[200 • RPG] Manhattan's Elite - Speeltopic 1. - Speeltopics

''no one cares unless you're pretty or you're dead''

---

I N T R O D U C T I O N

"The Upper East Side was like something from Fitzgerald or Thackeray – teenagers acting like adults, adults acting like teenagers, guarding secrets, spreading gossip all with the trappings of truly opulent wealth. And membership into this community was so elite you couldn’t even buy your way in. It was a birthright – a birthright that I didn’t have. And my greatest achievements would never earn it.”

— Gossip Girl

P L O T

The Upper East Side of New York City is like a world stuck in it’s own little bubble - a little bubble filled with wealth, drama, adults acting like children and children acting like adults. To outsiders, the Upper East Side is a fantasy. They know it exists, but they have a hard time believing the things they hear about that are said to go down between the socialites. Some outsiders have managed to break through the bubble and join the life of the elites, whether its attending school on a scholarship, or starting a new job, there are those few who didn’t grow up with money. From a young age, children on the Upper East Side are thrown into the whirlwind life of the rich and famous. They attend lavish parties, exciting balls, even the fundraising events that seem boring, always end with the revealing of an affair, or a relative who you thought was dead showing up and revealing their big elaborate scheme. It sounds like something out of the movies, but for the residents of the Upper East Side this is their everyday reality. This RPG is based on the St. Augustine High School for boys & girls. A school for the brightest and richest students on the Upper East Side. Some children get in on a scholarship, but that's rare. Follow the young adults on their dramatic , exiting and tragic lives.

---

Het verhaal begint op de eerste maandag na de kerstvakantie.

[ bericht aangepast op 22 jan 2016 - 20:04 ]

---

I'd rather be spitting blood, than have the silence fuck me up.

Catherine Loraine Daelli

Wijselijk besloot Catherine het gekibbel maar te negeren en zich op de weg te concentreren die erg glad was, hoewel ze zich vrij schuldig over deze situatie voelde. Het was lastig om vrienden te hebben die elkaar niet mochten en in the Upper East Side was dat iets wat helaas veel te vaak voorkwam.
      Ze beloofde zichzelf dat ze voortaans gewoon een boekje zou gaan bijhouden zodat ze wist wie wel en wie niet samen in een auto konden. Om haar irritatie te laten blijken remde ze zo nu en dan extra hard zodat de jongens door de auto vlogen. Eigen schuld, dikke bult, bedacht ze met een grijns bij zichzelf toen ze tien minuten later slippend de parkeerplaats van de school op reed.
      "Nou, dát was gezellig. Moeten we vaker doen." Zei ze grijnzend om vervolgens de auto op de handrem te zetten en uit te stappen. Cath wachtte vervolgens tot de twee jongens ook waren uitgestapt om haar auto dicht te doen. Onschuldig keek ze naar de twee jongens voor haar en zette een brede lach op.
      "Ik trakteer op koffie?" Zei ze terwijl ze hen een voor een aankeek, "jullie zijn toch niet boos op me he?" Een grote glimlach stond op haar lippen terwijl ze die vraagstelde en ze wreef haar handen tegen elkaar terwijl ze hun antwoorden afwachtte. In de verte zag ze Scarlett staan en enthousiast begon ze naar haar vriendin te zwaaien.

---

When time and life shook hands and said goodbye.

---

Moest hij niet met zijn meest pijnlijke schouder tegen de deur zijn aangevlogen, dan had hij vast even giftig geantwoord op Zeshauns opmerking. In plaats daarvan was een vloek en een pijnlijke kreun het enige dat zijn mond verliet. Max beet de rest van de rit op zijn tong om de vrede te bewaren, iets wat hij zonder kater nooit zou gedaan hebben. Niettemin was de opluchting groot toen het vervloekte voertuig eindelijk geparkeerd was en Max zijn pijnlijke spieren weer kon strekken.       "Jezus Christus, waarom ben ik überhaupt ingestapt," kreunde hij toen hij zijn rugzak op zijn rug hees. Het ging nogal ongemakkelijk en uiteindelijk liet hij het ding maar aan één schouder hangen, simpelweg omdat hij zijn arm niet door de andere lus kreeg. Hij schoot een giftige blik richting Cath toen ze voorstelde om nogmaals zo'n helse rit te maken, al kon hij het sarcasme ook wel horen.       "Nee, dankje. Ik heb liever een chauffeur die me niet de dood in rijdt," antwoordde hij zoetjes, waarna hij het toch voor elkaar kreeg om een grijns te produceren, ondanks dat hij het half meende. Hij draaide nog eens met zijn stramme schouder en wierp een ongemakkelijke blik op Zeshaun. De rit was verrassend rustig geweest, al had dat vooral aan zijn hoofdpijn gelegen en het feit dat ze tenminste niet op dezelfde bank zaten. Max zuchtte en richtte zich weer op Cath.       "Ik trakteer op koffie," zei ze vrolijk en Max maakte een goedkeurend geluidje. De belofte van koffie maakte de aanzet om zijn ochtendhumeur te verdrijven.       "Jullie zijn toch niet boos op me, he?" vroeg ze vervolgens, waarna ze plots wild met haar armen bewoog. Max was te stram om achter zich te kijken, maar gokte dat er iemand was die ze kende. Haar enthousiasme lichtte zijn humeur nog wat verder op, en hij was eindelijk weer in staat om grapjes te maken en te verdragen.       "Furieus en verbolgen, Cathy," grijnsde hij. "Maar moest je toevallig een pijnstiller hebben, dan zal ik erover nadenken om mijn wraak in te houden."

