[MSV] • Loverboys • OO5 - Speeltopics

[ bericht aangepast op 4 juli 2015 - 1:03 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Ze aanhoorde zijn verontschuldigingen en voelde zich zelf schuldig.
"Waarom zeg je de hele tijd sorry? Ik ben degene die weggegaan is, ik had moeten blijven. Het is mijn fout. Alles," zei ze droevig en spoelde het bloed van haar handen waarna ze zijn wonden nog eens netjes reinigde met zuurstofwater.
Ze knikte en deze keer rolde er een traan over haar wang die ze snel wegveegde. Echter bleef ze even twijfelend op een afstandje van het bed staan.
"Ik neem nog een t-shitt voor je," zei ze voorzichtig en zocht er eentje die zijn maat was in de schuiven van haar broer. De kamer waar ze nu waren.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Er ontsnapte een droge, vreugdeloze lach uit het binnenste van Max' borstkas. Hoewel zijn koppigheid haar gelijk wilde geven, luisterde hij gelukkig weer naar het verstandige deel van zijn hersenen.
"Och, prinsesje, toch. Ik ga zelfs niet beginnen om op te sommen waarom je daar fout mee zit. Dat moet je zelf toch weten. Dit," en hij wees op zijn arm. "heb jij niet gedaan, hoe je het ook draait of keert." Hij stond op van het bed en stapte op haar af. Hij voelde zich sterker met elke stap en langzaamaan keerde de oude, normale Max weer terug. Hij trok haar voorzichtig overeind en veegde met zijn vinger langs haar wang. Eén enkele druppel balanceerde op zijn wijsvinger.
"Dit is waarom ik sorry zeg," fluisterde hij hees.

Mijn brein breint zoals het breint.

"Hij krijgt zijn shit wel weer bij elkaar, maar hij zal met zekerheid de achterbank krijgen en ik ga hem eens wakker schudden. Ik wil niet dat hij een complete asshole wordt", fronste Alexander lichtelijk bezorgd. Hij volgde het tweetal met zijn ogen en wordt een seconde later overrompeld door Io's vraag.
"Euhm, mijn grootste nachtmerrie? Ik denk weer bij mijn ouders moeten intrekken en hervallen", zei hij eerlijk en zacht denkend aan de tijd dat hij jongens in het ziekenhuis sloeg. De meesten denken altijd dat criminaliteit je slecht maakt, maar Alexander is erdoor het begrip 'familie' echt gaan begrijpen. Hij wist voor de bendes niet echt wat het inhield doordat zijn ouders er nooit waren, maar wel altijd druk op zijn schouders gelegd.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Io snoof en moest haar lach inhouden. Eigenlijk kende ze de jongen niet, maar wie aan haar vrienden kwam, had het zitten. "Veel succes daarmee," zei ze dan ook droogjes. Ze fronste echter bij zijn volgende antwoord.
"Hervallen in wat? En heb je, je weet wel, slechte ouders?" vroeg ze misschien iets te nieuwsgierig. "Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil," ze ze er dus maar snel achter. Haar mond begon ondertussen droog aan te voelen en ze bedacht zich dat ze misschien weer naar beneden moesten om iets te drinken. Anderzijds had ze het echt naar haar zin met haar nieuwe vriend. Kon ze hem al een vriend noemen?
"Hoe vind je me?" vroeg ze rechtuit om een antwoord te weten op de vraag.

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze schudde wild haar hoofd.
"Nee, nee! Waarom heb ik dan dat ... Dat gevoel? Dat gevoel dat zegt dat ... Het mijn schuld is?" vroeg ze hulpeloos. Technisch gezien was haar actie de aanzet. Tyler gaf enkel de doorslag. Ze mocht hem niet, één van de weinigen die ze niet mocht.
Wazig door de tranen keek ze naar hem op en voelde een steek van schuld. Max voelde zich schuldig omdat zij zich weer schuldig voelde. Kom op, Elles! Stel je niet zo aan! Ze schudde haar hoofd.
"Ik ben ... Wel oké," stotterde ze en gaf de t-shirt aan Max.

