{250} † "The Death Games" † Speeltopic - Speeltopics

Een aantal regels:
- Elkaar helpen is toegestaan.
- Elkaar vermoorden is toegestaan.
- Elkaars creatuur vermoorden is NIET toegestaan.
- Delen in pakketten is NIET toegestaan.
- Meerdere inschrijvingen uit dezelfde familie is toegestaan.
- Vriendengroepen zijn toegestaan.
- Dingen meenemen vanaf huis is NIET toegestaan.

Dus nog even in het kort;
STAP 1: Schrijf je in.
STAP 2: Kies een object.
STAP 3: Ontvang je pakket.
STAP 4: Betreed 'The Valley'
STAP 5: Probeer te overleven.
STAP 6: Win.

De prijzen zijn als volgt
- Meedoen is gratis.
- Bij overlijden : Niets.
- Enkel overleven : 100.000 euro.
- Overleven + Dood van het creatuur : 500.000 euro

Regels van de RPG

> 16+ is toegestaan
> Grof taalgebruik is toegestaan, maar hou het netjes.
> Stukjes niet korter dan 250 woorden.
> Ga normaal met elkaar om en vermoord niet zomaar out of the blue andermans personages.
> Gelieve alleen vanuit je eigen personage handelen, dus niet die van anderen 'overnemen'.
> OOC tussen <> [] of {}, desnoods een andere kleur.
> Graag de naam van het personage bovenaan elke post.
> Max. 2 personages per persoon.
> Geen METAGAMING.
> Naamsveranderingen graag doorgeven.

Deelnemers




Dossier van Creaturen

[ bericht aangepast op 27 maart 2016 - 20:41 ]

---

Credendo Vides

jippiejajeej schreef:
Ik heb mijn eerste stukje af, hoe gaat het nu verder? Want ik zou graag al verder willen schrijven. Eerste keer dat ik mee doe aan een rpq forum, dus alles is nog nieuw voor mee.

(Post je stukje maar. (: Leuk dat dit je eerste RPG is, als je iets niet begrijpt of wilt vragen hoor ik het graag.
Het liefst zou ik even willen wachten met mensen de arena in te laten, maar ik zou alvast een aantal naar binnen kunnen sturen.
Ik post dan wel een stukje met een medewerker. De medewerker die ook bij de lift staat. Monroe.
Binnenkort komt ook mijn stukje van Cornelia. Maar ik ben van plan om veel 16+ met haar te schrijven, als hier bezwaar tegen is hoor ik het graag.}

---

Credendo Vides

DreamerN schreef:
(...)

(Post je stukje maar. (: Leuk dat dit je eerste RPG is, als je iets niet begrijpt of wilt vragen hoor ik het graag.
Het liefst zou ik even willen wachten met mensen de arena in te laten, maar ik zou alvast een aantal naar binnen kunnen sturen.
Ik post dan wel een stukje met een medewerker. De medewerker die ook bij de lift staat. Monroe.
Binnenkort komt ook mijn stukje van Cornelia. Maar ik ben van plan om veel 16+ met haar te schrijven, als hier bezwaar tegen is hoor ik het graag.}

Ah okay, is het de bedoeling om alle verhalen hier te posten?

---

If only our eyes saw souls instead of bodies how very different our ideals of beaty would be..

jippiejajeej schreef:
(...)

Ah okay, is het de bedoeling om alle verhalen hier te posten?

{Ja, alle personages posten hun stukjes hier in het speeltopic. Zo kan er uiteindelijk ook interactie ontstaan tussen de personages. Iedereen schrijft dus enkel vanuit diens eigen personage.}

