[RPG] The Weak Ones - Speeltopic 1 - Speeltopics

De Yagami familie; een bekende familie in Ierland en Engeland. Ze staan bekend om hun krachten: het beheersen van vuur. Ieder lid van deze familie wordt geboren met deze gave. Nou ja, bijna ieder lid. Een klein groepje jong volwassenen bezit deze gave niet. Ze werden zwakkelingen genoemd, en werden door de rest van de familie buitengesloten en er werd wreed met ze omgegaan. Deze groep werd als kind weggestuurd. Nu het hoofd van de familie is overleden, is zijn opvolger vastbesloten om de verstootte kinderen op te zoeken. Maar wat is er van ze geworden? Zijn ze op het rechtte pad gebleven? Of hebben ze een aantal jaar in de gevangenis gezeten? Of is er iets heel anders gebeurt? Twee dingen zijn zeker: Vrijwel ieder verstootte kind heeft een nieuwe spirit gevonden: Een geest die je krachten geeft. Deze krachten zijn vrijwel de elementen; je hebt de spirit van water, de spirit van vuur, de spirit van lucht en de spirit van aarde. Helaas was het niet mogelijk voor de verstootte kinderen om de spirit van vuur te bereiken. Punt twee van dingen die zeker zijn: vrijwel elk kind heeft zijn of haar achternaam veranderd. Ondanks dat lukt het dankzij connecties die de familie heeft om de verstootten kinderen te vinden. Maar zullen ze worden geaccepteerd?

Invullijstje:

Let op! Het kan ook zijn dat je een relatie bij de familie hebt! In dat geval is je achternaam McCoy(van de water spirit), Smith(van de aarde spirit) en Winters (van de wind spirit).

Naam:
Leeftijd:
Uiterlijk:
Innerlijk:
Nieuwe kracht(indien nodig):
Verstoten op welke leeftijd?:
Verleden:
Relaties:
Extra:

Rollen:

De Yagami familie:
- Dale Yagami ~ Trohman ~ Pagina 10
- K illian Ryu Yagami ~ DarkAng3l ~ Pagina 5
- Kiara Lucy Yagami ~ Repelsteeltje ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Aurora Malia Yagami~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Marissa Anna Yagami ~ Mangata
- Alcina Andromache Pyralis Yagami ~ TheseWords ~ Pagina 13

De McCoy familie:
- Nevaeh Arelia McCoy ~ Malarkey ~ Pagina 3
- Selena Ysabeau McCoy ~ DarkAng3l ~ Pagina 3
- Christine Sarah McCoy ~ geleninja ~ Pagina 13
- Gereserveerd ~ Cameron Simon McCoy ~ Lost_Voice ~ Pagina 3
- Tyler William McCoy ~ Mrs_Hemmings ~ Pagina 10

De Smith familie:
- Demitra Hailey Smith~ Djibriel ~ Pagina 4
- Gereserveerd ~ Constellation ~
- Adam Sebastian Smith ~ Ferrars ~ Pagina 10

De Winters familie:
- Gereserveerd ~ Millicent Aurora Winters ~ Amaris ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Avery Noah Winters ~ Duvaineth ~ Pagina 13
- Ezekiel Stark Michael Cormoran Winters ~ Offspring ~ Pagina 11
- Burton Matthew Winters ~ Perconte ~ Pagina 13

De verstoten kinderen: Vol!
- Rosetta Vera Monatra ~ Aarde ~ Waldeinsamkeit ~ Pagina 8
- Cassandra Rose Santiago. ~ Water ~ Orton ~ Pagina 2
- Gereserveerd ~ Evan Silas Keaton ~ Wind ~ Keynes ~ Pagina 3
- Aedan Quillian Creed ~ Wind ~ Perconte ~ Pagina 6
- Jamie Fynberg ~ Aarde ~geleninja ~ Pagina 4
- Dawn Varaia Abdicare ~Water ~ Sobremesa ~ Pagina 6

