[200 • RPG] Manhattan's Elite - Speeltopic 1. - Speeltopics

''no one cares unless you're pretty or you're dead''

---

I N T R O D U C T I O N

"The Upper East Side was like something from Fitzgerald or Thackeray – teenagers acting like adults, adults acting like teenagers, guarding secrets, spreading gossip all with the trappings of truly opulent wealth. And membership into this community was so elite you couldn’t even buy your way in. It was a birthright – a birthright that I didn’t have. And my greatest achievements would never earn it.”

— Gossip Girl

P L O T

The Upper East Side of New York City is like a world stuck in it’s own little bubble - a little bubble filled with wealth, drama, adults acting like children and children acting like adults. To outsiders, the Upper East Side is a fantasy. They know it exists, but they have a hard time believing the things they hear about that are said to go down between the socialites. Some outsiders have managed to break through the bubble and join the life of the elites, whether its attending school on a scholarship, or starting a new job, there are those few who didn’t grow up with money. From a young age, children on the Upper East Side are thrown into the whirlwind life of the rich and famous. They attend lavish parties, exciting balls, even the fundraising events that seem boring, always end with the revealing of an affair, or a relative who you thought was dead showing up and revealing their big elaborate scheme. It sounds like something out of the movies, but for the residents of the Upper East Side this is their everyday reality. This RPG is based on the St. Augustine High School for boys & girls. A school for the brightest and richest students on the Upper East Side. Some children get in on a scholarship, but that's rare. Follow the young adults on their dramatic , exiting and tragic lives.

---

Het verhaal begint op de eerste maandag na de kerstvakantie.

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:04 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

---

Io trok haar schouders nog wat hoger op en zakte wat dieper in haar dikke sjaal. Haar oude jas liet ieder jaar meer van de kou door, maar ze was dol op het ding en zou het voor geen goud weg willen doen. Het paste totaal niet bij het beeld van de school waar ze dit jaar gestart was, maar dat feit probeerde ze te negeren. Ze zou toch nooit iets kunnen kopen dat er echt bij paste. Godzijdank was er een uniform.       Omdat de bus niet rechtstreeks aan de school stopte, moest ze altijd nog een kleine tien minuutjes wandelen voor ze het plein op kon. In het begin van het schooljaar, toen de temperaturen nog doenbaar waren, had ze het niet erg gevonden, maar nu had ze toch liever in een warme wagen gezeten. Misschien dat ze eens aan iemand kon vragen om haar op te halen, hoewel ze wel op een afstandje woonde. Ze kon het altijd proberen.       Met een ietwat nerveuze zucht liep ze het plein op en keek wat rond zich, zoekend naar mensen die geen veroordelende blik op hun gezicht hadden. Gelukkig viel dat aantal goed mee; ze had veel erger verwacht toen ze hoorde dat ze naar deze school mocht komen. Er waren nog verrassend veel mensen wie het niet schelen waar vandaan kwam of uit welke klasse. En de leerkrachten vielen ook goed mee.       Terwijl ze richting het grootste gebouw liep, merkte ze enkele bekende gezichten op. Ze zag nog net hoe dat Elìn een sneeuwbal op iemand gooide en zich verontschuldigde, terwijl Elijah naast haar stond. Even verderop stond haar waarschijnlijke doelwit met een sigaret in de hand. Io bleef op een afstandje kijken, niet goed wetende of ze gedag moest zeggen of hen beter niet kon storen.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 21:49 ]

---

Mhm?

Klagend had ik mijn tas opgepakt toen ik de voordeur open hoorde gaan. Catherine had al meerdere malen aangebeld en ik had het al helemaal gehad deze ochtend. Niet door haar, maar mijn vader. Hij had weer een of andere onzekere bui deze ochtend waardoor hij even moest horen hoe geweldig hij wel niet was.       Toen ik dat niet goed had gedaan was hij uitgevallen tegen me, zo'n preek die wel een uur had geduurd. Ik stond graag vroeg op, maar niet om zijn persoonlijke klaagbaak te zijn. Ik was zijn zoon, en het werd wel eens tijd dat hij dat in zou gaan zien.       'Ja, ik kom eraan!' mopperde ik toen mijn vader sprak over het feit dat Catherine voor de deur had gestaan. Ik was al later beneden dankzij hem, dat was precies de reden dat ik niet graag thuis sliep. Mijn eigen appartement was prima geweest, maar zo nu en dan leek de man een drang te hebben om mij thuis te houden. 'Je vriendin wacht.' Een grom verliet mijn keel. 'Daar ben ik me geheel bewust van, vader.'       Met grote passen liep ik naar de deur, waar ik een haast bevroren Catherine aantrof. Ik wierp haar een verontschuldigende blik toe. 'Sorry.' Ineens drong er iets tot me door. 'Heeft hij je serieus niet even naar binnen gevraagd?' Een diepe frons speelde op mijn gezicht, terwijl ik de deur met een harde klap achter me dichtgooide.       Mijn ogen gleden richting de wagen van Catherine, waarna ik haar vrolijk omhelsde. 'Nog altijd dat achtelijke ding?' Ik wist dat het van haar oma was, en dat het een belangrijk deel van haar leven was, maar het liet me altijd lachen. Ik grapte er altijd over tegenover het meisje, ik kon niet anders. Zelf had ik geen verstand van auto's, maar ik wist dat ze er zo niet uit moesten zien.       'Maar het spijt me dat ik zo laat ben, Cath,' ik keek haar even in haar bruine ogen, waarna ik naar de auto liep. Gezien mijn bloed nog warm was na mijn discussie met mijn vader deze ochtend voelde ik de kou vreselijk tegen de huid die ontbloot was, zoals mijn gezicht en vingers. Ik maakte er dan ook een kopje van en blies er wat warme lucht in. Het was niet alsof het echt hielp, maar goed.