---

Credendo Vides

Rogier Brooks

Terugdenkend aan de preek die ik van Marion had gekregen, liep ik over de lange weg richting de blokhut waar we ons moesten melden. Ik had haar verteld dat ik ergens iets had gezien over één of ander spel, dat drie dagen zou duren. Gezien ik de laatste tijd wat onrustig was, vond ik het een goed idee om weer een beetje actie in mijn leven te gooien door middel van zo'n spel. Erbij stond wel dat het gevaarlijk kon zijn, maar ik vertrouwde erop dat ik er wel goed uit zou kunnen komen, dus besloot ik de uitdaging aan te gaan. Alleen vond Marion het idee een stuk minder leuk dan ik. Bezorgd als ze was, zag ze mij liever niet gaan naar iets gevaarlijks dat me mijn leven zou kunnen kosten. Ik zag alleen het gevaar er minder in dan zij, maar aan wie het lag wist ik niet.
Eenmaal binnen in de blokhut zag ik dat er al meerdere mensen aanwezig waren. Ik twijfelde of ik iemand van hen zou aanspreken om alvast mensen te leren kennen die ook zouden meedoen, maar ik besloot om dit niet te doen. Ik wilde eerst weten hoe alles ging, dan was het tijd om vrienden te maken.
Nadat ik mijn ID-kaart aan de vrouw aan de balie had laten zien, wees ze me door naar een lift. Ik was nieuwsgierig, maar ook ietwat zenuwachtig naar wat er allemaal van mij verwacht zou worden. Die lift gaf me echter een niet al te prettig gevoel. Waarom wist ik niet echt, maar het idee om ondergronds te moeten gaan, stond me sowieso niet erg aan. Toch liep ik gewoon die lift in, hopelijk niet al tè zenuwachtig eruit ziend voor de mensen om me heen. Daar stond een man van de organisatie in de lift op mij te wachten. Ik keek hem vragend aan, op het punt staand hem een vraag te stellen, wat ik toch niet deed toen hij zijn hoofd wegdraaide. Hij had duidelijk geen behoefte aan vragen laat staan een gesprek. Oké, dan niet.
Eenmaal beneden leidde hij me naar een kamer met kluizen en in een andere hoek kledingrekken.
'Gelieve je eigen kleding en bezittingen in een kluis te doen. Dan kan je kleding voor tijdens het spel uitzoeken,' zei de man monotoom en ik vroeg me af of hij echt zo saai was, of dat hij dit opzettelijk deed om professioneel te zijn. Gedwee volgde ik zijn gebod op en kleedde me uit tot op mijn onderbroek. Ik voelde een koude luchtstroom langs mijn naakte huid streken en ik deed mijn spullen maar gauw in het kluisje. Des te sneller ik weer kleding aan kon doen. Bij de kledingkeuze besloot ik om vooral voor warme en comfortabele kleding te gaan. Een shirt, sweater en jas voor de bovenkleding, een redelijk warm uitziende, maar enigszins wijde broek, dikke sokken en hoge wandelschoenen voor eronder. Alles een beetje in de kleuren van een woud, zodat ik hopelijk minder gauw zou opvallen. Ik stond nog even te twijfelen of ik voor een extra laag aan warmte zou gaan, maar toen gebood de man mij al mee te komen naar een volgende ruimte. Dan maar hopen dat het daar buiten niet al te koud zou zijn, al viel het normaal redelijk mee.
De kamer die ik toen betrad lag vol met voorwerpen. Ieder op zijn eigen voetstuk. Een ervan moest ik kiezen, dus liep ik ze allemaal langs. Daarna pas wilde ik een keuze maken. Maar toen ik een wiskundeboek zak liggen, was ik erg geneigd die meteen te pakken. Op school nog was wiskunde mijn favoriete vak geweest en ik had uiteindelijk ook besloten om wiskunde te studeren. Daarmee was ik in het onderwijs terecht gekomen, volkomen gelukkig was ik er niet mee geweest, maar toen kon ik geen andere baan vinden die aansloot op mijn studie.
De kaft van het boek was rood, waarop verschillende wiskundige symbolen waren afgebeeld. Het liefst wilde ik het boek inkijken, maar ik wist niet of ik met het aanraken van een voorwerp ook meteen mijn keuze maakte, dus besloot ik met tegenzin om het te laten liggen. Eerst de rest bekijken. Maar daar zat niks tussen wat mij meer aantrok dan het boek, dus uiteindelijke pakte ik het gretig vast en bladerde er doorheen, nieuwsgierig naar de inhoud. Voor mijn gevoel had ik een goede keuze gemaakt, al had ik geen idee wat voor creatuur hierbij kon horen. Maar ik vermoedde dat het wel een vrij intelligent wezen zou zijn.

Ik ga nu aan de slag met mijn stukje, excuses. Ik had mijn abo box opgeruimd en deze per ongeluk verwijdert (Lekker slim) Maar ik ga nu aan de slag en hopelijk krijg ik dat vandaag al af, maar dat is niet moeilijk aangezien ik wel al goeie ideeën heb.

