{250} † "The Death Games" † Speeltopic - Speeltopics

Een aantal regels:
- Elkaar helpen is toegestaan.
- Elkaar vermoorden is toegestaan.
- Elkaars creatuur vermoorden is NIET toegestaan.
- Delen in pakketten is NIET toegestaan.
- Meerdere inschrijvingen uit dezelfde familie is toegestaan.
- Vriendengroepen zijn toegestaan.
- Dingen meenemen vanaf huis is NIET toegestaan.

Dus nog even in het kort;
STAP 1: Schrijf je in.
STAP 2: Kies een object.
STAP 3: Ontvang je pakket.
STAP 4: Betreed 'The Valley'
STAP 5: Probeer te overleven.
STAP 6: Win.

De prijzen zijn als volgt
- Meedoen is gratis.
- Bij overlijden : Niets.
- Enkel overleven : 100.000 euro.
- Overleven + Dood van het creatuur : 500.000 euro

Regels van de RPG

> 16+ is toegestaan
> Grof taalgebruik is toegestaan, maar hou het netjes.
> Stukjes niet korter dan 250 woorden.
> Ga normaal met elkaar om en vermoord niet zomaar out of the blue andermans personages.
> Gelieve alleen vanuit je eigen personage handelen, dus niet die van anderen 'overnemen'.
> OOC tussen <> [] of {}, desnoods een andere kleur.
> Graag de naam van het personage bovenaan elke post.
> Max. 2 personages per persoon.
> Geen METAGAMING.
> Naamsveranderingen graag doorgeven.

Deelnemers




Dossier van Creaturen

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 20:41 ]

---

Credendo Vides

Ik had de bergschoenen nog maar weer uit gedaan. Mijn voeten nog even fijn de ruimte gevend voor we allemaal de vallei in gingen.
Het was zo mijn taak om alles te openen, met één of andere aanmoedigende speech. Ugh, elk jaar was het weer hetzelfde. Bla bla Hoop, Bla bla Overleven, Bla Bla niet zo lang als het leek en meer van dat soort onzin. Elk jaar waren er wel weer genoeg deelnemers bij die het voorgeschreven openingspraatje slikten als zoete koek. Zij waren dan vaak ook de eerste die de fout in gingen en zichzelf op inspiratieloze wijze de dood in werkten. Ik was benieuwd hoeveel dat dit jaar zouden gaan doen en welke creaturen daarbij zouden horen.
Ik had mijn leren jasje nog weer open gedaan en ik wierp even een blik naar beneden. Ik vond mijn boezem altijd beter uitkomen in tank tops dan in normale topjes met spagetti bandjes.
Ik streek met mijn hand over mijn haar heen voor ik met mijn voet de deur open tikte die leidde naar de zaal waar alle deelnemers inmiddels al wel zouden moeten zijn.
Zoals verwacht waren er inderdaad een tiental deelnemers aanwezig en ik knikte even ter goedkeuring, zo te zien hebben we al meer deelnemers dan vorig jaar. Toen bleef de teller hangen op vijftien. Dit zijn er toch zeker meer dan twintig.
Zonder eerst ook maar aandacht te besteden trippelde ik richting de tafels. Mijn ogen gleden over de schermen heen en de rechterhoek van mijn mond krulde omhoog in een genoegzaam lachje toen ik merkte dat mijn naam bij goud stond. Wauw. Ik vroeg me af of dit puur toeval was of dat sommige mensen mij graag terug wilden zien.Dan was als nog de vraag of dat was omdat ze me zouden missen om wie ik ben of omdat ze mijn wispelturigheid en mogelijke bed partner.
De vrouw achter de tafel van goud kende ik niet goed, ik had haar enkel eens op een bedrijfsfeestje gezien, maar daar had ze volgens mij de gehele avond aan de kant tegen de muur gestaan met een bekertje water in haar handen.
Ik kreeg de mooie volle rugzak toegereikt, die ik opgewekt aannam. Nu was het wachten op het seintje van één van de andere medewerkers van de regie en dan kon ik dat stomme praatje gaan houden. Fuck it, ik zat er enorm over na te denken om het gewoon compleet te improviseren dit jaar.
Maar laat ik eerst nu maar kijken met wat voor vlees ik de vallei in zou gaan.