Zeshaun De Luca.

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 19:01 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Ondanks dat ik nog geen les zou hebben was ik alweer vroeg aanwezig. Het gebeurde niet vaak, maar zo nu en dan had ik werk te doen — vooral op de eerste dag na de kerstvakantie moest ik sociaal zijn met de andere docenten. Stiekem had ik daar helemaal geen behoefte aan, maar het was niet alsof er echt wat aan te doen was. Vanmorgen had ik vriendelijk met Mr. Michaels staan praten in de docentenruimte, maar de man was me verveeld aan het vertellen hoe zijn vakantie met zijn vrouw en kinderen was.       Ik had het kunnen ontvluchten door te zeggen dat ik het een en ander te doen had, want genoeg was genoeg in mijn ogen. De man verveelde me soms dood, laat staan wat hij zijn leerlingen dan wel niet aan had kunnen doen. Kort droeg ik medelijden richting de tieners, tot ik me besefte hoe erg sommigen wel niet waren. Opvoeding gooide ik het altijd maar op, gezien bij velen het probleem door hun ouders kwam.       Mijn voeten brachten me richting mijn lokaal, waar ik plaats nam achter mijn bureau en enig papierwerk uit mijn tas tevoorschijn haalde. Het was mijn lessenplan, ondanks dat ik me er toch nooit aan hield.       Toen er geklop op de deur klonk keek ik even verbaasd op. Alsjeblieft, niet meer Mr. Michaels. Ik kende hem zo slecht dat ik zijn voornaam niet eens kende. Het enige dat ik wist was dat ik de man al eens als docent had gehad en hij zich verder nooit echt had voorgesteld aan me.       Een verbaasde blik moest mijn gezicht gesierd hebben toen ik een bepaalde roodharige jongedame mijn lokaal zag betreden. 'Tamara.' Een lichte glimlach verscheen op mijn gezicht, gezien ik zelf nog een beetje in dubio zat over wat hier precies gaande was. Ik wilde niet dat er wat was, maar het was niet alsof je tegen je gevoelens kon vechten.       Mijn hand gleed kort door mijn donkerbruine haren om te voelen of deze nog wel in model zaten, gezien er overduidelijk tijd was besteed aan de vlecht die de jongedame in haar haren droeg. 'Kom binnen,' ik stak mijn arm uitnodigend op, 'hoe was je vakantie?' Ik besloot het maar luchtig te houden voor nu, vooral gezien de deur nog openstond en ik niet wist wie er nog langs zou lopen. Al moest ik stiekem bekennen dat ik het ook deed uit zelfverdediging.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

