[200 • RPG] Manhattan's Elite - Speeltopic 1. - Speeltopics

''no one cares unless you're pretty or you're dead''

---

I N T R O D U C T I O N

"The Upper East Side was like something from Fitzgerald or Thackeray – teenagers acting like adults, adults acting like teenagers, guarding secrets, spreading gossip all with the trappings of truly opulent wealth. And membership into this community was so elite you couldn’t even buy your way in. It was a birthright – a birthright that I didn’t have. And my greatest achievements would never earn it.”

— Gossip Girl

P L O T

The Upper East Side of New York City is like a world stuck in it’s own little bubble - a little bubble filled with wealth, drama, adults acting like children and children acting like adults. To outsiders, the Upper East Side is a fantasy. They know it exists, but they have a hard time believing the things they hear about that are said to go down between the socialites. Some outsiders have managed to break through the bubble and join the life of the elites, whether its attending school on a scholarship, or starting a new job, there are those few who didn’t grow up with money. From a young age, children on the Upper East Side are thrown into the whirlwind life of the rich and famous. They attend lavish parties, exciting balls, even the fundraising events that seem boring, always end with the revealing of an affair, or a relative who you thought was dead showing up and revealing their big elaborate scheme. It sounds like something out of the movies, but for the residents of the Upper East Side this is their everyday reality. This RPG is based on the St. Augustine High School for boys & girls. A school for the brightest and richest students on the Upper East Side. Some children get in on a scholarship, but that's rare. Follow the young adults on their dramatic , exiting and tragic lives.

---

Het verhaal begint op de eerste maandag na de kerstvakantie.

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:04 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

— MT.

---

I'm your little ray of pitch black.

• MT

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

• Mon Topics

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

MT

---

When time and life shook hands and said goodbye.

MT.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Scarlett Rose Lukasiak

Met een zucht stapt Scarlett de zwarte, glanzende auto in en ze seint haar chauffeur, Rob, dat hij moet gaan rijden. Ze rust haar hoofd tegen de getinte glazen en bekijkt hoe de Upper East Side langzamerhand begint te leven. Zakenmannen in formele pakken lopen met de nieuwste en duurste mobieltjes tegen hun oren gedrukt door de straten, vrouwen gekleed in nette rokken en jurken haastten hun kantoor binnen en kinderen worden door hun oppassers naar school gebracht. Vandaag is de maandag na de kerstvakantie en school begint weer, Scarlett’s gevoel hierover is dubbel. Het feit dat ze niet meer in het warme Ibiza aan het strand kan zitten en ze weer terug is in het koude New-York weer vindt ze verschrikkelijk, maar ze heeft haar status, vrienden en familie in de Upper East Side ook wel gemist dus haar terugkomst is niet alleen maar slecht. Thuis werd ze hartelijk verwelkomt door haar moeder en een hoop cadeaus, maar haar vader was nergens te vinden. Ze heeft haar moeder best gemist, maar ze kon het niet laten om teleurgesteld te zijn door het feit dat haar vader niet de moeite had gedaan om er bij haar terugkomst te zijn. Ze had hem na de vele knuffels van haar moeder geprobeerd te bellen maar ze werd al snel gegroet door zijn voicemail. Hij was druk bezig met werk, had haar moeder gezegd na het zien van de zure blik op Scarlett’s gezicht maar het was voor beide wel duidelijk dat hij haar ontweek. Ze wordt uit haar gedachten geschud door Rob die haar naam noemt. ‘’Scarlett, we zijn er’’ zegt hij en stapt de auto uit om de deur voor haar te openen. Ze werpt snel een blik in de achteruit spiegels en doet nog snel even haar haar goed. Eerder deze ochtend hadden de bruine, dikke lokken haar erg geïrriteerd, omdat ze ze maar niet in model kon brengen. Uiteindelijk heeft ze haar krultang tevoorschijn gebracht en heeft ze er snel wat krullen in gemaakt, waardoor het nu in losse krullen langs haar gezicht valt. De deur wordt geopend en een glimlach vormt op haar gezicht. ‘’dankje, Rob’’ zegt ze en hij knikt en stapt terug de auto in. De auto rijdt al snel weg en ze kijkt hem nog even na, totdat hij verdwijnt in het drukke verkeer van de Upper East Side. ‘’It’s showtime’’ denkt ze en ze neemt lange, zelfverzekerde stappen in de richting van het schoolplein. Eenmaal op het schoolplein wordt ze al snel gegroet door haar vriendinnen die al druk bezig zijn met het bespreken van hun kerstvakanties. Ook Scarlett heeft genoeg te vertellen over Ibiza en ze kletsen nog een lange tijd door, wachtend tot de bel gaat en officieel de eerste schooldag na de kerstvakantie van St. Augustine begint.

