Alright then, zoals sommigen van jullie al wel weten is mijn vader verhuisd naar Frankrijk. Begin Februari ging hij die kant op voor negen weken. Ik dacht dat ik dit wel aankon, zoveel deden we namelijk niet samen.. Maar het was toch moeilijker als gedacht.. De eerste twee weken waren al zwaar, maar ik wist mezelf telkens weer te zeggen: dat word wel minder, je mist hem nu gewoon even.. - Toen bleef mijn vader langer weg als gepland en na twee weken in Nederland te zijn geweest, is hij weer terug gegaan naar Frankrijk. Dit keer voor goed.
Toen ik hem zag, toen hij hier was, barstte ik in huilen uit en heb ik hem eerst vijf minuten lang vastgehouden, waarna ook hij moest huilen. Ik heb me nooit echt beseft dat ik het zó erg zou vinden, zonder hem. Ik was dus toch altijd wel een vaderskindje..
Ondertussen woonde ik nog alleen met zijn vriendin in het huis, waar de spanning steeds meer opliep. Ik begon me letterlijk aan álles aan haar te irriteren: het feit dat ze tien kapstokhaken nodig had, haar schoenen die door de kamer slingerden, de deuren die openbleven staan, de lampen die allemaal tegelijk moesten branden, het gestamp als ze thuiskwam, haar stemgeluid als ze tegen me sprak [wat nooit meer als 'hallo' en 'welterusten' was..] en zelfs de manier waarop ze haar kleren droeg. Na een verschrikkelijk weekend [vertel ik zo], kwam ze thuis van het werk en begon kwaad tegen me te praten. Ze wilde een gesprek met me, maar het werd zoals vaker een gesprek van één kant; zij sprak alleen en ik mocht niets zeggen. Uiteindelijk heeft ze me uit huis gezet en heb ik vluchtig een tas ingepakt, mijn hond meegenomen en ben ik weggegaan. Ik kon alleen nergens heen, dus ging ik naar mam, om daar op de bank te slapen.. Dit is al bijna twee maand geleden en nog altijd heb ik haar niet meer gesproken.
Dat weekend ervoor was ook al verschrikkelijk. Ik had sinds kort een vriend, voelde me helemaal geweldig en verliefd en la die da die da, al die onzin die erbij komt kijken. Hij leek perfect. Tot we een Middeleeuwen Weekend hadden en hij plotseling niet veel naar me omkeek. Ik dacht dat dit kwam omdat al de andere stichtingleden erbij waren en hij die erg weinig zag. Toen ik 's avonds echter bij het kampvuur kwam, zat hij tegen een ander meisje aangekropen.. Ik was boos, gekwetst, vernederd, alles.. De dag erna vroeg ik hem waarom, waarop hij antwoordde dat het niets betekende en dat meisje een vriend was. Ik vertrouwde hem. - De woensdag dáárop kwam het meisje echter bij me langs om me te vertellen dat zij niet wist dat we wat hadden en dat hij vreemdging met haar. Ze hadden gezoend, hij kwam vaak bij haar over de vloer [nu weet ik ook waarom hij geen tijd had voor mij..] en hij vertelde iedereen dat ik verliefd was op hem, maar andersom niet. Uiteraard heb ik het direct uitgemaakt, de klootzak. Na het weekend voelde ik me dus al extra ellendig, waardoor ik zo'n gesprek met mijn vaders vriendin niet kon gebruiken.
Sinds ik uit huis ben woon ik bij mijn vriendin in. Ze woont in een andere stad, wat ongeveer een uur fietsen is van alles wat ik deed. Ze is de enige vriendin die me niet in de steek heeft gelaten in deze moeilijke tijd. Hoewel haar vriend eerlijk toegeeft dat hij het een beetje vervelend vind dat Joep en ik bij ze inwonen, zullen ze me niet wegsturen en hebben ze me toch wel opgevangen. Zullen ze me altijd opvangen. Al mijn andere vriendinnen die altijd zeggen: "ik sta altijd voor je klaar", zijn van die typische vriendinnen die ik mijn hele leven door al heb gehad: géén vriendinnen. Mijn vertrouwen in de mensheid is weer gezakt tot het dieptepunt.
En tot slot nog iets wat mij op dit moment misschien wel het verdrietigst maakt: na zes jaar heb ik besloten te stoppen op de kinderboerderij. Ik werkte er altijd met hart en ziel en stond 24/7 voor ze klaar, maar andersom was dit niet meer zo. De beheerders weigeren verantwoordelijkheid te nemen, waar de dieren onder lijden. En ik weiger een onderdeel van iets te zijn waar dieren onnodig lijden en mensen als stront worden behandeld. Dus gisteren ben ik langs de kinderboerderij gegaan en heb ik mijn sleutels ingeleverd. Het was een grote schok voor alle mensen daar, omdat het zo 'onverwachts' kwam [ookal loop ik al twee jaar te twijfelen en heb ik het laatste halfjaar meerdere gesprekken gehad daarover..]. Deze maand heb ik nog even een gesprek met het bestuur, omdat ik ze wel wil bedanken voor alles wat ze in het begin voor me hebben gedaan en ze gewoon even wil uitleggen wáárom ik stop..
.. Eén van de redenen waarom ik stop is omdat ik in Augustus begin met een nieuwe opleiding! Ik heb er ontzettend veel zin in: Joep en ik verhuizen richting Arnhem [we gaan morgen kijken bij een kamer, hopelijk word dat hem] en gaan daar helemaal opnieuw beginnen. Zodra ik daar woon laat ik eigenlijk alles hier achter me; mijn huis, de kinderboerderij, de uilen [een andere vrijwilligersplek], mijn nepvrienden en ook mijn familie.
ik vind het wel heel knap van je dat je dat doet, hoor ^^. Veel succes in ieder geval.
