En de ouders bijven maar zagen! Ik hoor jullie heus wel hoor, wil je dat ik nog eens begin te schreeuwen? Ik ben altijd braaf geweest, en nu ja ik maak 1 fout, een grote fout.. maar daar over blijven doordrammen, doe normaal! Wat help je mij daarmee? -_- Of jullie zelf?!
Het probleem is overigens tussen mij en hem, jullie hebben er niets mee te maken, omg! Ik heb jullie niet verteld dat hij me heeft gevraagd morgen nog eens samen series te kijken. Hij probeert tenminste wel wat positiviteit boven te brengen. Proberen dat we nog gewoon als vrienden met elkaar kunnen omgaan. Maar jullie, gvd. Ik heb niet alles verteld, en ga dat niet doen want jullie gaan me toch niet begrijpen, maar eerder superdom vinden terwijl jullie niet weten wat er in me omgaat. En jullie maken mij psychisch ook gek met van alles, ook al ben ik er niet bij betrokken. Maar ik bemoei me er tenminste niet zo mee.
Ik ben stiekem benieuwd hoe jullie zullen reageren als ik zeg dat ik morgen naar hem ga. Maar toch ga ik het niet zeggen. Dan krijg ik toch gezaag.
Ik herken mezelf niet, nu ik dit heb getypt. Zo ben ik normaal niet. Ik heb nooit gezegd, en zal nooit zeggen dat mijn ouders slecht zijn. Maar de beste ouders zijn het zeker niet. Ze willen wel het beste voor me, maar dat los je zo niet op. Ze lijken alleen maar te moeien met problemen, maar over goede dingen praten we nooit.
Ik blijf altijd kalm wanneer zij eens hun stem verheffen, door terug te schreeuwen, wordt het alleen erger. Maar nu moest ik wel, ze moeten stoppen ipv daar steeds over te beginnen. Hoe gaat het anders nu vooruit? We hebben het erover gehad, that's enough.