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

{Graag alles OOC (Out Of Character) tussen haakjes zetten graag (;

Ik heb trouwens een Praattopic aangemaakt.
Hier kan gepraat worden over de RPG of vragen gesteld worden als je ergens mee zit.}

---

Credendo Vides

Faervel Morgwen Cúthalion


Huppelend was ik op weg naar het adres van de blokhut. Ik was vandaag in een vrolijke bui, ondanks de gedachte wat me te wachten stond, als alles eenmaal begonnen was. Ik haalde de brief tevoorschijn en bekeek de route nog eens. De weg ernaar toe, wist ik wel te vinden. Dat was een makkie voor mij.
Ik was eerder weg gegaan, maar zo te zien was ik er al bijna. Turend in de verte, keek ik of ik al wat kon vinden. Een ijzeren hek, was het eerste wat me op viel.
Daar moest ik vast zijn, dat hekwerk was best hoog. Ik wist het niet zeker, maar volgens mij stond er een enorme spanning op. Ik had er in ieder geval zin in, iets nieuws een nieuw avontuur. Ook een nieuwe manier om me zelf te testen, hoe ver ik kon gaan en hoe goed ik kon overleven. Wat ik de laatste jaren geleerd had, kwam mooi van pas. Op een rustig tempo liep ik in de richting van het metershoge hekwerk en zag langzamerhand een hutje in beeld komen.
Uiteindelijk stond ik voor een deur. Zuchtend haalde ik een hand door mijn haar. Daar ging ik dan, langzaam opende ik de zware deur. Piepend en krakend ging deze open. Een voor een verzette ik een voet, totdat ik helemaal binnen stond. De ruimte waarin ik me bevond was, kaal. Er stond alleen een toonbank en daar achter stond een vrouw. Er waren al meerdere mensen aanwezig, deden er zoveel mee? Ik was benieuwd naar hun reden van deelname. Wat hun verhaal is en belangrijker het doel. Want was dat niet waarom mensen hier waren, om een doel te bereiken? Iedereen had wel zo zijn of haar redenen, dat ging mij natuurlijk niets aan. Ik stapte naar voren richting de balie en liet mijn ID zien aan een vrouw. Die vervolgens met haar hand, richting de lift wees.
Ik fronste, die deur zag er mysterieus uit. Echter was ik niet bang en had ik geen twijfels. Ik knikte naar de vrouw en stapte de lift in. Ik deed aan mee aan dit spel, dan moest ik ook geen twijfels hebben. Anders had ik wel afgezworen. Iet wat zenuwachtig wiebelde ik op mijn benen, ik had er een hekel aan om met een lift te moeten gaan. Het was saai en niemand zei ooit iets. Het was vaak zo akward.

Beneden stapte ik uit de lift en keek meteen met een nieuwsgierige blik om me heen. Een vrouw kwam naar mij toe en gebaarde dat ik haar moest volgen.
Ik liep achter de vrouw aan, richting een kamer. Waar kluizen stonden en rekken waar wat kleding hing. In de kamer was het al druk, in mijn ooghoek zag ik een jongeman met kort donker krullend haar. Rondom zijn mond, was hij wat behaard. Maar het was niet 'te'
'Miss, in een van de kluizen kun je, jouw bezittingen en kleding bewaren en daarna kun je kleding uitzoeken,' zei de vrouw. Ik vond haar wat vaag klinken.
Maar het was duidelijk. Plots besefte ik me, dat er ook jongemannen zich in deze kamer bevonden. Hm, wat moest ik doen. Ik moest eerst maar eens mijn bezittingen in een kluis leggen en daarna zag ik wel verder. Ik liep naar een kluis en het enige echte dat ik bij me had, was een hangertje met een medaillon.
Mijn kleding deed ik er uiteindelijk ook in en liep daarna snel door richting het kledingrek. Wat moest ik in hemelsnaam aan doen, bij zoiets als dit?
In ieder geval iets wat ik normaal ook droeg, maar dat net dat beetje extra heeft. Al gauw zag ik vanuit mijn ooghoek, het perfecte setje.
Het bestond uit een zwarte broek, met daarover een grijs shirtje met korte mauwen en een zwarte regenjas. Bruin leren schoenen. Ik trok het snel aan en bevond me in de zevende hemel. De jas was warm genoeg, ondanks dat ik het shirtje met korte mauwen aan had. De broek zat ook erg comfortabel, alle kleding stukken waren al met al een goed gekozen outfit, vond ik zelf dan. Ik was klaar, wat moest er nu gebeuren? De vrouw tikte mij aan en ik keek verbaasd om.
Ze wenkte me, om aan te geven dat ik met haar mee moest lopen. Dit deed ik en we kwamen in een andere kamer terecht, waar voorwerpen lagen.
'Kies een voorwerp en kom dan terug en leg het in een de kluis bij de rest van de bezittingen' zei de vrouw. 'Natuurlijk,' antwoordde ik vriendelijk.
Ik bekeek de ruimte en inspecteerde elk rek, ik moest misschien maar wat dichterbij gaan kijken. Langzaam liep ik langs de voorwerpen en bekeek ze een voor een. Ik moest een goede beslissing maken, een verkeerde zou fataal kunnen zijn. In mijn ooghoeken blonk er iets, vlug draaide ik me om. Mijn hand greep naar een bokaal, dat gevuld was met water. Ik knikte naar de vrouw en we liepen terug naar de kluis, waar ik de bokaal met water in legde naast de rest van mijn spullen. Ik was tevreden, het maakte mij niet zo gek veel uit wat voor wezen er bij hoorde.

