[200]Boyau De La Mort // Speeltopic - Speeltopics

~Rollen

Ik zou kunnen zeggen dat mannen en vrouwen gelijk moeten zijn, helaas heb ik toch meer mannen nodig. Vrouwen kunnen ook niet aan het eigenlijke front komen. De vrouwen werken in het veldhospitaal.

~Mannen
- Sergeant Damers door Debbaut
-Communicator Oliver Todd Grayson door Cillin
-1ste korporaal-chef Lodewijk ‘Lode’ Vandenbulcke door DarkAng3l
-Soldaat Jason Pierre Anderson door Sabaism
-Daniel ''Felix'' Cartning door Deliva


Vrouwen SLOT
-Verpleegster door Repair
-Verpleegster Anna-Marie Vandenbulcke doorDarkAng3l
-Verpleegster April Genevieve Mayword door Sabaism
-Johanna Hendrika De Rycke door Mendez

Wikipedia met handige informatie over de Dodengang.

Aangezien we niet met veel zijn is het nogal stom om een apart praattopic aan te maken, jullie kunnen overleggen in het rollentopic.

[ bericht aangepast op 21 maart 2015 - 12:47 ]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

mt

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Sergeant Frank Damers

Met kortdate stappen kom ik mijn tent uit en loop ik blindelings door het tentenkamp, om mij heen zie ik tientallen soldaten. De meesten zitten vol met modder en andere viezigheden, maar onder die viezigheid zie ik nog iets veel vuilers: de wanhoop en de verslagenheid. Het staat er niet goed voor, we hebben de duitsers kunnen stoppen, maar ze zitten op slechts enkele honderden meters en er wordt zwaar geschoten zodat er elke dag tientallen soldaten sneuvelen.
Ik kom vanaf vandaag mijn nieuw peleton halen, soms gebeurt het dat er gewisseld wordt van manschappen omdat er altijd nieuwe tactieken worden beslist en omdat sommige peletons zo zijn uitgedund dat je gewoonweg nieuwe moest aanleveren. Het is vreselijk, die jonge mannen lopen eigenlijk hun eigen graf in, maar voor het vaderland moeten we doorzetten. Het is sterven of gevangen zijn en dat mogen die soldaten niet vergeten! Ik ben er om ze zo goed mogelijk te begeleiden en aan te sturen, een moeilijke taak want ik moet ze optimistisch houden, ookal ben ik dat zelf niet en is heel de situatie gewoon hopeloos.
Ik trap per ongeluk in een diepe plas en begin te vloeken als ik mijn been nat voel worden. Al mopperend stap ik tent 12 in, waar mijn peleton moest verzamelen.

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Mt. Ik hoop snel te kunnen posten

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

OLIVER "JOKER" TODD GRAYSON
_____________________________________________________
"We salute the rank, not the man." - Dick Winters, Band Of Brothers
_____________________________________________________

      Met een rechtte rug loop ik het kamp door in volledige bepakking. Telkens als ik een stap zet botst mijn geweer tegen mij aan, een gevoel waar ik inmiddels al aan gewend ben geraakt.
      Op zoek naar tent 12 salueer ik verschillende mensen die sowieso hoger in rang zijn, en ik knik af en toe ook eens naar een voorbijkomende verpleegster. Mijn kisten raken nu toch wel erg bevuild door de modder, niet dat het mij iets uit maakt. Ik ben juist gekomen om mijn handen vies te maken. Ik was zeker bereid mezelf op te geven toen ze mensen vroegen. Ik heb niet echt veel wat ik achterlaat thuis, tenzij bakstenen zich ook ineens eenzaam gaan kunnen voelen.
      Nadat ik bij verschillende tenten gevraagd heb waar tent 12 is, klop ik op de tentstok, waarna ik naar binnen loop. Damers zit er al, en ik salueer hem respectvol. "Meneer." zeg ik terwijl ik in de houding ga staan, wachtend tot hij iets zegt. In een flits heb ik de gehele ruimte doorzocht. Ik ben één van de eerste, zoals het hoort bij iemand van mijn rang. Mijn ogen vinden die van Damers en ik wacht af.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Zachtjes vloekend liep ik tussen de tenten door. Wie had dit in godsnaam in z’n hoofd gehaald? Ik hoopte vurig dat het een of andere flauwe grap was, maar een klein stemmetje diep vanbinnen zei dat het helemaal geen grap was. Geen acht slaand op de gebruikelijke beleefdheden, liep ik de tent van de dokter in, rood aangelopen en vragend om uitleg op een toon die niet bepaald als vriendelijk omschreven kon worden.
Waarom had hij uitgerekend mij gekozen op overste te zijn van de nieuwe verpleegsters? Ik wist dat ik de touwtjes in handen kon nemen wanneer nodig, maar op me daarom meteen baas te maken vond ik net een brug te ver. In het Frans, uitraard wat had ik anders verwacht, legde hij uit dat ik de perfecte persoon was vanwege m’n kennis van drie talen. Duits vond hij niet nodig, want die zwijnen hoefde in niet te begrijpen, zolang ik de jongens aan onze kant maar verstond en zo nodig de opdrachten kon vertalen.
Kwaad om z’n antwoord trapte ik het weer af. Gelukkig was de frisse herfstlucht perfect om even af te koelen en weer mezelf onder controle te krijgen voor de nieuwe meiden hier waren. In de korte tijd dat ik aan het front was sinds m’n aankomst met de Engelse meisjes, had ik al genoeg gezien om te weten welke gruwel ze tegemoet zouden komen.
Een tel kreunde ik zachtjes. Dat was nog waar ook. Ik moest nog gaan laten weten aan de bevelhebber van de nieuwe jongens dat hij het vanaf nu met mij zou moeten gaan doen als contactpersoon met de medische afdeling van het kamp.