[ bericht aangepast op 9 juli 2015 - 0:13 ]

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Max nam het T-shirt aan, maar hield het nog even gewoon vast. Hij schudde zijn hoofd en glimlachte bemoedigend.
"Omdat je je te veel aantrekt, prinsesje. Het is niet jouw schuld, echt niet," mompelde hij terwijl hij voorzichtig zijn goede arm om haar heen legde. Hij trok haar wat dichter en hield haar een tijdje vast. Zijn hand wreef troostend over haar rug toen hij een idee kreeg.
"Hé, weet jij nog wie er aan de buurt was bij Truth or Dare? Want ik weet wel een leuke truth," zei hij bemoedigend, in de hoop haar mee te krijgen en alles weer wat in orde te brengen.
"Tenzij je weg moet, natuurlijk. Het is tenslotte jouw verjaardagsfeestje en dan moet je niet huilend in een kamer zitten met een klootzak zoals ik," mompelde hij, zodat ze wist dat hij niet zou doordraaien moest ze weer weggaan. Het zou hem lukken om het nu enkel bergop te laten gaan. Geen op en af meer.

Mijn brein breint zoals het breint.

"Ach, ik hoop enkel dat ik je niet wegschrik, maar ik was vroeger heel anders dan nu, ik was die jock asshole die je ziet in series maal tien. En mijn ouders... Ik zag ze amper, maar telkens dat ik ze zag was alles wat er kwam geld en goed presteren. Misschien was dat ook wel de reden dat ik zo was. Ik had een output nodig voor alle frustraties. Nu ben ik 18, dus niet meer aan mijn ouders gebonden, ik moest blijven zitten op een moment in mijn schoolcarrière en ik ben dit jaar naar de school hier gekomen en woon ik samen met nog twee andere jongens", zei hij, nu een misschien ietwat verdraaide versie van de feiten, maar het kwam er even gemakkelijk uit als de rest.
"En je bent best awesome, als ik eerlijk mag zijn. Je bent... anders, no negativity intended, en ik vind het de eigenschap die ik het leukste vind na deze tijd die we samen al hebben doorgebracht", glimlachte hij nu en keek haar aan met oprechte ogen.
"Oh en dezelfde vraag, spill it, Io", zei hij met een kleine grijns en zijn ogen begonnen weer te glanzen van eeuwige nieuwsgierigheid.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Nu leunde ze tegen zijn naakte en gespierde borst aan en sloot voorzichtig haar ogen. In haar hoofd herhaalde ze zijn mantra maar ze bleef ervan overtuigd de schuldige te zijn.
"Het is weer goed," loog ze zo goed ze kan. "Doe je truth maar, iedereen is toch dronken en weet niet meer wie 'de jarige' precies is. Daarbij, je bent geen klootzak," glimlachte ze flauw. Ze trok hem mee het bed van haar broer op en leunde weer tegen hem aan zoals in de boomhut. Ze lette goed op dat ze zijn arm niet bezeerde.
"Klaar voor 'wordt vervolgd'?" knipoogde ze en draaide zich een beetje zodat ze oogcontact konden maken.

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

Io luisterde geboeid naar zijn verhaal en keek geconcentreerd voor zich uit.
"Dus je bent veranderd en geen klojo meer?" vroeg ze half lachend en half serieus. Ze had niet verwacht dat hij echt een moeilijk verhaal ging ophoesten en ze voelde zich vreemd schuldig met haar perfecte familie. Het enige waar ze over kon klagen, waren haar broers die de wc-bril omhoog lieten staan.
"Haha, dankje. Jij kan er ook wel mee door, hoor," grijnsde ze, met een lichte kriebel in de buikstreek. "Je bent erg rustig en je veroordeelt me niet, I like it."
Ze tikte met haar vinger op haar kin en dacht na. Ze wilde eerst zeggen dat het feit dat chocola ooit op zou zijn, haar grootste nachtmerrie was, maar besloot dat dat niet eerlijk zou zijn. Hij had tenslotte ook serieus geantwoord.
"Ik denk dat ik alleen achterblijven het engste vind. Kleine ruimtes en luidop voorlezen, vind ik ook niet fijn, maar helemaal alleen achterblijven lijkt me verschrikkelijk. Ik denk wel dat ik een beetje verlatingsangst heb," zei ze, denkende aan haar vrienden die ze thuis had moeten achterlaten, en haar broers die ze nog maar zelden zou zien. Ze zuchtte diep en ging verder met uitleggen.
"Ik heb ook bindingsangst, juist omdat ik bang ben om daarna die persoon toch kwijt te raken. Ik heb wel vrienden enzo, maar ik durf aan niemand echt veel belang te hangen zodat ik ook zonder hen zou kunnen. Dat is best wel erg," eindigde ze meer tegen zichzelf dan tegen Alexander. Ze had haar knieën opgetrokken en knuffelde haar benen, terwijl haar kin op haar knieën rustte. Ze kauwde op het binnenste van haar wang terwijl ze steeds verder wegzonk in haar gedachten.

