• • • •
    Heads up,
    • • •




    • • •
    Heels down.
    • • •


    • • • •

    Ergens in het Verenigd Koninkrijk, ligt een grote stal voor de meest getalenteerde dressuur ruiters en amazones. De mensen die hier hun opleiding mogen volgen zit vol met talent. Zij zijn grote beloftes voor de toekomst. Grote namen hebben hun opleiding hier gevolgd. Vanaf hun zeventiende leefjaar kunnen jongeren met veel talent zich aanmelden voor de stal. Wanneer zij door de messcherpe selectie weten te komen zitten zij twee jaar in hun voorbereiding. In de voorbereiding zitten aan het begin van het eerste semester zo'n 30 leerlingen. Naarmate de tijd vordert, vallen er mensen af, omdat zij simpelweg niet meer genoeg punten weten te behalen, of te weinig vooruitgang boeken. Door de loop van het tweede jaar, wanneer de ruiters en amazones achttien jaar oud zijn, vallen er nogmaals tien mensen af. En als er minder mensen afvallen, wordt er een selectie van de tien besten gemaakt, waarin de beste ruiters en amazones terecht komen. Zij zijn de Elite. Meestal zijn het vijf jongens, en vijf meiden. Aangezien deze in aparte klassen worden getraind, komen ze meestal pas als klas bij elkaar in de Elite. Deze Elite volgt de opleiding nog minimaal twee jaar. In dit RPG volgen we de Elite die voor hun eerste jaar in de Elite zitten.

    • • • • 
    VOL!
    Girls
    Eleutheromania • Alexandra Caelie Siarah McDavon • 1.2
    Mangata • Annalise Alisha Annabelle Linton • 1.7
    Quivers • Cécile Willa Phoebe Ross • 1.1
    Meraki_ • Chloë Jones • 1.3
    Komorebi_ • Castus Yaffa Loena Komorebi • 1.11

    Boys
    Sobremesa • Tobias Augustus Prescott • 1.8
    Zephyr • Jared Dimitrov Castillo • 1.7
    Bain • Malachy Hunter Levi • 1.2
    Trohman • Antoine Matthieu Tallon • 1.11
    Wiarda • Jonathan Charlie Yates • 1.7

    Trainers
    Zephyr • Gabriël Johnson • 1.11
    DarkAng3l • Killian Aiden Brendan Sterling • 1.7

    • • • •

    De gang van zaken en de omgeving
    De leerlingen verblijven met zijn allen in een groot gebouw, je kan het een soort internaat noemen. Als je bij het stallencomplex wilt komen moet je de weg oversteken, al is deze niet druk en rijden er zelden auto's. In het internaat heeft elke leerling zijn eigen kamer. De kamer van iedere leerling bevat een bureau, een kledingkast, een boekenplank en een bed. Iedere leerling heeft gewoon een basiskamer, maar de meesten zullen deze hoogstwaarschijnlijk naar hun eigen stijl hebben aangepast. In principe zijn er vijf aparte huizen op het internaat waar de leerlingen verblijven. Een is voor de eerstejaars, een voor de tweedejaars, een voor het eerste Elite-jaar, een voor het tweede Elite-jaar en een voor de mensen die na hun opleiding langer blijven om verder te trainen. De eigenaren van de stallen wonen boven de kantine. Per huis zijn er ook twee Trainers aanwezig, die onder andere er voor zorgen dat er elke avond eten op tafel staat. Ook hebben de leerlingen hun eigen badkamer. De badkamer hebben een bad, douche, toilet, wastafel, een spiegel en twee kastjes waar onder andere handdoeken en douchespullen bewaart kunnen worden. De woonkamer is de plek waar de leerlingen zich bevinden als zij niet in de stallen te vinden zijn. Ook worden hier eventuele toespraken gehouden. Op de tv worden meestal wedstrijden vertoont, of de leerlingen hun rijden zelf. Hier wordt ook besproken wat zij kunnen verbeteren, nadat zij kritisch naar hunzelf op film hebben gekeken.
    De stallen zij altijd netjes onderhouden. Er staan vele paarden, zowel van de leerlingen, als paarden van de eigenaren van de stal, en paarden van de trainers. Er zijn twee dressuurbakken binnen, en er is er eentje buiten. De bakken hebben een afmeting van 20x60 meter, aangezien dit de officiële rij-arena afmetingen zijn voor de hogere dressuur. Op het terrein zijn zo'n 20 kleine paddocks te vinden, van 15x15 meter, in deze paddocks mogen maximaal vier paarden tegelijk staan. Ook zijn er drie grote paddocks van 100x60 meter, hier mogen maximaal 30 paarden in staan, alhoewel het liever gehouden wordt bij twintig paarden. Er is ook een groot weiland, van 300x300 meter. Hier mogen in principe alle paarden staan. De stallen begeven zich erg dicht bij het bos, waardoor er makkelijk en regelmatig buitenritten gemaakt kunnen worden. Het stallencomplex is vrij besteedbaar voor de leerlingen.
    De leerlingen hebben in hun Elite-jaar toestemming om zelfstandig te trainen. Er is ook een algemene training, een keer per dag, en er worden regelmatig buitenritten gemaakt. De leerlingen rijden op een standaard dag zo'n 3 uur. Zondag is een rustdag, waarop slechts een lange buitenrit gemaakt wordt, en ze soms met de trailer ergens heen gaan om bijvoorbeeld over het strand een lange buitenrit te maken. De leerlingen mogen in de zes dagen dat zij training hebben om de dag zelfstandig trainen, wat maximaal een uur mag duren. Natuurlijk gelden vrijheidsdressuur en longeren niet onder deze regel. De leerling mag zelf bepalen wanneer hij of zij dit doet, en of hij/zij dit überhaupt doet met zijn/haar paard. De paarden staan in de nacht op stal en overdag in principe in de paddock of de grote weide. Tussen elke keer rijden moet minimaal twee uur rust zitten voor het paard, het opzadelen en verzorgen zit hier niet bij inbegrepen. De algemene trainingen zijn op maandag, woensdag en vrijdag om vier uur in de middag en duren tot half zes. Hierna worden de paarden verzorgd en gaan zij naar stal. De leerlingen eten en kletsen nog even, en tussen acht uur en half negen gaat de groep nog op buitenrit, wat anderhalf tot twee uur duurt. Op deze dagen kunnen de leerlingen dus in de ochtend trainen. Op dinsdag, donderdag en zaterdag beginnen de algemene trainingen om negen uur 's ochtends. Deze duren dan tot half elf. Om twee uur wordt er een buitenrit gemaakt van anderhalf uur, en 's avonds kunnen de leerlingen nog zelf trainen als zij hier behoefte tot hebben.
    Als de leerlingen wedstrijden hebben (wat maximaal een keer in de twee weken voorkomt) wordt deze dag/worden deze dagen aangepast aan het wedstrijdschema. Op deze dagen hebben de leerlingen dan slechts een wedstrijd, en mogen zij verder ook niet trainen. Natuurlijk zijn zij nog wel vrij om een buitenrit te maken voor of na de wedstrijd, maar er wordt niks meer georganiseerd in de vorm van rijden.
    De leerlingen rijden op het moment ongeveer Z2 dressuur (zwaar 2, Nederlandse klassen) en trainen natuurlijk hard om verder te komen.
    De leerlingen in de Elite hebben geen lessen meer, zoals je die op een normale school hebt. Bij hen draait het om de paarden en het leven daar.


