RPG || Kidnapped and for sale [16+] || Speeltopic 001 - Speeltopics

Naar het idee van Astrifero. Helaas is dit nooit gestart, dus wil ik het met een paar kleine aanpassingen opnieuw proberen:

Regels
- Geen perfecte personnages, alsjeblieft ook niet alleen maar dezelfde personages.
- Maximum 3 personnages [Jongen en meisje, klant ]
- Minimum 200 woorden.
- Reserveringen worden na twee dagen weggehaald. Zelfs half ingevuld valt nog onder reservering. Als dit niet lukt kan de reservatie periode verlengt worden.
- 16 + is toegestaan, zelf soms nodig, maar wel onder een spoiler voor de mensen die het niet willen lezen.
- Verboden personnages van andere te besturen !
- Zet boven je post altijd de naam van je personnage
- Geef door als je een tijdje afwezig bent
- Naamsveranderingen doorgeven aub
- Tenminste 3 keer per week reageren
- Als je 3 van deze regels overtreed zit je er zonder pardon uit.
- Hou het realistisch, dus er kunnen bijvoorbeeld geen lieve jongens zijn die hier eigenlijk niet mee akkoord zijn, hè (;.
-Alleen ik maak nieuwe topics aan. Tenzij ik iemand aangewezen heb, omdat ik weet dat ik lange tijd afwezig zal zijn.
- Have fun

Namen:
Philia - Sav
Raccoon - Saar
MrsMessi - Stephanie
Dumbledore - Sanne
Wanderings - Amber
Alate - Ana

Ontvoerd door:
Soraya - Grayson
Agathe - Colton
Tatum - Augustus
Jennifer - Lyron
Aurelia - Francis
Camilla - Patrick.

Topics
Rollentopic
Praattopic 1

Rollen: Nog een onbeperkt aantal klanten beschikbaar.


Het huis van de jongens: (Net buiten San Fransisco)





RPG Datum: De RPG 'begint' op Zaterdag ochtend 25 Juli 2015. De ochtend nadat de meiden ontvoerd zijn. De jongens worden wakker in hun eigen bedden en de meiden met ze zessen in de kelder. Ze zitten vast met een enkels aan een ketting aan de muur. Er liggen wel matrassen op de vloer.

Birthdays:

[ bericht aangepast op 10 maart 2015 - 18:44 ]

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

Ik rek me langzaam uit op mijn bed. Ik draai me even om en kijk gapend naar mijn wekker. Het is al een beetje laat in de ochtend, misschien moet ik uit bed komen. Ik ga op de rand van mijn bed zitten en rek mijn stijve armen uit. Ik sta op en loop van mijn bed vandaan, naar de badkamer. In de badkamer heb ik gister al kleding neergelegd. Ik trek mijn kleding aan en kijk in de spiegel. Ik kam mijn haar even netjes en doe er een beetje gel in. Anders zit het dadelijk helemaal uit model.
Ik loop de badkamer weer uit. Ik doe even mijn schoenen aan en loop naar de keuken. Daar zie ik Grayson en Lyron staan. Zo te zien is nog niemand anders op. 'Goede morgen jongens,' zeg ik met een brede glimlach. Ik pak een kopje koffie, anders wordt ik nooit wakker. Ik neem een slok van mijn te hete koffie en kijk naar het dienblad. Eten voor de meiden? 'Misschien moeten we ze wat meer eten geven? Ze hebben sinds gister avond niet gegeten. Ik zou nu heel hongerig zijn,' Ik neem weer een slok. Ik merk dat er niet genoeg suiker in zit. Dit spul is eigenlijk niet te zuipen! Ik pak de suiker en gooi er wat van in mijn kop koffie. Ik roer er even in en neem weer een slok. Beter.

