[RPG] A Modern Marauders Story [Speeltopic] [1] - Speeltopics

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:32 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Lily Evans || Gryffindor || Prefect || Confused about some things but certain she's going to raise hell on whoever did this

Normaal kwam ik bijna nooit in de ziekenzaal van Hogwarts, ik was niet heel vaak ziek en als ik ziek was, probeerde ik het altijd zoveel mogelijk zelf op te lossen. Dan miste ik ook zo min mogelijk lessen. Madam Pomfrey stond er namelijk om bekend nogal moeilijk te zijn in het laten gaan van zieke leerlingen. Ik was dan ook nogal gefrustreerd dat ik al veel te lang op dit bed zat, terwijl Pomfrey verscheidene medicijnen regelde. Iets voor het slapen, iets tegen paniekaanvallen en verder was ze nog bezig met het opstellen van een lijst van wat ik minimaal iedere dag moest eten.
Zuchtend liet ik mijn hoofd tegen de muur rusten en trok mijn benen op, terwijl ik het kussen wat ik in mijn handen had stevig tegen mij aandrukte en mijn ogen langs de woorden op mijn beeldscherm dwaalden. Er gebeurde zoveel op Twitter dat het allemaal haast niet bij te houden was en mijn gevoelens raasden als een malle door mij heen. Eigenlijk was ik compleet in de war, maar één ding wist ik zeker: een zekere jongeman met warrige donkere haren had het voor elkaar gekregen om mij van hem te laten houden. Dat was zo ongeveer wel het belangrijkste van alles, buiten hetgeen dat leraren Twitter overnamen en zich niet bepaald als leraren gedroegen daar. Dat was wel iets waar ik mij mee ging bemoeien zodra ik weer een beetje opgeknapt was. Ik maakte van al het geen wat ik niet meer vond kunnen screenshots en besloot naar McGonagall te gaan zodra ik mij daar goed genoeg voor voelde. Het ging er namelijk bij mij niet in dat zij dit alles maar gewoon en goed zou vinden. Potter had mij vertelt dat het idee dat leraren hun privé leven privé hoorden te houden niet slechts een muggle ding was en halve naaktfoto’s en geflirt ging dan toch echt wel ietsje te ver. Bovendien bleek het ook de privacy van leerlingen aan te tasten. Reden genoeg om toch even te overleggen met mijn afdelingshoofd of dit wel zo verstandig was. Leraren konden immers ook gewoon een privé account zonder leerlingen als volgers en een werk account aanmaken als ze dan per se huiswerk op Twitter wilden zetten.
Ik zuchtte toen ik eindelijk mocht gaan met de instructie onmiddellijk naar bed te gaan. Ik kreeg gelukkig voor Black een briefje mee zodat hij vrijstelling had van school vandaag, omdat hij ziek was en ze gaf me ook iets wat tegen zijn misselijkheid kon helpen. Braaf ging ik op weg naar de leerlingenkamer, maar onderweg werd ik opgehouden door tweedejaars die zich buitensporig gedroegen en als idioten door de gangen renden. Blijkbaar hadden ze een tussenuur. Ik legde ze, als prefect zijnde, uit dat ze dan maar naar buiten moesten en besloot een rustigere weg te zoeken. Het alles koste helaas vrij veel tijd. Ondertussen voerde ik een gesprek waar ik Blacks spullen moest laten en probeerde ik mij te concentreren op het gesprek in de whapp. Ik begon namelijk de invloed van het slaapspul dat Pomfrey mij had gegeven al te merken en ik was nog niet bij de leerlingenkamer. Ik zette mijn tanden op elkaar en probeerde door te blijven lopen. Niet in slaap vallen Evans, je bent midden in een gang en mensen kunnen jouw problemen er echt niet bij gebruiken op het moment.
Iedere stap ging met meer moeite en uiteindelijk keek ik toch maar op van het gesprek. Even zitten was misschien wel een goed idee. Ik werd immers een beetje draaierig en omvallen was ook niet heel verstandig. Ik nam plaats in een nis tegen een muur en probeerde mij op het whapp gesprek te concentreren, maar er vormden zich steeds meer vlekken voor mijn ogen, alsof ze mij dwongen in slaap te vallen.
‘Nee, kom op Evans,’ mompelde ik en probeerde overeind te komen, maar faalde. Zou het zo voelen om gedrogeerd te worden? Ik merkte hoe ik steeds verder wegzakte, hoe erg ik ook mijn best deed om wakker te blijven. Uiteindelijk was mijn energie om er tegen te vechten echt op en viel ik in een diepe droomloze slaap, zoals de bedoeling was van hetgeen Pomfrey mij had gegeven. Als ik nou gewoon doorgelopen was zoals ze mij gezegd had…