Zwijgend liep ik verder. De grond lag er modderig bij, ook al leek het op sommige plaatsen toch nog wel mee te vallen. Dat beloofde voor wanneer het weer zou gaan regenen en ik wist gewoon dat het zou gebeuren. Hoe kon het niet gaan regenen in België in de herfst? Waarom hadden ze me ook moeten meesleuren in deze onzin? Naast me liepen een paar andere jongens en aan hun gesprek te horen moesten ze dezelfde kant op. Leuk, ook dat nog. Kon vader me echt niet naar de officiersschool laten gaan? Dan zat ik nu niet enkeldiep in de modder, zoveel was zeker. En met de status van de familie moest het zeker mogelijk zijn geweest om daar binnen te raken.
Mopperend tegen mezelf zocht ik m’n weg naar de tent die ons opgegeven was. Ik was benieuwd wat ons te wachten stond, maar aan de andere kant kon ik het ook raden en wilde ik het eigenlijk niet weten. Vast dat het geen plezierreisje was die we hadden gemaakt. Ik kreunde even zachtjes. Zat ik maar bij m’n zus in Engeland nu. Had ik tenminste niet mee moeten doen met deze onzin.
Eenmaal bij de tent aangekomen zag ik twee mannen staan. Beide hadden de rang van sergeant aan hun strepen te zien, dus was het maar de vraag wie de Damers was die ik moest hebben. Een tel salueerde ik. “1ste Korporaal-Chef Vandenbulcke voor sergeant Damers.” Hij zou wel snel genoeg opduiken zeker op deze manier.

[ bericht aangepast op 13 maart 2015 - 23:14 ]

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Op weg naar tent 12 liep ik vloekend in mezelf te schreeuwen, waarom was dit begonnen hij had er helemaal geen zin in. Hij dacht even terug aan voor de oorlog en er kwam weer een kleine glimlach op zijn gezicht, recht-op liep hij te kijken naar de grond wat nat was alles was vies. Hij hoorde een paar mannen praten over tent 12 en besloot hun maar te gaan volgen, hij wist dat hij dit voor zijn familie en vrienden etc ging doen maar leuk was het niet. Hij besefte nu pas dat hij ze ook allemaal zo lang moest missen en dat ze absoluut niet veilig waren, eenmaal bij de tent aangekomen zei hij ''Soldaat Cartning voor sergeant Damers'' en salueerde.

[ bericht aangepast op 14 maart 2015 - 16:07 ]

---

Sometimes people try to expose what's wrong with you, because they can't handle what's right about you.

