• • • •
    Heads up,
    • • •




    • • •
    Heels down.
    • • •


    • • • •

    Ergens in het Verenigd Koninkrijk, ligt een grote stal voor de meest getalenteerde dressuur ruiters en amazones. De mensen die hier hun opleiding mogen volgen zit vol met talent. Zij zijn grote beloftes voor de toekomst. Grote namen hebben hun opleiding hier gevolgd. Vanaf hun zeventiende leefjaar kunnen jongeren met veel talent zich aanmelden voor de stal. Wanneer zij door de messcherpe selectie weten te komen zitten zij twee jaar in hun voorbereiding. In de voorbereiding zitten aan het begin van het eerste semester zo'n 30 leerlingen. Naarmate de tijd vordert, vallen er mensen af, omdat zij simpelweg niet meer genoeg punten weten te behalen, of te weinig vooruitgang boeken. Door de loop van het tweede jaar, wanneer de ruiters en amazones achttien jaar oud zijn, vallen er nogmaals tien mensen af. En als er minder mensen afvallen, wordt er een selectie van de tien besten gemaakt, waarin de beste ruiters en amazones terecht komen. Zij zijn de Elite. Meestal zijn het vijf jongens, en vijf meiden. Aangezien deze in aparte klassen worden getraind, komen ze meestal pas als klas bij elkaar in de Elite. Deze Elite volgt de opleiding nog minimaal twee jaar. In dit RPG volgen we de Elite die voor hun eerste jaar in de Elite zitten.

    • • • • 
    VOL!
    Girls
    Eleutheromania • Alexandra Caelie Siarah McDavon • 1.2
    Mangata • Annalise Alisha Annabelle Linton • 1.7
    Quivers • Cécile Willa Phoebe Ross • 1.1
    Meraki_ • Chloë Jones • 1.3
    Komorebi_ • Castus Yaffa Loena Komorebi • 1.11

    Boys
    Sobremesa • Tobias Augustus Prescott • 1.8
    Zephyr • Jared Dimitrov Castillo • 1.7
    Bain • Malachy Hunter Levi • 1.2
    Trohman • Antoine Matthieu Tallon • 1.11
    Wiarda • Jonathan Charlie Yates • 1.7

    Trainers
    Zephyr • Gabriël Johnson • 1.11
    DarkAng3l • Killian Aiden Brendan Sterling • 1.7