De Families

De Yagami familie:
Deze familie kun je simpel beschouwen als ouderwets. Ze staan bekend om hun enorme krachten, het vuur sturen. Ze hebben hun krachten - uiteraard - zo'n driehonderd jaar geleden van de vuurspirit gekregen. Hun kennis over vuur is zeer uitgebreid, ze hebben het op hun kracht toegepast waardoor ze nu zo goed als vuurbestendig zijn. Letterlijk.
Alles in deze familie draait over kracht, en als je dat niet hebt is de enige optie verstoting. Wel geven de ouders van het verstoten kind meestal een groot geldbedrag mee. De verstoten kinderen kunnen ook tegen vuur, al zitten er ook uitzonderingen tussen.

De McCoy Familie:
De McCoy familie is de grote tegenpool van de Yagami familie. Ze zijn vaak elkaars grootste rivalen, maar je zou hun relatie ook wel kunnen beschrijven als een bondgenootschap. Al jaren is de spanning tussen de twee families om te snijden, hoewel er ook uitzonderingen zijn tussen mensen; er zitten zelfs relaties tussen die verdergaan dan een vriendschap.
De McCoy familie is de op één na oudste familie, die hun krachten tweehonderdvijftig jaar terug kregen van de waterspirit.

De Winters Familie:
De Winters familie is maar bevriend met de Yagami familie. Ze kunnen samen door één deur, lachen om elkaars grappen en wat andere dingen, maar meer ook echt niet. Deze familie is de op één na jongste - of de op twee na oudste - die zijn krachten van de windspirit heeft gekregen, honderdvijfenzeventig jaar terug.

De familie Smith:
De familie Smith is de jongste familie in het rijtje. Ze hebben hun krachten gekregen van de aardespirit, een kleine honderd jaar terug. Deze familie staat het dichtste bij de Yagami familie. Ze vertrouwen blind op elkaars rug, wat vaak ook zo is. Maar ook in deze band zitten er heus uitzonderingen. Maar over het algemeen is het wel zo.

Regels:
- Alleen ik open nieuwe topics.
- Geen perfecte personage's.
- Ruzies buiten het topic.
- Denk goed na over of je meedoet; ik wil deze RPG graag zo lang mogelijk vol houden.
- Naamsveranderingen doorgeven

De villa van de Yagami familie

---

Het Praattopic
Het Rollentopic

Het begin

Het begint ermee dat iedereen zich klaarmaakt om naar de enorme villa van de Yagami's te gaan. De Yagami villa ligt op een afgelegen plek, zodat niemand wordt lastiggevallen door pottenkijkers bij het oefenen van hun element.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 14:52 ]

---

"At least I am much stronger than when I was unaware of my own weakness."

Nerveus sta ik in mijn eigen kamer. Ik heb me net gewassen en aangekleed. Het raam voor mij zorgt ervoor dat zon in mijn gezicht schijnt. Hoe moet ik de mensen die zo komen dit uitleggen? Mijn vader heeft me opgezadeld met alles wat hij ze heeft aangedaan, maar heeft me nooit uitgelegd hoe ik ze moet overhalen om mijn familie te vergeven. We zijn trots, we bouwen op eer, maar ik zou nooit iemand pijn doen.
Ik kijk naar buiten. We hebben de mensen zonder vuurkracht als vuil behandeld, minacht en vervolgens op straat gegooid. Het maakt me nerveus dat ze straks hier zijn, ik ze onder ogen moet komen én mij moet verantwoorden. Ik trek mijn colbert over mijn overhemd aan en loop mijn kamer uit naar beneden. De mensen moeten zo komen. Als ik beneden ben, doe ik alvast wat kaarsen aan voor een gezellige sfeer.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

