RPG || Kidnapped and for sale [16+] || Speeltopic 001 - Speeltopics

Naar het idee van Astrifero. Helaas is dit nooit gestart, dus wil ik het met een paar kleine aanpassingen opnieuw proberen:

Regels
- Geen perfecte personnages, alsjeblieft ook niet alleen maar dezelfde personages.
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden.
- Reserveringen worden na twee dagen weggehaald. Zelfs half ingevuld valt nog onder reservering. Als dit niet lukt kan de reservatie periode verlengt worden.
- 16 + is toegestaan, zelf soms nodig, maar wel onder een spoiler voor de mensen die het niet willen lezen.
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub
- Tenminste 3 keer per week reageren
- Als je 3 van deze regels overtreed zit je er zonder pardon uit.
- Hou het realistisch, dus er kunnen bijvoorbeeld geen lieve jongens zijn die hier eigenlijk niet mee akkoord zijn, hè (;.
-Alleen ik maak nieuwe topics aan. Tenzij ik iemand aangewezen heb, omdat ik weet dat ik lange tijd afwezig zal zijn.
- Have fun

Namen:
Philia - Sav
Raccoon - Saar
MrsMessi - Stephanie
Dumbledore - Sanne
Wanderings - Amber
Alate - Ana

Ontvoerd door:
Soraya - Grayson
Agathe - Colton
Tatum - Augustus
Jennifer - Lyron
Aurelia - Francis
Camilla - Patrick.

Topics
Rollentopic
Praattopic 1

Rollen: Nog een onbeperkt aantal klanten beschikbaar.


Het huis van de jongens: (Net buiten San Fransisco)





RPG Datum: De RPG 'begint' op Zaterdag ochtend 25 Juli 2015. De ochtend nadat de meiden ontvoerd zijn. De jongens worden wakker in hun eigen bedden en de meiden met ze zessen in de kelder. Ze zitten vast met een enkels aan een ketting aan de muur. Er liggen wel matrassen op de vloer.

Birthdays:

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 18:44 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

Aurelia Vermont

Verschrikt kijk ik op naar de jongens die de kamer betreden. De tweede die binnenstapt herinner ik mij vaag en hij lijkt mij ook te herkennen – aangezien zijn ogen meteen de mijne zoeken. Uiteindelijk ben ik de eerste die mijn blik afwend. Met mijn vieze handen veeg ik de opgedroogde tranen weg. Ik wil niet als de slappeling gezien worden. Pas als ik zijn mond zie bewegen bedenk ik me dat hij aan het praten is. De situatie maakt me verward.
'Een beetje drugs helpen altijd,' zegt de zwart–harige jongen. 'We hebben jullie ontvoerd, zoals jullie al door hebben. We gaan jullie over een tijdje verkopen aan een paar klanten. Wij krijgen geld en jullie worden een man persoonlijke bedienden.' Zijn woorden klinken hard en hij zegt het alsof het hem niets boeit. Maar we worden verkocht! Godverdomme, ik heb mijn hele leven lang niets kwaad gedaan en nu krijg ik dit. De tranen wellen weer op in mijn ogen. Zal ik ooit nog mijn familie zien? Plotseling loopt de jongen mijn kant op. 'Niet iedereen zal zich herinneren hoe jullie ontvoerd zijn. Sommige wel,' hij kijkt mij aan. 'En Brits meisje. Herinner jij het?' Zijn Britse accent is duidelijk hoorbaar. Hoe weet die klootzak dat ik ook uit Engeland kom? Of. . . fuck, hij heeft mijn ID en mobiel natuurlijk. Ik trek mijn benen dichter tegen mij aan en sluit mijn armen strak eromheen. “Ik was aan het sporten,” fluister ik zachtjes – mede door het feit dat ik bang voor hem ben maar ook omdat mijn keel behoorlijk droog is. Ik kijk naar mijn knieën terwijl ik zachtjes wrijf over mijn pijnlijke, bebloede enkel. Fuck, fuck, fuck. Hoe kan mij dit nou weer overkomen. “Aan wie word ik verkocht?” Vraag ik, bijna niet verstaanbaar.

