Selena Ysabeau McCoy
*** Water ***
"Respect?" De toon waarop hij het woord zegt zorgt ervoor dat ik gelijk op m'n hoede ben. Hij mag dan wel vervreemd van me zijn de laatste jaren, ik wist nog prima hoe bepaalde dingen klonken wanneer iemand ze zei. "Je veronderstelt toch niet dat ik plotseling ontzag voor je positie zal hebben, want ik neem aan dat het wel duidelijk s dat ik het bewonderen voor een zekere aankomende tijd wel zal uitstellen." Zachtjes schudde ik m'n hoofd. Hij snapte het niet. "Je moet me niet bewonderen Sal. Ik heb nooit verwacht dat de rest van de familie me behandeld als weet ik veel of aan m'n voeten ligt. Ik denk dat je me verward met bepaalde andere figuren die dat wel zouden willen en dan maar de lijn doortrekt naar iedereen."
Ik wist wel al langer dan vandaag hoe hij over bepaalde zaken dacht, ook al zou hij het vast nooit in m'n gezicht zeggen. Het hoefde gewoon niet. Het was een soort van extra zintuig geworden over de jaren om dingen op te pikken die niet gezegd werden en niet door gesprekken af te luisteren, maar enkel en alleen al door gewoon naar de mensen te kijken. Hoe ze zich gedroegen, de bewegingen die ze maakten. Het had me eerlijk gezegd zelf verbaasd dat je er zoveel informatie uit af kon leiden.
"Nou, ik heb wel een paar suggesties die we kunnen doen." De charmante grijns laat er voor mij geen twijfel over bestaan over wat hij bedoelt. "Als je ervoor open staat, zal ik het graag met je delen." Ik moest m'n best doen om niet te gaan zuchten of met m'n ogen te rollen. "Daar twijfel ik geen moment aan Sal. Al vraag ik me af of het niet een beetje ongepast is. Maar aan de andere kant, daar trek jij je vast en zeker niets van aan." Zoals van zoveel andere dingen, voeg ik er in stilte in m'n eigen hoofd aan toe.
De verwarring op z'n gezicht bij m'n woorden heeft me het gevoel dat ik een slag thuis gehaald heb. Een kleine misschien, maar toch. Ik beschouwde het als een goed punt op dit ogenblik eigenlijk. Het had z'n gedachten in ieder geval afgeleid van het feit dat ik familiehoofd was en dat hij eigenlijk naar me hoorde te luisteren, ook al was het heel ijdele hoop dat hij dat ooit zou gaan doen. "Waar heb je het over? Mooi niet dat ik voor een meid weg ga rennen." De verwarring slaat meteen over in die norse blik die ik ondertussen van hem gewoon ben, maar nog altijd vind dat het hem gewoon niet staat. Je kon misschien niet ieder moment vrolijk zijn, maar nog steeds had ik liever dat de mensen waar ik om gaf lachten dan kwaad keken of huilden. En ondanks al z'n gebreken, hoorde Sal echt tot de mensen om wie ik gaf.
"Meissie, je hebt geen flauw idee waar je aan begint." De jongensachtige grijns op z'n gezicht deed deugt om te zien. "Ow, integendeel Sal, ik weet perfect waar ik aan begin." Mooi niet dat ik me ging laten kennen door hem. Als hij dacht dat hij een makkelijke aan me zou hebben, dan had hij het echt wel mis. Als ik niet zeker geweest zou zijn van m'n zaak, dan had ik de uitdaging niet gegeven. Ik wist dat ik het kon en eigenlijk had ik het altijd geweten ook, hoe moeilijk de start dan ook geweest mocht zijn. "Dit watergevecht zal nog spannend worden. Zorg dat je me bij kan houden." Even glimlachte ik en dit keer bereikte het echt m'n ogen. "Daar ga ik je geen ongelijk in geven. Zorg zelf maar dat je niet achter blijft." Gaf ik terug met een grijns.
Een tel bleef ik staan toen het water op me af kwam, voor ik wegdraaide. In de loop der jaren had ik een zekere stijl ontwikkeld bij het gebruiken van m'n kracht en gezien ik niet over brute kracht beschikte zoals sommige anderen, had ik m'n toevloucht genomen tot een zekere elegantie en bewegelijkheid om aan aanvallen te ontsnappen. Veel effect had z'n eerste uithaal niet en zodra het water langs me passeerde maakte ik het me eigen en liet het gelijk terugkeren terwijl ik me al voorbereidde op een volgende aanval. Mee gaan met het water en denken zoals m'n eigen element, in plaats van ertegen te werken. Het had me even gekost om het meester te worden, maar het was gelukt en met succes.
Van achter een gordijn van haar keek ik naar Sal terwijl ik terug naar hem toe draaide. Ik was niet van plan om hem uit het oog te verliezen. Ik had wel beter geleerd in m'n sparsessies met Ezekiel in het verleden. En mooi niet dat ik zin had in een pak blauwe plekken. Om maar te zwijgen van natte kleren. Waarom had ik ook weer een wit shirt aan moeten trekken? Als ik het geweten had dat het hier op uit zou draaien, was ik voor iets donkerders gegaan. Ik zou maar moeten roeien met de riemen die ik had en hopen dat ik niet kletsnat werd.
[ bericht aangepast op 11 feb 2015 - 23:17 ]
"Nothing is True. Everything is Permitted"
