[200] Changed • Speeltopic • 1 - Speeltopics

---

---

V A M P I E R S VOLWASSEN VAMPIERS De vampiers die er eerder waren dan wanneer de kinderen kwamen. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - Cecilia Joy Patterson, JudithSuzann, 1.3 - Seraphina Faida Huntwood, HarleyQuinnx, 1.2 - Christopher Jonathan Goode, Shinoa, 1.3 - JONGE VAMPIERS De vampiers die eerst mensenkinderen waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Elizabeth Victoria Silver Heart, Myrra, 1.2 - Rosemary Juna Bellerose, Kenopsia, 1.3 - - NOBELS De vampiers die de macht hebben. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Brooklyn Savannah Flynn, Inclination, 1.7 - Sid Acheson, Morticia, 1.7

M E N S E N VOLWASSEN TRAINEES De trainees die uitgetraind zijn, dus ook betere wapens hebben. Max. vier, twee mannen en twee vrouwen. Leeftijd tussen achttien en zesentwintig. - - - - JONGE TRAINEES De trainees die eerst ‘vee’ voor vampiers waren. Max. vier, twee jongens en twee meisjes. Leeftijd tussen vijftien en achttien. - Katherine Grace Montgomery, Shinoa, 1.2 - - Hiro Maxwell Henderson, Inclination, 1.2 - LEIDERS De leiders die alle trainees leiden en ook plannen maken. Max. twee, één man en één vrouw. Leeftijd tussen twintig en dertig. - Daniëlle Farangis, Morgiana, 1.6 - Kuro Kizu Kiyoukou, Raisei, 1.2

V A M P I E R S - Volwassen vampiers: Cecilia, Seraphina en Christopher. - Jonge vampiers: Elizabeth en Rosemary. - Nobels: Brooklyn en Sid.

M E N S E N - Jonge trainees: Katherine en Hiro. - Leiders: Daniëlle en Kuro.

---

Het begin is dat iedereen wakker wordt (vampiers slapen namelijk ook) en dat iedereen zijn eigen ding gaat doen. Bij beiden kan dit trainen en ontbijten (vampiers met het bloed van het ‘vee’) zijn, maar vampiers en mensen kunnen ook voor elkaar gaan jagen en zulke dingen, op eigen risico voor beide partijen. Het liefst in de derde persoon en verleden tijd schrijven.

---

---

Rollentopic/praattopic 1

[ bericht aangepast op 1 sep 2015 - 22:18 ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

-

[ bericht aangepast op 22 aug 2015 - 18:13 ]

---

obsessive rage

---

Sera liep rustig door de stad in haar uniform en keek om haar heen. Ze zag vele trainees rond lopen. Sera vond haar weg richting de markt en liep langs de kraampjes. Ze merkte dat ze een van de weinige was die zich het liefst op de achtergrond stelde en niet graag praatte. Ze vond het moeilijk om vrienden te maken of met de anderen te praten. Sera liep langzaam langs de kraampjes met sjaaltjes en stofjes. Haar vingers streken over de verschillende stoffen. Ze beet zachtjes op haar lip en verliet de markt. Ze liep door kleine steegjes en nuriëde zachtjes een liedje. Het maakte haar meestal wat kalmer en liet haar vergeten waar ze aan dacht. Op dit soort momenten, wilde ze het liefst haar vader zien. Ookal wist ze dat het niet slim was en heel gevaarlijk, vooral omdat hij een mens is. Sera sprong op een dak en ging zitten op het randje, buiten de zicht van mensen. Zo keek ze uit over de stad..