Callum Rhys Buckley

Een vloek verlaat Callum’s lippen en hij slaat zijn vuist tegen zijn stuur. De les zou over een paar minuten beginnen en hij zat momenteel vast in het drukke Upper East Side verkeer. Hij was vandaag te laat wakker geworden omdat zijn vader gisteravond weer bezig was, en hij maar niet in slaap kon vallen. Zijn vader was rond middernacht struikelend en vloekend binnengelopen. Eerder op de dag had hij op kantoor slecht nieuws gehoord, een van de business partners van zijn bedrijf hadden zich teruggetrokken en dat zou voor veel verlies zorgen. Hij was vrijwel meteen naar een bar vertrokken om zich zat te zuipen en kwam boos, dronken en vloekend thuis. In zijn vroegere jaren, vlak na de moord van Callum’s moeder hielp hij zijn vader vaak op zulke nachten. Hij bracht hem naar boven, deed zijn schoenen en jas uit en legde hem netjes in bed, in de hoop dat zijn vader de volgende ochtend weer zou zijn zoals vroeger en hem zou bedanken voor zijn hulp. Dit gebeurde echter niet, hij werd vaak alleen wakker en zijn vader was meestal al lang al naar werk vertrokken. Door de jaren heen is Callum er gewend raakt en nu negeert hij zijn vader of vertrekt hij om bij een van zijn vrienden te overnachten. Hij komt eindelijk bij school aan en parkeert zijn auto netjes in het vak, na een snelle blik op zijn horloge geworpen te hebben stapt Callum uit en sluit de deur van zijn glanzende, zwarte, dure auto. Hij loopt met snelle passen het schoolplein over en stopt uiteindelijk bij zijn vaste plek in de hoek van het schoolplein. Hij ziet in zijn ooghoek dat Elin een sneeuwbal op iemand gooit en er verschijnt een kleine glimlach op zijn gezicht en hij schud zijn hoofd. Hij leunt tegen het muurtje en laat zijn ogen over het hele schoolplein glijden. Hij ziet hoe Scarlett in het midden van het schoolplein met een groep vriendinnen zit te praten, hoe Athena met haar hoofd naar de grond geworpen haar weg baant naar haar kluisje en hoe Zed met een sigaret in zijn hand staat. Na het observeren van de leerlingen op het schoolplein vist hij zijn gloednieuwe Iphone uit de broekzak van zijn jeans en ziet dat hij een sms van Elin heeft ontvangen, ze nodigt hem uit voor avondeten bij haar thuis. Natuurlijk vind hij dit goed, het maakt niet veel uit wat hij doet, uren niet doorgebracht met zijn vader zij voor hem automatisch goede uren. Bovendien is Elin een van zijn beste vrienden en geniet hij van het gezelschap van het meisje, het feit dat ze nou net zijn favoriete gerecht voor hem maakt is dan alleen maar een plus.
Sure, i’ll pick you up after school.
Antwoordt hij en hij glijdt zijn mobiel terug in zijn broekzak, wachtend tot de bel gaat.

[ bericht aangepast op 24 jan 2016 - 4:11 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

Nadat ik mijn boeken voor mijn eerste twee uren heb gepakt, besluit ik om naar het lokaal te gaan. Ik heb namelijk weinig intresse om van iedereen te horen hoe geweldig hun vakantie was geweest terwijl mijn vakantie zwaar teleurstellend was. Als ik het lokaal binnenkom, mompel ik een zachte hallo voor iedereen of niemand die in het lokaal zit terwijl ik plaats neem middenin de middelste stoelenrij, waar ik mijn boeken uitmest. Ik pak daarna mijn tekenschrift, die al aardig vol is vanwege mijn uitermate teleurstellende vakantie om daar vervolgens veder te tekenen aan de tekening waarin een meisje gevangen zitten. Zo voelde ik me namelijk de hele vakantie, gevangen in het Internaat en mijn depressie. Ik moest mijn hele vakantie op het internaat zitten, aangezien ik moet genezen van mijn depressie. Mijn ouders proberen alles om dat te slagen, maar dat Internaat heeft het denk ik veel meer verergerd. Dat komt vooral doordat de mensen daar, zowel andere pineuten als volwassen, ontiegelijk naar waren tegen mij. Ik ben daarom uiteraad zielsgelukkig dat ik weg mocht en dat ik nu in de les van Covington 'Caspian' zit in plaats van mijn lege kamertje in het internaat. Ik pak mijn zwarte potlood om vervolgens te tekenen.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Voorzichtig keek Tamara op toen ze de deur geopend had en ze bloosde even toen ze oog in oog stond met Caspian. Daarom wendde ze haar gezicht iets af terwijl een ietwat verlegen, maar charmante glimlach haar lippen sierde. Hij gebaarde haar dat ze binnen mocht komen. Ze liep naar binnen en sloot automatisch de deur achter zich. Ze had op dit moment geen les van hem, dus het was eigenlijk vreemd dat ze wat eerder naar school was gekomen om even bij hem langs te gaan. Maar dat hoefde niemand te weten, toch?       Ze liet haar zwarte tas op de grond zakken en friemelde nerveus aan het bordeauxrode rokje van haar schooluniform. Ergens haatte ze het dat ze een schooluniform aan moest. Ze had een totaal verschillende kledingstijl van wat ze nu aan moest en ze had het idee dat het rokje ongelofelijk vreemd stond bij haar haarkleur. Tamara voelde zijn ogen op haar branden, waarschijnlijk omdat hij zich afvroeg waarom ze eigenlijk in zijn lokaal was.       'Weet je....- ik bedoel u, weet u nog dat we voor de vakantie op de piano geoefend hebben?' vroeg ze terwijl ze zich neer liet zakken achter de piano in het lokaal. Tamara voelde zich altijd overal zo vrij om te doen wat ze wilde, dus dit keer zou ze zich ook niet tegen houden. 'En u weet vast ook nog dat ik veel moeite had met het stuk, omdat ik slecht ben in muziek?' Ze zuchtte lachend en legde haar handen op de toetsen. 'Ik heb de hele vakantie geoefend en ik denk dat ik het stuk nu onder de knie heb'       Het was in de klas algemeen bekend dat Tamara niet goed was in muziek. Ze had geen ritme en iedere keer als ze haar stuk verpestte, raakt ze meer en meer geïrriteerd. Daarom had ze hard haar best gedaan om het dit keer wel te oefenen. Daarom begon ze rustig met spelen en ze probeerde het zo goed mogelijk te doen, maar toch speelde ze het fout. Ze zuchtte teleurgesteld. 'Laat me opnieuw beginnen,' zei ze vervolgens geïrriteerd. Ze wilde bewijzen dat ze het kon.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 16:58 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Catherine Loraine Daelli