Mijn brein breint zoals het breint.

"Absoluut," mompelde hij in haar haar. Met Elles in zijn armen, kalmeerde Max nu echt helemaal. Hij wist niet precies hoe het kwam, en hij wist dat het nog niet helemaal opgelost was, maar voor nu was het allemaal in orde gekomen. Tenminste, bijna allemaal.
"Was die bloempot duur?" vroeg hij bezorgd. Hij had er nog niet echt aan gedacht, maar het was best belangrijk. "Dat is niet mijn Truth trouwens," grinnikte hij vervolgens. Hij verplaatste zijn slechte arm langzaam zodat zijn vingers het stukje blote huid van haar rug konden strelen.
"Als je drie dingen naar een eiland kon meenemen, wat zou je dan pakken? Personen zijn ook toegelaten," vroeg hij vervolgens.

Mijn brein breint zoals het breint.

Alexander lachte verbaasd bij Io's verwoording van de feiten.
"Zo zou je het kunnen stellen, ja", zei hij nog steeds grinnikend. Hij luisterde naar wat ze van hem vond en glimlachte terwijl hij naar de sterren keek. Hij luisterde daarna even aandachtig naar haar verhaal, als zij bij het zijne had gedaan en bewaarde de stilte terwijl ze wat afwezig op haar knieën steunde.
"Weet je, we moeten een praatgroep oprichten, dit gaat best goed zo met z'n twee", zei hij om de sfeer weer wat luchtiger te maken zonder haar te beledigen. "En één vrees kunnen we bij ons beiden schrappen", zei hij grappend deze keer en keek weer naar beneden om de mieren op de grond te aanschouwen die van het feest aan het genieten waren, hopelijk...

Sidera nostra contrahent solem lunamque

Ze draaide zijn hoofd en keek naar zijn profiel.
"Oh ja? Welke dan?" vroeg ze een beetje verbaasd. Ze bleef hem aankijken, aangezien het zeker geen slecht zicht was.
"Waarom heb je eigenlijk besloten om juist met mij een praatje te slaan?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze schoof een tikkeltje dichterbij, want ze hield niet van afstand en wachtte op het antwoord.

Mijn brein breint zoals het breint.

Ze dacht even diep na en legde haar hoofd tegen zijn schouder.
"Volgens mij ... Hebben we die van Griekenland en was hij niet zo duur, maar het is niet zo erg," stelde ze hem gerust. Er vallen altijd stukken op feestjes.
Ze kromde haar rug even bij de aanraking, want de zachte aanraking voelde als gekietel dat door heel haar ruggengraat trok.
"Oh, die is moeilijk!" Ze legde haar handen rond de hand van zijn goede arm die in zijn schoot lag.
"Allereerst, een boot. Zodat ik terug kan. Ten tweede, iemand die het schip kan besturen, anders vaar ik de Titanic achterna en als laatste heel veel eten, ik moet kunnen overleven," knipoogde ze. Haar lichaam kalmeerde weer en haar bezorgdheid van zo-even was weer verdwenen. Een stroom aan vragen had de plaats ingenomen, maar ze wilde het leuke moment niet verpesten door weer zo'n zwaarwichtig onderwerp aan te halen. Daarom vroeg ze als truth: "Als je één dag van je leven nog eens kan herleven, niet veranderen. Gewoon opnieuw doen, welke dag zou je kiezen?"

i can swear, i can joke – i say what's on my mind if i drink if I smoke – i keep up with the guys

"Hoogtevrees", glimlachte hij en ga haar een knipoog.
"En je was alleen, plus je had geen zwerm andere meisjes rond je zoals ik vaker wel zie. Niet dat ik dan verlegen word, maar er wordt sowieso op je gepikt door één persoon in de groep", zei hij schouderophalend. "Anyway, I regret nothing. Als ik niet hier zat was ik waarschijnlijk aan het drinken geweest en had ik met te veel alcohol in mijn systeem naar huis gereden. Je hebt me gered van onverantwoordelijk gedrag", zei hij half grappend, maar er zat waarheid in zijn woorden.
"Wanneer heb je besloten dat ik je aandacht waardig was?" Vroeg hij toen om in de trend van haar vraag te blijven en hij betrapte haar op het feit dat ze naar hem keek, maar zei er niets van.

Sidera nostra contrahent solem lunamque

[ bericht aangepast op 9 juli 2015 - 10:19 ]

The purpose of a writer is to keep civilization from destroying itself.