---

Met een zucht rol ik mijn bed uit, waarna ik opsta en me aankleedt. Vandaag is dan de dag. Na lang nadenken en vooral na lange verhalen aan te moeten horen van Beth waarom ik terug moet gaan en ze nog een kans moet geven. Ik ben Beth zo dankbaar voor alles wat ze voor me heeft gedaan, en eigenlijk ben ik ook een beetje bang. Beth is al ver in de tachtig en elke dag zou haar laatste kunnen zijn. Maar Beth kennende zou ze niet sterven totdat ze het wilt. Ik houd van haar, ze is de enige waar ik om geef. En ik doe dit dan ook vooral voor haar.
'Goedemorgen,' glimlacht ze, wanneer ik de keuken in kom. Veraja, de kitten die Beth heeft vernoemd naar mijn tweede naam, miauwt onrustig bij haar voeten.
'Morgen,' zeg ik tegen Beth. Ze heeft de ontbijttafel heel mooi gedekt en er staan croissantjes op de tafel. Beth is veel te lief.
'Ga zitten, lieverd,' zegt ze, waarna ze wat thee in schenkt. De afgelopen twee maanden bij Beth, ze waren te mooi om waar te zijn. Mijn gehele leven is verschrikkelijk geweest, en toen veranderde dat op slag bij de ontmoeting met Beth. Het weeshuis, de bende, de straat. Het was allemaal zo verschrikkelijk en moeilijk. Maar dat is verandert. En nu verandert het weer.

---

“A queen will always turn pain into power.”

[mt]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

De ochtendzon scheen door de witte gordijnen en begroete me. Ik rekte me uit en zuchtte tevreden. Normaal gezien zou ik nog even blijven liggen, maar vandaag zouden de verstotene komen. Ik kon me nog goed herinneren hoe erg ik het had gevonden, elke keer als iemand uit de familie weg moest. Ik schaamde me dat ik er verder weinig aandacht aan had besteed, het waren nou eenmaal de regels. Ik besefte me wat een simpele gedachte dat was. Als ik zelf verstoten was, dan dacht ik er vast anders over. Het zou een bijzondere dag worden. Ik sprong uit bed. Enigszins opgewekt en enigszins nieuwsgierig. Ik kleedde me om, borstelde mijn haar en deed make-up op.
      Het was een kwartier later, toen ik uit mijn kamer kwam en via de trap naar beneden liep. Mijn neus vulde zich met de geur van vuur. De kaarsen waren aangestoken. 'Jij hebt er zin in.' grinnikte ik toen ik Dale zag.

[ bericht aangepast op 18 jan 2015 - 23:37 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •

[MT]

---

El Diablo.

Alcina Andromache Pyralis Yagami
Langzaam werd ik wakker in mijn enorm grote bed en zodra ik zag dat Adam naast me lag verscheen er een kleine glimlach op mijn gezicht. 'Wake up, sexy' zei ik terwijl ik een kus op zijn lippen drukte 'We hebben belangrijje dingen te doen vandaag'. Adam was gistermiddag thuis gekomen, waarschijnlijk nadat hij het nieuws te horen had gekregen dat we vandaag naar mijn familie toe moesten. Om eerlijk te zijn had ik helemaal geen zin om kennis met die zwakkelingen te gaan maken, maar het feit dat ik nog een hele dag samen met Adam zou zijn maakte het een stuk beter. De reden waarom we moesten komen, snapte ik helemaal niet. Nooit van mijn leven zou ik namelijk mijn excuses aan gaan bieden, die zwakkelingen waren namelijk degene die de familienaam ten schande maakten, niet ik.
Na nog even te blijven liggen, stond ik op. Snel nam ik een douche, waarna ik in mijn lingerie terug naar de slaapkamer liep. 'Wat zal ik aantrekken?' vroeg ik aan Adam die daar nog altijd lag, terwijl ik twee nette jurken voor me hield. ' Deze... of deze...' Normaal was dit niet echt mijn smaak, maar op dit moment kon ik niks sexiers aantrekken. Ik had een familienaam hoog te houden.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 0:03 ]

---

Keep your head up, keep your heart strong

> Mijn topics.

---

Quiet the mind, and the soul will speak.