Sergeant Frank Damers

Net toen ik me afvroeg wat voor mannen ik zou krijgen stapte er een man binnen van ongeveer dertig jaar met zwart haar, hij heeft een strenge blik en salueerde meteen terwijl hij ''meneer'' zij. Hij staat in de houding en ik doe een paar stappen naar voor. Ook ik salueer en gebaar hem dat hij een normale houding mag aannemen.
''Welkom aan het front! Wat is jouw naam?'' vroeg ik hem. Ik had wel zo'n vermoeden wie hij was, van de persoonsbeschrijvingen die ik had gekregen, maar ik wilde zeker zijn. Hij zag er op zijn minst iemand uit die zich kon gedragen en goed orders kon opvolgen. Dat beviel me wel.
Nog geen seconde later stapte er weer een man binnen, dit keer met donkerbruin haar. Hij was niet veel ouder dan de man die voor mij stond. Hij salueerde en sprak: ''1ste Korporaal-Chef Vandenbulcke voor sergeant Damers.”
Ik salueerde. ''Gegroet 1ste korporaal-chef Vandenbulcke! Ik ben sergeant Damers! Welkom aan het front, we zijn helaas nog niet voltallig dus we zullen nog even moeten wachten op de rest!'' In mijn gedachte dacht ik ook dat als de rest niet op tijd was ze wat mij betrof zonder wapen naar de loopgraven konden gaan. Ik hield namelijk niet echt van laatkomers, en zeker niet op een plek als deze waar stiptheid absoluut belangrijk was.

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Deliva schreef:

Daniel ''Felix'' Cartning

Op weg naar tent 12 liep ik vloekend in mezelf te schreeuwen, waarom was dit begonnen hij had er helemaal geen zin in. Hij dacht even terug aan voor de oorlog en er kwam weer een kleine glimlach op zijn gezicht, recht-op liep hij te kijken naar de grond wat nat was alles was vies. Hij hoorde een paar mannen praten over tent 12 en besloot hun maar te gaan volgen, hij wist dat hij dit voor zijn familie en vrienden etc ging doen maar leuk was het niet. Hij besefte nu pas dat hij ze ook allemaal zo lang moest missen en dat ze absoluut niet veilig waren, eenmaal bij de tent aangekomen moest hij eerst zijn naam zeggen voor hij binnen mocht. Toen hij binnen was was het al een stuk beter en ging hij een praatje met de andere mannen maken.

[Ik wil me niet bemoeien, maar als je kijkt naar het verhaal dat we al waren begonnen dan zie je dat de soldaten niet gewoon de tent binnenliepen en begonnen te praten, is het mogelijk dat wat aan te passen? Voor de rest is de post goed hoor!(:]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

Debbaut schreef:
(...)

[Ik wil me niet bemoeien, maar als je kijkt naar het verhaal dat we al waren begonnen dan zie je dat de soldaten niet gewoon de tent binnenliepen en begonnen te praten, is het mogelijk dat wat aan te passen? Voor de rest is de post goed hoor!(:]

Ja kreeg het net door haha had het iets te snel gedaan.

---

Sometimes people try to expose what's wrong with you, because they can't handle what's right about you.

Deliva schreef:
(...)

Ja kreeg het net door haha had het iets te snel gedaan.

[Haha, kan gebeuren, het is geen ramp.^^]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

OLIVER "JOKER" TODD GRAYSON
_____________________________________________________
"We salute the rank, not the man." - Dick Winters, Band Of Brothers
_____________________________________________________

      ''Welkom aan het front! Wat is jouw naam?' zegt Damers zodra ik ontspan. "Sergeant communicatie Oliver Grayson meneer! Iedereen noemt mij Joker, iets waar u gauw genoeg achter zult komen..." grinnik ik, lichtelijk mijn vorige kapitein imiterend. Hij is namelijk degene die mij mijn bijnaam gegeven had.
De man was goed voor zijn mannen, ik kende hem al sinds mijn opleiding. Mijn lippen krullen zich om tot een vermaakte grijns, en vanuit mijn ooghoeken zie ik dat nog iemand binnen komt, een korporaal.
      Ik salueer hem kort, en hij stelt zich voor als ''1ste Korporaal-Chef Vandenbulcke voor sergeant Damers". ''Gegroet 1ste korporaal-chef Vandenbulcke! Ik ben sergeant Damers! Welkom aan het front, we zijn helaas nog niet voltallig dus we zullen nog even moeten wachten op de rest!" zei Damers, en ik zie opnieuw een man binnenkomen. ''Soldaat Cartning voor sergeant Damers'' zegt hij waarna hij salueert.
"Ik ben sergeant-communicatie Oliver Grayson, maar noem me maar Joker." meld ik opnieuw, waarna ik mijn armen over elkaar heen sla. Tot nu toe zijn het nog interessante mannen, en ik ben benieuwd wat er allemaal gaat gebeuren.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