    • • • •

    De gang van zaken en de omgeving
    De leerlingen verblijven met zijn allen in een groot gebouw, je kan het een soort internaat noemen. Als je bij het stallencomplex wilt komen moet je de weg oversteken, al is deze niet druk en rijden er zelden auto's. In het internaat heeft elke leerling zijn eigen kamer. De kamer van iedere leerling bevat een bureau, een kledingkast, een boekenplank en een bed. Iedere leerling heeft gewoon een basiskamer, maar de meesten zullen deze hoogstwaarschijnlijk naar hun eigen stijl hebben aangepast. In principe zijn er vijf aparte huizen op het internaat waar de leerlingen verblijven. Een is voor de eerstejaars, een voor de tweedejaars, een voor het eerste Elite-jaar, een voor het tweede Elite-jaar en een voor de mensen die na hun opleiding langer blijven om verder te trainen. De eigenaren van de stallen wonen boven de kantine. Per huis zijn er ook twee Trainers aanwezig, die onder andere er voor zorgen dat er elke avond eten op tafel staat. Ook hebben de leerlingen hun eigen badkamer. De badkamer hebben een bad, douche, toilet, wastafel, een spiegel en twee kastjes waar onder andere handdoeken en douchespullen bewaart kunnen worden. De woonkamer is de plek waar de leerlingen zich bevinden als zij niet in de stallen te vinden zijn. Ook worden hier eventuele toespraken gehouden. Op de tv worden meestal wedstrijden vertoont, of de leerlingen hun rijden zelf. Hier wordt ook besproken wat zij kunnen verbeteren, nadat zij kritisch naar hunzelf op film hebben gekeken.
    De stallen zij altijd netjes onderhouden. Er staan vele paarden, zowel van de leerlingen, als paarden van de eigenaren van de stal, en paarden van de trainers. Er zijn twee dressuurbakken binnen, en er is er eentje buiten. De bakken hebben een afmeting van 20x60 meter, aangezien dit de officiële rij-arena afmetingen zijn voor de hogere dressuur. Op het terrein zijn zo'n 20 kleine paddocks te vinden, van 15x15 meter, in deze paddocks mogen maximaal vier paarden tegelijk staan. Ook zijn er drie grote paddocks van 100x60 meter, hier mogen maximaal 30 paarden in staan, alhoewel het liever gehouden wordt bij twintig paarden. Er is ook een groot weiland, van 300x300 meter. Hier mogen in principe alle paarden staan. De stallen begeven zich erg dicht bij het bos, waardoor er makkelijk en regelmatig buitenritten gemaakt kunnen worden. Het stallencomplex is vrij besteedbaar voor de leerlingen.
    De leerlingen hebben in hun Elite-jaar toestemming om zelfstandig te trainen. Er is ook een algemene training, een keer per dag, en er worden regelmatig buitenritten gemaakt. De leerlingen rijden op een standaard dag zo'n 3 uur. Zondag is een rustdag, waarop slechts een lange buitenrit gemaakt wordt, en ze soms met de trailer ergens heen gaan om bijvoorbeeld over het strand een lange buitenrit te maken. De leerlingen mogen in de zes dagen dat zij training hebben om de dag zelfstandig trainen, wat maximaal een uur mag duren. Natuurlijk gelden vrijheidsdressuur en longeren niet onder deze regel. De leerling mag zelf bepalen wanneer hij of zij dit doet, en of hij/zij dit überhaupt doet met zijn/haar paard. De paarden staan in de nacht op stal en overdag in principe in de paddock of de grote weide. Tussen elke keer rijden moet minimaal twee uur rust zitten voor het paard, het opzadelen en verzorgen zit hier niet bij inbegrepen. De algemene trainingen zijn op maandag, woensdag en vrijdag om vier uur in de middag en duren tot half zes. Hierna worden de paarden verzorgd en gaan zij naar stal. De leerlingen eten en kletsen nog even, en tussen acht uur en half negen gaat de groep nog op buitenrit, wat anderhalf tot twee uur duurt. Op deze dagen kunnen de leerlingen dus in de ochtend trainen. Op dinsdag, donderdag en zaterdag beginnen de algemene trainingen om negen uur 's ochtends. Deze duren dan tot half elf. Om twee uur wordt er een buitenrit gemaakt van anderhalf uur, en 's avonds kunnen de leerlingen nog zelf trainen als zij hier behoefte tot hebben.
    Als de leerlingen wedstrijden hebben (wat maximaal een keer in de twee weken voorkomt) wordt deze dag/worden deze dagen aangepast aan het wedstrijdschema. Op deze dagen hebben de leerlingen dan slechts een wedstrijd, en mogen zij verder ook niet trainen. Natuurlijk zijn zij nog wel vrij om een buitenrit te maken voor of na de wedstrijd, maar er wordt niks meer georganiseerd in de vorm van rijden.
    De leerlingen rijden op het moment ongeveer Z2 dressuur (zwaar 2, Nederlandse klassen) en trainen natuurlijk hard om verder te komen.
    De leerlingen in de Elite hebben geen lessen meer, zoals je die op een normale school hebt. Bij hen draait het om de paarden en het leven daar.


    • • • •

    Regels stallen en internaat
    • De stallen zijn vrij te betreden, maar wees er netjes.
    • Om zes uur wordt er gegeten. Er wordt niet op je gewacht dus als je te laat bent ben je te laat en zal je zelf moeten zorgen dat je iets eet.
    • Ga netjes om met je paard en je spullen. Wij ruimen het niet voor je op. Er wordt verwacht dat je je paard dan ook goed verzorgt voor- na- en tijdens het rijden.
    • Gooi geen afval weg op het stallen terrein.
    • Sta op tijd op om je paard te voeren, dit wordt enkel op zondag gedaan door ons. De rest van de dagen zal je zelf je paard moeten voeren.
    • Mest de stal van je paard minimaal drie keer per week uit, waarvan minimaal een keer grondig (al het stro/zaagsel er uit en nieuw stro/zaagsel er in).
    • Ga netjes met elkaar om.
    • Schreeuw, ren en vecht niet in de stallen. Als je dit echt zo nodig moet doen doe je dat maar ergens anders, maar niet in de stallen of bij de paarden.
    • Om half twaalf zijn alle lichten uit en is iedereen in zijn eigen kamer.
    • Geen jongens en meiden bij elkaar op hun kamer.
    • Luister naar de aanwijzingen en waarschuwingen.
    • Houd je aan de regels.


