[RPG] The Weak Ones - Speeltopic 1 - Speeltopics

De Yagami familie; een bekende familie in Ierland en Engeland. Ze staan bekend om hun krachten: het beheersen van vuur. Ieder lid van deze familie wordt geboren met deze gave. Nou ja, bijna ieder lid. Een klein groepje jong volwassenen bezit deze gave niet. Ze werden zwakkelingen genoemd, en werden door de rest van de familie buitengesloten en er werd wreed met ze omgegaan. Deze groep werd als kind weggestuurd. Nu het hoofd van de familie is overleden, is zijn opvolger vastbesloten om de verstootte kinderen op te zoeken. Maar wat is er van ze geworden? Zijn ze op het rechtte pad gebleven? Of hebben ze een aantal jaar in de gevangenis gezeten? Of is er iets heel anders gebeurt? Twee dingen zijn zeker: Vrijwel ieder verstootte kind heeft een nieuwe spirit gevonden: Een geest die je krachten geeft. Deze krachten zijn vrijwel de elementen; je hebt de spirit van water, de spirit van vuur, de spirit van lucht en de spirit van aarde. Helaas was het niet mogelijk voor de verstootte kinderen om de spirit van vuur te bereiken. Punt twee van dingen die zeker zijn: vrijwel elk kind heeft zijn of haar achternaam veranderd. Ondanks dat lukt het dankzij connecties die de familie heeft om de verstootten kinderen te vinden. Maar zullen ze worden geaccepteerd?

Invullijstje:

Let op! Het kan ook zijn dat je een relatie bij de familie hebt! In dat geval is je achternaam McCoy(van de water spirit), Smith(van de aarde spirit) en Winters (van de wind spirit).

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Nieuwe kracht(indien nodig):
Verstoten op welke leeftijd?:
Verleden:
Relaties:
Extra:

Rollen:

De Yagami familie:
- Dale Yagami ~ Trohman ~ Pagina 10
- K illian Ryu Yagami ~ DarkAng3l ~ Pagina 5
- Kiara Lucy Yagami ~ Repelsteeltje ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Aurora Malia Yagami~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Marissa Anna Yagami ~ Mangata
- Alcina Andromache Pyralis Yagami ~ TheseWords ~ Pagina 13

De McCoy familie:
- Nevaeh Arelia McCoy ~ Malarkey ~ Pagina 3
- Selena Ysabeau McCoy ~ DarkAng3l ~ Pagina 3
- Christine Sarah McCoy ~ geleninja ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Cameron Simon McCoy ~ Lost_Voice ~ Pagina 3
- Tyler William McCoy ~ Mrs_Hemmings ~ Pagina 10

De Smith familie:
- Demitra Hailey Smith~ Djibriel ~ Pagina 4
- Gereserveerd ~ Constellation ~
- Adam Sebastian Smith ~ Ferrars ~ Pagina 10

De Winters familie:
- Gereserveerd ~ Millicent Aurora Winters ~ Amaris ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Avery Noah Winters ~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters ~ Offspring ~ Pagina 11
- Burton Matthew Winters ~ Perconte ~ Pagina 13

De verstoten kinderen: Vol!
- Rosetta Vera Monatra ~ Aarde ~ Waldeinsamkeit ~ Pagina 8
- Cassandra Rose Santiago. ~ Water ~ Orton ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Evan Silas Keaton ~ Wind ~ Keynes ~ Pagina 3
- Aedan Quillian Creed ~ Wind ~ Perconte ~ Pagina 6
- Jamie Fynberg ~ Aarde ~geleninja ~ Pagina 4
- Dawn Varaia Abdicare ~Water ~ Sobremesa ~ Pagina 6

De Families

De Yagami familie:
Deze familie kun je simpel beschouwen als ouderwets. Ze staan bekend om hun enorme krachten, het vuur sturen. Ze hebben hun krachten - uiteraard - zo'n driehonderd jaar geleden van de vuurspirit gekregen. Hun kennis over vuur is zeer uitgebreid, ze hebben het op hun kracht toegepast waardoor ze nu zo goed als vuurbestendig zijn. Letterlijk.
Alles in deze familie draait over kracht, en als je dat niet hebt is de enige optie verstoting. Wel geven de ouders van het verstoten kind meestal een groot geldbedrag mee. De verstoten kinderen kunnen ook tegen vuur, al zitten er ook uitzonderingen tussen.

De McCoy Familie:
De McCoy familie is de grote tegenpool van de Yagami familie. Ze zijn vaak elkaars grootste rivalen, maar je zou hun relatie ook wel kunnen beschrijven als een bondgenootschap. Al jaren is de spanning tussen de twee families om te snijden, hoewel er ook uitzonderingen zijn tussen mensen; er zitten zelfs relaties tussen die verdergaan dan een vriendschap.
De McCoy familie is de op één na oudste familie, die hun krachten tweehonderdvijftig jaar terug kregen van de waterspirit.