(hmmm, even denken wanneer de Vlaamse furie binnenvalt met haar grote mond )

''Gegroet 1ste korporaal-chef Vandenbulcke! Ik ben sergeant Damers! Welkom aan het front, we zijn helaas nog niet voltallig dus we zullen nog even moeten wachten op de rest!'' Ik had amper gedaan met salueren of hij voorzag me al van een antwoord. Blijkbaar liet hij er ook geen gras over groeien. "Snelheid is niet iedereens sterkste punt." Even salueerde ik ook naar de andere sergeant in de tent, al had ik eigenlijk niet bepaald een vermoeden van wie hij was. Voor hetzelfde geld had ik hem al eens gezien, maar was ik het glad vergeten. Gewoonlijk onthield ik enkel wie belangrijk was en de rest werd snel vergeten. "Ik ben sergeant-communicatie Oliver Grayson, maar noem me maar Joker." Ik knikte beleefd toen hij zichzelf voorstelde. Geen idee of ik het dit keer zou gaan onthouden.
"Soldaat Cartning voor sergeant Damers." Achter me was ondertussen nog iemand toegekomen. Het zag er blijkbaar naar uit dat ik niet de laagste in rang zou zijn hier, niet dat dat de bittere pil was verzachtte maar goed. Zwijgend sloeg ik m'n armen over elkaar. Veel meer dan wachten kon ik immers niet echt doen op dit moment. Ik zag wel wat er volgde en wanneer. Zolang ik maar niet gelijk modder moest gaan happen.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Johanna Hendrika/Marius Jan De Rycke

Ik ijsbeer nog even rond, een eindje van de plek waar ik voor een onbepaalde tijd 'thuis' zal tegen zeggen. Zacht praat ik mezelf moed toe. Kop op. Johanna. Mijn echte naam is amper hoorbaar. Ik zeg het denkend. Ik vraag me af hoelang het zal duren voordat iemand me zo weer noemt. Je kan alles behalve teruggaan. Dat is nooit een optie geweest. Nee, dat is waar. Ik kan Marius onmogelijk hetzelfde lot toeschrijven als waar ik me zodadelijk vrijwillig voor opgeef. Toch voel ik me nerveus. De enige manier waarop ze erachter komen wie je bent, is dat je dood bent en ze vegen je borsten bij elkaar. Ik geef mezelf een tik op de wang. Hoewel ik er even aan denk te lachen, is dit het moment niet. Ik trek mijn veston deftig over mijn niet-bestaande achterste en recht mijn rug. Met kordate stappen wandel ik het kamp binnen. Een, twee, drie, ... Twintig tenten. En in de twaalfde moet ik zijn. En hoe weet ik welke tent dat is? Ik kijk om me heen en zie nog enkele mannen een donkere tent binnenlopen. Door de modderige grond stap ik hun richting uit, en ik vraag aan de eerste beste persoon die ik tegenkom of ik op het rechte pad zit. Inderdaad, dat is de befaamde tent 12. Ik salueer even en haal diep adem door mijn neus. Ik focus me op het gespetter van mijn laarzen in het volledig doorweekte zand. Daar stoor ik me al zesentwintig jaar niet meer aan.
Wanneer ik voor de tent eindig, sluit ik even mijn ogen, kuch voor alle zekerheid een keer en herhaal in gedachten mijn nieuwe naam. Na niet langer dan anderhalve seconde loop ik naar binnen, waar al een viertal soldaten staan, waarvan zeker de helft boven mijn rang staat.
"Soldaat De Rycke voor sergeant Damers," zeg ik met een stem die ik niet herken als de mijne, terwijl ik salueer alsof ik het al mijn hele leven doe.

[ bericht aangepast op 19 maart 2015 - 19:50 ]

---

But I still have this faith in the truth of my dreams.

Sergeant Frank Damers

"Sergeant communicatie Oliver Grayson meneer! Iedereen noemt mij Joker, iets waar u gauw genoeg achter zult komen..." stelde de sergeant zich voor.
''Ik werk niet met bijnamen! Voor mij ben je gewoon sergeant-communicator Grayson!'' maakte ik hem gauw duidelijk.
Eerste korporaal Vandenbulcke maakte ook een opmerking. "Snelheid is niet iedereens sterkste punt."
''Helaas niet nee, zolang ze maar niet te laat komen is het goed,'' was mijn antwoord. Tot nu toe zijn mijn twee eerste mannen zo te zien van het juiste hout.
Ook de derde persoon kwam binnengewandeld en die stelde zich voor als Soldaat Cartning.
''Welkom soldaat, we wachten nog op drie anderen, dus je mag nog even wachten!'' zei ik tegen hem. Ook Cartning ziet er een goede man uit en ik word wat rustiger. Tot nu toe valt mijn peleton goed mee, en met deze mannen wil ik zeker wel naar het front.
Na enkele minuten, een minuut voordat iedereen er zou moeten zijn, komt er weer iemand binnen. "Soldaat De Rycke voor sergeant Damers.''
''Net optijd soldaat! Ik zou in het vervolg niet meer zo weinig speling meer nemen!'' waarschuwde ik meteen, ik ben namelijk iemand die alles graag correct en rustig heeft.
Ik wachtte nog vijf minuten op de andere drie, godverdomme drie soldaten die te laat waren!
''Nou, mooi is dat. Drie soldaten die te laat zijn! Dit ga ik melden, en ik kan jullie verzekeren dat als die drie ooit nog komen opdagen ik ze het liefst met granaten aan hun lichaam geplakt zonder geweren naar de andere kant van het front laat lopen! Maar daar hebben jullie niets mee te maken, nogmaals welkom! Jullie zijn vast benieuwd wat we gaan doen.
Wat wij zullen gaan doen is moeilijk en gevaarlijk. We gaan naar de loopgraven in in de buurt van Diksmuide. Het word door de soldaten als een helse plek aanschouwt, de dodengang! Ik ga daar geen doekjes om winden. Jullie lopen zeer veel gevaar, maar als jullie precies doen wat ik zeg en als jullie samen werken komen jullie daar zeker levend uit. Het is mijn taak jullie te beschermen en dat zal ik ook doen!
Onze taak is te waken, te verdedigen en te verstevigen. De loopgraven zijn er namelijk niet diep en stevig. We maken een beurtrol, jullie zijn met vier. Dus dat maakt het lastiger. Een iemand houdt de wacht, twee personen graven en een ander kan slapen. We wisselen om de paar uur, is dit duidelijk tot nu toe?'' Deed ik mijn uitleg, het was een hele boterham en zware informatie, maar het moest. Voor het vaderland!

[ bericht aangepast op 20 maart 2015 - 19:47 ]

---

We will not be quiet, Stonewall was a riot!

OLIVER "JOKER" TODD GRAYSON
_____________________________________________________
"We salute the rank, not the man." - Dick Winters, Band Of Brothers
_____________________________________________________

      Na de lap tekst die Damers op geboerd heeft, denk ik even na. Met granaten naar de andere kant van het front lopen?
Een grijns ontstaat op mijn gezicht, bedenkend wat voor verschil er tussen mijn vorige Kapitein en Damers zit. "Ze moeten zeker nog afscheid nemen van hun moeders..." grinnik ik, terwijl ik mijn handen achter mijn hoofd vouw.
      Een zucht verlaat mijn mond en ik kijk kort naar mijn laarzen. "Ik zou bijna denken dat het hier meer een hel is dan aan het front." zeg ik vrij sarcastisch, terwijl ik tegen een tafel aan ga staan. Ik ben vrij benieuwd hoe iedereen alles ga doen. En wie tegen mijn grappen en imitaties kan. Ik onderdruk een grinnik en kijk rond, terwijl ik mijn armen weer langs mijn lichaam laat hangen. Niet iedereen lijkt mij een softie tot nu toe, de rest moest maar eens opschieten.
      "Dus... Iemand al enige ervaring aan het front?" vraag ik nieuwsgierig aan de andere mannen. Ik haal mijn handen door mijn haar en zucht nogmaals een keer. "Ik heb namelijk totaal geen zin om een of andere newbie achter me aan te slepen, de hele oorlog lang." zeg ik, en ik bind er geen doekjes om. Dat is ook wat er bij mij in de weg zit om officier te worden, ik zeg wat ik vind, en meestal vinden mensen met een hogere rang daar iets van. Maar niet dat het mij iets kan schelen.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."