    • • • •

    Regels RPG
    • Minimaal 150 woorden per post. dit is makkelijk te halen.
    • Het is niet toegestaan om andermans personages te besturen wanneer jij geen toestemming hebt van diegene
    • Rollen moeten minimaal 800 woorden zijn, en worden goed- of afgekeurd. Als deze afgekeurd wordt staat hier een reden bij .
    • Geen ruzie buiten het RPG, de personages mogen ruzie hebben ja, maar de spelers niet!
    • Houd het gezellig.
    • Reageer met regelmaat.
    • Denk goed na of je mee doet, ik wil niet dat de RPG na een week al dood is.
    • Houd je aan de regels.
    • Reserveringen blijven vier dagen staan.
    • Alleen ik (Goya) open de nieuwe topics. Als ik geen topic kan opnemen zal ik vragen of iemand anders dit wil doen. Als ik een week lang niet online ben geweest, dan mag er door degene met de laatste reactie een nieuw topic worden geopend.
    • Houd jongens en meisjes een beetje gelijk.
    • Wees realistisch, een relatie kan niet in een dag al ontstaan.


    Klik hier als je dingen wilt weten over de paardensport en de omgang met paarden, of als je wilt weten welke rassen waarvoor geschikt zijn.

    Begin
          We beginnen op de tweede dag van de Elite, de leerlingen zijn gisteren aangekomen en het is nu 3 September, een maandag. We beginnen 's ochtends, het is zo'n uur of zeven en over een half uur begint het gezamenlijke ontbijt. De meiden slapen overigens op de eerste verdieping, de jongens op de tweede, en het eten en al die shizzle is op de begane grond ^^ Tijdens het ontbijt zullen de trainers het programma van het komende jaar en hun verwachtingen van de leerlingen op tafel leggen en de leerlingen zullen hun eventuele vragen beantwoorden, daarna hebben zij een vrije ochtend, waarop zij mogen trainen, of iets voor henzelf doen.

    [ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:04 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Alexandra Caelie Siarah McDavon


    "Don't treat a horse like a human. It's a horse. Not a human. Treat it like a horse. Gentle, and with respect."


    "D'owh Alex" hoor ik uit Cile's mond komen, een verbaasde uitrukking siert haar gelaat. Ik kijk even naat beneden. Ik weet dat het dom was, maar het gebeurde gewoon. Het is niet dat ik het wou. Juist niet. Verbolgens spreid Anna haar armen en trekt ze me in een knuffel. Ze zegt gerusttellede woorden, maar ze helpen niet. Het helpt gewoon niet. Het voelt alsof er een stukje uit mijn hart is genomen, langzaam en zonder verdoving. En het doet pijn. "Ik ga anders nog even een hartig woordje spreken met Toby, tot zo," zegt Cile nog, na mijn vraag. Waarna ik haar een kleine glimlach geef, en ze niet veel later het stallencomplex uitloopt. Samen met Anna loop ik redelijk stil naar het gebouw totdat ik het echt niet meer aan kan en de stilte verbreek. Het geluid is niet veel harder dan de stilte hier, maar dat maakt niet uit. "I- ik had iets moeten doen Anna. Ik wil niet dat dit onze vriendschap verpest.."


    take me back to the basics and the simple life

    / • / • / • / • /       TOBIAS 'TOBY' AUGUSTUS PRESCOTT      / • / • / • / • /


    Niet veel later hoor ik voetstappen aankomen.
    'Tobias verdomme waar zit je?' hoor ik Cile's stem door het bos galmen. Uit haar toon kan ik maar niet opmaken of ze boos is of niet. Wat ik wel weet is dat ik boos ben op mezelf. In wat voor situatie heb ik Alex wel niet gebracht? Waarom moest dat nou? Wat ben ik toch ook een sukkel. Ik had haar niet zomaar moeten zoenen. Ik had toch ook gewoon kunnen vragen of ze mij ook leuk vindt?
    'Hier,' zeg ik tegen Cile. Mijn stem klinkt een beetje schoor, alsof ik heb gehuild. Wat ik niet heb gedaan, maar toch. Ik zucht en doe mijn ogen dicht. Wat een goed begin van de elite.