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

Voor een aantal seconden bleef het stil tussen de jongens. Hiro nam deze tijd om de vampier voor hem in zich op te nemen. Zijn bruine haren vielen krullend over zijn voorhoofd en zijn lichte groenblauwe ogen stonden op Hiro gericht. Ook was hij redelijk lang en droeg het standaard vampiers uniform die Hiro al wel vaker voorbij had zien komen.
Hij hoorde de vampier iets onverstaanbaars mompelen, gevolgd door een korte lach. Een kleine druppel bloed liep over zijn onderlip heen naar beneden.
“Pas op. Ik denk dat je je ontbijt aan het verspillen bent,” klonk Hiro’s stem sarcastisch. Hij maakte zijn ene hand los van zijn wapen om vervolgens naar het bloed dat over zijn gezicht stroomde te wijzen.
“Je mag me zeker niet, dus ik vraag me af waarom mijn hoofd nog geen eindje verderop ligt,” zei de vampier lachend. Daar had hij Hiro. Waarom had hij hem nog niet vermoord en wat bezielde hem?
“Dat is een zeer goede vraag,” zei hij te zacht om ook echt gehoord te worden.
“Gewoon zodat je het weet, ik ben Chris. Nee, ik ben geen vriendschap aan het sluiten want je bent nog steeds gewoon vee voor mij, maar gewoon dat je het weet aangezien ik je voor nu laat gaan,”
Je bent nog steeds gewoon vee voor mij. Deze woorden lieten Hiro rillen. Herinneringen aan de tijd dat hij opgesloten zat en zelf diende als ‘vee’, kwamen weer bij hem terug. Hij deed zijn best zijn gezicht strak en emotieloos te houden bij deze herinneringen, ook al ging dat lastig. Het laatste wat hij wou is zijn angst en verdriet uiten tegenover iemand die onderdeel is van het volk die hij met heel zijn hart haatte.
“Chris.” Herhaalde Hiro terwijl hij naar de hand van deze jongen keek die hij naar hem had uitgestrekt. Hij was niet van plan om hem aan te pakken, uit voorzorgsmaatregelen. “Ik geloof dat je mijn naam al weet, maar omdat ik zo beleeft ben zal ik me ook even voorstellen. Hiro Henderson, aangenaam kennis te maken, denk ik... En ik geloof dat ík de persoon ben die jóu laat gaan, en niet andersom.” De grijns die Hiro eerder op zijn lippen had verscheen weer. Hij kon er niets aan doen, maar op de een of andere manier vond hij dit gesprek wel leuk, op een rare manier.
“Ik denk dat ik maar eens moet gaan. Ik geloof dat ik hier tijd verspil die ik zou kunnen gebruiken om iemand van jou soort te elimineren,” de woorden ‘jou soort’ klonken hatelijker dan Hiro verwacht had, maar hij had zeker geen spijt van zijn uitspraak.
Hij draaide zich om, maar voordat hij dat deed gaf hij het meisje wat er nog steeds bij stond nog een kleine glimlach, als dank. Langzaam maar zeker liep hij verder de verlaten stad in, in een poging nog iets meer van dit gebied te kunnen verkennen. Toch hield hij zijn omgeving goed in de gaten, je kon maar nooit weten wanneer er weer iemand aan kwam met verkeerde bedoelingen.
Hij was al verschillende hoeken omgelopen en het enige wat hij tot nu toe tegen was gekomen, waren oude gebouwen. Hij kon zich wel voor de kop slaan om het feit dat hij Chris niet daar direct had afgemaakt. Maar erg lang kon hij niet boos op zichzelf zijn want voor hij het wist werd hij onverwacht besprongen. Zijn rug belandde op het harde asfalt, wat voor een pijnlijke kreun zorgde. Het persoon die bovenop hem zat, liet zijn tanden zien en kwam steeds dichter bij zijn nek. In de val had Hiro zijn wapen losgelaten, waardoor hij nu een eindje verderop lag, buiten bereik.
Met een harde trap wist hij de vampier echter van zich af te slaan, waardoor hij zich erg kon rollen en bij zijn wapen kon om niet veel later het wezen te doorboren met de punt van zijn zeis. Ik heb mijn doel voor vandaag nu tenminste bereikt, ging er door zijn hoofd, terwijl hij een aantal keer diep in en uitademde en zijn hoofd even op de weg liet rusten. Het was misschien maar het beste om hier weg te gaan.