---

Seasons will change, but I shall remain

Jennifer Rose Keane

Ze keek op toen ze een aantal stemmen hoorde, wat betekende dat de andere meiden ook wakker aan het worden waren. Dan voelde ze zich in ieder geval niet meer zo alleen. Zouden zij ook.. Ontvoerd zijn? Vast wel.. Anders waren hun niet ook vastgeketend, en lagen ze niet ook op de matrassen.
'Weet iemand hoelaat het is?' Ze wilde namelijk weten of ze daadwerkelijk in een kelder waren. Als het nu midden in de nacht was, dan was het feit dat ze geen daglicht zagen te verklaren. Maar ze vreesde voor het ergste, dat het een uur of 10 in de ochtend was, en dat ze wel in een kelder lagen. Opnieuw probeerde ze de avond ervoor naar voren te halen, maar ze liet zich gefrustreerd weer achterover op het matras vallen. Ze werd er gek van, ze wilde weten waarom ze was ontvoerd, en ze wist bijna zeker dat de andere 5 dat toch ook wel graag wilde weten. Ze vouwde haar handen achter haar hoofd, en staarde recht omhoog naar het plafond. Het leek misschien alsof ze heel rustig was, maar vanbinnen werd ze gek. Wat was hier de bedoeling van? Ging er nuclosgeld geëist worden bij hun families?
'Weet een van jullie hoelang we hier al zijn?' Ze gaf nog een ruk aan de ketting met haar voeten, maar natuurlijk tevergeefs. Die kettingen zaten goed vast, helaas. Ze wilde weg, naar huis.

---

Faith is everything.

Agatha hoorde vreemde stemmen. Geluiden die ze niet herkende en het matras van het hotel had de vorige nacht nog lekker gelegen. Ze zuchtte even moeizaam en wilde haar knieën optrekken, maar dat ging niet. Ze opende jaar ogen een klein beetje, met de verwachting dat het licht van de dag haar zicht zou belemmeren, maar nee. Een zwak brandend lampje was het enige wat haar ook maar iets liet zijn en in het zwakke licht zag ze een boei rond haar enkel. Ze volgde de ketting naar de muur en ze voelde haar hart sneller gaan kloppen.
"Nee! " riep ze in het Zweeds. Haar blijk gleed direct door de kamer en ze kon haar ogen niet geloven toen ze vijf andere meiden zag. Vol ongeloof staarde ze naar de meisjes.
" Wie zijn jullie? Waar ben ik? " riep ze nog steeds in het Zweeds. Ze dacht even na. Haar hoofd voelde zwaar en ze had geen idee wat de andere meiden net gezegd hadden. Haar hart klopte ging nog steeds te keer en ze voelde zich ligt worden in haar hoofd.
Engels. Iedereen sprak wel Engels, dat moest het geweest zijn. Natuurlijk sprak Agathe weer geen Engels.
"Ik... Zweeds? Spaans? Fins? Grieks? " probeerde Agathe wanhopig in jaar beste Engels. Ze sprak meer dan genoeg talen, een van de meiden moest toch ook wel een van die talen spreken. Natuurlijk niet, vast niet. Een zucht van wanhoop verliet haar mond. Ze wist niet waar ze was of hoe lang ze er al was. Ze herinnerde zich geeneens hoe ze er gekomen was. Dit kon niet beter. Nadat haar familie in Mexico ontdekt was waren ze naar Amerika gevlucht, doodsbang. Ze had nooit gedacht dat zoiets zou gebeuren. Of misschien was dit wel het politiebureau, maar ze zou het toch niet snel te weten komen zolang ze geen Engels sprak. Ze vervloekte zichzelf even, omdat ze niet de moeite Had genomen het te leren. Standaart worden en uitdrukkingen kende ze, maar daar had ze nu niks aan.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Ik was al vroeg opgestaan, gezien ik deze nacht geen oog toe had gedaan. Ik was niet echt trots op mijn daden en had gisteren ook een rake klap gekregen van het meisje die ik gisteren meegenomen had, waardoor mijn kaak lichtelijk rood stond. Gelukkig niet blauw anders had ik niet buiten willen komen. De zon straalde vrolijk aan de heldere hemel en er leek geen wolkje te zien, daarom was ik er vroeg ook vandoorgemuist om wat eten te gaan halen, voor zowel ons als de meisjes. Zo had ik vers fruit gekocht, gezien ik Gray's muffins kotsbeu was geworden en daarbij was het ook nog eens gezond. Ook had ik wat insta pastas gekocht die je enkel met wat water moest maken dus dan hadden we ook nog wat te eten voor de avond. En daarnaast nog ander voedsel om de komende dagen mee door te komen. Met de twee zware zakken liep ik richting het huis waar we leefden en opende stil de deur voor het geval er nog mensen sliepen maar aan de stemmen van mijn vrienden te horen waren de meesten al wakker. "Goeiemorgen." zei ik vrolijk en legde de zakken op het aanrecht en keek naar de drie, Grayson, Lyron en Francis. Daarna haalde ik het fruit uit mijn zak en ook nog enkele yohgurtjes , waarvan ik één aan de kant legde voor mezelf samen met een appel waar ik niet veel later een beet uit nam en me weer op de jongens richtte. Nu ook viel mijn blik op het schamper belegde bord en schudde ik zacht mijn hoofd. "Gray, dat is toch niet te vreten? Die dingen zijn al zo mager als wat." zei ik met een lichte frons op mijn voorhoofd en stak de appel in mijn mond, zodat ik mijn handen vrij had en zo nam ik enkele appels die ik op het dienblad uitstalde, ook enkele andere vruchten zoals bananen had ik erbij gelegd, en eens dat gedaan was beet ik mijn stukje appel door en hield ik de groene vrucht vast .