De Winters Familie:
De Winters familie is maar bevriend met de Yagami familie. Ze kunnen samen door één deur, lachen om elkaars grappen en wat andere dingen, maar meer ook echt niet. Deze familie is de op één na jongste - of de op twee na oudste - die zijn krachten van de windspirit heeft gekregen, honderdvijfenzeventig jaar terug.

De familie Smith:
De familie Smith is de jongste familie in het rijtje. Ze hebben hun krachten gekregen van de aardespirit, een kleine honderd jaar terug. Deze familie staat het dichtste bij de Yagami familie. Ze vertrouwen blind op elkaars rug, wat vaak ook zo is. Maar ook in deze band zitten er heus uitzonderingen. Maar over het algemeen is het wel zo.

Regels:
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Geen perfecte personage's.
- Ruzies buiten het topic.
- Denk goed na over of je meedoet; ik wil deze RPG graag zo lang mogelijk vol houden.
- Naamsveranderingen doorgeven

De villa van de Yagami familie

---

Het Praattopic
Het Rollentopic

Het begin

Het begint ermee dat iedereen zich klaarmaakt om naar de enorme villa van de Yagami's te gaan. De Yagami villa ligt op een afgelegen plek, zodat niemand wordt lastiggevallen door pottenkijkers bij het oefenen van hun element.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:52 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Alcina Andromache Pyralis Yagami
Een kleine glimlach verscheen er op mijn gezicht toen ik zag hoe Adam mijn lichaam bekeek. Hij had mijn lichaam al veel vaker gezien, maar steeds opnieuw keek hij ernaar alsof het de eerste keer was. Iets wat ik geweldig vond.
"Alci" hoorde ik hem zeggen en gelijk moest ik mijn best doen om niet geïrriteerd te lijken. Als iemand een hekel aan bijnamen had, was ik het wel. Toen ik hem hoorde zeggen dat alles mij prachtig stond, verscheen er echter weer een kleine grijns op mijn gezicht. 'I know, Adje' antwoordde ik, de meest vreselijke bijna ooit verzinnend om hem te plagen. 'Ik neem... deze' besloot ik uiteindelijk, Adam's opmerking dat ik hem zijn kleding moest geven volledig negerend. Ik trok het paarse jurkje, dat het beste bij de kleur van mijn haar en huid paste, aan en zag dat Adam inderdaad al naar zijn kleding was gelopen en het aan had getrokken.
"Als jij je nou eens nog mooier gaat maken, zal ik je verrassen met een ontbijtje." hoorde ik hem zeggen. 'Komt goed' antwoordde ik, waarna ik een kus op zijn lippen drukte om vervolgens naar mijn make-up tafel te lopen. Op mijn lippen smeerde ik mijn rode lippenstift, mijn ogen kregen een laag paarse oogschaduw in de kleur van mijn jurk, ik zette een lijn eyeliner op mijn ogen en gaf mijn wimpers een laag zwarte mascara. Vervolgens werkte ik mijn wenkbrauwen bij, waarna ik tevreden naar het resultaat keek. Mijn huid was egaal, dus foundation was niet nodig. Toch besloot ik voor deze ene keer ook een laag rouge op te doen.
Nadat ik mijn haar gekruld had en mijn zwarte, hoge hakken had aangetrokken, rook ik de heerlijke etensgeur van beneden komen. Iets wat een teken voor mij was om naar beneden te gaan.
'Ruikt lekker' zei ik goedkeurend zodra ik naast Adam in de keuken stond. Ik wist heel goed dat ik allang in de villa hoorde te zijn, maar dat maakte me helemaal niks uit. Ze mochten blij zijn dat we uberhaubt kwamen.

---

Keep your head up, keep your heart strong

Even wachtte ik voor ik de kamer binnen liep. Ik hoorde stemmen en ik herkende ze meteen. Dale en Kiara. Een grijns gleed over m'n gezicht. Dit zou leuk worden. Hoe lief ook dat ze hem moed probeerde in te spreken. Ik zou er wel voor zorgen dat dat zeker nodig zou zijn. Toen de bel ging hoorde ik Kiara erop reageren terwijl ik op mijn dooie gemakken de kamer binnen wandelde. Ik had geen reden om me druk te maken. Zelf als ik gewoon mezelf was, was ik meer dan in staat om de boel grondig te verzieken.
Even keek ik naar Kiara voor m'n blik naar Dale gleed. Ik nam het hem niet bepaald in dank af dat hij zomaar doodleuk even ongedaan maakt wat m'n vader had beslist. Het was de enige reden waarom ik terug hoofd van de familie zou willen zijn en dat was om ervoor te zorgen dat wie verbannen was, ook verbannen bleef. Ze hadden geen plaats in dit huis of in deze familie. Wie of wat ze nu ook waren. "Zo Dale. Zie je het nog zitten, of begin je te beseffen dat je toch beter bedankt had voor dat baantje van je?" Vriendelijk klonk het allerminst, maar wat verwachtte hij dan ook van me? Hallo, hoe gaat ie met m'n favoriete neefje? No way in hell dat dat zou gebeuren. Met de meeste van de familie kon ik amper door 1 deur, laat staan dat ik zou gaan slijmen.




