[RPG] Inferno— 001 - Speeltopics

Rollen †

Wetenschappers:
— Undine • Male | Xavier “Zav” Gray – 1,5
— Tigerlily • Male | Ian Adams – 1,3
— Assassin • Female | Gabriella Grace Valenti – 1,7

Proefdieren (Max. 5):
— Nereid • Female | Willow Nastya Reyes – 1,2
— Kiriel • Male | Rogier Brooks – 1,5
— Mashtonx • Male | Nathan Joseph Cole – 1,6

Wezens (Stop!):
— Assassin • Male | James – 1,2
— Amaris • Female | Nyéhliah Aciaz Ryue – 1,2
— Takamasa • Onzijdig | Nameless – 1,4
— Tigerlily • Female | Dremira Shadowend “De Necromancer” – 1,2
— Sobremesa • Female | Serena Samea "Shadow" – 1,7

Begin: Het is ochtend, bijna elf uur en de dag beloofd vooral veel buien en hetzelfde geldt in de Inferno. Alleen is daar vooral veel mist te bemerken.
De wetenschappers komen bij elkaar om de "proefdieren" op te vangen en ze uit te leggen wat ze bij zich hebben, wanneer ze gaan, etc. In de Inferno gaan de wezens vooral hun eigen gang.

PRAAT TOPIC • ROLLEN TOPIC

Regels †

• Er mogen gewone mensen meedoen, die d.m.v. een advertentie te weten zijn gekomen over het experiment. Daarbij hebben ze geen idee over hoe de wereld er nu daadwerkelijk uitzien en / of dat ze een soort proefdieren zijn voor de wetenschappers.
• Leeftijd moet ouder dan 23 zijn, zeker wanneer je een wetenschapper aan wilt maken.
• Schelden en 16+ mag, maar ruzie in OOC wil ik in het topic niet hebben. Ga geen ruzie uitlokken met andere spelers, respecteer elkaar en sluit eenieder niet buiten.
• Er is een minimum van 300 woorden. Ik wil geen one-liners als zowel personen die na enkele posts er direct mee stoppen. Denk hierdoor dus goed na voor je überhaupt mee wilt doen.
• Schrijf en bestuur alleen je eigen personages, niet dat van een ander! Tenzij je hier vanzelfsprekend toestemming voor hebt gekregen.
• Geen Gary-Stu’s en Mary Sue’s.
• OOC graag tussen haakjes: () [] {}.
• Username veranderingen doorgeven in het praattopic. Daarbij maak ik alleen nieuwe topics aan.
• Reserveringen blijven 48 uur staan.

[ bericht aangepast op 9 april 2015 - 22:40 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Xavier “Zav” Gray, wetenschapper
• • •

