[Love RPG][250] Your Wildest Dreams – Speeltopic - Speeltopics

In deze RPG komt ieders meisjesdroom uit. Je wordt een prinses, je wordt stapelverliefd op een knappe prins met zijn witte paard. Je deelt de rest van je verdere leven samen met je droomprins en heerst over een koninkrijk, gelukkig. Er komen 10 prinsessen en 10 prinsen vanuit verschillende koninkrijken naar het kasteel Gloria een magisch rijk, waar alles kan gebeuren. Om hun droomprins of droomprinses te ontmoeten. Sommige gaan er vrijwillig heen om hun ene ware liefde te ontmoeten. Sommige gaan tegen hun zin in, omdat hun ouders het willen dat ze daarnaar toe moeten gaan. Andere.. andere moeten hun ware liefde thuis laten om zo met een prins of met een prinses te kunnen trouwen om over hun eigen koninkrijk te kunnen regeren. Maar uiteindelijk zullen ze alle 20 deelnemers gelukkig zijn en hun ware liefde ontmoeten en samen regeren over hun koninkrijk.

Wat zal er gebeuren? Zullen ze verliefd raken? Misschien dat er ruzies komen?? Of liefdestriangels waar je maar niet uit kan komen?? Of verraad?? Hier zal je wat te beleven hebben.. Roddels die komen sowieso wel..

Regels:
• Natuurlijk de huisregels van Q.
• Schrijf stukjes van 250 woorden, dan heeft de ander genoeg om op te reageren.
• Geen perfecte personages! Niemand is perfect.
• Een reservering blijft drie dagen staan! Als je langer de tijd nodig hebt, meld dat dan in een mail naar mij. (XDarkWingsX)
• Geen eendagsvliegen! Ik wil mensen hebben die hiervoor tijd hebben.
• 16+ mag, aangezien het een liefdes RPG is, maar hou het wel netjes en zet het onder een spoiler.
• Sluit niemand buiten. We gaan gezellig met zijn allen RPG’en.
• No fights! In de RPG zelf mag dit natuurlijk wel.
• OOC tussen haakjes of in het praattopic!
• Twee personages per account. Een jongen en een meisje.
• Bij veel belangstelling kunnen er meer rollen vrijkomen! Dit is alleen als vrouwen en mannen gelijk zijn.
• Alleen ik (XDarkWingsX) maak de topics aan.
• En het aller belangrijkste heb plezier! (:

Dingen die je moet weten:
- Prinsen en prinsessen kennen elkaar niet, misschien dat ze eventueel elkaar hebben gezien via social media.
- Er zijn 5 plaatsen voor kamermeisjes. Zij dienen enkel voor begeleiding en schoonmaak van de prinsen en prinsessen en hun kamers. Natuurlijk roddelen kamermeisjes heel veel en kunnen daardoor drama veroorzaken.
- De hofhouding van het kasteel mag iedereen in hun eigen bericht bespelen.
- In de RPG speeltopic probeer ik zoveel mogelijk gebeurtenissen in de RPG te laten gebeuren, zodat we genoeg kunnen RPG’en. Als er mensen zelf ook ideeën hebben hoor ik het graag.
- Qua kleding, prinsen dragen een pak of een casual maar netjes geklede kleding. Prinsessen dragen jurkjes of bal/gala jurken met hakken of ballarina’s.
- De kamers zijn hetzelfde voor de heren zowel voor de dames. Er is geen kamer indeling, iedereen heeft een eigen kamer en een eigen privé badkamer.
- Tijdens de dagelijkse bezigheden worden er ook hier en daar lessen gevolgd. Voornamelijk over de economie, besturen van het land en etiquette. Deze lessen kunnen we eventueel samen RPG’en of als iemand dat niet wilt kunnen er ook privé lessen gegeven worden, waarbij je dat dus zelf moet RPG’en met je eigen personage.

Rollen:

Prinsessen:
1. Isabella Elizabeth Clark - 23 - Oostenrijk - Pagina 2 - XDarkWingsX
2. Helena Savoye Windsor - 22 - Italie - Pagina 8 - Quokka
3. Louise Tara Jess Hearn - 22 - Ierland - Pagina 2 - Voldemortx
4. Lucia Marina Haykey - 22 - Koninkrijk - Pagina 7 - Feliana
5. Freya Liv Hansen - 21 - Noorwegen - Pagina 2 - Aveyard
6. Affinity Cécile Mancher - 22 - Nieuw-Zeeland - Pagina 10 - Gayle
7. Luna Maria Von Donnell - 21 - Schotland - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Mirem Gwenn Solitarios - 22 - Montenegro - Pagina 11 - Necessity

Prinsen:
1. Naam - Leeftijd - Amerika - Pagina - Aveyard (Springt later in)
2. Vladimir Gleb Rihanoff - 24 - Siberië - Pagina 2 - CalTHood
3. Alano Kadir Bonaventura - 23 - Spanje - Pagina 2 - Cotrona
4. Tobias Adrien Joseph Daviau - 25 - Frankrijk - Pagina 4 - Voldemortx
5. Natanael 'Natan' Joël Alexi Kjellberg. - 22 - Zweden - Pagina 10 - GeorgeWeasley
6. Damian Jake Harrison - 24 - Australië - Pagina 8 - XDarkWingsX
7. Axel Cameron Durran - 24 - Egypte - Pagina 11 - HarleyQuinnx
8. Dante Frederico Lepide - 23 - Vaticaanstad - Pagina 12 - Necessity