    “A queen will always turn pain into power.”

    CÉCILE "CILE" WILLA PHOEBE ROSS ~ RIJBROEK ~ SWEATER





    "Hier," hoor ik Tobias dan met een ietwat schorre stem zeggen. Ik stap af op de bron van het geluid en tref hem dan uiteindelijk op de grond aan. Ik laat me naast hem in het gras zakken en staar voor mij uit, in plaats van naar hem te kijken.
    "Ik ben toch ook echt een verschrikkelijke kluns. Ik had jullie niet zomaar in die stal moeten duwen. Jullie hadden het gewoon zelf moeten doen." Ik sla met mijn hand tegen mijn voorhoofd, wat bekend stond als een welverdiende 'facepalm'. "Het spijt me zo, dat Alex verstijfde. Ze.. Ze was er gewoon nog niet klaar voor, denk ik. Het was gewoon allemaal te veel voor haar op het moment, ze was bang om jullie vriendschap te verpesten. Maar geloof me, Toby, ze vindt je weldegelijk leuk. Dit was gewoon niet het goede moment." Ik glimlach kort naar Tobias en pak dan een blaadje van de grond, wat ik uit elkaar begin te scheuren.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either

    Over 5 minuten is het half acht, wat betekend dat het ontbijt begint!


    take me back to the basics and the simple life


    ANNALISE ALISHA ANNABELLE LINTON


    "People fear what they do not understand"

    "Ik ga anders nog even een hartig woordje spreken met Toby, tot zo" zegt Cécile vastbesloten waarna ik haar een kleine glimlach toewerp. Ik vind het mooi dat ze altijd zo bereidt is om anderen op deze manier te helpen. Ze kan anderen helpen op haar eigen, vreemde en geweldige manier. Alexandra en ik lopen samen naar het gebouw, beide zijn we stil.
    "I- ik had iets moeten doen Anna. Ik wil niet dat dit onze vriendschap verpest.." zegt Alexandra naar een tijdje. Ik stop en pak haar schouders vast.
    "Alex, je hebt het niet verpest" zeg ik tegen haar.
    "Je was gewoon overdonderd en wist niet wat je moest doen. Dat hoeft niet te betekenen dat het gelijk verpest is tussen jullie twee. Geef het gewoon wat tijd en het komt echt wel goed. Dat beloof ik je" zeg ik waarna ik haar wederom een knuffel geef.


    -

    Alexandra Caelie Siarah McDavon


    "Don't treat a horse like a human. It's a horse. Not a human. Treat it like a horse. Gentle, and with respect."


    "Alex, je hebt het niet verpest. Je was gewoon overdonderd en wist niet wat je moest doen. Dat hoeft niet te betekenen dat het gelijk verpest is tussen jullie twee. Geef het gewoon wat tijd en het komt echt wel goed. Dat beloof ik je" zegt Anna ferm, waarna ik haar een glimlach schenk. Niet veel later trekt mijn beste vriendin me in een knuffel en wederom verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Ik maak me niet veel later los uit haar omhelzing en niet veel later komen we bij het gebouw aan, en eenmaal binnen zie ik dat er al van alles op de keukentafel staat, wat voor mij een teken is dat het ontbijt zo ergens wel zal gaan beginnen. Zonder er verder veel over na te denken neem ik plaats aan een van de stoelen, en leun ik op de achterpoten van de stoelen. Vroeger werd altijd geroepen dat je het niet moest doen, dat je zou vallen, maar het helpt voor je evenwicht, echt waar.


    take me back to the basics and the simple life

    Castus Yaffa Loena Komorebi



    "My horse is my everything."