Wat geïrriteerd wipte Cath van haar ene been op haar andere been, want hoewel de deur open stond was het ook erg koud. Ze keek even om naar haar auto waar Max al in zat en ze realiseerde zich toen pas wat voor een situatie ze wellicht had gecreërd, Max en Zeshaun waren namelijk niet bepaald vrienden te noemen.
      Toen de jongen eindelijk voor haar verscheen en een verontschuldiging mompelde was Catherine aan het bedenken hoe ze het hem ging vertellen. "Heeft hij je serieus niet binnen gevraagd?" Vroeg Zeshaun haar waarop Cath glimlachend nee schudde. "De auto staat toch al aan, ik ben zo weer warm," reageerde ze en hield haar blik op de grond gericht.
      "Oh hou je mond, je kunt ook naar school lopen," reageerde ze wat gepikeerd toen hij over haar auto begon en gaf hem een duwtje. "Er is niks mis met mijn gele raceauto." Voegde ze er nog aan toe waarna ze met hem mee naar de auto liep. Hij verontschuldigde zich nog een keer en het meisje moest lachen. "Geen probleem, mijn wraak zit al in de auto op je te wachten."
      Zonder op zijn reactie te wachten stapte ze haar auto in, keek verontschuldigend naar Max die op de achterbank zat en wachtte gespannen af tot Zeshaun zich zou realiseren wie er nog meer in de auto zat.
      "Val elkaar alsjeblieft niet aan oké," zei ze met een voorzichtige glimlach toen Zeshaun de deur open deed en wierp daarnaast ook nog een veelbetekenende blik op Max. "Ik wil vandaag graag namelijk een keer wél optijd op school komen en dat gaat niet als jullie elkaar onderweg vermoorden."Voegde ze er met een opgetrokken wenkbrauw aan toe.
      Oké, wellicht had ze Zeshaun even moeten informeren over haar extra passagier, maar ze was de hele ruzie tussen de twee een beetje vergeten. Ze vond het sowieso vervelend dat ze zo moest opletten wie met wie ruzie had, dus ze nam het zichzelf niet zo kwalijk, hoewel ze wel wat medelijden had met de twee jongens.
      "Allright, let's go!" Riep ze geforceerd vrolijk terwijl ze het gaspedaal indrukte waarna haar auto stotterend vooruit schoot en ze richting school reed.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

---

Max had exact drie woorden gezegd die ochtend. Twee keer een goedemorgen en de derde is beter niet te herhalen. Terwijl Cath ongeduldig aan de deur stond te hupsen, zat hij in de wagen met zijn voorhoofd tegen het koele glas geleund. Hij sloot zijn ogen en vervloekte zijn keuzes van de vorige nacht.       Na een moeizame eerste seizoenshelft, stonden ze aan kop en kon zijn team binnenkort enkele scouts verwachten. De sfeer na de laatste gewonnen wedstrijd was uitbundig en ze hadden het goed gevierd, ondanks de nakende maandagochtend. Het resultaat bleek te bestaan uit enkele vage herinneringen, een geweldige hoofdpijn, een hese stem en een ochtendhumeur om u tegen te zeggen. Oh, en enkele grote blauwe plekken op zijn rug en schouders. De andere kapitein had geen betere tactiek gevonden dan Max zoveel mogelijk tegen de grond te werken toen het bleek dat ze hopeloos aan het verliezen waren. Natuurlijk kreeg de andere jongen spijt van zijn beslissing, maar dat betekende niet dat Max er ongeschonden uit was gekomen.       Een geïrriteerde kreun verliet zijn lippen toen hij zag wie de tweede passagier bleek te zijn. Voor de zoveelste keer in slechts enkele uren vervloekte hij zichzelf dat hij zijn auto had gebruikt de vorige avond. Max deed veel domme dingen, maar dronken rijden behoorde daar niet bij, dus het dure ding stond nog enkele kilometers verder. Te ver om nog op tijd op school te komen, dus was Cath en haar gele rammelbak de beste optie. Dacht hij.       "Ik kan niets beloven," mompelde hij tegen niemand in het bijzonder, al leek het eerder op een soort gegrom. Max schoof nog wat dichter naar zijn kant en sloot zijn ogen opnieuw, maar schrok direct weer op bij het schokken van de oude wagen.       "Godverd... Cath, serieus? Had je niet voor één keer een deftige wagen kunnen gebruiken?" vloog hij uit toen zijn hoofd niet al te zacht tegen de stoel voor hem botste. Hij wreef geïrriteerd over de pijnlijke plek en besefte maar nauwelijks dat hij toch iets aardiger mocht zijn. Over een kwartier zou hij haar waarschijnlijk wel zijn excuses aanbieden, maar nu was het nog eventjes te vroeg. Het enige waar Max nu aan kon denken waren pijnstillers en zijn bed.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 20:32 ]