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 19:38 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Haar adem had gestokt, wat me een lichte hint gaf dat zij mijn aanwezigheid ook niet geheel erg leek te vinden, al gaf dat me nog een slechter gevoel. Tamara's hoofd was lichtjes mijn kant opgekeerd bij mijn uitleg, al had ze mijn ogen vermeden. Het waren de kleine dingen die me opvielen aan de jongedame. Hoe haar parfum zich mengde met haar haarproducten en natuurlijke geur bijvoorbeeld. Het was een bijzondere geur die mijn neus binnengedrongen was tijdens het spreken.       Een korte blik werd mijn kant opgeworpen na een lach. 'U doet het sowieso wel goed in uw lessen, hoor.' Een iets wat triomfantelijke glimlach begon rondom mijn lippen te spelen, waardoor ik wat tanden ontblootte. De grappen die ik naar anderen toegooiden als ik een compliment kreeg had ik bijna Tamara's kant opgeworpen. Het was een standaard lerarengrap geweest, waar de humor al vele jaren vanaf was. Dat ze niet hoefde te slijmen om betere punten te halen. In plaats daarvan hield ik het bij een glimlach.       'Hoe was uw vakantie, Mr. Covington?' haren ogen waren gericht op de toetsen, waardoor ik de tijd nam om wat rechter te staan en enkele stappen naar de piano te zetten, waar ik vervolgens nonchalant tegenaan ging hangen. 'Niet veel bijzonders eigenlijk, grotendeels van de tijd heb ik besteed bij mijn oma.' Een spontane glimlach sierde mijn gezicht. Mijn oma was altijd de meest belangrijke persoon in mijn leven geweest, en ik zag haar naar mijn mening veel te weinig. 'Hoe zit het met jou, Tamara?' Ik wierp de roodharige een geïntresseerde blik, wat niet moeilijk was gezien ik oprecht interesse had ik wat ze gedaan had. 'Buiten het piano spelen uiteraard.'       Kort volgde mijn ogen haar sierlijke vingers over de witte toetsen, en hoe soepel ze het wel niet kon. Ik kon haast niet geloven dat deze jongedame niets met muziek had, ze leek soms zo'n natuurtalent. En haar frustraties — die enkel op haarzelf gericht waren — leken dat duidelijk te maken. Waren het zenuwen die haar misschien weerhielden?       'Heeft u al eens een liefdesliedje geschreven?' de jongedame leek te schrikken van haar eigen woorden, waardoor ik zachtjes lachte. Het was niet alsof het voor mij een al te persoonlijke vraag was, ondanks dat ik deze nog nooit mijn kant op had geworpen. 'Ik heb wel de nodige songteksten geschreven. Al is dat alweer een hele tijd geleden geweest. Er zaten zeker wel wat liefdesliedjes tussen.'       Met een nieuwsgierige twinkeling in mijn ogen keek ik Tamara in haar lichte ogen. 'Wat is jouw verborgen talent, Miss Chamberlain?' Het was pure interesse geweest, gezien ik graag wilde weten wat haar klokje liet tikken. Het was een interessante jongedame geweest, en ik wilde graag meer weten dan goed voor me leek te zijn. Ach, ik had mezelf altijd al in de problemen gewerkt, dit was nog de onschuld zelve. Tamara was de onschuld zelve.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