    Mijn oude vriendinnen zijn niet online. Dan zie ik dat het bijna half acht is. Ik leg mijn mobiel weg en loop naar de deur. Stilletjes doe ik de deur open. Er staat niemand in de gang. Ik kom mijn kamer uit, sluit de deur en loop de gang uit. Ik bedenk me dat mijn haren nog in een druipende boel om me heen hangen en sprint weer mijn kamer in. Ik pak een elastiekje en bind het om mijn haar. Daarna vlecht ik het nog. Het ziet er beter uit dan wanneer ik het los heb hangen in die druipende boel. Weer doe ik stilletjes mijn deur open. Weer staat er niemand in de gang. Ik krijg zin in eten, op één of andere manier. Waarschijnlijk omdat het bijna half acht is. Ik loop naar beneden en hoor stemmen. Vaag herken ik de stem van Alexandra. Ik loop richting de stemmen. Als ik er dichterbij ben, hoor ik ook de stem van Annalise. Blij dat ik niet alleen daar moet zitten kom ik naar binnen. "Hallo Alexandra en Annalise." zeg ik. Daarna ga ik ook ergens zitten.

    [ bericht aangepast op 21 feb 2015 - 6:50 ]


    all because i liked a girl


    Malachy Hunter Levi
    Natuurlijk was ik weer bijna te laat. Wachtend op een antwoord van Jared, zag ik dat het nog vijf minuten was tot het ontbijt. "Sorry, Jar. Ik ga zelf wel." zei ik tegen hem voor ik naar de paddocks snelde. Daar zag ik mijn kneusje alweer bezig met de sloten van het hek. Ik floot tussen mijn tanden, waardoor hij vrolijk opkeek. Ik liep naar hem toe en opende snel het hek, daarna haalde ik de stroom van de schokdraden en opende die toen ook, zodat ik bij hem stond en hem met nog wat lieve woordjes kon lokken. Ik kreeg zijn halster om en maakte het goed vast, waarna ik hem weer meenam. Zijn neus had zij zoals wel vaker tegen mijn buik gedrukt en knabbelde wat aan mijn shirt, terwijl ik zijn kruin kriebelde met mijn vrije hand. Zo liep hij redelijk rustig mee, ook langs de paddocks waar andere paarden in stonden, terug naar de stal. Toch schoot direct zijn hoofd weer omhoog en schoten zijn oren zijn nek in toen we de stal in liepen. Die mafkees moest zich echt leren gedragen, maar ik snapte het ook wel. Hij had een aantal maanden weinig andere paarden gezien, was altijd buiten, en als hij paarden zag was het op een wedstrijd en stond hij de grootste tijd toch tussen een stel muren van een poetsplaats of een trailer. Nu moest hij weer bijna 24/7 met deze paarden in de buurt leven en dat vond hij duidelijk een stuk minder. Nog iets minder dan twee jaar en dan konden we voor goed terug naar Australië. Ja, dan zou ik mijn familie nog maar weinig zien, maar dat was mijn thuis, niet hier, noch Ierland. Ik probeerde hem zo goed mogelijk langs iedereen te leiden, om hem daarna in zijn stal te zetten. "Ik ga even ontbijten, daarna gaan we lekker springen, mate." zei ik met een klein glimlachje, voor ik nog een kusje op zijn neus drukte. Velen hadden me gezegd dat hij me eens in mijn gezicht zou bijten, maar ik zou het wel zien. Ik geloofde er niet zo in eigenlijk. Ik bleef nog een beetje met hem staan knuffelen, maar herrinderde me toen het ontbijt. Ik nam zijn halster weg en stapte toen de stal uit om hem zo weer in zijn stal op te sluiten. Daarna liep ik snel terug naar de keuken. Ik maakte een simpele kom cornflakes en een glas chocolademelk, waarna ik op de tafel ging zitten met de kom op schoot en rustig begon te eten.


    Bowties were never Cooler

    JARED       DIMITROV       CASTILLO.


    I DO IT BECAUSE I CAN. I CAN BECAUSE I WANT TO.
    I WANT TO BECAUSE YOU SAID "YOU CAN'T."