'Christine, we gaan over een half uur weg,' riep mijn moeder onder aan de trap terwijl ik allang beneden was.
'Das leuk voor je mam,' riep ik terug en ik zag haar verstijven toen ze door had dat ik in de woonkamer was. 'Heb veel plezier bij de vuurvreters.' Ik sloeg een pagina van mijn boek om en ik hoorde hoe ze zo stilletjes mogelijk de woonkamer in liep.
'Het is respectloos om niet op te komen dagen, Christine,' zei ze zachtjes.
'Wel een familie die zijn eigen kinderen op straat gooit verdient mijn respect niet,' zei ik simpel weg. 'Kan je opschuiven je staat in mijn licht.' Ik keek niet op van mijn boek.
'Selene zei dat ze wilde dat je kwam.' Mijn moeder glipte de woonkamer uit. Geweldig, nu kon ik niet anders dan gaan. Met een zucht klapte ik mijn boek dicht. Even dacht ik er over na om mijn kleding te veranderen, maar bijna direct gooide ik die gedachte weg. Ik ging lekker in mijn kapotte spijkerbroek en fuck you t-shirt naar de Yagami toe, want... fuck hen en die onmenselijke regels van ze.
'Gaan we nog naar Selene toe voor we naar de vuurvreters gaan?' riep ik het huis door.
'Nee, we gaan direct naar de Yagami en noem ze geen vuurvreters,' zei mijn vader en hij gaf me zijn strenge blik die zijn ongemakkelijkheid moest verbergen.
'Hoe laat gaan we naar de firefuckers?' vroeg ik hem. Hij zuchtte diep.
'Heb je al ontbeten?' vroeg hij. Ik knikte. 'Wel dan gaan we nu.' Hij wierp een blik op mijn kleding en tot zijn verbazing kwam er een klein glimlachje op zijn gezicht. Blijkbaar mocht hij de Yagami nog minder dan mijn kledingstijl. 'Neem iets mee voor het geval je je gaat vervelen.... Geen pijl en boog,' voegde hij direct toe toen hij mijn gezicht zag. 'We willen geen oorlog beginnen.' Ik zuchtte liep naar boven om mijn telefoon en een ander boek te pakken en liep daarna direct naar de auto.

