Naz schreef:
^ Het gaat wel, op zich ):
Het is een op een stapeling van dingen gepaard met een bult onzekerheid en rotgevoelens. Ik ben ook praktisch vriendloos en ik heb het idee dat ik de weinige vrienden die ik heb, zelfs tot last ben. Ik heb nauwelijks vrienden, buiten het internet om, om mijn hart bij te luchten. Dat is gewoon een enorm gemis ):
Dat gemis begrijp ik wel, ik had het zelf een tijdje geleden nadat het contact verbroken was met een van mijn beste vriendinnen. Het voelde zo kut dat je dan opeens niet alles meer kwijt kunt wat je kwijt wilt. Normaal stap ik daar vrij snel overheen, maar ik denk nog steeds elke dag wel aan haar, het verschuift alleen wel in een gevoel dat het wel prima is zo, en dat stelt mezelf tenminste ook weer open om nieuwe mensen te spreken.
Niet om bot te klinken hoor, ik zeg alleen hoe ik het zelf ervaar. Maar des te meer positiviteit ik zelf uit straal, op de werkvloer, bij vrienden en op feesten, des te meer vrienden ik heb en hoe prettiger ik mezelf ook weer voel. Daar komen ook weer super leuke contacten uit voort, en ook wel weer mensen die je genoeg kunt vertrouwen om persoonlijke dingen te delen. Daarnaast zijn er echt superleuke mensen bijvoorbeeld op Quizlet, die ik gewoon ook waardeer op eenzelfde manier, al is het op het internet
Een vriendin in mijn vriendengroep pakt het heel anders aan, zij ziet elke stilte als een probleem, is overaanwezig (op een negatieve manier) om maar gesprekken aan te knopen e.d. Het is misschien stom, raar en iedereen buiten de vriendengroep zou denken dat we een stel onaardige mensen zijn, maar mensen knappen daar gewoon op af (en ja er zijn uitzonderingen).
Mensen werken op een aparte manier :x
Sarah = ongewoon sexy
Ledecky