De dag is eindelijk aangebroken dat de prinsessen en prinsen uit verschillende koninkrijken hier naar het rijk Gloria komen!
Ze worden feestelijk begroet door het volk, maar ook door het personeel van het kasteel. Ze komen aan in hun super deluxe auto's en worden begroet door het volk, maar ook door de paparazzi om een glimp op te kunnen vangen van de gasten. Tot slot is er een welkoms gala in de avond om de gasten te verwelkomen in het rijk. Op dit punt ontmoeten de prinsen en prinsessen elkaar en is de zaal bomvol met allerlei andere gasten die hun willen ontmoeten. En natuurlijk de lekkernijen die op de tafels staan om op te kunnen eten. Het wordt een feestelijke avond om nooit meer te vergeten.

In andere woorden, jullie en ik posten in jullie berichten de feestelijke begroeting met het volk en de paparazzi. Vervolgens dat jullie binnen zijn in het kasteel en klaarmaken voor het gala in jullie eigen kamer. Dat we dan eindigen met zijn alle bij het gala. Dat we op dat punt beginnen te RPG' en. Ik denk dat dat leuker is en meer vrijheid om te RPG'en.

Alvast zet ik mijn posten neer, zodat jullie kunnen zien wat ik bedoel. (:

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:02 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Natanael Kjellberg.
Mijn blik focuste zich wazig op de bagage die in de hoek van mijn slaapkamer stond. Ik had niet veel nodig, het enige wat echt van belang was was mijn gitaar. De enige die naar me lijkt te luisteren en me er nooit voor zal veroordelen. Op het ding tokkelde ik al mijn gevoelens weg, en het werkte. Met een kleine glimlach pakte ik de gitaar vast, en hing hem om mijn rug. Ik keek wat ongeduldig op de klok. Het kon nu niet lang meer duren voor het personeel elk moment binnen kon vallen en mijn bagage mee zou nemen om me vervolgens te vertellen dat het vervoer naar Gloria gereed stond. Ik wist dat het er aan zat te komen, maar ik probeerde dat moment zo lang mogelijk te ontlopen. Ik wilde niet, maar ik wist diep van binnen ook wel dat ik geen keus had. Mijn vermoedens waren oprecht geweest want tien seconden na die gedachte kwam er al een heel stel na geklopt te hebben de kamer binnen. Zoals voorspeld namen ze de bagage mee, en zoals gewoonlijk waren ze gewend dat ik mijn gitaar zelf meenam op mijn rug. Ik glimlachte flauwtjes, en bedankte ze zacht voordat ik achter ze aan liep. Het leek wel of mijn ingewanden in een wasmachine waren gestopt, en mijn hoofd bonkte, mede door het weinige slapen. Al snel bereikte we de auto, en werd mijn bagage ingeladen. Voor nu hoefde ik tenminste nog geen afscheid te nemen, sinds mijn ouders broertje en Felix mee vlogen naar Gloria, om me daar veilig af te leveren. En eerlijk gezegd was ik nooit zo blij geweest dat mijn ouders me weg brachten. Ik glimlachte licht naar mijn ouders en broertje, welke in een grijns veranderde toen ik ook Felix zag staan. Ik werd al gauw uit gedachte geschud door mijn moeder die aan mijn pak aan het plukken was, en een afkeurend geluidje maakte toen ze mijn stropdas los zag hangen. Ze deed hem gauw vast, en trok hem stevig aan waardoor ik de neiging kreeg om naar adem te happen. Ze schudde afkeurend haar hoofd. 'Zo had je je daar niet kunnen vertonen, en dat weet jij ook wel.' zei ze, waarop ik onschuldig glimlachte. 'Dat zou weer eens iets anders zijn.' zei ik, en stapte lachend de auto in. Na al ruim drie kwartier te hebben gereden kwam Mikael ineens op het idee een gesprek te startten. 'Ik ga je misschien toch wel een beetje missen.' zei hij nonchalant, en ontweek mijn blik snel. Ik lachte. 'Ik jou stiekem ook wel een beetje.' zei ik, en toen moest hij toch ook lachen. Na een na mijn gevoel veel te lange autorit kwamen we eindelijk aan op het vliegveld. Wij hadden dan misschien niet een privé jet of zoiets, maar het vliegtuig moest natuurlijk wel vrij gemaakt worden voor ons. Fijn. Ik was van dat soort praktijken alles behalve een fan, maar het moest maar. Na in de auto niet naast Felix te hebben kunnen zitten, was ik nu wijs genoeg om te wachten tot iedereen zat voordat ik me bij Felix voegde. Ik legde mijn hoofd op zijn schouder, en pakte zijn hand even vast. Ik nam aan dat niemand de moeite nam om over rugleuningen te gaan staren, dus kon ik het nu wel doen. De tijd vloog voorbij terwijl ik zo comfortabel zat. Na een tijd waren we aangekomen in Gloria, en als de bliksem getroffen voelde ik me ineens weer ziek. Eenmaal buiten het vliegtuig omhelsde ik mijn ouders en broertje stevig, waarna ik precies hetzelfde bij Felix deed. Ik fluisterde nog in zijn oor dat ik van hem hield en hem ging missen voordat ik de wel erg luxe taxi in stapte die me naar mijn verblijf voor de komende tijd zal brengen.