{We gaan dus bijna de Vallei in, waar het spel pas echt begint! (: }

---

Credendo Vides

Seth ‘Sebastian’ Walker

Verder dan dit reed de taxi niet. Het kostte me al mijn resterende geld om de chaffeur tot hier te kijgen, maar niet alleen de weg liet het verdere rijden niet toe, ook de chaffeur zelf liet het van zich weten. Hij maakte een 'god bless' gebaar voordat hij met vol gas achteruit reed. Daarna keerde de rust terug in het woud.
Het was koel zonder het directe licht van de zon. Ik was dan ook te koud gekleed. De radiator van de auto stond vol aan, dus het was even wennen. Ik keek snel naar mijn horloge om zeker te weten dat ik nog op tijd was, en trok mijn arm toen snel terug naar mijn mouwen.
In de verte was het hek al snel te zien. Een naar, oorverdovend gezoem kwam er van af toen ik het passeerde. Het was niet om aan te horen.
Die muziek van tegenwoordig is er niets bij.
Daarna liep het pad al snel naar een gebouw af.

Binnen was de sfeer nog kouder dan buiten. De mevrouw achter de balie keek nauwlijks op. Voor haar stonden mensen te wachten alsof ze in de rij stonden bij de kassa van een supermarkt. De baliedame keek naar mijn ID kaart, en keek met enige verbazing naar de pasfoto.
"Pas mijn haar laten knippen."
De foto was van vlak voor ik gedwongen mijn haar moest laten knippen. Het had nog niet de kans gehad om zo ver terug te groeien als voorheen. De baliedame vond het allemaal best. Haar verbazing was net zo snel weg als een man die er bij een blind date achter komt dat hij met hààr als tegenpartner zit opgescheept. Net als ik.

Ik stapte in de lift die me naar de volgende kamer zou brengen. Ik probeerde het gevoel van de lift nog diep in me op te nemen. Het zou hierna lang duren voordat ik nog met een lift in aanraking kom.
Techniek had mij altijd al gefacineerd. Bij mijn korte legertraining mocht ik even in een chinook vliegen. Dat was echt geniaal. Al die draden en panelen waarvan ik geen idee had wat ze deden of waar ze naar toe leidden.
De kamer waar de lift aankwam hing vol met kleding van diverse maten. Het een wat praktischer dan het andere. Ik kon zweren dat ik onder de kast nog een oude bolhoed zag liggen.
Nadat ik mijn kleding in een kluis had opgeborgen, werd mij verteld om een setje kleding uit de kasten mocht uitkiezen. Ik pakte een schone onderbroek, een stel met bont gevoerde laarzen, lichte bovenkleding en een donkerblauwe regenjas. Mocht ik de nacht buiten moeten doorbrengen in de regen, dan zou een regenjas met capuchon me beter beschermen tegen onderkoeling dan een trui met vierdubbele laag wol.

Daarna was er een kamer met voorwerpen, dat je zou koppelen met het creatuur dat je moest doden. Zonder al te veel na te denken over de vreselijke monsters die achter elk object zouden kunnen zitten, koos ik voor het houten fluitje. Klein, praktisch, en zowat het enige instrument wat ik nog een beetje kon bespelen. Het kwam op de stapel kleding in mijn kluisje terecht.
Vervolgens begeleide een medewerker me naar de volgende kamer, waar het nogal rumoerig was. Er stonden veel jonge mensen met elkaar te praten rond de schermen waar op stond welk pakket aan ze zouden worden toegedeeld.
De manier waarop ze nonchalant zaten te praten liet me tot de vooronderstelling dat ze òf al bekend met elkaar, òf al bekend met het spel waren. Beide gevallen zouden niet goed voor mij uit komen. Ik wist dat ik een gesprek aan moest gaan met iemand om toch nog een beetje een bondgenootschap te vormen, maar ik liet het toch maar van me weten.