Even keek ik om toen ik een auto hoorde toekomen. Blijkbaar nog anderen. Al van ver herkende ik leden van m'n eigen familie. Christine en haar ouders. "Hey Christine." Glimlachte ik even voor ik haar ouders beleefd een hand gaf. M'n blik gleed even naar haar shirt en ik moest m'n best doen om niet te zuchten. Ik wilde geen oorlog starten, maar blijkbaar was niet iedereen die mening toebedeeld. Het was niet moeilijk te raden dat niet iedereen de Yagami's even leuk vond. Ze waren zeker ook niet mijn beste vrienden, maar om zo grof te gaan doen, recht in hun gezicht en dan nog in hun eigen huis? Was dat er niet een beetje over?
"Christine, zou het alsjeblieft een beetje minder kunnen?" Ja, iedereen had recht op z'n eigen mening, maar soms moest je die ook voor jezelf kunnen houden. "Wij kunnen net zo goed bruin gras hebben, als we verkeerd met onze krachten omgaan. En ik denk niet dat iedereen hierbinnen zo'n slecht karakter heeft als sommige." Ik had geruchten gehoord waarover het zou gaan vandaag, maar ik wist niet in hoeverre die naar de niet-hoofden waren doorgespeeld. Maar zelf dan nog was het voor mij ook gokken over de details. Vanuit m'n ooghoeken hield ik m'n nichtje in de gaten. Ok, het was hier netjes en misschien totaal niet wat je verwachtte van de familie. Even keek ik naar de deur. "Wil je proberen een beetje vriendelijk te zijn, alsjeblieft?" Ik vroeg het bijzonder vriendelijk eigenlijk, in de hoop dat ze toch ergens er een beetje naar zou luisteren. Alle kleine beetjes hielpen bij haar.

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

Tyler William McCoy ~ Water
'I've realized no matter where friends are, they wil always keep you strong. Always.'

Mijn ogen gaan moeizaam open die vervolgens verblind worden door de zonnestralen die op mijn gezicht dansen. Fijn. Waar ben ik trouwens? Ik lig tegen een container aan terwijl er wat bloedvegen op mijn handen zitten. Ik probeer rechtop te staan maar voel meteen de stekende pijn in mijn schouder, dat is waar het bloed vandaan kwam. En dan herinner ik me ook wat er is gebeurd gisteravond. Ik was aangeschoten, zeg maar gerust een beetje dronken, en had toen een gevecht met iemand op straat. Ik werd neergeslagen en heb dus hier overnacht. Mijn ogen zoeken haastig mijn zwarte yamaha motor die ik gisteren vlak bij me had neergezet omdat ik weet dat iedereen naar de Yagami familie toe moet gaan om de verstoten mensen onder ogen te komen, iets waar ik totaal geen zin in had. Het is gewoon zo gênant aangezien ze bruut uit de familie zijn gezet. Ik schuif de gedachte opzij en kom langzaam overeind om mijn zwarte motorhelm naast me op te pakken en daar vervolgens mee naar mijn zwarte yamaha motor te lopen, die er echter nog wel stond. Ik doe de helm op, start de motor, klap de standaard in en scheur er dan vandoor, naar het Yagami huis Als ik eenmaal aangekomen ben bij de grote villa zie ik een paar van mijn familieleden al staan. Ik klap de standaard weer uit, zet de motor uit en zwaai mijn been dan over de ene kant om er zo van af te komen. Mijn helm haal ik van mijn hoofd en houd ik in mijn hand terwijl mijn blik glijd naar Christine en Selena. ''Goedemorgen iedereen. Hebben jullie er tenminste een beetje zin in?'' Vraag ik aan Christine en Selena, in een poging opgewekt te klinken maar mijn hoofd bonkt nog steeds na van de kater van gisteravond.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 19:28 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Ik werd letterlijk uit mijn bed geschopt. Ik weet niet precies hoeveel William gedronken had dat hij in mijn bed was gaan liggen, maar hij wilde me er overduidelijk niet meer bij hebben. Ik zuchtte, stond op en dacht er even over om William te gaan wurgen, maar besloot het toch maar niet te doen. Hij was mijn enige vriend en ik kon zo snel niet een kok regelen om vanavond in ons restaurant te gaan koken.
Ik liep slaperig de keuken in en begon een ontbijt voor ons beide te maken. Godver waarom ging ik terug naar huis? Ik had het William niet eens verteld. "Een dagje weg met Rose" had ik het genoemd. Godver, hoe laat was het? Ik moest Rose ook nog ophalen.
Ik haastte mezelf naar de klok en zuchtte toen ik zag dat ik nog meer dan een uur had voordat ik bij haar moest staan. Meer dan genoeg tijd om even te gaan douchen en te ontbijten.
De douche maakte me wakker, wat heel logisch was aangezien ik in geen jaren een warme douche had genomen. Hitte stond me niet aan.
'Hé luilak,' riep ik naar William terwijl ik mijn badjas naar zijn hoofd gooide. Ik kreeg een luide kreun van hem terug. 'Volgens mij moet je over een half uur op je werk staan.'
'Ik ben de baas, ik kan te laat komen als ik wil,' klonk het vanaf mijn bed. 'Wat doe je in mijn kamer?'
'Wat doe je in mijn bed?' kaatste ik met een grijns terug terwijl ik in mijn kast dook om de kleding te pakken die ik gister avond al klaar gelegd had. 'Waarom heb je een kater, wat was er gister te vieren?'
'Jij en Rose die eindelijk iets gaan doen.'
'Rose en ik zijn gewoon vrienden.' En familie dacht ik er nog achter na. 'En ik moet haar nu gaan ophalen. Je ontbijt staat in de keuken en zorg dat je op tijd op je werk bent, want ik ben ook de baas!!' Ik liep ons appartement uit en haalde opgelucht adem. Thank the spirits, dat hij zo'n grote kater had, anders was het hem direct opgevallen dat er iets mis was en dat dit niet een gewone dag met Rose was.
Over Rose gesproken, ik moest haar ophalen. Ik stapte mijn auto in en reed naar haar huis. Halverwege haalde ik nog koffie en donuts voor onderweg. Nog geen tien minuten later belde ik bij haar aan.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