          Voor de rest had Cécile hem alleen gelaten, dus bleef hij maar doelloos rond de stal van Hercules hangen tot het tijd was om naar het ontbijt te gaan. Normaal deed hij veel in de ochtend, voeren, een rondje terrein stappen met het paard zodat het even zijn benen kon strekken en wanneer het nodig was mestte hij nog wel eens de stal alvast uit, maar ditmaal had hij werkelijk niets anders gedaan dan op een strobaal in de hoek van de stal zitten, toekijkend hoe het paard aan het eten was en een manier probeerde te vinden door hem weg te krijgen door soms eens te happen.
          Toen het eenmaal half acht was kwam hij overeind, waarbij het paard even kort op keek van zijn eten. Het dier had het inmiddels opgegeven hem de stal uit te krijgen, maar hij stak toch even triomfantelijk zijn hoofd over de staldeur toen hij eenmaal de stal af had gesloten. 'Chagrijn.' Hij wreef even over het paard zijn hoofd voor hij de stallen uit liep, richting de eetzaal. Hij nam plaats waar de meeste mensen zaten, zijn vrienden waren er nog niet dus kon hij prima de tijd nemen Annalise, Alexandra en Castus te leren kennen. 'Hallo!' Hij glimlachte even en plofte op een van de banken voor de tafel neer.



    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    ANNALISE ALISHA ANNABELLE LINTON


    "People fear what they do not understand"

    Niet veel later maakt Alexandra zich weer los uit mijn omhelzing en lopen we samen naar het gebouw toe. Eenmaal binnen aangekomen zie ik dat het eten al op tafel staat. Ik loop Alexandra achterna die op een stoel gaat zitten en gelijk op haar achterste twee poten leunt. Ze heeft me weleens verteld dat dat goed is voor je evenwicht, maar ik kan me alle keren herinneren dat ik dat deed en elke keer belande ik op de grond. Mijn evenwicht met stoelen is dus niet erg goed. Of stoelen mogen me gewoon niet. Ik denk dat dat het is. Ik volg Alexandra's voorbeeld en ga ook op een stoel tegenover haar zitten.
    "Hallo!" Hoor ik een stem zeggen. Als ik opkijk zie ik dat het Jared is.
    "Goedemorgen! Heb je lekker geslapen?" Zeg ik redelijk vrolijk. Jared is een persoon wat ik denk ik wel mag.


    -

    Alexandra Caelie Siarah McDavon


    "Don't treat a horse like a human. It's a horse. Not a human. Treat it like a horse. Gentle, and with respect."


    Niet veel later zitten er al meerdere mensen aan tafel, en neemt Anna tegenover me plaats. De stoel naast me is vrij, en ik hoop dat Toby er zo komt zitten. Net zoals ik hoop dat we nog vrienden zijn. Dat het niet verpest is. En dat ik nog een kans maak. Maar dat zal wel niet. Jammer genoeg. "Hallo!" hoor ik niet veel later, waardoor ik even op kijk. Jared. Ik weet niet echt wat het met Jared is. We zijn nooit echt vrienden geweest, maar het is ook niet zo dat we elkaar niet mogen. Eigenlijk heb ik nog nooit een echt gesprek met hem gehad. Anna reageert meteen vrolijk, en vraagt of hij goed geslapen heeft. Ik laat mijn blik even snel over de etenswaren op tafel glijden, en pak dan uiteindelijk een wit pistolet, om hem vervolgens rijk te vullen met sla, tomaat, kaas, kip filet, en ei. Wonder boven wonder staan er echt duizenden dingen op tafel. Van ei naar sla, naar vegetarisch vlees naar aardappelen. Waarom die aardappelen er staan, is voor mij een vraag. Het broodje leg ik op mijn bord, om vervolgens een mok met thee te vullen. De thee laat ik uitstomen, en ik neem een hap van het rijk belegde broodje, me afvragend waar de trainers zijn. Ik bedoel, dit kan er niet zomaar vanuit het niets staan, en ik heb ze ook nog niet gezien. Ik ben eigenlijk best we benieuwd naar wat ze te zeggen hebben. In de voorafgaande jaren werd tijdens het eerste ontbijt altijd een korte introductie en uitleg gegeven, maar nu we in het eerste jaar van de Elite zitten weet ik niet of dit nog steeds zo is, of dat het veranderd is.


    take me back to the basics and the simple life

    GABRIËL       JOHNSON.



