mijn ex voor me stond. Ik wist dan nog steeds niet of ik nou boos moest worden of aardig moest doen. Toch wreef ik ietwat verlegen over mijn blote arm, gezien ik toch besloten had bij dit temperatuur een t-shirt aan te doen, voordat ik de jongen in zijn bruine kijkers aankeek met een klein glimlachje.
‘Het gaat goed… en met jou? Thuis en.. en voetbal.. school.. ik zie dat je bent blijven zitten, gezien we bij elkaar in de klas gekomen zijn en… en dat is nieuw. Gaat het goed met je?’ Ratelde ik door alsof ik een of andere bezorgde controle freak van een moeder was. Great. Dit ging al de goede kant op. Het liefst verstopte ik mijn hoofd dan ook tegen Mo’s lichaam aan, maar dat ging niet. We zaten op school en ik kon niet permitteren dat hij door mij in problemen zou komen en daarnaast had ik geen flauw idee of hij nog gevoelens voor mij had. Misschien was hij al iemand anders tegen gekomen. Hij was een expert in dingen geheim houden zoals relaties.
‘Heb je toevallig zin om na school af te spreken? Alleen met míj, natuurlijk.. en.. ik zal zijn waar je me hebben wilt.’

[ bericht aangepast op 15 maart 2016 - 0:17 ]

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

15 maart 2016 - 8:01 Vanth is offline

Vanth 23147

Mohammed Fatih Idrissi
Havo - In de gang

Even wreef hij wat over zijn arm voor hij in mijn ogen keek, iets waardoor ik nog wat harder op mijn lip beet. ‘Het gaat goed… en met jou? Thuis en.. en voetbal.. school.. ik zie dat je bent blijven zitten, gezien we bij elkaar in de klas gekomen zijn en… en dat is nieuw. Gaat het goed met je?’ ratelde hij en een klein glimlachje ontstaat op mijn lippen. Cute.. Het liefst had ik gewoon even gelachen om vervolgens een arm om zijn schouders te slaan, ik vond de hele afstand maar niks. 'Het gaat... Wel goed ja..' zeg ik en ik kijk even naar mijn handen, voor ik mijn blik weer op hem richt. 'Vooral gefocust op voetbal, inderdaad..' vervolg ik en ik zucht zachtjes. Ik was natuurlijk al erg gefocust op de sport, ik wou er uiteindelijk het liefst mijn beroep van maken. Het is alleen wat erger geworden sinds de break up, niet dat ik de coach hoor klagen... Hij heeft het nu nog meer over de grote kansen. In het echte grote team komen in de zomer... Wanneer alles qua school is afgerond.. De eredivisie... Nou ja, laten we het hopen.
‘Heb je toevallig zin om na school af te spreken? Alleen met míj, natuurlijk.. en.. ik zal zijn waar je me hebben wilt.’ hoor ik hem opeens zeggen en ik schrik op uit mijn gedachtes. 'Hmh? Oh ja.' zeg ik en ik glimlach even naar hem. 'Nee, natuurlijk.. Is goed. Eh... Er is bij mij niemand thuis vandaag? Je kan met mij mee rijden... En dan... Zien we wel.. Ja' zeg ik en weer boren mijn tanden zich in mijn lip. Ik had echt iets met awkward doen in zijn buurt, lijkt het. Misschien komt het gewoon door het slechte slapen vannacht. Ja, vast wel. Morgen ben ik weer helemaal de oude. Hoop ik...

El Diablo.

15 maart 2016 - 9:21 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Martine Justine Hester
Vmbo | Artistieke weirdo | Outfit

‘’Ik probeer dus heel erg op mijn lijn te letten met je ‘bolle’ en jij bent degene die de halve chocoladereep afbreekt, bolle,’’ zegt hij en meteen komt er een glimlach achteraan. Ik kan het dan ook niet laten om ook te lachen. ’Hij werd niet boos omdat ik zat te praten, hij was boos omdat hij waarschijnlijk weer eens geen seks had gekregen met zijn vrouw.’’ zegt Daley. ‘’echt hoor. Zo gaat dat met die oude mannen, neem dat maar van mij aan Martine.’’ Ik rol lachend mijn ogen en begin ook wat te krabbelen in mijn schrift, in de hoop dat ik die willekeurige woorden door kan laten gaan als "mijn huiswerk gemaakt".
'Ik ben zo blij dat jij je daar zo druk om kunt maken,' zegt ik sarcastisch. Ik geef hem een kleine duw tegen zijn arm aan. Daley buigt over me heen om mijn etui te pakken, wat ervoor zorg dat ik geïrriteerd, maar lachend zucht. Daley kan ook zo vervelend zijn. Ik volg Daley's blik als hij kijkt naar Valentijn, Johannes en Jaeden - wat een vreemd trio. Het zal me nog niet eens verbazen als ze weleens een trio hebben, die gasten hangen zo erg aan elkaar. ‘’Ik vind hun dus echt een vaag stel,’’ zegt Daley en ik knik als antwoord dat ik het daarmee eens ben. ‘’ga je straks mee roken?’’ vraagt hij en ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw aan.
'Jij ook altijd met je roken,' zucht ik, maar ik knik uiteindelijk instemmend. Ik sta liever bij een rokende Daley dan dat ik tussen de rest ga zitten. Ik hoor mijn telefoon trillen op de tafel dus gauw pak ik hem van de tafel af en bekijk het berichtje dat Ella naar me heeft gestuurd. 'Ella vraagt of ik naar buiten kom,' lees ik voor vanaf mijn scherm aan Daley. Ik houd het knopje van de microfoon bij WhatsApp ingedrukt zodat ik een spraakopname kan sturen naar Ella. Ik ben zoals gewoonlijk te lui om te typen en dat is Ella ook van me gewend.
'Ellaaaaaaaa,' haal ik lang en hard uit. Het kan me niet schelen dat bijna heel de kantine mee kan genieten van mijn bericht naar Ella. 'Kom eraan. Ik neem die bolle Daley ook mee, hij wil roken' Ik laat het toetsje los zodat de spraakopname naar Ella wordt verstuurd. Vervolgens sta ik op en gooi mijn rugzak over mijn schouder.
'Nou schiet op, bolle' grijns ik naar Daley terwijl ik mijn zonnebril op mijn neus zet.

Big girls cry when their hearts are breaking

15 maart 2016 - 10:11 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Daley van Beek

Ze had kort gelachen en vervolgens met haar ogen gerold, ze begon wat te krabbelen in haar schrift en ik keek echter over haar arm om te zien of ik wat van haar kon overnemen; helaas waren het niet meer dan wat willekeurige woorden die ze ergens had afgelezen.
‘’Ik ben zo blij dat jij je daar zo druk om kunt maken,’’ spreekt ze sarcastisch en ik schud mijn hoofd en doe expres of ik de sarcasme van haar zin niet snap. ‘’Echt waar?’’
Martine knikte instemmend bij mijn uiting over Valentijn, Johannes en Jaeden. Ze trok een wenkbrauw op bij mijn vraag en ik deed hetzelfde, ‘’jij ook altijd met je roken,’’ zuchtte ze. ‘’Wat nou?’’ Kaats ik terug en begin mijn spullen bij elkaar te rapen. ‘’En jou pen,’’ ik hou hem even demonstratief omhoog. ‘’Is nu van mij,’’ sprak ik plagend en stak mijn tong kort naar haar uit.
‘’Ella vraagt of ik naar buiten kom,’’ ik frons en wacht tot er wat meer informatie komt over of we zouden gaan of niet. Martine wist toch dat ze mijn ex was? Ze leek er in ieder geval bar weinig om te geven, lekker ongemakkelijk weer.
‘’Ellaaaaaa,’’ haalt ze uit waarna ze op het spraakmemo knopje had gedrukt. ‘’Kom eran. Ik neem die bolle Daley ook mee, hij wil roken.’’ Ik schud mijn hoofd afkeurend, ‘’soms ben jij ook zo ongelofelijk asociaal. De hele kantine kan nu meegenieten met het feit dat ik bolle wordt genoemd,’’ mijn ogen gingen kort over haar gelaat heen en ik moest lachen aangezien ik boos zijn nooit lang volhield en zeker niet bij Martine.
‘’Nou schiet op, bolle,’’ grijnsde ze en zette haar zonnebril op terwijl ik mijn petje pakte en mijn jas weer aantrok. ‘’Jij kan ook nooit even helpen hé,’’ zuchtte ik en pakte mijn spullen zelf in en nam een hap van de chocolade reep voordat ik mijn sigaretten alvast uit mijn zak pakte.
Met Martine aan mijn zij liepen we naar buiten richting Ella, die ik al van mijlenver zag zitten. Echter zat zij niet alleen en zag ik Beau naast haar zitten, ik keek kort naar Martine voordat ik neerplofte op een bankje tegenover hen en Martine naast mij trok, ‘’dus…’’ Ik trok mijn jas weer uit aangezien het heter was dan ik had verwacht en stak hier een sigaret op in plaats van in het rokershok omdat ik graag even wou weten hoe het met Ella was en dit was de manier om er achter te komen.
‘’Iedereen aan het genieten van dit prachtige weer?’’ Ik leunde wat naar achter en trok het petje van mijn hoofd zodat als ik geluk had misschien nog wel bruin kon worden. ‘’Je bent toch niet aan het lezen, Beau?’’ Vroeg ik, gericht op het boek wat hij gesloten in zijn handen had. Ik moest even lachen en keek richting Martine, ‘’wat vind je daar nou van? Lezen in de pauze,’’ ik glimlachte zwakjes richting de twee die voor ons zaten en inhaleerde aan de sigaret.