    • • • •

    Regels stallen en internaat
    • De stallen zijn vrij te betreden, maar wees er netjes.
    • Om zes uur wordt er gegeten. Er wordt niet op je gewacht dus als je te laat bent ben je te laat en zal je zelf moeten zorgen dat je iets eet.
    • Ga netjes om met je paard en je spullen. Wij ruimen het niet voor je op. Er wordt verwacht dat je je paard dan ook goed verzorgt voor- na- en tijdens het rijden.
    • Gooi geen afval weg op het stallen terrein.
    • Sta op tijd op om je paard te voeren, dit wordt enkel op zondag gedaan door ons. De rest van de dagen zal je zelf je paard moeten voeren.
    • Mest de stal van je paard minimaal drie keer per week uit, waarvan minimaal een keer grondig (al het stro/zaagsel er uit en nieuw stro/zaagsel er in).
    • Ga netjes met elkaar om.
    • Schreeuw, ren en vecht niet in de stallen. Als je dit echt zo nodig moet doen doe je dat maar ergens anders, maar niet in de stallen of bij de paarden.
    • Om half twaalf zijn alle lichten uit en is iedereen in zijn eigen kamer.
    • Geen jongens en meiden bij elkaar op hun kamer.
    • Luister naar de aanwijzingen en waarschuwingen.
    • Houd je aan de regels.


    • • • •

    Regels RPG
    • Minimaal 150 woorden per post. dit is makkelijk te halen.
    • Het is niet toegestaan om andermans personages te besturen wanneer jij geen toestemming hebt van diegene
    • Rollen moeten minimaal 800 woorden zijn, en worden goed- of afgekeurd. Als deze afgekeurd wordt staat hier een reden bij .
    • Geen ruzie buiten het RPG, de personages mogen ruzie hebben ja, maar de spelers niet!
    • Houd het gezellig.
    • Reageer met regelmaat.
    • Denk goed na of je mee doet, ik wil niet dat de RPG na een week al dood is.
    • Houd je aan de regels.
    • Reserveringen blijven vier dagen staan.
    • Alleen ik (Goya) open de nieuwe topics. Als ik geen topic kan opnemen zal ik vragen of iemand anders dit wil doen. Als ik een week lang niet online ben geweest, dan mag er door degene met de laatste reactie een nieuw topic worden geopend.
    • Houd jongens en meisjes een beetje gelijk.
    • Wees realistisch, een relatie kan niet in een dag al ontstaan.


    Klik hier als je dingen wilt weten over de paardensport en de omgang met paarden, of als je wilt weten welke rassen waarvoor geschikt zijn.

    Begin
          We beginnen op de tweede dag van de Elite, de leerlingen zijn gisteren aangekomen en het is nu 3 September, een maandag. We beginnen 's ochtends, het is zo'n uur of zeven en over een half uur begint het gezamenlijke ontbijt. De meiden slapen overigens op de eerste verdieping, de jongens op de tweede, en het eten en al die shizzle is op de begane grond ^^ Tijdens het ontbijt zullen de trainers het programma van het komende jaar en hun verwachtingen van de leerlingen op tafel leggen en de leerlingen zullen hun eventuele vragen beantwoorden, daarna hebben zij een vrije ochtend, waarop zij mogen trainen, of iets voor henzelf doen.

    [ bericht aangepast op 15 feb 2015 - 21:04 ]


    take me back to the basics and the simple life

    Castus Yaffa Loena Komorebi


    "My horse is my everything."