De pakketten die men ontvangt voordat ze je laten droppen, helpen je bij het survivallen en bij de zoektocht naar je creatuur. De kleuren stonden voor de inhoud. Goud was het beste, en met zwart kreeg je bijna niets. Ik werd nerveus toen ik mijn naam bij de gouden pakketten zag staan.
Hadden ze nou zoveel medelijden met bij, zo weinig vertrouwen in mijn vaardigheden of was mijn creatuur gewoon zo dodelijk? Ik maakte vuisten van mijn armen en ademde diep in en uit.
Dit was niet het moment om het op te geven. Ik zou ze eens laten zien waar ik van gemaakt ben. Ik red het hier levend uit, en ga van het geld ergens wonen waar de zon beter zijn best doet dan hier. En dan zullen ze eens opkijken!

[Ik schrijf me denk ik toch uit, sorry, ik heb gewoon te weinig inspiratie]

---

obsessive rage

WensAter schreef:
[Ik schrijf me denk ik toch uit, sorry, ik heb gewoon te weinig inspiratie]

{Jammer, maar begrijpelijk. Zou je dan nog wel kunnen wachten tot het spel begonnen is en dat je zelf je personage 'vermoord' of zal ik dat voor je doen?}

---

Credendo Vides

DreamerN schreef:
(...)

{Jammer, maar begrijpelijk. Zou je dan nog wel kunnen wachten tot het spel begonnen is en dat je zelf je personage 'vermoord' of zal ik dat voor je doen?}