Agathe wendde haar blik vol walging af. Ze had wel iets verstaan. Ze werd verkocht. Of de jongens ook hadden gezegd aan wie had ze niet verstaan, maar het boeide haar ook niets meer.
"Jij niets meer dan manwhore. Vuil vuil leugenaar," spatte ze uit. Ze haalde een hand door haar haar en zuchtte zacht. Agathe kon niet geloven dat ze verkocht ging worden en de gedachte zorgde voor tranen in haar ogen. Ruw veegde ze deze weg. Ze zou niet huilen. Niet huilen, dat verbood ze zichzelf. Ze keek even naar een derde jongen die binnen kwam lopen. Hem had ze gister ook gezien.
"Jij bent de klootzak die mij haar gebracht heb, jij heb mijn leven afgepakt, " siste ze in het Zweeds naar de jongen. Niet dat hij haar zou verstaan, maar dat maakte dingen alleen maar beter. Hij wist niet wat ze zei en kon haar dus niet snappen. De andere meiden leken ook in paniek, maar Agathe wilde niets laten zien. Het shirtje met de doorzichtige rug en de korte broek die ze aan had zorgde ervoor dat al haar tattoos zo'n beetje zichtbaar waren en ze kon de jongen niet langer aankijken. Ze voelde zich zo naast. Zo vies. Zij, die nog nooit een jongen gezoend had, zou verkocht worden. Wie had dat bedacht? Wie dacht er zo grappig te zijn? Agathe weigerde dan ook de muffin die voor haar neus werd neergezet op te eten. Mooi niet dat ze ook maar iets van deze jongens aannam. Straks gingen deze jongens haar ook nog gebruiken en dan moest ze gezellig eten aannemen van ze? Liever ging ze dood dan dat ze ook maar iets van hen aan zou nemen. Dan zou ze ook niet meer verkocht kunnen worden.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

'Dus jullie gaan ons verkopen als hoer? Sorry, maar dat zijn we allemaal niet.' Hoor ik iemand in de kelder zeggen. Ik draai me om en kijk naar het meisje dat het heeft gezegd. Ah, daar hebben we de dappere. 'Als het zo zegt,' zeg ik, 'Ja, ongeveer. Verschilt per man.' zeg ik eerlijk. Ik kan ze het best meteen de waarheid zeggen, staan ze in ieder geval niet voor verassingen. Ik draai me weer om naar het Brits meisje. Haar ogen zijn gevuld met tranen. Ze kijkt zo zielig dat ik zelf een beetje medelijden krijgt. Er is geen tijd voor medelijden, we hebben geld nodig. Ze trekt haar benen dicht tegen haar aan en sluit strak haar armen om haar benen. Ze is duidelijk bang. 'Ik was aan het sporten,' fluister ze zachtjes, bijna onverstaanbaar. Ze kijkt haar knieën terwijl ze zachtjes wrijft over haar bebloede enkel. Dat is misschien mijn schuld. 'Aan wie word ik verkocht?' Vraag ze bijna onverstaanbaar, maar ik zit dichtbij genoeg om haar te verstaan. De rest zal het wel niet verstaan.
Ik kijk naar haar angstige en verdrietige gezicht. Ik voel medelijden. Verdomme, ik moet geen medelijden voelen. Er is daar geen tijd voor en het is zeer onhandig.
'Ligt aan de klant. We hebben een paar vaste klanten, waarvan sommige niet heel erg zijn. Andere klanten zijn niet heel aardig. Maar zolang je aardig bent en doet wat ze zeggen ben je oké.' Ik ben misschien te eerlijk, maar ze moeten dit weten. Ik hoor een meisje schelden in een taal die ik niet ken. Ik versta alleen ' manwhore'. Ik draai me naar haar toe. 'Dat stukje heb je ten minste wel goed!' Ik richt mijn aandacht weer op het Brits meisje. 'Je herinnert je duidelijk niet hoe ik je ontvoerd hebt. Sorry van je enkel, Brits meisje,' zeg ik zo zacht dat de rest van de groep het niet kan horen.