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

Grayson zuchtte toen zelf Francis en Colton vonden dat het te weinig was.
"Hebben we ook maar een van die sletten ooit meer gegeven? " vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen, terwijl hij het dienblad terug op tafel zette. Hij pakte de zak muffins en lag ze neer op het dienblad.
" We hebben ze nooit meer mogen mogen geven en we hebben het nooit gedaan. Oke, ik ben inderdaad wel erg zuinig geweest met het beleg," gaf Grayson half gemeend toe. Hij wilde niet tegen letterlijk alle jongens ingaan. Stel er stond er nog een aan zijn kant, dan kon het nog. Maar alle jongens leken iets te hebben tegen zijn 'geweldige' manier van brood beleggen.
"Willen we ze nog meer geven? Ze hebben een broodje, een muffin en drinken, " zei Grayson met een half gemeende glimlach. Deze verdween snel van zijn gezicht en hij pakte een fles limonade. Hij vulde de flesjes met een klein laagje limonade en schudde ze even, zodat de limonade zich verspreidde.
"Wie gaat er mee?" vroeg hij terwijl hij het dienblad weer optilde. "Ik zweer het, als onze baas hierachter komt," mompelde hij hoofdschuddend. Hij keek de drie jongens even een voor een aan, hij reactie afwachtend. Misschien moesten ze gewoon met ze alle gaan?
"En wie verteld de meiden waar ze zijn en waarom? " vroeg hij met een vragen gezicht. Het klonk een beetje bot in zijn hoofd om te zeggen 'jullie zijn hier omdat we jullie gaan verkopen en tot we jullie verkocht hebben misbruiken we jullie'. Het was de waarheid, maar een van de andere jongens kon het vast wel iets beter verwoorden. Iedereen kon dingen beter verwoorden dan Grayson. Hij was een regelrechte ramp als het op dat soort dingen aankwam. De vorige keer werd zijn directe aanpak niet gewaardeerd op z'n zachts gezegd.

---

We've lived in the shadows for far too long.

Aurelia Vermont

Met een pijnlijk gevoel in mn maag word ik wakker. Zelfs mijn ogen openen doet pijn. Paniekerog kijk ik op me heen als ik merk dat ik niet in mijn bed lig. Een steek gaat door mijn enkel heen en wanneer ik mijn blik ernaar verplaats merk ik op dat er overal bloed op mijn been zit. Hoe kom ik nou weer vastgeketend aan mijn enkel? Door het schoppen in mijn ‘slaap’ heeft de band sneeën achtergelaten – tenminste, dat is wat ik denk.
Nu pas merk ik op dat er nog andere meisjes in de ruimte zijn. Allemaal vastgeketend. Paniek borrelt omhoog en ik voel gal omhoog komen. Binnen twee seconden ligt mijn maaginhoud op de vloer. Vernederd begin ik te snikken. Zijn we ontvoerd?
Ik veeg met mijn mouw de slijm op mijn wang weg. Ik trek mijn blote knieën op en sla mijn armen erom heen terwijl de tranen over mijn wangen stromen. Het korte sportbroekje dat ik gisteravond aanhad – en nu nog steeds – zorgt niet voor veel warmte.
Gisteravond was ik gaan sporten. Proberend om mijn nieuwe voornemen te behalen. Omdat ik na de sportschool energie over had ben ik nog gaan rennen. Niet mijn beste idee geweest, klaarblijkelijk. Vanaf dat punt kan ik mij niet veel meer herinneren. Ik voel hoe mijn tranen opdrogen en bekijk dan snel de meisjes. Een meisje begint te schreeuwen in een voor mij onbekende taal. Aangezien ik geen idee heb waarover ze loopt te schreeuwen, laat ik haar maar voor wat het is. Andere meisjes zijn zacht aan het praten en wanneer ik erop wil reageren komen er enkel wat schorre geluidjes uit.

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 20:57 ]

---

Colton is nu ook wakker. Ook hij heeft kritiek op het eten op het dienblad.
Ik pak een appel uit een schaal en eet hem op. Ik heb nog steeds de smaak van koffie in mijn mond. Geen goede combinatie met de smaak van appel. Gray legt nog een zak met muffins op het dienblad en voegt wat limonade toe aan het water. Dat ziet er al beter uit. Die meiden zijn al zo brood mager en ze hebben al lang niet meer gegeten. Ik weet dat we niet veel zorgen om hen moeten maken, maar ze moeten wel gezond zijn voor de klanten. 'Wie gaat er mee?' vraagt Gray aan ons. , terwijl hij het dienblad weer optilt. 'Ik zweer het, als onze baas hierachter komt,' Hij schud met zijn hoofd. Ik geef hem een klopje op zijn schouder. 'Als de baas begint te klagen bel ik gewoon mijn vader of we leggen het uit. Maak je daar maar geen zorgen over,' zeg ik. Ik neem weer een hap van mijn appel. Ik loop naar de prullenbak en gooi de appel weg. Ik loop weer terug naar de jongens. 'Als je het zo erg vind om alleen te gaan, loop ik wel mee,' bied ik aan. Ik heb niet zo'n probleem om de meiden uit te leggen wat er gebeurt. Ze worden waarschijnlijk wel emotioneel, maar veel kan er niet gebeuren. Ze zijn toch vastgebonden aan hun enkels.

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 20:59 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Vermoeid woelde ik in mijn bed, wat geïrriteerd door de storende geluiden die vanuit de benedenverdieping kwamen. Als er iets was dat me enorm irriteerde was het wel uit mijn slaap gehaald worden. Fronsend opende ik dan ook mijn ogen, ze wat dichtknijpend voor het stralende licht die tussen de gordijnen door piepte. Wat chagerijnig tatste ik mijn mijn vingers in de richting van mijn nachttafel waar ik het pakje malboro sigaretten vond en grabbelde er eentje uit waarna ik deze tussen mijn lippen stak. Mijn benen zwengelde ik over mijn bedrand heen en daarna nam ik wat kleren van de grond en kleede ik me om, nogsteeds met de onaangestoken peuk tussen mijn lippen en eens ik omgekleed was stak ik deze aan om de rook mijn longen te laten vullen. Daarna besloot ik maar eens te kijken waarom er in hemelsnaam zoveel kabaal was, het bezorgde me koppijn. Eenmaal beneden bonkte ik kwaad op de kelderdeur waar ik geroep uit hoorde. "Hou even jullie klep wil je!" riep ik naar de sletten die beneden lagen, ze gingen toch verkocht worden aan hoerenkoten dus ze konden zich maar beter gedragen. Mijn blik stond niet bepaald vrolijk en met een opgetrokken wenkbrauw keek ik naar het kwartet die in de keuken stond. "Wat is er nou weer?" vroeg ik vermoeid toen ik door leek te hebben dat er iets was, en dan zag ik ook het rijkelijk gevulde dienblad die me wat spottend deed lachen. "Meen je dat nou? Dat is meer dan ik eet." zijn stem klonk koeltjes en net als Francis vulde ik een koppje zwarte koffie, lekker bitter daar hield ik wel van. "Ik ga straks wel even kennismaken met die meiden, nu wil ik gewoon even rust. En alsjeblieft laat ze niet gillen, ik heb er nu al barstende koppijn van." mompelde ik voordat ik een slokje nam van het warme drankje.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH

---

---

[ bericht aangepast op 9 maart 2015 - 10:38 ]

---

Big girls cry when their hearts are breaking

TATUM LORENCE STALLONE

Tate, Blue • 19

De laatste klang van de muziek toonde in m'n oren, waarna ik boog voor de dansende menigte en via het podium naar de kleine kamer liet waar ik mijn spullen heb bewaard. Een zucht rolde over mijn lippen, nadat ik de paarse lippenstift van m'n lippen werkte en evenals de eyeliner en mascara weghaalde - waardoor ik er weer blanco en naturel uitzag, afgezien van de witte crop top en de strakke zwarte jeans met de elendige, zwarte hakken - die ik snel omwisselde in mijn gebloemde nikes. Deze avond stond er nog een optreden voor, maar dat was eerst om stipt twaalf uur middernacht - waardoor ik nu een drankje bij de bar kon scoren.

      Het was me allemaal op één keer doorgedrongen, gisteravond had ik een optreden. En het laatste wat ik zag, voordat ik door de alcohol weg wipte - was een blonde jongeman met sprekende, groene ogen. Zou hij hier ook zijn? Enkel verwonderd keek ik om me heen, een meid begon in een vreemde taal te praten. Het was me een raadsel, zaten we in een progamma met een stomme grap? M'n tanden vonden plaats in m'n onderlip, echter likte ik kort daarna gauw over mijn droge lippen.
      "Hou even jullie bek wil je!" Geschrokken keek ik op naar de deur, echter vond verwarring en woede in me plaats. Ik had enkel gefluisterd, door mij kon de herrie niet komen - alhoewel er al één verschrikkend ding zeker was, we moesten ontvoerd zijn. Er bestond geen andere mogelijkheid, toch? "Asshole!" Wist ik uiteindelijk uit te brengen, slechts één woord - waarna ik weer een ruk aan de ketten gaf.

---

"Satan's friendship reaches to the prison door."

Grayson keek Francis even dankbaar aan. Grayson liep langzaam richting de deur naar de kelder en hij duwde deze met zijn schouder open. Hij liep voorzichtig het trappetje af en kwam in de kelder te staan. Daar stond hij dan met een dienblad met eten en limonade, in het meiden van zes meiden die verward op hun matjes lagen.
"Nog een keer het woord 'asshole' en ik verkoop je aan het eerste beste bordeel dat ik kan vinden," zei Grayson rustig. "Nou moet ik sowieso maar zien of ik een meid met blauw haar kwijt kan," zei hij daarna spottend. Hij kon doen wat hij wilde, hij had voedsel en drinken en de meiden konden niet bij hem komen, aangezien ze vast zaten. Mede daarom was hij dankbaar dat Francis ook kwam. Puur omdat Grayson niet aardig was en het kind met de blauwe haren anders allang een klap Had verkocht. Tatum had op haar paspoort/Id-kaart gestaan. En dan nog iets, iets wat hij zich niet meer kon herinneren.
"Dus Tatum, zal je zo slim zijn om je klep dicht te houden? " zei hij met een kleine glimlach.
Nee, hij was niet blij. De meeste meiden waren bang, of in paniek. Maar natuurlijk moesten er weer van die meiden tussen zitten die dacht stoer te zijn en de jongens te kunnen beledigen. Grayson keek even richting de trap.
"De jongen met het zwarte haar legt jullie uit waarom jullie hier zijn, mijn naam hoeven jullie niet te weten, jullie zijn weg voordat je je mijn gezicht echt zal herinneren," zei hij stil, maar met nog steeds dezelfde halve grijns op zijn gezicht. Hij verdeelde de muffins over de boordjes en wachtte op Francis die de meiden uitleg zou geven.

---

We've lived in the shadows for far too long.

---

---

---

Big girls cry when their hearts are breaking

---

Ik loop Grayson achter na naar de kelder. De kelder is geluiddicht. Niemand zal ze ooit horen gillen. En dat is maar goed, anders moeten we de hele tijd hun gegil aanhoren. De meiden liggen verward op hun matrassen, zoals altijd. De meeste zijn bang en in paniek. 'De jongen met het zwarte haar legt jullie uit waarom jullie hier zijn, mijn naam hoeven jullie niet te weten, jullie zijn weg voordat je je mijn gezicht echt zal herinneren,' zegt hij met een grijns op zijn gezicht.
Grayson verdeelt de muffins over de boortjes. Ik kijk hem even aan en dan door de kelder. 'Zo meiden, jullie vragen allemaal af: Waarom ben ik hier en voel ik me als shit?' Ik kijk even door de kelder heen. Mijn ogen vallen op het meisje dat ik gister heb ontvoerd. Wat is haar naam? Aurelia?
'Een beetje drugs helpen altijd,' zeg ik met een glimlach, maar mijn glimlach verdwijnt weer snel. 'We hebben jullie ontvoerd, zoals jullie al door hebben. We gaan jullie over een tijdje verkopen aan een paar klanten. Wij krijgen geld en jullie worden een man persoonlijke bedienden,' zeg ik hard. Het is hard en gemeen hoe ik het zeg, maar er is geen andere optie. Ik weet dat andere jongens er wel eens moeite mee hebben, maar het is de harde realiteit. Ik kijk naar Grayson. 'Over een week worden ze toch verkocht?' vraag ik aan hem. Ik kijk weer naar het meisje Aurelia. Ik loop naar haar toe. 'Niet iedereen zal zich herinneren hoe jullie ontvoerd zijn. Sommige wel,' Ik kijk Aurelia. 'En Brits meisje. Herinner jij het?' Vraag ik met mijn Brits accent.

[ bericht aangepast op 8 maart 2015 - 22:00 ]

---

Seasons will change, but I shall remain

Jennifer Rose Keane

Er kwamen twee jongens beneden, en Jennifer keek verlangend naar het eten wat een van de twee vast had. Ze had onwijs veel honger, en ze snakte naar wat drinken. Ze keek verbaasd naar het meisje met het blauwe haar, die blijkbaar Tatum heette. Zelf wilde zij ook wel schreeuwen, maar ze had er de kracht niet voor en ze was dan ook erg benieuwd naar waar zij de energie vandaan haalde. Zelf was ze uitgeput en ze had ook het gevoel dat ze elk moment in slaap kon vallen, maar ze wilde de reden weten waarom ze hier was. Ze schrok op toen ze het woord drugs hoorde vallen, en dat verklaarde ook een hoop. Dat moest haar stiekem toegediend zijn, het is iets wat ze zelf nooit zou nemen. Ze zouden verkocht worden, aan verschillende mannen. Ze kwam wat overeind, en vond de kracht om toch wat te zeggen.
'Dus jullie gaan ons verkopen als hoer? Sorry, maar dat zijn we allemaal niet.' Het was misschien niet verstandig, maar ze kon het niet laten om te zeggen. Ze was geen hoer, en wilde er al helemaal geen zijn.

---

Faith is everything.

Zuchtend keek ik nog toe hoe Gray en Francis richting de meiden gingen en nam daarna nog een hap van mijn appel en opende het yohurtje die ik voor mezelf had aan de kant gelegd en net op dat moment was ook Gus binnen gekomen. Ik mocht hem absoluut niet, naar mijn mening was hij een rotzak maar goed. Hij liet mij met rust en ik hem. Met een lepeltje roerde ik in de zuivelachtige smurrie terwijl ik Lyron en Gus even bekeek. "Al je koppijn hebt pak je toch een aspirientje?" zei ik wat kattig tegen Augustus die me dodelijk aankeek waardoor ik maar besloot mijn mond te houden. Ik stak het lepeltje in mijn mond en verliet daarna de keuken gezien ik ook wel nieuwsgierig was naar de meiden. Gisteren had ik per toeval een haast witharige jongedame tegen het lijf gelopen en deze zat nu ook vast in de kelder. Ik vroeg me af moest ze deze lokken gekleurd hebben of niet. Ik besloot dus ook maar de kelder in te gaan, mijn eten wel achterlatend in de keuken. Met stille passen liep ik naar beneden, proberend Francis zijn uitleg niet te verstoren als ik daar was. Ik leunde wat tegen de muur aan in de schaduwen en liet mijn bruine kijkers rustig over de zes mooie dames glijden.

---

I caught a golden trout! But the real treusure? Friendship - ACNH