De paparazzi was natuurlijk weer vervelend aanwezig, en lieten dit maar al te graag weten. Ik was waarschijnlijk vast wel weer een van de laatste die arriveerde. Ik bedankte de chauffeur en stapte uit, in de hoop dat ze me enig sinds met rust zouden laten. Ik schonk ze wat niet bepaald overtuigende glimlachen, en snelde naar de gigantische ingang van het enorme kasteel. Ik stond even stil en bekeek alles even, voordat ik zuchtte en naar binnen liep, met bagage en al. Binnen werd natuurlijk mijn bagage van me overgenomen. Uit automatisme mompelde ik 'Niet de gitaar.' zonder de mensen aan te kijken omdat ik zo onder de indruk was van het kasteel en mijn ogen uit keek. Ik had later pas door dat dit wat onbeschoft was, maar het was te laat om er nu nog iets aan te veranderen aangezien de mensen al wegliepen, en ik was in de veronderstelling dat het de bedoeling was dat ik ze zou volgen. Ik liep snel achter ze aan, en ik werd inderdaad naar mijn kamer gebracht. Ik bedankte de mensen even, en plofte neer op het grote bed. Deze ene kamer was al net zo indrukwekkend als de rest van het interieur. Ik deed mijn gitaar af, en legde deze veilig naast me op het bed, voor ik me achterover liet vallen, en even een moment bijkwam van alles wat de afgelopen uren gebeurd was. Ik was het relaxen al gauw zat, en besloot maar wat te gaan verkennen. Iets beters had ik toch nog niet te doen... Ik liep de kamer uit met mijn gitaar weer veilig op over mijn schouder, en liep verscheidene trappen af om vervolgens weer de deur door te gaan waar ik naar binnen gekomen was, om naar een mooie plek in de tuin te zoeken. Veel behoefte om binnen te zitten had ik immers toch niet. Ik was tot mijn verbazing de anderen nog niet tegen gekomen, maar dat zal vanzelf wel komen.

---

How far is far

Helena Windsor van Savoye

22 ~ Kroonprinses van Italië

---

Zachtjes aai ik Tecla en kroel haar bij haar oren. Genietend sluit ze haar ogen voor een deel terwijl ze in de verte lijkt te staren. Mijn lippen raken haar hoofd even aan om haar een kus te geven op haar hoofdje. Ze maakt een zacht geluid om aan te geven dat ze het fijn vind om aandacht van mij te krijgen. Niet zo vreemd aangezien zij een even lange reis achter de rug heeft als ik. "Bella come ampe", mijn mond verstop ik achter mijn hand om mijn gelach te verstommen. Het is lief van hem om te zeggen en fouten maken is menselijk. Daarnaast is mijn Russisch ook niet meer wat het ooit geweest is, misschien een mooie kans om dat weer beter te maken. "Dankjewel voor het compliment", antwoord ik in het Italiaans. Ondertussen zie ik zijn ogen naar zijn dochter gaan en de twee Huskies die bij haar zitten.

"Wil je thee drinken?", de vraag overvalt mij een beetje. Hoewel ik weet dat het in Siberië wel gebruikelijk is, vanwege de kou waarschijnlijk. Thee drinken is in Italië wat minder populair, maar in Italië is het dan ook warm. "Ja, is goed", antwoord ik hem. Mijn moeder en ik drinken wel eens thee en mijn moeder kan mijn vader ook wel over halen om een kop thee te drinken. Volgens mijn vader helpt het hem goed als hij niet kan slapen. Eigenlijk ben ik wel benieuwd naar hoe de honden heten dus besluit ik het hem gewoon te vragen. "Hoe heten de Huskies?'', vraag ik zachtjes aan hem. Ook om hem aan het praten te houden en om hem nog meer vragen te kunnen stellen. Aangezien wij elkaar al een tijd niet hebben gezien.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 10:36 ]