"...En ik denk niet dat iedereen hierbinnen zo'n slecht karakter heeft als sommige." Ik keek haar vol ongeloof aan. Ze kende de verhalen, de geruchten, maar ik zag aan haar gezicht dat zij ook wist hoe ze klonk. "Wil je proberen een beetje vriendelijk te zijn, alsjeblieft?" Ik zuchtte.
'Ik ben vriendelijk naar iedereen die vriendelijk naar mij is,' zei ik met een glimlach. 'Zodra iemand niet vriendelijk naar mij is... wel dan heb ik geen reden om wel vriendelijk naar hen te doen.' Ik kijk op als ik Tyler de oprit op zie rijden.
'Goedemorgen iedereen. Hebben jullie er tenminste een beetje zin in?'' vraagt hij en ik voel hoe er een grijns op mijn gezicht komt.
'Wie heeft jou vermoord?' flapt er uit mijn mond zodra ik hem goed bekijk en ik vervloek mezelf zachtjes. Tyler is een van de weinige mensen die me echt mag en die ik ook mag... als hij niet te happy word tenminste. 'Wat is er met je hoofd gebeurd?' Ik loop op hem af en breng direct mijn hand naar het opgedroogde bloed op zijn hoofd breng. 'Wat heeft dit gedaan?' Ik klink iets te bezorgd, maar Tyler is net een opgewekte puppy en niemand komt aan mijn puppy.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 19:47 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Tyler William McCoy ~ Water
'I've realized no matter where friends are, they will always keep you strond. Always.'

''Wie heeft jou vermoord?'' Zegt Christine waardoor ik moet grijnzen. Ze is iemand die geen blad voor de mond neemt en dat is dus ook één van de redenen dat ik zoveel van haar houd, als familie dan. ''Wat is er met je hoofd gebeurd?'' Hoor ik haar zeggen waarna ze op me afloopt en haar hand naar mijn hoofd brengt. ''Zit daar ook al bloed? Shit.'' Vloek ik zachtjes terwijl ik Christine aankijk. Meteen is die bezorgde blik weer verschenen, dat is de blik die ze heeft als iemand waarom ze geeft gewond is. ''Wat heeft dit gedaan?'' Vraagt ze bezorgd waardoor ik nerveus op mijn lip bijt. Ik ga niet liegen tegen haar dus vertel ik eerlijk de waarheid maar. ''Ach, ik was gewoon aangeschoten gisteren. En een straat gevecht gebeurde daarna. Ik werd knock-out geslagen en werd wakker tegen een container aan in de stad.'' Antwoord ik met een beschuldigde blik. Ik verwachtte echt geen preek, ik weet juist zeker dat ze diegene keihard gaat aanpakken omdat diegene mij heeft pijn gedaan. En dat is Christine haar zwakke plek. ''Het doet maar een beetje pijn.'' Zeg ik mompelend waarna ik aan de wond voel waardoor er een pijnlijke steek door mijn lichaam gaat. ''Het doet pijn ja.'' Mompel ik erachteraan.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 19:57 ]