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Adam Sebastian Smith

Na een nacht vol avonturen werd ik wakker door de zoete stem van een vrouw naast me. "Wake up, sexy." Zei ze, waarna ik haar warme lippen op de mijne voelde. "We hebben belangrijke dingen te doen vandaag." Ze liet het even klinken alsof ze het leuk vond, maar ik wist dat het tegendeel waar was. Even kreunde ik. In opstaan was ik nooit goed geweest en zeker niet na zo'n heerlijke nacht. Het liefst zou ik gewoon thuis blijven en een luie dag hebben, maar nee hoor, we moesten naar het huis van de Yagami's. Alsof het mij iets interesseerde dat ze de verstoten kinderen weer terug lieten komen. Het was toch niet mijn schuld? De enige reden dat ik meeging was om Alcina bij te staan. Het was niet alsof ze de wereld voor me betekende, maar aangezien ik de laatste tijd al veel vrienden kwijt geraakt was, leek het me best handig om één van de laatsten op zijn minst nog te proberen te onderhouden.
Alcina was inmiddels opgestaan om zich klaar te gaan maken voor de dag, maar ik lag nog altijd in bed. Iets in mijn hoofd gaf aan mijn lichaam door dat het misschien handig was om ook op te staan, maar de rest van mijn lichaam had simpelweg geen zin. Nogal levenloos bleef ik liggen en staarde naar de ruimte om me heen. Het was één van de kamers van het huis van Alcina en mij, maar toch voelde het als het huis van een vreemde. De meeste tijd bracht ik door op veel verscheidene plekken, behalve dit huis. Daardoor was het meeste ook ingericht naar haar smaak, iets wat ik geen probleem vond. Inrichting was nooit echt mijn ding geweest, net als opstaan.
Een aantal minuten liep Alcina na een douche terug naar de kamer. Behalve haar lingerie was er niets dat haar lichaam bedekte. Meteen was ik een stuk wakkerder. Natuurlijk had ik haar prachtige lichaam al veel vaker gezien. Toch was het nog steeds een genot voor mijn ogen. 'Wat zal ik aantrekken?' Vroeg ze, terwijl ze twee jurken omhoog hield. Beide waren niet echt haar smaak, maar ik begreep dat ze voor deze 'speciale' dag iets 'speciaals' aan wilde trekken. ' Deze... of deze...' Vervolgde ze haar vraag. "Alci" Zei ik nog steeds best loom. Ik bedacht de bijnaam ter plekke. Ik had geen idee of ze het accepteerde dat ik haar zo noemde, maar het maakte me niet zoveel uit. Ik vond het best leuk haar een beetje te plagen. "Je weet toch dat ik je overal prachtig in vind?" Ik vond het vreemd dat vrouwen zoveel moeite deden om er mooi uit te zien. Ze waren meestal al mooier dan de meeste mannen, dus nog meer moeite om er goed uit te zien was dan toch niet nodig?
Langzaam ging ik rechtop zitten in bed, waardoor mijn bovenlichaam ontbloot werd. "Gooi mijn kleren eens naar me" Zei ik tegen Alcina, terwijl ik een kort knikje gaf naar de kleren die ik de vorige dag ook gedragen had. Vervolgens stond ik langzaam op en liep naar de kleren toe. "Laat maar, ik pak ze zelf." Even langzaam als al het andere dat ik vandaag gedaan had, trok ik de kleren aan. De geur van de kleren deed me niet zoveel. Het was iets waar ik gewend aan was geraakt. "Als jij je nou eens nog mooier gaat maken, zal ik je verrassen met een ontbijtje." Even stond ik in de deuropening, maar vervolgens liep ik naar beneden om daar een ontbijt voor te bereiden. Niet dat ik nu zo'n geweldige kok was, maar een ei kon ik nog wel bakken.

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 16:59 ]

---

you don't love me the way that i love you // Heizer is nu Fagerman

Na een tijdje hoor ik voetstappen en als ik omkijk, zie ik Kiara staan. Een kleine glimlach komt op mijn gezicht. "Jij hebt er zin in." Lichtelijk sarcastisch lach ik. Het is helemaal niet zo. Er komen allemaal mensen die stuk voor stuk een hekel aan ons hebben en waarschijnlijk alleen maar willen zien hoe mijn familie uitgekafferd gaat worden.
"Het komt vast wel goed." Ik meen geen woord van wat ik zeg, maar ik wil niet nog iemand met de zenuwen of zorgen opzadelen. Hoe kunnen ze ons niet haten? We hebben hen uit onze familie geband en op straat gegooid. "Ben jij er klaar voor?" Nerveus tik ik op de tafel voor me. Ze hebben de uitnodiging geaccepteerd, wat al één goed ding is; nu nog hopen dat ik het enigszins goed kan maken.

---

#dealwithit (cool) NecklessOfHope --> Trohman

{MT, ik post zsm}

---

She was always looking for more..

Met het nodige misbaar trok ik de wagen op de parking van het huis voor ik uitstapte. Ik mocht misschien niet de baas zijn, maar er was niets aan me dat liet merken dat ik daar ook maar 1 moe rom gaf. Voor hetzelfde geld was ik het wel, of zo zou je toch gaan denken als je de air zag die om me hing. Ik maakte me er niet druk om, maar er waren vast en zeker andere in de familie die er niets van moesten weten. Hun probleem. Ze wisten het gat van de deur zijn als het hun niet aanstond.
Om uiterlijk vertoon had ik me evenmin druk gemaakt vanmorgen. Het leek eerder of ik recht van m'n vrienden in de minder mooie milieu's kwam, dan de nette kledij die was gevraagd. Als ik ook maar iets kon doen om vervelend te zijn, dan zou ik het voor de moeite absoluut niet laten.
Zonder ook maar de moeite te doen om aan te bellen liep ik naar binnen. Voordeel van deel van de familie te zijn. Voor mij toch. Vast dat sommige het daar minder mee eens waren. Zoekend liep ik de kamers door. Waar waren de anderen? Dit moest in ieder geval niet teveel van mijn tijd gaan opnemen, anders was ik weg voor we klaar waren. Ik had wel betere dingen te doen dan hier m'n broek te zitten verslijten.