---

Physics is awesome

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Natuurlijk had ik het fout. Ik wist niet welk deel, maar haar gegiechel maakte wel duidelijk dat mijn roestige Italiaans echt heel roestig was. Gelukkig bleef ze een dame ertegenover, waardoor ik me ook weer snel over mijn schaamte kon zetten. Misschien moest ik toch maar weer eens een opfriscursusje doen, want dit was echt beschamend. Om snel uit dit alles te stappen, vroeg ik haar of ze thee wilde gaan drinken. Het was voor mij een gebruik en was zelfs nu ik hier op bezoek was, was het niet meer dan normaal om het voor te stellen. Nu kon ik me ergens vaag herrinderen dat het in Italië veel minder gebruikelijk was, maar in Groot-Brittannië weer wel. Ik was dan ook blij dat ze instemde. Een kleine glimlach speelde om mijn lippen. Het was niet veel, maar voor mij al wel. Naast Elena en mijn dieren zagen mensen me sinds haar moeder's sterven me nog maar weinig lachen. Als het moest, moest ik het vaak echt forceren. Gelukkig werden Russen zoizo gezien als koud en hoefde ik dus geen warme schijn op te houden. Binnenshuis waren we echt wel hecht en warm. Streng maar rechtvaardig was de opvoeding, maar met genoeg ruimte voor genegenheid voor alle gezinsleden. Ik keek weer achter me bij haar vraag. "Naast me is Pasha," de grootste van de drie honden leunde nog iets meer naar me toe, "Dan heb je Sasha," de andere zwart-witte hond kwam nu ook naar me toe dribbelen. Hij was iets kleiner dan Pasha. "en kleine Misha." Als laatste kwam ook de bruin-witte hond aanlopen. Hij was de kleinste van de roedel, en ook de omega. "Zdes' sobachki" kirde mijn dochtertje al snel weer, en zowel Misha als Sasha rende meteen weer naar haar toe. Alleen Pasha keek me vragend aan. Toen ik knikte, stormde ook hij die kant op. "En dat was Tecla, toch?" vroeg ik aan haar, kijkend naar de kat. We zouden zo kunnen gaan, maar dit was toch wat normaler dan nu het gesprek afkappen. Praten was niet mijn comfortzone, maar ik vond het ook weer zo onbeleefd en onaardig om niet te antwoorden, zoals ik zo vaak deed bij vreemden.

---

Bowties were never Cooler

Met zelfverzekerde passen stapte ik de glansende zwarte auto uit en pakte ik mijn tassen. Mijn ouders hadden een heel drama van mijn afscheid gemaakt, maar om eerlijk te zijn vond ik het heerlijk om even weg te zijn uit Noorwegen. Het enige nadeel was dat er hierbij het paleis natuurlijk geen atletiekbaan zat, zoals er bij ons thuis wel eentje bevond ter mijn behoefte. Waarschijnlijk zal ik nu dus even moeten reizen vooraleer ik zou kunnen trainen, maar dat zou hopelijk geen probleem moeten zijn. Hopelijk had ik dan ook genoeg tijd om te trainen. Want hoewel het thuis acceptabel was zolang er geen belangrijk bezoek was, wist ik nu al dat dat hier niet het geval zou zijn. De koffer achter me aan slepend en met de rugzak op mijn rug liep ik de treden op naar binnen. Om me heen zag ik al enkele prinsen en prinsessen, en ik kon het niet laten om een grijns op mijn lippen te laten verschijnen. Hoewel dit niet was wat ik graag had gewild, wist ik wel dat het zou komen, en was ik dan ook, zonder al te veel protest, ingestemd met mijn ouders. Mijn tassen dropte ik op mijn kamer en mijn pastelblauwe haren haalde ik vluchtig uit mijn staart om daarna weer opnieuw een staart te maken. Na enkele minuten liep ik naar buiten, waar het relatief rustig was, en zoals gewoonlijk, onderhouden. Ik rolde even met mijn ogen en ging daarna pal op het gras zitten, me afvragend wat nu te doen. Het was waarschijnlijk nogal onbeleefd om meteen te vragen naar een trainingsmogelijkheid.

---

take me back to the basics and the simple life

Ik trok mijn jasje van mijn nieuwe pak recht voor de avond. Zo ik was klaar voor de gala. Ik bekeek mezelf weer even in de spiegel en knikte goedkeurend. Ik zag er weer goed uit. Ik had mijn personeel even laten gaan voor de avond, aangezien ze ook even vrije tijd hadden verdiend. Het was nog geen avond, dus ik dacht ik kon best even het kasteel bezichtigen. Met gelakte nette schoenen liep ik de gang op en keek naar de mooie schilderijen die er hingen. Ik vond de geschiedenis en het cultuur altijd leuk aan een land. Vervolgens liep ik de trap af zo de ingang naar de tuinen. Ik zag hier en daar wat prinsen en prinsessen in de tuinen met elkaar praten. Ik vond het wel leuk als ik hieruit een betse vriend zou maken en natuurlijk een prinses mee naar huis nemen. Opeens viel mijn oog voor een meisje met blauwe haren. Dat was apart. Ik zag aan haar kleding dat ze een prinses was. 'Hallo' zei ik vriendelijk en glimlachte ik beleefd naar haar, waarneer ik in haar gezichtsbeeld kwam. 'Jij bent zeker één van de prinsessen hier?' Vroeg ik belangstellend aan haar en kijk met nieuwschierige opgetrokken wenkbrauwen aan. Ik keek even snel rond en ik vond de tuinen heel mooi. 'Vind je de tuinen ook mooi?' Vraag ik aan haar, maar verwacht eigenlijk geen antwoordt van haar. Ik zou hiernaar even naar de stallen gaan om te kijken hoe het met Iris en Brad ging. Ze zouden me vast wel missen. Vervolgens keek ik weer naar het meisje die op het gras zat.

---

One Who Travels A Higher Path.