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

Zachte fluistering. Voorzichtig. Bijna te bang om iemand wakker te maken. Het klonk onschuldig – en dat was het ook. Desondanks werd ik toch wakker. Lichtelijk uit mijn doen draaide ik me om in mijn bed. De warmte was fijn, uitnodigend om te blijven liggen waar ik lag. Maar ik wist dat er vandaag dingen op de planning stonden die zouden moeten worden gedaan.
      Vandaag zouden we naar de villa gaan. Iedereen zou komen. Of ik dat een feestje vond? Nee eigenlijk niet. Ik had wel iets beter te doen dan mensen tegenkomen die ik liever niet wilde zien. Tenminste, een paar van hen.
Het reizen er naar toe was het ergste nog niet. Ergens had ze de neiging om niet te komen opdagen. Maar dan zou ik daar flink voor op mijn donder krijgen. Of iemand zou opmerken dat ik er niet was, was een tweede. Persoonlijk deerde me dat niet zo heel erg. Ik was liever een ongeziene gast. Een geest die door het huis waande en mensen zo nu en dan eens behoorlijk de stuipen op het lijf joeg.
      Het vogeltje voor mijn raam begon harder te zingen. Het leek bijna op een scene uit een disneyfilm, behalve het feit dat mijn haar er niet gelijk zo spetterend uit zag. Meestal krulden mijn rossige haren iets meer in de ochtend. Ikzelf bestempelde dat al snel als een afro kapsel.
Eenmaal ik goed wakker was, bleef ik naar het plafond staren. Het was wonderbaarlijk hoe de mensen elkaar eerst niet wouden zien, en nu opeens moest iedereen snel bij elkaar komen zodat ze konden zien hoe het gesteld was met iedereen.
      Voor mijn eigen gemak gooide ik de lakens van me af en ging langzaam richting de badkamer. Na een verfrissende douche voelde ik me al iets meer mens. Ik droogde mijn haren – anders duurde het eeuwen - waarna ik vervolgens rustig naar beneden ging. Na het ontbijt, waar ik mezelf altijd goed vol bunkerde, pakte ik mijn tassen en zette deze in de auto.
      De standaard dat vrouwen altijd weinig moesten eten was waardeloos. Ikzelf wilde graag van alles iets meenemen. Eten hoorde erbij en ik zou geen maaltijd over slaan. Niemand hoefde erop te rekenen dat ik iets af zou staan, zelfs als ik vol zou zijn zou ik gewoon dooreten.
      De auto startte makkelijk. De motor kam enigszins brullend tot levend waarna ze rustig de oprit afdraaide. Hoewel de auto behoorlijk aanwezig was, was ik niet het type dat er mee zou gaan lopen showen.
Nadat ik het adres had ingevoerd, ging ik op weg. Mijn zonnebril op mijn neus en een enigszins vrolijke glimlach sierde mijn lippen. Het verblijf zou hopelijk gladjes verlopen, anders zou ik iemand nog iets aandoen.
      Het grint onder de banden knerpte behoorlijk bij mijn aankomst. Ik schakelde terug naar de eerste versnelling en liet het voertuig makkelijk de parkeerplaats oprollen. Tijdens het rijden sprak ik vrij weinig. Eigenlijk praatte ik over het algemeen niet heel erg veel. Meestal liet ik anderen praten, net zolang tot ik een opmerking kon maken. Ik zuchtte bij het zien van het enorme pand. Dit kon nog leuk gaan worden.


Vreselijk deze ochtenden. Ik voelde weinig voor een bezoekje aan de overige families. Ik was niet bepaald het type om me te mengen in situaties waar ik niet gewenst was. Als mijn vader haar nu had verteld dat ik naar de Aztek tempels mocht gaan, dan was mijn stemming vast en zeker al anders geweest.
      Met een sikkeneurig gezicht kamde ik mijn haren uit. Dit was een beste klus als je jezelf bedacht dat het nogal wat haren waren. Soms was ik tien minuten bezig. Na een tijdje werd daarbij mijn arm lam en begon ik te vloeken. Vaak had ik er over nagedacht om de hele handel af te knippen. Dan was ik verlost van al dat gezeur. Maar aan de andere kant zou ik mezelf dan incompleet voelen. De lange haren pasten nu eenmaal bij het plaatje. Onschuldig, terwijl er zoveel meer achter school.
      Via de trap stampte ik naar beneden toe. Vaders was blijkbaar al op. Ik hoopte dat hij nog iets te eten voor me over had gelaten, anders dan zou ik hem smoren. Meneer had nogal een eetlust zo af en toe. Nu was hij man, het was logisch, maar alleen leven met een man was soms ook best lastig.
      Op mijn blote voeten sjokte ik de keuken in. Daar waar ik zowel mijn vader als Burton zag staan. ‘Morgen,’ gromde ik niet geheel geplezierd met het aankomende bezoekje. Ik trok de koelkast open en keek naar de inhoud. We hadden besloten geen boodschappen meer te doen om zo te voorkomen dat alles kapot was eenmaal we terug kwamen.
Mijn voorkeur lag bij de yoghurt. Met een beetje vers fruit en wat rozijnen was dat een van de beste ontbijtjes die je maken kon. Ik stopte alles in een schaaltje en ging aan het kookeiland zitten.
Luisterend naar de twee mannen begon at ik mijn ontbijt op. Meestal hadden ze niets interessant te melden dus luisterde ik met een half oor.
      ’Aedan is hier zo, ik pak met hem de auto wel in,’ mompelde ik, waarbij ik zo goed en kwaad probeerde om mijn ongenoegen te laten blijken. De meeste mensen waren blij om hun familie te zien. Maar die van mij had nogal veel te verbergen.
      Nadat ik sokken en schoenen had aangetrokken, ging ik naar buiten. Ik sleepte mijn ingepakte tas achter me aan, hopend dat Aedan elk moment tevoorschijn kon springen om mijn dag wat dragelijker te maken.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 19:59 ]