(Volgend stukje, word beter, promised! ) ^^

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Elisa Nightwood

Ik loop naar de deur aan de andere kant van de kamer. Een van de medewerkers heeft de Dennenappel bij de rest van mijn spullen in mijn kluisje gelegd. Fluitend loop ik de ruimte in. Mijn gefluit stopt, als ik Jessy zie staan, met haar rug naar mij toe. ik grinnik, neem een aanloop, en spring met volle kracht boven op haar rug. 'DUIKVLUCHT' schreeuw ik keihard, als we samen op de grond vallen. Ik en Jessy schateren het uit. De blikken van de rest van de mensen in de kamer negerend. Sommigen kijken vermakelijk, anderen afkeurend. Net alsof we op een begrafenis zijn ofzo. Ik kijk naar Jessy, die onder mij ligt en grijns. 'Hey Jessje, jij kon toch niet tegen kietelen?' Fluister ik zacht in haar oor. 'Wat ga j...Nee niet doen! Elisa ga weg of zo!' zegt ze, nou probeert ze te zeggen, aangezien ze niet kan ophouden met lachen. 'Vraag het eens lief?' grijns ik. 'Ga weg joh' Lacht ze, terwijl ze haar kans schoon ziet om haar nu boven op mij te rollen, en mij dezelfde kietel aanval te geven. 'Genade! Genade! Jess stop!' Roep ik lachend. 'Codewoord?' grijnst ze. 'Alsjeblieft?' antwoord ik met puppyogen. Ze rolt van mij af. 'Misschien zou je de regels enzo beter kunnen lezen dan met je zus te flikflooien?' Hoor ik een stem zeggen. Ik draai mij om, maar ik zien iemand. Ik haal mijn schouders op, grijns naar Jessy, en loop naar de tafel waar ze net aan stond, voor ik als een malloot bovenop haar sprong. Mijn ogen vliegen over de regels. 'Blablabla.....Niet zodner aanleiding andere creaturen aanvallen.....Blablabla....Elkaar helpen is toegestaan, elkaar vermoorden ook... Gezellig...Geen dingen van thuis meenemen....Daar was ik al achter gekomen.....Geen pakketten delen.... Wacht wat? Hebben we paketten? Waar kan je zien welk pakket?' mompel ik. Jessy stoot mij aan en wijst naar een van de geen idee hoeveel monitoren. Ik loop naar de monitor, en mijn ogen vliegen over de namen, tot ik Jessy tegen kom. Ze heeft een gouden pakket, de beste dus. 'Netjes netjes' Mompel ik, als ik zie wat er inzit. Maar als ik mijn naam niet zie bij het volgende pakket, en daaronder ook niet, voel ik de angst toenemen, en de moed verder in mijn schoenen zakken. Ik heb een zwart pakket. 'Kutzooi' fluister ik. 'Waddup?' antwoord Jessy. 'Ik heb een zwart pakket' antwoord ik, en ik voel hoe Jessy haar armen om mij heen slaat. 'Het komt wel goed' antwoord ze. 'Nee Jessy, bij de vorige death games was er altijd wel iemand met een zwart pakket die het niet haalde' Zucht ik. 'Wat als ik diegene dit keer zal zijn?' 'Stel je niet aan, er zijn ook heel vaak edities geweest dat iedereen het overleefde.' 'Daar heb je een punt.' antwoord ik. Ik zie een van de medewerkers al klaarstaan met mijn pakket, en pak het aan. 'Wat zullen we nu doen?' vraag ik. 'Ik ga nog even wat kijken' antwoord Jessy. 'Ik ga dan wel wat deelnemers leren kennen' Zeg ik terwijl ik mijn tong uitsteek. Jessy steekt haar duim op en loopt weer weg. Ik kijk om mij heen, met wie ik een gesprek zou kunnen aanknopen.