In de korte tijd die ik hier nu was had ik een aantal mensen al met afschuw naar mijn haar zien kijken, waarop ik koeltjes had gereageerd. Een zucht rolde over mijn lippen en ik liet me langzaam achterover zakken in het gras. In mijn hoofd stippelde ik een trainingsschema uit voor de komende weken, er vanuit gaande dat ik vier keer in de week zou kunnen trainen. Want als dat niet zou 'kunnen' zou ik het toch alsnog doen. Mijn ogen waren gesloten, maar de zon was alsnog duidelijk te zien. Dit zorgde er dan dus ook voor dat ik toen er iets of iemand het zonlicht tegenhield mijn ogen opende en nors keek naar de jongeman voor mij. Om hem iets beter te kunnen zien, ging ik rechtop zitten. Nog voordat ik helemaal zat, begroette hij me met een simpele 'hallo'. Hij glimlachte naar me en ik keek hem met een lichte chagrijnige grijns aan.       "Jij bent zeker één van de prinsessen hier? Vind je de tuinen ook mooi?" vroeg hij en ik rolde even met mijn ogen. Mijn ogen scanden hem kort. Zwart haar, kleine oogjes, grote neus en een brede glimlach.       "Nee. Ik ben een theelepel. Duh." antwoordde ik hem, met mijn gebruikelijke sarcasme. Gezien ik nu helemaal omhoog moest kijken stond ik op en ging ik voor de jongen staan om me ditmaal echt voor te stellen. Een grijns sierde om mijn lippen, zoals altijd.       "Freya Liv Hansen. Atlete en kroonprinses," zei ik dan ook tegen hem, met mijn rechterhand in mijn zij en mijn linkerarm bungelde losjes langs mijn lichaam.

---

take me back to the basics and the simple life

Wauw. Ze was niet op haar mondje gevallen. Deze was een taaie dat zag ik nu al. Aan haar hele houding zag je dat ze chargerijnig was. Ze sprak ook wat nors, maar misschien had dat wel een reden. Misschien wilde hier niet eens zijn. 'Je bent zeker niet op je mondje gevallen' zeg ik als een compliment, dat mocht ik wel van mensen. Ze had gezegd wat haar als eerste opkwam en dat vond ik altijd wel knap. Sommige mensen hielden dat altijd wel schuil. 'Aangenaam' zei ik vervolgens beleefd toen ze zichzelf voorstelde. 'Damian Jake Harrison en kroonprins van Australië' stelde ik op mijn beurt aan haar voor. Mijn ogen gleden naar het licht blauwe haar. Ik vond het sowieso al een mooie kleur, maar haar stond het goed. 'Mooi haar' zeg ik oprecht en gemeend. Ik zag wat personeel van het kasteel ernaar kijken. 'Let er maar niet op, je bent uniek dat zegt al genoeg' zeg ik vervolgens oprecht en nee het was geen versiertruc. Ik zou niet met een meisje meteen gaan flirten, zo was ik niet. Maar zulke mensen vond ik tenminste uniek., omdat ze durfden om anders te zijn. 'En nee, dat was geen flirt' zei ik meteen achteraan, voordat ze dacht dat ik ging flirten. Ik liep langs haar heen en leunde tegen een boom aan. 'Ik vind het gewoon uniek dat je durft om jezelf te zijn en je haren blauw te laten verfen' zei ik tegen haar en kijk in haar ogen aan, als teken dat ik oprecht was. Ik had wel zo'n vermoeden dat het haar niet kon schelen, maar ik zei het toch.

[ bericht aangepast op 25 sep 2015 - 13:04 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Zuchtend stap ik het huis in. Ik had zojuist de pers en de rode loper achter de rug en zelfs dat vrolijkte mij niet op. Hoe hekel ik ook had aan al de aandacht, ik had een nog grotere hekel aan dit hele gebeuren. Verplicht van iemand gaan houden was niet voor mij weggelegd, dat wist ik zeker.
Somber dacht ik aan vanmorgen. Ik was wakker geworden in mijn eigen warme bed. Ik had slecht geslapen en toen ik eenmaal in slaap was gevallen had ik nog maar vier uur slaap. Toen ik eenmaal wakker werd gemaakt door mijn Kathy, mijn dienstmeisje, werd mij al gauw duidelijk dat deze nachtmerrie echt ging gebeuren.
De dag daarvoor had ik samen met Kathy mijn kleren klaar gelegd. Een simpel shirt dat over mijn schouder hing met een zwarte spijkerbroek eronder. Kathy had mijn haar gevlochten en toen had ik mijn zwarte hoed opgedaan. Meestal werd ik vrolijk van deze kleding combinatie maar zelfs dat maakte mij vandaag niet vrolijker erop. Het was een nachtmerrie en dat zou het ook blijven.
Mijn ouders deden alsof het een feestje was, het mooiste wat mij ooit zou overkomen. Ik had ze gezegd dat ik daar anders overdacht maar helaas, ze hadden er weinig aandacht aanbesteed. Traditie was traditie was hun mening.

[ bericht aangepast op 23 sep 2015 - 21:53 ]

---

"Ignite, my love. Ignite."