    Ik heb besloten om niet naar de eetzaal te gaan en Misha te gaan longeren. Dat vindt ze fijner dan nu al naar de weide gaan. Ze wil liever eerst warm worden in de paddock. Ik keer me regelrecht om. 7.10 zegt mijn horloge dat het is. Genoeg tijd, want Misha heeft maar een kwartier nodig om warm te worden, weet ik uit mijn ervaring. Ik ga eerst nog kijken bij Romano, waarvan ik weet dat die bang is voor mensen. Hij heeft zijn hoofd over de staldeur. Zodra ik aan kom lopen deinst Romano achteruit. "Dan niet." mompel ik. Romano kalmeert een heel klein beetje als ik de stal ernaast naar binnen ga. Misha dreigt te schoppen. "Niet doen Misha, we gaan longeren." Ik haal het longeertouw tevoorschijn. Haar oortjes gaan een heel klein beetje omhoog. Ach ja, ze houdt er niet van dat ik zonder reden haar stal binnen kom. "Ik zal je halster even halen." zeg ik tegen haar. 'Lekker debiel Castus.' denk ik. Misha kijkt me na als ik de stal uit loop. Ze kijkt me altijd na. Alsof ze denkt dat ik op een dag niet meer kom. Nee, ooit zal ik niet meer bij haar staan. Maar daar mag ik nu niet aan denken. Het donkerbruine halster met Misha erop moet ik hebben. Het duurt even en daarna heb ik het gevonden. Ik loop heel rustig terug naar de stal. In de verte hoor ik mensen praten. Ik heb geen idee wie het zijn. Misha kijkt niet erg vrolijk als ik het halster om heb gedaan. Toch neem ik haar mee naar de paddock. Ik laat Misha de paddock eerst verkennen, anders wil ze niet lopen. Zodra Misha begint te dollen zet ik haar stil. Ik doe een zacht klikje met mijn tong. Misha begint rustig door de paddock te stappen. Ze doet het vrolijk. Hier is ze bijna op haar best. Ze is op haar best tijdens het rijden. Ik raak afwezig en Misha stapt maar door. Ik geef wat meer klikjes met mijn tong en Misha begint te draven. Het is een mooi gezicht. Na vijf minuten wil Misha stoppen en gaat ze vervelend doen. "Ja ja, we gaan terug naar stal." mompel ik. Zodra we terug naar de stal lopen, doet Misha weer vrolijk. Ze wil zelfs dravend naar haar stal. Ik houd haar nog maar net tegen. Ik klik haar los zodra we in de stal staan. Mijn poetsspullen staan al bij haar stal. Ik pak de zachte borstel en begin met borstelen. Ik zie Chloë. "Hoi Chloë." zeg ik. Ik ga gewoon verder met borstelen. Ze reageert vast wel.

    [ bericht aangepast op 12 feb 2015 - 18:50 ]


    all because i liked a girl

    Komorebi_ schreef:
    Castus Yaffa Loena Komorebi


    "My horse is my everything."


    Eenzaam zit ik aan een kom muesli. Gisteren zat ik met een paar anderen te eten. Het was gewoon praten, niet zoals vrienden doen. Ik zucht als ik denk dat ik geen vrienden heb. De lepel ligt naast mijn bord. Een hap heb ik gehad. Meer nog niet. Misha zal vast vrolijk doen naar de andere paarden. Steeds als ik aan haar denk begin ik te glimlachen. Paarden zijn mijn leven. Anaklysmos vond ik na Misha het mooiste paard dat er bestond. Cécile heeft wel geluk met Anaklysmos, denk ik. Ik vind Romano ook heel erg mooi. Zou Chloë met mij willen praten? Ik weet het niet. "Kom op Castus, je gaat er gewoon voor. Met mensen praten." zeg ik streng tegen mezelf. Natuurlijk gaat het dan fout. Ik heb zo'n voorgevoel. Wat nou als ze je niet leuk vinden? Wat doe je dan? Ik raak helemaal overstuur als ik daar aan denk. Ik neem nog een hap muesli. Daarna ga ik een glas sinaasappelsap halen. Zodra ik dat heb, ga ik weer rustig zitten. Ik neem een klein slokje. Mijn mobiel trilt in de zak van mijn rijbroek. Had ik die daar in laten zitten? Lekker dan. Ik haal die er uit en kijk wat er aan de hand is. Gewoonweg helemaal niks. Het zijn oude Australische vriendinnen die weer zeuren of ik nog in Groot-Brittannië ben. Ik antwoord en zeg dat ik daar voorlopig nog wel ben. Ze reageren teleurgesteld. Ik zet mijn mobiel op stil. De kom muesli lijkt te verouderen. Zijn dit hallucinaties? Ik heb zoiets nog nooit gezien. Mijn lichtgetinte vingers schieten naar de lepel. Wat was er met mij aan de hand?


    [om half acht id er een gezamelijk ontbijt]


    take me back to the basics and the simple life

    GABRIËL       JOHNSON.



    I CAN ACCEPT FAILURE, EVERYONE FAILS AT SOMETHING.
    BUT I CAN'T ACCEPT NOT TRYING.



          Ondanks dat hij de hoeven van het naderende paard al kon horen, besloot Supernatural niet direct er vandoor te sprinten. Met een soepele beweging sprong hij weer op het hek om te gaan zitten. Het was veel beter voor zijn been en daarmee kon hij ook direct beter bij het paard, dat zo ging staan dan hij schuin achter hem stond met zijn hoofd iets tegen zijn arm aan geleund. Hij bleef het mooi vinden hoe het paard hem zo was gaan vertrouwen. Vier en een halve maand was zeker niet lang, maar als het op vertrouwen aan kwam waren ze toch al een heel eind.
          'Hoi,' Direct schoten de neusgaten van het paard naar hem open en gooide het dier zijn hoofd in de lucht. De oren van het paard schoten in zijn nek en even verwachtte Gabriël dat het paard er van door zou gaan, maar afgezien van dat het paard een stap achteruit zette en zich focuste op de bewegingen van de jongen, deed hij niets. Het paard bleef achter zijn eigenaar staan met zijn blik gericht op de jongeman die zojuist verschenen was, maar verstandig op een afstandje bleef staan.
          'Ik geloof niet dat ik jou eerder heb gezien, of wel? Ik ben Charlie.' Voor het paard dat al doodsbang was waren de laatste woorden genoeg om er vandoor te sprinten, maar Gabriël besteedde er geen aandacht aan. Hij nam later wel de tijd om zelf weer in de buurt van het paard te komen, hij moest maar even accepteren dat zijn vertrouwen in de mensheid voorlopig nog niet terug zou komen en dat het nog een hele opgave ging worden überhaupt te kunnen oefenen met het dier zonder dat hij er continu vandoor ging bij het horen van stemmen of enge geluiden. Hij mocht blij zijn dat hij niet in stal had gestaan, gezien hij anders gegarandeerd een trap had gekregen.
          'Dat kan zeker kloppen.' Hij kwam met een simpele sprong van het hek af, waarbij hij opzettelijk al het gewicht opving met zijn goede been voor hij de ander op de grond zette. 'Ik ben Gabriël, de nieuwe trainer waar je minstens het aankomende jaar aan vast zit.' Gezien hij nooit zo was van als eerste zijn hand uitsteken, deed hij het simpelweg niet. Als de jongen het nodig zou vinden zou hij er vanzelf wel mee komen. 'Ik neem aan dat jij een van de ruiters uit het eerste of tweede jaar van de Elite bent?'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.