    I CAN ACCEPT FAILURE, EVERYONE FAILS AT SOMETHING.
    BUT I CAN'T ACCEPT NOT TRYING.



          Toen Monster eenmaal ook op de weide stond bij enkele andere paarden, besloot zijn been dat het tijd was voor protest. Het uur dat hij die ochtend op stal rond had gelopen was al een nieuw record wat betrof pijnloos rond kunnen lopen, maar als hij zich nu nog wilde verplaatsen had hij toch echt zijn krukken nodig. Er was hem al meerdere malen gevraagd of hij niet gewoon liever in een rolstoel wilde zitten, maar hij had steeds geweigerd. Het was niet dat hij teveel energie had, maar hij kon absoluut niet voor langere tijd blijven zitten terwijl hij de kans had te lopen, ook al was het met een beperking.
          Met zijn krukken kwam hij behendig de eetzaal in, niet precies wetend wat te doen. Het enige wat hij wist was dat ze elke ochtend de taak hadden het eten klaar te maken (Iets wat hem deze ochtend voorbij was gegaan door de onduidelijkheid in instructies.) en ze nu een introductie zouden moeten geven, maar gezien hij eigenlijk zelf ook best een goede introductie kon gebruiken, besloot hij aan een lege tafel te gaan zitten wachtend tot de andere trainer op zou komen dagen.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Malachy Hunter Levi
    Ik knabbelde wat op mijn cornflakes toen ik Jared zag binnenkomen. Ik nam nog een hap, maar hij leek me niet op te merken. Nu was ik een kleine opdonder, maar een kneusje die op de tafel zat viel toch op, zou je denken. Blijkbaar niet, want niemand leek me op te merken en dat vond ik nu niet echt heel prettig. Ik pakte mijn ontbijtje dus maar op en liep naar Jaren, om naast hem neer te ploffen. Ik zette mijn kom en mijn glas neer, voor ik hem vrolijk aankeek. "Hey, mate. Goede vakantie gehad?" vroeg ik aan hem, terwijl ik naar de meisjes keek. Alexandra en Annalise kende ik niet zo goed en leken erg op elkaar ingespeeld. Cactus, het derde meisje wat hier zat, kende ik ook niet zo goed, maar vond ik gewoonweg vreemd, alsof ze niet snapte hoe alles in elkaar zat, wereldvreemd en gewoon lichtelijk gestoord. Ik nam nog een hap cornflakes en zag toen een trainer binnenkomen. Ik keek weer naar Jared en haalde een hand door mijn krullen. "Zin om straks samen te trainen? En ga jij nog mee met de buitenritten of niet?" vroeg ik aan hem. Het zou gezellig zijn, maar we hadden allebei draken van paarden. Buitenritten met de groep waren voor mij nooit heel geslaagd geweest. Vaak was het vooral erg stressvol geweest voor zowel mij als mijn paard. De dressuurpaarden gingen hem nooit snel genoeg, wat ik wel snapte, en zoizo die andere paarden mocht hij van geen kanten. Op een of andere manier kon hij nog redelijk omgaan met het paard van Jared en die van Jonathan, maar ook met hen had hij soms wel problemen. Ik had gewoon een vreemd paard, maar hij was de mijne en ik hield van hem hoe hij was, zelfs al was hij zo nu en dan een flinke klootzak.


    Bowties were never Cooler

    JARED       DIMITROV       CASTILLO.


    I DO IT BECAUSE I CAN. I CAN BECAUSE I WANT TO.
    I WANT TO BECAUSE YOU SAID "YOU CAN'T."