---

Ze leek zich niet in te laten palmen door mijn woorden, en mijn grijns verdwijnt. De afkeur in haar stem deed me pijn, en hoe ze weg liep, zoveel klasse. Ze is duidelijk anders. Kort kijk ik haar na, wat zal ik doen? Ik hoor haar wolf grommen en ze praat tegen het dier waarna hij weer rustig word. Een moment van twijfel raast door mijn hoofd, maar al snel loop ik haar met een vlotte pas achterna.
"Nee, voor ieder meisje heb ik weer een andere openingszin" zeg ik dan met een grinnik tegen haar "Maar kom op nou, niet zo dwars" vervolg ik dan waarna ik voor haar ga staan; het lopen ging me wat te moeilijk af met haar snelheid plus het praten.
"Zo slecht was ie niet" zeg ik met die zelfde speelse grijns als net terwijl ik haar zelfvoldaan aan kijk. Ik laat me niet zo makkelijk weg slaan, hoe meer moeite ik moet doen hoe leuker het word. De meeste meiden vallen meteen in het katzwijm voor me, maar dat deze dame dat nu niet ook doet betekent dat natuurlijk niet dat ze dat nooit zal doen..

Die foto is precies hoe hij haar na keek>
Haha

---

Little do you know

Helena Windsor van Savoye

22 ~ Kroonprinses van Italië

---

Zijn voorzichtige glimlach zie ik verschijnen voordat hij vertelt wie van de honden welke naam heeft. Hoewel Russen net zoals hun land ijskoud lijken, denk ik dat ze ook best warm kunnen zijn. Het niet tonen van gevoelens is makkelijker als je uit een land komt waarvan men al denkt dat de mensen koud zijn. Van mij word vaak verwacht dat ik meer spontaner en opener ben, omdat ik de oudste ben en dat is wel eens moeilijk. Publiekelijk ben ik niet zo, achter gesloten deuren ben ik dat veel meer en dan vooral bij mijn gezin.

De grote hond buigt naar hem toe als hij zijn naam hoort en de andere twee honden komen ook aan lopen zodra ze hun naam horen. Yelena roept hen weer en na toestemming te hebben gekregen van Gleb gaat Pasha ook naar Yelena toe. "Ja, dit is Tecla", antwoord ik op zijn vraag. Tecla kijkt even naar Gleb als ze zijn stem hoort en kijkt dan naar de honden.

"We kunnen thee drinken op mijn kamer", stel ik voor. Gleb knikt en met Tecla loop ik langzaam weer de weg terug. Even later blijf ik even staan om te kijken of Gleb, Yelena en de honden mee komen. Volgens mij hoor ik Gleb tegen Yelena zeggen dat ze weer gaan en zodra ik hen zie loop ik verder. Tecla wordt onrustig in mijn armen. Ze vind het heerlijk om te knuffelen, maar het is ook een zelfstandige dame die het liefst zoveel mogelijk doet. De honden gedragen zich en blijven bij Gleb en Yelena dus ik zet Tecla op de grond. Even kijkt ze achterom voordat ze naar mij op kijkt. Thuis zou ze er al lang vandoor zijn gegaan, want daar kent ze zowat het hele paleis. Dus loop ik verder en zodra ik bij een deur kom, hou ik die open totdat Gleb hem over pakt. Tecla loopt achter mij aan en volgt mij eigenlijk zoals een hond zou doen. Uiteindelijk komen wij aan bij mijn kamer en bij binnenkomst zie ik Izebel. "Hallo Tecla, fijne reis gehad?'', vraagt ze. Tecla antwoord met een miauw en kijkt verwachtingsvol achterom. Snel stap ik door de deuropening zodat de anderen ook naar binnen kunnen.

"Izebel, zou je voor thee spullen kunnen regelen?", vraag ik aan haar. Ze knikt en kijkt even verbaasd op als de anderen ook binnen komen. Dan kijkt zij mij vragend aan. Ik kijk haar ook aan en glimlach dan. Tecla heeft Yelena gevonden en gaat naar haar toe. Bezorgd kijk ik naar haar, niet vanwege de honden, want ik weet bijna zeker dat Gleb ze terug roept als ze iets proberen, maar omdat Tecla soms nogal wisselend op mensen reageert. "Tecla, zachtjes doen", waarschuw ik haar. Een onschuldige miauw en lieve blik mijn kant op is het antwoord dat ik krijg.