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 10:59 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

[MT, beter laat dan nooit x)]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Inclination schreef:
[MT, beter laat dan nooit x)]

{ Haha, inderdaad.
Een stukje met mijn personages komt binnenkort, daarnaast ben ik ook nog bezig met de laatste creaturen.}

---

Credendo Vides

Zuchtend keek ik om me heen. "Waar is dat nou?", gromde ik. Voor de honderdste keer keek ik op de brief die ik gekregen had. Links, niks te zien. Recht voor me, ook niks te zien. Rechts, ook niets te zien. Of wacht. Een grote ijzeren muur van ongeveer 10 meter hoog trok mijn aandacht. Waarom had ik dat nog niet eerder gezien? Domme ik ook weer. Ik liep langs de poort het domein in en zag toen een klein huisje staan. 'Is dat het?', dacht ik in mezelf terwijl ik erin liep. Aan de balie stonden een paar mensen te erachter te roezemoezen. Opeens hoorde ik een vriendelijke stem. "Goedendag, mag ik uw ID zien?", klonk het. Ik knikte en rommelde wat in mijn jaszak, totdat ik er een zwart zakje uit toverde. Tussen mijn geld en kaartjes vond ik de lichtgroene kaart. "Astublieft.", mompelde ik zachtjes. De vrouw achter de balie zal het vast niet gehoord hebben en gaf mijn kaartje na een knikje terug. "Je kan door die lift gaan.". Ik liep naar de lift en stapte erin, bijna meteen werd ik vergezeld door een norse man. Toen we de lift uitstapten moest ik al mijn spullen -inclusief kleren- in een kluisje stoppen en werd ik een kamer in geduwd. Er stond een grote kast en ik veronderstelde dat ik kleren uit moest zoeken. Ik pakte een wit T-shirt met een kat erop, een zwarte legging. Een lichtroze, maar wel dikke jas, een paar Adidas superstars en een zwarte muts. 'Ik ben fabulous, en goed beschermt!', grapte ik in mezelf terwijl ik de deur uitwandelde en een nieuwe kamer in werd geduwd. Er stonden allerlei spullen. Een bolletje wol, een zonnebril, en nog veel meer. De man snauwde dat ik een voorwerp moest kiezen. En na lang nadenken koos ik voor het mondkapje. Het was misschien een gevaarlijk lijkende keuze, maar de kans dat ik dit zou winnen was klein en ik wou een spectaculair einde aan mijn leven maken! Terwijl ik ging zitten viel mijn oog op een groot blad waar iedereen zenuwachtig naar keek. Ik ging erbij staan en keek ernaar. 'Verdeling pakketten'. Toen ik mijn naam bij rood zou staan sloeg mijn hart over. Stiekem deed ik mee voor de prijs, en niet voor het spectaculaire einde. Bye bye overwinning.

[ bericht aangepast op 23 maart 2016 - 22:16 ]

---

You are my piece of paradise.

Eren James Blackwood

"Cross me, and I'll
become your worst nightmare."

In mijn eentje liep ik door het doodstille bos heen. Mijn ogen waren gefixeerd op de brief die ik in mijn handen hield met daarop het adres van mijn eindbestemming, terwijl het kraken van de takken onder mijn schoenen de stilte verbrak.
Een geïrriteerde zucht verliet mijn lippen toen ik voor de zoveelste keer stopte met lopen om met mijn ogen de omgeving af te zoeken naar een enkel teken van leven. Ik had van tevoren de kaart een keer moeten bekijken om te zien waar ik ongeveer moest zijn, maar natuurlijk had ik dit net zo lang uitgesteld totdat ik weg moest en er geen tijd meer voor over was. En daar stond ik nu dan; Alleen in een wat leek verlaten bos door mijn eigen stommiteiten.
Met de gedachte dat als ik stil zou blijven staan ik er zeker nooit zou komen, begon ik maar weer door het bos te strompelen. Misschien was dit een teken dat ik beter terug naar huis kon gaan en doen alsof dit nooit gebeurd was, als ik überhaupt de weg naar huis nog kon vinden. Want als het spel zelf net zo slecht zou gaan als de weg ernaartoe vinden, dan zou ik niet lang meer kunnen genieten van de frisse lucht.
Mijn ogen werden groot toen ik tot mijn grote verbazing een gigantisch ijzeren hek in de verte zag staan. Ik zette het op een sprint en binnen een mum van tijd stond ik recht voor een wat leek 20 meter hoge muur. Vanaf waar ik stond was het geknetter van elektriciteit goed te horen, dus ik haalde het niet in mijn hoofd om nog een stap dichter naar het hek toe te zetten, maar in plaats daarvan liep ik door de poort heen naar een klein blokhutje.
Natuurlijk was ik aan de late kant, je zou eerder moeten opkijken als ik op tijd kwam dan als ik te laat was. De kamer waarin ik binnen kwam was bijna helemaal leeg, op een balie en een chagrijnige vrouw daarachter na.
'Je ID.' De stem van de vrouw klonk nog norser dan ze eruitzag en de woorden die ze uitsprak klonken meer als een bevel dan een verzoek.
Zonder al te veel moeite viste ik het kleine kaartje uit mijn broekzak om hem vervolgens over de balie naar haar heen te schuiven. Ik nam een wat comfortabelere houding aan door tegen de balie aan te leunen terwijl de receptioniste haar blik over mij ID liet glijden en daarna mij weer onderzoekend aankeek. Na een aantal seconden knikte ze een keer en wees daarna richting een lift aan mijn linker kant zonder ook maar iets te zeggen. In een vloeiende beweging pakte ik mijn ID weer van de balie af en zette een brede glimlach op. 'U ook nog een hele fijne dag,' klonk mijn stem zo gemaakt vrolijk als het maar kon. Het sarcasme was dan ook duidelijk terug te horen.