Het begon met een brandende pijn die zich ergens van de zijkant van mijn lichaam verspreidde langs mijn huid en tot diep in mijn zenuwen doordrong. Ik probeerde mij ertegen te verzetten, maar het was alsof ik ergens heel diep onderwater zat en ergens boven mij aan het oppervlak hetgeen afspeelde wat de stekende prikkels veroorzaakte. Ik hoorde gedempte geluiden en probeerde zelf ook geluid uit te brengen, te schreeuwen, maar het was alsof er iets in mijn keel zat wat alles tegenhield. Ik zat gevangen en kon mij onmogelijk verdedigen tegen hetgeen mij pijn deed. Ik probeerde omhoog te zwemmen, maar toen de pijn weer afnam, zakte ik alleen maar dieper onderwater, tot ik weer weg was.

Abrupt opende ik mijn ogen en keek verwilderd om mij heen. What the… Ik probeerde overeind te komen, maar een steek die door mijn zij schoot weerhield mij ervan. Een hoge gil waarvan ik niet eens wist dat ik hem kon produceren voor vandaag ontsnapte mijn lippen en geschrokken stopte ik met bewegen. Ik concentreerde mij op het pijnlijke gevoel dat langzaam weer wegtrok en fronste licht. Wat was er gebeurd en wat deed ik hier?
Voorzichtig bewoog ik mijn hand naar mijn mobiel die naast mij lag en keek naar de tijd die het schermpje aangaf. Hij gaf aan dat het net kwart voor vier was geweest… net kwart voor vier. Ik probeerde de afgelopen uren terug te halen, maar het laatst wat ik mij kon herinneren was dat DADA bijna afgelopen moest zijn, toen ik onderweg ging richting de leerlingenkamer. Dat was nog in de ochtend. De alarmbellen begonnen te rinkelen en ik ging op Twitter na of mijn mobiel wel de juiste tijd aangaf, wat wel zo bleek te zijn. Toen drong het tot mij door: ik had zes uur lang op een verlaten gang liggen slapen. Zes uur lang. Ik probeerde nogmaals overeind te komen, maar weer ging er een steek door mijn zij. Uiteindelijk besloot ik maar gewoon te wachten tot iemand mij vond. Do was al onderweg en ook James was nu naar mij op zoek. Ik zou vast snel gevonden worden. Ik las wat op Twitter rond en merkte een soort ruzie op tussen James en de leraren. Bezorgd liet ik mijn blik langs de berichten gaan en langzaam begon de irritatie die ik gewend was bij James zijn stomme acties terug te komen. Echter leek het mij niet het beste moment om met hem te ruziën en besloot het voor laten te bewaren.
Omdat ik nog vrij slaperig was, sloot ik mijn ogen weer, maar de muur deed zeer aan mijn rug en mijn zij deed eigenlijk best veel pijn. Was ik gevallen? Waarschijnlijk. Het moest wel gekneusd of iets dergelijks zijn. Dat heelde vanzelf weer. Het zou alleen even pijnlijk zijn. Stom medicijn en stomme ik. Ik had rechtstreeks naar bed moeten gaan en daar op een juiste manier van een droomloze slaap moeten genieten. Out gaan in een lege verlaten gang was echt super dom van mij. Vooral omdat ik een gewild slachtoffer was als dreuzeltelg zijnde. Hoewel dat medicijn ook niet perfect deed wat hij hoorde te doen. Ik had wel een nachtmerrie gehad. Hij was misschien tien keer vager dan normaal geweest en heel anders dan waar ik normaal last van had, maar ik had niet kunnen genieten van een droomloze slaap.
‘Gaat het een beetje,’ hoorde ik opeens een zachte stem die op het moment even echt als muziek in mijn oren klonk. Ik opende mijn ogen weer en keek recht in de warme hazelnoot-bruin-achtige ogen van James. Ik verplaatste iets waardoor er weer een pijnscheut door mij heen schoot. Ik beet op de binnenkant van mijn wang om de pijn te verbijten. Verdomme, waarom moest dit mij weer gebeuren. Ik knikte en wilde overeind komen, maar op social media was het druk en dus kon ik het niet laten om even op mijn mobiel te kijken. Ik raakte geïrriteerd door James zijn opmerkingen, wat niet erg lekker werkte in combinatie met de pijn en al snel zei ik iets wat bij James weer in het verkeerde keelgat schoot. Uiteindelijk was ik zo boos, dat ik weigerde nog hulp van hem aan te nemen.
