".. ezels."
Ja, dat kreeg en krijg ik zo vaak te horen. En nu zijn ze weg.
Ik wil even mijn hart luchten en dit topic gaat over drie ezels, maar voor mij zijn het meer dan ezels. In mensen die zeggen dat het 'maar' dieren zijn, heb ik niet echt zin want dan kan ik mijn hart thuis wel gewoon luchten.. Voor de rest die dit lezen gaat/wilt; bedankt.
Nougoed, ik heb wel vaker een topic/foto geplaatst over de ezels, dus er zijn vast mensen die weten dat ik er gek op was, maar voor de anderen zal ik het nog even vluchtig uitleggen:
De ezels zijn weg. Negen januari, bijna precies een maand geleden, zijn ze weggegaan. En dat doet me ontzettend veel pijn, maar het is beter voor ze. De nieuwe mensen van de kinderboerderij hadden niets met de ezels, ik zou haast zeggen dat ze er een hekel aan hadden. En de ezels liepen er enkel nog door de belofte die het bestuur aan mij had gemaakt (alsof zij zoveel waarde hechten aan beloftes). Maar ze stonden doordeweeks overdag op een klein stukje van 2 bij 3 meter, ze kregen hun hooi gevoerd op een lading stront, omdat niemand het wilde opruimen, ze kregen geen aandacht, geen knuffels.. Ze hadden geen schuilplaats, geen lekker gras. Er werd gezegd dat ze agressief waren, dat ze mensen en kinderen aanvielen en dat ze daarom niet op het erf konden. Maar.. Als ik er was, was er niets aan de hand. Knuffelden kinderen met ze, liepen ze rustig op het erf en ging alles zoals het al acht jaar lang ging. En toen kwam er iemand van het bestuur bij me, vragen wat ik ervan vond. Het brak mijn hart om de dames zo ongelukkig te zien, want ze verdienen zoveel beter. En ik wilde niet dat ze nog twintig jaar of meer op dat kleine rotstukje moesten leven.. Dus heb ik met moeite besloten dat het beter voor ze was als ze ergens anders heengingen, want ik wilde niet egoistisch zijn. We zouden een plekje in de buurt zoeken, zodat ik ze kon blijven opzoeken. Het bestuur had beloofd dat we er samen één uitzochten en er dan zouden kijken of het goed was. En we ze er heen zouden brengen en dat ik kon controleren of het wel goed ging. Allemaal valse beloftes, uiteraard. Dat had ik moeten weten.
Want maandag vijf januari werd ik 's middags gebeld door een beheerder; 'Dag Natas, jij was het er toch mee eens, dat de ezels weggingen? - Nou, ze worden vrijdag opgehaald.' Bam. In your face. Ik had nog maar vier dagen de tijd om afscheid te nemen, ik wist niet waar ze heengingen, bij wie ze kwamen te wonen, hoe we die mensen kenden en of ze het daar wel goed hadden. Niemand wist dat, want zo zijn er er nou eenmaal. Niemand had gegevens van de nieuwe eigenaar, we moesten maar hopen dat het een eerlijke man was.
Die laatste vier dagen heb ik elke dag met ze gewandeld, nog wat foto's met ze gemaakt, met ze gekletst, geknuffeld, geborsteld en ze vertelt dat het wel goed kwam. En toen vrijdag de nieuwe eigenaar op het erf kwam (een Duitser), moest ik moeite doen om niet te huilen. Maar de man kwam erg vriendelijk over en zou goed voor de ezels zorgen, toen ik hem de hand schudde, wist ik dat het goed kwam. Hij woont een uur fietsen hier vandaan en ik zou langs mogen komen om de ezels te zien. Dus ik heb de ezels in de trailer geladen, ze nog een laatste knuffel gedaan en toen ging de klep dicht. Het ging allemaal zo snel, als in een droom. Alsof je er niet werkelijk bent. Ik heb de trailer huilend nagekeken en had direct spijt van mijn beslissing.
Ik dacht dat de verdriet en de pijn wel over zouden gaan, omdat ik weet dat ze op een goede plek zitten. Maar ik ben nog altijd verdrietig om ze. Ik mis ze nog elke keer als ik het erf op loop. Ik mis hun gebalk, hun trouwe ogen, zachte haren en grote oren. Ik mis ze verschrikkelijk en ik denk dat niemand dat begrijpen zou. Elke keer weer moet ik bezoekers uitleggen dat ze weg zijn, naar een beter huis. Elke keer weer hoor ik; 'Ach, het zijn maar ezels.' Of 'Het is maar een beest.'
Maar voor mij waren ze heel bijzonder.
Voor mij waren ze niet máár een ezel,
maar zijn ze een wonder!
Bedankt voor het lezen van mijn lange verhaal, misschien lucht dit me meer op.
[ bericht aangepast op 8 feb 2015 - 20:02 ]
You know, sometimes when you cage the beast, the beast gets angry.
