Rogier Brooks
De man, Zav, leek lichtelijk bezorgd toen ik weer terug kwam, alweer met ongeveer dezelfde vragen. Maarja, als niemand er een duidelijk antwoord op kon geven of er tijd voor leek te hebben, bleef ik het gewoon proberen. Ik zou toch vanzelf wel een keer antwoorden moeten krijgen. Ik was benieuwd naar het resultaat van deze poging.
‘Natuurlijk,’ begon hij met het beantwoorden van mijn vragen en hoop gloorde ik mij op. ‘De tas kan je in je eigen tent leggen, maar de groepjes gaan we pas maken wanneer iedereen op deze plek is verzameld. Dan zal ik eveneens een antwoord op je vragen verschaffen, aangezien het dan in één keer gaat. Blijf vooral hier bij Gabriella, zij zal vast op enkele vraagstukken van jou willen reageren. Al heb ik haar even kort nodig.'
En weer bleef hij onduidelijk in zijn antwoorden. Hij gaf wel antwoord, maar momenteel had ik er niet erg veel aan. Kortom, ik moest wachten tot ik meer duidelijkheid zou krijgen. Ergens begreep ik het wel dat ze nu geen tijd hadden om ieders vragen apart te beantwoorden, maar een beetje meer informatie vooraf had ook gemogen. De vraag waarom ik me hier in hemelsnaam in had begeven, schoot door mijn hoofd. Ik wist inderdaad bijna helemaal niks over deze "missie" en het zou me weinig verbazen als deze wereld gevaarlijk zou zijn. De sfeer hier die ik tot nu toe had meegekregen, bevestigde dat wel.
Na zijn antwoord liep Zav weg met Gabriëlla en terwijl ik hen nakeek, zag ik ze ernstig met elkaar praten. Gelijk voelde ik aan dat er wat aan de hand was en ik keek nerveus om me heen. Wat was er aan de hand, was er iets gevaarlijks gesignaleerd? Waren we in direct gevaar of dreigde het alleen? Ik wist het niet en ergens vermoedde dat ik daar niet gelijk antwoord op zou krijgen. Maar afgelopen paar uur was het me wel weer erg duidelijk geworden dat ik totaal niet van onzekerheid hield.
Het duurde niet lang voor Gabriëlla weer terug kwam, maar Zav was weggegaan. 'Zou één van jullie me kunnen helpen om de tenten met apparatuur in de richten en de dozen te verslepen?' vroeg ze doodnormaal, alsof er niks aan de hand was.
'Ik kan wel helpen,' bood ik aan, 'ik heb toch niets te doen op het moment.' Ik liet mijn tas maar staan naast een al opgezette tent, het had ook geen zin om deze telkens mee te slepen. Ik volgde haar aanwijzingen op, maar op een gegeven moment verstarde ik plotseling. Een ijzingwekkende schreeuw klonk en direct draaide ik mijn hoofd naar vanwaar die schreeuw kwam. Even ontstond in mijn neiging op er gauw op af te gaan, te kijken wat er aan de hand was, om diegene in nood te helpen. Gelukkig besefte ik gauw genoeg dat dat nu niet slim was. Ik wits niks, ik wist niet eens wie schreeuwde, vriend of vijand. Al leek vriend mij logischer, maar toch. Wat zou ik kunnen doen tegen een nu nog onbekende vijand. Ondanks dat ik graag wilde helpen, moest ik ook aan mijn eigen welzijn denken.
'Wat zou er aan de hand kunnen zijn,' vroeg ik voorzichtig en wat angstig aan Gabriëlla. 'Wat loopt er allemaal in deze wereld rond?' Direct na die vraag werd ik weer overspoeld door een gevoel van grote onrust, ik voelde me momenteel behoorlijk onveilig. Het gevoel van onveiligheid was echter niet te onderdrukken en ik holde naar buiten naar mijn tas, greep het uitstekende gevest van de katana die ik had meegenomen voor de veiligheid, ik wilde me kunnen verdedigen, en trok het zwaard om daarna weer terug naar Gabriëlla te lopen.
'Sorry,' verontschuldigde ik me, 'na die schreeuw vind ik het toch veel prettiger om mezelf te kunnen verdedigen, mochten we aangevallen worden of iets in die trant.'
Stenenlikker