Zwijgend stopte ik voor de villa en zette de motor van m'n wagen uit. Veel moeite had het me niet gekost om hierheen te komen. Ik wist de plek zijn, ook al kwam ik er liever niet. Moesten ze echt doen alsof ze de enige familie waren met geld en vermogen? Ik wist prima dat ze de oudste waren, maar dat maakte voor mij niet heel veel uit. De McCoy's waren tweede en voor vermogen moesten we echt niet onderdoen had ik wel ontdekt. We lieten het misschien minder zien en het was misschien minder gekend, als je de rekeningen niet had gezien. Op dat vlak waren we een stuk bescheidener. Even haalde ik nog m'n hand door m'n nu zo goed als droge haar voor ik uitstapte.
Veel anderen zag ik nog niet, maar die zouden vast nog komen. Ik kon me niet herinneren dat er ooit zo'n grote bijeenkomst van de families geweest was eigenlijk en vroeg me af wat er ging komen. Hopelijk viel het allemaal een beetje mee. Ik kende in ieder geval twee van de andere drie familiehoofden persoonlijk. De derde was eerder een mysterie voor me. Het was in ieder geval niet wie ik altijd gedacht had die het zou worden en ik was best wel benieuwd naar hoe hij de dingen zag.
Zwijgend beklom ik het bordess naar de villa. Ik had er in ieder geval geen 100% goed gevoel over. Dit was niet mijn terrein en ik zag eigenlijk bitter weinig bronnen van water zo op het eerste gezicht. Als dit de verkeerde kant op ging, zou het mijn familie zijn die in nesten zou gaan zitten zonder iets om te sturen. Ik betwijfelde of het kleine fonteintje in de vorotuin genoeg zou zijn om ons allemaal te voorzien van iets van water.
Diep ademhalend en op hoop van zege belde ik aan. Afwachtend. Als familiehoofd had ik in ieder geval niet het idee dat ik als laatste moest arriveren, nee, ik was eerder van mening dat ik de eerste van mijn familie moest zijn die toekwam. Kwestie van het goede voorbeeld te geven. Gespannen wachtte ik af.

[ bericht aangepast op 31 jan 2015 - 23:36 ]

---

"Nothing is True. Everything is Permitted"

---

Het ontbijt is heerlijk, en het is veel te snel tijd om te gaan. Ik wil niet weg, ik wil Beth hier niet alleen achterlaten en ik wil niet naar mijn zogenenaamde 'familie'. Maar zo kan ik ook niet verder leven. Ik moet toch iets doen met mijn leven?
Mijn tweede kop thee is op, en ik kan geen croissantje meer naar binnen krijgen. Om het allemaal nog wat uit te rekken, ga ik op de grond zitten en knuffel met Veraja.
'Dawn,' klinkt de krakerige stem van Beth. Ze wijst naar het raam. 'Je taxi is er.'
Natuurlijk hoefde Beth geen taxi te bestellen. Maar natuurlijk stond ze er op. Taxi's zijn een luxe die overdreven en geld slurpend is, maar Beth heeft me zo een beetje gedwongen.
Met een zucht sta ik op, na Veraja een laatste aai over haar hoofdje te hebben gegeven. Dan loop ik naar Beth.
'Beth, ik kan je niet genoeg bedanken voor wat je gedaan hebt,' zeg ik, en voor het eerst in tijden, voor de aller eerste keer sinds dat ik acht was, voel ik de neiging te gaan huilen. Maar huilen is een zwakte waar ik niet meer aan doe. Beth, daar in tegen, lijkt er geen probleem mee te hebben. Een eenzame traan rolt over haar wang, waarna er een paar andere achterna komen. Ik kan het niet aanzien, en dus neem ik de oude vrouw in een stevige knuffel. Verrassend stevig pakt ze me vast, en ik voel druppels op mijn schouder vallen.
'Je verdient het beste, Dawn,' zegt Beth met een trillende stem. Ik bijt om mijn lip, hard, om te zorgen dat de tranen niet mijn ogen bereiken. Dan laat ik haar los. Beth veegt haar tranen weg, en glimlacht zwakjes. Dan draai ik me om, en loop naar de deur. Met nog een laatste blik op Beth loop ik door de opening en sluit hem achter me.
De taxi-chauffeur staat ongeduldig naast de taxi, wachtend op mij. 'Stap in,' bromt hij, waarna hij weer instapt. Ik open het achterportier en stap in. En dan rijden we weg, naar een nieuw leven.