'Nou, dát was gezellig. Moeten we vaker doen,' het sarcasme droop dan wel van haar woorden af, maar het wist me toch in mijn verkeerde keelsgat te schieten. Gehaasd was ik uit de wagen geklommen, waarna ik even rond had gekeken — in de hoop dat ik sociaal kon zijn met iemand anders. Er waren genoeg personen te vinden, al had ik zo'n idee dat het verstandiger zou zijn als ik even rust zou vinden.       Max had in de tussentijd nog wat lopen klagen, maar ik negeerde het maar — vooral gezien hij mijn lichte uitbarsting in de auto ook had genegeerd. Misshien kon ik dit nog wel doen voor Cath. En mezelf. De rugzak hing ik rustig om mijn beide armen op mijn rug.       'Ik trakteer op koffie?' Cath had een lach mjn kant opgeworpen, 'jullie zijn toch niet boos op me he?' Ik schudde mijn hoofd. 'Ik heb geen zin in koffie. Ik zie je straks wel.' Met kalme passen liep ik weg van Cath en Max zonder verder nog een woord eraan vuil te maken. Cath wist maar al te goed dat ik nooit lang kwaad kon zijn. Mijn gevoelens waren wel gekwetst omdat ze Max mee had genomen. Misschien moest ik maar eens na gaan denken of ik wel net zo veel voor haar betekende als zij voor mij.       In mijn ooghoek zag ik Cath nog zwaaien naar iemand, evenals hoorde ik Max zijn stem. Het interesseerde me even vrij weinig. Ik had tegen iemand willen uitrazen. Ik had leuke verhalen willen horen over de vakanties van anderen, maar blijkbaar zat dat er niet in voor mij. Mijn passen leden me weg van de kou, weg van de sneeuw en de school in. Het rook er muf, maar het was lang niet zo koud als buiten.       Zuchtend kwam ik bij mijn kluisje aan, waar ik mijn boeken begon te wisselen en even wat oude snoepjes uit graaide om deze vervolgens in de prullenbak dichtbij te gooien. Ze waren allemaal raak geweest, maar zelfs dat wist me niet beter te laten voelen. Mompelend liep ik vervolgens maar naar het lokaal waar mijn eerste les zo zou beginnen. Ik had geen idee hoe lang het nog moest duren, maar het was nog altijd te lang in mijn ogen.

Zeshaun De Luca.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

Ondanks dat Tamara altijd een goede luisteraar was geweest, luisterde ze niet echt naar Caspian's antwoord op haar vraag. Natuurlijk was ze geïnteresseerd in zijn vakantie, maar ze werd te veel afgeleid door haar eigen gedachten. Ze dacht aan hem, zoals ze te vaak deed, maar dit keer niet op de meest gewenste manier mogelijk. Ze herinnerde haarzelf eraan dat hij een leraar was en dat was nota bene het helemaal probleem. Ze wist niet hoe ze haarzelf in deze situatie had weten te werken, maar ze moest haarzelf de complimenten geven over hoe erg ze haarzelf weer in de nesten had gewerkt. Uiteindelijk kaatste hij de standaard-vakantievraag terug naar haar.       'Ik ben met mijn ouders naar Nieuw-Zeeland geweest,' antwoordde ze ietwat emotieloos. De vakantie was dan ook alles behalve hemels. De bestemming was enig, in het derde vakantiehuis van haar ouders, maar het gezelschap was werkelijk verschrikkelijk. Haar ouders gingen naar de andere kant van de wereld voor nog meer zaken en Tamara bleef bijna dagelijks alleen achter. Daarom had ze de tijd genomen om zich te storten op pianospelen.       'Ik heb wel de nodige songteksten geschreven. Al is dat alweer een hele tijd geleden geweest. Er zaten zeker wel wat liefdesliedjes tussen' zei hij toen ze vroeg of hij weleens liefdesliedjes geschreven had. Het was niet helemaal het antwoord waar ze op gehoopt had. Ergens verwachtte ze dat hij erg open zou vertellen over zijn eerste jeugdliefde, maar dat deed hij -logisch gezien- niet. Tamara was zelf totaal niet open, dus waarom kon ze verwachten van anderen dat zij dat wel waren?       'Wat is jouw verborgen talent, Miss Chamberlain?' vroeg hij ten slotte. Tamara dacht kort na en liet toen een spottend lachje haar mond ontsnappen. Ze hield haarzelf maar al te graag bezig met tekenen. Alle kaften van haar boeken stonden vol met droedels, maar dat hoefde niemand te weten. Ze zou op een echte sukkel lijken. 'Ik heb geen talenten zoals dansen, zingen of-' Ze keek over haar schouder naar Caspian 'piano spelen, zoals anderen'