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:22 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

Kreunend staat de moeie Athena op, de kerstvakantie is afgelopen, dus ze moet weer naar school. Stiekem is ze wel blij dat ze naar school kan, maar soms vervloekt ze de persoon die school verzonnen heeft. De kerstvakantie was rampzalig, Athena moest naar een pysholoog vanwege haar depressie. Ze vondt het verschrikkelijk, de mensen daar behandelde Athena alsof ze gek was. Athena kleedt zich snel om in haar schoolkledij, zodat ze straks op tijd opgehaald kan worden door haar taxi-chauffeur Mary, die Athena al jarenlang naar school brengt. Daarna doet Athena haar zwarte-eyeliner op, en daarna doet ze haar haren in een knot. Vervolgens ringt Athena's mobieltje. Gauw pakt de stressende meid haar telefoon en drukt op het groene knopje.
'Mary, sta je al klaar?" vraagt ze
"Ja, ik wacht al twee minuten op je," zegt de vrouw waarop Athena lacht.
"Oké, ik kom eraan," zegt Athena terwijl ze haar leren tas optilt om vervolgens de deur uit te stappen.
"Mam, ik ga naar school," zegt ze gauw voordat ze de deur dichtdoe.
Als ze de oude,vertrouwde taxi ziet, glimlacht ze en de reis verliep zo snel dat ze alweer na tien minuiten Mary gedag moest zeggen. Met een klein glimlachje loopt de roodharige dame naar haar school toe, op naar haar kluisje.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

MT

---

Mhm?

[MT.]

---

Don't judge my choices without understanding my reasons.

Catherine Loraine Daelli

Wat ongeduldig stond Catherine bij haar auto te wachten tot Zeshaun eindelijk naar buiten kwam. Ze had al zes keer aangebeld - dit was ze gewend - maar tot zover was er nog geen teken van leven geweest. Haar vingers waren blauw aan het worden en even vroeg ze zich af waarom ze niet in haar auto had gewacht. Ze richtte haar blik even op haar autootje en glimlachte even, ze had een gele Eend die het vaker niet deed dan wel, maar het was haar oma's auto geweest en ze was heel stiekem dol op het ding. Ja, hij zag er niet uit, maar Cath had er een zwak voor,
      Buiten haar gruwelijke Eend was Catherine iemand die alles piekfijn in orde had en er ook zo uitzag. Het enige dat haar wellicht volgens sommige ontsierde waren haar tatoeages, maar Cath was er zelf dol op. Maar goed, naast het feit dat ze alles piekfijn in orde had, was Catherine ook erg punctioneel. Dit resulteerde in irritatie om het feit dat Zeshaun nog steeds zijn deur niet open had gedaan, ze was namelijk niet van plan om te laat op school te komen.
      Net toen ze op het punt stond om voor de zevende keer aan te bellen werd de deur open gegooid en zette Cath een grote glimlach op.
"Hallo meneer De Luca!" Zei ze liefjes toen de vader van Zeshaun haar wat geïrriteerd aankeek, maar die irritatie veranderde al snel in een glimlach. "Ah, ik zal hem even roepen," zei de man waarna hij zich omdraaide en Catherine nam zich voor om Zeshaun om een koffie te vragen in ruil voor haar diensten van die morgen. Al een lange tijd deed ze zich voor als Zeshaun's vriendin tegenover diens vader en hoewel Cath hem graag hielp, voelde het een beetje verkeerd om zijn vader voor te liegen. Maar ze wist dat Zeshaun er een goede reden voor had, waardoor ze zich er altijd met vrij veel gemak weer overheen kon zetten.

