Wauw, ik heb al behoorlijk niks meer gepost op dit forum. Maar omdat ik toch even wat kwijt moet, doe ik het toch maar weer eens.
Wat er allemaal speelt is nogal ingewikkeld om uit te leggen. Ten eerste zijn er in mijn familie behoorlijk wat problemen, al sinds lang voor mijn geboorte, en het grootste gedeelte weet ik nog niet eens. Maar het komt erop neer dat mijn moeder ruzie heeft met het grootste gedeelte van mijn vaders kant van de familie.
Elke keer als het ter sprake komt wordt ze boos, terwijl het ook haar schuld is. Maar dat geeft ze nooit toe; het enige wat ze doet is mijn oma uitschelden voor ‘vuile rat’ (wat gewoonweg respectloos is, zo zou ze niet over haar schoonmoeder moeten praten en al zeker niet met mijn broer, mijn oom en mij erbij) en ruziemaken met mijn oom. Ik geef toe, mijn oma is niet altijd even aardig tegen haar geweest, maar ze gaat er zelf ook niet bepaald volwassen mee om. Ze zit regelmatig waar ik bij ben op mijn oma te schelden, terwijl het toch iemand is waarom ik heel veel gaf. Doordat ik al die verhalen van mijn moeder heb gehoord en mijn oma een paar keer per jaar zie, is onze band nogal verslechterd.
Het grootste gedeelte van mijn familie heb ik door het drama al 3 jaar niet gezien, sommigen zelfs 5. Nu wil mijn tante dus weer een familiedag organiseren (die we 3 jaar geleden hebben afgeschaft, omdat eigenlijk niemand erheen wilde en er telkens ruzie kwam) komende zomer. Ik wil er eigenlijk niet heen, omdat ik bang ben dat het weer compleet uit de hand gaat lopen.
Ten tweede ligt mijn opa op sterven. Hij zit in een ver stage van Alzheimer, zit in een rolstoel en zit op de gesloten afdeling van het bejaardentehuis – sinds een halfjaar mag hij niet meer bij mijn oma wonen, omdat ze niet meer voor hem kon zorgen. Hij herkent me al een jaar niet meer en zijn vrouw en zijn kinderen alleen op goede dagen. Ook valt hij na een gesprek van een half minuut al in slaap en begrijpt hij gewoon niet wat je zegt.
En een aantal artsen zeiden dat hij depressief was, maar mijn vader ontkende het, waardoor mijn opa geen medicijnen toegediend kreeg.
Ik vind het heel moeilijk om hem zo te zien en zijn omgeving te zien, want iedereen op zijn afdeling zit in een rolstoel/heeft beademingsapparaten nodig. Ik heb hem dus al 2 maanden niet gezien. De vorige keer dat ik hem zag heb ik eigenlijk al afscheid genomen, omdat ik toen te horen kreeg dat hij nog een paar dagen of een paar weken te leven had. Hij heeft het dus langer volgehouden dan verwacht, maar ik kan het niet aan om nog een keer naar hem toe te gaan met het idee dat het de laatste keer is en dat ik afscheid moet nemen. Dat zou dan al de 4e keer zijn.
En dan kreeg ik ook nog te horen dat mijn oom waarschijnlijk kanker heeft. Eerst was het ‘misschien’, toen ‘waarschijnlijk niet’ en toen opeens weer ‘waarschijnlijk wel’. Hij wordt volgende week geopereerd en dan krijgen we eindelijk de uitslag, maar ik kreeg het pas te horen toen het al een maand speelde.
Ten slotte heb ik weer problemen met slapen. In slaap vallen is lastig en ik wordt elke nacht minstens twee keer wakker, waarna ik weer opnieuw in slaap moet vallen, wat dan weer behoorlijk lang duurt. Dat is al een maand achter elkaar en ik ben echt kapot. Ik heb vaker periodes dat ik slecht slaap en soms ook een soort nachtmerries heb (of juist hele fijne dromen, en dan wordt ik wakker en besef ik dat het nep is en dan voel ik me echt kut). Meestal duren ze een maand of 2, dus hopelijk is het snel weer over.
Sorry voor dit lange verhaal, maar ik wilde het echt even van me af schrijven. Gelukkig helpt het. Bedankt als je dit in z’n geheel hebt gelezen.
''I'm not apologizing for loving you.'' ~KellyHoranXx