---

Mhm?

Nathe had geen zin gehad om uit bed te komen die ochtend, maar sleepte Chris, zijn broer, net zo hard met zich mee door muziek aan te zetten onder het douche. Van de gang kwam wat geschreeuw, dat de muziek zachter moest, maar Nathe had er geen aandacht voor. Bijna iedere ochtend ging zo, om eerlijk te zijn. Tegen de tijd dat hij naar beneden liep om wat te eten te pakken, was zijn broer aan het douche, dus maakte Nathe ontbijt voor twee. De jongens hun ouders lagen nog lang en breed in bed, als de twee al thuis waren gekomen. Nathe had langzaam voor zichzelf leren zorgen en voor zijn broer. Hij wist niet waarom hij zo een haast leek te hebben, aangezien hij nog lang niet weg hoefde. Nathe hield niet van treuzelen, had hij nooit gedaan, maar het was toch geen treuzelen als je nou eenmaal alle tijd had? Het wachten op Chris duurde echter bijzonder lang. Nathe vond het nooit zo erg om op Chris te wachten. Nathe had zijn auto rijbewijs gehaald, terwijl Chris perse zijn motor rijbewijs moest halen, iets wat Nathe nog steeds verbaasde. Tegen de tijd dat Nathe Chris zag verschijnen, moesten de twee al weg. Ze woonde niet bijzonder dicht bij school.
"Schiet nou gewoon een keer op. Ik ga, met of zonder je, " zei Nathe lachend.
" Twee... Sec... onde... Ik heb het al," riep Chris geïrriteerd voor hij bij zijn broer in de auto stapte. Nathe pakte zijn verzamelalbum van Green Day uit zijn tas, een kerstcadeautje van zijn tante en zette het op. De weg naar school Was veel te lang naar zijn mening, maar met goede muziek was het zeker nog wel te doen. Eenmaal bij school aangekomen, Was Nathe Chris kwijt misschien tien seconden nadat de auto geparkeerd was. Nathe zuchtte geïrriteerd voor hij de auto uit stapte en richting de deuren van de school liep.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Er was een lichte blos op het gezicht van de roodharige te vinden, al leek ze vastberaden in haar missie — wat dat ook had mogen zijn. Haar tas had ze op de grond gezet, terwijl ze wat onzeker met haar rokje speelde, dat haar vreselijk goed had gestaan. De gedachte woof ik dan ook snel weg. Een vragende blik wierp ik haar kant op, gezien ze hier voor een reden beland leek te zijn.       Weet je....- ik bedoel u, weet u nog dat we voor de vakantie op de piano geoefend hebben?' Ik knikte, terwijl ik iedere beweging volgde die Tamara maakte. Haar passen leidde haar naar de piano, waar ze dan ook achter ging zitten. 'En u weet vast ook nog dat ik veel moeite had met het stuk, omdat ik slecht ben in muziek?' Ik knikte lichtjes. Ze was niet de slechtste geweest van het stel, maar ze was niet geweldig geweest. 'Ik heb de hele vakantie geoefend en ik denk dat ik het stuk nu onder de knie heb.' Een glimlach verscheen op mijn gezicht. 'Ik ben benieuwd.'       Het was altijd fijn om te zien hoe studenten zin hadden in de lessen die ik gaf. Ik probeerde ze zelf altijd zo aangenaam mogelijk te houden, vooral omdat ik er zelf ook altijd moeite mee had in hoe houterig sommige docenten wel niet waren. Vreselijk was het.       Het had velen malen beter geklonken als voorheen, maar aan haar gezicht was het goed af te lezen waar ze de fout in ging — mocht zoiets mij ontgaan zijn tenminste. Ondanks dat zag ze er erg sereen uit terwijl haar vingers de toetsen streelden. Een teleurgestelde zucht gleed tussen haar rode lippen door. Met kalme passen liep ik naar haar toe, waardoor ik naast haar ging staan, terwijl ik toekeek. 'Laat me opnieuw beginnen,' er was een geïrriteerde klank te vinden in haar stem, waardoor ik zachtjes haar hand vastpakte en deze verlegde.       'Als je het met deze vingers doet, dan moet dat stukje wat makkelijker lukken,' ik glimlachte naar de jongedame, 'maar het klonk al stukken beter, fijn om te horen dat je erop geoefend hebt. Dan doe ik tenminste toch iets goed in de lessen.' Een kort en zacht lachje schoot tussen mijn lippen vandaan, waarna ik haar hand losliet. Ik had niet eens beseft dat ik hem wat langer vast had gehouden dan nodig was.       Ik rechtte mijn rug, terwijl ik even naar haar keek. Waar was ik eigenlijk mee bezig? Dit zou mijn carriere — die überhaupt nog niet eens van start was gegaan — kunnen verpesten. Het ergste aan deze gehele gebeurtenis was dat ik er helemaal niets aan kon doen. Ik moest mijn wensen en dergelijke maar even aan de kant duwen.

