Mijn moeder reageert namelijk heel begrijpend maar geeft me geen echt advies.
Mijn vader is nooit echt in mijn leven geweest. Hij is bij mijn moeder weg gegaan voor mijn geboorte, en mijn moeder en hij hebben toen voor mij besloten dat het te lastig was om hem af en toe te zien, aangezien hij aan de andere kant van het land woonde (Nederland is ook zoooo groot....). Om me niet te verwarren was er dus helemaal geen contact. Pas op mijn elfde, toen mijn moeder en ik terug naar het noorden verhuisd waren, kwam er een afspraak.
Drie afspraken volgde, maar hij kreeg het druk met zijn eigen kinderen en daarna heb ik nooit meer iets van hem gehoord. Het lijkt me dat hij niet echt contact wil, aangezien hij me zelfs geblokkeerd heeft op facebook.
Ondertussen ben ik 16, en vrij boos maar vooral verdrietig.
Het is niet zozeer dat ik nogmaals wil proberen contact met hem te hebben. Hij heeft vrij duidelijk gemaakt dat hij dat niet wilt en eigenlijk ben ik veel te kwaad om dat nog normaal te kunnen. Maar er zijn wel een aantal dingen die ik graag wil weten, en waarvan ik eigenlijk vindt dat ik recht heb op antwoord. Voornamelijk waarom hij geen contact wilde, ik zit er namelijk erg mee. Ik denk dat ik niet goed genoeg ben, en het heeft een soort angststoornis bij me gecreëerd waardoor ik nooit denk dat ik goed genoeg ben.
Maar hoe moet ik dit aanpakken? Ik hoef geen vast contact meer, maar ik wil wel graag de kans om hem deze vragen te stellen. E-mailen gaat hem niet worden, want zelfs toen we contact hadden reageerde hij maar weinig...
Advies, iemand?
EDIT: ik wil graag even iets ophelderen over wat er 16 jaar geleden nou eigenlijk gebeurd is, aangezien hier verwarring over schijnt te zijn.
Mijn moeder en vader gingen uit elkaar. TOEN kwam mijn moeder er, in de zesde maand, achter dat ze zwanger was. Er was een hoop privé sh*t gaande waardoor mijn vader eerst ontkende dat ik van hem was, mijn moeder heeft toen een vaderschaps test geëist, en daarna (voor zover mijn moeder er woorden aan vuil wil maken) zijn ze samen in overleg gegaan en hebben ze besloten dat het door de afstand te moeilijk en verwarrend zou zijn om contact te hebben (een besluit waar ik het vanaf het moment dat ik er iets van begreep NOOIT mee eens ben geweest, maar dat terzijde). Hij is dus niet OP DE LOOP gegaan terwijl hij wist dat mijn moeder zwanger was. Op het punt dat hij daar achter kwam was hij al lang weg.
[ bericht aangepast op 27 juli 2015 - 11:10 ]
I'm so scared of being alone, yet I constantly push people away and never let anyone in.