---

The woods are lovely, dark and deep. But I have promises to keep, and miles to go before I sleep.

Rosetta Vera Monatra

Lichtelijk nerveus kijk ik mezelf aan in de spiegel. Haar los of haar opgestoken? Ik probeer mijn lokken met mijn handen in een knot te stoppen en laat ze daarna weer los hangen. Kritisch bekijk ik het verschil, maar ik weet niet wat handiger is en leuker staat. Naast mijn haar heb ik ook nog een kledingprobleem. Jurkje voor jurkje houd ik mezelf voor, bedenkend wat het leukste zal staan. Zuchtend laat ik mezelf uiteindelijk op het bed vallen en sluit ik mijn ogen voor even. Waarom doe ik hier überhaupt moeite voor? Denk is keer op keer, al lijk ik het antwoord niet te kunnen vinden. Ik weet het gewoon niet. Jaren geleden hebben ze mij er zonder om te kijken zomaar weggegooid en nu doe ik moeite om er netjes uit te zien en ben ik ook nog eens benieuwd of ze me wel aardig vinden. Ik weet dat het een stomme gedachte is en ik weet dat ze eigenlijk geen moeite waard zijn, maar toch kan ik het niet helpen om weer voor de spiegel te gaan staan om een paar jurken te passen. Uiteindelijk houd ik het op een exemplaar met een aantal bloemetjes op de stof. Mijn haar houd ik maar los hangen en ik hoop maar dat ik niets verkeerds aan heb gedaan. Is het te netjes, of kon ik juist beter een broek aandoen? Ik zucht bij de gedachte dat ik absoluut geen idee heb. Uiteindelijk loop ik mijn slaapkamer maar uit en wacht ik aan de keukentafel op Jamie. Hij is zo ongeveer de enige van mijn oude leven met wie in contact heb gehouden. We zijn vrienden. We hebben allebei de spirit van aarde, we zijn allebei verstoten en die twee dingen maken dat we redelijk veel gemeen hebben. Ik heb gezworen dat ik met niemand van die familie meer contact zou houden en gewoon zou doen alsof ik het vergeet, maar het koste me niet zo heel lang om erachter gekomen dat ik het nooit zou vergeten. En misschien is dat ook wel de reden waarom ik Jamie te vriend heb gehouden, omdat hij van thuis is. Op dat moment hoor ik de deurbel gaan en ik haast me naar de deur, die ik open. Daar staat Jamie. Ik glimlach naar hem. Ik ben in ieder geval wel blij dat ik daar niet alleen aan hoef te komen. Dat zie ik al helemaal niet zitten. Eigenlijk weet ik niet eens waarom ik eigenlijk ga. Ik heb ze mijn hele leven gehaat en het deed vreselijk veel pijn toen ze me verstoten. Maar na een paar jaar kwam er erachter waarom het pijn deed, omdat ik ondanks alles ze nog steeds beschouwde als familie en ze hadden mij afgewezen. Ik had gelukkig al snel onderdak gevonden bij een vrouw die ik al snel mijn moeder en oma tegelijkertijd kon noemen, maar zij is nu overleden. Dat deed ook vreselijk veel pijn en ik had geen idee wat ik moest doen. Ik weet nog steeds niet wat ik moet doen. Het enige wat ik kan doen is weer terug gaan naar mijn oude familie.
"Hoi. Klaar om te gaan?" Zeg ik terwijl dat ik de deur achter me dichttrek. Ondanks dat ik het niet zo probeer over te laten komen, is er toch iets nerveus te horen in mijn stem.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 20:01 ]

---

She was always looking for more..

