Marcel Styles
Ik keek op toen de passagiersdeur van de kever werd opengetrokken en Harry instapte. Die reed dus niet zelf. Ik vond het wel best, dan waren we tenminste tegelijkertijd thuis. Ik startte het wagentje en reed eigenlijk meteen weg. Ik wilde niets uitspreken op de weg, gewoon omdat het onveilig was. Ik was nogsteeds boos op mijn broer en hij had een boel uit te leggen en goed te maken. Nu wist ik dat ik ook niet altijd goed zat, dat zeker niet, maar hij was nu echt extreem ver over de grens gegaan. Ik wilde onze band terug zoals het was, maar ik wilde ook mijn eigen leven kunnen leven zonden mijn broer die iedereen in elkaar sloeg die bij me in de buurt kwam. Ik was ook een jongen die ooit volwassen zou moeten worden, en dat ging niet met Harry die zo deed, maar aan de andere kant vond ik het nog erg fijn dat ik juist een beschermende broer had die voor me uitkeek in deze boze buitenwereld. Toch keek hij steeds minder voor me uit, en werd juist te voorzichtig op punten waar ik het zelf wel kon. Ik parkeerde na de rit de auto en stapte in stilte uit. Pas binnen zou ik hem vragen om uitleg, want ik wilde geen ruzie op straat. Ik haalde mijn tas uit de kofferbak en sloot de auto af toen Harry ook was uitgestapt, voor ik naar binnen liep. Binnen pakte ik Dusty op, die me vrolijk begroette als altijd, en zette mijn tas neer. Mijn schoenen schopte ik uit, zodat die onder de kapstok belanden, en ik liep door naar de woonkamer. Normaal zou ik nog een kop thee zette en die rustig met Dusty op schoot en de krant in mijn handen opdrinken, maar nu niet. Nu ging ik op de bank zitten met mijn benen over elkaar geslagen en de kat op mijn schoot. Ik aaide het dier, terwijl ik in stilte wachtte op Harry. Ik ging niet spreken, die tijd was nu aan hem. We konden dit straks wel bespreken, ook hoe we onze band konden versterken, maar nu mocht hij eerst maar eens haarfijn uitleggen wat er in godsnaam allemaal in zijn hoofd omging. Ik was vandaag wel over een deel van mijn angsten heen gekomen, al was het misschien maar voor even, en dat kwam alleen door zijn nalatigheid, maar daardoor had ik ook doodsangsten uitgestaan en hij was er gewoon niet op de juiste momenten geweest. Dat nam ik hem nog wel het ergst kwalijk, nog erger dan het in elkaar rammen van Sam.
Will Brodie
Sam zoende heerlijk ruw, misschien wat ruwer dan ik was gestart, maar ik vond het niet erg. Hoe ruwer hoe beter, als je het mij vroeg. Toch was hij het er blijkbaar niet mee eens dat ik hem nogsteeds onder me probeerde te krijgen. Zijn ruwe zuigzoen in mijn nek en het wegslaan van mijn hand zei wel genoeg, toch was ik nog lang niet verslagen. Sam mocht misschien denken van wel, willen van wel, maar dan kende hij me echt nog niet. Zijn zuigzoen was ruwer dan ik gewend was, en deed me een beetje rillen, maar de rechte rilling, en een zachte kreun, kwam door zijn aanrakingen onder mijn liezen. Toch hield dat alles al snel weer op toen hij zich met mijn ingang begon te bemoeien. Ik had er nu wel even genoeg van. Met een stoot van mijn heup en mijn schouder, waardoor zijn vinger nu geheel in mijn achterste schoot, draaide ik ons weer om en pakte snel zijn vrije hand en maakte die met mijn naar boven geschoven set handboeien vast aan het bed. Hierna trok ik zijn hand uit mijn boxer, wat mijn achterste weer prettig leeg liet voelen. Ik had er wel wat pleziertjes mee, maar werd niet graag genomen van achter. "Stoute Sammy. Dat had je niet moeten doen. Je moet niet zomaar proberen de leiding te nemen, want dat levert je extra straf op." zei ik zoetjes, terwijl ik met mijn vrije hand de tweede set handboeien pakte en zo zijn ene pols aan de ander vastmaakte. Ik bleef comfortabel op zijn heupen zitten en rolde rustig met de mijnen, in de hoop een reactie te krijgen. "Ik ben meer gewend dan je denkt, Sammy. En als je echt graag mijn binnenste verkend, heb ik daar straks nog wel wat leuks voor, maar ik ga niet op de zaken vooruit lopen." zei ik met een licht sadistische grijns. Ik begon heel erg op mijn gemak zijn broek los te maken. "En nu weten we allebei wie de handboeien om heeft gekregen... En het sleuteltje ligt niet in de buurt, Sammy, dus er is nu echt geen weg meer terug." zei ik, voor ik iets omhoog kwam en zijn broek simpeltjes van zijn benen trok. Daarna liet ik me weer op zijn heupen zakken en maakte mijn eigen broek weer dicht. "Zeg het maar. Echt ruw, of zal ik nog een beetje rustig met je doen, dat je nog thuis komt, Sammy?" vroeg ik zacht aan hem, rollend met mijn heupen.
Bowties were never Cooler
]