[MSV] • Loverboys • OO5 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 juli 2015 - 1:03 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

De plotse warmte en aangename geur overviel haar en ze kon zichzelf niet tegenhouden om zich beter in zijn jas te nestelen. Het fijne gevoel verdween echter toen ze doorhad dat zijn reactie echt heel gemeend was. Hij zat plots een stukje verder en hij keek alsof hij zojuist haar arm had gebroken.
"Hé, dude," zei ze op een toon die ze vaak tegen jongens gebruikte als die haar irriteerden. "Ik heb drie broers, ik heb er echt al veel erger uitgezien," ze glimlachte bemoedigend. "Dat is trouwens ook waarom ik meestal broeken draag, dan kan je veel gemakkelijker dit doen."
Ze stond bliksemsnel recht en duwde hem omver. Zoals gewoonlijk vergat ze haar eigen kracht en landde ze bovenop hem. Ze zat - Godzijdank op zijn buik en niet ergens anders - met haar knieën aan beide kanten en leunde met haar handen op zijn borstkas.
"Oeps," grinnikte ze, lichtelijk beschaamd. Och, nu kon hij zich tenminste niet terugtrekken én was hij even nat als zij.

Mijn brein breint zoals het breint.

"You lil' piece of shit", zei hij lachend en niet gemeend toen hij het koude water door zijn hemd voelde kruipen. Hij keek haar schuin aan en keek toen naar haar positie.
"Well, ik ben blij dat niemand zich op het dak waagt", zei hij met een bloedserieus gezicht dat even later faalde door haar gezichtsuitdrukking.
"Mocht dit op de grond aan het gebeuren zijn had ik je gewoon opgetild", zei hij, nog steeds met een glimlach om zijn lippen. Zijn rug viel onderhand ook niet meer te redden, dat was overduidelijk, zijn hemd was kleddernat. Bye 100 euro, want hij was er ook van overtuigd dat het dak niet bepaald schoon was...

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ze snoof verontwaardigd en zette haar handen in haar zij waardoor haar heupen iets naar voren bewogen.
"Excuse me, I'm not little, I'm concentrated awesomeness," antwoordde ze gevat. Ze had er zo een heleboel, maar deze was haar favoriete. Haar zelfverzekerdheid vertoonde echter barsten in de vorm van haar nu felrode wangen. Ze durfde veel, maar dit was een heel nieuw gebied. Natuurlijk werden er wel eens 'foute' mopjes gemaakt, maar dit was helemaal anders. Hoe ging ze dit aanpakken? Ze wilde hem niet op verkeerde ideeën brengen, maar anderzijds was ze best nieuwsgierig wat hij zou, welja, doen.
"Maar we zijn niet op de grond," mompelde ze, terwijl haar vinger langzaam over de stof van zijn hemd streek totdat ze een tikje tegen zijn neus kon geven. Ze beet op de binnenkant van haar lip en keek hem lichtelijk uitdagend aan.

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze grinnikte. Dat was niet helemaal valsspelen!
"Oh," zei ze verbaasd omdat hij erg eerlijk en oprecht antwoordde. Iedereen maakt fouten, maar het toegeven ervan...
"Licht grijs," stotterde ze wat en keek even snel naar Max en probeerde langer te kijken, maar het lukte niet. Ze vondhet zo moeilijk op bepaalde momenten.
"Eh, ik ben bang voor veel," hakkelde ze moeizaam. Haar maag keerde een paar duizende keren rond en desondanks ze niet veel alcohol binnen had, voelde ze zich misselijk worden.
"Ik ben bang van donker, geesten, spoken. Zelfs mijn eigen fantasie die me het alleen maar moeilijker maakt door enge dingen te denken. Ik ben bang voor de dood," zei ze iets zachter en zelfs een beetje angstig. "En voor pijn. Alleen zijn, vergeten worden, van kleine beestjes. Van te veel," zei ze spijtig en zuchtte voorzichtig. Ze waagde nog eens een blik te werpen op Max, maar keek zenuwachtig weg. Wat zou hij in hemelsnaam denken over haar? Zou hij haar zielig vinden?

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Max antwoordde niet en trok haar enkel wat meer in zijn armen. Hij negeerde de pijnscheuten en hield haar een tijdje troostend vast. Zijn lippen drukten een zacht kusje op haar voorhoofd, voor hij zijn ogen sloot en zijn eigen hoofd ertegen liet rusten. Het was alsof hij haar angst een klein beetje kon voelen, al kwam dat vast ook door de rest van de avond. Hijzelf was niet van veel bang, maar hij kon ook niet van zijn angsten ontsnappen. Je kan niet van jezelf en je eigen chaos ontsnappen.
"Het is oké om bang te zijn, I guess. Ik bedoel, iedereen is het toch wel eens? Wat maakt het uit dat jij wat meer angsten hebt? Trouwens, ik wil ook niet doodgaan of pijn hebben, of alleen zijn en vergeten worden. Kleine beestjes zijn ook niet mijn favoriet, tho," probeerde hij haar wat op haar gemak te stellen. Het was nog even stil en hij luisterde naar haar rustgevende ademhaling. Ze leunde helemaal tegen hem, en ze vond het blijkbaar niet al te erg dat hij nog steeds dat T-shirt niet had aangetrokken. Niet dat hij het expres deed, er waren gewoonweg belangrijkere dingen op het moment geweest.
"Truth, prinses."