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 23:17 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Aurelia Vermont

De jongen voor mij richt meerdere malen zijn blik op een ander meisje. Het meisje dat net in een onbekende taal sprak. Ze begint weer te schreeuwen en sommige woorden zijn wat duidelijker dan anderen – maar nog steeds maak ik er niet veel van op. De zwart–harige jongen draait zich weer om naar mij.
'Ligt aan de klant. We hebben een paar vaste klanten, waarvan sommige niet heel erg zijn. Andere klanten zijn niet heel aardig. Maar zolang je aardig bent en doet wat ze zeggen ben je oké.' Godverdomme, man. Hij spreekt erover alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Zo praat je over het halen van je boodschappen – niet over hoe je meisjes gaat verkopen aan vieze pooiers, of wat die mensen dan ook mogen zijn.
'Je herinnert je duidelijk niet hoe ik je ontvoerd hebt. Sorry van je enkel, Brits meisje.' Hij zegt het zacht en klinkt bijna beschaamt. Iets dat hij hoort te zijn. ‘Hoe heb je mij ontvoerd dan?’ Vraag ik, nu wat harder. Ik heb geen zin om als de zwakkeling te zien geworden. En aan die sorry van hem heb ik helemaal niets. Het zal er niet voor zorgen dat de pijn weggaat. Het zal er niet voor zorgen dat ik niet doorverkocht wordt. Het zal er niet voor zorgen dat ik ooit mijn familie nog terug ga zien. Het zorgt verdomme voor helemaal niets. Bij de gedachte aan mijn familie rollen de tranen weer over mijn wangen. 'Ik wil weg,' zeg ik tegen de jongen. Weg uit deze ruimte, uit dit fucking huis. Ik probeer aan duizenden manieren te denken hoe ik kan ontsnappen maar die enkel–kettingen maken het me erg moeilijk. Zelfs als ik geen ketting om had dan zijn er altijd nog minstens drie jongens die ons in de gaten houden. Mijn hoofd begint te bonken en mijn mond wordt nog droger. Ik zal hier nooit ontsnappen. “Water,” zeg ik dan schor. Ik wil water. En ik wil naar huis.

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 23:29 ]

Grayson moest zacht lachen om Francis, die zichzelf leek te vermaken. Daarna draaide hij zich naar een meisje wat het lef had om hem een menwhore te noemen. Hij lachte even naar haar en pakte haar bij haar keel. Zachtjes kneep hij erin en steeds iets harder.
"Leuk, dat je zo over me denkt, raad eens wie geen eten krijgt, " zei Grayson met een uitdrukking van minachting. Hij gooide haar terug op het matras en zetten het bord met de muffin en de limonade net buiten haar bereik. Daarna ging hij verder met uitdelen. Ieder meisje zette hij het eten en drinken net binnen bereik. Toen hij bij Aurelie of hoe ze ook heette kwam gaf hij het aan Francis.
"Dit is voor haar, " zei hij en Grayson rolde met zijn ogen. Limonade. Fucking limonade. Alsof ze iets meer verdiende dan water. Wanneer hij bij Tatum een kwam ging hij op zijn knieën zitten en hij keek haar schuin aan.
"Als je beloofd voorlopig geen lelijke woorden meer zegt, past niet bij zo'n mooi meisje, " zei hij met een valse glimlach. Daarna liep hij door naar het meisje die hij ontvoerd had. Soraya. Ze had tot nu toe alleen maar vijandige geluiden gemaakt. Hij ging voor haar op de grond zitten.
"Limonade Soraya?" vroeg hij met een scheve glimlach en hij hield het flesje omhoog. Daarna pakte hij de muffin, "Of misschien zelfs iets te eten. Als ik het me goed herinner heb je na gister tien uur niks meer binnen gehad, of wel soms?" Hij had haar het restaurant uit zijn lopen, of in ieder geval een eettentje, hoe chic het was had hij niet gecheckt. Helemaal alleen had ze naar huis gemoeten en wie was hij geweest om haar zo maar alleen te laten gaan. Straks was er iets ergs met haar gebeurt. Hij haalde een hand door zijn haar en hield het flesje limonade binnen haar handbereik.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Camilla Almas Mallalai