    Chloë Jones


    Ik word wakker door het irritante schelle gepiep van mijn wekker. Eerst sla ik slaapdronken een beetje om me heen, tot ik me bedenk dat ik niet meer thuis ben, maar terug op de dressuurstal. Zuchtend kom ik overeind en ik loop naar mijn kledingskast toe, waar inderdaad onderin mijn wekker ligt te piepen. Geïrriteerd sla ik het ding uit, waarna ik een rijbroek en een sweater pak. Dit waren mijn standaard kleren als ik bezig ging met Romano en ik was niet van plan mijn paardje vandaag in de steek te laten. In de periode tussen het afsluiten van de voorbereiding en nu had ik nog meegedaan aan een paar wedstrijden en natuurlijk had ik getraind met Romano. Eigenlijk kon ik nog steeds niet echt geloven dat ik het tot de Elite had gehaald, maar ik was er wel heel blij mee natuurlijk. Ondertussen was ik al richting het stallencomplex aan het lopen, op naar mijn paard. Ik hoor al wat stemmen van mensen en wanneer ik zie waar ze staan begroet ik ze ook vriendelijk, nou ja, ik doe een poging tot vriendelijk. Ik was zeker niet de beste in de omgang met mensen, omgaan met paarden ging me veel beter af, iets wat er ook voor zorgde dat ik vaak bij mijn paard te vinden was, of op mijn kamer. Ik loop ondertussen stug door en blijf niet even staan om gezellig te kletsen. Aangekomen bij Romano's stal maak ik voorzichtig de staldeur los, waarop Romano iets achteruit deinst. Wanneer ze echter ziet dat ik het ben, kalmeert ze weer en ze zet een stapje dichterbij. "Hee meis', fluister ik, terwijl ik zachtjes over haar neus aai. Blijkbaar is Romano het daar niet mee eens, want ze slaat haar hoofd omhoog en stapt schichtig achteruit. Ik doe een poging haar te kalmeren door me om te draaien en strak naar de grond te staren. Ik kende niet bijster veel mensen die echt geloofden in de technieken van Monty Roberts, maar ze hadden mij enorm geholpen bij het vertrouwen winnen van het prachtige dier achter me. Wanneer Romano haar hoofd over mijn schouder legt en zachtjes in mijn oor blaast, aai ik haar nogmaals, iets wat ze ditmaal wel toestaat. Ik kijk even in de voerbak, om er vervolgens achter te komen dat Romano nog geen eten heeft gehad. De stal verlaat ik weer, om bix voor Romano op te halen. Wanneer ik iemand naar de twee mensen die ik eerder al had gezien zie zwaaien moet ik zachtjes lachen. Blijkbaar was ze vergeten dat ze maatbekers in haar handen had, want de bix vloog het gangpad door. 'Smart', zeg ik grijnzend naar het meisje als ik langs de stal loop waar zij in is gelopen. Ik wacht niet op een reactie en loop door om eten te halen. Ik pak een maatbeker, die ik voor de helft vul met bix. Verder pak ik nog een appel, die ik in stukken snijd om vervolgens zelf ook al wat te eten. Ik zorg er wel voor dat ik nog een paar stukken over houd voor Romano. De stukken die ik over houd, ongeveer één derde van de hele appel, snijd ik in iets kleinere stukken, die ik vervolgens ook in de maatbeker doe. Ook doe ik nog een beetje ruwvoer in de maatbeker. Dan loop ik weer naar de stal van Romano. Normaal gesproken staat ze wanneer ik voer aan het halen ben met haar hoofd over de onderste deur, maar nu is dat niet het geval. Ze staat een beetje angstig achterin haar stal, bijna tegen de muur aan. Ik haal de grendels weer van de deur af en stap voor de tweede keer vandaag Romano's stal binnen. Het beestje komt al snel naar me toe wanneer ze ziet dat ik een maatbeker in mijn hand heb. Niet veel later krijg ik een neus tegen me aan gedrukt. Lachend duw ik haar zachtjes aan de kant, waarop Romano even snuift, alsof ze het er niet mee eens is. Ik leeg de maatbeker en zet hem vervolgens neer buiten de stal. Ik zal de beker wel opruimen als ik de poetsspullen van Romano ga halen. Een beetje afwezig streel ik Romano over haar hals, tot ik vanuit de stal naast die van Romano een stem hoor komen. 'Hoi Chloë.' Ik kijk even naar de stal naast die van Romano, waar volgensmij Misha staat, het paard van... Castus. 'Hey', reageer ik. 'Castus, toch?' Ik geef Romano nog even een klopje voor ik haar stasl weer uitloop. De maatbeker pak ik op van de grond en ik ga voor de stal van Misha staan. 'Jij zit ook in het eerste jaar van de Elite toch?', vraag ik haar.


    be gay do crimes

    Castus Yaffa Loena Komorebi


    "My horse is my everything."