[ bericht aangepast op 18 aug 2015 - 17:49 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

---

Kreunend werd Kuro wakker. Alweer had hij zich verslapen. Hij wist maar al te goed dat hij niet zo laat moest gaan slapen, maar hij moest zijn katana's scherp houden en als je al tot diep in de avond bezig bent met andere werkzaamheden die over het algemeen uitliepen, dan werd het al gauw ergens in de nacht vooraleer hij eens in bed lag. Hij probeerde wel vaak de trainees te trainen en dan ook mee te doen om zijn vermogen op peil te houden, maar het viel niet altijd mee om dat ook echt te doen.
Hij vond al gauw wat te eten buiten - een simpele appel aan een boom die hij als trainee ooit had gevonden - en snelde zich naar het academie gebouw. Kuro had werkelijk geen idee wat er vandaag al was gebeurd en eigenlijk zou hij Daniëlle op moeten zoeken om haar te vragen wat de planning van vandaag was, maar hij had weinig zin om het hele terrein af te speuren en drie keer dezelfde plek moeten bezoeken, omdat ze ook kon lopen.
Eenmaal binnen zocht hij eerst zijn kantoortje op om te kijken of er nog nieuwe meldingen waren binnengekomen. Voor zover hij zag was alleen het rooster op zijn bureau blijven liggen waarop stond dat hij de nieuwe trainees vandaag weer zou moeten trainen en uitleggen wat het wapen dat ze zouden nemen inhield. Hij wist dat hij jong was en dat niet alle volwassenen de capaciteit hadden les te geven, maar hij zou graag ook weer eens een expeditie leiden en vampiers afslachten.

[Zo goed?]

[ bericht aangepast op 21 aug 2015 - 1:44 ]

---

It finally happened - I'm slightly mad! ~ Queen

Katherine was een beetje aan het ronddwalen in de stad totdat ze een groepje personen zag in de verte. Het waren drie personen, waarvan twee een wit uniform en één een zwart. Ze fronste haar wenkbrauwen en probeerde zonder gezien te worden dichter bij te komen. Dit lukte best goed, ondanks dat haar stealth niet geweldig was. Ze kon zien dat degene in het zwarte uniform Hiro was; dat kapsel herkende ze uit duizenden. Ze wilde erheen rennen, maar besloot dat - dat niet zo’n geweldig idee was.
Een paar minuten later stak degene in het witte uniform zijn hand uit, terwijl de andere met het witte uniform nog steeds bleef staan. Waarom had Hiro deze vampiers nog niet gedood? Katherine kon hem wel voor zijn kop slaan. Toch bleef ze kijken. Ze wilde zeker weten dat ze het moment dat de vampiers werden gedood niet zou missen... Maar Hiro liep langzaam weg.
Katherine volgde hem en miste het moment dat Hiro een vampier doodde, want een lichaam werd doorboord. Voor de zekerheid mompelde ze het woord ‘wapen’ zachtjes en ze gooide haar sleutel in de lucht die ze een seconde later weer opving als haar grote strijdbijl.
“Hiro, waarom vermoordde je die twee vampiers niet?” vroeg Katherine toen ze verder naar Hiro liep. Ze beet op haar onderlip. “Ik heb alles gezien. Die ene stak zelfs zijn hand naar je uit…”

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

[@Raisei, perfect! Jij ook, Morgiana c: ]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

---

Sera stond op het dak van een gebouw. Haar haar wapperde fel in de wind, alsof het wist wat ze daadwerkelijk was. Plots hoorde ze een geluid van dichtbij, dus kwam ze met een salto naar beneden en vloerde zo de jongen. Haar ogen stonden fel en ze had haar vuisten gebald. "Misschien kan je beter uitkeken hier in de steegjes.", Zei ze verbitterd en bleef boven de jongen staan. Ze kneep haar ogen samen en bleef zo naar de jongen kijken. "Sta op. Ik wil geen hernia op mijn naam hebben.", Zei ze kortaf en ging opzij voor hem. Hoewel ze stemmen binnen hoorde, trok ze zich daar niks van aan. Sera plantte haar handen in haar zij en keek even om haar heen. Ze beet beteuterd haar onderlip en sprong van muur tot muur, om zo weer op het dak te komen. Ze vertrouwde hem niet, dus dit vond ze wel de perfecte plek om hem in de gaten te houden.

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

"I don't blame you for being you, but you can't blame me for hating it."