Caspian Covington. Docent.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 15:27 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

'De auto staat toch al aan, ik ben zo weer warm,' ik knikte erop, al vond ik het vreselijk asociaal van mijn vader. Maar het was niet alsof ik wat anders gewend was van de man. In zijn ogen was ik al rebels genoeg door een blanke vriendin te hebben, gezien het in zijn ogen maar normaal was dat ik iemand zou vinden met dezelfde huidskleur — alsof deze persoon me zou begrijpen. Een humorloos lachje schoot tussen mijn lippen door.       'Oh hou je mond, je kunt ook naar school lopen,' kort lachte ik om haar reactie, waarna ze me een duwtje gaf. Het was totaal niet hard, en waarschijnlijk had ik er geen last van gehad als er geen sneeuw lag, maar ik wist lichtjes uit te glijden. Ik kon me echter nog net te balanceren waardoor een triomfantelijke grijns op mijn gezicht verscheen. 'Er is niks mis met mijn gele raceauto.' Deze woorden lieten me al helemaal lachen. 'Ja, vast, Cath.'       'Geen probleem, mijn wraak zit al in de auto op je te wachten,' haar woorden lieten me stoppen, waardoor ik nu pas echt een goede blik richting de gele auto richtte. Max had achterin gezeten, waardoor mijn gezicht gelijk op donder en bliksem stond. Serieus? Was deze ochtend nog niet bedroven genoeg geweest? Mijn hersenen dwongen mijn voeten te stoppen, terwijl ik Cath nakeek die rustig instapte.       Kwade passen leden me richting de auto, waarbij ik de deur opentrok, plaatsnam en deze vervolgens dichtgooide. 'Val elkaar alsjeblieft niet aan oké.' Haar woorden maakte me enkel kwader, al zou ik niet zozeer tegen haar uitvallen. In ieder geval niet met die eikel op de achterbank. Mijn tas zette ik bij mijn voeten neer terwijl ik zwijgend voor me uit had gekeken. Mijn woede was niet zozeer richting Max, maar tegen Cath. Ik beschouwde haar dan wel als mijn beste vriendin, maar ook zij kon te ver gaan. Als ik dit wist had ik mijn eigen auto wel genomen en haar uitnodiging zeker afgewezen. 'Ik wil vandaag graag namelijk een keer wél optijd op school komen en dat gaat niet als jullie elkaar onderweg vermoorden.'       'Ik kan niets beloven,' voor het eerst in mijn leven was ik het eens geweest met Max. Mezelf inhouden na zo'n ochtend zou geen goed begin zijn voor deze dag. Ik wilde Cath maar al te graag vertellen over wat de man nu weer mijn kant op geworpen had deze ochtend, maar ze zag toch wel in dat ik dat nu niet ging doen?       'Allright, let's go!' had de brunette geroepen alsof ze echt vrolijk was, ik had het haast geloofd, mocht ik haar niet gekend hebben. De auto maakte meer geluid dan ik me kon herinneren. 'Godverd... Cath, serieus? Had je niet voor één keer een deftige wagen kunnen gebruiken?' Kort keek ik achterom. 'Ze haalt je op en brengt je naar school. Dankbaarheid is weer ver te zoeken, niet?' Dit was er feller uitgekomen dan bedoeld was — tenminste, dat garandeerde ik mezelf. Het was lang niet fel genoeg voor de relatie die Max en ik droegen, en al helemaal niet fel genoeg voor hoe klote deze ochtend was verlopen.       Ik zette de radio aan, die ik gelijk wat harder had gezet. Zéér geïrriteerd keek ik uit het raam naast me, waar ik eigenlijk helemaal niet oplette. Ik had al helemaal geen behoefte meer aan vandaag. Helaas was ik niet het type dat zomaar spijbelde, die neiging was namelijk vreselijk groots vandaag.