In de lift stond een al even chagrijnige man die mij uiteindelijk vroeg om mijn kleren hier achter te laten en nieuwe uit te kiezen. Toen ik vroeg of ik mijn beanie mocht houden, was het enige wat ik terug kreeg een geïrriteerde blik waaruit ik al wel kon opmaken dat het een "nee" was.
'Pretbederver,' mompelde ik nauwelijks hoorbaar terwijl ik de muts van mijn hoofd af trok en het zonder de man aan te kijken naar hem uitstak.
Toen ik me tot op mijn ondergoed had uitgekleed en de rest van mijn kleren ook aan de man had overhandigt, liep ik richting het kledingrek waar ik mijn nieuwe outfit samen zou moeten stellen. Al snel vond ik een simpele zwarte jeans die sprekend leek op degene die ik altijd aan had, dus die keuze was snel gemaakt. Vervolgens wist ik een wit shirt en een zwart met paarsige blouse uit het rek te pakken en aan te trekken en daar overheen een tevens zwarte jas. Als laatste trek ik een paar comfortabele spierwitte sneakers aan die mijn outfit afmaken. Net voordat dezelfde chagrijnige man van de lift kon zeggen dat mijn tijd erop zat, griste ik nog snel een muts van een plank af die ik over mijn oren heen trok. Diezelfde geërgerde blik al eerder stond in de man zijn ogen, wat bij mij alleen maar voor een brede glimlach zorgde.

'Tijd om je voorwerp te kiezen, en waag het niet wat in je hoofd te halen,' klonk de man zijn stem van achter me terwijl ik met mijn gezicht naar een kamer vol met tafels met daarop voorwerpen stond.
'Ik zou niet durven,' antwoordde ik met een grijs. Voorzichtig liep ik verder de kamer in en liet mijn blik over ieder individueel voorwerp glijden. Geen enkele van de prullaria trok echt mijn aandacht, totdat ik stil kwam te staan bij een klein lichtblauw dagboek. Dit specifieke voorwerp trok mijn aandacht om twee redenen. Allereerst had ik altijd al een passie voor schrijven gehad, dus was een dagboek iets wat het dichtst bij mij als persoon stond. En ten tweede was ik erg benieuwd of er al iets in stond en van wie dit zou kunnen zijn geweest.
Voorzichtig pakte ik het boekje op, en strompelde terug naar de man terwijl mijn blik gericht bleef op het voorwerp in mijn handen. Langzaam sloeg ik het dagboek open en het verbaasde me niet zo zeer dat er iets in stond, maar het was meer wat er ingeschreven stond, als je het überhaupt al schrijven kon noemen. Verschillende pagina's waren gevuld met tekens en krabbels waaruit ik niet op kon maken wat er mee bedoelt was. 'Ik denk dat ik mijn voorwerp heb gevonden.'

Voor ik het weet stond ik in een grote ruimte met allemaal andere deelnemers. Ik had niet echt de behoefte om mensen op te zoeken, dus besloot ik om maar tegen een van de muren te gaan staan om te piekeren over welk gruwelijk monster er aan dit dagboek vast zou zitten. Mijn rug zette ik tegen een van de wanden aan en ik rees mijn voet zodat hij er ook tegenaan kon leunen. Ik was klaar voor het spel om van start te gaan.

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 19:36 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

Kadir 'Kay' Demin

Struinend loop ik Door het bos. Ik loop op goed gevoel in het rond, aangezien ik geen zin heb om de brief uit mijn rugzak te halen. Ik heb een rugzak ingepakt waarvan het lijkt of ik ga kamperen, in plaats van dat ik met een dodelijk spel meedoe. Als ik dan toch maar besluit om de brief uit mij tas te halen, hoor ik geluid. Eerst denk ik dat het een vogel is,maar dan hoor ik keihard ineens gezoem en een klein poef. Ik loop naar de plek waar ik het gezoem hoorde, en zie een reusachtig hek, en een smeulende hoop, die vaag op een kikker lijkt. Ik trek een gezicht en loop verder, tot ik de ingang heb gevonden. Gelukkig maar, ergens was ik bang dat ik hetzelfde zou eindigen als die kikker. Ik zie nog net hoe een groepje zenuwachtige mensen het blokhutje binnenloopt en ik trek een sprintje om bij de groep te blijven. Als ik wat achteraan loop, kijk ik rond en beoordeel de andere deelnemers. Ik zie twee meiden, die ondanks dat de ene een felrode haarkleur heeft,overduidelijk tweeling zijn. Ook zie ik een meisje met grote bambi ogen, en een meisje die een en al sluwheid uitstraalt. Er lopen ook een paar mannen tussen, en bij sommige voel ik een zenuwachtige kriebel. 'Kom op Kadir, doe normaal je heb een vriend, domme malloot" fluister ik zachtjes. We gaan in een rij staan, en moeten een ID kaart laten zien. Langzaam word de rij kleiner en kleiner, tot een van de zusjes, die zonder het felgekleurde haar, nog als enige voor mij staat. Dan ben ik aan de beurt. Al voordat de vrouw überhaupt tegen mij een woord zegt,heb ik al een hekel aan die stem. Hij is vreselijk monotoon. Ze bekijkt mij en mijn id kaart een paar keer, aangezien ik op mijn id kaart geen spierwit litteken heb die van de ene naar de andere kant van mijn hoofd loopt. Dan knikt ze en wijst naar de lift. Er staat een man naast die samen met mij de lift instapt. Na een korte stilte hoor ik een rauwe stem, afkomstig van de medewerker. "Hoe komt dat litteken?" Vraagt hij. "Vechtpartij" antwoord ik nors. Hij knikt en zegt pas weer wat als we beneden zijn. "Je moet al je kleding uitdoen, op je ondergoed na, en de rest van je bezittingen geven" zegt de man. Ik slik, knik even en draai mij om. Ik volg met mijn vinger over een van de vele littekens op mijn buik, voor ik mij omdraai. Ik geef het bundeltje, en de man wijst naar een rek met kleding. Ik grijp een shirt met lange mouwen en een shirt met korte mouwen en doe ze over elkaar aan. Dan pak ik nog een vest en een regenjas. Ook pak ik een wat strakkere broek, waar ik weer een wat ruimere broek over. Dan nog twee paar sokken en en stel stevige bergschoenen. Ik kijk of er nog wat ligt maar niks wat ik echt nodig heb. Dan wijst de man een kamer aan waar ik naar binnen moet. Eenmaal in de kamer aangekomen zie ik allemaal tafeltjes met voorwerpen. Ik heb alleen maar oog voor een tafel. Daar ligt een zijden sjaal. Het is precies hetzelfde exemplaar als mijn moeder heeft, en ik weet niet hoe snel ik erop af moet lopen. Ik geef de sjaal aan de medewerker en forceer een glimlach. Hij wijst naar Nog een deur, en ik zie zodra ik de deur open doe een gedeelte van de deelnemers. Ik zie nog net hoe de zussen elkaar in een kieteldood houden, en ik grijns. Ik ga snel een rondje langs de tafels. Dan kom ik tot de ontdekking dat ik mijn pakket nog moet halen. Ik zie dat ik een rood pakket heb. Fantastisch. Ik neem mijn pakket aan van een medewerkers. Ik ga op een bankje zitten die wel in het zicht staat,maar ook weer niet volledig. Ik kijk om mij heen, misschien komt er nog iemand die gezellig wil kletsen.

[ bericht aangepast op 19 maart 2016 - 10:58 ]

---

I'm not a princess, I don't need saving. I'm a queen, I've got this shit handled.