Wanneer het monster, wat het in feite ook is in deze wereld, me in de gaten krijgt, weet ik niet precies wat te doen: blijven staan, aanvallen of vluchten. In eerste instantie lijkt hij me te bestuderen, maar ik weet de reden er niet van. Misschien is het doordat hij zo kan bedenken wat hij met me wilt doen? Het is namelijk niet te verwachten dat hij me zal laten gaan en ik maak eveneens een plan hoe hem te bevechten. Wezens in Inferno zijn nu eenmaal veel sterker, dan maakt het niet uit hoeveel je traint in de menselijke wereld. Als hij zich op het wapen richt, verstevig ik mijn grip om de taser, al heb ik het al vrij stevig vast.
      Ik frons. Zijn ogen. . . Het gevoel van herkenning slaat toe, alleen weet ik niet hoe het komt. Er was een blik in zijn poelen die een deja vu – emotie bij me oproept, wat daarna binnen luttele seconden weer verdwijnt. In deze korte tijd is mijn greep rond het apparaat verzwakt, aangezien ik me in een staat van verwarring bevindt. Zijn daden stellen me echter weer op scherp: hoe hij op zijn vinger zuigt, maakt me vanbinnen lichtelijk misselijk en ik slik een brok in mijn keel door.
      “Wat wilde je daarmee doen, op me schieten?” Voor een ogenblik lang flikkert er in mijn ogen een vurige blik, die net zo snel weer wordt gedoofd. Zijn honende toon laat de ergernis in me opwakkeren, de arrogantie van wezens heeft werkelijk waar een nieuw level bereikt. Alhoewel. . . het laat me enigszins terugdenken aan dat schepsel, waarvan ik de naam niet wilt herinneren. Het beestje bij de naam noemen laat me enkel terugvallen in een staat van. . .onrust, chaos, en nog iets. Iets wat ik het allerergst heb gevonden.
In plaats van op zijn denigrerende woorden te reageren, blijf ik zo kalm mogelijk – stoïcijns bijna – en spoor zijn herkenbare ogen op. De poelen die op het eerste gezicht vol woestheid schijnen te zitten door zijn harteloze uitstraling, alleen. . . Alleen.
Ik zet een stap naar voren, op zoek naar het herkenbare sentiment, niet meer zo aarzelend als tevoren. Op zijn gezicht is een grijns te zien die menig mens, zo eveneens ik, laat rillen – momenteel ben ik echter teveel bezig om die klik te vinden. Het is mijn karakteristiek die tot zijn doel wil komen, maar het wordt verstoord en ik krijg hem opnieuw – het hele beeld – in de gaten. Hierdoor zet ik een stap naar achteren.
Er staat plots nog iemand bij me, een jonge vrouw die ik eerst niet herken, maar vervolgens de naam Willow weet te geven. Zij staat echter woedend naar het wezen te kijken, waardoor ik op mijn beurt frons en onbewust bezig ben met linken leggen.
      “Het zal niet lang duren voor je weer helemaal alleen bent als je nu al begint met iedereen op te eten,” snauwt ze, wat me opnieuw van top tot teen laat bevriezen. Mijn ogen vernauwen zich kort, bedenkelijk, waardoor ik niet op de jongedame let naast me, die ondertussen naar mij kijkt. “Wat sta je daar als een lamzak, gebruik dat ding!” Het zijn geen woorden waar ik verbaasd door raak, want ze heeft immers gelijk en zoals verwacht, heeft ze haar temper nog. Het ijskonijntje. Zacht grinnik ik. Dat betekent overigens niet dat ik haar toelaat het ding te gebruiken, het is immers niet aan haar en het brengt des te meer vragen in me naar boven. Maar de waarschuwende expressie in mijn donkere ogen werkt niet voor haar.
      “Godsamme, Xavier,” grauwt ze, waarbij ze haar nagels in mijn hand zet en ik vloekend mijn hand terugtrek. Ik heb best een hoge pijngrens, maar dit heb ik nooit echt een leuk gevoel gevonden. In de tijd dat ze het op hem richt en schiet, heb ik mezelf meerdere vragen gesteld, waaronder: Hoe komt het dat ze zo woedend is op dit wezen? Het feit dat het een monster van Inferno is, laat je vanzelf oppassen, maar het is niet genoeg reden om nijdig te worden. Nee, het lijkt wel alsof er een extra reden voor is en. . . dat moet betekenen dat ze hem kent. Dat hij iets heeft gedaan wat haar pijn heeft veroorzaakt, op een zekere manier.
      Mijn ogen schieten naar het mannelijke wezen toe. Het betekent dat hij er de vorige keer is geweest en ik hem eveneens ken. Met snelle bewegingen maak ik mijn beslissing duidelijk: ik pak de taser zonder genade terug, duw Willow achter me en richt ditmaal zelf op hem.
      “Blijf achter me, Willow, ik meen het.” Mijn toon heeft een lage, dodelijke toon aangenomen terwijl er allerlei dingen door mijn gedachtegang racen. Ik schiet.