Zeshaun De Luca.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 15:27 ]

---

I'm your little ray of pitch black.

Tien minuiten voor de les valt het mij op dat er nog geen een mens hier is. Dat betekend maar een ding, ik zit hier zo hartstikke erg verkeerd. Ik spring snel op om mijn teken spullen op te ruimen. Daarna doe ik ze haastig in mijn leren tas en ik ren daarna de deur uit. Als ik bij mijn kluisje ben voor de tweede keer vandaag, kijk ik snel naar het ingeplakte rooster om te zien waar ik wel moet zijn; wat blijkbaar Engels is. Ik kreun diep, Engels is mijn minst favoriete vak en de dag beginnen met mijn minst favoriete vak maakt deze dag al zwaar verknald. Ik graai mijn Engels schrijft uit mijn kluisje terwijl ik hem daarna iets te hard dichtsla, waardoor het mij echt verbaasd dat dat ding nog niet kapot is. Ik versnel mij plaats om naar het lokaal te lopen, totdat er een persoon van wie ik niet zeker ben wie diegene is, mij duwt waardoor mijn boeken uit mijn handen vallen en uit mijn tas mijn depressie medicijnen. "Kijk uit je doppen!" zeg ik geërgerd terwijl ik mijn boeken opraap en ik mijn pillen probeer te verzamelen, wat een lastige klus is aangezien die dingen nogal klein zijn.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

---

Ergens voelde Tamara zich ongemakkelijk toen hij achter haar kwam staan. Niet omdat ze bang voor hem was of omdat ze zijn aanwezigheid niet prettig vond, maar juist omdat ze het fijn vond als hij zo dicht bij haar was. Haar adem stokte even en ze vond het lastig om haarzelf rustig te houden toen zijn hand die van haar aanraakte en over de toetsen verplaatste. Zijn huid voelde zacht tegen haar handen aan. Tamara beet zachtjes op haar lip en keek over haar schouder, maar probeerde vreemd genoeg oogcontact te vermijden.       'Als je het met deze vingers doet, dan moet dat stukje wat makkelijker lukken,' zei hij met een glimlach. , 'maar het klonk al stukken beter, fijn om te horen dat je erop geoefend hebt. Dan doe ik tenminste toch iets goed in de lessen.' Tamara lachte kort en keek dit keer wel naar hem. 'U doet het sowieso wel goed in uw lessen, hoor' zei ze zachtjes terwijl ze naar de toetsen keek.       Het viel haar pas na een aantal seconden op dat Caspian haar hand opvallend lang vasthield. Voorzichtig haalde hij zijn hand dan ook weg toen hij dat zelf ook doorkreeg. Tamara vond dat niet vervelend dus ze zou er ook nooit over klagen. Ze vond het fijn om les te krijgen van Caspian en ze voelde een bepaalde interesse naar hem toe, maar ze wist het niet helemaal te plaatsen. Toch besloot ze om het ijs een beetje te breken. Ze hield er niet van als het te lang stil was.       'Hoe was uw vakantie, Mr. Covington?' vroeg ze. Ze hield haar blik gefocust op de toetsen en ze speelde nog een rustig riedeltje - eentje die ze lang geleden geleerd hadden, een riedeltje dat ze wel kon onthouden. Tamara streek met haar vingers over de toetsen maar drukte ze niet in.       'Heeft u al eens een liefdesliedje geschreven?' vroeg ze toen. Ze schrok van haar eigen vraag, maar deinsde niet terug voor zijn antwoord.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 17:10 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

