Cornelia Eloïse Aisling
Al fluitend liep ik in mijn ondergoed tussen de kluisjes door. Mijn vingers gleden over het harde metaal en ik moest de neiging onderdrukken om er niet een paar open te maken om te kijken wat voor objecten ze gekozen hadden.
Ik voelde de ogen van Monroe nog op mijn rug branden, maar ik besteedde er geen aandacht aan. Hij had me geweigerd dus ging ik ook niet meer toegeven aan zijn lustvolle blikken.
Normaal draait hij zich wel om. Ugh. Zodra je iemand kent is dat schijnbaar weer anders.
Ik was bij mijn kluisje aangekomen en gooide daar het stapeltje kleren in, deed mijn kettinkje af en legde die onder de stapel.
Ik wierp even een blik achterom naar Monroe. Ach, plagen kan geen kwaad.
Mijn rug vond al snel de koude ondergrond van de kluisjes aan terwijl ik langzaam mijn handen over mijn lichaam lieten glijden tot ze bij mijn enkels waren, waar ik de gehakte schoenen van mijn voeten afschoof. Dit proces herhaalde ik met mijn andere schoen. Helemaal van boven naar beneden.
Nu maakten ook mijn voeten contact met een koude ondergrond en ik moest even giechelen.
Een gedachte schoot door mijn hoofd om ook mijn BH en slip uit te trekken, maar ik wist dat er geen ondergoed op het uit te kiezen kledingrek hing dus ik staakte mijn actie daarbij.
Flink de tijd nemend liep ik naar het rek toe en bestudeerde het goed. Eens kijken of de outfit die ik vorig jaar en het jaar daarvoor droeg nog bij elkaar te sprokkelen was.
Een nauwsluitend zwart topje waarvan ik wist dat het gevoerd was met thermostechnologie.
Een donkergrijze evenals nauwsluitende broek, met riem. Al gebruikte ik die vaak voor andere dingen, handig voor het vastbinden van mensen als je geen touw ter beschikking hebt. Een leren jack met twee zakken en één zak aan de binnenkant. Handschoenen waarvan de vingertoppen afgeknipt waren voor grip en als laatste een stel zwarte bergschoenen met klimgrip. Flexibel maar toch stevig met een zo goed als ondoordringbare zool.
Ik schoot in de kleding en bekeek me even in de wazige vieze spiegel die naast het rek hing. Ik voelde me altijd een superheld wanneer ik deze outfit aan had. Misschien droeg dat ook wel bij aan het feit dat ik nu al meerdere jaren levend uit 'The Valley' ben gekomen. Al vroeg ik me ook af of ik überhaupt superheld materiaal ben. Chaotic Neutral past het best bij me.
Een paar moorden op mijn geweten hebben is nooit erg.
Ik voelde hoe iemand achter me naderde. Dat kon alleen maar Monroe zijn.
"Cornelia..."
"Ik weet het... Ik weet het...Ga daarin en zoek een object uit, bla, bla, bla."
Ook al kon ik wel raden dat hij iets anders had willen zeggen, ik had geen tijd en of zin om daarnaar te luisteren.
De deur naar de objectruimte kraakte hevig en ik rolde even met mijn ogen.
Serieus? Ik had ze nog zo gezegd om deze ruimte goed te onderhouden, maar nee hoor.
Ik zag dat er al genoeg tafeltjes waren waarvan het object miste en mijn lippen krulden zich even om in een glimlach. Oh, er waren al leuke creaturen gekozen.
Een aantal van vorig jaar lagen er nog, maar er waren er ook al een paar gekozen.
Ergens vond ik het wel jammer dat ik als medewerker weet welk wezen achter welk object schuilt, maar toch probeerde ik om het zo nonchalant mogelijk te kiezen, blind desnoods.
Mijn vingers gleden over de zilveren kam, de Banshee. Mijn eerste jaar.
Al snel gleden mijn ogen over het glas met rode wijn. Automatisch beet ik op mijn lip. Dat was die van vorig jaar. Wat had ik genoten. Het was zowel een genoegen om het bed met hem te delen als om hem te vermoorden, wel... Vermoorden was ook weer een groot woord. Als hij gekozen werd vraag ik me wel af of hij nog wrok jegens me koestert of dat we weer verder kunnen gaan van waar we gebleven waren.
Het andere object van mijn tweede jaar was de perkamenten scroll geweest. Wat was dat saai zeg. De Mummie die me zo nodig moest achtervolgen was sloom en makkelijk tot stof te reduceren.
Mijn voeten bleven even haken bij een tafeltje met daarop een rijk versierd handspiegeltje.
Kijk, deze is interessant. Bloody Mary. Ik heb haar nog niet echt al te vaak meegemaakt in 'The Valley'. Het voorwerp voelde koud aan in mijn handen terwijl ik het er even in ronddraaide.
Dit was het,mijn voorwerp.
Ik wilde me alweer omdraaien, maar toen schoot een nog leukere gedachte door mijn hoofd.
Een gedachte die deze editie van 'The Death Games' even flink zal opschudden. Mijn bijnaam is niets voor niets Lady Death.
Met snelle passen liep ik langs nog een aantal andere tafeltjes.
Een bol wol, een aantal mikado stokjes, Vlindervleugeltjes en het rood met witte zuurstokje.
Minotaurus, Vampiers, Trollen en een evil kid.
Met al deze voorwerpen snelde ik de objectenzaal uit, deed de spiegel in mijn eigen kluisje en legde de overigen in een kluisje zonder naam.
Waarom zouden we ons alleen maar bezig moeten houden met ons eigen creatuur? Het zou toch veel leuker zijn om ons met z'n allen tegen nog een aantal meer te richten?
Opgewekt over mijn keuze huppelde ik naar de lift die me weer naar boven zou brengen. Het was tijd dat ik mijn pakket ophaalde en de andere deelnemers voor dit jaar aanschouw.
{Mwhahaha, ik zei toch dat ze met een belangrijke plottwist zou komen? (;
Bij het stukje dat Cornelia haar pakket ophaalt zal zij de 'Death Games' officieel openen en iedereen één voor één 'The Valley' insturen.}
Credendo Vides
Ik zal het binnenkort aanpassen, ik heb nu alleen even net niet genoeg tijd, zo meteen moet ik de klas in