[ bericht aangepast op 3 sep 2015 - 13:32 ]

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Omdat ik Xavier uit alle macht niet probeer aan te kijken, zie ik de vlaag van herkennen niet, net zoals het vuur dat kort in zijn ogen brand. Ik merk alleen hoe zijn lichaam reageert, afwachtend, misschien weegt hij de mogelijkheden wel af. Als hij een stap naar voren zet, gebeurd het toch. Zijn ogen zoeken duidelijk die van mij op en ik kijk voor een moment in die herkenbare ogen. Er golft een vreemd gevoel door me heen, van alles door elkaar. Ik herken vooral de woede en hou me daaraan vast, hoewel ik het niet probeer te laten merken. Dan zet Xavier weer een stap achteruit en ik heb geen idee wat er nu door hem heen gaat.
      Xavier leidde me zo zeer af, dat ik Willow niet eens meer heb horen aankomen. Voor een moment lang leek de wereld ook wel stil te staan, maar nu gaat alles weer verder en komt Willow er een beetje drama aan toevoegen. Mijn ogen richten zich op haar en vlammen gelijk op. Ik trek mijn bovenlip een stukje op waardoor mijn tanden zichtbaar worden en mijn neus rimpelt. Mijn tanden hebben nog een vage, rode kleur van het bloed.
      "Het zal niet lang duren voor je weer helemaal alleen bent als je nu al begint met iedereen op te eten," snauwt ze me toe, waardoor er een zacht grommend geluid uit mijn keel komt, bijna onhoorbaar, maar duidelijk gefrustreerd en boos. "Wat sta je daar als een lamzak, gebruik dat ding! Godsamme, Xavier."
      Die woorden richt ze op Xavier, die ineens uit zijn trance lijkt te komen en niet meer naar mij kijkt, maar zacht grinnikt en een blik op Willow richt. Mijn houding veranderd ook, ik ga in een aanvallende houding staan richting de twee, ik voel me plotseling bedreigd door hen. Niet door dat ding, maar het is een ander gevoel. Willow probeert het ding uit zijn handen te grissen, wat haar ook lukt. Maar Xavier reageert snel en zodra Willow op mij richt, pakt hij hem af en duwt hij Willow achter zich, alsof hij haar wilt beschermen.
      "Blijf achter me, Willow, ik meen het," commandeert hij haar met een dodelijke toon in zijn stem.
      Ik vraag me af of hij de connectie gelegd heeft. Ik weet het niet en ik krijg de tijd niet om erover na te denken. Xavier schiet namelijk, ik doe geen poging om opzij te springen omdat ik verwacht dat het me amper iets zal doen en ik hou wel van een beetje pijn. Het gaat echter anders dan ik had verwacht. Ik hoor een knisperend geluid en er schiet iets met twee draden uit het apparaat. Twee punten zetten zich vast in mijn ontblote borstkas en schieten iets door mijn lichaam heen. Dit is een gevoel dat ik nog nooit meegemaakt heb, mijn spieren lijken geen contact meer te maken met mijn hersens, mijn benen worden slap en ik val achterover neer op de vochtige aarde, waarna mijn lichaam lichtjes schokt.
      Het duurt niet lang totdat ik voel dat mijn spieren beginnen mee te werken, maar ze voelen stijf en slap aan. Het doet zelfs pijn, maar dat is iets dat me niet echt stoort. Ik ben nog nooit de controle over mijn lichaam verloren en iemand heeft me ooit neer weten te krijgen, geen mens in ieder geval. Hierdoor ben ik in eerste instantie ook veel te verbaasd om snel te reageren, ik steun voorzichtig op mijn ellebogen als ik een stukje overeind kom en probeer te bepalen wat boven en onder is en waar Willow en Xavier zijn.

---

Your make-up is terrible

---

---

      Enkele seconden nadat ik de taser op James gericht heb en heb geschoten, komt Xavier eindelijk wat meer in actie, alleen niet de actie waarom ik gehoopt had, gezien hij zijn taser uit mijn handen grist en mij achter me duwt.
      'Blijf achter me, Willow, ik meen het,' zegt hij op dodelijk toon, dus hij zal inmiddels ook wel door hebben dat het wezen James is.
      Ik wil hem net vermelden dat ik zijn bescherming niet nodig heb en dat ik zelf wel uitmaak wat ik doe, als Xavier schiet en James in elkaar zakt.
      'Holy shit,' murmel ik, terwijl ik toe kijk hoe James, waarschijnlijk voor het eerst in zijn miezerige bestaan, weerloos op de grond ligt. Tegen Xavier's "bevel" in, stap ik langs hem. Niet dat ik dat niet gedaan had als James niet als een pudding in elkaar gezakt was, maar goed. 'Je hebt zeker toevallig niet nog zo'n taser bij het kamp liggen?' vraag ik Xavier. Het zou handig zijn zo'n ding te hebben, gezien ik hem dan tenminste op afstand kan houden.
      Ondertussen steunt James op zijn ellebogen en ik moet met moeite de neiging onderdrukken om mijn voet op zijn kop te zetten en die tegen de grond te duwen. Ik grinnik zacht en plaats mijn handen in mijn zij. 'Hoe voelt dat nou, James?' Hoewel ik in principe niet een heel gewelddadig persoon ben, moet ik toegeven dat het goed voelt om James eens in pijn te zien. Dat hij niet zo geweldig is als hij zelf denkt.