When will the next break come around.... || Senior || Casanova

---

Ze liepen met z'n tweeën naar Eli's huis. Het was misschien een paar straten verderop en daarbij wou Eli graag met de motor gaan, niet alleen gaf het een adrenaline kick, maar het zorgde ook voor aandacht van de gewenste meiden. Elin had haar armen om zijn arm heen geklampt. Hij hield haar niet vast aangezien het vrij koud was en hij zijn handen in zijn zakken had gestopt, maar lette wel op dat ze niet viel en probeerde hij zoveel mogelijk te ondersteunen zonder echt zijn handen te gebruiken. Toen ze bij zijn huis aankwamen bleef Elin staan en pakte zij haar mobiel. Eli daarin tegen opende de voordeur en liep naar binnen. Hij had zijn school uniform al aan wat bestond uit een witte bloes, die hij niet helemaal had dichtgeknoopt aangezien het niet bepaald comfortabel zat, een zwarte trui en de irritant zittende broek. Het was altijd maar een uitdaging om met die zwarte broek die zijn ballen haast afkneep aan te hebben tijdens het motor rijden. Hij liep richting zijn garage en keek naar zijn voertuigen. Naast zijn favoriete matzwarte motor had hij ook nog 3 auto's en twee andere motoren. Een fel rode en een crossmotor. Hij opende zijn garage met zijn sleutel en zag hoe hij zich omhoog takelde. Hij pakte zijn helm en deed deze op zijn hoofd. Hij pakte ook Elin haar helm, aangezien ze vaak bij elkaar verbleven en hij het wel belangrijk vond dat als hij viel ze geen dwarslaesie zou krijgen. Hij stapte op de motor en liet de garage weer naar beneden takelen. Elin liet haar mobiel weer in haar zak glijden en stapte bij hem achterop waarna ze haar helm op deed die hij aan haar gegeven had.
'Volgende keer nemen gewoon de taxi of de limousine, veel warmer,' Murmelde ze en Eli grijnsde ondanks dat ze het zag.
'Dat mag wel zo wezen, maar hier krijg je veel meer adrenaline van en daar word je ook warm van.' Zegt Eli als haar armen rond zijn middel zijn geeft Eli gas en scheurt er vandoor. Een glimlach siert al snel zijn lippen door het gevoel wat hij er van krijgt. De ochtendpret die Eli en Elin gehad hadden had gezorgd voor een lichte vertraging wat er voor zorgde dat Eli nu wat sneller reed aangezien ondanks dat hij met tegenzin naar school ging hij niet weer zin had om na te blijven. Eli manoeuvreerde door de auto's die stil stonden voor de normale ochtend spits in new york, nog een voordeel aan het hebben van een motor.
Aangekomen bij onze school stapte we beide van de motor af. Ik voelde veel paar ogen op me aangezien de verwende mensen hier op school limousines waren gewend, maar dat maakte me niet uit. Zelf rijden en zelfstandig zijn was meer wat voor mij dan een chauffeur te laten rijden. Elin had ondertussen haar helm al afgedaan en was haar haar aan het fatsoeneren, volgens hem zag het er prima uit, maar vrouwen vinden het nooit goed zitten. Eli deed zijn helm ook af en liet zijn vingers eenmaal door zijn haren glijden. Hij zag Zed al staan en wou naar hem toe lopen maar werd tegengehouden door Elin. Hij had makkelijk door kunnen lopen, aangezien Elin niet zo sterk was, maar keek haar in plaats daarvan aan om te kijken wat ze te zeggen had.
'Wacht, dit is de perfecte kans.' Zegt ze en Eli kijkt aar Zed en terug naar Elin die nu een sneeuwbal maakt. Een glimlach speelt al snel op zijn lippen door het zien van Elin haar speelsheid, hij verplaatst echter de glimlach al snel voor een grijns. Ze gooide de sneeuwbal, maar miste haar doel door een ander te raken. Eli keek even om zich heen omdat hij iedereen al een klein tijdje niet had gezien. Hij zag verschillende leerlingen al staan en zijn oog viel toen op Iliona die al naar zijn kant stond te kijken. Ze leek te twijfelen dus om haar gerust te stellen dat ze wel kon komen stak hij even zijn hand op en zwaaide even kort naar haar.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 18:35 ]

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Zed Balthazar Fontbona

Wat versuft keek Zed op toen hij een sneeuwbal voorbij zag vliegen en trok toen een wenkbrauw op naar Elín die sorry riep.
      "Met jouw gooitalent had je iemand kunnen vermoorden," zei hij met een glimlach en begroette Ío die aan kwam lopen. Uiteraard was Elín met Elijah meegeweest en Zed kon het niet helpen dat hij zijn vriend een knipoog gaf. Uiteraard wist Zed wel dat het puur om de seks ging tussen die twee, maar hij vond het altijd wel interessant om ze er wat mee te pesten.
      "Hm, jullie zullen wel haast hebben gehad," merkte de jongen op en wierp toen zijn sigaret in de sneeuw. Sneeuw had dus toch zijn voordelen, bedacht hij bij zichzelf terwijl hij toekeek hoe de sigaret meteen doofde. Over het algemeen had de jongen echt een hekel aan de winter, maar op een of andere manier vond hij het nu wil meevallen.
      Zed besloot zich tot Ío te wenden, gezien hij zich iets wat opgelaten voelde door het feit dat hij een vermoeden had van wat de andere twee die ochtend hadden gedaan.
      "Hoe was je vakantie kleine?" Vroeg hij haar terwijl hij plagend zijn tong naar haar uitstak. Hij kon het altijd wel prima met het meisje vinden, hoewel hij er heel bewust voor had gekozen om haar niet te vertellen over zijn bijbaantje. Hij wist hoe ze er tegenover stond en vond het niet nodig om hun vriendschap te riskeren door zoiets op te brengen.

[ bericht aangepast op 25 jan 2016 - 19:20 ]

---

When time and life shook hands and said goodbye.