Everything is illuminated by the light of our past.

15 maart 2016 - 11:17 R3HAB is offline

R3HAB 12456

Alexander 'Jeaden' Kleijnenhoven
Examenjaar • Havo • Zestien jaar

'The devil is real and he is not a little red man with horns and a tail.
He can be beautiful, because he's a fallen angel and he used to be God's favorite.'

Waarschijnlijk met grotere ogen dan ik normaal had, staarde ik de jongen aan. Ik was echt enorm zenuwachtig en was er nog niet precies over uit of ik nou wilde dat Johannes en Valentijn me kwamen redden uit deze benarde situatie, of dat ik ze momenteel zo ver mogelijk van mij af hield. Alleen Mo – en mijn ouders wisten eigenlijk dat ik op jongens viel, hoewel de laatste nog steeds verwachtte dat ik met een meisje thuis zou komen. Ze vonden dat het maar een fase is en dat dit wel over zou gaan. Ik wist wel beter. Ik had nog nooit zulke gevoelens voor iemand gehad als voor Mo. Misschien was ik maar zestien, maar ik wist echt wel wat liefde was. Daar hoefde je niet eind veertig voor te zijn om dat te begrijpen. ‘Het gaat… Wel goed ja.. Vooral gefocust op voetbal, inderdaad.’ Kort knikte ik, waar ik toch maar even rond mij heen staarde. Gelukkig waren er niet zoveel mensen op de gang en zat het merendeel in de aula of buiten. Ik had anders ook nooit gevraagd wat ik zojuist gevraagd had. Ik wist niet precies of het een goede keuze was geweest om dit te vragen, maar ik wist dat mijn ouders dachten dat ik toch moest werken in the Dot na school. Ik wist echter ook dat het niet zo druk zou worden, want ik was afgebeld. Dit betekende dat ik vrije tijd had en die tijd wilde ik blijkbaar veels te graag aan Mo geven.
‘Hmh? Oh ja. Nee, natuurlijk.. Is goed. Eh… Er is bij mij niemand thuis vandaag? Je kan met mij mee rijden… En dan… zien we wel.. ja.’ Zijn tanden boorde zich in zijn lip. Iets wat Mo vaak deed als hij zich ongemakkelijk voelde. De vraag was echter alleen of dit was omdat hij mij nu na school opgescheept was, of omdat hij zich net zoals mij voelde. Ik wist dat hij in de break- up nog van mij hield. De jongen was alleen moslim, hoewel dit geloof niet hoog in het gezin lag en ze Mo redelijk vrij lieten. Ik wist echter niet of ze Mo zouden accepteren als een open homoseksuele jongen, hoewel ik hier alles voor gedaan zou hebben, om door zijn familie geaccepteerd te worden. Zelfs door zelf moslim te worden, maar het mocht helaas niet baten. Mijn ouders gaven Mo van al mijn slechte gedrag de schuld, hoewel er niks minder waar was dan dat. Mo maakte me vrolijker en hij zorgde dat ik júist het feit dat ik geadopteerd, meer had weten te accepteren. Hij kon zorgen dat de tijd even stil stond en dat alleen wíj op dat moment belangrijk waren en dat was iets wat ik zeker mistte.
Kort keek ik nog even om mij heen, voordat ik zachtjes mijn hand in die van Mo verstrengelde en hem mee trok, ver van de aula vandaan. Ieder school had een wc waar in principe niemand kwam omdat het té ver lopen was. Ik trok hem dan ook mee naar deze, na nog een keer gecontroleerd te hebben of niemand ons volgde of zag, voor ik hem samen met mij het wc hokje in trok. Johannes en Valentijn zouden zich ook wel zonder mij vermaken. Teder liet ik zijn hand los, waar ik even over zijn arm streek en mijn armen zich plaats namen in zijn nek. Ik trok de jongen iets omlaag, terwijl ik nog even in zijn donkerbruine kijkers staarde, voor ik mijn lippen aan zijn onderlip haakte en mijn ogen sloot.

When I taste Tequila, Baby, I still see ya

15 maart 2016 - 15:50 Sempre is offline

Sempre 5089

ELLA VAN RIDDERSHOVEN

• Be careful who you trust, the devil was once an angel •

Beau keek op van zijn boek en kwam, zoals ik had gehoopt, bij me zitten. "Hey Ella," zegt de jongen blij en mijn ogen beginnen automatisch wat meer te twinkelen. Ik vond het fijn dat we het nog altijd zo goed met elkaar konden vinden, hoewel dit wel wat minder was geworden zoals hij ook bevestigde toen hij me vroeg hoe het met me ging.
"Goed hoor, de stress blijft tot zover nog een beetje uit," zei ik met een glimlach, "en thuis gaat het ook wel goed, alleen mam heeft het druk met de lunchroom," voegde ik eraan toe. De lunchroom was nu bijna een jaar open en tegen verwachting in was het eerste jaar erg succesvol geweest. Men kon het wel waarderen dat alles zelfgemaakt was. "Zin om een keer te helpen?" Dit bood ik vaker aan aan vrienden, mijn moeder had nou eenmaal hulp nodig en mijn vrienden hadden vaak geld nodig. Een win-win situatie vond ik dat dan.
"En hoe gaat het met jou verder? Welk boek ben je aan het lezen?" Ik knikte naar zijn boek, oprecht geïnteresseerd in zijn antwoord. Ik wist dat veel van mijn vrienden het wat lame vonden, maar ik kon me wel voorstellen dat het makkelijk was om alles om je heen te vergeten zodra je een boek leest. Ik had nameljk het idee dat het voor Beau soms echt een manier was om te ontsnappen aan de werkelijkheid.
Mijn mobiel trilde en met een glimlach speelde ik het geluidsfragment af dat Martine naar me had gestuurd. "Ellaaaaaaaa," kwam er luid uit mijn telefoon waardoor ik moest lachen. "Kom eraan. Ik neem die bolle Daley ook mee, hij wil roken." Bij de laatste zin wierp ik een verontschuldigende blik op Beau, ik had geen idee wat Beau en Daley van elkaar vonden, maar ik kon me niet voorstellen dat ze erg goed bevriend waren. Bovendien wist ik zelf eigenlijk ook niet wat ik ervan moest vinden dat Daley mee kwam. Het was immers nog niet zo lang uit en hoewel het op een goede manier was gegaan, was dit een van de eerste keren dat ik hem persoonlijk zou spreken.
Niet veel later voegden Martine en Daley zich inderdaad bij ons en als vanzelf zochten mijn ogen die van hem, om te zien wat hij ervan dacht. Ik kon er maar weinig uithalen, maar ik had het idee dat het allemaal wel goed zat, dus ik ontspande ook al wat meer.
’Iedereen aan het genieten van dit prachtige weer?’’ Sprak Daley nadat hij een sigaret had opgestoken, waardoor er een glimlach op mijn lippen verscheen. "Yes, we proberen de laatste zonnenstralen nog mee te pakken," antwoordde ik, waarna ik afwezig mijn vingers even door mijn haar haalde. Daley's opmerking naar Beau toe deed me opkijken en mijn ogen schoten even ongerust op en neer tussen de twee jongens om vervolgens Martine even aan te kijken waardoor er me iets te binnenschoot. "Kwam je vanavond nou mee naar de repetitie?" Vroeg ik haar. We speelden namelijk samen in een band en ik had gehoord van een van de anderen dat ze die avond wilden repeteren.