    Chloë reageert bijna direct op mijn vraag. "Hey." zegt ze. "Castus, toch?" vraagt ze snel. Ik knik. Al snel beseffend dat ze dat net niet kan zien, want ze is de stal van Romano uitgelopen. "Jij zit ook in het eerste jaar van de Elite toch?" vraagt Chloë aan mij. "Yep, het is vast een erg leuk jaar." Ik geef Misha een schijfje wortel als afscheid en een klopje op haar witte hals. Misha vindt het echter niet van en legt haar hoofd bij onze lieve heer op tafel. Een uitdrukking die ik gebruik als Misha haar hoofd weer eens omhoog doet. Ik glip haar stal uit. "Ik ga nog even een klein beetje bix aan Misha geven." zeg ik tegen Chloë. "Ik zie je wel tijdens het ontbijt." Niet wetend wat Chloë doet, loop ik naar het voedsel. Een maatbeker ligt eenzaam op de grond. Een muziekdeun dreunt in mijn hoofd. The Lonely van Christina Perri galmt in mijn hoofd. Zo hard dat ik er koppijn van krijg. Ik probeer de deun uit mijn hoofd te zetten en gewoon het bix voor Misha te doen. Niet meer dan een achtste, ze heeft al een boel snoepjes op. Ik loop weer terug, struikel met een pirouette, en val bijna op de grond. Ik heb het gevoel dat ik helemaal rood ben, maar dat maakt me niets uit. Het bix zit nog keurig in de maatbeker. Vrolijke Misha, eigenlijk niet maar nou en, staat in haar stal te doezelen. Dat doet ze nou altijd na het borstelen. "Hier heb je wat brokken." Ik doe haar brokken in de voerbak. Ze gaat er direct van eten. Dat is een heel mooi gezicht. De witte merrie die als een razende haar bix eet. Ik grinnik. Het mooi gezicht verdwijnt als Misha haar eten op heeft. "Ik zie je na het ontbijt Misha." zeg ik.


    all because i liked a girl

    Jonathan Charlie Yates



    Even had ik de neiging om mijn mond meteen weer dicht te schroeven en weer zo snel mogelijk weg te gaan, want het was duidelijk dat in ieder geval iemand me hier niet wilde hebben. Blijkbaar had ik dus toch gelijk wat betreft het afstand houden; Gabriëls paard was duidelijk geen gezelligheidsdier.
    Gabriël zelf leek gelukkig iets minder verschrikkelijk geschrokken van mijn ietwat onverwachtse aanwezigheid. Hij sprong soepel van het hek af, zo soepel dat het bijna volledig langs me heen ging dat zijn landing ietwat vreemd was. Eerlijk gezegd was het een beetje onzinnig om naar zijn voeten te kijken terwijl hij ook een vrij interessant gezicht had. Hij stelde zich netjes voor (zonder ongemakkelijke handdruk, gelukkig - dat was al een enorme bonuspunt) en keek me aan. "Ik neem aan dat jij een van de ruiters uit het eerste of tweede jaar van de Elite bent?"
    "Eerste," antwoordde ik. Ik leunde wat naar links om tegen het hek aan te kunnen staan, maar viel bijna om toen bleek dat dat hek een stuk verder van mijn heup verwijderd was dan ik had gedacht. Ah, fantastisch. Tien punten voor Charlie, mensen. Niet alleen een verbale idioot, maar nog een kluns ook. "Ik weet ook niet helemaal hoe dat is gebeurd, eigenlijk. Het lijkt nog best onecht," ging ik snel door, hopend dat het rood uit mijn gezicht zo ook weer sneller weg zou trekken. "Maar trainer klinkt veelbelovend. Waarom heb je daarvoor gekozen, als ik vragen mag?"


    Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.


    Antoine "Tony Matthieu Tallon


    Ik hoef niet lang te wachten totdat iemand me aanspreekt. Malachy staat in de gang. "Hey Tony. Hoe was jou vakantie?" Ik moet even nadenken om hem te verstaan. Zijn accent en mijn Engels dat nog steeds niet geweldig is, werken niet mee. "Hoe voelt het nu om een Elite te zijn?" vraagt hij me. Ik glimlach even naar hem. Elite. Het klinkt zo prestigieus en het zorgt ervoor dat ik even trots op mezelf ben dat ik hier überhaupt sta.
    "Het was erg leuk. Ik was weer even en France. Ik heb veel getraind met Nova." Het voelt lichtelijk geforceerd, maar de taal is voor mij zo gekoppeld aan het zijn in Engeland en paardrijden. Ik denk even na over zijn tweede vraag. "Het is een grote eer om erbij te horen; het wordt alleen wel hard werken, hè. Voordat je me alles over jouw vacances vertelt, zullen we alvast naar beneden gaan?" Ik loop richting de trap en kijk hem geïnteresseerd aan. Hij lijkt altijd heel aardig, maar heel goed ken ik hem niet.


    #dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

    GABRIËL       JOHNSON.



    I CAN ACCEPT FAILURE, EVERYONE FAILS AT SOMETHING.
    BUT I CAN'T ACCEPT NOT TRYING.