‘Weet je wat, ik heb jouw hulp niet nodig,’ zei ik boos tegen hem en dwong mijzelf om op te staan. Hij had gezegd dat ik zou falen, wat mij vastberaden maakte om dat juist niet te doen. Ik wist dat het helemaal nog niet beter met mij ging en dat woede waarschijnlijk adrenaline door mijn aderen pompte, maar dat kon mij niet schelen. Ik was kwaad en had geen zin om toe te geven aan mijn zwakte voor zíjn neus. Ik duwde hem Blacks spullen in zijn handen en begon richting de leerlingenkamer te lopen. Ik voelde mij nog wel een beetje zwak en zweverig, maar ik liep toch door. Daarnaast leek het ook alsof mijn zij langzaam in brand vloog, maar ik was te koppig hieraan toe te geven.
Voor ik de hoek omging keek ik nog even achterom en grijnsde triomfantelijk naar Potter voor ik de ingang leerlingenkamer in zicht kreeg. Snel werkte ik mijzelf door het portret gat, waardoor ik even een kreun van pijn niet binnen kon houden, maar ik was in ieder geval binnen. Zonder de hulp van Potter.
Ik beklom met meer moeite dan ooit de trap naar de slaapzaal en ging hier direct door naar de badkamer om mijzelf hier op de vloer te laten zakken. Ik was kwaad, verdrietig en ik had pijn. Langzaam probeerde ik weer op adem te komen, want deze bleek flink versneld te zijn tijdens mijn tocht hierheen. Ook hield ik mijn ogen nog maar even gesloten, bang weer allemaal vlekken te zien. De eikel! Hij moest ook zo nodig altijd de sukkel uithangen. Altijd ruzies en gevechten opzoeken. Altijd. Altijd. Ging hij ooit nog eens stoppen met de klootzak uithangen? Boos sloeg ik met mijn vuist op de grond, wat gelukkig de pijn in mijn zij iets minder opvallend maakte. Waarom was ik toch altijd zo naïef. Hij had helemaal geen spijt van zijn akelige gedrag van de afgelopen jaren. Dat bleek wel weer. Hij ging vrolijk door met achterlijk zijn en ondertussen had ik zes uur lang op een verlaten gang gelegen. Niet dat ik het hem dat kwalijk kon nemen, of iemand anders. Maar toch… zes uur lang en niemand had mij daar weggehaald…
Ik opende mijn ogen toen mijn ademhaling weer wat rustiger werd en probeerde mijn gedachten van Potter weg te leiden. Mijn blik ging naar de spiegel en langzaam hees ik mijzelf overeind. Misschien was het wel zo verstandig om even te kijken hoe mijn zij er precies uitzag. Ik strompelde naar de spiegel en ondersteunde mijzelf door een hand tegen de muur te houden. Voorzichtig draaide ik mijn linkerkant naar de spiegel en trok mijn bloes omhoog.
Ik voelde hoe het bloed in mijn aderen stolde en er zich kippenvel vormde op mijn gehele lichaam. Mijn ogen werden groot en mijn adem stokte in mijn keel. Mijn huid was niet blauw zoals bij een kneuzing, maar was rood en in het midden zat een soort gruwelijke brandwond. Hij vormde een woord, een woord dat ik maar al te goed kende… Ik had niet eens door dat ik gilde en dat er zich tranen in mijn ogen hadden gevormd. Het enige wat mijn hersenen bereikten was de grote vleeswond die Mudblood vormde. Langzamerhand begon ik het gevoel in mijn armen terug te krijgen en bewoog ik mijn hand naar de wond. Ik was gebrandmerkt. Voorzichtig liet ik de bloes weer zakken en nam plaats op de grond van de badkamer. Ik besefte maar half wat er precies aan de hand was, was te geschokt om mijn hersenen volledig te laten draaien. Mudblood, er stond mudblood in mijn huid geschreven. Een brandmerk. Nu snapte ik waarom het zoveel pijn deed. Ik merkte hoe mijn ademhaling weer versnelde en sloeg mijn handen om mijn lichaam heen, terwijl de snikken mijn mond verlieten. Ik huilde, zat als een gebroken vogeltje op de grond te janken. Ik kon onmogelijk stoppen. De tranen bleven mijn ooghoeken verlaten, terwijl mijn schouders schokten. Waarom? Wat had ik ooit fout gedaan? Het moest weg, ik moest het wegkrijgen. Dat moest.