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier “Zav” Gray, wetenschapper
• • •

Het is dus toch zo, rolt het door mijn rustige gedachtestroom heen, terwijl ik had verwacht dat het drukker zou zijn. Vooral op zo'n moment. Ik heb niet door dat het hem eveneens bezig houdt, aangezien ik van alles bij elkaar probeer te rapen. In alle eerlijkheid: ik had gehoopt hem niet meer te zien, maar na één blik in zijn ogen wist ik direct dat hij het was. Het heeft een hele lange tijd geduurd voor hij uit mijn hoofd was verdwenen en nu spookt hij er op een hele nare manier, allemaal door die ene blik.
Zodra Willow zich bij ons voegt, schijnen er vlammen in zijn expressie en laat hij een vijandige houding zien. Zijn tanden met die rode kleur laten zien, ziet er althans niet gezellig uit. Ik trek mijn mond in een streep en steel een blik op Ian, mijn collega die achter hem te zien is. Het gaat allemaal erg snel, zelfs al lijkt het voor mij erg sloom te gaan. Hoewel het duidelijk is dat ik schiet, gaat hij niet opzij – Beter nog: hij wijkt geen centimeter. Hierdoor vraag ik me alleen af of hij te zelfverzekerd hiervoor is, waar ik eigenlijk al het antwoord op weet. De draden schieten op hem af en vestigen zich in zijn ontblote bovenlichaam, waarop helder te zien is dat hij wordt geëlektrocuteerd. Zijn benen worden slap en hij zakt ineen, waarop zijn lichaam lichtelijk begint te schokken.
In tegenstelling tot Willow, die er klaarblijkelijk wel woorden voor weet en “Holy shit” murmelt, blijf ik naar hem staren. In eerste instantie had ik absoluut niet verwacht dat hij neer zou gaan, maar. . . daar ligt hij dan. Dit heb ik nog niet meegemaakt, bij geen enkel wezen en ik ben even diep verzonken in gedachten. Opnieuw. Ik merk niet dat Willow langs me heen stapt als ik mijn blik op dat moment juist naar de grond richt. Er komen geen zinnige gedachten die dit verklaren, behalve: Is dit zijn zwakte? Is dit het enige wat hem laat vallen?
      'Je hebt zeker toevallig niet nog zo'n taser bij het kamp liggen?' Het duurt even voor ik door heb wat ze überhaupt tegen me heeft gezegd, het komt niet binnen. Uiteindelijk kijk ik haar traag aan en knik dan.
      'Eh, jawel,' begin ik zachtjes, terwijl de taser weer wat steviger in mijn hand ligt. Het is inderdaad handig dit bij me te houden. 'ik heb alleen geen idee of we voor iedereen hebben.' Zo langzamerhand beginnen alle motoren weer te draaien bij me en kan ik enigszins logisch nadenken, waardoor ik opmerk dat hij op zijn ellebogen steunt en Willow er triomfantelijk bijstaat.
      'Hoe voelt dat nou, James?' Mijn blik groeit koud en ik weiger deze naam – of het wezen – te erkennen, waardoor ik in plaats van de jongedame over hem heen stap, richting mijn collega. Zo goed mogelijk probeer ik niet op al het bloed en zijn huidige staat te letten, terwijl ik hem losmaak en hem vasthoud. Ondertussen zijn mijn lippen een streep geworden en schittert er een kille blik in mijn poelen.
      'Laat hem alleen,' vertel ik haar vervolgens, zonder zijn naam te noemen of zelfs te denken, 'hij is niet belangrijk. Laten we gaan, Willow. Ian verdient een propere begrafenis, hoewel we het hem niet bepaald kunnen geven, wil ik hem begraven.' Ik stap langs hen heen en voel de koude in mijn lichaam naarmate ik verder loop, groeien. Ik wil zijn naam niet zeggen, hij heeft geen naam.
      'Hier.' Kort draai ik me naar haar om, om de taser in haar hand te drukken. 'De vorige keer heb ik niet goed voor iedereen gezorgd en ze laten liggen. . .' Er klinkt een droevige toon in door, die heel licht te horen valt, maar welke ik snel weg druk. 'Wil je alsjeblieft naast me staan dan?' Ik geef geen aandacht aan mijn omgeving, alhoewel ik wel op mijn hoede blijf voor enig ander.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