      Er zijn intussen al twee jongens bij ons gekomen, en het duurt niet lang of een nog een derde aankomt. Er is niet één ontvoerder, er zijn er meerdere. Ik wil niet eens weten hoeveel er van die jongens zijn. Ik merk dat de twee jongens ontbijt hebben gebracht. Maar ik ga er zeker niet van nemen. Niet van hun in ieder geval.
      Dus we gaan echt verkocht worden. Voor wat ? La hoeren, zoals één van de meisjes vraagt ? Ik wil helemaal geen hoer zijn. Ik ben nog jong en heb een hele leven voor mij. De jongens staan elk met een meisje te praten en ze maken me gek. Ze hebben waarschijnlijk mijn hele leven verpest. Ik kijk even naar het meisje dat Brits spreekt, ik heb ooit wat van de taal geleerd, maar ik ben volgens mij al alles vergeten. Ik kan er echt niet tegen om vast te zitten. Ik wil rechtstaan en weglopen. Ik probeer nog een laatste keer de ketting los te trekken, maar zonder resultaat. Uitgeput laat ik me op het matras vallen.
      "Ik zal niet verkocht worden, klootzakken.", zeg ik net luid genoeg zodat ze het zouden horen. Ik ben niet bang van hun. Helemaal niet.

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 18:21 ]

---

Everyone is good as it is, do not change people

---

---

---

Big girls cry when their hearts are breaking

TATUM LORENCE STALLONE

Tate, Blue • 19

Het leek te passen, naar mijn één-woord uitbarsting - kwamen er twee jongemannen binnen, ze leken geen lieverdjes, maar om nu bang te gaan worden - was geen slim plan. "Nog een keer het woord 'asshole' en ik verkoop je aan het eerste beste boordeel dat ik kan vinden," zei de jongeman met de lichtere lokken kalm. Echter vielen m'n lippen van elkaar af. Verkopen? Wou hij ons verkopen als slaven? Een woede stroomde door m'n aders en ik gaf woest een trek aan de ketten om me enkels, echter leverde dat telkens meer schaafwonden op.
      "Nou moet ik sowieso maar zien of ik een meid met blauw haar kwijt kan," vervolgde die walgeling spottend. Enkel trok ik slechts mijn wenkbrauw op en keek hem uit de mogelijk koelste blik aan. "Dan kan ik toch weggaan," mompelde ik - omdat ik niet zeker was of hij het goed op zou vatten. Hoorde hij eigenlijk nu al wat ik zei? "Dus Tatum, zal je zo slim zijn om je klep dicht te houden?" Hoe in hemelsnaam wist hij m'n naam? Die gozer had ik van m'n leven niet eerder gezien - gelukkig wist ik kalm te blijven en een kille blik op te zetten, waar zeker weten geen emoties achter te vinden waren. "Tatum? Ha! Je gelooft zoiets hè? Mijn echte naam staat er niet op," zei ik langzaam en tadelend. Het was me een geluk gevoelens weg te kunnen stoppen en daarvoor 'kunnen acteren.' "De jongen met het zwarte haar legt jullie uit waarom jullie hier zijn, mijn naam hoeven jullie niet te weten, jullie zijn weg voordat je je mijn gezicht echt zal herinneren," zei Mr. Ik-ben-zo-eng weer. Mijn besluit was wijselijk m'n mond te houden, alhoewel je bij een studie fotografie dingen moet onthouden en deze man zou zeker weten niet meer uit m'n hoofd gaan.
      "Ik zal niet verkocht worden, klootzakken," een meisje dacht dapper te zijn en ik had enkel medeleven met haar. Als dit werkelijk criminelen waren, moest ik uitkijken - misschien waren het spierbundels. Een kuch verliet m'n mond, enkel om aandacht. "Euhm, jij met die lichtere lokken; ik heb je nooit eerder gezien, hoe kom je dan aan die ID?" Ik liet m'n stem expres hakkelend klinken, hij moest wel geloven dat mijn echte ID nep was. Ik trok m'n wenkbrauwen even op en likte snel over m'n kurkdroge lippen. Toen ik het bekertje aannam, steeg de vreselijke geur in m'n neus. Frisdranken als limonade, cola, etc. hadden bij mij een lichte allergie, gezien mijn huid er allergisch op reageerde - door bultjes. Het enigste wat ik kon drinken was water of eigen appelsap, milkshakes etc. "Ik, ben allergisch, voor. . deze limonade," zei ik wat twijfelend. Waarom gebeurde zoiets mij? Waarom was ik niet in m'n appartement omgeven van boeken?