---

Big girls cry when their hearts are breaking

She was poetry in a world that was still learning the alphabet

---

      Elín rolde met haar ogen om Zed's opmerking. 'Ach, er is geen betere manier om de dag te beginnen toch?' vervolgde ze met een lichte grijns. Ze vond het amuserend dat Zed zich er niet gemakkelijk bij voelde, maar goed, ze had zich zelf er waarschijnlijk ook niet op haar gemak bij gevoeld was het andersom geweest. Aan de andere kant hij er dan maar niet over moeten beginnen.
      Terwijl Iliona antwoord gaf op Zed's vraag, liet Elín haar ogen over het schoolplein dwalen. Toen haar blik op Callum viel, verscheen er als automatisch een glimlach op haar gezicht.
      'Ik zie jullie later wel weer,' zei ze tegen Zed en Iliona, waarna ze zich op Eli richtte. 'Oh, ik hoef geen lift terug vanmiddag, maar ik houd de helm wel bij mij anders loop jij er zo mee rond te zeulen.' Ze glimlachte nog even naar het drietal, waarna ze bij hen wegliep en richting Callum liep. Ze was blij om hem weer te zien, wat er voor zorgde ze wat sneller liep, waardoor ze uiteindelijk half struikelend voor hem terecht kwam.
      'Ik heb je gemist,' mompelde ze, terwijl ze zijn armen om zijn nek krulde en hem zo in een omhelzing trok. Even was ze vergeten dat ze een helm in haar handen had met als gevolg dat het ding bijna tegen Callum's hoofd aan knalde.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

---

Ze was opgelucht toen Eli haar had gewenkt en voegde zich vrolijk bij het groepje. Ze voelde zich nooit helemaal op haar gemak op de luxueuze school, maar sommige mensen lieten haar dat bijna vergeten. Eén daarvan was Zed, aangezien hij de enige leek die enigszins begreep hoe het was om zonder miljoenen door het leven te gaan. Ze wachtte geduldig tot de drie hun onderlinge binnenpretjes hadden besproken.       "Hoe was je vakantie, kleine?" vroeg Zed uiteindelijk aan haar. Ze rolde met haar ogen en greep naar zijn tong, zogezegd om deze te vangen. Natuurlijk raakte ze hem niet echt aan.       "Ik ben niet klein," antwoordde ze op een kinderachtig toontje. "Jij bent gewoon groot." Ze grijnsde en zuchtte toen, waarna ze even het schoolplein rondkeek. Ondertussen verliet Elín het groepje voor Io haar gedag kon zeggen. Ze glimlachte toen ze de begroeting in de verte zag en draaide zich weer naar de twee jongens.       "Normaal," antwoordde ze uiteindelijk terwijl ze richting de parking gebaarde. Er waren slechts enkele auto's bij die niet meer kosten dan haar huis, wat duidelijk maakte wat ze bedoelde.       "Kerst was echt heel fijn. Ik heb denk ik zo veel gegeten, dat ik er zeker een centimeter bij heb. Niet in de hoogte, ter verduidelijking," grinnikte ze. "Hoe was het bij jou... jullie?" verbeterde ze zichzelf snel. Ze wilde Eli niet zomaar buiten sluiten, al wist ze meestal niet goed hoe ze op hem moest reageren. Meestal hadden haar wangen een lichtrode kleur wanneer ze met hem sprak, en ze hoopte dat dit vandaag niet zou voorvallen.

[ bericht aangepast op 29 jan 2016 - 19:24 ]

---

Mijn brein breint zoals het breint.

Nathe liep vrolijk door de gangen. Hij had nooit al te veel moeite met weer op school zijn, vreselijk vond hij het zeker niet. Nathe kon het wel vinden met de meeste mensen op school. Nathe lette vaak alleen niet op onder het lopen, iets wat je kon merken zodra hij Athene omver liep, na iemand een high five gegeven te hebben.
"Het spijt me zo, " zei Nathe zodra hij zich op zijn knieën had laten zakken om haar te helpen met dingen oprapen. De boeken waren zo gedaan, maar de kleine pilletjes waren een hell om allemaal te verzamelen. Zodra hij alles wat hij zag opgepakt had stak hij zijn hand uit naar Athene.
"Emh, ik denk dat je die nog nodig heb, waar ze ook voor zin, " zei de jongen nerveus, voordat hij zijn hand terug trok. Hij wist niet zeker of hij iets verkeerd zou zeggen. Nathe have het in het geheel niet op medicijnen of pilletjes, maar begreep dat het soms nodig was.
" Hoe was je kerstvakantie? En hoe gaat het met jou? " vroeg Nathe met een kleine glimlach. De jongen was sociaal niet zo moelijk en Athene had hij altijd wel aardig gevonden.