Het duurt even voordat ik boven van onder onderscheiden heb, maar dan zie ik dat Xavier naar me staart alsof hij net de hemel naar beneden heeft zien komen en Willow langs hem heen loopt. Ik hoor ze iets zeggen en Xavier knikt, maar op het moment hoor ik nog niet eens wat. Het zorgt voor een paniekerig gevoel, maar uiteindelijk krijg ik toch weer de controle over mijn lichaam en weet ik op mijn ellebogen te steunen. Willow heeft haar handen in haar zij gezet en kijkt triomfantelijk op me neer.
      "Hoe voelt dat nou, James?"
      Ik antwoord niet, natuurlijk niet. Ik ben te verdwaasd op het moment, maar allang blij dat ik versta wat ze zegt. Even was ik bang dat ik mijn goede gehoor kwijt geraakt zou zijn. Xavier keurt me verder geen blik waardig meer en stapt met een koude blik over me heen, richting de man die ik tot mijn slachtoffer benoemd had. Maar ik laat de mensen met rust en ga overeind zitten. Ik kijk naar mijn trillende handen en lijk het trillen niet echt onder controle te krijgen. Mijn lichaam reageert weer, maar niet zoals ik het wil. In mijn borst steken nog twee draadjes, die ik vast pak en met een snelle beweging lostrek.
      "Laat hem alleen, hij is niet belangrijk. Laten we gaan, Willow. Ian verdient een propere begrafenis, hoewel we het hem niet bepaald kunnen geven, wil ik hem begraven."
      Met die woorden loopt Xavier lang ons heen, alsof hij mijn bestaan eigenlijk helemaal niet wil erkennen. Ik voel de kou die hem omringd bijna hier. Verbouwereerd kijk ik naar Xavier en vervolgen naar Willow. Als Xavier tegen haar begint te praten, sta ik langzaam op. Hoewel ik sta te trillen op mijn benen, kan ik niet zeggen of het echt door de elektrische schok komt. Ik besteed in eerste instantie geen aandacht aan de man op de grond, maar ik weet niet wat ik met mezelf aanmoet en begin daar maar over. Ondertussen enorm op mijn hoede voor het apparaat dat Xavier nu aan Willow gegeven heeft. Ik weet niet of ik zo snel herstel omdat ik me net gevoed heb, of dat het zo hoort.
      "Het is te laat om hem een begrafenis te geven," grauw ik met een rauwe stem. Ik stap richting Xavier en neem moeiteloos en vooral snel het lijk van hem over, met het grootste gemak gooi ik het over mijn schouder en doe ik een paar passen achteruit. "En denk maar niet dat jullie hiermee wegkomen. Jullie gaan hier spijt van krijgen."
      Mijn woede is echter vooral op Xavier gericht. Op de één of andere manier heb ik Willow altijd op een beschermende manier bejegend en hoewel ik bijna altijd boos op haar ben, op de tijden na dat ze grappig is, heb ik nooit écht de neiging gehad om haar iets aan te doen. Maar Xavier... Het liefst zou ik hem meteen aanvliegen, het is dat ik mezelf en mijn lichaam momenteel niet helemaal vertrouw.