          Even wachtte hij op een antwoord, tot zijn vermoeden bevestigd werd. Charlie wilde tegen het hek aanleunen, maar viel bijna om zodra het hek wat verder van hem af bleek te staan dan hij had verwacht. Misschien lag het aan Gabriël zijn slechte gevoel voor humor als het aan kwam op onhandige mensen, maar hij kon er niet om lachen en hij ging er maar vanuit dat dat voor de jongen zelf ook heel wat comfortabeler moest zijn. Niemand zat te wachten op een trainer die om het kleinste foutje begon met lachen. Wilde hij wat bereiken met deze leerlingen, zou hij vertrouwen op moeten wekken en er voor moeten zorgen dat hun zelfvertrouwen niet te hoog, maar zeker niet te laag bleef. Respect zou van beide kanten moeten komen, en dat zou hij op die manier zeker niet krijgen.
          'Ik weet ook niet helemaal hoe dat is gebeurd, eigenlijk. Het lijkt nog best onecht.' Gabriël negeerde de rode blos op de jongen zijn gezicht en wierp een blik achterom om te kijken waar Supernatural precies was gebleven. Niet dat het paard erg ver weg zou kunnen komen, maar hij wilde niet dat het paard in volle paniek over een hek zou proberen te springen en daarbij gewond zou raken of ongelukken zou veroorzaken. 'Misschien omdat je goed kan paardrijden?' Hij trok zijn wenkbrauwen iets op waarbij hij een gezicht creëerde dat uitstraalde dat het voor hem aardig logisch klonk. Hij keek voor een moment weer richting de blonde jongen die inmiddels weer rechtop stond, terwijl hij af en toe een blik wierp op het paard dat zich nu achteraan de weide in een hoekje had vastgezet. Arm dier.
          'Maar trainer klinkt veelbelovend. Waarom heb je daarvoor gekozen, als ik vragen mag?' Hij liet zijn armen weer hangen, zodat hij niet te ongeïnteresseerd over zou komen. 'Ik had niet bepaald een keuze. Vorig jaar zou ik starten in de Grand Prix met het paard dat ik destijds had, al kwam ik met een ongeluk onder het dier te liggen met het gevolg dat ik mijn rechter onderbeen brak.' Hij wreef even kort over de achterkant van zijn nek. 'Op een bepaalde manier is het nooit helemaal goedgekomen, waardoor ik op een bepaald moment niet meer normaal kon lopen door de pijn. Ik eindigde op krukken en kon dus eigenlijk nooit door met het rijden, waarop het paard dat ik had verkocht is gezien hij simpelweg teveel tijd en geld zou kosten.' Hij wierp weer een blik op het paard dat in de hoek van de weide stond, met zijn blik op de twee mensen voor de weide gericht. 'Uiteindelijk ben ik hier geëindigd om jullie op het niveau te krijgen waarop ik moest stoppen, of eventueel zelfs hoger.' Hij wees even naar het paard in de weide. 'En dat daar, is het paard dat ik enkele maanden in bezit heb gekregen. Doodsbang voor alles dat leeft en ademt, dus nog een hele opgave. Het enige voordeel is dat rijden nog wel een paar maanden tot een jaar kan gaan duren, dus vertrouwen winnen met grondwerk heb ik zat tijd voor in de tussentijd.'


    And I'm nothing. You've always said you want nothing.


    Malachy Hunter Levi
    Tony had duidelijk nog wat moeite met zijn Engels en ik kon geen enkele andere taal dan Engels en Iers, dus dat was interessant, maar ik verstond hem redelijk goed. Het kwam er iets geforceerd uit, maar het leek oprecht. Ik knikte bij zijn vraag. Het was een eer, maar ontbijten was ook wel erg lekker. Ik zette mijn gitaar weg en liep toen met hem mee naar de trap. "Ik ben met Danshy Down Under gegaan om te trainen. Hij doet het heel goed, maar hij blijft wat moeite hebben met echte gracieuze bewegingen. Hopelijk kunnen we daar dit jaar aan werken." Velen zouden het vreemd vinden dat ik met mijn paard helemaal naar Australië ging, maar ik wist geen betere en fijnere plek om te trainen. Het voelde als thuis komen en mijn paardje vond het heerlijk om door de bossen en het zand te rennen. Daarbij was het daar niet te warm, nog te koud in de periode van Juni tot September. Vliegen vond hij al lang geen probleem meer, daar was hij aan gewend. Zolang hij maar genoeg te eten en te drinken had, vond hij het allemaal wel best. Ik rekte me uit en haalde nog een hand door mijn wilde krullen. "Maar het is inderdaad een hele eer om hier verder te mogen trainen. Zeker voor een Aussie met een hoop op een Eventing carrière." zei ik met een scheve grijns. Ik was echt blij hier te zijn, maar die twee maanden vrij kunnen trainen waren extreem fijn geweest. Geen gezeik aan mijn hoofd, geen schema's, geen anderen om rekening mee te hoeven houden, gewoon hij en ik, niemand meer, niemand minder. Misschien was het niet helemaal veilig, zeker niet met een paard als het mijne, maar het kon me geen zak schelen. Ik vertrouwde hem, hij mij, en we startten inmiddels in 2 Star in de Australische competitie, die we precies haalden door de vakantie. Hopelijk zaten we volgende vakantie in 3 Star, maar dat lag er ook erg aan wat hij nu hier wist te presteren. Zijn springen was net aan de maat, maar zijn dressuur moest echt nog wat bijgeschaafd worden, wilden we ooit echt de wereldtop bereiken. Maar dat kon, ik wist het zeker. "Zullen we maar vast gaan zitten? Anders misschien we het ontbijt straks nog." zei ik met mijn eeuwige brutale grijns.