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze knikte begrijpend en voelde zich veilig, zonder angsten en zorgen in eijn armen. Alsof hij haar ging beschermen. Ze leunde tegen zijn schouder en legde haar hand voorzichtig rond zijn ontblote middel. Ze zaten heel dicht bij elkaar, maar het werkte in als een veilige omgeving voor haar.
Ze wist dat de vraag die al uren door haar hoofd spookte, zwaarwichtig was. Maar ze waren toch al aardig aan het opbouwen?
Ze besloot het onzekere voor het zekere te nemen en het op een gokje te wagen.
"Waarom had je ruzie met Tyler?" vroeg ze rustig en probeerde geen verwijt in haar stem te leggen. Ze wilde hem niet afschrikken.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

"Natuurlijk", zei hij beamend op haar egoboost. "En goed opgemerkt, Io, we zitten op het dak van een frigging mansion. En ik heb de tijd van mijn leven", zei hij zelfverzekerd, maar voorzichtig. Hij moest zijn geluk niet pushen.
"Dus...", zei hij terwijl hij met zijn ogen haar vinger volgde en ze hem op zijn neus drukte.
"Wat gaan we doen?" Vroeg hij, zijn ogen nu op haar gericht.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

De zucht die uit zijn mond kwam, was diep, maar hij liet haar niet los. Ze was warm, zacht en lag aangenaam in zijn armen. Misschien zelfs een tikkeltje te aangenaam.
Max verschoof even ongemakkelijk, maar herstelde zich snel. Hij wilde haar niet wegjagen.
"Er was niet echt een reden, ik was gewoon... boos."
Hij zuchtte opnieuw.
"Ik heb gewoon het gevoel dat ik het altijd fout doe en dat frustreert me."

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze haalde haar schouders op. Alexander lag vrij onbeweeglijk onder haar en misschien was het beter dat ze opstond. Ze wist ook niet of hij nu sarcastisch was, of niet. Haar zelfvertrouwen ebde langzaam weg en maakte langzaam plaats voor onzekerheid. Wat moest ze nu doen?
"Ik weet het niet," mompelde ze, terwijl ze al een been verplaatste om van hem af te gaan.

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze fronste even want ze begreep hem niet helemaal. Wat deed hij fout? Want in haar ogen wat alles gewoon normaal, foutlood.
"Wat fout doet?" fluisterde ze voorzichtig, maar ook bemoedigend. Ze besloot iets rechter te gaan zitten.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

"Nee? Jullie niet? Maar ik dacht?" wat hulpeloos stond Regina voor de jongens die elkaar snel hadden losgelaten. Ze voelde dat haar wangen gloeiden en dus een rode kleur kregen. "Het spijt me heel erg," zei ze in de hoop het misverstand wat minder erg te maken. Recies op het moment dat ze nog meer excuses wou gaan maken werd ze onderbroken door Reagen, die duidelijk heel veel op had. "Hey," lachte Regina nog wat ongemakkelijk. Met enige moeite lukte het haar Reagen op de bank te laten zitten, aangrzien die zo bezopen was dat die gewoon om zou vallen. Zelf bleef ze staan omdat de bank vol was, en zij degene was die als enige nog niet dronken was.

Good people are like candles, they burn themselves up to give others light

Terwijl ze zich bewoog begon hij weer zachtjes tegen haar te praten.
"Hoe leuk ik het hier ook vind, ik ben absoluut tegen het feit dat twee awesome personen, met name Io en Alexander, tragisch sterven aan hypothermie, honger en dorst", zei hij bedenkelijk en glimlachte. Hij lag nog steeds in de koude plas, maar de vochtigheid stoorde hem al lang niet meer. Niet dat het warm was op het dak, maar hij negeerde de kou en liet niets merken.
"Dus, ik stel voor dat we drinken en misschien zelfs eten zoeken en dat je me daarna weer uitdaagd om op een ander rustig plekje terecht te komen. En ik zou het ook erg appreciëren mocht je me de twee keer niet vloeren", zei hij met een nep-teleurgestelde blik en pruilde zachtjes.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

"Daar heb je een punt, maar ik kan niets beloven," zei ze vrolijk. Ze duwde zichzelf omhoog en stond recht. Toen viel het pas echt om hoe groot de jas was. Ze verdronk er praktisch in. Ook Alexander duwde zich lenig op zijn voeten en ze zag meteen dat zijn hemd echt doorweekt was.
"Sorry," glimlachte ze. "Kan jij eerst gaan? Ik heb niet zo veel zin om mijn enkel om te slaan, snap je?" vroeg ze met nog steeds een licht blos.

Mijn brein breint zoals het breint.

Hij haalde onbeholpen zijn schouders op.
"Ik weet het niet precies eigenlijk, maar ik lijk altijd in problemen te eindigen," zuchtte hij.
"Hoewel het nu best wel oké is." knipoogde hij. "Heb je eigenlijk geen dorst of zo? Ik wil je niey van je eigen feestje weghouden." Hij stelde het zelf voor, zodat ze niet weer plots kon verdwijnen.

Mijn brein breint zoals het breint.

Tyler grijnsde nog even naar het andere meisje voor hij zich richtte op een bekend gezicht. Hij dacht even na, waarna zijn grijns breder werd.
''Rae! My girl..'' grijnsde hij en hij sloeg een arm om haar heen. ''I missed u..'' mompelde hij vervolgens..

[ bericht aangepast op 10 juli 2015 - 20:41 ]

El Diablo.