'Ach, ik was gewoon aangeschoten gisteren. En een straat gevecht gebeurde daarna. Ik werd knock-out geslagen en werd wakker tegen een container aan in de stad.' Ik voel hoe ik wit heet van woede word. 'Het doet maar een beetje pijn.' Als hij de wond echter weer aanraakt krimpt hij lichtjes in elkaar. Het is haast niet te zien, maar ik ken hem. 'Het doet pijn ja.'
'Ik wil een naam of een tekening of herkenningstekens,' zeg ik hem. 'En daarna slacht ik ze af,' zeg ik een stuk zachter zodat hopelijk Selene het niet hoort. Uit mijn rugzak haal ik een pijnstiller en een flesje water voor hem. Tja ik was voor alles voorbereid vandaag, ik had er onder andere een zak haribo in zitten, een stinkbom en een ehbokid. 'Wel zullen we naar binnen gaan?' vraag ik. 'Of blijven we hier op de rest wachten?'

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 20:15 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Tyler William McCoy ~ Water
'I've realized no matter where friends are, they will always keep you strong. Always.'

''Ik wil een naam of een tekening of herkenningstekens, en daarna slacht ik ze af.'' Zegt ze, het laatste wat zachter. Ze haalt uit haar kleine rugzak een pijnstiller en een flesje water voor me, en geeft die dan aan me waardoor ik die dankbaar aanneem. Ik slik de pijnstiller door en neem dan een grote slok water erachteraan. ''Wel zullen we naar binnen gaan? Of blijven we op de rest wachten?'' Vraagt waardoor ik mijn schouders ophaal. ''Weet ik veel. Laten we maar naar binnen gaan.'' Antwoord ik terwijl ik nog een slok water neem en dan het flesje weer aan haar terug geef. ''Dankje. Dat had ik wel nodig maar al hoewel denk ik toch dat die pijnstiller niet echt goed gaat werken.'' Mompel ik zuchtend waarna ik mijn hand zachtjes op haar rug leg en we naar binnen lopen.

---

''Cause I've got a jet black heart and there's a hurricane underneath it.''

'Hoi. Klaar om te gaan?' zegt ze met een nerveuze ondertoon.
'Ja, koffie en donuts in de auto,' zeg ik met een nerveuze grijns. 'Ben je er klaar voor?.. om naar huis te gaan bedoel ik, want ik weet het niet zo zeker meer.' Ik voel hoe de paniek in mijn lichaam begon te sijpelen. 'Want ik heb niet bepaald zin om oog in oog met mijn vader te komen... hoewel ik niet eens weet of hij nog leeft.' Ik haalde diep adem en begon naar de auto te lopen. Wow, daar ging de sfeer. 'Ik ben blij dat ik niet alleen hoef te gaan,' mompel ik naar haar terwijl ik de auto deur voor haar open doe. 'Maar weet dat als ik daar gek word je of misschien vroeg weg moet of een taxi moet bellen.'

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

"Ik wel." Ze zet een glimlach op en kijkt vervolgens naar me. "Het is goed dat je dit doet, Dale. Dit is een daad om trots op te zijn." Een aantal mensen lopen al het huis in en er wordt ook door iemand aangebeld."Daar zul je ze hebben." Voordat ik wegloop, geef ik haar een klein kneepje in haar schouder.
"Heel erg bedankt, dat was precies wat ik nodig had. Probeer de anderen een beetje in te houden, zodat alles respectvol blijft." Een aantal mensen lopen al naar binnen.
"Zo Dale. Zie je het nog zitten, of begin je te beseffen dat je toch beter bedankt had voor dat baantje van je?" hoor ik vervolgens Killian met me spotten. Even zucht ik. Net op dat moment wil ik de anderen begroeten.
"Als ik nee had gezegd, had jij onze familie nog langer op straat laten rotten. Dus nee, ik ben erg tevreden met mijn beslissing." Ik loop van hem weg. Diep haal ik adem. De eerste zijn de McCoys. Een jongen en een meisje die ik herken als Tyler en Christine zijn er al. Het meisje heeft een shirt aan met de text "Fuck you" erop. De jongen heeft een gezicht dat eruit ziet alsof hij gevochten heeft, Met een vriendelijke glimlach steek ik mijn hand uit. "Bedankt dat jullie gekomen zijn." Ik meen het. Ondanks dat we zo nu en dan problemen hebben gehad met deze familie, respecteer ik ze. Daarna valt mijn blik op Selena, leider van de McCoys. Ook haar geef ik een hand. "Ik waardeer het heel erg dat je jouw familie hebt meegenomen. Zo te zien is niet iedereen enthousiast." probeer ik het gesprek nog enigszins luchtig te houden. Toch voelt de sfeer gespannen, terwijl de eerste verstotene er nog niet eens is.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 21:27 ]