    Bowties were never Cooler

    Chloë Jones


    'Yep, het is vast een erg leuk jaar', antwoordt het meisje in de stal van Misha me. Castus glipt de stal van haar paard uit en wendt zich weer tot mij. 'Ik ga nog even een beetje bix aan Misha geven. Ik zie je wel tijdens het ontbijt.' Ik knik even en daarna loopt ze richting de plaats waar de bix ligt. Pas als Castus weggelopen is, bedenk ik me dat ik net zo goed haar had kunnen vragen of ze de maatbeker mee had willen nemen. Ik zucht even en loop dan achter Castus aan. Wanneer ik aangekomen ben op de goede plaats, zet ik de maatbeker netjes weg. Vervolgens zoek ik mijn poetstas en Romano's halster en halstertouw. Al snel heb ik ze gevonden en ben ik weer op weg naar Romano's stal, ditmaal met poetsspullen en een halster. Terug in het gangpad zie ik nog net hoe Castus op de grond valt, na een mislukte pirrouette. 'Goed bezig hé', zeg ik met een grijns op mijn gezicht, om aan te tonen dat ik het niet gemeen bedoel. Castus heeft en rood hoofd, maar lijkt niet beschaamd. Ze loopt door naar Misha's stal en ik glip Romano's stal in, nadat ik het halster op heb gehangen. De poetstas leg ik op de grond neer. Dan pak ik een zachte borstel, waarmee ik snel het ergste vuil van Romano af haal. Aangezien ik van plan ben haar nu buiten te zetten, heeft het geen nut helemaal uitgebreid te poetsen, wat ik dan ook niet doe, om mezelf die moeite te besparen. Wanneer ik me ervan verzekerd heb dat Romano verder niks mankeert en dat ze geen staart vol stro meer heeft, pak ik het halster, wat haar vervolgens om doe, en waar ik het halstertouw aan vast klik. Ik duw de staldeur verder openen leid Romano naar buiten. Wanneer we langs twee jongens lopen, kost het me wat moeite Romano mee te nemen, langs hen heen. Ik glimlach even half naar ze, maar blijf wel geruststellend fluisteren. Na een minuutje domweg proberen een beest van grofweg 600 kilo mee te slepen, besluit Romano dat de jongens toch niet heel eng zijn en ze schiet snel langs hen heen. Gelukkig ben ik redelijk sterk en heb ik snelle reflexen, waardoor ik niet tegen de grond aanklap en mee gesleept word. Mijn hoofd word echter wel rood, van schaamte. Gelukkig kalmeert Romano wel heel snel weer, en stapt ze de rest van de wandeling naar de paddock braaf naast me mee. Bij een nog lege paddock blijf ik even staan. De paddock was niet al te ver van het stallencomplex, dus er zouden waarschijnlijk wel redelijk wat mensen langskomen, maar op goed geluk zette ik Romano toch maar hier neer. Voor ik haar echt de paddock in laat gaan, doe ik behendig haar halster nog af. Daarna draaft Romano de wei in en wanneer ik me ervan verzekerd heb dat ze hier goed staat, loop ik de paddock uit. Ik zorg ervoor dat de paddock goed dicht is en loop daarna weg, terug naar het stallencomplex. Nadat ik Romano's halster teruggebracht heb, loop ik de weg weer over, terug naar het gebouw waar ik dit jaar weer zal verblijven. Ik loop direct door naar mijn badkamer. Ik neem nog even een snelle douche, waarna ik mijn kleren weer aan doe. Nu mijn haar nog niet opgedroogd, en dus pluizig, is, pak ik snel een elastiekje. Ik doe een poging mijn haar in te vlechten, maar wanneer dit mij niet lukt, buig ik me voorover en bind alles in een staart. Ik ga naar mijn kamer en pak een boek van de stapel die ik standaard op mijn bureau heb liggen. Ik werp slechts een blik op de cover om erachter te komen dat het één van de weinige Nederlandse boeken isdie ik in mijn bezit heb. Mijn oom en tante hadden me dit boek gegeven toen ik was toegelaten tot deze rijschool, en in de tussentijd had ik het boek al vele malen herlezen. Ik loop naar de woonkamer en laat me in een hoek van de witte bank ploffen, waar ik me vervolgens in het boek verdiep.


    be gay do crimes

    / • / • / • / • /       TOBIAS 'TOBY' AUGUSTUS PRESCOTT      / • / • / • / • /


    Wakker worden is zoals gewoonlijk weer erg veel moeite en zwaar vervelend. Toch sleep ik mezelf mijn bed uit en kleedt me aan. Over een half uur begint het ontbijt, en dus heb ik nog tijd om even bij Leonie te gaan kijken. Slenterend loop ik de stallen in, richting die van Leonie. Haar stal staat naast die van Sacra, en dat is het paard van Alex. Mijn beste vriendin, maar dat hoeft niet van mij. Het is het leukste en liefste meisje dat ik ken, en het liefst zou ik willen dat het míjn meisje is. Maar dat zal waarschijnlijk nooit gebeuren.
    'Heey,' zeg ik tegen het paard, waarna ik haar even aai. Dan loop ik terug naar Leonie, en knuffel mijn sneeuwwitte paard. Uit mijn ooghoek zie ik Alex met een aantal brokken bix naar Sacra's stal wandelen. Snel loop ik mijn stal uit en omhels haar. Een vriendschappelijke knuffel. Ugh. Maar het feit dat we elkaar zo weinig hebben gezien betekent redenen om te knuffelen, vriendschappelijk of niet.


    “A queen will always turn pain into power.”