Ook al was Brooke nog geen 20 minuten geleden opgestaan, ze was al klaarwakker. Ze was nooit een persoon geweest die moeite had met opstaan in de ochtend, en deze keer was dus zeker geen uitzondering. Er hing nog een lichte stoom in de badkamer van een iets te warme douche die ze net had genomen; nog een gewoonte die Brooke had.
Al een aantal minuten stond ze met een föhn in haar hand in een poging haar haren droog te krijgen. Gezien ze van zichzelf erg dikke haren had, duurde het meestal een tijdje voordat ze ook echt opgedroogd waren.
Zodra dit gelukt was, haalde ze er snel een kam doorheen en liet ze vervolgens zonder er nog iets anders mee te doen over haar schouders hangen. Van nature hadden haar haren een textuur wat tussen krullen en steil haar in viel, waardoor ze er gewoonlijk dan ook een stijl of krultang doorheen haalde, maar vandaag had ze daar weinig zin in.
Haar outfit lag al voor haar klaar en was zoals altijd hetzelfde, het liefst liep ze gewoon in een broek en sweater rond, maar gezien dit haar status liet zien, trok ze het toch maar aan.
Toen ze geheel klaar was, verliet ze haar kamer, bang om haar kamergenoot Sid anders wakker te maken. Bovendien was haar lust naar bloed onderhand aardig hoog.
Onderweg kwam ze verschillende kleine kinderen tegen, ieders met een angstige blik in hen ogen, maar Brooke besteedde er niet veel aandacht aan, ze was onderhand gewend aan deze blikken. En bovendien waren ze niet meer dan vee, nietwaar?

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

"If home is where the heart is, then we're all just fucked."

      Hiro’s hand gleed een keer door zijn haren heen, terwijl hij naar de hemel staarde. Dit was een van die momenten die iedereen wel eens heeft meegemaakt, het moment dat je op de grond ligt en gewoon niet kan en wil opstaan, ook al ligt het zo oncomfortabel als weet ik veel wat.
Toen hij een al te bekende stem hoorde schoot hij echter overeind. “Hiro, waarom vermoordde je die twee vampiers niet?”
      Een scheldwoord rolde over Hiro’s lippen, maar te zacht om echt goed opgevangen te worden. Het feit dat hij de vampiers had laten gaan was al erg genoeg, en het idee dat er ook nog iemand was die het had gezien zorgde ervoor dat hij het liefst een gat in de grond wou graven om er in te liggen en hem daarna dicht te gooien. “Ik heb alles gezien. Die ene stak zelfs zijn hand naar je uit…” vervolgde Katherine haar zin.
      Hiro rechtte zijn rug, terwijl hij nog steeds op de kapotte weg zat.
      “Ik kende het meisje… En jij waarschijnlijk ook. Ze wou me helpen zei ze,” antwoordde Hiro om zo het onderwerp een beetje te verdraaien. Hij hoopte met heel zijn hart dat ze niet door zou vragen naar de jongen, gezien hij daar zeker geen goede verklaring voor had, en in liegen had hij al helemaal geen zin.
      Wachtend op een antwoord keek hij omhoog naar het meisje voor hem, maar in plaats van een antwoord werd zijn voor de tweede keer in nog geen kwartier met een harde klap naar de grond geduwd.
      “Misschien kan je beter uitkijken hier in de steegjes,” klonk een vrouwelijke stem boven hem. Hiro deed zijn best om geen teken van pijn over zijn lippen te laten komen, maar mijn god, nadat zijn rug twee maal contact had gemaakt met de grond kon het niet anders dan erg pijn doen. “Sta op. Ik wil geen hernia op mijn naam hebben.”
      “Ik ben bang dat het daar al te laat voor is.” Hiro had zijn wapen vastgeklemd en wou net uithalen, maar zijn stem stierf halverwege deze zin weg, gezien hij zag dat ze al weer was verdwenen. Hiro wist dat ze hen waarschijnlijk nog steeds in de gaten hield, maar veel kon hij daar nu niet meer aan veranderen.
      “Blijkbaar trek ik vampiers aan vandaag,” grinnikte hij naar Katherine, terwijl hij met wat moeite weer rechtop ging zitten. Toch kon je als je goed luisterde horen dat achter deze lach ook zeker pijn verborgen zat, hoewel hij dit natuurlijk in alle vormen zou ontkennen.

