Max Veran Phubar
'Dat zou geweldig zijn. Ik vergeet regels namelijk nogal regelmatig en iemand die me er continu aan herinnerd zou geweldig zijn. Max is daar perfect voor,' zegt ook Brad.
'Nee. Dat mag niet. De groepjes staan al vast,' zegt dat rottige wijf van een Adams.
Op dat moment wordt het me allemaal even te veel.
'JEZUS!' roep ik door het lokaal heen. Iedereen stopt met praten en staart me verbaasd aan. 'MAG IK DAN HELEMAAL GEEN VRIENDEN HEBBEN OFZO? RUZIE VIND IK AL ERG GENOEG!' het vliegt uit mijn mond, nog voor ik er over na denk. Nou, als we het doen, kunnen we het beter maar goed doen ook.
'DAT LILY NOU ZO JALOERS IS DAT ZE SILENA EN JUNE MOET MANIPULEREN, IS AL ERG GENOEG! MAAR BLIJKBAAR WILT IEDEREEN DAT IK OVER HET KOOKPUNT HEEN GA; BLIJKBAAR WILT IEDEREEN DAT IK HET NIET MEER HOUD. NOU, HIER KRIJGEN JULLIE JULLIE ZIN!' brul ik. Het voelt goed, om alle irritaties over de nepruzie, mijn onzekerheid en die rottige leraren er even uit te gooien. Aan de ene kant wil ik de les uit lopen, maar aan de andere kant ben ik de vorige les ook al uitgelopen. Goed bezig, Max.
Uiteindelijk trap ik mijn stoel om. Vervolgens zet ik hem weer overeind. Dan ga ik zitten, mijn hoofd naar beneden, iedereens starende blikken negerend.
even Max' woede uitten heur
[ bericht aangepast op 18 dec 2014 - 22:14 ]
A queen will always turn pain into power.