[ bericht aangepast op 26 jan 2016 - 0:26 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

When will the next break come around.... || Senior || Casanova

---

Iliona kwam al dichterbij en Zed vroeg hoe haar vakantie ws geweest. Terwijl ze aan het praten waren en Eline besloot weg te lopen werd hij even uit zijn gedachte gehaald door Elin haar stem.
'Oh, ik hoef geen lift terug vanmiddag, maar ik houd de helm wel bij mij anders loop jij er zo mee rond te zeulen.' Zei ze en Eli grijnsde even terwijl hij haar onopvallend nakeek. Het was haar helm dus ze mocht doen wat ze er mee wilde. Hij voelde de lichte ongemakkelijkheid van Zed afkomen, maar hij begreep op zich wel waarom. Voor zover hij wist, wist Zed van hem en Elin. Niet dat het overal bekent was, maar Zed kon zelf wel de lijntjes verbinden waarom ze vaak samen aankwamen ondanks dat andere naïef waren en dachten dat Elin en hij dat nooit zouden doen. Hij luisterde half mee over de praatjes over kerst en dat lo klein was. Ze was dan ook niet bepaald groot om eerlijk te zijn.
"Kerst was echt heel fijn. Ik heb denk ik zo veel gegeten, dat ik er zeker een centimeter bij heb. Niet in de hoogte, ter verduidelijking," Ze grinnikte toen ze sprak en even ging Eli's blik naar haar buik, maar ze had overdreven en er was niets van het zogenaamde aankomen te zien. Ze was nog steeds slank met haar lichte vormingen die te zien waren. "Hoe was het bij jou... jullie?" Eli zijn blik wende naar haar ogen. Hij wist dat hij niet in het gesprek zat, maar ze dit deed omdat het gewoon bij haar karakter hoorde. Hij vond het wel schattig, ze had al lichtelijk roze wangetjes al was de oorzaak waarschijnlijk het vrij koude weer wat er voor zorgde dat het bloed naar haar wangen steeg om haar wangen warm te houden. Toen Zed nog niet zijn mond gelijk opentrok besloot Eli voor bijna de eerste keer dat hij op het plein staat iets te zeggen.
"Mijn kerst bestaat uit uitgaan en dat was gezellig. Ik vier al heel lang geen kerst meer namelijk." Zegt Eli even eerlijk als hij altijd was. Hij keek daarna naar Zed omdat hij eigenlijk geen idee had hoe Zed zijn kerst was vergaan. Eli voelde wel even een steek ondanks dat het aan de buitenkant niet echt te merken viel. Zijn ogen vielen even op de grond door de korte steek. Hij was lichtelijk jaloers op het idee van kerst vieren. Hij had het nooit echt gedaan aangezien zijn vader niet echt van het familie zijn was. De enigste mensen waar hij het mee zou kunnen vieren waren James, zijn butler, en Elisa, zijn schoonmaakster, maar om hen nou weg te trekken van hun eigen familie vond Eli toch even te cru. Hij had al slechte kerst, geen nood om een ander hetzelfde lot te geven.

---

The Clock Is An Illusion And We Are All Trapped In It. Fye • Onism • Astrophe • Alazia

Als ik bezig ben met de pilletjes oprapen, hoor ik de stem die bij Nathaniel Sinclaire, mijn beste vriend.
"Het spijt mij zo," zegt hij terwijl hij mij meehelp met alles op te rapen, wat betekent dat hij tegen mij aanknalde.
"Geeft niet," zeg ik glimlachend
"Emh, ik denk dat je die nog nodig heb, waar ze ook voor zijn," zegt hij terwijl ik de door Nathaniel opgeraapte pillen aanneem en weer in het potje douw, hopend dat hij niet ziet wat voor pillen het zijn.
"Inderdaad, ik heb ze nog steeds nodig, anders krijg ik problemen met mijn ouders," zeg ik terwijl mijn tas dichtrits.
"Hoe was je kerstvakantie? En hoe gaat het met jou?" zegt hij vervolgens waarop ik glimlach.
"Het gaat nu goed met mij, dankjewel voor het vragen. Mijn vakantie was echter een nachtmerrie. Hoe gaat het met jou en hoe was jouw vakantie? Heb jij wel een leuke vakantie gehad?" vraagt de roodharige aan Nataniel.
Ze heeft expres niet al te veel verteld over haar vakantie tegen hem aangezien ze bang is voor zijn reactie als hij hoort dat ze in een soort van gekkenhuis heeft gezeten dankzij een depressie. Voor gek verklaard worden is hetgene waar ze het minste zin in heeft.