[ bericht aangepast op 19 aug 2015 - 16:58 ]

---

"I'm fine with internet communication, it's just the real life I have problems with!" ~ Dan Howell

[Vergeet niet te posten, mensen! Ik schrijf zelf vanavond iets als ik er nog aan denk. Heb een zware dag achter de rug. x'D]

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.

[Ik zal posten als ik weer terug kom van de camping, hier namelijk geen wifi]

---

Medb - Pronouced as [me-èv]

Elizabeth Victoria Silver Heart

Hiro liep weg, en Elizabeth wist bijna zeker dat Chris boos zou zijn. Maar heel veel maakte het niet uit, nu niet. Ze was niet iemand die over zich heen liet lopen, en zeker niet een die andere gelijk gaf, al hadden ze het misschien wel.
'Je bent nu zeker boos op me omdat ik je prooi heb weggejaagd?' zei ze. Elizabeth schrok ervan hoe gevoelloos het uit haar mond kwam, maar ze liet niks zien.
'Je bent boos dat ik in mijn verleden blijf hangen en probeer menselijk te blijven, boos dat ik niet toe geef aan de Schaduw. Sorry als ik je heel erg in de weg zit, maar aangezien je volgens mij nog geen enkele maaltijd hebt overgeslagen tot nu toe, is het niet belachelijk erg, of wel?' ze zei het wat spottend, spottender dan de bedoeling was. Schuldbewust sloeg ze haar ogen neer.
'Het spijt me als het je in de weg zit dat ik geen vampier wil zijn,' fluisterde, en plotseling wilde haar emoties de controle overnemen.
Kalm Elizabeth, kalm. Je hebt het al verprutst, denk gewoon na en kies nu eens voor één keer in je leven verstandig! riep ze in haar hoofd.
'Sorry dat ik zo doe, ik kan niet tegen doden die vallen. Ik heb er toen ik ontsnapte nogal veel gezien, ik kende ze niet, maar... Ik kan er niet tegen als er doden vallen door mij. Nee, het meisje was niet dood. Ik kan gewoon niet zo goed tegen... doden,'
Eigenlijk had Elizabeth "bloed" willen zeggen, maar voor een vampier klonk dat erg onlogisch en dom. Maar toch was het waar. Sinds ze vee was geweest, kwam ze alleen in aanraking met bloed als ze de Schaduw was. Anders kwamen er schokkende beelden van het verleden voorbij, het verleden dat ze niet achter zich kon laten. En daar baalde ze eigenlijk best van.

---

obsessive rage

{Sorry >.< Ik heb een dochtertje in rl. Dus is het soms erg moeilijk om een goed stukje te schrijven of om op mijn computer te komen}

[ bericht aangepast op 22 aug 2015 - 20:51 ]

---

"I don't have sweet dreams.. I have beautiful nightmares" †

Katherine wilde net wat zeggen, maar voordat ze haar mond ook maar kon opentrekken sprong er een vrouw recht op Hiro. Katherine hield haar wapen klaar, maar zo snel als de vampier was gekomen, was ze ook weer verdwenen. Dat was het irritante aan die wezens; ze konden ongelooflijk snel bewegen en dat leek op transporteren.
“Blijkbaar trek ik vampiers aan vandaag,” grinnikte de jongen en Katherine kon het niet laten om met haar ogen te rollen. Ze ging op haar knieën naast Hiro zitten, haar hoofd schuddend.
“Soms doe je echt zo onserieus hierzo. We zitten in een damn oorlog met vampiers en jij gaat erom lachen,” zuchtte Katherine. Ze legde haar wapen naast zich neer en sloeg haar armen over elkaar. Zelfs zittend was ze kleiner dan Hiro. Maar die gast was ook gewoon een toren, bijna niemand kwam boven hem uit.
“Dus, gaan we hier blijven zitten als een prooi voor de bloedzuigers of had je nog iets beters te doen?” vroeg Katherine, lachend terwijl ze opstond en haar wapen weer beetpakte. Ze keek even gauw rond of ze iets zag bewegen, maar tot haar geluk zag ze niets. Ze haalde diep adem en draaide weer terug naar de jongen. “Kom op, Hiro. Ik heb liever een heldhaftige dood dan dat ik hier gewoon ga zitten en wacht op iemand die me komt vermoorden.”

---

I'm the one who gripped you tight and raised you from perdition.