---

“A queen will always turn pain into power.”

Er viel een stilte in de auto toen we de oprit van het Yagami huis opreden. Niet dat ik al veel gezegd had, maar mijn moeder hield voor het eerst haar mond dicht. Het was een wonder dat ze nog niet gestikt was door ademgebrek. Mijn vader parkeerde zwijgend zijn auto naast die van Selene en stapte uit. Ik deed nog een kauwgompje in mijn mond trok mijn shirt recht en stapte ook uit.
'Hé Selene,' groette ik haar. 'Wat een prachtig huis heeft de Yagami familie toch, totaal niet overdreven groot of duur of niet mijn smaak!' Mijn vader draaide bijna met zijn ogen toen hij de sarcasme in mijn stem hoorde. 'Hoezo is er groen gras? Hoort de tuin niet een soort hel te zijn met fonteinen waar lava uitstroomt en rotsen blokken en vulkaan landschap en evil tuinkaboutertjes met horns en gevorkte staarten?' Ik keek om me heen naar het gras dat gewoon te perfect gemaaid was, alsof het overal op de centimeter precies even lang gemaaid was. Het was eng en het stond me niet aan. 'Het gras zou tenminste uitgedroogd en dood moeten zijn.'


[ Chris shirt, speciaal voor de Yagami familie >>>]

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 17:10 ]

---

There is something alluring about an angel drawn to the dark side.

Ik merkte al snel dat Dale lang niet zo op zijn gemak was als ik. Eigenlijk had ik niet anders verwacht, hij droeg een zware last op zijn schouders. Leider zijn van de Yagami's was niet niks.
      'Het komt vast wel goed.' zei hij. Ik knikte, zowel om hem als mezelf gerust te stellen. 'Ben jij er klaar voor?' hij tikte met zijn vingers op de tafel. Hij moest enorm zenuwachtig zijn en als iemand last had van zenuwen, dan kreeg ik dat meestal ook. Vreemd genoeg was ik bijzonder kalm onder deze situatie. Als een stilte voor de storm.
      'Ik wel.' ik glimlachte, maar mijn hoofd zat vol met vragen. Wat voor mensen zouden het zijn? Zouden ze gevuld zijn met haatgevoelens of waren ze vergevend? 'Het is goed dat je dit doet, Dale. Dit is een daad om trots op te zijn.' ik meende het. Met een beetje geluk zou Dale deze familie weer op orde brengen.
      Ik schrok op toen ik de deur open hoorde gaan. Dat kon maar een iemand zijn en ik hoopte van harte dat hij zich zou gedragen vandaag. Snel daarna volgde het geluid van de bel. Ik wende me tot Dale. 'Daar zul je ze hebben.'

[ bericht aangepast op 19 jan 2015 - 18:44 ]

---

• Hardship often prepares an ordinary person for an extraordinary destiny •