{Dat wil ik wel doen, heheh.}

---

obsessive rage

{Hehe, eindelijk weer wat tijd om te schrijven.}

Zuchtend zette ik me af en begon met het aantrekken van de bergschoenen. Ik had dit puur op gevoel gedaan, maar alsof mijn interne klok me verteld had dat het tijd was hoorde ik het zachte gekraak van het microfoontje in mijn oor al. "Cornelia, het is tijd."
"Aye." Was mijn antwoord terwijl ik net met een zucht mijn tweede veter vastknoopte. Het was tijd voor het praatje en dan mochten de eersten de vallei in.
Oh, wat heb ik er nu al zin in! Het zou me niet eens uitmaken of ik dood zou gaan of niet. Het belangrijkste is dat we er met z'n allen voor een onvergetelijk avontuur tegemoet gaan. Mocht dat niet het geval zijn dan kon ik altijd zelf nog ingrijpen. Een kneepje hier, een messteek daar en misschien wel een pleziertje om de hoek. Alles was mogelijk zodra we eenmaal binnen waren.
Ik kuchte. Het boeit me niet of ik wel de aandacht van alle aanwezigen had. Het ging er om dat ik het gewoon gedaan had.
"Welkom allemaal bij the death games." Ik klapte even eenmalig in mijn handen en schudde mijn haar los. "Mijn naam is Cornelia Aisling, onder jullie misschien wel beter bekent als lady death." Even rolde ik met mijn ogen.
"Hierbij zal ik nog een aantal regels vermelden, regels die jullie waarschijnlijk allemaal al gelezen hebben.
Hier een aantal; Elkaar helpen is toegestaan, elkaar vermoorden ook. Echter is het niet toegestaan om elkaars creatuur te vermoorden en om te delen in pakketten. Dus ben je pakket rood en heb je een vriendje bij groen en bieden ze wat te eten aan? Pech gehad."
Ik trok mijn leren jasje nog weer even recht. "Ik zal met jullie de vallei in gaan. Niet als begeleider of als coach maar als deelnemer." Even dacht ik erover na om te melden dat dit mijn vierde spel was, maar ik hield me in. Anders Zouden sommigen zich aan me vastklampen zodra we allemaal in de vallei waren.
"Jullie zullen straks de vallei ingeleid worden, ook niet allemaal tegelijk en ook niet precies op dezelfde plaats. De vallei strekt zich over meerdere kilometers uit dus je kan er zelf voor kiezen hoe je de drie dagen doorkomt. Er zijn meerdere hutjes aanwezig waar de mensen met de juiste pakketten gebruik van mogen maken. Er leidt een rivier door de vallei heen waar zich bronwater in bevind.Ook al mag je geen door ons meegegeven eten delen, gevangen eten in de vallei mag wel gedeeld worden." Ugh, ik had echt genoeg van dit praatje, maar toch hield ik mijn glimlach steen vast op mijn gezicht. "De komende drie dagen staat dus vol in het teken van overleven, dus zet je beste beentje voor, ook al kan dat nog zo betekenen dat je het alsnog niet haalt." Mijn ogen gleden even over de menigte heen om te kijken hoe sommigen daarop reageerden. Een aantal zag ik inderdaad even onderling een angstige blik werpen en de glimlach op mijn gezicht begon nu wel gemeend te worden. "Ik heb een aantal van jullie objecten gezien en de wezens van dit jaar zijn inderdaad zeer interessant." Ik wilde hen met dit woord laten. De spanning opbouwen. Hun gemak langzaam aftappen. "Jullie zullen oog in oog komen te staan met creaturen die anderen als sprookjes en het werk van nachtmerries zien. Jullie zullen op zoek moeten naar een manier om van hen af te komen of om jullie voor hen te verschuilen. Al zou ik niet zoveel moeite doen, echt onder hen uitkomen zal toch niet lukken."
Zodra ik deze woorden ook maar zei hoorde ik het in mijn oortje weer kraken. "Cornelia..." De stem aan de andere kant klonk waarschuwend en ik moest weer even breed glimlachen. "Dus, wat daarbinnen ook gebeurd, je bent op jezelf, je overlevingskunsten en je verstand aangewezen. Er zijn geen vluchtroutes, geen stopwoorden en geen valnetten." Ik rolde even met mijn ogen toen ik weer een kucht door mijn oortje hoorde. "Dus haal al de motivatie naar boven die je in je lichaam kan vinden, vergeet niet hoop te houden want voor je het weet zijn de drie dagen over en loop jij weg met minimaal honderdduizend euro."
Hierbij liet ik mijn speech maar, als ik nog verder moest over dit gedoe zou ik me al helemaal niet aan het script houden. "Pak jullie tassen en begeef jullie naar deze twee deuren." Ik wees naar de twee stalen deuren met de ondoorzichtige glazen vensters. "Daar zullen jullie de vallei in geleid worden."
Ik wachtte tot iedereen diens spullen had gepakt en draaide me toen om. "Volg mij."
Zonder verder te wachten liep ik door de deuren heen en zette die vast zodat ze niet steeds dichtvielen.
De gangen gonsden van alle voetstappen en de tl-balken zorgden als enige voor licht. De gang kwam uit op een bredere ruimte. met zes gangen.
"In elke jeep komen drie deelnemers, het schema is als volgt." Ze wees naar een scherm boven de middelste gang, waar de indeling op te zien is.



"Neem plaats in de voor jouw aangegeven jeep. Die zal je naar de plek in de vallei brengen waar je gedropt word. Vanaf daar kan je op zoek naar anderen of je eigen weg gaan. Kortom, Ik wens jullie veel plezier en geluk toe." Na die woorden liep ik naar mijn eigen plek in de jeep en wachtte tot die zou vertrekken.
In de tussentijd kon ik genieten van de chaos die waarschijnlijk binnen elk moment uit kon breken.

[ bericht aangepast op 22 mei 2016 - 19:21 ]

---

Credendo Vides

Cornelia Eloïse Aisling

Tot mijn ongenoegen duurde de chaos korter dan gehoopt en iedereen was toch wel binnen tien minuten in de laadruimte van diens toegewezen auto gestapt.
Ik knikte enkel even naar de mensen die bij mij ingestapt waren. Een meisje van waarschijnlijk rond de minimale leeftijd en een jongeman van meer mijn leeftijd. Hij heeft een knap gezicht en goede lichaamsbouw, met hem kon het nog wel eens leuk worden al straalde er een zekere intelligentie van hem af die dat nog wel eens moeilijk kon gaan maken. Desnoods kon ik hem altijd overrompelen.
Ik klopte tegen de wand waarachter de bestuurder zat. "Rolf, plankgas."
De man die net ingestapt was leek geschrokken van de klappen die ik op het metaal had gegeven, aan het geschraap van zijn keel te horen. "Komt voor elkaar, miss."
Nu richtte ik me tot de andere twee inzittenden. "Hou jullie goed vast darlings, ik wil natuurlijk niet dat jullie nu al omkomen." Waarna ik ze een speelse knipoog schonk voor ik mijn handen zelf om de ijzeren stang heen klemde die als een soort geraamte achter en boven ons hing.
Rolf gaf gas en de auto spurtte vooruit de gang in en toen ik achterom keek zag ik dat de rest van de wagens ook vertrokken diens eigen gang in.
Fijn. Niet meer die grote massa.
Het betonnen ondergrond maakte al snel plaats voor een half zanderig pad, dat al snel bedekt was met bladeren die door de horizontale schuifdeuren waren geglipt tijdens vorige keren dat er via deze weg een auto naar boven ging.
Een machinaal geluid was zachtjes te horen in de verte en al snel baadde de hal verderop in het licht. De auto ging nu schuin omhoog en voor we het wisten was de transitie tussen de betonnen muren en het bos snel gemaakt.
De deur bleef voor nu achter ons open, maar zodra de auto er terug in reed zou die sluiten en zou het spel pas echt begonnen zijn.
Waar de wezens vrijgelaten werden was voor mij ook onbekend, maar mijn lippen krulden zich weer tot een glimlach toen ik moest denken aan de verassing die de anderen voorgeschoteld zouden krijgen. De extra creaturen die zich zouden ophouden in The Valley.
We reden nog ongeveer honderd meter door voor Rolf opeens de auto stopte. "Oké, hier moeten jullie uitstappen."
Even schoot er een wenkbrauw bij mij omhoog. "Zo dicht bij de in en uitgang?" Ik sprong uit de auto en bleef bij het raam van de bestuurder hangen. Die haalde echter zijn schouders op. "Orders zijn orders."
In de verte hoorde ik nog een auto en dat werd er al snel nog één. Reden ze nou echt serieus drie auto's bij elkaar in de buurt?
"Fijn, bedankt." Ik zette me af van de auto en gaf hem een sein dat hij weer op kon hoepelen. Dit was het domein van de spelers en de creaturen nu. Geen buitenstaanders, alleen mensen die vanaf de achterbank lekker met hun voeten omhoog mee konden kijken.
Jammer dat ik geen blik had geschonken aan het bord waar alle weddenschappen al begonnen waren. Zodra iemand zich ook maar inschrijft komt diens naam en lijst daar op het bord te hangen en kan er al geboden worden, maar zodra de objecten gekozen zijn barst het pas echt mooi los daar. Chaos in één van diens mooiste vormen.
Er weerklonk een kanonschot. Een geluid waarvan ik was gaan houden.
Ja, het spel is nu officieel begonnen.

---

Credendo Vides

Elisa Nightwood

ik wou nog verder praten met Faervel en Kadir, maar toen klonk er een kuchje, en zag ik een roodharige vrouw staan, die zo te zien heel veel zin had om een toespraak te houden maar niet heus. 'Welkom allemaal bij The Death Games' gevolgd door een klapje in haar handen. "Mijn naam is Cornelia Aisling, onder jullie misschien wel beter bekent als lady death." Een verveelde rol met haar ogen. "Hierbij zal ik nog een aantal regels vermelden, regels die jullie waarschijnlijk allemaal al gelezen hebben.
Hier een aantal; Elkaar helpen is toegestaan, elkaar vermoorden ook. Echter is het niet toegestaan om elkaars creatuur te vermoorden en om te delen in pakketten. Dus ben je pakket rood en heb je een vriendje bij groen en bieden ze wat te eten aan? Pech gehad."
Ik slikte. Ookal vond ik Jessy dus, zou het mij nog niet veel helpen.
Ze trok haar jasje recht. "Ik zal met jullie de vallei in gaan. Niet als begeleider of als coach maar als deelnemer."
"Jullie zullen straks de vallei ingeleid worden, ook niet allemaal tegelijk en ook niet precies op dezelfde plaats. De vallei strekt zich over meerdere kilometers uit dus je kan er zelf voor kiezen hoe je de drie dagen doorkomt. Er zijn meerdere hutjes aanwezig waar de mensen met de juiste pakketten gebruik van mogen maken. Er leidt een rivier door de vallei heen waar zich bronwater in bevind.Ook al mag je geen door ons meegegeven eten delen, gevangen eten in de vallei mag wel gedeeld worden." ik zuchtte. gelukkig. Je mag tenminste wel iets delen.
"De komende drie dagen staat dus vol in het teken van overleven, dus zet je beste beentje voor, ook al kan dat nog zo betekenen dat je het alsnog niet haalt."
Fijn dat ze er nog even aan de herinnert dat sommigen misschien wel dood gaan.
"Ik heb een aantal van jullie objecten gezien en de wezens van dit jaar zijn inderdaad zeer interessant." Ik weet nog steeds niet welk wezen ik heb. Niet dat ik zoveel er tegen kan doen met een kaart. Misschien kan ik een papieren vliegtuigje ervan maken en het bij mijn beest in het oog gooien. Ik grinnik om de gedachte.
. "Jullie zullen oog in oog komen te staan met creaturen die anderen als sprookjes en het werk van nachtmerries zien. Jullie zullen op zoek moeten naar een manier om van hen af te komen of om jullie voor hen te verschuilen. Al zou ik niet zoveel moeite doen, echt onder hen uitkomen zal toch niet lukken."
En waarom vond ik het ook alweer zo'n goed idee om met Jessy hier aan mee te doen?
"Dus, wat daarbinnen ook gebeurd, je bent op jezelf, je overlevingskunsten en je verstand aangewezen. Er zijn geen vluchtroutes, geen stopwoorden en geen valnetten." "Dus haal al de motivatie naar boven die je in je lichaam kan vinden, vergeet niet hoop te houden want voor je het weet zijn de drie dagen over en loop jij weg met minimaal honderdduizend euro."
Ik hoop het, want ik wil mijn ouders liever geld geven dat ze mij of Jessy of ons beiden in een lijkenwagen mogen vervoeren.
"Pak jullie tassen en begeef jullie naar deze twee deuren." vervolgt de vrouw waarvan ik haar naam alweer vergeten ben, aangezien ik teveel zat te denken.
"Daar zullen jullie de vallei in geleid worden." Oh shit, nu gaat het echt beginnen. Ik kneep de hand van Faervel, die ik ongemerkt vast had gepakt fijn. 'Sorry' fluister ik zenuwachtig tegen haar.
"Volg mij." zegt ze, zodra iedereen zijn spullen heeft. Ik glip voor Kadir langs, naar Jessy en pak haar hand. 'Jessy, ik ben bang.' fluister ik. Zacht knijpt ze in mijn hand.
"In elke jeep komen drie deelnemers, het schema is als volgt." op een scherm verschijnt een schema.

Geen van de mensen met wie ik in een jeep zit, ken ik. Ik had gehoopt dat ik bij Jessy zat, maar die zit bij dat aparte vrouwtje. Ik zucht en loop naar de wagen toe waar ik in hoor te zitten. Ik glimlach even vlug naar de anderen, en kijk naar mijn schoenen. Zodra we in de jeep zitten en hij begint te rijden, grijp ik mij vast zodat ik niet van het bankje val. na een tijdje stopt de auto. Ik pak mijn tas en spring eruit. In de verte zie ik nog een vage stip. Ik gok anderhalve kilometer verderop. Ik twijfel even. Misschien zit Jessy, Faervel of Kadir in die auto. Zodra ik een kanonschot hoor, begin ik na nog even kort te twijfelen in de richting van de plak waar de auto net stond, te lopen. Al snel verhoog ik mijn tempo, in een drafje die ik een uurtje vol zou kunnen houden.

(lang stukje en snel getypt haha )

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.