When time and life shook hands and said goodbye.

15 maart 2016 - 16:55 Vanth is offline

Vanth 23147

Mohammed Fatih Idrissi
Havo - In the bathroom

Terwijl ik wachtte op zijn woorden, liet ik mijn blik wederom over hem glijden. Over zijn donkerbruine haar dat altijd goed lijkt te zitten. Zijn felblauwe ogen die meteen mijn aandacht hadden... Een kleine glimlach vormt zich weer op mijn lippen en ik vergeet de rest om ons heen. Iets wat hij altijd voor elkaar leek te krijgen. Ik miste hem zeker.. Opeens voel ik zijn hand met de mijne verstrengelen en ik kijk even naar onze handen. Het voelde vertrouwd, iets wat mijn glimlach net iets breder maakte. Ik gaf zijn hand dan ook een zacht kneepje terwijl ik met hem mee liep.
Het duurde heel niet lang tot de gangen verlaten werden en uiteindelijk trok hij me mee in een wc hokje. Ik kijk naar hem en weet niets te zeggen, daarom blijf ik gewoon naar hem kijken. Ik voelde hem even over mijn arm strelen en ik glimlach zwakjes, waarna ik even naar zijn lippen kijk en dan weer in zijn ogen. Ik voelde zijn armen al snel om mijn nek en ik boog omlaag, waarna hij zijn lippen op de mijne drukte. Ik glimlach tegen zijn lippen en sla een arm om hem heen terwijl ik mijn ogen laat dicht vallen.
Ik stap nog een beetje dichterbij en duw hem zachtjes tegen de deur van het wc hokje. Ik laat mijn vrije hand door zijn haar gaan en bijt zachtjes op zijn lip. Dit voelde.. Goed... Ik wist ook wel dat ik nog steeds gevoelens voor de jongen had. Het had geen zin om het te ontkennen, want elke keer als ik hem zie voel ik mijn hart sneller kloppen en wordt ik er toch weer aan herinnert. Misschien zou ik het ook niet moeten tegenhouden... Maar.. Ik moet wel... Voor de buitenwereld tenminste..

El Diablo.

15 maart 2016 - 18:00 Naird is offline

Naird 10646

Beau ter Ham
Stereotype nerd

"Synthetic apparitions of not being lonely."

Jeaden stuurt me een S.O.S berichtje waaruit ik al kan halen dat ik hem binnekort weer eens moet helpen met een één of ander vak waarmee hij weer eens moeite heeft. Soms lijkt het net of ik water naar de zee draag, ik probeer hem wel van alles uit te leggen maar of het aankomt is ten tweede. Hoe dan ook, ik wil niet onbleefd zijn tegenover Ella dus stop ik mijn telefoon weg na een korte 'Ok' teruggestuurd te hebben.
'Hopelijk blijft het ook zo, stres is niet gezond voor je, weet je,' glimlach ik ik zwakjes naar haar en bloos een tikkeltje. 'A Christmas Carol van Charles Dickens, had wel eens zin in een Engels boek naast al die Nederlands boeken die ik moet lezen voor mijn lijst.' Ik laat een dramatisch zuchtje ontsnappen en kijk verbaasd op wanneer Daley en Martine zich bij ons voegen. Beide ken ik vaag via Ella maar om nou te zeggen dat ik dikke vrienden met hun ben, niet echt. Sowieso is mijn vriendenkring behoorlijk klein vergeleken alle andere vriendensquads die je soms tegenkomt. Banjeren ook door de schoolgangen als een zwerm irritante wespen.
'Hi..' Zeg ik een beetje ongemakkelijk en voel me al helemaal niet op mijn gemak als Daley een opmerking maakt over mijn boek.
'Ja ik lees een boek, heb je daar wat op tegen?' Schiet ik gelijk in de verdediging maar durf hem niet aan te kijken en richt mijn ogen dan maar op mijn schoenen.