Ik voelde mij er vies door, vies en modderig. Precies zoals ze wilden. Wie hadden het überhaupt gedaan? Ik begon weer grip te krijgen op mijn brein, het begon weer te werken, terwijl mijn tranen op bleken te zijn en het snikken onzinnig leek te worden. Met trillende handen haalde ik mijn toverstok uit mijn zak en trok mijn bloes uit. Ik mompelde alle helende spreuken die ik wist, maar geen leek enige invloed te hebben. Ik voelde mij bij iedere spreuk die geen effect had misselijk worden en toen ik alles had opgenoemd wat ik wist, begon ik overnieuw en overnieuw en overnieuw. Niks hielp. Het bleef er staan.
Uiteindelijk gaf ik op en stopte mijn stok weg. Als dit niet hielp, kon dat maar één ding betekende. De wond was gemaakt door middel van zwarte magie, ik was vervloekt en als ik dit op wilde kunnen lossen, moest ik meer weten over de spreuk die gebruikt was. Ik zuchtte en kwam overeind om mijn pyjama aan te trekken, mijn lange rode haren in te vlechten, mijn tanden te poetsen en naar mijn bed te verkassen. Ik was nog steeds uitgeput en ik wilde niet weer ergens anders out gaan dan mijn eigen bed.
Met een stapel boeken in mijn armen, ging ik op mijn bed zitten. Ik probeerde nog wat spreuken waar ik eerst nog niet aan gedacht had en bladerde wat rond, maar er stond niet heel veel zinnigs. Logisch, alles wat over zwarte kunsten te vinden was werd veilig bewaard op de verboden afdeling van de bibliotheek.
Ik pakte mijn mobiel erbij en besloot te vragen of iemand wist hoe ik aan boeken van daar kwam. Dit ging alleen niet helemaal zoals gepland en Black beschuldigde mij ervan Potter te willen vervloeken. Alleen Gwen bleek echt bereid te helpen en tot mijn verbazing was ook Severus één van de weinigen met een zinvolle tip. Als ik echt geen oplossing zou kunnen vinden, zou ik die opvolgen, maar ik besprak het liever niet met leraren.
Gwen kwam er uiteindelijk achter wat er aan de hand was en beloofde mij te helpen. Ik vertikte het echter om de wond ook maar aan iemand te tonen. Het was gruwelijk en ik kon zelf al amper bevatten wat er nou precies gebeurd was. Ik had ondertussen wel het verband gelegd met de zogenaamde “nachtmerrie” en wat er gebeurd was. Ze hadden mij waarschijnlijk gevonden en van mijn zwakke moment gebruik gemaakt. Het medicijn had mij ervan weerhouden om wakker te worden en de eikels te vervloeken. Ik ging dat spul dus echt nooit meer nemen als ik alleen was. Helaas wist ik hierdoor niet wie het geweest waren, maar Gwen zou ook boeken meebrengen over het terugkrijgen van geheugen. Misschien dat ik het beter terug kon halen en kon achterhalen wiens stemmen het geweest waren die ik had gehoord. Zodra ik erachter kwam, zouden die personen wensen dat ze nooit geboren waren. Daar zou ik wel voor zorgen.