[ bericht aangepast op 14 sep 2015 - 22:13 ]

---

Your make-up is terrible

Uiteindelijk staan alle tenten overeind en ik kijk er even tevreden naar. Normaal ben ik niet zo'n held met tenten, maar met wat aanwijzingen is het toch wel redelijk gelukt.
      "Laten we de tenten maar gaan inrichten," zegt Gabriëlla dan. "Deze zijn voor de apparatuur en die zijn om in de te slapen. Ze moeten wel gedeeld worden..." Dat laatste had ik al wel gehoord, maar erg blij ben ik er eigenlijk niet mee. Midden in een groep met onbekende mensen heb ik liever de mogelijkheid om mezelf terug te trekken en dus ook liever apart te slapen en de tent met iemand moeten delen valt daar niet onder. Maarja, ik moet me maar schikken in de omstandigheden, al zou ik dan liever de tent met een man moeten delen. Niet dat ik iets tegen vrouwen had of zoiets dergelijks, maar het idee om een tent met een vrouw te moeten delen, stond me gewoon niet erg aan.
      Even sta ik besluiteloos tussen de tenten in, tot Gabriella me vraagt of ik haar kan helpen te verplaatsen. "Ik kom eraan," zeg ik haar en loop erop af, pak een hengsel vast en ontdekt dat deze koffer inderdaad echt loodzwaar is. "Jeetje, wat zit er allemaal in?!" roep ik uit, waarna ik dan toch de koffer goed vastpak en begin te verslepen. Wanneer deze op de juiste plek staat, krijg ik een wat persoonlijker vraag van Gabriella.
      "Dus eh, waarom heb je besloten om vrijwilliger te worden?"
"Dat weet ik zelf soms niet eens altijd even goed," begin ik wat aarzelend. De reden voor mij om te gaan ligt nog altijd wat gevoelig, omdat ik me heb laten leiden door een opwelling. Ik vermoed dat Marion het me de komende tijd nog niet zal gaan vergeven. "Ik vond mijn leven saai worden, ik was ontevreden met de baan die ik had. Ik hou altijd wel van avontuur en besloot dus om me hiervoor aan te melden. Eerlijk gezegd twijfel ik nog steeds of dat wel zo slim was, nu al helemaal. Sommigen zijn misschien meegegaan, omdat ze niets te verliezen hebben, maar dat heb ik wel." Ik begin me eigenlijk steeds ongemakkelijker te voelen bij het onderwerp van dit gesprek, omdat mijn reden nogal gecompliceerd ligt, dus besluit ik het een andere kant op te gooien.
"Waarom zijn we eigenlijk hier? Wat is het doel van wat we hier doen?" Dit is ook één van mijn vragen die altijd nog niet beantwoord is en ik hoop dat ik nu eindelijk dat antwoord ga krijgen.

---

---

      'Eh, jawel, ik heb alleen geen idee of we voor iedereen hebben,' antwoordt Xavier. Het kan me niet zoveel schelen of er eentje is voor iedereen, zolang ik er maar een krijg ben ik tevreden.
      'Laat hem alleen,' vertel ik haar vervolgens, zonder zijn naam te noemen of zelfs te denken, 'hij is niet belangrijk. Laten we gaan, Willow. Ian verdient een propere begrafenis, hoewel we het hem niet bepaald kunnen geven, wil ik hem begraven,' zegt hij vervolgens, kort nadat James de draadjes heeft los getrokken van zijn borstkas. Ik ben het er mee eens dat Ian een begrafenis zou moeten krijgen, maar no way José dat ik aan zo'n bloederig lijk ga zitten. Ik kan er nauwelijks naar kijken, laat staan het aanraken of vasthouden.
      'Hier,' tot mijn verbazing drukt Xavier de taser in mijn handen. 'De vorige keer heb ik niet goed voor iedereen gezorgd en ze laten liggen.... Wil je alsjeblieft naast me staan dan?' Onder tussen is James helaas weer opgestaan. Ik vond op de grond liggen wel bij hem passen, precies de goede plek voor hem. 'Het is te laat om hem een begrafenis te geven,' grauwt hij, alsof hij een wild beest is. Wat hij eigenlijk ook wel is. En alsof de eikel al weer vergeten is dat we een apparaat hebben dat hem tegen de grond kan krijgen, stapt hij op Xavier af, rukt hij Ians lijk uit zijn handen, gooit het over zijn schouder en stapt weer naar achteren. Ik trek mijn wenkbrauwen op. Gaan we nu serieus ruzie maken om een lijk? Het is niet alsof we een stel gekke zombies zijn.
      'En denk maar niet dat jullie hiermee wegkomen. Jullie gaan hier spijt van krijgen.' Ik rol met mijn ogen. 'Zegt het wezen dat een paar minuten geleden nog als een zoutzak op de grond lag. Als je Ian niet loslaat, dan zal dat weer gebeuren. Hoewel, misschien gebruik ik het sowieso wel weer. Zo laag bij de grond is wel een geschikte plek voor iemand zoals jij, vind je ook niet?'