I just caught the wave in your eyes

15 maart 2016 - 18:24 Ziegler is offline

Ziegler 20534

Martine Justine Hester
Vmbo | Artistieke weirdo | Outfit

Alsof we de koning en koningin van de school zijn, lopen Daley en ik met arrogante blikken naar buiten. We vinden dat we het recht hebben om zo te doen, gewoon omdat we stiekem onszelf geweldig vinden en wie houdt ons tegen? Juist, niemand. Als ik Ella zie, verschijnt er automatisch een glimlach op mijn gezicht. Daley zakt neer op het bankje tegenover Ella en Beau, waarna hij mij naast zich neertrekt. Even kijk ik hem verbaasd aan, maar waarschijnlijk wil hij niet alleen zitten als hij zijn ex recht in de ogen kan kijken. Ik leun iets naar achter en neem een ietwat nonchalante houding aan. Ik krijg het gesprek dat ontstaat tussen de drie niet helemaal mee, omdat ik met mijn gedachten totaal ergens anders zit. Ik denk aan Mohammed. Niet omdat ik verliefd op hem ben of omdat ik geobsedeerd ben door hem - nee absoluut niet. Al zou ik er geen problemen mee hebben om eindelijk eens in contact te komen met hem. Die gedachten zet ik gauw van me af en ik kijk weer op als Daley naar me kijkt.
'Hè, wat?' zeg ik en ik kijk Daley glazig aan. "Kwam je vanavond nou mee naar de repetitie?" vraagt Ella vervolgens. Ik richt mijn blik op haar en knik enthousiast. 'Uiteraard, Ellie' zeg ik grijnzend. Het is een gewoonte geworden dat ik haar Ellie noem, gewoon omdat ik ervan houd om bijnamen te geven aan mijn vrienden. 'Ik heb weer genoeg te oefenen,' voeg ik daaraan toe en ik bedenk me hoe mijn vorige repetitie hard faalde.
Ik richt me vervolgens op Beau - meneer boterham. Mijn ogen glijden over hem heen. 'Zeg Beau,' begin ik dan. 'Wat is dat tussen jou en Ellie? Vrienden of?' Ik grijns breed en knipoog naar Daley, om aan te geven dat ik een grapje maak.

Big girls cry when their hearts are breaking

15 maart 2016 - 18:47 purplecowwww is offline

purplecowwww 5135

Daley van Beek

‘’Ja, ik lees een boek, heb je daar wat op tegen?’’ Ik trok een wenkbrauw omhoog en schudde – wat verbaasd om zijn reactie – mijn hoofd. ‘’Rustig aan knul, ik pak hem niet van je af hoor.’’
‘’Yes, we proberen de laatste zonnestralen nog mee te pakken,’’ antwoordde Ella vervolgens en ik glimlachte zwakjes richting haar en keek toe hoe ze haar vingers door haar rode haren liet gaan. Misschien was het allemaal nog te vers om bij elkaar te zijn nu, het voelde ongemakkelijk en er hing een soort spanning.
‘’Hè, wat?’’ Sprak Martine en door de glazige blik in haar ogen moet ik kort lachen, ‘’waar zat jij nou aan te denken? Aan je Romeo?’’ Ik inhaleerde nog eens diep en blies de rook lachend uit.
Toen Ella over de repetitie begon luisterde ik zwijgend mee, ‘’uiteraard, Ellie,’ antwoordde Martine nadat ze enthousiast had geknikt. ‘’Mag ik ook komen?’’ Vroeg ik, zonder er werkelijk over na te denken. Al was het een prima goed idee, zo zag ik Elle ook weer wat vaker en ik vond het totaal geen probleem om naar haar te kijken. ‘’Ik zal braaf zijn, is er bier?’’ Ik keek de twee even kort aan en haalde de chocolade reep weer uit mijn thuis nadat ik mijn sigaret op de grond had gegooid.
‘’Zeg Beau,’’ begint Martine en ik kijk even fronsend richting de jongeman. ‘’Wat is dat tussen jou en Ellie? Vrienden of?’’ Ik zag haar in mijn ooghoeken breed grijnzen en schudde afkeurend mijn hoofd, ‘’Hester, hou je mond. Ella heeft wel een betere smaak,’’ ik lachte kort en glimlachte nu zwakjes richting Beau aangezien ik het niet persé rot bedoelde maar het wel zo over zou komen. Ergens was ik dan ook wel eerlijk en zou ik Ella niet snel met een jongen als hem zien; ik zag haar sowieso niet graag met iemand anders.
‘’Willen jullie ook?’’ Vroeg ik en hield de reep uit naar Ella en liet mijn blik kort over Martine gaan, ‘’en jij niet meer, jij hebt al genoeg op voor vandaag.’’ Ik knipoogde nu kort naar haar en keek tegen de zon in naar Ella en bestudeerde haar sproetjes.