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

Adam Sebastian Smith

Ik begon met het bakken van twee eieren. Normaal zou het echt mislukken, maar vandaag liep het opmerkelijk goed. Het zou kunnen dat het lag aan het keukengerei dat ik gebruikte, maar ik hield het erop dat het kwam doordat ik steeds beter werd. Ik roosterde twee boterhammen in de broodrooster en dekte de tafel. In de glazen schonk ik sinaasappelsap en zo maakte ik een simpel, maar lekker ontbijt klaar. Ik kon heus wel een gentleman zijn. Ik had er op enkele momenten gewoon geen zin. Vandaag wel, wat op zich best opmerkelijk was. Ik liep terug naar het fornuis, waar de eieren nog steeds stonden te bakken en Alcina kwam naast me staan. Ze was inmiddels naar beneden gelopen en zag er weer net zo prachtig uit als altijd. Ik vond alle make up niet echt nodig om eerlijk te zijn, maar als zij het wilde, moest ze het zelf weten. We hadden best een goede relatie, maar het ging ook weer niet zover dat we zulke dingen voor elkaar bepaalden.
Ik legde de eieren, die ondertussen klaar waren, op de geroosterde boterhammen, die ik al eerder uit de rooster gehaald had en op de borden gelegd had. Ik schoof Alcina's stoel naar achter, zodat ze kon gaan zitten, terwijl ik "Eet smakelijk, prinses." zei. Ook ikzelf ging zitten en nam een slokje van mijn jus d'orange. Ik wierp een blik op de klok en keek daarna weer naar Alcina. "Hoe laat wilde je bij de villa zijn?" Vroeg ik haar aangezien het al best laat was.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 21:10 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Een oorverdovende knal klinkt er in mijn oren. Van het Yagami landhuis sta ik ineens in een zanderig land, een land wat ik maar al te goed ken. "Incoming!" Schreeuwde Victor terwijl hij opzij sprong voor een granaat. Zelf sprong ik ook opzij, en ik landde op mijn zij. Dan veranderd het beeld weer, en zie ik hoe Victor wordt afgevoerd. Maar dat niet alleen, ik zie hoe mijn broer - Killian - de helikopter in de fik steekt. Kwaad probeer ik naar hem toe te rennen, maar dan zie ik hoe ik wordt omgeven door vlammen. Ik voel me erg klein, en ik hoor lachende mensen. Ik probeerde wind te creëren, maar het lukt niet. Het lukt niet. Dan zie ik langzaam hoe Victor verbrand in de vlammen terwijl hij mijn naam roept, en ik schreeuwde het uit.
"NEE!"
Schreeuwend werd ik wakker. Helemaal buiten adem lag ik op bed, bedekt met een laagje zweet. Ik probeerde op adem te komen, en terwijl ik dat deed zocht ik de reden achter mijn nachtmerrie. Dat doe ik altijd als zoiets gebeurt.
Dan slik ik, en kijk ik op mijn horloge. Vandaag moet ik terug naar 'huis'. Vandaag. Moet ik. Terug. Naar. Huis.
Ik sprong overeind en na een snelle douche, en nadat ik mijn kleren had aangetrokken, at ik wat. Ik dacht na. Waarom ben ik ook alweer op de uitnodiging in gegaan? Oh, ja. Dan kan ik iedereen laten zien dat ik niet meer hetzelfde zwakke kind ben als ik vroeger was. Ik glimlachte bij de gedachte aan hun gezichten als ze door zouden hebben hoe sterk ik wel niet ben geworden. Fysiek en mentaal. Alhoewel ik op de laatste nog wat verbeterpuntjes zag. Ik bedacht me ineens dat ik met Avery had afgesproken om naar de Yagami's te gaan, en ik pakte mijn al ingepakte tas en mijn jas. Ik sprintte de deur uit en niet veel later kwam ik aan bij het huis van Zeke en Avery. Ik zag haar al staan, en ik grijnsde. "Ave, mag je van je vader wel zo vroeg op straat zijn?" Zei ik, terwijl ik mijn armen spreidde voor een knuffel.

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

TheseWords schreef:

Alcina Andromache Pyralis Yagami
Glimlachend ging ik op de stoel zitten die Adam voor me naar achter had geschroven, waarna ik wachtte tot hij ook plaats had genomen. 'Ik denk dat we zo maar moeten gaan' antwoordde ik terwijl ik langzaam een paar happen van het eten nam. Normaal hield ik me niet zo aan de tijd, maar dit was anders. 'Ik wil er namelijk zijn voor die zwakkelingen komen'
Zodra we beide ons eten op hadden, stond ik op en liep ik naar de auto toe, wetend dat Adam achter me aan zou komen. 'Jij rijd' zei ik, bij de auto aangekomen. Ik had daar vandaag, om de een of andere reden, namelijk helemaal geen zin in.
Bij de villa aangekomen stapte ik de auto uit, waarna er een kleine zucht over mijn lippen rolde. Ik had hier zo geen zin in. Even keek ik naar Adam, waarna ik me op de villa richtte en zonder te bellen naar binnen liep.
'Zo zo, we zijn vroeg vandaag' zei ik grijnzend toen ik zag dat Kilian al binnen stond. Hij was de enige in de familie van wie ik wist dat hij die zwakkelingen niet in de familie wilde enhet verbaasde me dat hij er eerder was dan ik.

---

Keep your head up, keep your heart strong