Ik kwam net weer een beetje tot rust, we hadden immers een plan om dit op te lossen, ik had een best oké gesprek met Gildroy en had met hem afgesproken en lag veilig en warm in bed, toen opeens mijn mobiel als een gek begon te trillen. Ik keek op mijn schermpje, waarna mijn mond openviel van verbazing. What the… James had serieus gezegd dat ik Thorns was? Ik vertrouwde hem! Hij zou het alleen zeggen als hij anders moest liegen! Ik merkte hoe de kwaadheid van voor het hele brandmerk gebeuren terug kwam. Voornamelijk omdat Black natuurlijk meteen wist dat Gwen één van ons was. Ik deed mijn best hem ervan te overtuigen niet boos te zijn op Gwen. Ik had dan liever dat hij mij de rest van mijn leven haatte. Ik was toch al degene op wie men graag dingen afschoof, dus waarom ook niet dit? Echter leek dit niet heel veel zin te hebben. Ondertussen maakte ik Potter even goed duidelijk dat dit echt niet kon! Wat dacht hij wel niet? Had hij wel door waar hij mee bezig was? Hij mocht God op zijn blote knieën bedanken dat ik geen geheimen van hen aan iedereen door vertelde. Zoals het feit dat ze in Azkaban hoorde te zitten, omdat ze illegale faunaten waren, omdat Remus een weerwolf was. We gingen weer flink tegen elkaar te keer, maar uiteindelijk leken we beide wat te bedaren. Ik wilde ook eigenlijk helemaal geen ruzie met hem maken. Ik hield van de idioot en ik haatte hem erom. Het hele gesprek kwam er uiteindelijk op neer dat we nu echt geen idee hadden hoe het nou verder moest, want ik wilde niet weer zo’n ruzie veroorzaken waar anderen last van hadden. Ik maakte mij zorgen om de relatie tussen Gwen en Black en was niet van plan weer zoiets te veroorzaken doordat Potter zichzelf niet kon beheersen als we één van onze miljoenen ruzies hadden, want die hadden we altijd. Ruzie tussen mij en Potter bleek weer eens onvermijdelijk. Echter bleek het ook wel dat het onmogelijk was niet tegen hem te praten, niet bij hem te willen zijn. Ik vloekte luid, maar het enige wat mijn mond verliet waren zoetsappige woorden.
Uiteindelijk leek Black weer wat minder boos te zijn op mij, Gwen en James (niet dat hij echt iets misdaan had?) en besloot ik gewoon wat tijd te nemen. Zo erg was het niet dat ik erover na moest denken of ik er echt voor wilde gaan met James toch? Het was allemaal immers zo verwarrend en zoveel tijd was er nog niet verstreken, terwijl dit alles gebeurde. Like, één dag? Ik moest mijzelf tijd gunnen en gelukkig vond Gwen dat ook slim.
Ik keek op toen de deur openging en Gwen binnenkwam met een volle tas boeken. Ik zuchtte opgelucht bij het zien van haar gezicht. Ik kon een vriendin nu eigenlijk best goed gebruiken, besefte ik.
‘Ja het gaat wel. Het doet alleen best pijn en ben moe. Maar we vinden vast wel een oplossing,’ zei ik. ‘Bedankt, je bent echt een geweldige vriendin Gwen.’ Ik meende het oprecht. Ik was waarschijnlijk echt één van de meest irritante vriendinnen ever met mijn koppigheid, maar toch was ze er voor mij. ‘Hoe gaat het nu met jou?’ vroeg ik ietwat bezorgd. ‘En Black…’ Ik voegde het er maar gewoon aan toe. Ze wist toch wel dat ik dat bedoelde, dus ik kon er net zo goed niet omheen draaien.

Happy Birthday my Potter!

Lindsay, forever in my heart † • Skaikru went Bughead

Spoiler alert: you will save yourself

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

I had a few, got drunk on you and now I'm wasted

Bowties were never Cooler

Bowties were never Cooler

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 17:23 ]

I just caught the wave in your eyes

Spoiler alert: you will save yourself

[ bericht aangepast op 25 maart 2015 - 7:29 ]

I just caught the wave in your eyes

-

-

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

[ bericht aangepast op 26 maart 2015 - 9:37 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.

Speeltopic 2

Mischief managed.


Dit topic is gesloten omdat het maximum van 300 berichten is bereikt

[ bericht aangepast op 24 maart 2015 - 21:33 ]

My fake plants died, because I did not pretend to water them.