Everything is illuminated by the light of our past.

15 maart 2016 - 21:28 Sempre is offline

Sempre 5089

ELLA VAN RIDDERSHOVEN

• Be careful who you trust, the devil was once an angel •

De blos op Beau's wangen ontging me niet toen hij me vertelde dat stress niet gezond was. Ik knikte en luisterde vervolgens terwijl mijn ogen over de kaft van het boek in zijn handen gleden. "Hm, die heb ik in het Nederlands gelezen ja," zei ik met een lach waarna ik de salade die al even langs me stond oppakte en weer terug in mijn tas stopte, ik zou het later wel opeten.
De lach betrok om de reactie van Beau op Daley's plagende woorden en ik zuchtte even terwijl ik een excuus mompelde tegen Beau. Ik had Martine al een berichtje gestuurd voor ik Beau had gezien, maar dat nam niet weg dat ik me wel schuldig voelde over het feit dat Daley hem aan het plagen was.
Gelukkig werd mijn aandag even afgeleid door Martine die zei dat ze naar de repetitie zou komen en Daley die vroeg of hij mee mocht. "Ehm, sure," reageerde ik verbaasd, "en ja, er zal vast wel bier zijn denk ik." Voegde ik er aan toe.
Martine bleek ook Beau even te willen vervelen, want niet veel later vroeg ze aan hem hoe het tussen hem en mij zat. Verbaasd trok ik een wenkbrauw op om even mijn hoofd te schudden. "Stop met hem te plagen Mar," zuchtte ik wat verveeld, ik wist dat ze ervan hield om mensen wat uit te dagen, maar ik vond het sneu voor Beau. Vooral toen Daley een opmerking maakte over het feit dat ik wel betere smaak had werd de irritatie wat groter. Serieus, ik hield van die twee, maar een beetje dimmen mocht wel even.
Om Beau niet nog erger in de spotlight te zetten vertelde ik de twee maar niet dat Beau mijn eerste vriendje was geweest, hell, dat zelfs mijn eerste kus met hem was geweest. Ik had namelijk niet het idee dat de jongen dat graag wilde rondvertellen en dus hield ik mijn mond erover, hoewel ik wel moest glimlachen om de ironie ervan.
Mijn ogen vonden die van Daley weer en ik merkte dat er vooral een steek van teleurstelling door me heen trok. We hadden best een lange tijd een relatie gehad en ik had echt oprecht genoten van die tijd. Maar in de zomer hadden we elkaar maar weinig gezien en uiteindelijk besloten om het maar stop te zetten. Nu ik hem echter zo voor me zag, voelde ik toch een zekere vorm van spijt door me heen gaan. We hadden nooit echt ruzie gehad en het was meer door het gebrek aan tijd dan gebrek aan liefde, althans naar mijn mening, dat onze relatie stuk was gelopen.
Daley hield me een chocolade reep voor en ik glimlachte even voor ik nee schudde. "Ik heb nog een hele salade die ik zo moet opeten, maar toch bedankt." De sfeer tussen ons was gespannen en voor het eerst sinds weken liet ik het mezelf toe om hem in me op te nemen.

When time and life shook hands and said goodbye.

Index RPG Actieve Topics Zoek