---

Physics is awesome

”J e bent zeker niet op je mondje gevallen” merkt hij op, waarop ik weer met mijn ogen rol. Nee, duh. Dat was volgens mij wel duidelijk “Aangenaam. Damian Jake Harrison en kroonprins van Australië” Stelt hij zich vervolgens voor. Ik tik nerveus met mijn voet op de grond, de zwarte converse schoenen waren ondertussen al deels groen, en hoewel mijn ouders altijd probeerden me nieuwe aan te praten en ik die dus ook echt wel had, droeg ik deze liever. Ze zaten comfortabeler en waren al naar mijn voet gaan staan. Toen ik weer, met een verveelde blik, op keek naar de zwartharige jongen voor me kon ik zijn beleefde gezicht nog steeds niet uitstaan. Misschien was ik een bitch, meteen mijn oordeel gevend. Maar het was wel zo, wanneer ik eenmaal een mening ontwikkelde bleef die mening meestal hangen. “Mooi haar,” vervolgt hij, duidelijk een conversatie willen te beginnen. Hierbij moet ik toch echt wel even grijnzen, mijn haar is mooi. “Let er maar niet op, je bent uniek dat zegt al genoeg. En nee, dat was geen flirt” zei hij meteen er achter aan, waarop ik met mijn ogen rolde en besloot dat ik net zo goed weer in het gras kon gaan zitten. Honestly, wat zou het mij uitmaken of hij met mij aan het flirten zou zijn of niet? Liever dat ‘ie dat wel doet dan niet. Hij stapt langs mij heen en leunt tegen een boom aan, waardoor ik gelukkig niet meer tegen de zon in hoef te kijken. “Ik vind het gewoon uniek dat je durft om jezelf te zijn en je haren blauw te laten verven” Ik weerhoud mezelf er van om nogmaals een sarcastische opmerking te maken, maar kan het niet laten om toch iets te zeggen. “Luister, het maakt me niks uit of je wel of niet aan het flirten bent en waarom je mijn haar mooi vind. En misschien zou je wat relaxeter moeten doen. Dit is niet meer de plek waar je tegen iedereen en alles duizend procent beleefd moet zijn en altijd aardig moet zijn. Het maakt me niks uit al zou je deze hele plek verrot schelden, maar tegen die overdreven beleefdheid kan ik niet.” Bij ik hem toe.

---

take me back to the basics and the simple life

Stiekem wilde ik achterom kijken en zien wat hij zou doen. Maar voordat ik dat wilde doen blokeerde hij al mijn weg, waardoor ik voor hem stopte. Blijkbaar kon je deze jongen niet zomaar wegslaan. Ik zuchtte binnensmond en rolde ongemerkt mijn ogen, toen hij zijn zegje had gedaan. Automatische rechtte ik mijn rug en sla mijn armen over elkaar ter bescherming. 'Hij was niet slecht, nee, maar hij kon wel beter' zei ik enkel tegen hem en kijk in zijn bruine ogen aan met zijn speelse grijns op zijn lippen. 'Niet zo dwars?' Vroeg ik aan hem met opgetrokken wenkbrauwen. 'Jij bent diegene die achter mij aankwam, dus wat wil je eigenlijk van mij? Dat ik voor je openingszin zou bezwijken en dat ik zou blozen door je charmes en met je speelse grijns op je gezicht?' Vroeg ik vervolgens aan hem. Want dat zou toch sowieso niet gebeuren. Ik kende zulke type's wel en ja dat had ik al gezegd. Het deed pijn om zo gebruikt te worden en al helemaal voelde je schaamte. 'Je wilt alleen jezelf beter laten voelen om andere vrouwen pijn te laten doen en hun te laten gebruiken. Vervolgens ren je toch wel naar een ander toe omdat je te bang bent om je gevoelens te laten zien. Zo'n type ben je' zeg ik zonder erbij na te denken. Ik had even op dit moment mijn hart gelucht en even schemerde mijn pijn in mijn ogen en ik hoopte dat hij dat niet zag. Ik knipperde snel met mijn ogen en keek even weg van hem. 'Dus ga alsjeblieft naar vrouwen toe die voor je zouden bezwijken en laat mij met rust' zeg ik als laatste. Ik kijk hem nog aan voor het laatst. ' Kom Ru' zeg ik lief tegen het dier die met het gras speelde. Samen met Ru liep ik langs de jongeman heen en liep ik snel door. Helaas bedacht ik me dat ik hem weer zou zien bij het gala van vanavond. Meteen vervloek ik in mezelf, waarom ik dat allemaal had gezegd.

@Aveyard: Morgen beantwoord ik jou post. (:

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:08 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

Oke, dit vond ik wel te ver gaan. Ik vond het al knap dat ze gewoon zei wat ze dacht, maar dit vond ik wel wat te ver gaan. Ik schudde mijn hoofd en zuchtte binnensmonds. Ik was gewoon vriendelijk en beleefd opgevoed en dat was gewoon ik. Zo was ik gewoon. Maar goed, ze kon dat blijkbaar niet 'handelen'. Om heel eerlijk te zijn vond ik haar houding en gedrag ook overdreven. 'Zo ben ik' kaats ik best hard terug tegen haar, waarnaar ze haar zegje had gedaan. Ik kijk haar nu weer aan. 'Het kan mij niet schelen dat je hier misschien niet wilt zijn, maar 'wij' zitten met zijn allen in dezelfde schuitje, dus je kan wel wat vrolijker doen' zeg ik toch redelijk fel en wijs met mijn vinger een rondje om de as, doelend dat 'wij' alle prinsen en prinsessen betekenen. 'Het kan mij ook niet schelen of je uiteindelijk hier een prins vindt of wel, maar zo'n houding krijg je niemand mee naar huis' zeg ik oprecht en naar de waarheid. Als ze zo'n houding heeft zou ze niemand mee naar huis kunnen nemen. Het was niet aan mij, maar aan haar. Als zij ongelukkig wilt blijven, prima. Ik duwde mezelf van de boom af. 'Nog een fijne avond' zeg ik beleefd, maar dat deed ik juist expres en liep van haar weg. Ik begrijp het heus wel dat je hier niet wilt zijn. Dat wilde niemand, maar onze ouders verwachten dat we toch iemand mee moesten nemen. In ieder geval haar zou ik niet willen. -Een chagrijnig iemand de hele tijd om je heen hebben is niet fijn- Wij waren de kroonprinsen en kroonprinsessen dus op onze schouders lag veel druk. Ik liep weer naar het kasteel en zag dat de zon onder ging. Het was zo tijd voor de gala. Niet oplettend in de gang bots ik tegen iemand op. 'Sorry' zei ik meteen geschrokken en kijk het meisje in haar ogen aan. Wow, deze was anders. 'Gaat het?' vroeg ik toch redelijk bezorgd aan haar.