          Direct kreeg hij een antwoord terug van Annalise, die vroeg of hij goed had geslapen in tegenstelling tot Alexandra die hem glashard negeerde en niet eens de moeite nam een simpele begroeting te geven. 'Ik heb geweldig geslapen, tot mijn wekker af ging alsof er een wereldramp zou gebeuren als ik niet direct op zou staan. Jullie?' Hij probeerde de duidelijk in gedachten verzonken Alexandra er iets bij te betrekken. Ondanks dat hij het geweldig vond nieuwe mensen te leren kennen bleef hij altijd een beetje bij Jonathan en Malachy hangen, iets waar hij nu verandering in wilde brengen. Het werd maar eens tijd de rest te leren kennen.
          Terwijl hij zijn ontbijt maakte dat bestond uit twee boterhammen en een glas met water, zag hij Malachy vanuit zijn ooghoeken al aan komen lopen vanaf de tafel waar hij eerst had gezeten. De kleine opdonder kon zich weer eens niet alleen vermaken, iets waar Jared absoluut geen problemen mee had. Met meer personen was het altijd gezelliger. 'Hey, mate. Goede vakantie gehad?' Jared trok een blik om duidelijk te maken dat er een of ander verveeld verhaal aan zat te komen. 'Mijn moeder vond het nodig me mee te slepen richting Rusland deze vakantie. Verschrikkelijk. Ik bedoel, ik spreek Frans, Engels, Italiaans en fucking Grieks maar ze sleept me mee naar een land waar ze Russisch spreken!' Hij gooide zijn armen in de lucht als teken dat hij er echt niet blij mee was. 'We hebben letterlijk de halve vakantie rondgelopen met een woordenboek omdat we gewoon niet normaal 'hallo' konden zeggen. Maar verder was het best vermakelijk, afgezien van het feit dat ik meer gebarentaal dan Russisch heb geleerd. Hoe was jou vakantie?' Ondertussen werkte hij een broodje met ham naar binnen.
          'Zin om straks samen te trainen? En ga jij nog mee met de buitenritten of niet?' Hij haalde even zijn schouders op. 'Geen idee, eerlijk gezegd. Buitenritten liggen nogal aan het humeur van dat chagrijnige beest, trainen kan op zich wel.' Hij zette zijn inmiddels halfvolle glas neer.


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Malachy Hunter Levi
    Jared had duidelijk een minder fijne vakantie gehad dan ik. Ik luisterde geamuseerd terwijl ik mijn cornflakes at, al hielp het gekraak ervan niet met de verstaanbaarheid van mijn vriend. Toch kreeg ik zijn hele gefaalde vakantieverhaal mee, wat voor mij enorm amuserend was. Ik nam mijn laatste hap cornflakes, terwijl ik wat achterover wipte met mijn stoel en mijn voeten op de tafel legde. Zo was ik niet opgevoed, maar er was hier toch niemand die me in het gareel hield, zeker niet op dit punt. Het feit dat hij niet eens hallo kon zeggen deed me haast stikken in mijn ontbijt van de lach. Nee, ik moest eigenlijk iets minder genieten van het onschuldige leed van anderen. Ik veegde de tranen uit mijn ogen en slikte de hap door, waarna ik hem vroeg of we straks samen gingen trainen en rijden. Ik keek naar hem en glimlachte. "Gezellig. Ik moet ook nog even kijken met mijn bullebak, maar gezien zijn stemming op dit moment acht ik de kans vrij klein dat het kan. "Gezellig. Als ik het had geweten had je ook met mij en die kneus mee kunnen gaan naar huis, mate. Heerlijk wedstrijden gereden, gecrosst door de outback, zelfs van Brisbane naar Sydney gereden. Alleen hij snapt nog niets van koala's. Ik weet niet wat het is, maar die vind hij maar niets. Slangen, spinnen, kangoeroes, allemaal prima, maar koala's, nee, die moet hij niet." zei ik met een zachte lach. Ik nam een slok uit mijn glas chocolademelk en keek naar Jared. "Wat wilde je eigenlijk gaan trainen?" vroeg ik voor ik rustig verder ging met het drinken van mijn drinken. Het was wel handig om een beetje hetzelfde te trainen, zeker met de twee sukkels van ons. Ik zou zo wel een melksnor hebben, maar goed, daar kon ik niets aan doen. Ik dacht nog even aan mijn heerlijke tijd in Australië. Ik miste de zon en de warmte nu al, zelfs al was het hier niet veel kouder. Toch was het hier heel anders. De hitte was klam, minder warm en brandend, het voelde gewoon verkeerd. Dat had hij vast ook, al durfde ik er niet naar te vragen, omdat het me gewoon net iets te persoonlijk was.


    Bowties were never Cooler