---

‘You must go on’. thrishanakru —> Gashina

'Ik ben met mijn ouders naar Nieuw-Zeeland geweest,' de vraag over haar vakantie had ze tamelijk bot geantwoord, al merkte ik al op dat het niet richting mij bedoeld was. 'Prachtig land.' Een lichte glimlach speelde rondom mijn lippen. Ik was er enkele jaren terug eens geweest, op bezoek bij familieleden van me. Er was veel te bezichtigen.       Mijn antwoord op haar vraag had haar een teleurstellende blik gegeven, waardoor ik na ging denken wat ze dan wel voor antwoord verwacht had. Soms snapte ik echt helemaal niets van vrouwen en hun gedachtegang, dus ook ditmaal gaf ik die gedachtegang al weer gauw op. Sommige dingen waren beter zonder antwoord.       Een humorloze lach verliet haar rode lippen. 'Ik heb geen talenten zoals dansen, zingen of,' haar blik was naar mij toe gegleden, 'piano spelen, zoals anderen.' Met een schuin hoofd keek ik naar de jongedame, waarbij ik haar sierlijke gezichtskenmerken steeds meer leek op te merken. 'En wat je met die vlecht doet dan.' Ik gebaarde het op mijn eigen hoofd, waarna ik richting haar haren knikte. 'Ziet er ook niet simpel uit.' Ik stopte mijn handen nonchalant in mijn broekzakken.       'Maar ik kan niet geloven dat je geen talent hebt. Wat denk je van die tekeningentjes die je op je schriften neerzet? Valt dat niet onder talent?' Ik glimlachte lichtjes naar de jongedame. Ik had al vaker gezien hoe ze soms aan het kladderen was, al leek ze zeker te weten wat ze precies aan het doen was. Het begon altijd zo simpel, maar uiteindelijk leken er hele kunstwerken te staan. 'Dat kan ik dan weer totaal niet.'       Achter de deur hoorde ik steeds meer voetstappen, wetende dat er steeds meer leerlingen op school aangekomen waren, wat moest betekenen dat de lessen zo zouden beginnen. Ik gaf mezelf mentaal een schouderklopje dat ik al afstand van haar had genomen en haar niet meer aanraakte. De kans was groot dat iemand het lokaal in zou lopen. Callum bijvoorbeeld.       'Welke les heb je zo, Tamara?' een geïntresseerde blik wierp ik haar kant op. Zelf vond ik het altijd fijn om haar naam over mijn lippen te laten rollen. Het was een simpele — maar prachtige — naam geweest, evenals de jongedame die het droeg. Mentaal sloeg ik mezelf tegen mijn hoofd aan. Af, Cas.       Kort liet ik mijn blik naar de grond glijden terwijl mijn gedachtes af begonnen te dwalen naar een niet zo verstandige locatie. Ik beet mezelf even hard op mijn lip, waarna ik deze weer losliet en omhoog keek met een oprechte glimlach. Dit moest genoeg voor je zijn, pedofiel.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

Tamara reageerde niet echt op zijn reactie toen ze vertelde dat ze in Nieuw-Zeeland was geweest. Ze was ver weggezonken in haar gedachten terwijl ze met een pluk van haar rode, lange haren speelde. Rustig en sierlijk draaide ze zich om het krukje dat achter de piano stond om naar Caspian te kunnen kijken. Ze rechtte haar rug iets zodat ze er netjes bij zat, iets wat wel moest met dat strakke jurkje dat de vrouwen op school moesten dragen. Tamara vond het vreemd dat ze perse een schooluniform aan moesten, maar dat het niet veel bedekte.       'En wat je met die vlecht doet dan?' vroeg hij en hij gebaarde naar haar vlecht. Even lachte Tamara en ze schudde haar hoofd. 'Lief van je dat je mijn haarstijl mooi vindt, maar helaas heb ik daar zelf weinig in te betekenen. Annabelle, onze huishoudelijke hulp, is erg creatief met mijn haren iedere ochtend,' antwoordde Tamara en ze liet haar hand glijden over de vlecht op haar hoofd. Tamara dacht even aan Annabelle. Ze vond haar een geweldig mens. Ze was lief, zorgzaam en behandelde Tamara op een verschrikkelijk fijne manier. Tamara liet haar ogen over Caspian heen glijden, hopend dat ze dat niet te opvallend deed. Ze nam hem helemaal in haar op en beet even op haar lip.       'Maar ik kan niet geloven dat je geen talent hebt. Wat denk je van die tekeningentjes die je op je schriften neerzet? Valt dat niet onder talent?' Tamara schrok lichtelijk toen hij dat zag. Die tekeningetjes waren voor niemand bedoeld. Ze kliederde gewoon graag en het maakte haar niet veel uit wat er op papier kwam te staan, het hiep haar als afleiding. Tamara tekende het liefste mensen na. Zo schetste ze vaak haar vader op papier en ze wist eigenlijk niet waarom hij precies. Daarnaast had ze regelmatig meisjes als Scarlett nagetekend en ergens, onder haar bed verstopt, lag een tekening die te veel weg had van Caspian. Toch bleef Tamara aan haarzelf ontkennen dat het ook daadwerkelijk Mr. Covington was, het kon iedere man zijn.       Opnieuw liet ze haar ogen over hem heen glijden en dit keer deed ze niet de moeite om hem te verbergen. 'Welke les heb je zo, Tamara?' vroeg hij. 'Engels,' dreunde Tamara meteen op. Ze wist haar rooster uit haar hoofd en zou ook haar best doen om niet te laat te komen. Tamara richtte haar blik op naar Caspian en droeg daarbij een iets te speelse uitdrukking op haar gezicht, alsof ze hem wilde uitlokken.