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 19:25 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Lyron Lexim Diangelous
Tot Lyrons verbazing had hij niet verwacht dat Grayson op zijn opmerking inging. Hij stelde het enkel voor. Lyron had geen zin om zich aan te kleden, maar als de klant vanmiddag zou komen, is het toch wel netjes om wat enigzins toonbaar te zijn.
'Oordoppen werken ook,' vulde Lyron toe aan de aspirine vraag. Lyron verliet de keuken zonder nog wat te zeggen tegen de overgebleven jongens en sloot zich op in zijn kamer.
Hij had de tijd nodig om te bepalen wat hij aan zou trekken. Lyron wist dus niet welke kleuren bij hem in de kast stonden, Wat rood was, was voor hem een geheel andere kleur.
Lyron besloot om het bij zijn hoodie en simpele broek te houden. Hij wist nog dat hij in de ogen van het meisje keek die hij ontvoerd had, hij had in jaren de schoonheid van vrouwen niet kunnen weerstaan. Dat waren ook de blokades dat hij zo onervaren was.
Lyron zucht en liep de kamer uit.
Hij keek kort naar de kelder en twijfelde of hij zal kijken of niet.
Lyron nam zijn besluit, liep de trap af en leunde tegen de muur achter de twee mannen. 'Ik had niet verwacht dat ik in een kippenhok ben beland.' De woorden gleden zo van zijn tong.

(Beetje slordig stukje.

---

Vampire + Servant = Servamp

Eens beneden leek ik echter niet welkom gezien er in een vreemde taal naar me geroepen werd door de witharige meid. Haar woorden klonken niet vriendelijk en zoals iedereen leek ze er verslagen uit te zien. Waarschijnlijk hadden ze al verteld wat er ging gebeuren want de één was aan het huilen, de andere toonde zich stoer voor en dan waren er nog andere die niet wisten wat te zeggen of doen of gewoon slim zwegen. Mijn broer had het ook niet zo op luidruchtige niet meewerkende meisjes en dan konden er nog ongelukken gebeuren, iets waar ik liever niet bij was. Zacht kauwde ik op de binnenkant van mijn wang toen ik mijn bruine kijkers richtte op het meisje die me daarnet nog in een noorderse taal uitgescholden had en keek even kort naar Gray en Francis en daarna weer terug naar haar. Gisteren hadden we nog even de ID van de meisjes overlopen en ik meende iets gelezen te hebben over dat het meisje , Agathe van Zweedse afkomst was. Ik reageerde er echter niet op en bleef haar kort aanstaren en zuchtte dan even als er nog een meisje zegt dat ze niet verkocht wilt worden.
Mijn blik gleed even over alle meisjes, hun namen wist ik nog niet vanbuiten, maar dat was hopelijk ook niet nodig, ze zullen me niet zo veel meer zien dus no problem. Ik keek op toen ook Lyron beneden kwam om zich bij de keuring toe te voegen. 'Ik had niet verwacht dat ik in een kippenhok ben beland.' een grinnik verliet mijn lippen bij deze woorden. "Hopelijk blijven ze hier niet lang." grijnsde ik en haalde een hand door mijn bruine haren.

Augustus Oliver O'Donnel

'Oordoppen werken ook,' zei Lyron en ik keek hem met een quasi vriendelijk glimlachje aan. "Wauw, bedankt voor de late tip." mijn stem verried dat ik sarcastisch was, gezien het nu al lang geen nut meer had om oordoppen in de steken.
Niet veel later toen Colton als een bange pup achter zijn broer aan ging, ging ook Lyron weg waardoor ik lekker gezellig in mijn eentje in de keuken stond. Wauw, wat waren we weer eens vriendelijk vandaag. Ik besloot een aspirine te zoeken en deed deze in een glas water die ik zo rap mogelijk binnen kiepte. Ik trok even een vies gezicht en nam meteen mijn koffie om de vieze smaak weg te spoelen. Na even eenzaam in de keuken te zitten vind ik het nu ook wel mooi genoeg geweest dus dronk ik mijn koffie op en ging dan ook maar richting de kelder om mee te zijn met de rest. Met zware voetstappen liep ik de trap af en keek even met een opgetrokken wenkbrauw naar de zes meisjes en vier jongens. "Ik, ben allergisch, voor. . deze limonade," hoorde ik net nog een zachte stem zeggen, waardoor ik het niet kon laten mijn mond open te doen. "Jammer dan, doen ze zoveel moeite is het niet eens goed." zei ik met een bot lachje en kwam nonchalant tevoorschijn en keek het opvallende meisje met blauwe haren aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jennifer Rose Keane