    Jonathan Charlie Yates



    "Ik had niet bepaald een keuze. Vorig jaar zou ik starten in de Grand Prix met het paard dat ik destijds had, al kwam ik met een ongeluk onder het dier te liggen met het gevolg dat ik mijn rechter onderbeen brak. Op een bepaalde manier is het nooit helemaal goedgekomen, waardoor ik op een bepaald moment niet meer normaal kon lopen door de pijn. Ik eindigde op krukken en kon dus eigenlijk nooit door met het rijden, waarop het paard dat ik had verkocht is gezien hij simpelweg teveel tijd en geld zou kosten. Uiteindelijk ben ik hier geëindigd om jullie op het niveau te krijgen waarop ik moest stoppen, of eventueel zelfs hoger."
    Ik moest toegeven dat het het verhaal me enigszins shockeerde. Dat was nou precies het soort toekomst waarvan ik wist dat menig ruiter ervoor vreesde; één kleine fout op het paard en het was gedaan met de pret. Hoewel ik hem nog maar net had ontmoet, voelde ik een vlaag van medelijden voor deze man. Net toen hij zo ver was gekomen, werd de prijs voor zijn neus weggegraaid. Uit respect probeerde ik niet naar zijn been te kijken, maar mijn ogen gleden toch even naar beneden.
    "En dat daar, is het paard dat ik enkele maanden in bezit heb gekregen. Doodsbang voor alles dat leeft en ademt, dus nog een hele opgave. Het enige voordeel is dat rijden nog wel een paar maanden tot een jaar kan gaan duren, dus vertrouwen winnen met grondwerk heb ik zat tijd voor in de tussentijd."
    "Sorry dat ik hem zojuist wegjoeg, dan," mompelde ik, iets minder zelfverzekerd dan hoe ik net op hem af was gestapt. Even leunde ik van mijn ene been op het andere, niet echt zeker van wat ik nu nog kon zeggen. Gabriël leek me een serieus type en gesprekken waren moeilijk genoeg met mensen die mijn gestuntel konden weglachen. "Ik denk dat we nog een hele hoop van je zouden kunnen leren."


    Ik kijk uit het raam, naar de lucht en de zon, ik loop naar buiten en flikker van het balkon.

    Alexandra Caelie Siarah McDavon


    "Don't treat a horse like a human. It's a horse. Not a human. Treat it like a horse. Gentle, and with respect."


    Wanneer ik de stal weer uitgelopen ben voel ik ineens een paar sterke armen om me heen, waardoor ik moet glimlachen. De knuffel overviel me slechts wel een beetje, maar dat maakt me niet uit. Toby. De armen en zijn omhelzing voelen vertrouwd, al maak ik me naar mijn zin te snel al weer los. Op mijn hakken draai ik me naar hem om. De knuffel was helaas slechts vriendschappelijk, maar toch voel ik mijn hart bonzen en voelt mijn maag alsof er ineens een potje open is gegaan waar duizenden vlinders in een keer uit wilden vliegen. Helaas zal het waarschijnlijk nooit meer worden dan vriendschap, maar daar heb ik me ondertussen lichtelijk bij neergelegd, al kan ik het niet laten om te dromen en te hopen over en voor meer dan alleen deze hele hechte vriendschap.
    "Hee" zeg ik dus maa tegen hem bij wijze van een groet, ookal heb ik hem net al een knuffel gegeven. "Beetje leuke vakantie gehad?" vraag ik hem vervolgens. Ik heb hem in de vakantie echter nog wel een aantal keer gezien, waar ik erg blij mee was. We hebben zelfs een week gelogeerd en samen getraind en een lange buitenrit gemaakt, die eigenlijk best wel romantisch was geweest. Ik was helaas wel in het water geflikkerd omdat Sacra dacht dat het leuk was om tijdens het zwemmen ineens stil te staan en zichzelf onder te dompelen in het water.


    take me back to the basics and the simple life

    / • / • / • / • /       TOBIAS 'TOBY' AUGUSTUS PRESCOTT      / • / • / • / • /


    Alex glimlacht breed naar me, en alleen al deze lach maakt van binnen zoveel in me los. Mijn buik kriebelt zo erg dat het bijna jeukt, en ik kan mijn wangen bijna rood voelen worden. Oh god, alsjeblieft niet.
    'Hee,' zegt ze daarna. 'Beetje leuke vakantie gehad?' vraagt ze erachter aan. Behalve de paar keer dat we bij elkaar zijn geweest was de vakantie niet echt bepaald leuk, puur en alleen omdat zij er niet was. Dat klinkt misschien overdreven, maar het is de waarheid. We hebben erg veel leuke dingen gedaan, waaronder een lange buitenrit gemaakt. Bijna had ik gedacht dat het zover was, dat het misschien eindelijk zou gebeuren... maar toen moest Alex zo nodig het water invallen. De herinnering laat me grinniken en rot voelen tegelijkertijd.
    'Wel leuk, alhoewel het met jou leuker was,' zeg ik dan maar zo eerlijk mogelijk. Ik heb besloten maar gewoon een beetje half eerlijk te zijn over mijn gevoelens voor Alex. Misschien dat het dan wel werkt ofzo.
    'En de jouwe?' vraag ik haar, waarna ik Sacra nog een aaitje geef.


    “A queen will always turn pain into power.”

    CÉCILE "CILE" WILLA PHOEBE ROSS ~ RIJBROEK ~ SWEATER





    Ik werp een korte blik opzij en vang een ongemakkelijke vriendschappelijke knuffel van Tobias en Alexandra, en laat een diepe zucht over mijn lippen rollen. De twee hadden een overduidelijke crush op elkaar maar weigerden het toe te geven, wat uitliep op de ongemakkelijkste momenten die je je maar kon bedenken. Zo had Jared blijkbaar gevoelens voor mij, had ik gehoord, en vreemd genoeg voelde ikzelf ook iets in mijn maag in zijn buurt.
    Om maar terug te komen op die twee een eindje verderop. "Geef me een momentje," zeg ik Jared, waarna ik Anaklysmos' hoofd loslaat en de stal uitloop, langs Jared, richting Tobias en Alexandra. "Nu is het genoeg." Ik duwde de twee bij hun ruggen in een momenteel lege stal en duwde de staldeur dicht, waarna ik deze op slot deed. "En nou godnondeju elkaar op de mond nemen, want het is óverduidelijk dat jullie elkaar leuk vinden. Have fun darlings." Ik grijns licht, waarna ik nog een paar seconden voor de staldeur blijf staan.


    I don't know if life is greater than death — but love was more than either