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 0:40 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.

MT

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Mt.

---

~ I have found that if you love life, life will love you back.

Zed Balthazar Fontbona

Met een sigaret in zijn hand stond Zed bij het schoolplein te wachten tot het wat drukker werd. Deze vakantie was snel gegaan, hij had zijn moeder meegenomen naar Florida en ze hadden veel leuke dingen gedaan. Zed genoot van de veranderingen in zijn leven en van het feit dat hij dit soort dingen nu met zijn moeder kon doen. Van te voren had hij namelijk nauwelijks bij het geld van zijn vader kunnen komen omdat hij destijds minderjarig was, maar inmiddels was de jongen rijker dan de meeste anderen van zijn leeftijd.
      Dat dit een lange tijd anders was geweest, was iets dat Zed niet was vergeten. Hij kon zich nog goed herinneren hoe zijn moeder zich een keer tot Gwendolynn Lukasiak had gewend, een vrouw die voor de verdwijning van zijn vader een goede vriendin van haar was geweest. Als een afgedankte theedoek hadden iedereen haar laten vallen en ook deze vrouw was geen uitzondering geweest. Alsof ze haar niet meer kende was de vrouw doorgelopen en Zed had daarna zijn moeder moeten troosten.
      Dit was dan ook de reden waarom hij met een zure blik naar Scarlett Lukasiak keek, die wat verderop met een groep vriendinnen aan het praten was. Hij had het idee dat ze uit precies hetzelfde hout was gesneden als haar moeder en Zed was allesbehalve fan van het meisje. Hij was sowieso geen fan van alle Upper East Side drama en helaas was dat er nou net altijd in overvloed.
      In zijn zak had hij nog wat wiet zitten, wellicht dat hij Elín zover zou krijgen om wat met hem te roken na school. Het meisje was de enige die van zijn baantje wist gezien ze vaker van hem had gekocht. In iedere andere situatie had Zed dit wellicht ongemakkelijk gevonden, maar het was juist wel fijn was om het niet voor iemand te hoeven te verbergen. Hoewel dat niet helemaal eerlijk was, hij hoefde niet de dealen, maar hij koos ervoor. Het bezorgde hem nog wat opwinding en adrenaline, iets wat hem in zijn nieuwe levendje nog maar weinig overkwam.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

She was poetry in a world that was still learning the alphabet

---

      Samen met Eli liep Elín richting Eli's appartement. Haar handen had ze stevig om zijn arm geklemd, omdat ze anders zeker onderuit zou gaan op de gladde stoep. Ze had al een blauwe plek opgelopen, toen ze slechts enkele meters van haar appartementencomplex uitgleed. Ze had inmiddels een hele collectie aan blauwe plekken op haar benen, waar de meeste zijn gevormd tijdens haar ski-vakantie met Cath. Maar goed, ze had tenminste niet net als een paar jaar geleden haar been gebroken. Je zou haar echter niet horen zeuren, want ze was dol op de sneeuw. Sneeuw was de enige reden waarom ze de koud kon tolereren. Het nadeel was wel dat haar benen zowat aanvoelden als ijsstokjes. Mochten ze niet zo'n stom uniform hebben, dan had ze zeker overwogen om gewoon in een joggingbroek naar school te gaan. Nog een nadeel van het uniform was dat haar rokje enkele centimeters te kort was, wat kwam door haar smalle middel een S nodig heeft, maar voor haar lange benen zou ze eerder een M nodig hebben. Ze liep liever rond met een te kort schooluniform rokje, dan een rokje dat constant afzakte. Ze zou natuurlijk makkelijk het rokje kunnen verstellen, maar dan moest school ze maar niet zo'n dom uniform aansmeren. Bovendien was het 's zomers juist fijn.
      Toen ze eenmaal bij Eli's appartementencomplex waren, stuurde ze snel een sms naar Callum, terwijl Eli zijn motor pakte.