Ze voelde de rillingen over haar lijf lopen, toen er steeds meer jongens in de kelder kwamen kijken. Een ervan herkende ze vaag. Was hij degene die haar ontvoerd had? Ze keek de jongens één voor één aan, en keek toen naar de kettingen aan haar enkels. Ze voelde zich machteloos, en dat was ze ook. Haar oog viel op de tatoeage op haar pols. Die stond voor haar voor vrijheid. En die vrijheid was haar nu ontnomen, en ze wist ook niet of ze haar vrijheid, waar ze zo op gesteld was, ooit nog terug zou krijgen. Als het aan die jongens lag niet. Dan werden zij en de andere 5 meiden verkocht als een soort slaaf. Kort gezegd, als hoer. Ze had gisteravond haar tas nog bij zich, maar deze zag ze nu niet meer. Bij geen van de meiden zag ze iets van persoonlijke spullen.
'Waar zijn onze spullen? Wat hebben jullie daarmee gedaan?' Het maakte haar bang. Maar ze wilde sterk blijven. Niet laten zien dat ze bang was voor wat er nog zou gaan komen. Ze zag zichzelf al zitten. Wat zou er met haar gebeuren als niemand haar wilde kopen? Mocht ze dan gaan? Dat hoopte ze vurig. En anders zou ze alles proberen om weg te komen.

---

Faith is everything.

TATUM LORENCE STALLONE

Tate, Blue • 19

Ik wist de limonade met een klamme hand van me weg te zetten en leunde afgepeigerd tegen de muur. Waarom? Waarom? Waarom? Waarom in hemelsnaam ik, of die meiden? Hadden we iets misdaan? Ik kende deze griezelbakken geen eens, waarom moesten wij, ik dit zijn?
      "Ik had niet verwacht dat ik in een kippenhok ben beland." M'n blik gleed proefend over de jongeman die sprak. Hadden hun er plezier aan ons als waren te verkopen? Uiteindelijk om de taart te versieren met een kaars, kwam er nog een jongen bij - te horen aan de voetstappen. Ik slikte en probeerde kalm te blijven, wat onder deze omstandigheden moeilijk was - zoiets had ik in m'n hele leven niet verwacht. En de rest van de meiden waren veel mooier, als je van hun naar mij keek en andersom - waren er veel grote verschillen.
      "Jammer dan, doen ze zoveel moeite is het niet eens goed," de jongen trad tevoorschijn en liet mij enkel staren, met m'n grote grijspaarse kijkers. In een enkele seconden voelde ik m'n hart tegen m'n borst aan slaan en de woede door mijn lichaam. "Jij!" Een schrille kreet ontsnapte uit m'n droge keel, waarna ik overeind sprong - echter werd ik meteen naar de grond gehaald door de ketten om m'n enkels. "Waarom heb jij mij godverdomme meegenomen?! Wat heb je aan mij?! Klootzak! Klootzak! Klootzak..," bracht ik telkens zachter, maar schorrer naar buiten. Binnen een luttele seconde zag ik wazig, maar ik hield de tranen tegen door in m'n lip te bijten. Vermoeid liet ik me zakken, op het matras - waar ik op m'n trillende handen keek, die zich enigzins verlangzaamden naast mijn schokkende schouders. Wat was dit? Dit was niet te verwoorden. Waar waren we? Ik merkte hoe een ander meisje wst vroeg, maar wat verstond ik niet - gezien ik de controle over me verloor.