Dit is tegen Affinity.

[ bericht aangepast op 28 sep 2015 - 14:07 ]

---

One Who Travels A Higher Path.

---

Even raak ik overdonderd door de woorden die ze spreekt, ze denkt me al meteen te weten tot in de fijnste puntjes. Een enkele lach rolt over mijn lippen.
"Ja, want omdat jij ervaring hebt met het 'type' jongen dat je net benoemt zal ik wel precíes zo zijn" roep ik haar dan na terwijl ze weg loopt "Enkel omdat ik zelfverzekerd ben en weet wat ik wil betekent dit niet meteen dat ik een slet ben" vervolg ik dan. Oké, leugens. Ik ga van de één naar de andere meid wanneer mij het me uit komt. Maar het is niet omdat -zoals zij het zegt- ik te bang ben mijn gevoelens te uiten. Ik heb gewoon geen zin om vast te zitten met één zo'n meid. Ze zeuren me te veel. Elke maand één week hel en dan ook nog eens die jaloezie die de meesten hebben... nee. Ik vind het nog wel prima zo.
Terwijl ze weg loopt kijk ik haar na, laat haar nu maar rusten. Anders word ze helemaal boos op me, dat moet ook niet. Als zij boos op me is zullen snel de andere dames hier dat ook wel zijn -ik weet wel hoe meiden zijn na jaren lang ervaring- En dat moet ik maar niet hebben, straks sta ik hier het komende half jaar(?) droog en kom ik thuis met niemand of een meid die er strontchagrijnig bij loopt. Dan stel ik mijn ouders teleur en heb ik er zelf ook geen lol meer aan. Nee, gaan we niet doen.

[ bericht aangepast op 25 sep 2015 - 15:42 ]

---

Little do you know

Vladimir Gleb Rihanoff
24 - Siberië
Het was op zich heel gezellig met Helena, maar praten was best vermoeiend. Ik moest over elk woord nadenken. In Rusland moest ik altijd al opletten, vooral om niet op mijn flikker te krijgen, en in het Italiaans moest ik constant vertalen, wat me veel moeite kostte. Ik knikte bij haar voorstel om naar haar kamer te gaan en keerde me naar mijn dochtertje, die vrolijk kirrend met de honden aan het spelen was. Ik hurkte naast haar neer en begon haar uit te leggen wat we gingen doen. Ik wilde met haar aan de hand gaan lopen, maar ze strekte haar armpjes uit om opgetild te worden. Met een zucht deed ik dat toch wel, want ondanks dat ik haar streng en rechtvaardig probeerde op te voeden, had ik geen poot meer om op te staan als ze begon te smeken. Zo liep ik dus rustig met haar op mijn arm achter de dame heen naar haar kamer. Haar kamermeisje was nog bezig in haar kamer, toen we binnenkwamen. Het meisje was duidelijk verbaasd om mij, het meisje, en de honden te zien. Ik zette het meisje neer en keek naar het kamermeisje. "Excuses voor het in de war schoppen van je planning." zei ik tegen haar voor ze dan echt verdween. Door Helena's waarschuwing tegen de kat, keek ik toch wat gespannen toe met het meisje en de kat. Mijn honden hielden ook een oogje in het zeil, maar ik wilde toch liever geen gevecht hebben. Nu lagen ze nog rustig, dus ik kon ook nog wel iets ontspannen, maar geheel rustig was ik niet. Na even kwam Helena's kamermeisje terug met theeservies en een pot thee met een aantal zakjes er al in. Normaal zette ik het altijd van blaadjes, want het zakje proefde je toch echt en was minder lekker, maar goed. Ik knikte dankbaar naar het meisje en ging toen toch maar voorzichtig op een van de stoeltjes bij het tafeltje zitten waar ze het dienblaadje op had gezet. "Elena, voorzichtig met de kat. Ze is niet zo aan kinderen gewend als de honden." sprak ik mijn meisje toch toe, toen ik merkte dat ze wat ruw met het diertje was. Ik wilde geen ongelukken en al helemaal geen honden die beschermend gingen doen als het niet nodig was. Hierna opende ik de theepot en speelde wat met de zakjes. Het was nu gewoon wachten tot de thee sterk genoeg was. Veel anders kon je niet doen, en ik had eigenlijk ook weinig nog te vertellen. Leven ging zijn gangetje, en om nu te zeggen dat Siberië een gebied is waarin veel gebeurde, zou een hele grote leugen zijn. Ik wachtte dus maar tot Helena een ander onderwerp zou aansnijden, of de thee klaar zou zijn.

---

Bowties were never Cooler