[ bericht aangepast op 27 jan 2016 - 15:03 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Een plukje rood haar had ze rond haar slanke vingers bewogen, wat mij lichtelijk had af weten te leiden. Het was een prachtige jongedame en het waren vooral haar haren die haar op deden laten vallen. Deze zorgde ervoor dat haar ogen sneller opvielen en het weegde mooi af tegen haar blanke huid.       Toen ze zich uiteindelijk omdraaide naar me, waarna ze lachte om mijn opmerking over haar haren. 'Lief van je dat je mijn haarstijl mooi vindt, maar helaas heb ik daar zelf weinig in te betekenen. Annabelle, onze huishoudelijke hulp, is erg creatief met mijn haren iedere ochtend,' vertelde ze me. Met een glimlach op mijn gezicht had ik geknikt op haar antwoord. Stiekem vond ik het altijd vreselijk om te horen hoe de leerlingen hier opgevoed waren door huishoudsters en dergelijke. In ieder geval dat ze een sterkere band hadden met hen dan met hun ouders. Mijn ouders waren er ook schuldig aan geweest, misschien dat ik mezelf er daarom wel in kon vinden.       Observerend dat ik was, merkte ik op hoe haar ogen over mij heen gleden, wat ervoor had gezord dat ik automatisch mezelf wat rechtte — ondanks dat dat amper nog echt kon. Vervolgens merkte ik op hoe een stel parelwitte tanden op haar rode lip beten, wat moest betekenen dat ze het stiekem helemaal niet zo erg had gevonden wat ze had gezien. Veel kon het niet zijn onder deze blouse en pantelon, maar je wist maar nooit waar je fantasiën je konden brengen. Opnieuw sloeg ik mezelf mentaal voor mijn hoofd. Kijken betekende niets, dat moest ik toch wel weten. Hypocriet.       Tamara leek te schrikken door de woorden die ik uitsprak, waardoor ik een vragende blik haar kant op wierp. Was daar iets ergs aan geweest? Dat ze er niet op antwoordde was voor mij duidelijk dat ze hier niet over had willen spreken. Ik liet het daarom maar voor wat het was, en liet het gespreksonderwerp vervagen. Ik had interesse in wat haar liet draaien, maar ik wilde haar uiteraard niet afschrikken.       Haar ogen hadden opnieuw over me heen gegleden, ditmaal minder subtiel. Kort vroeg ik mezelf even af wat haar hoek was, gezien mijn nieuwsgierigheid haast uit me leek te barsten. 'Engels,' klaagde ze. Ik lachte kort. 'Engels is vreselijk.'       De volgende blik die de roodharige me toewierp had me laten stoppen met lachen, niet abrupt maar het vervaagde snel. Mijn eigen ogen moesten donkerder hebben gestaan, gezien het enige dat ik nu voelde lust was, waar ik mezelf later wel even een goede preek voor zou gaan geven. Zorgvuldig dacht ik na over mijn volgende woorden, gezien ik niet precies wist waar dit heen zou gaan. Het was niet mijn bedoeling haar af te schrikken, maar ook niet om af te wijzen — het leek er immers op alsof ze zonet bepaald had in welk licht ze mij nou precies zag.       'Tamara, dit is misschien vreemd,' ik wist mezelf te stoppen voor ik de jongedame mee uitvroeg, 'maar ik ben blij dat de vakantie over is. Het doet me goed je weer te zien.' Even keek ik haar met een iets wat speelse glimlach aan, terwijl ik haar reactie peilde. Het was misschien niet de subtiele actie die ik verwacht had, maar ik had haar — hopelijk — niet afgeschrokken. Waarschiijnlijk was dat wel gebeurd als ik haar op een date had gevraagd. Toch vloog het woord pedofiel telkens door mijn hoofd heen.