Faervel Morgwen Cúthalion

Langzaam liep ik een deur door. Achter die deur bevond zich nog een andere kamer, waar al een aantal mensen aanwezig waren.
Twijfelend keek ik rond. Aan de muur hingen grote schermen, op de een stond goud en op een ander stond weer blauw. Dat moesten de pakketten zijn, een van de medewerkers hier, had me er al over verteld. Ik zocht op elk scherm mijn naam, blauw, groen, zwart. Bij rood bleef ik hangen, daar zag ik mijn naam tussen staan. Pakket rood. Wat er ook in zat, ik moest er maar gebruik van maken. Voedsel kon ik zelf vangen, dat was geen enkel probleem.
Ik liep naar de balie die onder het scherm stond en nam een rugzak aan van een van de medewerkers, een man aan en deed deze om mijn schouders.
Ik bekeek de inhoudt, wat uit niets meer bestond, dan een jachtmes en een plattegrond. Beter iets dan niet, dacht ik. 'Miss, dit zijn de spelregels,' zei de man achter de balie en hij overhandigde me een papiertje. Ik knikte naar hem en begon van de balie weg te lopen.
'Gelukkig ben ik goed ik jagen en is verhongeren wel het laatste wat me kan overkomen,' mompel ik in mezelf. Dat was echt een pluspunt.
Misschien kon ik in de tussen tijd eens wat nieuwe mensen leren kennen, nieuwe vrienden maken. Ik keek om me heen en een meisje met donkerbruin haar dat lichtjes krulde viel mij op. Het meisje keek zoekend om zich heen. Ik glimlachte, misschien wilde ze wel een gesprek aanknopen.
Ik liep naar haar toe. 'Hey, ik ben Faervel Cúthalion,' stelde ik mezelf eerst beleefd voor.
'En is jou pakket een beetje gunstig of is die net zo leeg als de mijne?' vroeg ik om het gesprek op gang te houden. 'Ik heb pakket rood, daar zit niet heel veel in, helaas. Maar het tenminste wel een uitdaging extra,' zei ik vrolijk.

---

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

Keyon Duwane

Ik had de brief al bijna tien keer gelezen en hier liet ik opnieuw mijn blik over de woorden glijden. Misschien was ik wel bang dat ik iets gemist had. Ik was op de goede weg; het was nog geen kilometer naar het opgeschreven adres. The Death Games, ik moest wel gestoord zijn om hieraan mee te doen, maar toch liep ik hier, stampend in het bladerdek terwijl ik een hoog hek in de verte zag opdoemen. Ik keek opnieuw naar de brief. Stond deze verschijning ergens in de alinea's? Ik kwam tot de conclusie van niet en stopte de brief weer weg, terwijl ik het gehele hek in mij opnam. Nu nog de doorgang vinden.

Zodra ik langs het hek was gekomen, kwam ik terecht in een ruimte met een kleine balie. De vrouw keek met een strenge blik naar de papieren op haar bureau en leek om de zoveel tijd gestoord te worden door opnieuw een deelnemer door te verwijzen. Ik sloot mij aan in de veel te lange rij, terwijl ik door begon te krijgen dat we nu onze ID moesten laten zien. Het stond tenslotte ook in de brief. Gezien ik twee nationaliteiten had, kreeg ik altijd een hekel aan de tirade van ID's laten zien. Simpelweg omdat mensen vaak veel te snel oordeelden. 'Zou zijn leven in gevaar zijn geweest?' hoorde ik dan, en 'Hij kwam hier vast voor beter werk.' Ik haalde opgelucht adem toen ik eindelijk aan de beurt was. 'ID graag,' klonk het vertrouwde zinnetje. Ik haalde meer uit mijn zak dan de meeste deelnemers en de wenkbrauwen van de persoon tegenover mij gingen onmiddellijk omhoog. Het was een moment stil terwijl mijn legitimatie werd gecontroleerd. 'In orde, loopt u verder.'

De liftdeuren gingen beneden open. Ik liep naar de kluis die mij was toegewezen en kreeg te horen dat ik al mijn bezittingen erin moest stoppen. Met alles werd bedoeld: op het ondergoed na. Hopelijk kon ik mijn favoriete jacket nog terugkrijgen indien ik het overleefde. Anders gaf ik het met liefde aan mijn familie; hopelijk lukte dat met vervoer over de grens. Zodra ik mijzelf had uitgekleed en de kluisdeur had gesloten, kon ik een nieuwe outfit kiezen. Daarbij moest ik rekening houden met mijn doel: overleven. Ik trok een comfortabele broek en shirt aan, waar ik me goed in kon bewegen. Er zat verder een warme jacket bij. Hiermee kon ik in ieder geval de koude nachten overleven als ik in de wildernis wordt losgelaten. Ik trok stevige laarzen aan en stelde mezelf op om de volgende kamer te betreden. Zodra ik door mocht lopen, zag ik het lange rek vol uitgestalde objecten staan. Ik liet er langzaam mijn ogen langs glijden. Een bol wol, een zonnebril, een aantal speelblokken. Ik voelde mij niet aangetrokken tot die voorwerpen. Ik zocht iets beters, iets intelligents. Plotseling voelde ik dan toch de aantrekkingskracht van één zeker voorwerp. Ik slikte een brok in mijn keel weg en pakte het voorwerp op. Een kroontjesveer.

[ bericht aangepast op 20 maart 2016 - 0:08 ]

---

''Laughter is timeless. Imagination has no age. And dreams are forever'' - Walt Disney