[ bericht aangepast op 27 sep 2015 - 22:22 ]

---

To the stars who listen — and the dreams that are answered

Xavier “Zav” Gray, wetenschapper
• • •

Mijn aandacht is allang niet meer gevestigd op het wezen, die trillend overeind gaat zitten en de twee draden lostrekt. Ik loop langs hem heen en begin tegen Willow te praten, over de punten die ik momenteel belangrijk vind. Hoewel ik hem het liefst wil negeren, leek het mij handig om niet met mijn rug richting hem te staan, waardoor ik hem ondertussen zie opstaan. Geheel bewust ditmaal klem ik mijn kaken strak op elkaar, terwijl ik afwacht wat er aan zal komen.
      'Het is te laat om hem een begrafenis te geven,' laat hij met een rauwe stem weten, wat me vanbinnen werkelijk kwaad maakt. Mijn poging om hem te negeren is al mislukt het moment dat hij een stap richting mij zet, en ik te laat reageer op zijn handelingen. Binnen enkele seconden neemt hij namelijk het lijk van me over, terwijl ik niet kan geloven dat hij dit zojuist heeft gedaan. Het gegeven dat hij dit opzettelijk doet, maakt me pisnijdig en dat is tevens te merken op mijn gezichtsuitdrukking. De kleur van mijn ogen wordt donkerder en ik neem een vijandige houding aan, klaar om hem - Ian - terug te pakken. 'En denk maar niet dat jullie hiermee wegkomen. Jullie gaan hier spijt van krijgen.'
      Voordat ik kan reageren, mijn mond hangt al open, hoor ik Willows stem: 'Zegt het wezen dat een paar minuten geleden nog als een zoutzak op de grond lag. Als je Ian niet loslaat, dan zal dat weer gebeuren. Hoewel, misschien gebruik ik het sowieso wel weer. Zo laag bij de grond is wel een geschikte plek voor iemand zoals jij, vind je ook niet?' Kort knipper ik even met mijn ogen, die een moment lang naar Willow kijken, voor ik ze terugwend naar het wezen. Op haar woorden knik ik instemmend, maar open - opnieuw - mijn mond om hem mijn reactie te laten weten.
      'Geef Ian terug, je hebt hem genoeg verminkt. Het is al erg genoeg dat hij zo aan z'n einde is gekomen.' Hoewel ik mijn houding zo min mogelijk dreigend over tracht te laten komen, is het precies datgene hoe het eruit komt te zien als ik een stap richting hem zet. De kleine flikkering in mijn ogen is tevens fel genoeg om hem dat te laten zien. 'Hij heeft dit niet verdient, en ik ga dan ook niet weg voordat ik hem terug heb.' Nogmaals zet ik een stap naar hem toe, om te laten zien dat ik het meen. Ondanks het feit dat Ian en ik niet vaak met elkaar samen hadden gewerkt, was hij een geweldige collega en kon ik het goed met hem hebben. Daarbij, hij had de looks en genoeg charme om opdrachten, waar ik niet positief naar keek, toch door te zetten. Mijn ogen blijven op hem gericht, aangezien ik hem in de gaten wil blijven houden.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.