Caspian Covington. Docent.

---

I'm your little ray of pitch black.

---

Tamara zag dat hij doorhad dat ze naar hem keek, maar dat deerde haar niet. Men kon veel zeggen over Tamara, maar ze had een manier van haar eigen zin door drammen en als zij de behoefte voelde om naar iemand te kijken, dan deed ze dat. Tamara was zich bewust van de spanning die er hing. Ze kon deze spanning echter niet plaatsen. Misschien vond hij haar eigenlijk een verschrikkelijk mens en hielp hij haar om maar zo gauw mogelijk van haar en haar mislukte ritme af te zijn? Die kans was aanwezig en veel waarschijnlijker dan dat hij haar wel interessant vond. Tamara kon het echter niet laten om naar hem toe te trekken. Ze leunde iets naar achter en richtte haar ogen op naar hem.       'Tamara, dit is misschien vreemd' zei hij en hij vervolgde zichzelf nog voordat Tamara erop kon reageren. 'maar ik ben blij dat de vakantie over is. Het doet me goed je weer te zien.' Ze moest een glimlach onderdrukken. Misschien zocht ze er te veel achter en bedoelde hij er niks mee, maar het zorgde ervoor dat ze zich gewild voelde. Niet gewild in de zin van seks, maar op manier dat iemand blij was met haar aanwezigheid. Haar ouders leken daar nooit blij om te zien, waardoor ze graag die aandacht bij iemand anders zocht. Haar wangen kleurden iets rood en ze was zeker dat er een twinkeling van plezier in haar ogen te zien was, ook al deed ze hard haar best om dat niet te laten lijken.       'Insgelijks,' antwoordde ze zacht, maar verstaanbaar. 'Mister Covington' Er waren twee redenen waarom Tamara hem aanbleef spreken met zijn "docentennaam". Eén: ze wilde beleefd blijven. Er waren genoeg docenten die leerlingen een nekschot konden geven om ze geen 'u' zeiden. Daarnaast deed ze hem om hem uit te dagen. Misschien verlangde hij er wel naar dat ze hem juist zou zien als iets meer dan een docent?       Tamara stond op van het krukje en stond eigenlijk net iets te dicht bij hem, maar dat vond ze niet erg. De geur van zijn aftershave drong haar neus binnen en liet een rilling over haar hele lichaam lopen.       'Ik moet naar de les,' fluisterde ze met een hese stem.

---

Big girls cry when their hearts are breaking

Zuchtend klauterde ik mijn bed uit. De gedachte dat de kerstvakantie nu echt voorbij was wilde ik nog even verbannen uit mijn hoofd. Begrijp me niet verkeerd, een hekel aan school heb ik absoluut niet, maar een dag waarin ik alles kon doen wat ik zelf wilde, stond me toch iets meer aan.
Ik vervolgde mijn weg naar de badkamer waar ik snel onder de douche stapte. Haast kende ik niet, ik kwam liever te laat dan dat ik onverzorgd op school verscheen. Ik genoot van het warme water op mijn lijf en na mijn haren te hebben gewassen stapte ik onder de douche uit en droogde me af. De zachte handdoek droogde mijn licht getinte huid en verdween daarna op mijn hoofd. Het was nogal lastig om mijn lange haren snel droog te krijgen. Ik liep terug naar mijn slaapkamer en kleedde me aan. Mijn broertje en mijn moeder sliepen nog beiden en ik besloot zo stil mogelijk te doen.
Mijn voeten schoten in mijn witte all stars waarna ik weer naar de badkamer liep. Een dun laagje mascara legde ik over mijn wimpers en haalde nog even mijn handen door mijn handdoek droge haren waardoor het een rommelige look kreeg.
Eenmaal beneden in de huiskamer aangekomen at ik snel een bakje yoghurt met muesli en pakte ondertussen mijn tas in. Ik griste mijn autosleutels van de bodem van mijn tas en gooide het ding vervolgens om mijn schouder heen. Glimlachend liep ik de voordeur uit en deed het ding vervolgens zo zacht mogelijk achter me dicht.
Ik stapte in de mat-zwarte Mercedes die voor de deur stond en startte mijn weg naar school. Na een kleine tien minuten rijden kwam ik aan en parkeerde mijn auto op de overvolle parkeerplaats. Een vriendelijk glimlachje gleed over mijn gezicht toen ik naar de ingang van de school liep. Onderweg kwam ik wat mensen tegen die ik met een simpel knikje begroette. Mijn hart sloeg even over toen ik de school betrad en de weg naar mijn kluisje inzette.
De vakantie was nu echt voorbij.

---

Don't judge my choices without understanding my reasons.