      Dinner tonight at my place? I'll make your favorite

      Ze had Callum niet veel gezien tijdens de vakantie en ze moest toegeven dat ze hem gemist had. Natuurlijk hadden ze ge-sms't, maar dat is niet hetzelfde. Ze voelde ze zich ook schuldig dat ze er niet veel was, voor het geval er bij hem thuis iets zou gebeuren, ook al wist ze dat hij alsnog haar appartement in kon omdat ze hem een sleutel gegeven had.
      Elín liet haar telefoon in haar jaszak glijden toen Eli weer tevoorschijn kwam en stapte achterop de motor. 'Volgende keer nemen gewoon de taxi of de limousine, veel warmer,' murmelde ze terwijl ze haar helm opzette en haar armen rondom Eli's middel sloeg.
      Normaal gesproken is het New Yorkse ochtend verkeer een echt hel, nee wacht, het is bijna altijd wel een hel, maar Eli manoeuvreerde zijn motor soepeltjes tussen de auto's door, waardoor ze niet hoefden te wachten en het niet lang duurde voor ze op school waren. Eli's motor trok best wat bekijks, wat niet zo gek was gezien zo'n 99% van de leerlingen gebracht werd met een limousine. Ze deed haar helm af, trok haar handschoen uit en liet haar hand door haar lokken gaan, in een poging het wat te fatsoeneren. Terwijl ze dit deed viel haar oog op Zed. Eli maakte al aanstalten om naar hem toe te lopen, maar Elín hield hem tegen. 'Wacht, dit is de perfecte kans.' Inmiddels had ze haar handschoen weer aangetrokken en bukte ze om een hoopje sneeuw van de grond te pakken, en daar een sneeuwbal van te maken. Zed had hen nog niet opgemerkt, dus ze moest opschieten. Ze gooide de sneeuwbal richting zijn hoofd, maar zoals waarschijnlijk al wel te verwachten viel bij haar, raakte de sneeuwbal niet Zed, maar iemand die achter hem stond. Oeps.
      'Sorry!' riep ze verontschuldigend, waarna ze quasi-onschuldig naar Zed glimlachte

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Tamara had nooit moeite gehad met vroeg opstaan. Ze was zo'n typische vroege vogel te noemen. Iedere doordeweekse dag ging haar wekker om half zeven en er was geen dag geweest dat ze met een ochtendhumeur naar school ging. Echter ging haar lichtje rond tien uur 's avonds wel uit. Nadat ze haar haren weer in een mooie creatie had gevlochten en zichzelf netjes aangekleed had, ging ze op weg naar school. Ergens was ze nerveus om weer naar school te gaan. Ze wist eigenlijk dondersgoed waar dat aan lag, maar ze weigerde om dat toe te geven. In de vakantie had ze hard geoefend op de piano die in hun woonkamer stond. Dat instrument stond er al jaren en nooit had Tamara echter de moeite genomen om erop te spelen, omdat ze totaal geen ritme had. Toch had ze er dit keer de tijd voor genomen om erachter te kruipen en een riedeltje erop te oefenen.       Tamara liep de school in, negeerde een aantal vuile blikken naar haar en liep meteen door naar het muzieklokaal van Mr. Covington. Eigenlijk was ze altijd geneigd om hem gewoon Caspian te noemen, maar dat durfde ze nog niet aan. Ze hadden een vreemde verhoudingen en Tamara wist niet goed wat ze er eigenlijk van moest denken. Ze klopte voorzichtig op de deur en opende deze langzaam, kijkend over Caspian al in het lokaal was.

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 11:38 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking