[RPG] It's a kind of magic [speeltopic] - Speeltopics

Je kan op elk moment meedoen als je wil! Dit is geen sneltrein-rpg

Het verhaal:
Dit rpg speelt zich af begin 19e eeuw. Adel en niet-adel zijn verenigd in een koninkrijk. De adel wonen met een aantal bedienden in een groot kasteel. De laatste tijd heerst er veel onrust in het koninkrijk, er dreigt oorlog te ontstaan. Daarnaast ontdekken een aantal mensen van adel en een aantal van niet-adel dat ze beschikken over magische krachten. De adel krijgt een speciale school om hun magische krachten te ontwikkelen, zij zullen ten tijde van de oorlog zich nuttig kunnen maken. Maar hoe staan de rest van de mensen die geen krachten hebben tegenover deze magische krachten? En hoe gaan zij die niet naar de school kunnen met hun krachten om? En wat als er mensen zijn die misbruik maken van hun krachten? Er zijn twee kanten tijdens de oorlog: Straveli en Gravel. Dit zijn twee gebieden die al langer dreigen met oorlog naar elkaar toe. Als personages mogen er mythische wezens worden aangemaakt (als heksen, magiërs, elfen, vampiers etc.) maar ook de adel kan verschillende rollen hebben (prins, koning, etc.) Overigens: niet iedereen heeft dus een kracht.

De rollen

Mannen (8 / ..):

-Van adel (1/ ..):
-Jared, van adel: prins, duistere / zwarte magie [topic 1, pagina 2]

-Niet van adel (7 / ..):
-Misha, niet van adel, arts in opleiding (bij het ziekenhuis van het kasteel), beheersing van het element vuur [topic 1, pagina 1]
-Mordecai, niet van adel: burger, kan mensen laten hallucineren en hypnotiseren [topic 1, pagina 3]
-Lucio, niet van adel, leerlingjager, kan teleporteren [topic 1, pagina 4]
-Zandro, niet van adel, kracht van verleiding [topic 1, pagina 5]
-Byron, niet van adel, half elf / half mens, heeft geen kracht maar wel scherper zicht en snellere reflexen [topic 1, pagina 6]
-Alvaro, niet van adel, warlock, heeft een helende kracht [topic 1, pagina 6]
-Robert, niet van adel, kapitein van de Koninklijke macht, kan in een sneeuwpanter veranderen [topic 1, pagina 8]


Vrouwen ( 6 / ..):

-Van adel (2 / ..):
-Meghan, van adel, dochter van de Koning ofwel prinses, tweede in lijn voor de troon, dingen laten exploderen [topic 1, pagina 1]
-Callidora, van adel, 3e in de lijn van troon opvolgster, gedachten lezen [topic 1, pagina 3]

-Niet van adel (4 / ..):
-Myrra - dochter van de raadsheer van de koning, kan wind en tornado's maken [topic 1, pagina 2]
-Shana, is officieel toezichthouder van de kelder van het kasteel, kan de toekomst zien [topic 1, pagina 2]
-Skye, dochter van de leider van de Koninklijke wacht, kan in dieren en andere menselijke gedaantes veranderen [topic 1, pagina 3]
-Sophia , niet van adel, mentor van Misha, telekinese [topic 1, pagina 4]

[ bericht aangepast op 23 jan 2016 - 17:46 ]

Aan niets denken is ook denken.

Alvast een Mt, ga zo posten (:

mortui vivos docent

Mijn topics ^^.

United we stand, divided we fall.

Het begin - Lees dit voordat je post!
Hoewel oorlog dreigt in het koninkrijk, zijn dat zorgen voor later. Hetgeen waar de meeste mensen nu aan denken is de kerst. We zitten namelijk al volop in de kerstsfeer. Overal rond en in het kasteel hangen lichtjes. Buiten wordt de duisternis verdreven door diezelfde lichtjes en is een klein kerstmarktjes opgericht, waar zowel de adel als de gewone burgers kunnen komen. Omdat kerst een feest is van het volk, organiseren elk jaar de adel een groot gala waar iedereen zich op zijn best presenteerd. Gewone burgers zijn hier dus ook voor uitgenodigd. De adel organiseert dit dus en zijn druk in de weer met alles tot in de puntjes te regelen. Er zal een grote spiegelzaal open zijn om te dansen, maar er zijn ook andere ruimtes beschikbaar gesteld. Zo is er een lounge beschikbaar en is buiten een terras gecreerd om te drinken. Natuurlijk zijn er genoeg donkere hoekjes, waar men niet weet wat er gebeurd... De adel presenteert zich op het gala op zijn best aan het volk en gebruikt dit evenement vooral om te netwerken. Maar er zijn ook diegenen die wel geinteresseerd zijn in het volk en zich mengen tussen hen. Al worden die wel in de gaten gehouden door de rest van de adel. Er zijn dus kerstmarkten, er worden kersliederen gezongen door de kinderen, er staat een grote kerstboom vlakbij de trap in het kasteel en buiten hangen rode linten in de kerstbomen. Deze avond zal het feest plaatsvinden. Iedereen is druk in de weer met de voorbereidingen, bijvoorbeeld een goede jurk uitzoeken. Maar ook is het verplicht om per persoon wat eten (zelfgemaakt) of te drinken mee te nemen, voor het buffet wat voor het gala zal plaatsvinden. Dan zijn er nog de arme stakkers die op deze dag (voor het gala) moeten werken.

Het gala vind plaats in het kasteel, daar zijn een aantal ruimtes ter beschikking gesteld.

[ bericht aangepast op 14 nov 2015 - 14:25 ]

Aan niets denken is ook denken.

Mikko schreef:
Alvast een Mt, ga zo posten (:

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

MT

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Meghan Sallisilan

Goedkeurend kijk ik in de manshoge spiegel voor me. De donkerrode jurk die ik draag, sluit perfect aan bij mijn lichaam en klokt vanaf mijn middel losjes uit. De gladde glanzende stof is licht als een veertje en zit enorm comfortabel. De halflange mouwen klokken bij mijn ellebogen wijd uit en de randen zijn met gouddraad afgestikt. Rond mijn taille zit een lang lichtrood lint, dat met een gouden cirkel bij elkaar wordt gebracht. De lange uiteinden vallen tot de rand van de jurk sierlijk naar beneden. Glimlachend draai ik even een rondje. Mijn zwarte haren zijn opgestoken, waardoor mijn sierlijke gestalte nog beter uitkomt. Ik houd niet zo van enorm zware sieraden, dus een kleine gouden ketting met een heel klein robijntje erin, blijft alles.
Na een bescheiden klopje komt mijn kamermeisje binnen, met de boodschap dat iedereen klaar is.
Het Grote Gala. Het feest wordt in het paleis gevierd, waar voor één keer alle gewone burgers en hoge adel bij elkaar zijn. En de Koninklijke familie maakt natuurlijk dramatisch entree. Geweldig. Vreugde alom. Ik volg Madelaine de gangen door, hoewel ik die evengoed ken als zij. Maar protocol gaat voor. Jared is er al, verveeld leunt hij tegen een pilaar aan. Ik moet lachen bij het zien van zijn nukkige gezicht. Kroonprins of niet, je zult hem eerder in de stallen vinden dan bij een oorlogsbespreking.
Ik kijk op de klok in de hal. Het is bijna halfacht en Callidora is er nog steeds niet. Het is maar goed dat mijn vader geen gedachten kan lezen, want de woorden die ik nu in mijn hoofd schreeuw, is absoluut geen taal voor een prinses. Pas net voordat de klok één keer slaat om het halve uur aan te tonen, zijn haar voetstappen hoorbaar. Jared en ik zuchten tegelijkertijd en gaan al klaar staan. Lichtjes buiten adem komt ze naast me te staan. Ze wuift mijn strenge blik weg en lacht verontschuldigend. Precies om halfacht komt mijn vader ook. Hij knikt goedkeurend naar ons, en gaat voor ons staan. De grote deuren zwaaien open en onthullen de grote mensen masse die ons staat op te wachten. Ik plak een bevallige glimlach op mijn gezicht en volg mijn vader op de gepaste afstand die het protocol voorschrijft. Het geroezemoes verstomt en de Koning begint aan zijn toespraak.

(wauw, mijn eerste RPG bericht. Ik hoop dat ik het een beetje goed heb gedaan haha)

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 21:03 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Mordecai Orthon Dalton

Terwijl ik mijn ogen op al het eten richtte dat in een kraampje gepresenteerd was, slipte mijn hand alvast in mijn zak en zochten mijn vingers naar wat munten. Om het gala binnen te komen moest je simpelweg iets te eten of drinken meenemen. En omdat ik geen enkel recept kende of überhaupt een plek had om wat te maken, had ik er voor besloten om net voor het gala maar iets te kopen op de kerstmarkt dat zich het dichtst bij het kasteel bevond. Natuurlijk zou ik gemakkelijk binnen kunnen komen zonder iets mee te nemen, wanneer een wachter de andere kant op zou kijken zou ik me kunnen verschuilen tussen wat andere mensen. Maar ik kon net zo goed een beetje beschaafd zijn en maar gewoon wat meenemen. Zo eindigde ik een paar minuten later weer aan het begin van de kerstmarkt, met iets warms en ingepakt in mijn handen. Om eerlijk te zijn, ik had absoluut geen idee wat ik zojuist gekocht had. Het enige wat ik er van wist was dat het vers gebakken was en dat het er wel goed uitzag. Met niets meer dan dat in mijn handen begon ik met wandelen richting het kasteel. Ik zou eigenlijk niet gegaan zijn, maar het gala werd georganiseerd door de koning en koningin, wat betekende dat Jared en Meghan er sowieso zouden zijn. Het was één of twee weken geleden dat ik ze voor het laatst had gesproken dus ik dacht dat het wel een idee zou zijn om naar het gala te gaan, ondanks dat de twee waarschijnlijk de helft van de tijd opgescheept zaten met de zoons en dochters van hoge edellieden. Maar het betekende ook dat Misha er zou zijn, en dat ik Misha weer helemaal kapot zou kunnen irriteren. Bij die gedachte krulden mijn mondhoeken lichtjes omhoog. Na nog een stuk lopen kwam ik dan eindelijk bij het vol gestampte kasteel aan, werd zowat naar binnen geduwd door de vele andere mensen om me heen en duwde het eten in mijn handen in de handen van een dienstmeisje die er al gelijk naar een grote tafel mee vluchtte. Rustig draaide ik me om, liep zoveel mogelijk naar achteren en leunde tegen een muur aan terwijl ik naar de plek keek waar de koninklijke familie zo dadelijk zou staan. Terwijl ik wachtte keek ik wat rond. Mannen die al met hun vrouwen op de muziek aan het dansen waren, kleine kinderen die geforceerd werden om met andere kinderen te dansen of te praten en verlegen meisjes die niet durfden te dansen met een ander. Na een aantal minuten was het dan zover. De muziek werd stopgezet en gelijk ging alle aandacht naar de enorme deuren die opensloegen. Meghan, Callidora en natuurlijk de koningin waren in jurken te zien waar elke vrouw in de zaal iemand zou voor vermoorden, en Jared en de koning in pakken die waarschijnlijk duurder waren dan alle jurken en pakken bij elkaar. Ik rolde mijn ogen bij het zien van de veel te overdreven binnenkomst. Bij de eerste drie woorden die uit de mond van de koning kwamen lette ik al niet meer op. Nadat een paar mensen me aanstaarden met blikken die werkelijk 'opletten of oprotten' schreeuwden, keek ik maar weer op en staarde uit het raam dat achter de familie te zien was.

[ bericht aangepast op 14 nov 2015 - 22:26 ]

United we stand, divided we fall.

Callidora Sallisilan

Ik overhandigde mijn paard aan de stalmeester en liep op een drafje naar binnen. Ik moest me snel omkleden, het gala zou zo beginnen en ik was nog lang niet klaar. Ik was bij mijn vrienden in het bos geweest en het was wat later geworden dan ik had geplant, daarbij was ik een soort van vergeten dat het gala vandaag zou zijn. Ik kwam bij mijn kamer aan en riep het kamermeisje. 'Snel ik moet mijn jurk hebben,' zei ik. Ik deed snel mijn rij kleding uit, die bestond uit een broek. De enige keer dat een broek dragen mocht van mijn ouders, omdat anders mijn jurken vies werden. Ik waste mijn gezicht en oksels even en droogde me met de zijde zachte handdoeken. Het kamer meisje kwam terug met mijn jurk, die gelukkig wel al op tijd was uitgezocht. Ik pakte de jurk van haar over, ondanks dat ik liever een broek droeg, vond ik jurken niet heel erg, tenminste als ze naar mijn smaak vielen. En deze was er een van.
'Wil je mij helpen deze aan te doen?' vroeg ik aan het kamermeisje. Ze nam het jurkje van mij aan en deed deze soepel over mijn hoofd, ze streek de jurk nog netjes in model en de jurk zat perfect. De zwarte jurk sloot mooi aan en het boven stukje was gemaakt van iet wat kant en de zachte stof zat als gegoten, om mijn middel zat een zilveren lint met hier en daar glinsterende steentjes. Ja ik was blij met deze jurk. Het kamermeisje kamde mijn haren, ondertussen luisterde ik naar haar gedachtes die me een beetje onrustig maakte.
'Kon ik vanavond ook maar kerst vieren, in plaats daarvan moet ik hier deze verwaande prinsesjes vermaken door ze mooi aan te kleden.'
Ik zuchtte zachtjes, ze had wel gelijk. 'Als je zomenteen klaar bent, mag je wel naar huis,' zei ik. Ik zag dat het kamermeisje me verbaasd aankeek.
'Weet u het zeker?' vroeg ze. Ja ik wist het zeker, zij had ook recht op een mooie kerst en wie was ik om dat te verpesten?
'Ja dat weet ik zeker, jij hebt net zoveel recht op een mooie kerst als wij,' zei ik glimlachend. Het kamermeisje knikte en ze ging verder met het kammen van mijn haar. Mijn blonde haren werden opgestoken met hier en daar mooie vlechten in mijn haar maakte het plaatje compleet. Een zilveren kettinkje kon niet ontbreken, aan dat zilveren kettinkje zat een groene smaragd gehuld. Het was mijn favoriete ketting, die perfect paste bij het jurkje.
'Ik ga even voor u kijken of iedereen klaar is,' zei het kamermeisje. Ik gaf haar een kort knikje. Hopelijk was is nog op tijd klaar en waren ze niet al begonnen zonder mij. Een zacht klopje weerklonk door de kamer. Het kamermeisje kwam de kamer binnen.
'Iedereen is klaar prinses, alleen volgens uw vader bent u wel wat laat,' zei het kamermeisje. Ik stond vlug op en liep mijn kamer uit. Ik liep op een drafje door de gangen van het kasteel, uiteindelijk kwam ik net op tijd bij de grote deuren als de klok een keer slaat. Lichtjes buiten adem ga ik naast mijn zus Meghan staan. Ze kijkt me met een strenge blik aan ik wuif haar blik weg en lachte verontschuldigend. Mijn vader was er gelukkig ook nog niet, dus ik was eigenlijk nog mooi op tijd.
Om half acht precies kwam hij bij ons staan en knikte goedkeurend naar ons. Hij ging voor ons staan en de grote deuren zwaaide open en een mensen massa was te zien, die stonden natuurlijk vol verwachting op ons te wachten. Ik glimlachte naar de mensen voor me. Ik volg net als mijn broer en zus onze vader op gepaste afstand die het protocol voorschreef. Een hoop geroezemoes weerklonk door de zaal maar verstomde toen we bij de troon aankwamen en mijn vader begon met zijn toespraak.

(Ik hoop dat dit stukje jullie een beetje bevalt, ik heb er mijn best op gedaan. ^^)

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 15:02 ]

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

{MT
@Ashallayn & Aleshanee, het is misschien handig om de naam van jullie personages boven de post te zetten. Dan word het voor iedereen wat overzichtelijker, aangezien in de beginpost ook niet de gebruikersnamen bij de namen van de personages staan.

Ligt er trouwens sneeuw?}

[ bericht aangepast op 15 nov 2015 - 17:32 ]

Credendo Vides

Jared Aracelia Sallisilan

      'Zorg dat je schoon blijft,' was de waarschuwing die zijn vader hem in de ochtend had gegeven. Inmiddels was hij omkleed voor het gala en opgefrist, maar een paar uur terug was het wel anders. Tegen de wil van zijn ouders in was hij rustig een paar uur in de stallen geweest waar hij door Aphrodite in de hooiberg was geduwd, door minstens twee grote plassen was gelopen en vrijwel wit was door al het haar van de twee pony's die hij had staan borstelen. Op een bepaald moment had de koningin hem dan ook als een klein kind mee naar binnen getrokken zodat hij zich klaar ging maken, waar Jared het alles behalve mee eens was. Hij had nu tenslotte nog een half uur de tijd die hij ook ergens anders aan had kunnen besteden, - in plaats van tegen een pilaar staan zoals hij nu deed.
      Callidora was haast te laat, om precies half acht klonken haar voetstappen in de hal en verscheen ze in de kamer waar ze moesten verzamelen. Een minuut later verschenen ook hun ouders volledig omkleed in kostbare kledij die de gemiddelde burger zich na jaren sparen nog niet kon veroorloven. Het was dat zijn eigen pak op maat was gemaakt en dus niet in de weg zat, anders was hij halverwege de avond waarschijnlijk ruzie gaan maken in de hoop gewoon een broek en shirt aan te mogen. Misschien niet erg volwassen, maar ergens vond hij het nog altijd pure onzin dat de adel overal boven leek te staan. Natuurlijk, als koning had je een zekere soort macht nodig omdat het volk anders niet naar je luisterde, maar sommige dingen waren simpelweg belachelijk. Zo zaten er enkele burgers vast alleen voor het uiten van hun afschuw naar het koningshuis. Er werden ontzettend veel ruzies gemaakt onder de mensheid maar degene met een afkeer naar adel werden opgesloten zonder een duidelijke reden. Of naja, de koning die bang was zijn macht kwijt te raken en probeerde een opstand te onderdrukken misschien. Best triest als je er goed over na dacht. De koning en koningin zouden degene moeten zijn met de meeste macht en een voorbeeld voor de burgerij, maar iedereen die ook maar kritiek leverde werd weggestopt en mocht verder leven op water en brood in een hok van een paar vierkante meter.
      'Hup, opschieten! Het gala begint zo!' Een van de dienstmeisjes klapte enthousiast in haar handen terwijl de deuren richting de zaal open gingen. Hun ouders voorop gevolgd door hem, daarna zijn zusjes. Iedereen in de zaal was nog druk in gesprek, kinderen rende nog achter elkaar aan en sommige stonden nog te dansen tot het moment dat de koning zijn keel schraapte en iedereen spontaan stil viel.

And I'm nothing. You've always said you want nothing.

Shana Grace
Ookal was het een feestdag, ik moest gewoon werken. Nou ja, ik had wel eerder vrij zodat ik op tijd kon komen voor het gala, het evenement van het jaar. ik had de kaarsen in de voorraden aangeraakt en gezien hoe prachtig mooi de ruimte zou zijn, meer hoefde ik niet te weten. Ik kan namelijk de toekomst zien, als ik iets aanraak is het het sterkste, als ik me concentreerde kon ik soms flarden zien. Van mijn vaders dood had ik al duizenden flarden gezien, dat gaat zo moeilijk, van mijn moeder heb ik tenminste een ketting, trouwens, waar is die? Die wil ik graag omdoen, ik had vanochtend veel te weinig tijd om hem klaar te leggen. Ik snapte de keuze van de koninklijke familie om niet iedereen vrij te geven wel, waar hadden bedienden een hele dag vrij voor nodig? Ik was allang blij met die avond. mijn mooiste jurk lag klaar, en ik was lang bezig geweest met mijn haar vlechten. Ook had ik alle voorraden wel drie keer gecontroleerd, alles moest perfect gaan vanavond, voor iedereen die zo zijn best had gedaan. De avond was voor mij pas perfect als iemand me opmerkte, als iemand gewoon 'hallo' zei, was dat teveel gevraagd?
Met toch een goed gevoel liep ik om tien voor half de trap op. De toezichthouder van het feest vroeg me of alles klaar stond in de kelder en ik antwoordde dat alles perfect in orde was, en klaar voor gebruik. met een tevreden gezicht liet ze me toe in de feestzaal waar we allemaal wachten op de familie die om half zou komen. Stiekem was iedereen jaloers op die mensen die niet hoefden te werken. Sommigen zetten die gevoelens om in haat en waren dingen van plan, dat rumoer ging al dagen door het kasteel en ik hoopte maar dat alles goed zo komen. Maar ik vertrouwde erop dat mijn visioen me alles had verteld dat ik moest weten. Ik sprak wat mensen aan, meer om beleefd te zijn dan dat ik echt geïnteresseerd was. Iedereen wachtte tot het moment dat de wacht de koninklijke familie aankondigde, daar was hij, drie keer met zijn stok op de grond en toen schreeuwde hij: 'de koninklijke familie' waarom dat geschreeuw nou nodig was snapte ik niet. Maar goed, daar waren ze, wat zagen ze er weer mooi uit, de jurk van Callidora was een sprookje om naar te kijken, ze zagen er allemaal prachtig uit, Jared ook, al vijf jaar lang had ik een oogje op hem. Tuurlijk, iedereen had dat. Maar gelukkig hij was voor niemand voor ons, kroonprinsen trouwen met kroonprinsessen voor allianties en dat soort dingen. Nooit met iemand uit zijn eigen paleis, maar toch weerhield me dat er niet van om een beetje te dromen. Ruw werd ik uit mijn dagdromen gewekt toen de koning mijn aandacht vroeg...

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 13:24 ]

we are the ones with fantasy

Meghan Sallisilan
Ik doe mijn best om mijn ogen open te houden en de glimlach op mijn gezicht te houden, maar dat is nog best moeilijk. De hele zaal kijkt vol interesse naar mijn vader en ik vraag me af wie er allemaal hetzelfde concentratie probleem als ik hebben. Ik vang kleine stukjes van zijn toespraak op, waarna mijn gedachten al meteen naar iets anders vliegen. Ik hoop dat Mordecai er zal zijn, het is alweer even geleden wat we met elkaar gesproken hebben. Al hoop ik wel dat we elkaar kunnen spreken, en dat de overduidelijke grens tussen Adel en burger overschreden kan worden. Mijn ogen vliegen onderzoekend over de menigte, maar elk gezicht ziet er even onbekend uit.
Als er luid geklap klinkt schik ik op uit mijn gedachten en merk dat de saaie toespraak eindelijk voorbij is. Hij zou nog best inspirerend kunnen zijn geweest, als ik hem niet al minstens twee keer had gehoord, samen met nog tien andere soortgelijke speeches. Het buffet is overvol, maar ik heb absoluut geen honger. Als het even lukt, ga ik op zoek naar Mordecai, of eigenlijk gewoon verdwijnen in een donker hoekje. Maar dat lijkt er niet in te zitten voor vanavond. De vreselijke stem van John klinkt achter me.
'Meghan!' Ik onderdruk een zucht en metsel een glimlach op mijn gezicht.
'John.' Zijn asblonde haar hangt voor zijn saaie grijze ogen, en verbergt een deel van zijn pukkelige voorhoofd.
'Wat ontzettend leuk om je weer te zien.' Mijn stem druipt van het sarcasme, maar hij merkt het niet en knikt vrolijk.
'Insgelijks, insgelijks.' Hij pakt mijn hand en brengt hem omhoog naar zijn lippen. Helaas zie ik niemand die me ook maar enigszins bekend voorkomt, zodat ik me kan excuseren en weg kan komen. Met een dodelijke blik beveel ik hem mijn hand los te laten en vóóral niet te kussen, maar hij is totaal ongevoelig voor het vuur dat uit mijn ogen schiet. Als ik nou net als Jared kon vuursturen, zou ik mijn hand gewoon heel heet kunnen laten worden, dan zou hij wel los moeten laten. Maarja, zijn hele hand opblazen was nou weer iets teveel van het goede.
Eindelijk loopt er iemand langs me, die ik ergens van herken. Ze is niet van adel, maar ze werkt in het kasteel volgens mij.
'Sorry, ik moet gaan.' Ik trek mijn hand uit de zijne, net voordat zijn lippen mijn huid raken. Ik wurm me langs verschillende mensen naar het meisje toe en sla geen acht op de verbaasde blikken van de mensen. Net voordat ik haar aantik schiet haar naam me te binnen.
'Shana, ehm, jij bent even mijn redding. Hoe, eh, gaat het?' Ze kijkt heel even afwezig in de verte, knippert daarna verschrikt met haar ogen als ze ziet wie er tegenover haar staat. Ze maakt onmiddellijk een reverence, en kijkt me onzeker aan.

(Ik heb dit laatste stukje besproken met Sorayaluna (; )

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 13:20 ]

Three words, large enough to tip the world. I remember you.

Het is idd wel handig om de naam van je personage boven je post te zetten
______________________
Misha Calligan
Misha wist niet wat hij nou van dat hele kerstgedoe moest vinden. Aan de ene kant was het wel een goede reden om het op een zuipen te zetten, maar aan de andere kant hoefde al die tierelantijntjes en ophef van hem niet. Hij kwam nooit zo vaak op familiegelegenheden aanzetten, al probeerden ze hem nog zo vaak te vragen, hij had niet zoveel met dat soort dingen. Ook hield hij niet van dat formele aankleden. Hij was sowieso niet iemand die zich dagelijks bezig hield met mode. Het vreemde vond hij wel aan deze feesten was dat niemand zich meer bezig hield met wat er in de rest van de wereld afspeelde: er dreigde oorlog en wat deed men: leuk gezellig met elkaar dansen en babbelen. Hij vond het niet erg dat hij deze dag moest werken. In zijn werk kon hij lekker helemaal opgaan, zonder dat hij al dat gebabbel over de voorbereidingen van het feest moest aanhoren of iemand moest helpen met het uitkiezen van een geschikte jurk. Hij hield zich echter wel aan de dresscode, zo was hij dan ook wel weer. Voor deze gelegenheid had hij zelfs een nieuw pak gekocht, gewoonweg omdat hij erachter kwam dat hij helemaal geen pak had. Het was een net zwart pak en paste perfect rond zijn lichaam. Zelfs hij moest bekennen, toen hij eenmaal zijn spiegelbeeld bekeek, dat hij er niet verkeerd uitzag. Het was toch wel even wennen om het te dragen. Het zat heel anders dan zijn artsenuniform en ook heel anders dan de kleding die hij normaal gesproken droeg. Er zouden vast wel wat mensen zijn die zich erover zou verbazen dat hij een pak droeg, want hij was daar helemaal het type niet voor. Zoals gewoonlijk was het uitgelopen op het werk. Na de ene patiënt zou zomaar de andere patiënt kunnen komen en het zou hem ook niets verbazen als hij deze avond eerder zou moeten verlaten vanwege een spoedgeval. Of er zou nog eens iets interessants kunnen gebeuren op het gala waardoor zijn hulp zou moeten worden ingeschakeld, wie weet. Hij was dus te laat, wat hij zelf niet erg vond. Dat buffet hoefde van hem niet, hij was nooit zo’n grote eter geweest. Al zou het wel helpen om een bodem aan te leggen tegen de alcohol. Ach, hij kon wel veel hebben.
Even twijfelde hij of hij wel zo binnen kon lopen, zonder dat er allerlei ogen zich op hem zouden richten. Hij hoorde iemand spreken en daarna luid geklap en besloot om nog eventjes te wachten. Het geklap hield op en hij besloot dat dit het geschikte moment zou zijn om door de deur te glippen. Zo onopgemerkt mogelijk vestigde hij zich in de zaal en keek om zich heen. Er waren veel mensen die zich zo mooi mogelijk hadden opgemaakt en bij een aantal viel gelijk te zien dat ze van adel waren. Zijn ogen gleden over de menigte terwijl hij tegen een muur aangeleund stond. Hij vond het altijd wel leuk even de menigte te bekijken voor zich erin te mengen. Het zou ongetwijfeld niet lang duren voordat hij niet meer in zijn eentje zou zijn, want hij kende genoeg mensen. En hij stond bekend als een sociale jongeman.

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 14:38 ]

Aan niets denken is ook denken.

Callidora Sallisilan

Met mijn ogen half dicht luisterde ik naar de saaie toespraak van mijn vader. Waarvoor was dit eigenlijk nodig? Het was feest en saaie toespraken die hoorde daar niet onder vond ik. Er waren veel mensen naar het gala gekomen, ik hoopte maar dat iedereen het naar zijn of haar zin had. Ik zag dat Meghan ook maar half zat te luisteren en maar een beetje om zich heen keek. Het leek alsof ze iemand zocht. Ik concentreerde me op haar gedachte... Ik kreeg een naam door, Mordecai.
Ze zocht iemand genaamd Mordecai, dat was geloof ik een oude vriend van haar. Ik concentreerde me weer op het feest, de toespraak was zo te merken al voorbij. Iets wat ik helemaal niet erg vond, het was fijn om iedereen een fijne kerst te wensen en plezier op dit feest. Maar de rest kon vader wel achter wegen laten. Een donker blonde jonge kwam voor me staan, ik herkende hem als George. Het was een knappe jongen man om te zien, hij was begin twintig en kreeg steeds belangrijkere taken omdat hij een zekere belangrijke plaats had binnen onze familie. Mijn moeder zag me al met hem trouwen. Ik moest toegeven hij was erg knap en nog best aardig, maar ik wilde zelf kiezen met wie ik trouwde al was het een burger en geen prins. Ware liefde betekende veel voor me, zolang ik die nog niet gevonden had trouwde ik met niemand. Mijn moeder wist dat en liet het met rust, ze dacht zeker dat ik over een poosje wel zou bijdraaien. Ze had het mooi mis, al moest ik toegeven dat ik George wel een kans wilde geven. Een kans blijft een kans en het kon geen kwaad om een nieuw iemand te leren kennen toch? Hij nam mijn hand en bracht deze naar zijn lippen, hij plante er een vlinder zacht kusje op. Ik liep rood aan. 'Hallo, George,' begroette ik hem beleefd.
'Callidora, wat fijn om je weer te zien,' antwoordde hij en hij boog voor me. Wat moest ik hier nu weer mee? Ik moest het maar laten varen en mijn geweten volgen, maar ik zou hem nog wel eerst willen leren kennen, gewoon om het een kans te geven. 'Mag ik deze dans?' vroeg George. Ik glimlachte.
'Natuurlijk,' zei ik. Ik liep met hem mee de dans vloer op. We danste de wals, iets dat traditie was tijdens dit soort feesten. Al met al ik had het naar mijn zin en George was erg aardig. Ook in zijn gedachte. 'Wat is dit meisje mooi, wat zou ze van me vinden?' hoorde ik George denken. Een paar kinderen kwamen onze kant op gelopen, ze keken me met een glinstering in hun ogen aan. 'Uwe hoogheid,' zei een van de meisjes. Ik lachte vriendelijk naar hen.
'Hallo, hebben jullie het een beetje naar jullie zin?' vroeg ik. De kinderen knikte enthousiast. 'Wilt u met ons dansen?' vroeg het zelfde meisje weer. Natuurlijk wilde ik dat, deze kinderen zag ik vaker dan speelde ik met ze mee als ze buiten waren. Het blonde meisje voor me hete Anne en dan had je het meisje met het donkere haar dat was Alice. En de twee ondeugende jongetjes konden niet ontbreken, dat waren David en Caspar een tweeling. Die voor durend katte kwaad uit haalde. 'Is het goed als ik even met deze lieverd ga dansen?' vroeg ik. George knikte en glimlachte. En zo liep ik samen met de kinderen verder de dans vloer op.

(Is het oke dat ik George als haar toekomstige vriendje aan houdt?)

[ bericht aangepast op 16 nov 2015 - 16:50 ]

Have Courage And Be Kind ~ Cinderella

* Mordecai is een vriend, want hij is een jongen :')

Three words, large enough to tip the world. I remember you.