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 20:49 ]

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

---

‘Hoe heb je mij ontvoerd dan?’ Vraag het Brits meisje aan mij. 'Ik wil weg,' zegt ze tegen mij, maar at kan niet. 'Water,' zegt ze vervolgens met een schoren stem. Grayson geeft het eten en drinken aan mij. Ik leg het op de matras van Aurelia, dichterbij dan de andere meisje. 'Misschien is het niet zo handig om je water fles te vergeten als je ooit nog gaat rennen,' zeg ik tegen haar. Elke meisje heeft een ander manier om haar emoties te uiten. 'Ik zal niet verkocht worden, klootzakken.' Hoor ik iemand schreeuwen. Ik glimlach even. Dat zeggen ze allemaal. Ik zeg het niet hardop, daar komen ze vanzelf wel achter. Ook hoor ik iemand zeggen dat ID vals is. Volgens mij is het meisje met blauw haar. Ze kan wel zeggen dat haar ID nep is, maar dat maakt helemaal niet uit. Ondertussen wordt het wat drukker in het al niet zo ruime kelder. 'Ik had niet verwacht dat ik in een kippenhok ben beland,'zegt Lyron. Ik kijk naar hem en zie dat Colton ook naar het kippenhok is gekomen. 'Hopelijk blijven ze hier niet lang.' Zegt hij met een grijns
'Ze worden vanzelf stil. Misschien duurt het een paar dagen,' reageer ik terug met een glimlach. Opeens hoor ik iemand vragen waar haar spullen zijn. Serieus, je zit opgesloten in iemands kelder en je maak je druk om je spullen? Ik reageer er niet op. Dat zal wel iemand anders doen. Ondertussen begint het meisje met blauw haar iemand uit te schelden.

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 20:24 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

"Jij!" gilde ze toen ze het door bleek te hebben dat ik niet de prins op het witte paard was geweest gisteren. "Waarom heb jij mij godverdomme meegenomen?! Wat heb je aan mij?! Klootzak! Klootzak! Klootzak..," zei ze zwakker en zwakker wat me even met mijn ogen deed draaien. "Ja ik." zei ik bot en liep in haar richting uit waarna ik haar - ze lag inmiddels ingezakt op het matje- nogsteeds aankeek. Eens ik bij haar was trok ik aan haar blauwe haren, zodat ze bijna verplicht was me aan te kijken. " En Ik hou niet van ondankbare grieten die me nog eens uitschelden ook." mijn stem was kwaad en mijn blik doorgrondend. Ik liet haar haren weer los en haalde een pakje sigaretten uit mijn broekzak en stak deze aan. "En nog één ondankbaar woord en vanavond bestaat jullie eten enkel uit een glas water, is dat dan goed voor madame ?" ik blies de rook uit in haar gezicht en keek even naar de anderen waarna ik me even hurk, net buiten haar klauw bereik. "En schatje, jij bent te dom geweest om mijn drankje aan te nemen dus het feit dat jij hier zit is enkel jou stomme schuld. Ik nam nog een hijs en keek naar het andere meisje. Die vraagt waar haar spullen zijn. "Weet je wat, zal ik je mobieltje even gaan halen zodat je leuk de politie kunt bellen omdat je denkt dat we achterlijk zijn?" mijn blik stond enorm kil en mijn stem klonk niet bepaald vrolijk. "Over je spullen hoef je je geen zorgen te maken, er zijn wel andere dingen die erger zijn in het leven, zoals het feit dat jullie hier vast zitten." zei ik wat koel en leunde wat tegen de muur aan.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Jennifer Rose Keane

Ze keek even naar het meisje met het blauwe haar, die lichtelijk hysterisch begon te schreeuwen. Een ander meisje had ook nog wat geschreeuwd, maar in een voor haar onbekende taal. Ze liet zich weer terugzakken op het matras, en keek op toen ze een van de jongens iets over hun spullen hoorde zeggen. Ze was haast in staat om te zeggen dat ze ze inderdaad voor achterlijk verslijt. Alsof niemand hun zou missen en naar de politie zouden gaan, om ze als vermist op te geven.
'Ja, misschien heb je wel gelijk. Ik kan me op het moment niets ergers voorstellen dan hier te zijn.' Mompelde ze zachtjes, en keek naar de kale muur. De jongens leken zich haast te vermaken, vanwege het feit dat ze in een kelder 6 machteloze, jonge meiden hadden zitten die compleet afhankelijk van hen waren. Ze moesten maar afwachten wanneer ze eten zouden krijgen, en drinken. Iets wat nu gelukkig wel in de kelder aanwezig was. Maar hierna waren ze van hen afhankelijk. Zij hadden de touwtjes in handen, en Jennifer zelf en de andere 5 meiden waren de marionetten poppen. Althans, zo leek het.

---

Faith is everything.